Το δυσεύρετο ταλέντο του θρυλικού Ντένες Βάργκα
Ένας από τους πιο ταλαντούχους πολίστες όλων των εποχών, ο Ούγγρος Ντένες Βάργκα, έχει απωθημένο ένα χρυσό μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση μέσα στη Βουδαπέστη. Και θέλει να το πάρει στο -πιθανότατα- τελευταίο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της πλούσιας καριέρας του.
Τεντωμένο χέρι, το κεφάλι μέσα στο νερό. Ο δύσμοιρος αμυντικός πάει πάνω στην μπάλα και το χέρι, σαν να είναι ζωντανός οργανισμός από μόνο του, ή, καλύτερα, σαν να το ελέγχει με τηλεχειριστήριο ένας καπετάνιος από υποβρύχιο κατευθείαν από το μυαλό του Ιούλιου Βερν. Τώρα, ο τερματοφύλακας κάνει την έξοδο. Το χέρι στύβει όσο πιο απαλά γίνεται την μπάλα, η οποία περνάει από πάνω του. Σκάει στο νερό και αργά αργά κάνει ένα γκελ προς τη νοητή γραμμή του τέρματος. Είναι μάταιη ακόμα κι η προσπάθεια να την κυνηγήσεις.
Ξέρεις ποιος το έβαλε αυτό το γκολ. Ακούει στο ονοματεπώνυμο Ντένες Βάργκα. Είτε φοράει το σκουφάκι της Ούιπεστ, όταν ξεκίνησε το 2000, είτε της Βάσας (2005-2010), της Πριμόριε Ριέκα (2010-2014), της Σόλνοκ (2014-2017), της Φερεντσβάρος, στην οποία παίζει τώρα. Η ούγγρικη ομάδα, πρωταθλήτρια Ευρώπης εις βάρος του Ολυμπιακού στα πέναλτι τον προηγούμενο Ιούνη, στο Ανόβερο, βρέθηκε στον Πειραιά για προετοιμασία. Για όλους τους Ευρωπαίους πολίστες το ‘Πέτρος Καπαγέρωφ’ είναι γνώριμο κολυμβητήριο. Έχουν παίξει εκεί, έχουν κάνει προετοιμασία, έχουν βρεθεί σε ευρωπαϊκές βραδιές να προσπαθούν να αποδράσουν με μια νίκη. Ο Βάργκα δεν διαφέρει. Μόνο που, τώρα, έχει καλή παρέα, για να νιώσει λίγο πιο οικεία στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
Ο Γιάννης Φουντούλης είχε μιλήσει στη Μαρία Καούκη, μετά τη μεταγραφή του στη Φερεντσβάρος, για την επιθυμία να δουλέψει στη Βουδαπέστη με τον σπουδαίο Ούγγρο, που προετοιμάζεται για τους τέταρτους (και πιθανότατα τελευταίους) Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του. Τότε, ο διεθνής Χιώτης είχε πει “θέλω να πάω να δω πώς δουλεύει αυτός ο τύπος”. Το ταλέντο του Βάργκα, δυσεύρετο στα σπορ, είναι πόλος έλξης. Ανεξαρτήτως αν κάνει τα σωστά πράγματα για να νικήσει η ομάδα του, ο τρόπος παιχνιδιού του είναι τόσο απαλός, που αποκλείεται να μη σε πιάσει να τον χαζεύεις. Αν θέλεις να ασχοληθεί το παιδί σου με την υδατοσφαίριση και δεν πολυψήνεται, δείξε του φάσεις του Βάργκα. Αν δεν θέλει και τότε, ας κάνει ένα άλλο σπορ.
Με την αρωγή του Έλληνα περιφερειακού, η αντάμωση ήταν σύντομη και περιεκτική. Στο κείμενο αυτό ενδεχομένως δεν φαίνεται, ωστόσο υπάρχουν δεκάδες ερωτήσεις που θα μπορούσες να κάνεις στον 32χρονο Ούγγρο, που μάλλον οδεύει προς την τελευταία χρονιά της καριέρας του με την εθνική ομάδα.
-Πώς σου φαίνεται αυτός ο τύπος (σ.σ. δείχνω τον Φουντούλη); Όταν σου είπαν ότι θα πάρουν τον Γιάννη, ποια ήταν η πρώτη αντίδρασή σου; Ήθελες ή δεν ήθελες;
“Το θέμα είναι ότι ρωτήθηκα γι’ αυτό. Το βρήκα καλή ιδέα. Σε όλη την καριέρα μου έπαιξα με τους καλύτερους παίκτες στην αριστερή πλευρά, εκτός από έναν. Οπότε ενδιαφερόμουν να παίξω με τον Γιάννη”.
