Συνέντευξη Καρεμπέ στο Contra.gr: “Τα έβαλα με το γαλλικό κράτος και τον ρατσισμό”

Είναι πολίτης του κόσμου, ναι. Έτσι νιώθει, αυτό αγαπά και αυτό θέλει. Όμως, έχει ζήσει το 1/5 της ζωής του στην Ελλάδα. Συνολικά 10 χρόνια παρουσίας στον Ολυμπιακό. Τρία ως ποδοσφαιριστής και επτά σε διοικητικό πόστο. Ο ‘σοφός’ Κριστιάν Καρεμπέ ανέλυσε στο Contra.gr το απόσταγμα των πλούσιων και δυνατών εμπειριών του, το κεχριμπάρι της ζωής του. Σε μια αποκλειστική, εκ βαθέων εξομολόγηση, στην πρώτη μεγάλη συνέντευξη που παραχωρεί σε ελληνικό αθλητικό Μέσο.

Άρχισε από τα παιδικά χρόνια του στη Νέα Καληδονία -τη γαλλική αποικία- και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός είναι η αγαπημένη ομάδα του. Πάνω κι από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ξεχωριστή η ‘βασίλισσα’ – έζησε πολλά μαζί της -, το παραδέχεται. Όμως, απαντά “φυσικά ο Ολυμπιακός!” Μαζί του θα ‘εισβάλουμε’ στα κυκλικά σπίτια της φυλής των Κανάκ, της φυλής του. Εκεί, όπου η επικοινωνία των ανθρώπων ποτέ δεν χάθηκε. Θα μάθουμε για τον παππού του και την παραχάραξη της ιστορίας που τον παρουσίαζε ως ‘κανίβαλο’. Θα μας εξηγήσει γιατί έπαιζε ξυπόλυτος, πώς αποφάσισε να γίνει ποδοσφαιριστής, όσα βίωσε στις χώρες που αγωνίστηκε και στη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης. Ασφαλώς θα εισχωρήσουμε και στα ενδότερα του Ολυμπιακού, καθώς ο σπουδαίος και διαχρονικά αγέρωχος Γάλλος είναι ο ‘εγκέφαλος’ της εξαιρετικής ομάδας που παρακολουθούμε τα τελευταία δύο χρόνια.

Είναι ο άνθρωπος, τον οποίο εμπιστεύτηκε ο ιδιοκτήτης των Πειραιωτών, Βαγγέλης Μαρινάκης για τη δημιουργία του πρότζεκτ της ομάδας που πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε το 45ο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Επιλογή του Καρεμπέ είναι ασφαλώς ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο Καρεμπέ αποκαλύπτει άγνωστες πλευρές και των δύο, μιλά για εκείνους με θαυμασμό. Πάνω στο δικό του πλάνο βασίζεται το μεγαλόπνοο όραμα του ιδιοκτήτη της ομάδας. Όταν ο αθλητικός διευθυντής των ‘ερυθρόλευκων’ υποστηρίζει ακράδαντα ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να φτάσει στην κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου, το όραμα αυτό είναι όντως σπουδαίο! Ειδικά, όταν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τον Φρανκ Ριμπερί.

Στα μεγάλα διλήμματα της ζωής του έπαιρνε πάντα τη σωστή απόφαση. Δικαιωνόταν. Το πρώτο και ισχυρότερο όλων ήταν αν πρέπει να εγκαταλείψει την οικογένειά του και τη Νέα Καληδονία για το πάθος του, το ποδόσφαιρο. “Για κάθε παιδί είναι δύσκολο να αποχωριστεί την οικογένειά του. Υπήρχε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον, πολύ καλή οικογενειακή ατμόσφαιρα και παράλληλα η γνώση για τον πολιτισμό και την ιστορία μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες. Δεν θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. Εκτός, αν έχουν κάποια πρόταση, όπως είχα εγώ ή για οικονομικούς λόγους και χρειάζεται να φύγουν. Ήμουν πολύ χαρούμενος με την οικογένειά μου και όταν έπρεπε να κάνω το βήμα και να διαλέξω για το μέλλον μου πήρα μια απόφαση, για την οποία δεν μετάνιωσα. Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματά μου. Το ήθελα -επειδή αυτό ήταν το πάθος μου- αλλά μαζί και δεν το ήθελα για πολιτικούς λόγους”.

Η στρεβλή ιστορία και ο ‘ανθρωποφάγος’

Ο Καρεμπέ είχε μάθει -κάπως άκομψα-, τι είχε συμβεί στον παππού του, Γουίλι, πώς του είχαν φερθεί οι Γάλλοι. Τον παρουσίαζαν στην Έκθεση Αποικιών του Παρισιού (1931), μαζί με αυτόχθονες διαφόρων εθνών, με το πρόσχημα της γνωριμίας των πολιτών με άλλους λαούς. Στην πραγματικότητα ήταν μια ανήθικη προσπάθεια επίδειξης ανωτερότητας των Ευρωπαίων. ‘Ο Ανθρωποφάγος’, αυτή ήταν η λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία του παππού του, την οποία ανακάλυψε στο σπίτι του. Ήταν καλά κρυμμένη, για να μη τη βρουν τα νεότερα μέλη της οικογένειας. Η φωτογραφία με τον δήθεν ‘κανίβαλο’ ήταν μέσα από την έκθεση και ο Γουίλι βρισκόταν δίπλα σε κροκόδειλους.

“Όταν μαθαίνεις τι έχει συμβεί στην ιστορία σου, στα μέλη της οικογένειάς σου αλλάζεις πλήρως την άποψή σου για όσα έχεις διδαχθεί και αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα από μια άλλη οπτική”. Ήταν προφανές ότι είχε διδαχθεί μια διαφορετική ιστορία για τη Γαλλία και τη Νέα Καληδονία στο σχολείο, αλλά και είχε ακούσει άλλες διηγήσεις από τους δικούς του. “Λογικό ήταν! Οι παππούδες λένε την ιστορία που ήδη πιστεύεις, αυτή που χρειάζεσαι, για να μεγαλώσεις. Όταν θέλουμε να φτιάξουμε ένα σπίτι, μαθαίνουμε τους ανθρώπους πώς θα το φτιάξουν καλά. Αντιμετώπισαν μια ιστορία που ήταν πολύ πολύ σκληρή για την οικογένειά μας, για τη φυλή -επίσης- και για τους υπόλοιπους ανθρώπους εκεί. Ήταν ντροπή γι’ αυτούς να μας πουν τι έχει γίνει. Κι όταν έμαθα, τα συναισθήματα μου άλλαξαν. Επειδή, μεγάλωσα γνωρίζοντας άλλα πράγματα. Και ποτέ στην ιστορία του σχολείου δεν μας είπαν γι’ αυτό, για όσα είχαν γίνει. Στην τρίτη βαθμίδα εκπαίδευσης άρχισαν να μιλούν για τη δική μας ιστορία, τη γεωγραφία και ακόμη δεν μας είχαν πει τι είχε γίνει, καθώς ο καθηγητής δεν είχε το δικαίωμα να μιλήσει γι’ αυτό. Στα βιβλία μας, δεν υπήρχαν αυτά. Έμαθα την αλήθεια από φωτογραφίες που βρήκα”.

Όμως, ήταν ήδη προβληματισμένος, πριν δει με τα μάτια του τι είχε συμβεί: “Οι απόψεις μου είχαν αρχίσει ν’ αλλάζουν από τότε που είδα τους φίλους και τους συμμαθητές μου να ετοιμάζονται για εξέγερση. Και τους ρώτησα: ‘Γιατί να εξεγερθείτε; Είμαστε στο σχολείο’. Μου απάντησαν: ‘Δεν καταλαβαίνεις; Συνέβη αυτό, συνέβη το άλλο'”. Η Νέα Καληδονία κατελήφθη από τους Γάλλους το 1853 και οι γηγενείς Κανάκ εξαιρέθηκαν από τη γαλλική οικονομία και τις εξορύξεις νικελίου. Μεταξύ των συγκρούσεων ήταν και αυτές που έλαβαν χώρα ανάμεσα στη γαλλική κυβέρνηση και στο κίνημα ανεξαρτησίας των Κανάκ, από το 1976 έως το 1988. Δηλαδή, μέχρι την εφηβεία του Καρεμπέ.

