‘Λεπτό προς Λεπτό’: Η προφορική ιστορία της θρυλικής εκπομπής του MEGA

Στις 10/11 του 1989 ‘έπεσε’ για πρώτη φορά το σήμα του MEGA Channel. Το 1989 ήταν η χρονιά που άλλαξε το νομικό πλαίσιο στη χώρα και επετράπη η ίδρυση ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών (βλ. Ν.1866/1989). Παρεμπιπτόντως, ήταν τότε που ιδρύθηκε και το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Η πρώτη σεζόν του πρώτου ελληνικού ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού (με αναγραφόμενη ημερομηνία στην άδεια την 27η Απριλίου του 1989) ‘έκλεισε’ με πωλήσεις 6,5 δισεκατομμύρια δραχμές και επενδύσεις σε τηλεοπτικό πρόγραμμα και ηλεκτρονικό εξοπλισμό που έφτασαν στα 2,7 δισ. δρχ. Το MEGA τερμάτισε στην πρώτη θέση της τηλεθέασης (δεν έμεινε για πολύ καιρό μόνο), με ποσοστό 32%. Το κανάλι που ακολούθησε είχε 20%.

Στα δεδομένα που διάβασες, πρόσθεσε πως το 1990 άλλαξε ο μεγαλομέτοχος του MEGA Channel και ο υπεύθυνος στο αθλητικό τμήμα. Τη θέση των Νικήτα Γαβαλά και Δημήτρη Κωνσταντάρα, πήρε ο Νίκος Κατσαρός, ο οποίος πήρε μαζί του από την ΕΡΤ και τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Ο Κατσαρός ήταν ένας εξ αυτών που εμπνεύστηκαν την καινοτόμα -τότε- εκπομπή “Λεπτό προς Λεπτό”. Αρχικά αφορούσε τους αγώνες της ποδοσφαιρικής λίγκας.

Αυτό που έγινε, στην ουσία ήταν να μεταφερθεί το concept του ‘Μικρόφωνου στα γήπεδα’ της ΕΡΑ, στην τηλεόραση. Οι προϋποθέσεις ήταν αρκετές και πολύ συγκεκριμένες. Αλλά ας μας τα πει ο Γιάννης Κουκουλάς, αρχισυντάκτης της θρυλικής εκπομπής, της οποίας την εξέλιξη παρακολουθούμε μέχρι τη σήμερον ημέρα.

Ο Γιάννης Κουκουλάς

“Ο Κατσαρός ήταν στο κανάλι και τότε εμφανίστηκε, ως τεχνικός σύμβουλος και προϊστάμενος του τεχνικού τιμ, ο Κώστας Ιντζές, ο οποίος επίσης, εργαζόταν έως τότε στην ΕΡΤ. Μαζί είχαν την ιδέα να μεταφέρουμε στην τηλεόραση ό,τι γινόταν έως τότε στο ραδιόφωνο. Να ενημερώνουμε δηλαδή, για τις φάσεις και τα γκολ σε όλα τα γήπεδα, με σύνδεση τη στιγμή που υπάρχει η εξέλιξη”. Η εκπομπή ‘Μεγάλη Κερκίδα’ υπήρχε και συνεχίστηκε.

Η ειδοποιός διαφορά του τότε με το τώρα είναι πως “το 1990 κάναμε εμείς παραγωγή και στα οκτώ γήπεδα. Τώρα γίνεται από εταιρεία που συνεργάζεται με το κανάλι που ‘χει τα δικαιώματα. Είναι δηλαδή, έτοιμο το feed και αυτό που κάνουν είναι να ‘κόβουν’ και να ‘δίνουν’” στο κοινό”.

Εξυπακούεται πως η όλη ιστορία ήθελε πολύ κόσμο (“τουλάχιστον τέσσερα άτομα σε κάθε γήπεδο -cameraman, ηχολήπτη, link και σχολιαστή”), χρήματα, τρέξιμο, αλλά κυρίως οργάνωση.

“Η παραγωγή γινόταν από το master”, δηλαδή το χώρο που υποδεχόταν ό,τι δινόταν από κάθε γήπεδο. Που σημαίνει ότι καθόταν ο κ. Κουκουλάς μπροστά σε ουκ ολίγες οθόνες, τις οποίες παρακολουθούσε για να δει πότε πρέπει να πάει πού. “Στο master ήμασταν ο σκηνοθέτης -επικεφαλής σκηνοθετών ήταν ο Λυχναράς-, ένας-δυο συνάδελφοι και εγώ”.