-Πώς σου φαίνεται αυτός ο τύπος (σ.σ. δείχνω τον Βάργκα στον Φουντούλη);
“Θέλει να τα πω στα αγγλικά. Τι να πεις γι’ αυτόν, είναι σε ένα άλλο επίπεδο. Το έχουμε συζητήσει και μεταξύ μας. Ήταν ένα όνειρό μου να δω πώς δουλεύει, πώς παίζει. Δεν είναι μόνο γνώμη μου, αλλά γενικώς, στην κοινωνία της υδατοσφαίρισης, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών, οπότε είναι ένα όνειρο να τον βλέπεις κάθε μέρα να κάνει το πράγμα του στο νερό και είναι ωραίο που είναι συμπαίκτης μου και όχι αντίπαλός μου”.
***
Ο συναισθηματικός κόσμος του Φουντούλη μπήκε σε ένα μπλέντερ, όταν επέστρεψε στον Πειραιά για την κοινή προετοιμασία της Φερεντσβάρος με τον Ολυμπιακό. Οι τωρινοί συμπαίκτες του είναι γνώριμα πρόσωπα. Τους έχει αντιμετωπίσει σε παιχνίδια που έχουν καθορίσει την καριέρα του. Το 2015-2016, στο Final 6 της Βουδαπέστης, ο Ολυμπιακός επεφύλαξε μία… σπέσιαλ κηδεία στην οικοδέσποινα Σόλνοκ του Βάργκα. Ένα βήμα πριν από τον τελικό, ένα δευτερόλεπτο πριν από τον τελικό, ο Άγγελος Βλαχόπουλος δέχθηκε την μπάλα από τον Γιώργο Ντόσκα και με ένα ταπ έκανε το 8-7 κι έστειλε τον Ολυμπιακό στον τελικό με τη Γιουγκ.
Ο παίκτης που τον μάρκαρε λίγο έξω από τα 2 μέτρα που είχε στηθεί ήταν ο Βάργκα. Που θεωρεί ότι εκείνος… πέτυχε αυτό το γκολ. Έναν χρόνο μετά, όταν η Σόλνοκ, που στο ρόστερ της είχε πλέον, πλην των Μίλαν Άλεξιτς και Στέφαν Μίτροβιτς, έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους Σέρβους, τον Άντρια Πρλαΐνοβιτς, νίκησε τον Ολυμπιακό στον Πειραιά με 6-4 και κράτησε την ισοπαλία στη Βουδαπέστη (5-5) στους ομίλους. Στην ‘Danube Arena’ της Βουδαπέστης, οι ‘ερυθρόλευκοι’ έχασαν πάλι, όπως τον προηγούμενο χρόνο, από τη Γιουγκ, όμως αυτήν τη φορά στον προημιτελικό, η παρέα του Βάργκα (η οποία είχε περάσει bye) νίκησε 7-5 την Έγκερ στον ημιτελικό και συνέτριψε την κροατική ομάδα στον τελικό με 10-5.
Αυτή ήταν κι η πρώτη φορά, λίγο πριν κλείσει τα 30, που κατέκτησε το Champions League. Δεκαπέντε μέρες αφού έκλεισε τα δικά του 30, δηλαδή στις 9 Ιουνίου του 2018, ο Φουντούλης πανηγύρισε το δικό του τρόπαιο, με τον Ολυμπιακό να νικάει με 9-7 την Προ Ρέκο μέσα στην έδρα της, στη Γένοβα. Και πέρυσι, στη δική τους αναμέτρηση, αυτήν τη φορά φορώντας το σκουφάκι της Φερεντσβάρος, ο Βάργκα κατάφερε να πάρει το δεύτερο Champions League, καθώς οι Ούγγροι, στο Ανόβερο, νίκησαν τον Ολυμπιακό στα πέναλτι, 14-13 (10-10 κ.δ.).