“Για μένα είναι βία, όταν δοκιμάζεις να αναπτύξεις ιδέες για την αδελφοσύνη και τη δημοκρατία με τέτοιο τρόπο! Αυτά έβλεπα και είπα: ‘ΟΚ, κάτι δεν πάει καλά!’ Και έπειτα σκέπτεσαι: ‘Όσα λένε οι μεγαλύτεροί μου μπορεί να είναι αλήθεια’. Δεν λες πια ‘είναι αλήθεια’. Πρέπει να ψάχνουμε και μόνοι μας την ιστορία, πάντα. Μέσα από όλα αυτά απογοητεύτηκα για τις αρχές. Παράλληλα, ήμουν νέος. Και όταν είσαι νέος θέλεις να βρίσκεσαι απέναντι σε ό,τι συμβαίνει. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Το πρώτο μου πάθος ήταν το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι εννοώ. Όχι, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Όταν, η Ναντ μου είπε να πάω για δοκιμαστικό ήταν τεράστια ευκαιρία, για τον οποιονδήποτε. Αλλά, επειδή συνέβαιναν όλα αυτά στην πατρίδα μου είπα ‘όχι’. Επειδή, θέλω να είμαι με τους ανθρώπους μου. Τότε, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ποιος είσαι, ποιοι είναι οι άνθρωποί σου και τι πάει λάθος”.

“Δεν είχα παπούτσια, έπαιζα ξυπόλυτος”

Ο σχεδόν 50χρονος θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έπαιζε ποδόσφαιρο χωρίς να φοράει παπούτσια, πριν τον ‘αρπάξει’ -αρχικά- μια από τις τοπικές ομάδες, η Γκαΐτσα. “Έπαιζα ξυπόλυτος, ναι. Δεν είχα παπούτσια”. Με κοίταξε με γλυκόπικρο μισό χαμόγελο κι έπειτα από μελαγχολική παύση δευτερολέπτων, συνέχισε: “Συνήθιζα να παίζω έτσι και αυτό προκάλεσε έκπληξη σ’ έναν από τους προπονητές. Σταμάτησε το παιχνίδι. Είπε ‘δεν μπορεί να παίζει έτσι αυτό το αγόρι, δεν έχει παπούτσια’. Τους κοίταξα κι απάντησα ‘δεν με νοιάζει, με ή χωρίς παπούτσια, εγώ θέλω να παίξω’. ‘Τουλάχιστον βάλε ένα ζευγάρι παπούτσια, ό,τι να ‘ναι!’, μου είπε. Βγήκα έξω και ρώτησα αν μπορώ να δανειστώ κάποιου παιδιού τα παπούτσια: ‘Δεν με ενδιαφέρει αν είναι του μπάσκετ ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να προστατέψω τα πόδια μου'”.

Ήταν πολύ γρήγορος. Κάθε μέλος της οικογένειας είχε αναλάβει μια δουλειά. Ο μικρός Κριστιάν έτρεχε περίπου 14 χιλιόμετρα την ημέρα, για να αγοράσει ψωμί. Ήθελε να προλάβει να δει τα στιγμιότυπα του γαλλικού πρωταθλήματος.

Ο αθλητικός διευθυντής του Ολυμπιακού εντέλει ακολούθησε το πάθος του και δικαιώθηκε. “Γίνε ο νέος Μαραντόνα”, του είπε ο αδερφός του, όταν ανακοίνωσε στην οικογένεια και επίσημα ότι θα πάει στη Ναντ, για να δοκιμαστεί. “Ο αδερφός μου αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο κι έκανε πλάκα. Όταν πηγαίνεις στην Ευρώπη, δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα εκπληρώσεις το όνειρό σου ή ότι θα επιτύχεις κάτι. Δεν μπορούσα να το φανταστώ! Έπειτα απ’ όσα είχα ζήσει, η οικογένειά μου, μού είπε: ‘Εντάξει, πήγαινε’. Είχα παράλληλα μια ραγισμένη καρδιά. Δεν ήθελα ν’ αφήσω την πατρίδα μου, τους δικούς μου, αλλά αγαπούσα και το πάθος μου. Όταν ανέβαινα τα σκαλιά -για να μπω στο αεροπλάνο, έχτιζα τον εαυτό μου, για να πετύχει. Ήμουν δακρυσμένος, επειδή η οικογένειά μου ήταν πίσω μου. Προχωρούσα κι έλεγα: ‘Δεν μπορώ να επιστρέψω, χωρίς κάποια επιτυχία. Αν έρθω ξανά εδώ, θα είναι κάτι διαφορετικό. Θα είναι κάτι’. Ήθελα να τους κάνω υπερήφανους”.

Η οικογένειά του, τού είχε δωρίσει ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια, κολιέ από κοχύλια κι ένα μανού, προκειμένου να μην ξεχάσει ποτέ την κουλτούρα τους. “Αν θέλεις να μιλήσεις στους πρεσβύτερους της οικογένειας, πρέπει να παρουσιάσεις το μανού, μπροστά σε όλους, για να λάβεις την άδεια να μοιραστείς μαζί τους αυτά που θες. Κάποιες φορές χρησιμοποιείται για καλωσόρισμα ή για συγχώρεση και άλλες απλά για να μιλήσεις. Υπάρχει μια ιεραρχία στην οικογένεια. Πρώτα οι μεγαλύτεροι και έπειτα οι μικρότεροι. Δεν μπορεί να πει ένα παιδί ‘έι, θέλω να μιλήσω’. Δεν εγκατέλειψα αυτά τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας μου. Το ίδιο ισχύει κι εδώ στην Ευρώπη, όταν βλέπω φίλους ή μέλη της οικογένειάς μου ή ανθρώπους από την πατρίδα μου. Αυτό θα με ακολουθεί όπου κι αν πάω, έως το τέλος της ζωής μου. Τώρα, το μανού είναι ένα ύφασμα, παλαιότερα ήταν ψάθινο. Το έφτιαχναν με φύλλα αποξηραμένα, όπως και τα καπέλα. Με την εξέλιξη άλλαξαν αυτά. Το ίδιο έγινε και με τα χρήματα. Μέχρι να έρθουν οι Γάλλοι υπήρχαν τα χρήματα Κανάκ, από κοχύλια”.

“Όταν οι συμπαίκτες ξεκουράζονταν, έμενα μόνος μου και δούλευα”

Ήταν 17 ετών, όταν έφτασε στην κρύα και βροχερή Γαλλία, προκειμένου να δοκιμαστεί στις ακαδημίες της Ναντ. Φορούσε σορτς και κοντομάνικη μπλούζα. Με έκπληξη διαπίστωσε ότι σχεδόν κανείς δεν γνώριζε το μέρος από το οποίο ερχόταν και πού βρισκόταν στο χάρτη η Νέα Καληδονία. “Στην Ευρώπη έμαθα να παίζω ποδόσφαιρο. Κάθε παιδί νομίζει ότι ξέρει να παίζει ποδόσφαιρο. Ήταν διαφορετικά. Ήδη υπήρχε ένα επίπεδο, οι άλλοι είχαν εμπειρία. Εγώ δεν τα είχα αυτά. Μπορούσα να τρέξω με την μπάλα, να σουτάρω και να ντριμπλάρω, όπως όλοι. Αλλά, πρέπει να ξέρεις και τακτική, να ξέρεις τον αντίπαλο, τη διοργάνωση. Είχα ένα νέο ποδοσφαιρικό ‘λεξικό’ μπροστά μου. Να μάθω την πάσα, την κρυφή πάσα, τις αποστάσεις. Τα πάντα. Ακόμα και τους οπαδούς και την αλληλεπίδραση μαζί τους, με τους αντιπάλους επίσης. Δούλευα όπως όλοι, αλλά περισσότερο απ’ τον καθένα. Επειδή, εκείνοι είχαν φτάσει σ’ ένα επίπεδο κι εγώ είχα αδυναμίες. Όταν οι συμπαίχτες μου ξεκουράζονταν, εγώ έμενα μόνος μου και δούλευα. Έκανα δοκιμές σε αριστερό και δεξί πόδι, άλματα. Κάθε, κάθε μέρα. Όχι μόνο για να καλύψω το κενό που είχα, αλλά και επειδή ήθελα να γίνω καλύτερος από αυτούς. Οι υπόλοιποι ήταν εκεί τρία χρόνια πριν από ‘μένα. Είχαν 3 χρόνια επιπλέον γνώση και επίπεδο”. Η επίμονη προσπάθεια και το αυστηρό πρόγραμμα τον ακολούθησε στην υπόλοιπη καριέρα του. Όταν ήταν στον Ολυμπιακό, πήγαινε πρώτος στην προπόνηση και έφευγε τελευταίος.

