UFC 244: Το Μάζβινταλ-Ντίαζ θα έχει και δεύτερο κεφάλαιο, απλά χωρίς βιασύνη

Με έναν μαγικό τρόπο, τo main event του UFC 244 ήταν τελικά ΚΑΙ αυτό που περίμεναν όλοι, αλλά ταυτόχρονα κατάφερε ΚΑΙ να τους απογοητεύσει όλους. Ή τέλος πάντων -για να είμαστε πιο δίκαιοι- κατάφερε να απογοητεύσει αυτούς που πριν από τον αγώνα του 'Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν' τα ξημερώματα της Κυριακής, είχαν δει MMA μόνο σε highlights του YouTube, εκεί που όλα είναι κλωτσιές, μπουνιές, νοκ-αουτ και οι κραυγές του Τζο Ρόγκαν. Τι μένει, όμως, στην πραγματικότητα μετά τα 15 αυτά αιματηρά λεπτά, κατά τα οποία μοιράστηκαν το οκτάγωνο ο Νέιτ Ντίαζ και ο Χόρχε Μάζβινταλ;

Το απλό και το σίγουρο είναι πως κανείς δεν μπορεί να έχει αμφιβολία ότι ο Ντίαζ έχει ίσως το πιο σκληρό κεφάλι στην ιστορία του MMA. Παρά την όχι ιδιαίτερα εχθρική ατμόσφαιρα ανάμεσα στους δύο μαχητές πριν από τον αγώνα, όταν ο διαιτητής διέταξε "fight", ο Μαζβιντάλ ήταν εμφανές ότι ήθελε να 'αποκεφαλίσει' τον αντίπαλό του. Επιβεβαιώνοντας τον άτυπο τίτλο του ως ο καλύτερος πυγμάχος στην κατηγορία welterweight του UFC, o Κουβανο-Αμερικάνος stalk-άρε με τέχνη τον Ντίαζ, χτυπώντας τον με εξαιρετικούς συνδυασμούς, αποφεύγοντας μάλιστα τον 'πειρασμό' του να μπει στην guard του αντιπάλου του, όταν εκείνος έπεφτε στο έδαφος. Αντ' αυτού, έμεινε όρθιος, βρίσκοντας χώρο και χρόνο για μερικά οδυνηρά ground strikes που σε πονούσαν και μόνο που τα άκουγες να βγαίνουν από τα ηχεία της τηλεόρασης. Ακόμα και στο clinch, που θεωρείται σπεσιαλιτέ του Ντίαζ, ο Μάζβινταλ έδειχνε ανώτερος, χτυπώντας με δύναμη και κάνοντας χρήση του αγκώνα του που εν τέλει θα 'άνοιγε' τις πληγές οι οποίες θα οδηγούσαν στο πρόωρο τέλος του αγώνα.

Απέναντι στην ορμή του Μάζβινταλ, ο μικρότερος των αδερφών Ντίαζ έκανε το κλασικό παιχνίδι του, απορροφώντας τα strikes με το 'ατσαλένιο' κεφάλι και ποντάροντας στην κούραση του αντιπάλου του στον 4ο και 5ο γύρο, όταν και ο Ντίαζ συνήθως ανεβάζει αγωνιστικές 'στροφές'. Το σίγουρο είναι πως είχε καιρό να δεχτεί τόσο ισχυρά χτυπήματα. Ακόμα και στους αγώνες του με τον Κόνορ Μακγκρέγκορ, όταν και δέχτηκε μια σειρά από 'κανονιές' από τον Ιρλανδό, έβλεπες πως το 'καμάρι του Στόκτον' δεν έβγαινε από το παιχνίδι του, δεν έχανε τόσο εύκολα τον ρυθμό του. Τις πρώτες ώρες της Κυριακής, όμως, Μάζβινταλ έδειχνε να έχει βρει το κουμπί του αντιπάλου του, κρατώντας τον σε απόσταση με βροντερά λακτίσματα στο σώμα, κάθε φορά που ο Ντίαζ επιχειρούσε να βρει συνδυασμούς και να μηδενίσει την απόσταση μεταξύ των δύο αθλητών.