Για τον Βάργκα αυτό το τρόπαιο αποδείχθηκε ξεχωριστό. Δεν ήταν, βεβαίως, πρωτάρης. ‘Χρυσός’ ολυμπιονίκης το 2008 στο Πεκίνο, παγκόσμιος πρωταθλητής το 2013 στο Καζάν, ο Βάργκα με την εθνική Ουγγαρίας συνέχισε, με κάποιον τρόπο, την παράδοση. Η ‘χρυσή’ γενιά, που έκανε τα πρώτα βήματά της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, τον καλοδέχθηκε στο Πεκίνο και τον αποχαιρέτησε στο Λονδίνο, στο πικρό 10-7 της Ιταλίας που στέρησε στους Μαγυάρους την ευκαιρία να κυνηγήσουν το 4ο διαδοχικό χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, και τον άφησε μόνο του, ή έστω μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του, Ντάνιελ, ο οποίος “ήταν το ίνδαλμά μου στο πόλο όταν ήμουν παιδί”.
Αν ο Ντένες είναι ένα ποίημα στο νερό, ο Ντάνιελ δεν διαφοροποιείτο κατά πολύ. Είχε μεταξένια κίνηση, ωστόσο, αν και ανίκανος να κινηθεί χωρίς να προκαλεί σκέψεις περί του ορισμού της ομορφιάς, είχε την ικανότητα της περιμετρικής όρασης, αλλά όχι το ταλέντο του αδελφού του. Το τελευταίο σοφό παιδί του ούγγρικου πόλο ήταν ένας σπάνιος πλέι μέικερ. “Αναγκάστηκε να αποχωρήσει πριν από δύο χρόνια, ο ώμος του δεν άντεχε άλλο”, λέει τη συνέχεια της ιστορίας του ο Ντένες: “Τώρα είναι προπονητής στις ακαδημίες της Φερεντσβάρος”.
Η ανακούφιση και το μίσος
Ο Ντένες Βάργκα, λοιπόν, στο νερό της πισίνας στο Ανόβερο, ένιωσε εκτεθειμένος. “Όταν ο Έλληνας παίκτης έχασε το πέναλτι, πέσαμε στο νερό, αλλά όταν βρέθηκα στην πισίνα, έκλαψα. Σπάνια κλαίω έπειτα από παιχνίδια, όποια κι αν είναι, αλλά μετά τον τελικό, ήμουν φορτισμένος συναισθηματικά”.
O τελικός αυτός, απέναντι στον Ολυμπιακό, είχε υπόκωφη ένταση. Η Φερεντσβάρος είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού για 3 οκτάλεπτα, αλλά όταν ο Βάργκα βγήκε με 3η ποινή, με 2:07 για τη λήξη του οκτάλεπτου, έχασε την επιθετική ισορροπία της. Κοιτάζοντας από τον πάγκο, το πιο γνωστό νούμερο 10 του παγκοσμίου πόλο ήταν πολύ θυμωμένο. “Αυτό το σπορ για μένα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να το διαχειριστώ. Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, η ομάδα μας ήταν καλύτερη από τον Ολυμπιακό. Είχαμε τη στιγμή, όταν ο Σίλι με τη λόμπα δεν κατάφερε να ευστοχήσει. Στο τέλος της 3ης περιόδου”.
“Έπειτα από αυτό, αισθάνθηκα ότι οι διαιτητές ήταν ο κύριος λόγος που ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο παιχνίδι. Έδωσαν κόντρα φάουλ και μου έδωσαν την 3η αποβολή και επίσης ο Μάρτον Βάμος ήταν στον πάγκο. Αν δεν κερδίζαμε αυτό το παιχνίδι, θα ήμουν πάρα πάρα πάρα πολύ απογοητευμένος, αλήθεια, πάρα πολύ απογοητευμένος. Επειδή δουλεύω 8-9 μήνες για να φτάσω εκεί, κάνοντας πολλά πράγματα. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά χάνοντας πράγματα για τα παιδιά μου. Φτάνω εκεί, παίζω τελικό Champions League και αφού είμαστε καλύτεροι εκείνη τη μέρα, θα έπρεπε να κερδίσουμε το παιχνίδι. Όχι να βρισκόμαστε στα χέρια δύο ανθρώπων, επίτηδες ή άθελά τους, δεν με νοιάζει. Ο λόγος που μπορώ να μισήσω το πόλο μερικές φορές είναι αυτός. Οπότε ήμουν χαρούμενος, κλαίγοντας στο νερό ύστερα από αυτά. Ήμουν γεμάτος με χαρά, δεν ξέρω, αλλά είχα συναισθήματα μέσα μου. Ανακούφιση, σαν ένας ατμός να βγήκε”.