Αν ενα απο τα μικρα αδερφια μου κανει λαθος, εγω θα εχω αποτυχει

Έτσι, πατάς τη μία κορυφή μετά την άλλη. Στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γαλλία. Μαζί της κατέκτησε και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Πανηγύρισε δύο τρόπαια Champions League και ένα Διηπειρωτικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης. “Αυτός είναι ο Θεός, η ευλογία του ή οι γνώσεις μου. Για μένα αυτές οι κατακτήσεις είναι μια μεγάλη νίκη. Είναι μια νίκη του έθνους μου και των ανθρώπων μου. Πρώτα απ’ όλα της οικογένειάς μου, η οποία με μεγάλωσε με αρχές. Έμαθα να σέβομαι τους πάντες, να είμαι ικανός να δω τον κόσμο με έναν νορμάλ τρόπο και να καταλαβαίνω κάθε έναν ξεχωριστά. Μέσα από τα ταξίδια μου χρειάστηκε να μάθω νέες κουλτούρες, γλώσσες και να γίνομαι αποδεκτός όπως είμαι. Είναι επίσης μεγάλη κατάκτηση, επειδή κατάφερα να κάνω την πατρίδα μου και τους ανθρώπους μου ορατούς. Να καταλάβουν την ιστορία μας, πού είμαστε και ποιοι είμαστε. Δεν είναι μόνο τα τρόπαια, λοιπόν. Έμαθαν όλοι ποιοι είμαστε! Γι’ αυτό είμαι υπερήφανος. Βέβαια, αυτό δεν το κατάφερα μόνος μου. Υπήρχαν κι άλλοι αθλητές πριν από ‘μένα”.

Μία από τις λέξεις που χρησιμοποιεί συχνά για το ποδόσφαιρο -και όχι μόνο- και την ανέφερε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συνέντευξης είναι η ‘διαφορετικότητα’. “Πρέπει να ακολουθούμε την εξέλιξη. Μιλάμε για παγκοσμιοποίηση. Ισχύει και στο ποδόσφαιρο, παντού και όχι μόνο σε οικονομικούς όρους. Το είδαμε με την πανδημία. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Βέβαια, αυτή δεν είναι η πρώτη μας πανδημία. Το ίδιο νιώσαμε και όταν σκότωσαν τον Τζορτζ Φλόιντ. Είμαστε όλοι στην ίδια θέση”.

Η ερώτηση αν έχει υπάρξει θύμα ρατσισμού ήταν αναπόφευκτη. “Προσπάθησα να το προβλέψω. Να βγω μπροστά από το γεγονός. Κι αυτό λόγω της εμπειρίας μου. Να μην επιτρέψω στους άλλους να κάνουν κάτι. Να μιλήσω στον κόσμο, διότι μόνο ο διάλογος μπορεί να ανοίξει πόρτες. Αυτό είναι και μέρος της κουλτούρας μου. Όπως είπαμε και πριν με το μανού. Είχαμε πάντα τέτοια αλληλεπίδραση. Συζητούσαμε, όταν είχαμε πρόβλημα, ώστε να το λύσουμε με την καλύτερη λύση. Τώρα, με τα πολυμέσα μπορούμε να δούμε τι γίνεται σε όλο τον κόσμο, τι λάθος γίνεται στον κόσμο μας. Παρεμπιπτόντως, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τα fake news και την προπαγάνδα. Είναι ένα εργαλείο και πρέπει να έχουμε επίγνωση πώς θα το χρησιμοποιούμε. Πρέπει να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία, αλλά κάποια στιγμή μπορεί να είναι επικίνδυνη για την ίδια τη ζωή. Βλέπεις τι γίνεται; Είναι τόσοι σε ένα δωμάτιο δοσμένοι στην τεχνολογία, δεν μιλάνε μεταξύ τους. Στην πατρίδα μου, το σπίτι μας είναι κυκλικό, όχι τετράγωνο. Και δεν έχει δωμάτια. Πριν ξυπνήσουν το πρωί, έχουν ήδη συζητήσει από το βράδυ γι’ αυτό που τους απασχολεί. Και έχει έγνοια ο ένας τον άλλο. Πρέπει να προσέχω τα μικρότερα αδέρφια μου και να τα επιμορφώσω. Αν ένα από τα μικρά αδέρφια μου κάνει λάθος, εγώ απέτυχα. Στην κοινωνία μας οι παππούδες είναι πολύ σημαντικοί”.

Ενημέρωσα ότι ισχύει και στην Ελλάδα αυτό, αλλά το ήξερε ήδη. “Στις μοντέρνες κοινωνίες, τα παιδιά χωρίζονται από τους γονείς και τους παππούδες. Πρώτα δούλευαν οι πατεράδες, πλέον και οι μητέρες και δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν να επικοινωνήσουν τα παιδιά με τους παππούδες, διότι όλοι είναι χωρισμένοι στα δωμάτιά τους. Η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην Ελλάδα και αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος από τον τρόπο που χτίζετε τα σπίτια σας”. Τον κοίταξα με απορία. Με ρώτησε: “Όταν χτίζετε τα σπίτια σας, δεν σκέφτεστε την οικογένειά σας;” Φυσικά γέλασα κι απάντησα καταφατικά. Πολλές οικογένειες μένουν πάνω-κάτω στην πολυκατοικία ή δίπλα δίπλα. Σωστή παρατήρηση. “Όταν ήρθα εδώ έλεγα ‘ωωωω, είναι έτσι’ και μου άρεσε. Διότι, ακόμη κι αν είστε χωρισμένοι σε δωμάτια και διαμερίσματα, φροντίζετε να βρίσκεστε -τουλάχιστον- στο ίδιο κτίριο. Μπορείτε να γευματίσετε και να δειπνήσετε μαζί. Ελπίζω. Ισχύει;” Δεύτερη κατάφαση από μέρους μου. Είναι εντυπωσιακά ευφυής και καλός ψυχολόγος. Το σκέφτηκα άπειρες φορές, όσο μιλούσαμε. “Αυτό συμβαίνει επειδή έχετε ανάγκη να επικοινωνήσετε. Να πείτε τι έχει γίνει, τι σας απασχολεί”.

“Πρέπει να γράψουμε την αλήθεια στην ιστορία της Γαλλίας”

Το 1996, κατά τη διάρκεια του Εuro, ο επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος της Γαλλίας, Ζαν Μαρί Λε Πεν χαρακτήρισε “νόθα” την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας, υποστηρίζοντας ότι οι περισσότεροι παίχτες επέλεξαν σκόπιμα την εθνικότητά τους, προκειμένου να παίξουν ποδόσφαιρο σε διεθνές επίπεδο. Η δήλωσή του καταδικάστηκε και με αφορμή αυτή ένα έντονο πολιτικό debate εξελισσόταν στη Γαλλία, παράλληλα με τη διοργάνωση. Ο Καρεμπέ αρνήθηκε να τραγουδήσει τη ‘Μασσαλιώτιδα’, κατά την παρουσίαση των ομάδων.

