Το κροσέ του Βαγγέλη Χατζή έχει διαλύσει και το θάνατο
Όποιοι βιάστηκαν να αντιμετωπίσουν τον Βαγγέλη Χατζή ως "έναν μποξέρ που χτυπάει με το ένα χέρι", κατάφεραν να χάσουν πανηγυρικά. Ο νεαρός πυγμάχος αφηγήθηκε τι σημαίνει να αφιερώνεις κάθε αναπνοή σου στο άθλημα που αγαπάς όσο κανένα άλλο και πώς αυτή η ιεροτελεστία του ρινγκ μπορεί να σε τραβήξει μακριά από το απόλυτο σκοτάδι. Η νίκη πάντα μοιάζει με δυνατό Φως.
Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Μαρτίου και ο αντίκτυπος της πανδημίας του κορονοϊού ήταν πια ισχυρός. Μέσα σε μια καταιγίδα ανακοινώσεων για τα πρώτα κρούσματα, μέσα στις πρώτες συστάσεις της κυβέρνησης για να #μένουμε_σπίτι, μέσα σε μια ρουτίνα που έμοιαζε ακόμα αλώβητη από την καραντίνα, βρέθηκα στο γυμναστήριο Golden Corner στην Καλλιθέα. Εκεί συνάντησα τον πυγμάχο Βαγγέλη Χατζή. Καθώς η ζωή γύρω μας έτρεχε σιγά-σιγά να κρυφτεί στο καταφύγιο του αυτοπεριορισμού, για έναν ακούραστο αθλητή-προπονητή της πυγμαχίας όπως εκείνος. αυτή ήταν άλλη μια μέρα στην προπόνηση.
Στους πρώτους μήνες της ζωής του έχασε τμήμα του δεξιού χεριού από μια μορφή επιθετικού καρκίνου και αυτό είναι πια ένα κεφάλαιο μακρινό για τον ίδιο, σαν από άλλη ζωή. Βαδίζοντας προς τα 33, μετράει ήδη 12 χρόνια στην πυγμαχία. Έχει παλέψει κόντρα σε αρτιμελείς αθλητές-πραγματικούς ‘εξολοθρευτές’ ανά την υφήλιο, μετρώντας νίκες και θριάμβους. Η κινηματογραφική πορεία της ζωής του στα ρινγκ σήμερα αποτελεί πεδίο μίμησης για τους νέους αθλητές της ΑΕΚ που προπονεί. Η συζήτηση μας ξεκίνησε λίγο μετά την ολοκλήρωση του πρώτου τμήματος της προπόνησης. Ο ‘Cobra’, όπως τον αποκαλούν, είχε ζεσταθεί για τα καλά.
“Πήγα στο Νότιγχαμ το 2017, σε ηλικία 20 ετών, από ένα μέρος που δεν το λες πως ήταν και το πιο ήσυχο της Αθήνας, από τα Νέα Λιόσια. Το Νότιγχαμ βέβαια δεν ήταν καμιά περιοχή αγγέλων. Ήταν ένα μέρος που ζούσαν κυρίως οικογένειες φτωχές, οικογένειες ανθρακωρύχων και θυμάμαι πως τότε, το 2007, ήταν μέσα στις 5 περιοχές με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στην Αγγλία. Η κατάσταση ήταν άγρια. Να φανταστείς, τις Κυριακές που έβγαινα για βόλτα, έβλεπα λουλούδια σε πολλά σημεία των δρόμων και ρωτούσα τους φίλους μου ‘γιατί τα αφήνουν στους δρόμους;’ Μου απαντούσαν ‘είναι για τους φόνους που έχουν γίνει’.
Στην Αγγλία υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο και πυγμαχία. Ο Άγγλος θα πάει στην παμπ, θα πιει την μπύρα του και θα δει το ένα ή το άλλο. Δεν αγαπούν το μπάσκετ, το βόλεϊ και τα άλλα αθλήματα όπως στην Ευρώπη. Εγώ ήμουν τυχερός, γιατί μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον ρομαντικό, με ανθρώπους που έτρεφαν μια αγνή αγάπη για την πυγμαχία, την οποία και μετέδωσαν σε μένα. Το ποδόσφαιρο το είχα ζήσει μικρός στην Ελλάδα, δεν μου έλεγε πολλά πράγματα πια. Από τα 20 και μετά, αφιέρωσα ψυχή και σώμα στην πυγμαχία. Και όπως αποδείχθηκε τελικά, μόνο χαμένος δεν βγήκα“.
Του ζητώ να πάμε ακόμα πιο πίσω, στα χρόνια που η πυγμαχία δεν υπήρχε στη ζωή του ούτε ως ιδέα. Να κάνουμε ένα ταξίδι πίσω, από το Νότιγχαμ προς τα Νέα Λιόσια. Εκεί όπου έγιναν οι πρώτες μάχες, σε ένα τελείως διαφορετικό ρινγκ.