Έμενε, λοιπόν, το περίφημο κρανίο του, αυτό που τον έχει βοηθήσει να επιβιώσει αναρίθμητους αγώνες και αντιπάλους που είχαν πειστεί ότι θα κατάφερναν να τον βγάλουν νοκ αουτ. Το γεγονός ότι ο αγώνας διακόπηκε από την απόφαση του γιατρού (που θεώρησε ότι το βαθύ κόψιμο στο φρύδι του Ντιάζ, καθώς και το κόψιμο κάτω από το δεξί μάτι του, δεν μπορούσαν αντέξουν άλλο έναν γύρο), επιβεβαίωσε στο μυαλό του Ντίαζ και των υποστηρικτών του, ότι εκείνος στεκόταν ακόμα και ήταν έτοιμος για άλλους δύο γύρους. Ίσως και να ήταν, δεν είναι άλλωστε από εκείνους τους μαχητές που τα παρατάνε εύκολα. Αλλά η απόφαση του γιατρού δεν λαμβάνεται σύμφωνα με το αν χόρτασε κλωτσοπατινάδα ο κόσμος ή οι ίδιοι οι αθλητές. Λαμβάνεται καθαρά με βάση το τι κρίνει ο ίδιος πως είναι καλύτερο για την υγεία των αθλητών.

H νίκη λοιπόν και η ζώνη του Bad Mother Fucker πήγε στον Μάζβινταλ, με το κοινό να (μισό)γιουχάρει και να ακούγεται απογοητευμένο από τη διακοπή, αλλά με τον ίδιο να δείχνει χαρούμενος, μιας και αγκαλιά με τον θρύλο της πυγμαχίας Ρομπέρτο Ντουράν, ήξερε πως είχε 'γράψει' άλλη μια εμφάνιση που ενισχύει ακόμα περισσότερο τον μύθο του, την ιστορία του. Διότι ο Μάζβινταλ απέναντι στον σκληροτράχηλο Ντίαζ κέρδισε καθαρά και τους 3 γύρους της μεταξύ τους αναμέτρησης, χωρίς να φιλτράρει ούτε για μια στιγμή το παιχνίδι του. Το αντίθετο, μάλιστα. Στον μεγαλύτερο αγώνα της καριέρας του μέχρι στιγμής (από άποψη εμπορικής προβολής), ο Μάζβινταλ παρουσίασε την καλύτερη εκδοχή του: έναν βίαιο, γεμάτο επιθετική ενέργεια αθλητή, που πλέον ξέρει τι ζητάει μέσα στο οκτάγωνο, πιστεύει στις δυνάμεις του και ζυγίζει πιο ρεαλιστικά τις κινήσεις του. Ένας επιστημονικός predator δηλαδή, που δίκαια πια φωνάζει ότι έφτασε η ώρα του για να χτυπήσει την πόρτα του τίτλου ή τέλος πάντων να περιμένει απλά τον νικητή του ζευγαριού Ούσμαν-Κόβινγκτον τον Δεκέμβρη.

Αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα το γεγονός ότι ο αγώνας δεν τελείωσε με κάποιο Κ.Ο. ή Τ.Κ.Ο.; Σίγουρα. Αλλά θα ήταν τελικά άδικο να ζητήσουμε κάτι παραπάνω από τον Ντίαζ και τον Μάζβινταλ, που ούτε στιγμή δεν έδειξαν να θέλουν να κάνουν κάτι άλλο από το να πατήσουν το οκταγωνικό 'γκάζι'. Η μόνη ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως διαφαίνεται μια διαφορετική επιλογή κατεύθυνσης. Με τις δηλώσεις του μετά τον αγώνα, ο Ντίαζ έδειξε πως τον ενδιαφέρουν συγκεκριμένοι αγώνες που του 'κάνουν', συγκεκριμένα big fights που θα προσθέσουν πόντους στην αγωνιστική ιστορία του. Γι' αυτόν τον λόγο ζήτησε αυτό το ηχηρό "run it right back" στη συνέντευξή του με τον Ρόγκαν στο οκτάγωνο, γι' αυτόν τον λόγο έδειξε πως δεν τον ενοχλεί καθόλου να επιστρέψει στην απραξία, αν το UFC δεν είναι διατεθειμένο να του δώσει τις ευκαιρίες που ζητάει. Είναι απόλυτα κατανοητή στάση. Με μια διάθεση να μην παίξει ούτε λεπτό το fame game με τους όρους των αφεντικών του, ο Ντίαζ έχει χτίσει το προφίλ ενός renegade που του δίνει προβολή και εξέλιξη με τους δικούς του κανόνες. Οποιαδήποτε εναρμόνιση με τις γραμμές συμπεριφοράς ενός καλού company man, μόνο κακό θα του κάνει σε αυτό το σημείο της καριέρας του. Έχει φτιάξει μια ολόδική του εμπορική βιτρίνα και αυτή αρκεί για να του φέρει (εύκολα ή δύσκολα) τους αγώνες που θέλει.

Ο Μάζβινταλ από την άλλη ενδιαφέρεται για την κορυφή. Έχει δουλέψει ΠΟΛΥ για να φτάσει σε αυτό το σημείο, έχει δώσει αγώνες σε αλάνες και τσιμέντα, έχει χάσει αγώνες που τον άφησαν στο μηδέν και τώρα βλέπει ότι ένας τίτλος είναι πιο κοντά από ποτέ, ειδικά αν συνδυαστεί με μια πιθανή νίκη του Κόλμπι Κόβινγκτον στο UFC 245, απέναντι στον πρωταθλητή Καμάρου Ούσμαν, μιας και θα ξεκλειδώσει τη δυνατότητα για έναν ηχηρό επίλογο στη 'σπασμένη' σχέση των δύο πρώην φίλων και συναθλητών στην ομάδα του American Top Team. To Μάζβινταλ-Κόβινγκτον άλλωστε δεν μπορεί παρά να φαντάζει στο μυαλό του Κουβανο-Αμερικάνου ως ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ αγώνας για να πάρει τη ζώνη του πρωταθλητή στην κατηγορία welterweight: ένας φαφλατάς (αλλά ικανός) μαχητής, λαομίσητος και μεγαλομανής, με την υποστήριξη της οικογένειας Τραμπ, κόντρα στον Μάζβινταλ που παραμένει το παιδί του δρόμου, ο μετανάστης που τα κατάφερε κόντρα σε όλους και όλα.

Είναι μια κατεύθυνση που φαίνεται να έχει και τις ευλογίες του μεγάλου αφεντικού του UFC, Dana White, μιας και ελάχιστες στιγμές μετά τη δημόσια δέσμευση τόσο του Ντίαζ όσο και του Μάζβινταλ ότι ο μεταξύ τους αγώνας θα έχει και δεύτερο κεφάλαιο, η PR μηχανή του οργανισμού άρχισε να ξεφουσκώνει τη σαμπρέλα μιας τέτοιας αναμέτρησης, προφανώς βάζοντας πιο ψηλά στην πυραμίδα το title shot του Μάζβινταλ.

Όλο αυτό αφήνει τον κόσμο του MMA με την αίσθηση ότι το 'ραντεβού' του Μάζβινταλ με τον Ντίαζ ήταν από τα λεγόμενα one-and-done. Μια αιματηρή και πολύαναμενόμενη σύγκρουση που δεν θα έχει σίκουελ, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον. Κι αν για πολύ κόσμο αυτό σερβίρεται απαραίτητα με μια μερίδα γκρίνιας για το κακό match-making του 'μπαμπά' Dana, ίσως τελικά αυτό είναι και ο κατάλληλος επίλογος για την κοινή και σύντομη ιστορία των δύο αθλητών. Γιατί πολύ απλά, δύο τόσο bad motherfuckers δεν πρέπει να μοιράζονται για πολύ το οκτάγωνο.

They could just bring down the building.