“Ποτέ δεν μιλάω για τον Λε Πεν. Όταν έχεις δημοκρατία δίνεις την ευκαιρία σε όλους να έχουν κόμμα και ν’ αναφερθούν σε όσα πιστεύουν. Θεωρώ, ότι πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν την εξέλιξη του κόσμου, αλλά και την ίδια την ιστορία. Η Γαλλία μεγάλωσε μέσα από τις αποικίες της και δεν μπορούν να το αρνηθούν αυτό. Πρέπει να αποδεχθούν τους ανθρώπους που προέρχονται από τις αποικίες τους. Σήμερα, επειδή υπάρχει παγκοσμιοποίηση και μετανάστευση, πρέπει να επιτρέπεις στους ανθρώπους να έρθουν στη χώρα σου. Εξυπακούεται ότι πρέπει να υπάρχουν κανόνες σε αυτό. Ο κόσμος οφείλει να τους σέβεται. Όλοι πρέπει να σέβονται τους νόμους κάθε χώρας. Η αντίληψη κάποιων, όμως, δεν περιλαμβάνει ανθρώπους, ακόμα κι είναι επίσης Γάλλοι! Πιστεύουν ότι πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην Αφρική”.

“Προσωπικά, είμαι της ίδιας άποψης με αυτή που έχει και ο Εμανουέλ Μακρόν, ότι δηλαδή πρέπει να προχωρήσουμε σε ανοιχτό διάλογο με τρίτες και τέταρτες γενιές που έχουν τη δική τους καταγωγή. Αυτό που λέω πάντα, είναι ότι πρέπει να γράψουμε την αλήθεια στην ιστορία της Γαλλίας. Δηλαδή, πήγαμε στην Αφρική και στις υπόλοιπες αποικίες. Να γράψουμε πήγαμε στη Σενεγάλη, στο Καμερούν, στο Μαρόκο, στην Αλγερία κ.α.. Να γράψουμε τι κάναμε εκεί και γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι εδώ, στη Γαλλία. Και τι τους κάναμε, όταν ήρθαν εδώ. Η νέα μετανάστευση, οι πρόσφυγες που υπάρχουν τώρα, είναι μια άλλη περίπτωση. Προέκυψαν μέσα από τους πολέμους και τη βία που έχουν υποστεί. Το πρώτο κύμα ήταν από τις αποικίες και τους πήραν από τις πατρίδες τους, για να σώσουν τη Γαλλία. Πριν από λίγες ημέρες έγινε μια μεγάλη τελετή στη μνήμη των ανθρώπων της μαύρης κοινότητας που έδωσαν τη ζωή τους για τη Γαλλία. Τους σκότωσαν οι Γερμανοί ναζί. Υπάρχουν φωτογραφίες, υπάρχουν τα πάντα, τα ονόματά τους. Άνθρωποι από τη Σενεγάλη από διάφορα μέρη. Για ποιον λόγο τα λέω όλα αυτά; Τα εν λόγω γεγονότα πρέπει να γραφτούν στα σχολικά βιβλία και έτσι όλοι θα μπορούν να νιώσουν ως εξής: ‘Α! Είμαι Γάλλος. Είμαι υπερήφανος που είμαι Γάλλος, επειδή ο παππούς μου έκανε αυτό'”.

Είχα απέναντί μου ένα δάσκαλο. Σε κάθε απάντηση παρέδιδε κι ένα μικρό μάθημα. Ο Καρεμπέ αφυπνίζει. Χρησιμοποιεί τη δύναμη της φωνής του προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χαρακτήρας διαφοροποιεί τη μεγάλη αθλητική προσωπικότητα από τη σπουδαία. Κι ο Καρεμπέ είναι σπουδαίος. “Ας μιλήσουμε λίγο και για τον Ολυμπιακό”, του είπα διστακτικά, γνωρίζοντας ότι φεύγω από ένα αντικείμενο συζήτησης, στο οποίο είναι αφοσιωμένος σε όλη τη ζωή του. “Ναι, από τη Σενεγάαααλη που λέγαμε…”. Γέλασε και πρόσθεσε: “Ξέρεις τι είναι το DOM/TOM (σ.σ. γαλλικά υπερπόντια διαμερίσματα); Όλα τα διαμερίσματα και τα εδάφη της Γαλλίας. Η Μαρτινίκα, η Γαλλική Πολυνησία, η Γουαδελούπη, η Νέα Καληδονία, η Ταϊτή…”.

“Πρότεινα τον Μαρτίνς πριν από 3 χρόνια”

Ζήτησα ν’ αποσαφηνίσει τις αρμοδιότητές του. Τι κάνει ακριβώς ως αθλητικός διευθυντής του Ολυμπιακού. Έκανε τη δική του εισαγωγή στην αλλαγή της θεματολογίας: “Πρώτα απ’ όλα θέλω να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που ο Βαγγέλης Μαρινάκης μού έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω σε μια μεγάλη ομάδα παγκοσμίως, όπως είναι ο Ολυμπιακός. Όταν ήρθε η πρόταση, είπα γρήγορα ναι, επειδή αγαπώ την Ελλάδα και φυσικά τον Ολυμπιακό. Είχα όμορφες αναμνήσεις από το διάστημα που έπαιζα εδώ”, είπε και συνέχισε: “Άρχισα ως στρατηγικός σύμβουλος και μέσα από αυτό το ρόλο μελέτησα πολλές παραμέτρους όλου του συλλόγου και του ποδοσφαιρικού τμήματος. Κατάλαβα καλύτερα το σύλλογο και φυσικά τον πρόεδρο. Είχα μια γενική εικόνα του συλλόγου και όταν πριν από περίπου δύο με τρία χρόνια μού ζήτησε να δώσω ονόματα και προφίλ προπονητών, ανέφερα τον Πέδρο Μαρτίνς. Τον γνώριζα και ως παίχτη, αλλά γνώριζα και όσα έχει επιτύχει ως προπονητής στην Πορτογαλία. Για ‘μένα μπορούσε να μας βοηθήσει σ’ ένα πρότζεκτ. Παρουσίασα αυτό το πλάνο στον κ. Μαρινάκη και συμφώνησε”.

Ειχα μιλησει προσωπικα με τον Ριμπερι για να ερθει στον Ολυμπιακο

“Αρχίσαμε προσλαμβάνοντας τον Πέδρο. Το πρότζεκτ, όπως είχα πει στον κ. Μαρινάκη, χρειάζεται σταθερότητα και τα παιδιά -οι παίχτες- χρόνο, για να ωριμάσουν στα νέα δεδομένα και να κατανοήσουν τι θέλει ο κ. Μαρτίνς να τους δώσει. Πιστεύω ότι έπειτα από ένα χρόνο κατάλαβαν τι θέλει. Ο κ. Μαρινάκης μάς επέτρεψε να συνεχίσουμε και αυτό ήταν πολύ καλό. Τώρα, έχουμε αυτές τις καλές εμφανίσεις και αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απόφασης του κ. Μαρινάκη, ο οποίος υποστήριξε το πλάνο. Είναι πάντα υποστηρικτικός και δημιουργικός. Και υπάρχει επίσης μια σχέση εμπιστοσύνης. Μέσα από αυτά -όπως τού είπα- κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει. Μας επιτρέπει να κάνουμε πράγματα. Όλα αυτά μπορείς να τα αισθανθείς και στο μάνατζμεντ και στους παίχτες. Βλέπουμε και τις αντιδράσεις του κόσμου. Είναι πολύ θετικοί, τους αρέσει ό,τι δημιουργούμε στο γήπεδο και αυτή είναι μια μεγάλη νίκη για εμάς. Κατάλαβαν το παιχνίδι μας, κατάλαβαν ότι έρχονται να παρακολουθήσουν κάτι θεαματικό, ότι προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κάτι τέτοιο. Προσπαθούμε να τους κάνουμε χαρούμενους και στο τέλος το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του. Είναι μια ομαδική προσπάθεια. Το τεχνικό τιμ, το ιατρικό τιμ, τα άτομα γύρω από τη διοίκηση δουλεύουν κάθε μέρα”.