“Όταν ήμουν παιδάκι 12 ετών, θυμάμαι πως έβγαινα από το σπίτι μου στα Νέα Λιόσια κι έκανα ποδήλατο μέχρι την κοντινότερη πλατεία. Πρόσεχα όμως πάντα να μην πατήσω όχι κάποιο σκουπίδι από το δρόμο, αλλά τις σύριγγες, που τις έβρισκες παντού. Πολλά παιδιά μεγαλύτερα από μένα, είχαν εθιστεί στην ηρωίνη, ενώ στο Ζεφύρι, στην αγορά και στους καταυλισμούς των Ρομά που βρίσκονταν λίγο πιο δίπλα, συνέβαιναν περίεργες καταστάσεις. Μεγαλώσαμε σε μια γειτονιά όπου τα ναρκωτικά και η βία ήταν σύνηθες φαινόμενο, το ίδιο και οι κοινωνικοί διαχωρισμοί“.
“Ο κόσμος γύρω μου χωριζόταν σε φυλές για να επιβιώσει. Οι ξένοι με τους ξένους, οι ντόπιοι με τους ντόπιους και όχι μόνο. Κάτι αντίστοιχο συνάντησα και στην Αγγλία.: Από τη μια οι ‘Ξένοι’, δηλαδή οι Έλληνες, οι Πολωνοί, οι Γερμανοί μαζί σε μια παρέα, από την άλλη, οι ‘Λευκοί’, όπως αποκαλούνταν οι Άγγλοι, σε μια άλλη παρέα, δική τους. Σίγουρα ήταν δύσκολα τα πρώτα χρόνια στα Νέα Λιόσια, αλλά εκεί τουλάχιστον δεν κινδύνευες να σε σκοτώσουν στην ‘ψύχρα’, στο δρόμο, όπως συμβαίνει στην Αγγλία“.
Κάπου εκεί χτυπάει το καμπανάκι του 1ου γύρου και γυρίζει πίσω στο Νότιγχαμ, για να φορέσει τα γάντια και να μπει στο ρινγκ. Ο αγώνας ξεκινά.
“Το μποξ έγινε για μένα η απόλυτη διέξοδος. Στην Αγγλία είναι εύκολο για ένα παιδί από λαϊκή οικογένεια να κυλήσει στις κακές συνήθειες, στις ουσίες. Είναι κι αυτός ο μουντός καιρός που έχει κάθε μέρα και σε κάνει να αναζητάς τρόπους να ξεφύγεις από τη μιζέρια. Γιατί αν δεν έχεις ενδιαφέροντα, τι άλλο σου μένει να κάνεις, από το να πηγαίνεις στην παμπ και να γίνεσαι λιώμα στο ποτό κάθε μέρα; Πέρασα δύσκολα τον πρώτο καιρό, έφτασα σε μια πολύ άσχημη κατάσταση και το μποξ μου έσωσε τη ζωή. Θα σου πω επίσης ότι προπονώ παιδιά τα τελευταία 6 χρόνια, πολλά εκ των οποίων πέρασαν από παρόμοια σκοτάδια για να αποφασίσουν τελικά να ξεκινήσουμε προπονήσεις μαζί“.
Προετοιμάζεται ήδη σε καθημερινή βάση, με τον ίδιο φανατισμό, λες κι η παρουσία του νέου αντίπαλου του ελλοχεύει σαν αόρατη απειλή γύρω από τα σχοινιά. Τον πάω λίγο πιο μακριά, σε μια ερώτηση που για κάποιον άλλο μπορεί να ήταν παγίδα. Είναι τελικά η πυγμαχία μια μόδα;
“Ο Τζορτζ Φόρμαν έλεγε ότι ‘η πυγμαχία είναι μια παντοτινή αξία. Όταν τη χρειάζεσαι, πάντα επιστρέφει’. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα βρίσκει τρόπο να επιστρέφει το μποξ, γιατί πάντα θα υπάρχει κόσμος που θα το αγαπάει. Είναι το ίδιο με το να αγαπάς ένα καλό βιβλίο ή ένα ωραίο πουκάμισο που δεν θέλεις να πετάξεις ποτέ. Η πυγμαχία πάντα θα είναι ένα άθλημα που θα κερδίζει νέες γενιές οπαδών, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι το πιο εντυπωσιακό, το πιο περιπετειώδες -χωρίς να θέλω να μειώσω άλλα μαχητικά αθλήματα όπως το kick boxing ή το Muai Thai- άθλημα για να δεις“.
