Οι ανατριχιαστικές επιστροφές του Αλέξανδρου Νικολαΐδη

Τι είναι νίκη και τι είναι ήττα; Στις 22 Ιουλίου 2014, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης άκουσε το σαγόνι του να σπάει μόλις τριάντα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα απέναντι στον Μολδαβό, Λαζάρ Βασίλιε. Δεν τα παράτησε· το να τα παρατάει, άλλωστε, είναι μία εξέλιξη με την οποία δεν είναι εξοικειωμένος. Πάλεψε για άλλα εκατό δευτερόλεπτα, μέχρις ότου μια λευκή σημαία προσγειώθηκε στον διαιτητή της αναμέτρησης, ο οποίος μπορούσε πια να διακόψει οριστικά τον αγώνα.

Έντεκα μήνες πριν το νοκ ντάουν απ’ τον Βασίλιε, ο Έλληνας κικ μπόξερ, μετά από ένα τροχαίο που είναι πλέον θρύλος στα πηγαδάκια όσων ασχολούνται λίγο πιο ζεστά με τα μαχητικά αθλήματα στη χώρα, εκτοξεύτηκε σε ένα περίπτερο, σπάζοντας τα χέρια του, διαλύοντας τα πόδια του και καταστρέφοντας την αριστερή ωμοπλάτη. Όσοι τον είδαν αναίσθητο στο σημείο του ατυχήματος, τον πέρασαν για νεκρό. Αλλά, ο Νικολαΐδης αποδείχτηκε λίγο πιο σκληρός από αυτό.

(φωτογραφίες: Contra.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Ο αγώνας του απέναντι στον Βασίλιε ήταν ο πρώτος μετά από ένα ατύχημα που έκανε τους γιατρούς να του θέτουν ως ξεκάθαρη προτεραιότητα το να περπατήσει ξανά. Το να ανέβει στο ρινγκ έμοιαζε τον Αύγουστο του ’13 με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Με τον Βασίλιε έπαιξαν πυγμαχία, γιατί ο Αλέξανδρος είχε ακόμα λάμες στο πόδι και δεν μπορούσε να κλωτσήσει. Επιπλέον, το αριστερό του χέρι ήταν εμφανώς χαμηλά, λόγω της σπασμένης ωμοπλάτης. Και πάλι… Μπορεί κανείς, με τα δεδομένα αυτής της παραγράφου, να υποστηρίξει ότι εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, ο Νικολαΐδης έχασε από τον Βασίλιε; Ας είμαστε σοβαροί.

Πάνω από 1.700 ημέρες μετά, κάθομαι απέναντι στον Αλέξανδρο στο γραφείο του Legacy Fight Club Kilas Team, εκεί που η λεωφόρος Συγγρού αρχίζει να μυρίζει λίγο θάλασσα, και εκείνος μου δείχνει τα σημεία του ποδιού του απ’ όπου πετάχτηκαν τα κόκαλα μετά τη σύγκρουση της μηχανής του με το ΙΧ. Βρίσκομαι εκεί ενόψει του αγώνα του στο Scorpion Fight Show ‘The Biggest’ το Σάββατο 11 Μαΐου, σε μια από τις καλύτερες ‘κάρτες’ στην ιστορία της διοργάνωσης.

Αυτός δεν είναι άλλος ένας αγώνας στα αισίως 25 χρόνια που ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανεβαίνει στο ρινγκ ως επαγγελματίας. Αυτός είναι ο ‘πρώτος-αγώνας-μετά-τον-πρώτο-αγώνα-μετά-το-ατύχημα’. Αυτός είναι ο πρώτος αγώνας μετά το σπασμένο σαγόνι από τον Βασίλιε. Αυτή είναι μια επιστροφή μετά από 1.750 μέρες. Αυτή είναι η πρώτη φορά που θα αγωνιστεί στο κικ μπόξιν, δηλαδή στο άθλημά του, μετά το ατύχημα. Και εδώ και πέντε χρόνια, είναι ασφαλές να πει κανείς ότι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ζει και αναπνέει για αυτή τη στιγμή. Χωρίς νεύρα, χωρίς νευρικότητα, χωρίς άγχος. Μόνο χαμογελώντας.

(ζέσταμα με τον δάσκαλό του, Θανάση Κίλα)

“Εδώ και πέντε χρόνια, προπονούμαι καθημερινά σαν να είμαι αγωνιστικός. Δεν σταμάτησα στιγμή. Για να είμαι ειλικρινής, ο γιος μου το ξεκίνησε όλο αυτό. Τον ρώτησα τυχαία μια μέρα αν θέλει να παίξω έναν αγώνα και μου απάντησε, ναι μπαμπά μου. Έτσι μπήκα στο τριπάκι”, μου εξηγεί. Ο γιος του είναι πλέον τριών. Έχει δει τον μπαμπά του να προπονείται εκατοντάδες φορές, αλλά δεν τον έχει δει ποτέ να παίζει. Θα τον δει για πρώτη φορά στις 11 Μαΐου, απέναντι σε έναν δυνατό Σέρβο αντίπαλο.