“Με τον Μαρτίνς προσπαθούμε να προλαμβάνουμε καταστάσεις”

Ο Καρεμπέ είναι -λοιπόν- ο άνθρωπος, στον οποίο ο Μαρινάκης εμπιστεύτηκε το όραμά του για τον Ολυμπιακό. Είναι το ‘μυαλό’ που τράβηξε τις γραμμές στη διαδρομή, την οποία ακολουθούν οι ‘ερυθρόλευκοι’. Αυτός σχεδίασε το μονοπάτι, όπου βαδίζουν και είναι σημαντικό -για την απόδειξη της πληρότητας του πρότζεκτ- ότι υπερκέρασαν όλα τα εμπόδια που βρήκαν σε αυτό. Ο Ολυμπιακός κάλυψε χωρίς συνέπειες τα κενά που του προέκυψαν, κατά τη διάρκεια της σεζόν. Αντιθέτως, οι εναλλακτικές που εμφάνισε έβγαλαν ασπροπρόσωπη την ομάδα. Ο Ντάνιελ Ποντένσε και ο Γιασίν Μπενζιά έφυγαν, ο Παπ Αμπού Σισέ νοσηλεύτηκε, ο Χιλάλ Σουντανί τραυματίστηκε.

“Πάντα ξέρουμε ότι οι παίχτες μπορεί να φύγουν και προσπαθούμε να προλαμβάνουμε καταστάσεις. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούμε με τον Πέδρο. Σκεφτόμαστε όλα τα ενδεχόμενα, τι μπορεί να συμβεί. Και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, στην περίπτωση που χάσουμε κάποιον. Δεν πρέπει να προβλέπουμε μόνο αυτά. Έχουμε και το τμήμα σκάουτινγκ που είναι διαρκώς σε εγρήγορση, που επεξεργάζεται ποιος μπορεί να έρθει στην ομάδα. Πρέπει να τα προετοιμάζουμε όλα αυτά. Από το καλοκαίρι έχουμε ένα ρόστερ και ετοιμάζουμε όλους τους παίχτες να ταιριάζουν ανά πάσα στιγμή στη χημεία της ομάδας, είτε αυτοί είναι στον πάγκο είτε όχι. Ξέρω ότι ο Πέδρο θα δώσει σε όλους χρόνο να παίξουν. Επίσης, έχουμε δώσει σε όλους να καταλάβουν ότι έχουμε ένα στόχο να πετύχουμε. Όταν ένα ρόστερ τα καταφέρνει, δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Μπορούμε να κάνουμε κάποιες αλλαγές”. Βέβαια, είναι δύσκολο να είσαι στον πάγκο. “Όλοι έχουν ξεκινήσει από τον πάγκο. Δεν ξέρω κανέναν που να ξεκίνησε απ’ ευθείας από τη βασική ομάδα”.

Ένα ακόμη θετικό στοιχείο που εμφάνισε ο Ολυμπιακός -και το οποίο σπανίζει- είναι η ομαδικότητα και η θετική αύρα μεταξύ των παιχτών. Είναι μια ομάδα που επικοινωνεί και μοιράζεται τα συναισθήματά της. Εκπέμπει υγεία. “Μιλάω κι εγώ στους παίκτες, μόνο όταν χρειάζεται. Διότι, πρέπει να αφήσουμε ελεύθερη τη δημιουργικότητά τους. Είμαι εκεί, κοντά τους, αλλά έχουν και τη δική τους ελευθερία. Όταν θέλω να τους εμπνεύσω, τους λέω για τις δικές μου εμπειρίες. Ξέρουν τι έχω ζήσει. Κυρίως, προσπαθώ να τους εμπνεύσω για τις εμφανίσεις τους. Αν βρίσκονται στον Ολυμπιακό είναι επειδή τους έχουμε επιλέξει, καθώς θεωρούμε ότι μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε τη διαφορά. Αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα τους διαλέγαμε ποτέ. Και είναι αλήθεια. Όσοι έρχονται στον Ολυμπιακό, έρχονται για να μας βοηθήσουν. Έχουμε στόχους να πετύχουμε μαζί. Με τον Ολυμπιακό υπάρχουν κάθε μέρα προκλήσεις, όχι μόνο στα παιχνίδια. Παντού, πρέπει να είσαι επιτυχημένος”.

Όταν πια ήταν αγκαλιά με τον τίτλο; “Τους είπα να απολαύσουν τη στιγμή, επειδή ήταν πραγματικά πολύ χαρούμενοι. Ο Ολυμπιακός είναι μια χαρούμενη ομάδα. Έχουμε ξεχωριστά παιδιά και ξεχωριστή ομάδα και προσπαθούμε να τα κάνουμε να είναι ευτυχισμένα μαζί. Στην αρχή δεν ήταν εύκολο, επειδή ο καθένας είχε τις δικές του σκέψεις και ενδεχομένως τους δικούς του στόχους. Πλέον, ξέρουν ότι όλοι μαζί έχουμε ένα κοινό στόχο και ό,τι πετυχαίνουν μας δίνει μεγάλη υπερηφάνεια και χαρά. Όχι μόνο σ’ εμάς στην τεχνική διεύθυνση, αλλά και στους οπαδούς μας. Όλο αυτό δεν εκφράζεται μόνο στην καθημερινότητα, αλλά και στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό είναι πολύ καλό”.

“Στην ομάδα μας υπάρχει πολλή μουσική, υπάρχουν ήχοι, επειδή υπάρχει η διαφορετικότητα. Είναι πολυπολιτισμική και κοσμοπολίτικη ομάδα, επειδή αυτό είναι ο Ολυμπιακός! Το αγαπώ αυτό. Εδώ που βρισκόμαστε -τώρα- είναι η ιστιοπλοΐα του Ολυμπιακού, λίγο πιο πέρα το πόλο, απέναντι είναι το μπάσκετ. Είναι από μόνος του αυτό που λέει: Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ! Είναι από τα γονίδιά του πολυαθλητικός σύλλογος και αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι είμαστε πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι! Είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό. Όταν, έρχονται εδώ οι παίχτες τους λέμε την ιστορία του Ολυμπιακού. Πρέπει να καταλάβουν πού έρχονται. Και γρήγορα αντιλαμβάνονται: ‘Ω! Είναι ένας μεγάλος οργανισμός, με μεγάλη ιστορία'”.

Δέχεται ότι έχει αλλάξει η νοοτροπία της ομάδας. “Ναι. Το ‘μήνυμα’ άλλαξε σχετικά με τις μεθόδους που πρέπει να εφαρμόσουμε στην ομάδα, για όσα θέλουμε να βελτιώσουμε. Όλοι καταλαβαίνουν ότι για να είναι στην ομάδα και για να βρεθούν στον αγωνιστικό χώρο πρέπει να δουλέψουν σκληρά. Η καλή εμφάνιση δεν έρχεται εύκολα. Την πετυχαίνεις, επειδή έχεις δουλέψει. Στη Γαλλία λέμε ‘tu récoltes ce que tu sèmes’ (σ.σ. ό,τι σπέρνεις, θερίζεις). Αυτή η έκφραση υπάρχει στη Βίβλο”.

Σε γενικότερο επίπεδο: “Προσπαθούμε βήμα βήμα να κάνουμε κάποιες αλλαγές. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται μεγάλη αλλαγή. Έχει ήδη 45 πρωταθλήματα. Είναι ήδη επιτυχημένος και πρόκειται, για ένα παραδοσιακό σύλλογο, στον οποίο δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά. Η αλλαγή μπορεί να γίνει -για παράδειγμα- σε τεχνολογικό επίπεδο. Το έχουμε ήδη αυτό, αλλά θα μπορούσαμε να αντλήσουμε περισσότερα στοιχεία από τις νέες τεχνολογίες”.