Η Φερεντσβάρος, ειρήσθω εν παρόδω, άρχισε με νίκη το φετινό Champions League. Νίκησε 15-12 στη Βουδαπέστη το Ανόβερο, με τον Βάργκα να πετυχαίνει δύο γκολ και τον Φουντούλη να προσθέτει ακόμη δύο. Ο Ολυμπιακός, δε, νίκησε εύκολα τη Γιάντραν στο Σπλιτ με 17-8, δείχνοντας την ορμητικότητά του και τη θέληση να βρεθεί στο Final 8 και το 2020.
Το ταλέντο και η παλιά φρουρά
Ο πλούτος παικτών στο πόλο τα τελευταία χρόνια δίνει την επιλογή να διαλέγεις ποιος σου αρέσει. Ο Βάργκα, όμως, συμβολίζει την τέχνη του παιχνιδιού. Είναι, από μόνος, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα. Το κολύμπι του, ο τρόπος που στρίβει το κορμί του, που κρύβει την μπάλα από τον αντίπαλό του, που την στέλνει πάνω και δίπλα από τον τερματοφύλακα, αποτελούν μαθήματα αρχιτεκτονικής, είναι η διατριβή του σπουδαστή στην Καλών Τεχνών.
Όπως θα υπέθετε ο αναγνώστης, ο Ούγγρος, που από τα 10 του βασανίζεται στις πισίνες, έχει βάλει δουλειά σε αυτό. Είναι μια αλήθεια ότι αν δεν έβαζε, δεν θα βρισκόταν εδώ. Ωστόσο, θα ήταν αγνωμοσύνη να αποκλείσει το ταλέντο από το συνολικό ποσοστό, που κάνει σπουδαίο έναν ταλαντούχο παίκτη κι εκείνος μετατρέπει ως οριζόντιος αλχημιστής του νερού μία δύσκολη φάση σε αρμονική χορογραφία: “Δεν μπορώ να πω το ποσοστό, μπορώ να πω ότι γεννήθηκα με κάποια ικανότητα που είναι πλεονέκτημα στο πόλο. Έπειτα από 20 και πλέον χρόνια, είμαι βέβαιος ότι το ταλέντο δεν είναι κάτι χωρίς τη δουλειά. Ακούγεται σαν πολύ κοινή και λογική σκέψη, αλλά αληθινά νομίζω ότι το ταλέντο μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όμως, χωρίς τη δουλειά δεν μπορείς να φτάσεις στη διάσταση που το ταλέντο μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αυτή είναι η βάση κι αν έχεις κάποιο ταλέντο ώστε να είσαι ικανός να κάνεις κάτι διαφορετικό, τότε είναι καλό για σένα. Οπότε αν έπρεπε να πω ένα ποσοστό, θα έλεγα 80-20. Επειδή καθένας βάζει τη δουλειά και μετά κάτι έρχεται να το ξεπεράσει κι αυτό μπορεί να κάνει τη διαφορά”.
Ο Βάργκα ήταν, μια φορά κι έναν καιρό, το παιδί που θα κουβαλούσε τη δάδα για την επόμενη μέρα. Στα 21 του, ήταν τόσο καλός ώστε να χωρέσει στο ρόστερ της εθνικής Ουγγαρίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, όταν οι Μαγυάροι του Ντένες Κέμενι πήραν το 3ο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο. Το καμπανάκι για τους παλιότερους χτύπησε. Ο Τάμας Κάσας, ο Γκέργκο Κις, ο Πέταρ Μπίρος, ο Τίμπορ Μπένεντεκ, ο Νόρμπερτ Μάνταρας έκαναν μία απίστευτη ομάδα, αλλά, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας με τους βετεράνους της, μαζεύτηκαν για έναν τελευταίο χορό 4 χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο το 2012, για να διεκδικήσουν το 4ο σερί χρυσό ολυμπιακό μετάλλιo. Είχε γίνει από τους Βρετανούς, από το 1900 έως το 1912 και 100 χρόνια μετά, το σενάριο της επανάληψης της ιστορίας προσφερόταν στο πιάτο των ρεκτών της.