Το άκουσμα της είδησης αυτής της αναπάντεχης επιστροφής του ‘Bad Boy’ στα ρινγκ ( “το Bad είναι αρχικά, ποτέ δεν ήμουν το κακό παιδί, ίσα ίσα ήμουν ο προστάτης όλων των αδυνάτων στο σχολείο”, μου έχει ξεκαθαρίσει νωρίτερα), προκάλεσε ντελίριο στους fans του. Ο Νικολαΐδης έχει μια πραγματικά μεγάλη δεξαμενή πιστών. Πολλοί από αυτούς κατέκλυσαν το νοσοκομείο μετά το ατύχημά του τον Αύγουστο του ’13 και επίσης πολλοί από αυτούς, γέμισαν το venue του αγώνα του με τον Βασίλιε, ντάλα καλοκαίρι, τον Ιούλιο του ’14.

“Δεν έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον. Είτε κερδίσω είτε χάσω, θεωρώ ότι είμαι νικητής. Τα πόδια μου ήταν διαλυμένα. Και μόνο που θα ανέβω εκεί πάνω και θα ξανακλωτσήσω… Είμαι μια χαρά, τρισευτυχισμένος. Να ξέρεις ότι παίζω πάντα με μεγάλους αντιπάλους, δεν έχω φέρει ποτέ κάποιον για να φτιάξω το όνομά μου. Γι’ αυτό με τιμά ο κόσμος. Τώρα θα φέρω έναν πολύ σκληρό Σέρβο”, μου λέει και τα μάτια του πετάνε φωτιές. Ή κροσέ. Ή κλωτσιές. Το ίδιο είναι.

Ο Νικολαΐδης παραδέχεται ότι δεν ήταν έτοιμος στον τελευταίο του αγώνα. “Το χέρι μου δεν ήταν 100% έτοιμο για να μένει πάνω, λόγω του τραύματος στην ωμοπλάτη. Μου πέρασε ένα κροσέ ο αντίπαλος και έσπασε το σαγόνι μου, η κάτω γνάθος. Ούτε τα πόδια μου ήταν έτοιμα γιατί είχα λάμες. Τώρα τις έβγαλα”.

(το 2014, ο Νικολαϊδης αγωνιζόταν με τα χρώματα του Golden Corner, και η έκπληξη-συγκίνηση-χαρά μου όταν είδα ότι στο ρινγκ τον ανεβάζουν οι Γιδάκος και Ξερικός ήταν μεγάλη)

Οι γονείς του ήρθαν από την Πόλη στον δεύτερο διωγμό, μωρά, ολομόναχοι, χωρίς γονείς. Αυτοδημιούργητοι, κατάφεραν να φτιάξουν την οικογένειά τους στην Καλλιθέα και να μεγαλώσουν τον Αλέξανδρο και την αδερφή του, χωρίς να τους στερήσουν τίποτα. “Ήμουν ζωηρό παιδί, αλλά δεν είχα ποτέ έπαρση. Δεν δημιούργησα ποτέ προβλήματα. Φαντάσου ότι πριν τις εκδρομές στο σχολείο, έρχονταν γονείς φίλων μου στο μανάβικο του πατέρα μου και ρωτούσαν αν θα πάω κι εγώ στην εκδρομή, για να αφήσουν κι αυτοί τα παιδιά τους να έρθουν”. Μου το ορκίζεται.

Στα 13, έδωσε τον πρώτο επαγγελματικό αγώνα της καριέρας του στο κλειστό του Σπόρτινγκ. Ο ίδιος ήταν στα 71 κιλά και ο αντίπαλος στα 81. “Αυτός ήταν το φαβορί, όχι μόνο λόγω της διαφοράς στα κιλά. Ο διοργανωτής ήταν προπονητής του. Τελικά, ήρθαμε ισόπαλοι. Έχω μια φωτογραφία, δεν θα το πιστεύεις, παιδάκι εγώ, κι αυτός με κάτι μπράτσα τεράστια…”.

(έτοιμος για μάχη μετά από 1.750 μέρες)

Με αφορμή την αναφορά στον πρώτο του αγώνα, τον ρώτησα δύο πράγματα. Ποιο είναι το πιο κρίσιμο σημείο σε έναν αγώνα κικ μπόξιν και αν έχει μάθει να σβήνει τον πόνο στο μυαλό του μετά από τόσα χρόνια ξύλο. “Με τον καιρό παθαίνεις ανοσία στον πόνο. Αλλά έχω πάθει τόσα, που το να σου πω ότι με πονάει ένα χτύπημα θα είναι αστείο. Έχω περάσει πραγματικά πολύ πόνο. Το σαγόνι πονάει περισσότερο, εκεί είναι όλα τα νεύρα”.

Για το πιο κρίσιμο σημείο ενός αγώνα, απαντάει πλαγίως, αλλά ικανοποιητικά. “Πρέπει σε έναν αγώνα να είναι η μέρα σου. Δηλαδή αυτό που έβγαλες τόσες μέρες με τους δασκάλους σου στην προπόνηση, να σου βγει στον αγώνα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου έχει βγει ποτέ πάνω από ένα 20-30% αυτού που μπορώ να κάνω στους αγώνες μου. Κι αυτό οφείλεται στην ψυχολογία μου”.