Σε κάθε εκπομπή γίνονταν πράγματα

Ουδείς είχε εμπειρία από το τηλεοπτικό ‘Λεπτό προς Λεπτό’ (φευ), ενώ προϋπηρεσία στην τηλεόραση είχαν ελάχιστοι. “Για την ακρίβεια, οι παρουσιαστές. Ο Κατσαρός ήταν χρόνια προϊστάμενος στην ΕΡΤ και παρουσιαστής της Αθλητικής Κυριακής, εκπομπή που παρουσίαζε και ο Σωτηρακόπουλος -, όλοι οι άλλοι μάθαμε ενόσω κάναμε τη δουλειά. Αυτό ήταν καλό και κακό”.

Οι άνθρωποι που προσελήφθησαν για να στηρίξουν το project ήταν έμπειροι δημοσιογράφοι, σε εφημερίδες και ραδιόφωνο. Που σημαίνει ότι ήξεραν τη δουλειά, ως δουλειά. Έπρεπε να μάθουν να συνδυάζουν την είδηση με την εικόνα. “Υπήρχε εμπειρία, από χαρτί και ραδιόφωνο και έπρεπε να μεταφερθεί στο ‘γυαλί’, όπου πήγαμε και γενικότερα το μικρόφωνο. Αντί ωστόσο, να υπάρχει μόνο ήχος, υπήρχε και εικόνα. Και αυτό ήταν το επίτευγμα. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό έλεγα “βγάλτε την είδηση” και ο σκηνοθέτης μου απαντούσε “δεν έχουμε εικόνα”. Εξοργιζόμουν. Έλεγα ας πούμε την είδηση, τώρα που συμβαίνει και θα δείξουμε και εικόνα, όταν έχουμε. Από τα καβγαδάκια αυτά, έβγαιναν πράγματα”.

Είπαν σε βοηθό παραγωγής να φέρει τον οδηγό της εκπομπής και πήγε τον οδηγό του λεωφορείου των συντελεστών

Κάποια από αυτά τα πράγματα, με την απόσταση των χρόνων “μπορούν να χαρακτηριστούν έως και κωμικοτραγικά. Και σε λάθος γήπεδα είχαμε πάει και οι μεγάλες κασέτες που υπήρχαν τότε, κολλούσαν και προέκυπταν και σκηνικά που μας αποσυμπίεζαν”. Όπως; “Ήταν πάρα πολλά (γελάει). Ένα αφορά μια βοηθό παραγωγής, στην οποία είπε ο σκηνοθέτης “φέρε μου τον οδηγό της εκπομπής” και αντί της σκαλέτας, του πήγε τον οδηγό του πούλμαν που μας πηγαινοέφερνε στο στούντιο“.

Πόσο άγχος μπορεί να είχαν όλοι όσοι ενεπλάκησαν στο πρώτο “Λεπτό προς Λεπτό”, δεδομένου ότι δεν προβλήθηκε στα (με όλο το σεβασμό) Νέα του Μεγάρου, αλλά στο MEGA Channel, της υψηλότερης τηλεθέασης; “Ξεκάθαρα το άγχος μας ήταν στο πικ. Και ήταν η αιτία που λέγαμε ότι θα πάμε στη Φιλαδέλφεια, για παράδειγμα και συνδεόμασταν με τη Ριζούπολη. Να πω εδώ ότι σε μια τέτοια περίπτωση λάθους, στη σύνδεση μας μπήκε συμπτωματικά γκολ. Οπότε όλα ήταν υπέροχα“. Άλλες φορές αντί για να δούμε φάσεις, βλέπαμε διαφημίσεις. Αλλά όπως θα ‘χετε ακούσει κανα εκατομμύριο φορές… αυτά συμβαίνουν στις ζωντανές τηλεοπτικές εκπομπές.