Μόνο που ο Σάντρο Καμπάνια και οι Ιταλοί του το έσβησαν, λες και ήταν η Έριδα σε πάρτι με Θεούς, με συνοπτικές διαδικασίες. Το 10-7 των ‘σετεμπέλο’ στον προημιτελικό έφερε το σπαραγμό του ευφυούς Κάσας και το τέλος εποχής. Ωστόσο, υπήρξε μια σπουδαία ομάδα, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1999 στη Φλωρεντία, πρωταθλήτρια κόσμου το 2003 στη Βαρκελώνη.
Έπειτα, ο Ντένες και ο Ντάνιελ, τα δύο αδέλφια Βάργκα, έμειναν μόνα τους. Ο προπονητής άλλαξε, ο Κέμενι έφυγε και έφτασε ο πρώην παίκτης Μπένεντεκ. Και έπρεπε να κουβαληθεί το κληροδότημα. Δουλειά Άτλαντα: “Σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα, ναι. Νομίζω, όμως, ότι το πόλο προχώρησε και άλλαξε από την εποχή που άρχισαν να νικάνε. Χρειάζεσαι κάτι περισσότερο για να νικάς, κάτι που να είναι διαφορετικό. Χρειάζεσαι μια φόρμουλα, να βρεις κάτι. Δεν ξέρω πώς να το πω, δεν ξέρω καν τι είναι. Κέρδισα κάποια πράγματα με την εθνική ομάδα, κέρδισα πολλά πράγματα με τους ουγγρικούς συλλόγους, αλλά ακόμη δεν μπορώ να βρω ποιος είναι ο παράγοντας για να νικάς. Εκείνοι το είχαν στο αίμα τους, ξέρεις, φυσικά. Ήταν τέλειοι παίκτες, η ομάδα ήταν ολοκληρωμένη, σε κάθε θέση είχαν πολύ υψηλού επιπέδου παίκτες, αλλά είχαν και τη σπίθα”.
Το κυνήγι μαγισσών απ’ τη… Σερβία στο τελευταίο Ευρωπαϊκό του
Ο Βάργκα έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής τον αμέσως επόμενο χρόνο, το 2013 στη Βαρκελώνη. Ήταν το 8-7 επί του Μαυροβουνίου, που είχε αφήσει τους Σέρβους στα προημιτελικά, που έκανε τους Ούγγρους να νομίζουν ότι θα νικάνε τα πάντα. Τον επόμενο χρόνο, όμως, ήρθε η κατραπακιά. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης το 2014, οι Ούγγροι νίκησαν τους Σέρβους στους ομίλους με 8-6, αλλά η παράσταση της ομάδας του Ντέγιαν Σάβιτς ήταν μαγευτική στον τελικό. Το 12-7 βύθισε τους Ούγγρους στη μελαγχολία. Τρία χρόνια αργότερα, στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης ξανά, οι Ούγγροι, που νίκησαν την Ελλάδα με 7-5 στον ημιτελικό, λύγισαν στον τελικό από τους Κροάτες με αυτό το σκορ.
Για τον Βάργκα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες προφανώς και είναι στόχος, αλλά δεν επικεντρώνεται σε αυτούς. Ο νέος χρόνος μπαίνει με το Ευρωπαϊκό που θα γίνει στη Βουδαπέστη (12-26 Ιανουαρίου). Για εκείνον είναι η απόλυτη ευκαιρία να πάρει ένα χρυσό μετάλλιο και να ολοκληρώσει τη συλλογή του, μπροστά στους συμπατριώτες του. Το πάθος για τη διάκριση ήταν καλά κρυμμένο κάτω από τα μετρημένα ντεσιμπέλ της φωνής του, αλλά δεν άντεξε να μην κοιτάξει πίσω από την κουίντα.
“Όταν ρωτήθηκα στην πατρίδα ποιοι είναι οι στόχοι μου γι’ αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, απάντησα ότι είχα μόνο ένα όραμα για τη διοργάνωση, να την κερδίσω. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, ξέρω ότι η Σερβία θέλει να κάνει ένα ρεκόρ, κερδίζοντας 5 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα στη σειρά, οπότε αυτοί έχουν υψηλό κίνητρο και όποτε έχουν υψηλό κίνητρο είναι καλοί. Ξέρεις ότι η Κροατία πρέπει να προκριθεί, η Ελλάδα πρέπει να προκριθεί, όλοι θα είναι εκεί, αλλά ακόμη έχω την πρόθεση να νικήσω, επειδή έχω χάσει δύο τελικούς στη Βουδαπέστη. Θα ήταν πολύ διαφορετικό να νικήσω. Ουδείς θυμάται το ασημένιο. Ειδικά μπροστά στους συμπατριώτες μου θα είναι το κάτι άλλο”.