“Ό,τι έκανε ο Μαρινάκης με Μαρτίνς είναι μέρος του οράματος”

Ο Καρεμπέ έφερε τον αναμορφωτή του Ολυμπιακού, τον Μαρτίνς, κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παραμονή του. Άλλος στη θέση του θα μιλούσε για προσωπική δικαίωση. Ο ίδιος το αποφεύγει. “Αναφέρθηκα στο πρότζεκτ, αυτό πρέπει να έχει διάρκεια 3-5 χρόνια! Ήταν φυσιολογικό να μείνει ο Πέδρο. Όταν επιλέγω κάποιον, είναι από την αρχή έως το τέλος. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δικαίωση, αυτό σχετίζεται με ένα μέρος του πρότζεκτ. Είμαι αφοσιωμένος στο πλάνο μου και δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ό,τι έκανε ο κ. Μαρινάκης με τον κ. Μαρτίνς είναι μέρος του οράματός του για τον Ολυμπιακό, δείχνει ότι στηρίζει το σχεδιασμό. Είναι και δικός του. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Είναι πολύ υποστηρικτικός, καταλαβαίνει το πλάνο και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Είναι ένα σχέδιο, το οποίο χρειάζεται σταθερότητα και ανθρώπους που ταιριάζουν σε αυτό. Θέλει να το στηρίξει. Βλέπουμε πως ο Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερη επίδραση στην Ευρώπη κερδίζοντας τη Μίλαν και την Άρσεναλ, επίσης με την εμφάνισή μας απέναντι στην Τότεναμ. Ο κόσμος καταλαβαίνει ποιοι είμαστε τώρα, πώς παίζουμε. Παρουσιάζουμε καλό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι σίγουρα πιο τεχνικό, αλλά ο αντίκτυπος αυτών των εμφανίσεων είναι μεγάλος στην Ευρώπη και στον κόσμο”.

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα, λίγες ημέρες μετά την επιστροφή της Λίβερπουλ στους τίτλους, στην Premier League. Ο Γιούργκεν Κλοπ θεωρείται ο αναμορφωτής των ‘κόκκινων’ κι αντίστοιχα ο Μαρτίνς του Ολυμπιακού. Η συγκυρία θα μπορούσε να προκαλέσει τον -σύμφωνοι, ελαφρώς αυθαίρετο- χαρακτηρισμό ότι ο Πορτογάλος κόουτς είναι ‘ο Κλοπ του Ολυμπιακού’. “Ο Μαρτίνς είναι ο Μαρτίνς. Είναι μοναδικός, όπως όλοι μας. Ίσως να μπορούσαμε να αναφερθούμε σ’ ένα μέρος της κοινής φιλοσοφίας, αυτής των χαρούμενων ομάδων, τα καλά παιχνίδια και τις καλές εμφανίσεις, επίσης. Βέβαια, καταλαβαίνω πώς το λες. Οι κόκκινοι με τους κόκκινους, η επιστροφή στον τίτλο… Γεγονός. Δεν ξέρω, ίσως να πρέπει να ρωτήσουμε τον ίδιο τον Πέδρο”.

“Εμείς είμαστε ο Ολυμπιακός, έχουμε έναν σπουδαίο προπονητή και σπουδαίους οπαδούς και θα φτιάξουμε τη δική μας ιστορία στην Ευρώπη. Πιστεύω σε αυτό! Όταν φτιάχνεις ένα πλάνο πρέπει να πιστεύεις σε κάτι και να χτίσεις κάτι. Χτίζουμε μια ομάδα, μια νοοτροπία. Φτιάχνουμε το μονοπάτι, στο οποίο όσοι βρίσκονται αντλούν αυτοπεποίθηση -από τους υπόλοιπους- για να πάνε μακριά. Δεν έχει τελειώσει ακόμη. Τους κρατάμε συγκεντρωμένους. Δεν είναι εύκολο να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο, καθώς παίζουμε κάθε τρεις ημέρες. Με την πανδημία προέκυψε λίγος χρόνος ξεκούρασης. Τα παιδιά κατάλαβαν ότι μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα όλοι μαζί”.

“Ο Ολυμπιακός μπορεί να κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο”

Το “θα φτιάξουμε τη δική μας ιστορία στην Ευρώπη”, πάντα προκαλούσε ντελίριο στους οπαδούς του Ολυμπιακού, και όχι μόνο! Αυτή την περίοδο οι “ερυθρόλευκοι” πείθουν, επειδή φέρνουν αποτελέσματα. Όμως, μπορούν να κατακτήσουν έναν ευρωπαϊκό τίτλο; “Φυσικά! Φυσικά! Φυσικά! Αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματός μας, του αθλητισμού. Μπορεί, να τρέξεις με αντίπαλο ένα παγκόσμιο πρωταθλητή και να κατορθώσεις να τον νικήσεις σε μια κούρσα. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Οι ομάδες που μπορούν να το πετύχουν αυτό είναι πιο πολλές, λόγω της παγκοσμιοποίησης του ποδοσφαίρου. Παίχτες πηγαίνουν σε μεγάλα κλαμπ, για να έχουν την ευκαιρία να ξεχωρίσουν στην Ευρώπη. Όταν μιλάμε για διαφορετικότητα δεν αναφερόμαστε μόνο σε παίχτες από τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και από την Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αμερική. Το ίδιο ισχύει και για τους επενδυτές – ιδιοκτήτες των ομάδων”.

Οταν μπηκε σε λειτουργια το πλανο, ειπα οτι η αξια της ομαδας θα ηταν 4 φορες μεγαλυτερη σε δυο χρονια

Ο Μαρτίνς στις 17 Ιουλίου θα γιορτάσει τα 50α γενέθλιά του. Δεδομένα θα είναι χαρούμενα, καθώς είναι ήδη πρωταθλητής Ελλάδας. Οι παίχτες του ίσως να μη βασανίσουν το μυαλό τους, για το τέλειο δώρο. Έτσι κι αλλιώς, ο Καρεμπέ έχει έτοιμη πρόταση. “Όχι, δεν θα του δωρίσουμε εμείς κάτι. Εκείνος να μας προσφέρει ένα γεύμα. Να μαγειρέψει για όλη την ομάδα. Κι επειδή είναι πολύ καλός σεφ, θα του βάλουμε και σκούφο! Ό,τι θέλει εκείνος να μας μαγειρέψει. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή, πιστεύω πως στο μυαλό του έχει ότι προκειμένου να προσφέρεις ικανοποίηση στις ορέξεις των οπαδών, πρέπει να διαθέτεις καλά υλικά. Αυτό το έχει πετύχει με την ομάδα και ελπίζω να συνεχίσει έτσι”.

Η ομάδα έχει μπροστά της δυο μεγάλους στόχους. Τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, κόντρα στην ΑΕΚ και την ανατροπή με τη Γουλβς, στη ρεβάνς της φάσης των 16 του Europa League. Πραγματοποιήσιμοι αμφότεροι, σύμφωνα με τον ‘εγκέφαλο’ των Πειραιωτών. “Τα πάντα είναι εφικτά. Εξαρτάται από το πώς είσαι, πώς λειτουργείς. Γι’ αυτό πιστεύω ότι όλοι είναι συγκεντρωμένοι σε αυτό και προσέχουν, ώστε να έχουν την καλύτερη δυνατή παρουσία. Είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί με την ομάδα, κάθε μέρα. Με τη διατροφή, με τα τεστ φυσικής κατάστασης, με τα τεστ για το Covid-19 εξυπακούεται, καθώς έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Οι παίχτες γνωρίζουν ότι τους φροντίζουμε και μεταξύ των ευθυνών μας είναι να τους έχουμε ενωμένους, για να πετύχουμε τους στόχους μας. Θέλουμε να πετύχουμε όλους τους στόχους μας και ο κυριότερος είναι να προχωρήσουμε μακριά”, είπε στέλνοντας σαφές μήνυμα για το Europa League.

Επεσήμανε ότι στην ομάδα δεν σκέφτηκαν τι μπορεί να γίνει με τον ΠΑΟΚ και το ενδεχόμενο να πάρει πίσω τους βαθμούς που του αφαιρέθηκαν. “Σκεφτήκαμε μόνο το δικό μας δρόμο και σε αυτόν είμαστε. Σ’ ένα μονοπάτι, για να πετύχουμε κάτι σπουδαίο”.

“Ναι, προσπάθησα να φέρω τον Ριμπερί στον Ολυμπιακό”

Ο Ολυμπιακός ανέδειξε παίχτες αυτό το διάστημα και αναπόφευκτα οι ποδοσφαιριστές του συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον ευρωπαϊκών συλλόγων. Οι προτάσεις καταφθάνουν και το γεγονός αυτό είναι από τις καλοκαιρινές προκλήσεις που καλούνται να διαχειριστούν οι Πειραιώτες.