“Το να κάνεις παραγωγή σε οκτώ γήπεδα, με τα πενιχρά μέσα που είχαμε τότε -σε επίπεδο τεχνολογίας- δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα. Τότε δεν είχαμε CD, αλλά τεράστιες γκρι κασέτες, οι οποίες κολλούσαν. Ξέρεις πόσες φορές κόλλησαν; Να θες να δείξεις κάτι και να μην μπορείς“.

Δεν μπορούσαν να μείνουν σε ένα γήπεδο πάνω από 3′

Η μεγαλύτερη πρόκληση “αυτό που μας άγχωνε πιο πολύ από όλα“, ήταν άλλο. “Βάσει της συμφωνίας που είχαμε υπογράψει, για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, δεν μπορούσαμε να μείνουμε σε ένα γήπεδο πάνω από τρία λεπτά. Που σημαίνει ότι έπρεπε να κάνουμε βόλτες. Ακόμα και αν δεν υπήρχε εξέλιξη“. Κάποιες φορές, υπήρχε ένα θεματάκι με τον οίστρο του σχολιαστή. “Μολονότι γινόταν κάθε φορά η επισήμανση πως δεν πρέπει να μακρυγορούν, ότι αν μπορούσαν θα έπρεπε να τα πουν όλα σε 30”, υπήρχαν κάποιοι που δεν ένιωθαν. Στην αρχή, περιμέναμε να ολοκληρώσουν. Μετά τους ‘κόβαμε‘. Αρκετές φορές το ίδιο γινόταν και με τους παρουσιαστές“.

Ο καθ’ ύλην αρμόδιος επιμένει πως “το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο κομμάτι, ήταν η οργάνωση. Κάθε Τρίτη κάναμε σύσκεψη, για να μιλήσουμε για το σαββατοκύριακο και να καταλήξουμε σε όσα θα γίνονταν. Όταν λοιπόν, άρχιζε η εκπομπή ‘έτρεχε’ σαν νεράκι. Έβλεπα τα οκτώ γήπεδα, έλεγα στο σκηνοθέτη πού έπρεπε να πάμε, ενημέρωνα τους παρουσιάστες και όλα καλά. Για δυο ώρες ζούσες σε μια τεράστια ένταση και έπρεπε να είσαι 100% συγκεντρωμένος, αλλά σε πήγαινε η ροή των ματς. Δεν είχες να σκεφτείς κάτι. Μόνο να κάνεις. Ξέρεις πώς είναι η δημοσιογραφία: όταν έχεις θέματα, είναι εύκολη. Όταν πρέπει να ψάξεις, να ‘γεμίσεις’, γίνεται δύσκολη“.

Μετά ακολουθούσε η ‘Μεγάλη Κερκίδα’ που “ήταν το πιο εύκολο κομμάτι. Βλέπεις, ενόσω ήταν τα ματς σε εξέλιξη, γινόταν και το μοντάζ -κρατούσαμε τα γκολ και τις φάσεις ή περιμέναμε να μας τα στείλουν. Υπήρχε ολόκληρη ομάδα που δούλευε για αυτά και έτσι η εκπομπή ήταν έτοιμη στο φτερό“.

Ξεκάθαρα η παραγωγή είχε μεγάλο κόστος (“σκέψου link και δορυφόρο, ας πούμε από τη Θεσσαλονίκη“), αλλά όπως λέει και ο κ. Κουκουλάς, “τότε ήταν περίοδος παχιών αγελάδων”. Μετά, το MEGA πήρε το UEFA Champions League, το ΝΒΑ ” ήλθε ο Φίλιππας Συρίγος στο κανάλι και κάναμε εκπομπή “Λεπτό προς λεπτό” και για το μπάσκετ, το Σάββατο” και αυτή ήταν η πραγματικότητα της ζωής των συντελεστών από το 1990 έως το 1993, όταν τελείωσε η σύμβαση και το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου πήγε αλλού.

Τον ρώτησα αν του λείπει εκείνη η εποχή. “Ε, βέβαια. Πολύ“. Τον ρώτησα και αν περίμενε αυτό το τέλος. “Σίγουρα όχι. Μπορεί να μην ήμουν στο κανάλι έως το τέλος -έφυγα το 2008-, αλλά αυτό που έγινε ήταν δύσκολο και ψυχοφθόρο”, κυρίως για ένα κανάλι που πρόσφερε τόσες νέες συγκινήσεις στο ελληνικό κοινό.