Η Σερβία, για να μην υπάρχουν κενά στη διήγηση, έχασε τελευταία φορά σε νοκ άουτ παιχνίδι Ευρωπαϊκού το 2010, από τους Κροάτες, στον ημιτελικό του Ζάγκρεμπ. Ο Βάργκα θέλει να μπει εμπόδιο στον 5ο διαδοχικό θρίαμβο, μετά το Αϊντχόφεν το 2012 κόντρα στους Μαυροβούνιους, τη Βουδαπέστη, το Βελιγράδι το 2016 απέναντι στην Κροατία και τη Βαρκελώνη πέρυσι, όταν νίκησαν στα πέναλτι τους γηπεδούχους Ισπανούς.
Για τον μικρό Βάργκα, είναι αυτοσκοπός: “Το πιθανότερο, θα είναι το τελευταίο μου Ευρωπαϊκό. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Χάσαμε αυτές τις ευκαιρίες. Δεν ήμαστε αρκετά καλοί το 2014, οι Σέρβοι μας σκότωσαν και δεν μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα μου το 2017, επειδή είχα τραυματιστεί πριν από αυτό. Αυτές οι δύο ευκαιρίες δεν έρχονται πίσω, αλλά μια νέα ευκαιρία είναι διαθέσιμη, οπότε θέλω να την αρπάξω”.
Σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα, μοιάζει αισιόδοξος: “Θεωρώ ότι οι νεαροί παίκτες μας είναι οι πιο εργατικοί παίκτες στην ουγγρική κοινότητα του πόλο, οπότε έχουν την ικανότητα να κάνουν μια καλή ομάδα, αργότερα. Ίσως είναι ικανοί να νικάνε, ελπίζω να νικήσουν στη Βουδαπέστη, αλλά ακόμα κι αν τελειώσω και παίξουν χωρίς εμένα, έχουν την ευκαιρία να αποτελέσουν μία νικηφόρο ομάδα”.
Οι Ούγγροι, στο περυσινό Παγκόσμιο, έμοιαζαν να έχουν το πλεονέκτημα με τους νέους κανονισμούς. Ωστόσο, στην Γκουανγκτζού, έχασαν στον ημιτελικό από το συμπαγές και πονηρό ιταλικό συγκρότημα, που στο τέλος, απέναντι στην Ισπανία, πήρε το χρυσό μετάλλιο. Το γρήγορο παιχνίδι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τους βολέψει, αφού από τα γεννοφάσκια έτσι μαθαίνουν. Ο Βάργκα διαφωνεί: “Δεν ξέρω αν αυτοί οι νέοι κανονισμοί κάνουν κάποια διαφορά. Οι άνθρωποι αμφιβάλλουν ακόμη αν μία φάση είναι πέναλτι ή όχι. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι καλή κατάσταση, επειδή δίνει στους διαιτητές ακόμα μεγαλύτερο πεδίο στις αποφάσεις τους. Αυτό πρέπει να μειώσουμε”.
Η Ρέκο και η δική του ‘Dream Team’
Σε ό,τι αφορά την καριέρα του σε συλλόγους, έπαιξε στην Ούιπεστ από το 2000 ως το 2005, στη Βάσας μέχρι το 2010, πήγε στην Πριμόριε Ριέκα με την οποία έφτασε στον τελικό του Champions League το 2012, χάνοντας από την Προ Ρέκο, το 2014 γύρισε στην Ουγγαρία και τη Σόλνοκ και από το 2017 παίζει στη Φερεντσβάρος.
Πάει να πει ότι δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου που δεν έπαιξε ποτέ στη Ρέκο. Η ομάδα της Γένοβας, με ιδιοκτήτη τον Γκαμπριέλε Βόλπι, όχι μόνο παίρνει όλα τα χρόνια ό,τι καλύτερο υπάρχει σε σούπερ παίκτες, αλλά δεν φείδεται χρημάτων. Τα συμβόλαια των πολιστών, από τον Κάσας ως τον Βλάντα Βουγιασίνοβιτς και από τον Φιλίπ Φιλίποβιτς ως τον Αλεκσάντερ Ίβοβιτς, είναι σχεδόν… ποδοσφαιρικά.