“Είναι φυσιολογικό να έχουν προτάσεις”, είπε και γέλασε. “Είναι φυσιολογικό, επειδή έχουν αξία. Είναι μέρος της δουλειάς μας να δέχεται κάποιος προτάσεις. Είναι πολύ εύκολο να το διαχειριστεί αυτό ο Ολυμπιακός. Πρώτα θα τελειώσει η σεζόν και μετά θα συζητήσουμε αυτήν την πιθανότητα. Και τούτο είναι μέρος του πρότζεκτ. Όταν μπήκε σε λειτουργία το πλάνο -και αυτό το ξέρει ήδη ο κ. Μαρινάκης- είπα ότι η αξία της ομάδα θα ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερη σε δύο χρόνια. Στο πρότζεκτ όλα αυτά ήταν γραμμένα. Δεν μπορώ ν’ αναφέρω ονόματα παιχτών, αλλά είχα πει για την αξία της ομάδας από την αρχή του σχεδίου, έως τώρα”.

Παραδέχθηκε ότι είχε μιλήσει προσωπικά με τον Φρανκ Ριμπερί, για το ενδεχόμενο να έρθει στον Ολυμπιακό: “Ναι. Υπήρχε μια πιθανότητα, άλλα έπειτα από αυτό είχαμε τον Ματιέ Βαλμπουενά”. Ερωτηθείς για τη σχέση της ομάδας με τη γαλλική αγορά, εξήγησε: “Όλες τις αγορές γνωρίζουμε καλά, όχι μόνο τη γαλλική. Θα μπορούσαμε να το εξετάσουμε αυτό, ίσως από την άποψη ότι έχουμε περισσότερες σχέσεις με κάποιες ομάδες στη Γαλλία. Μπορούμε να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να παίξουν σε αυτές, ώστε ν’ αποκομίσουν εμπειρίες και να επιστρέψουν. Φερ’ ειπείν, ο Σισέ, ο Ουσεϊνού Μπα, ο Φοντέ Καμαρά, όπως επίσης ο Ούγκο Κάιπερς, ο Αμπντουλαγέ Κειτά, ο Καζίμ Λάτσι ήταν εκεί”.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της εν λόγω αναφοράς είναι οι γαλλικές Αζαξιό και Γκαζελέκ Αζαξιό. “Έχουμε σχέσεις με κάποια κλαμπ -όχι μόνο στη Γαλλία-, αλλά και στην Ολλανδία, στην Κύπρο, βαλκανικές χώρες και στην Ελλάδα. Σε αυτά πηγαίνουν οι παίχτες μας για να αποκτήσουν εμπειρία και να έχουν χρόνο να παίξουν. Είναι πολύ καλό να επενδύουμε σε νέους παίχτες, οι οποίοι μπορούν να επιστρέψουν με εμπειρία στον Ολυμπιακό”.

“Γιατί να ζηλέψουν τη Νότιγχαμ;”

Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού είναι και ιδιοκτήτης της Νότιγχαμ Φόρεστ, που αγωνίζεται στην Championship και έχει ως στόχο την άνοδό της στην άκρως εμπορική, αλλά και απαιτητική Premier League. Υπήρξαν φορές που οι οπαδοί του Ολυμπιακού ανησύχησαν, σκεπτόμενοι την πιθανότητα να μειωθεί το ενδιαφέρον του Μαρινάκη για την ομάδα τους. Μπορεί να έχει βάση αυτή η ανησυχία; Ο Καρεμπέ, απάντησε: “Όχι, είναι δυο διαφορετικοί οργανισμοί, δυο διαφορετικές ομάδες. Ο Ολυμπιακός έχει υποχρεώσεις σε άλλη κατηγορία, είναι άλλος ο τομέας. Η Νότιγχαμ είναι ένα μεγάλο κλαμπ στην Αγγλία, έχει δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών. Είναι σπουδαία ευκαιρία γι’ αυτό το σύλλογο, που έχει ιδιοκτήτη τον κ. Μαρινάκη, καθώς θα τους δώσει ό,τι έχει δώσει στον Ολυμπιακό. Επιτυχία, μέσω της σκληρής δουλειάς! Πιστεύω ότι θα είναι επιτυχημένος και σε αυτό”.

“Οι οπαδοί μας πρέπει να σκέφτονται εμάς, γιατί να ανησυχούν γι’ αυτό; Γιατί να ζηλέψουν τη Νότιγχαμ; Πρέπει να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο κ. Μαρινάκης είναι επιχειρηματίας και έχει κι άλλες επιχειρήσεις, τις οποίες δεν ζηλεύουν. Ασχολείται -για παράδειγμα- με τα media. Το ίδιο είναι κι αυτό. Μπορώ να καταλάβω τι νιώθουν, είναι φυσιολογικό. Πρέπει να ξέρουν ότι ο κ. Μαρινάκης αγαπάει τον Ολυμπιακό. Είναι παθιασμένος με τον Ολυμπιακό. Πάντα, ήταν παθιασμένος και ήθελε να τον βοηθήσει”.

“Είναι -επίσης- πολύ γενναιόδωρος και με την πατρίδα του, με τους ανθρώπους της Ελλάδας, με τους μετανάστες. Όταν συμβαίνει κάτι στη χώρα, για παράδειγμα με τις φωτιές ή ένας σεισμός ή ό,τι έγινε στα σύνορα ή σχετικά με τις ανάγκες του Πειραιά -όπου βρίσκεται η έδρα μας- είναι πολύ γενναιόδωρος. Για τον ίδιο είναι αυτονόητο να βοηθήσει. Κάτι φυσιολογικό. Μπορεί να πάει -για παράδειγμα- στο νησί και ν’ αναστηλώσει ή να ανακαινίσει μια εκκλησία που έχει υποστεί ζημιές. Θα πει ‘πρέπει να τη φτιάξουμε’. Αυτές είναι οι αξίες και του Ολυμπιακού. Έχει το όραμα της παγκοσμιοποίησης. Έτσι προέκυψε και το πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης που αναπτύξαμε με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Επίσης, ο κ. Μαρινάκης είναι πάντα γελαστός. Είναι αυτονόητο να είναι σοβαρός, όταν μιλάει επίσημα. Για ‘μένα είναι πάνω απ’ όλα οικογενειάρχης. Πιστεύω ότι αυτό τον χαρακτηρίζει. Η οικογένειά του έρχεται πρώτη απ’ όλα”.

“Είμαι πολύ φίλος με τον Οκκά”

Και ο ίδιος είναι πολύ δεμένος με την οικογένειά του. “Ναι, και για ‘μένα ισχύει αυτό. Όμως, για την περίπτωσή μου είναι φυσιολογικό. Είμαστε 18 άτομα στην οικογένεια!”. Ο Καρεμπέ στήριξε οικονομικά την οικογένειά του, αν και αυτό εύκολα μπορεί κάποιος να το μαντέψει. Ωστόσο, πολλοί ίσως να μη γνωρίζουν τον λόγο, για τον οποίο κουρεύτηκε, όταν πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης. “Όταν υπέγραψα στη Ρεάλ έχασα ένα από τα αδέρφια μου”. Σκοτώθηκε σε τροχαίο. “Γι’ αυτό έκοψα τα μαλλιά μου, τότε. Σε ένδειξη πένθους. Όταν χάνεις ανθρώπους που αγαπάς -ενώ βρίσκεσαι μακριά-, τι μπορείς να κάνεις; Επηρεάζεσαι περισσότερο. Είναι δύσκολο να το αποδεχθείς, επειδή δεν είσαι εκεί. Όπως έγινε τώρα, με την πανδημία. Κάποιοι δεν μπορούσαν να δουν τους ανθρώπους τους, που ήταν στα νοσοκομεία. Δεν είναι εύκολο για μένα να είμαι στην Ευρώπη και να έχω την οικογένειά μου μακριά. Όμως, μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Η ζωή είναι όμορφη. Αυτό λέω και στους παίχτες μας. Να απολαμβάνουν τη ζωή, επειδή είναι πολύ μικρή. Γι’ αυτό απολαμβάνουν και το ποδόσφαιρο που παίζουν”.