“Ποτέ δεν με έχει επηρεάσει αρνητικά το κοινό. Αυτό που θυμάμαι να με έχει επηρεάσει με άσχημο τρόπο, ήταν ο τρόπος που επικοινωνούσε μαζί μου ένας προπονητής που είχα παλιά. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, όταν ανεβαίνω στο ρινγκ και αγωνίζομαι, η ευθύνη τόσο για τις νίκες όσο και για τις ήττες μου ανήκει σε μένα τον ίδιο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για την προετοιμασία ενός πυγμάχου, από την ψυχολογία του. Το να έχεις έναν προπονητή που ‘κουμπώνει’ μαζί σου στην ψυχολογία και στον τρόπο σκέψης, είναι ευλογία. Πρέπει να υπάρχει χημεία μεταξύ της γωνίας και του αθλητή, αλλιώς δεν έρχεται η καλή απόδοση και οι νίκες“.
Προφανώς, δεν θα αφήναμε να πέσει κάτω η συμμετοχή του στο Boxing Event του τουρνουά μαχητικών σπορ Golden Legion στο Μαϊάμι, τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο Χατζής δεν κρύβεται πίσω από την ήττα κόντρα στον Μάικλ Ράκραφτ. Τη ζει ξανά και την ξορκίζει. Το ταξίδι έχει πολλούς προορισμούς ακόμα.
“Έπαιξα πρόσφατα κόντρα σε κάτοχο Golden Glove Νέας Υόρκης και έχασα με διακοπή στον 1ο γύρο. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα το να παίξω κόντρα σε τόσο δύσκολο αντίπαλο, αλλά δεν πειράζει, εμπειρίες είναι όλα αυτά. Έχω χάσει 3 φορές σε αγώνες, δεν το θεωρώ κακό να χάνεις. Θεωρώ κακό να μη μαθαίνεις από την ήττα σου. Αυτήν την προσέγγιση προσπαθώ να μεταφέρω και στους αθλητές που προπονώ“.
Στην εποχή του #healthyathome, ακόμα και οι αθλητές έχουν επιχειρήσει να μεταφέρουν την τέχνη τους στις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων και από εκεί στο φιλοθεάμον κοινό. Είναι κάτι που δεν συμβαίνει με τον ίδιο: “Δεν με ενοχλεί να υπάρχουν αθλητές-YouTubers. Αρκεί αυτό που προβάλλουν να μπορούν να το υποστηρίξουν αυτό που προβάλλουν, με την διατροφή, την προετοιμασία και την αγωνιστική τους συμπεριφορά. Αν αυτό που προβάλλεις, δεν υποστηρίζει αυτό που στην πραγματικότητα είσαι, τότε δεν πας πουθενά”.
Η αλήθεια είναι ότι πρωταρχικός στόχος του δεν είναι η αναγνωρισιμότητα μέσω του YouTube, αλλά πιο χειροπιαστά πράγματα: “Σε 10 χρόνια από σήμερα, θέλω να έχω καταφέρει να φτιάξω το δικό μου γυμναστήριο, έχοντας διατηρήσει φυσικά την αγωνιστική ομάδα μου, που ήδη περιλαμβάνει 10 αθλητές. Αυτές οι εγκαταστάσεις θα χωρίζονται σε δυο τμήματα. Ένα που θα αναφέρεται σε άτομα με ειδικές ανάγκες, που θα εισάγονται σε κάποιες βασικές αρχές μιας εναλλακτικής πυγμαχίας, σε μορφή θεραπείας. Θέλω να βοηθήσω νέα παιδιά που μπορεί να προχωράνε με αμαξίδιο, να έχουν κάποια ψυχική πάθηση ή ακρωτηριασμένα μέλη. Θέλω να τους βοηθήσω, όπως βοηθήθηκα κι εγώ. Το άλλο τμήμα θα περιλαμβάνει άτομα που παλεύουν με εξαρτήσεις. Γνωρίζω πως υπάρχει course στην Αγγλία που βοηθά τοξικομανείς να απεξαρτηθούν μέσω σωματικής άσκησης. Θα ήθελα μέσα από το γυμναστήριό μου να τους δείξω πως η πυγμαχία είναι μια τέτοιας μορφής άσκηση. Η πυγμαχία μπορεί να γίνει δρόμος που σε πηγαίνει μακριά από τις εξαρτήσεις, μια πραγματική θεραπεία“.
Ολοκληρώνουμε τη συζήτηση, καθώς ξεκινά το δεύτερο μέρος της προπόνησης, ενώ προηγουμένως έχει μοιραστεί μαζί μου κάποιες λεπτομέρειες γι’ αυτό το πολύ φιλόδοξο και απόλυτα ανθρωπιστικό εγχείρημα της προσφοράς πυγμαχικής άσκησης ως θεραπεία απεξάρτησης. Μια ηλιαχτίδα σαν σουρεάλ παραφωνία έχει διακόψει ξαφνικά το γκρίζο φόντο της καθημερινής προπόνησης στο Golden Corner. Καθώς περπατάει προς τα αποδυτήρια, μπορώ να ξεχωρίσω τη φιγούρα του, σκοτεινή, μα ταυτόχρονα γεμάτη δύναμη και ενθουσιασμό, για μια αναμέτρηση που παραμονεύει, μέσα κι έξω από τα ρινγκ.