Ο Βάργκα είχε την ευκαιρία να πάει, αλλά αυτό έγινε σε νεαρή ηλικία: “Δεν θα είμαι τελείως ειλικρινής τώρα, αλλά αυτό που λέω είναι ειλικρινές. Με κάλεσαν δύο φορές, το 2008 και το 2009, και δεν ήμουν έτοιμος να φύγω από την άνεσή μου, οπότε υπέγραψα στη Βάσας και έπαιξα στην πατρίδα μου. Δεν με κάλεσαν ξανά. Αλλά επίσης είχα ευκαιρίες να πάω στην Παρτίζαν και ίσως κάπου αλλού. Μάλλον θα διάλεγα την Παρτίζαν από τη Ρέκο. Το σκεφτόμουν αυτό, είναι κάτι που θα ενδιαφερόμουν”.
Σε ό,τι αφορά την επιστροφή του στη Σόλνοκ και το Champions League που κατέκτησε το 2017, σχολίασε: “Ήταν σπουδαίο. Γύρισα πίσω έπειτα από 4 χρόνια στη Ριέκα και έζησα πώς είναι να είσαι ένας ξένος παίκτης και τι περιμένουν από αυτό. Γύρισα σπίτι και ήμουν σαν ξένος, επειδή περίμεναν πολλά από μένα, αλλά τότε μπορούσα να δείξω εκείνους για να κάνουν αυτά τα πράγματα που ήθελαν. Είχαμε πολύ υψηλό επίπεδο να φτάσουμε, είχαμε την ικανότητα να κάνουμε σπουδαία πράγματα, αλλά έπρεπε να ωριμάσουμε”.
“Δεν είμαι σίγουρος ότι τον πρώτο χρόνο ο δεύτερος προπονητής (σ.σ. ο Τσεχ Σάντορ) ήταν έτοιμος να νικήσει και τον επόμενο χρόνο σκόραρα με τον Ολυμπιακό στο τελευταίο δευτερόλεπτο (σ.σ. εννοεί το προσωπικό γκολ που δέχθηκε από τον Βλαχόπουλο, στο οποίο αν και δεν φαίνεται ξεκάθαρα έκανε επαφή) και δεν μπορέσαμε να πάμε στον τελικό. Τον επόμενο χρόνο επιτέλους ήμαστε έτοιμοι να νικήσουμε. Και αυτό, ξέρεις, έγινε στη Βουδαπέστη, οπότε ήταν πολύ σπουδαίο. Ήταν 9.000 άνθρωποι στο σπίτι και δεν ήταν για την εθνική, ήταν πολύ σημαντικό για μένα”.
Για την Εθνική Ελλάδος, την κρίση που πέρασε από το 2008 έως το 2012 και έπειτα την άνοδο ως τις τετράδες διαδοχικών μεγάλων διοργανώσεων, ο Βάργκα σχολίασε: “Νομίζω ότι είχαν τα ίδια προβλήματα που είχαμε εμείς, δεν μπορούσαν να αφήσουν τους μεγαλύτερους παίκτες να αποχωρήσουν, όπως μπορώ να πω από απόσταση. Πιθανότατα, οι νεαροί παίκτες ήταν πολύ νέοι για να παίξουν. Όταν έγινε αυτή η αλλαγή, εξελίχθηκαν. Έχετε πολύ γρήγορους, πολύ ικανούς παίκτες. Πάντα βρίσκω τον εαυτό μου να δυσκολεύεται απέναντι στην Ελλάδα. Μετά την αλλαγή, έγινε καλή ομάδα, ενώ καλή είναι και η νέα γενιά”.
Τέλος, σε ό,τι αφορά το ματς που θα ήθελε να ξαναπαίξει, η απάντηση μπορεί να μην εξέπληξε, αλλά πάλι δεν αφορά σε ένα παιχνίδι Ολυμπιακών Αγώνων: “Θα έβαζα τον εαυτό μου υγιή στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος 2017 με την Κροατία. Ήταν 4-0, γυρίσαμε στο παιχνίδι, 4-4, αλλά δεν ήμαστε σε καλή κατάσταση. Δεν νομίζω ότι υπήρχε παίκτης της ομάδας μας που να ήταν καλά, εκτός του Βάμος. Στο 4-4 πέτυχαν δύο πολύ τυχερά γκολ και δεν μπορέσαμε να επιστρέψουμε έπειτα από αυτό”.