Ο ίδιος δηλώνει συνδεδεμένος με το σύμπαν. Επεξεργάστηκε τα μηνύματα που του έστειλε και αντιλήφθηκε πότε πλησιάζει το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Στην αλησμόνητη φάση με τον Γιάννη Οκκά το 2003, σε ντέρμπι κόντρα στον ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Ριζούπολης, κλονίστηκε από τη δική του συμπεριφορά. “Είμαι πολύ φίλος με τον Γιάννη Οκκά. Ήταν μια στιγμή, που ίσως να έχασα το μυαλό μου. Ήταν πιθανότατα η πίεση του αγώνα. Τα έχασα τελείως. Φυσικά, του είπα συγγνώμη. Σκέφτηκα διάφορες παραμέτρους και κατάλαβα ότι πλησιάζει το τέλος της καριέρας μου. Αναρωτήθηκα: ‘γιατί έχασα το μυαλό μου έτσι;’ Όταν μετακόμισα στη Γενεύη για τη Σερβέτ, είδα ότι ο τρόπος που σκεπτόμουν για το ποδόσφαιρο δεν ήταν πια ο ίδιος. Πολλά έγιναν στην ομάδα. Ύστερα, πήγα στη Μπαστιά, αλλά δεν έμεινε στην πρώτη κατηγορία και τότε είπα ‘όχι, κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει να σταματήσω’. Όταν δεν γίνεται κάτι όπως το θες και όπως το σκέφτεσαι, δεν νιώθεις το ίδιο. Επικοινωνώ με το σύμπαν και είπα ‘ΟΚ, αυτή είναι η ώρα μου’. Μπορούσα να συνεχίσω, καθώς μου πρόσφεραν συμβόλαιο για ακόμα 3 χρόνια, αλλά δεν δέχθηκα”.

“Φυσικά ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που αγάπησα περισσότερο”

Έχει αγωνιστεί κατά σειρά στη Ναντ, στη Σαμπντόρια, στη Ρεάλ, στη Μίντλεσμπρο, στον Ολυμπιακό, στη Σερβέτ και στη Μπαστιά. Υποπτεύθηκα ότι η Ρεάλ και ο Ολυμπιακός (δεδομένης της διάρκειάς του στο σύλλογο) είναι οι δυο πιο αγαπημένες του ομάδες. Αλλά ποια αγαπάει περισσότερο; “Αγαπώ και τις δύο ομάδες. Δεν μπορώ να τις συγκρίνω. Αν είχα να διαλέξω σήμερα; Αγαπώ ό,τι κάνω -εδώ- στην Ελλάδα και σίγουρα αγαπώ τον Ολυμπιακό. Διότι, η Ρεάλ, είναι όπως η Ναντ, η Σαμπντόρια. Μαζί τους αγωνίστηκα και κατέκτησα τρόπαια. Αλλά, όπως είπα πριν, ο Ολυμπιακός μου έδωσε ξανά την ευκαιρία να επιστρέψω στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον, καθώς πριν έκανα ντοκιμαντέρ για τη γαλλική τηλεόραση”.

“Αυτή ήταν μια άλλη εμπειρία που είχα. Μπόρεσα να επισκεφθώ ηπείρους και ανθρώπους, να καταλάβω τον τρόπο που ζουν στον 21ο αιώνα και τη σχέση που μπορούμε να αναπτύξουμε μαζί τους. Ήταν πολύ όμορφο που πήγα στην Αμαζονία, στη Ναμίμπια, στην Ινδονησία, που μπόρεσα να κατανοήσω τη φύση, την ανθρωπότητα να συνδεθώ με το σύμπαν. Αυτοί οι άνθρωποι επιβιώνουν, παρόλο που ακόμη δεν έχουν επαφή με την τεχνολογία, είναι ακόμη ξυπόλυτοι και τόσα άλλα. Μέσα από αυτά τα ντοκιμαντέρ είδα εμένα πάλι ως παιδί. Με είδα μέσα από τον τρόπο που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, σε έναν κόσμο παράλληλο με τη σύγχρονη τεχνολογία. Το ένιωσα σαν ένα συνδυασμό της δικής μου ιστορίας. Όταν ήμουν παιδί και τώρα που είμαι -εδώ- στην Ευρώπη. Είμαι πολύ ευαίσθητος σε αυτό. Κι αφού δω όλες τις εμπειρίες μου συνολικά, μπορώ να πω ότι -φυσικά- ο Ολυμπιακός είναι αυτός που διαλέγω ως την ομάδα που αγάπησα περισσότερο”.

Χάρηκα, επειδή δύο ημέρες μετά τη συνέντευξη ανέβασε στο instagram τις εμπειρίες του στην Αμαζονία. Αντιλήφθηκα ότι ο πολυσχιδής Καρεμπέ ήθελε να επικοινωνήσει αυτές τις υπέροχες και σημαντικές δουλειές του για τη γαλλική τηλεόραση. Πρόκειται για σειρές δύο διαφορετικών ντοκιμαντέρ: ‘Des îles et des hommes’ και ‘Tribus XXI’. Να τα δείτε, είναι υπέροχα.

Μέσω της παραδοχής της αγάπης του για τον Ολυμπιακό επιστρέψαμε στην αφετηρία της συζήτησης. Στα χρόνια που ήταν παιδί. “Όταν είδα το αυτοβιογραφικό φιλμ σου: ‘Kanak, L’Histoire Oubliee‘, σκέφτηκα ότι είναι η ιδανική ταινία για το Mega Channel”, είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου, διότι αξίζει όλοι να τη δούμε. Γέλασε και με ρώτησε: “Πού είδες την ταινία;” “Στο YouTube την είδα”. Δεν με ρώτησε από απλή περιέργεια. “Μπορείς να το διανοηθείς; Παρόλο που κερδίσαμε πολλά βραβεία στη Γαλλία, όταν προσπαθήσαμε να προβληθεί στη χώρα μου, το αρνήθηκαν. Επειδή, έλεγα την αλήθεια. Τότε, κανόνισα κάποια ιδιωτική προβολή και κάλεσα όλους τους πολιτικούς κι έπειτα κατάλαβαν”.

“Με την ταινία, μπορείς να αντιληφθείς τι έγινε εκείνη την εποχή. Αλλά γιατί το έκανα αυτό; Επειδή, για μένα είναι μέρος αυτού του ανοιχτού διαλόγου που πρέπει να γίνει. Μπορεί να κυβερνάτε αυτή τη χώρα, αλλά έγινε αυτό και πρέπει να ξέρετε την ιστορία μου, επίσης. Επειδή, η ιστορία μου είναι η ιστορία των ανθρώπων μου. Δεν μπορούν να το δεχθούν, δεν μπορούν να αντέξουν να έχουν τη γνώση για κάτι. Δεν είναι εύκολο για την τρίτη γενιά των νατουραλιζέ ν’ ανακαλύψουν ‘α, έγινε αυτό’. Εξαρτάται, από ποια πλευρά είσαι. Αλλά πού είναι η αλήθεια; Στη μέση. Είναι λογικό που δεν ήθελαν την προβολή της. Το φιλμ είναι κόντρα στις αποφάσεις και στην ηθική του συστήματος”. Η ταινία προβλήθηκε έπειτα από 2,5 χρόνια στη γαλλική τηλεόραση, αλλά πολύ αργά το βράδυ. Τo γεγονός αναφέρεται και στο IMDb.

Ο Καρεμπέ είναι η σημαντικότερη αθλητική προσωπικότητα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας και μία από τις σημαντικότερες, παγκοσμίως. Με σφραγίδα τους τίτλους του και αρωγό τη δημοφιλία του διοχετεύει το δημόσιο λόγο του σε αναγκαίες -για την κοινωνία- κατευθύνσεις. Θα ζούσαμε σε ένα καλύτερο κόσμο, αν ακούγαμε τον υπέροχο Κανάκ της Ελλάδας.