Ξέρεις τι παθαίνω; Θέλω να ικανοποιήσω όλο τον κόσμο που έχει έρθει να με δει και καμιά φορά αυτό βγαίνει εις βάρος μου. Τώρα είναι η πρώτη φορά που είμαι τόσο ήρεμος πριν από έναν αγώνα. Πάω να το διασκεδάσω

Ο Αλέξανδρος γνώρισε τη γυναίκα του, Μάντυ Περσάκη, λίγο μετά το ατύχημα. Πλέον διδάσκει κικ μπόξιν στα γυμναστήρια της. Είναι ευτυχισμένος (και) με αυτό. “Αυτό που με ευχαριστεί πολύ, εκτός του ότι γυμνάζομαι κι εγώ, είναι αυτό που μεταδίδω στους άλλους. Η γυναίκα μου επέμενε να πάω σε σχολή προπονητών και είχε δίκιο. Πήρα το πτυχίο από τη ΓΓΑ και διδάσκω. Γίνεται χαμός στα μαθήματα, την επόμενη μέρα δεν μπορώ να μιλήσω από τις φωνές. Αλλάζω 3-4 μπλούζες σε κάθε προπόνηση, νιώθω 100% ολοκληρωμένος με αυτό”.

(το σώμα του Νικολαΐδη είναι συμπαγές, σαν ένας συνεχόμενος μυς)

Η κουβέντα επιστρέφει στον τελευταίο του αγώνα, αυτόν με τον Μολδαβό Βασίλιε, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν ο πυγμάχος που δυσκόλεψε φριχτά τον Ρίκο στην κορύφωση του άρθρου ‘Ο Ρίκο πρέπει να κερδίσει’, που γράφτηκε πριν τρία και μισό χρόνια στο Oneman.

Ο Νικολαϊδης επιμένει να μου δούμε το βίντεο του αγώνα μαζί. Κρατάει οριζόντια το κινητό του, έρχεται λίγο προς τη μεριά μου για να βλέπουμε και οι δύο και το βλέμμα του χάνεται. Εκεί που ο Πέτρος Πολυχρονίδης φωνάζει “Αλέξανδροοοοοοος” και εκείνος μπαίνει στο ρινγκ υπό τους ήχους του ‘Ready for War’ του 50Cent, ανατριχιάζει. Το καταλαβαίνω πριν μου το πει. Μου το λέει και κάνω ότι δεν το ‘χα καταλάβει.

Τον ρωτάω τι τον κάνει και επιστρέφει κάθε φορά. Όσα χρόνια και αν μεσολαβήσουν από την τελευταία φορά. Μου απαντά ότι δεν δέχεται με τίποτα το να χάνει λόγω τραυματισμού. Και ξέρει καλά τι λέει, γιατί τις περισσότερες φορές που έχει ηττηθεί σε αγώνα, είναι λόγω τραυματισμού. Έχει χτυπήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Φανταστείτε ότι σε έναν αγώνα χρόνια πριν το ατύχημα, φορούσε ένα φυλαχτό μέσα από το σορτσάκι του. Το φυλαχτό τον ενοχλούσε κατά τη διάρκεια του αγώνα και προσπαθώντας να το τοποθετήσει λίγο καλύτερα άφησε το πρόσωπό του ακάλυπτο. Ο αντίπαλος όρμησε να τον κλωτσήσει και βάζοντας ατσούμπαλα το χέρι για να προστατευτεί, η κλωτσιά έσπασε την ωλένη του. “Είμαι για ποδαρικό εγώ…”, μου λέει. Δεν είναι για ποδαρικό, το έχει αποδεχτεί.

~ ~ ~

Λίγο πριν το τέλος του βίντεο του αγώνα με τον Βασίλιε, του τελευταίου του αγώνα πριν τη μάχη στο Scorpion Fight Show ‘The Biggest’ το Σάββατο 11 Μαΐου, o Νικολαιδης σκύβει στο μικρόφωνο του κονφερασιέ και λέει, “αυτό μπορεί και να είναι το τελευταίο μου παιχνίδι”. Τονίζει το ‘μπορεί’ με έναν περίεργο τόνο, σαν να μην το πιστεύει και πολύ.

Πέντε χρόνια μετά, είναι έτοιμος για τον επόμενο, τελευταίο(;) του αγώνα. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι αυτός ο τύπος δεν θα επιστρέψει και πάλι; Εξάλλου, αυτές οι επιστροφές είναι ο τρόπος του να απαντάει χωρίς λέξεις στην ερώτηση ‘τι είναι νίκη’.

O Αλέξανδρος Νικολαΐδης θέλει να ευχαριστήσει την Under Armour και τον κύριο Καβακάκη, τον επιχειρηματία και συναθλητή του, Βασίλη Μιχαήλ, το καφέ Passagio και τον Κώστα Σπηλιωτόπουλο, τη Muscle Club, τον Τάσο Μισαηλίδη και τον Θανάση Υφαντόπουλο για τη διατροφή του, την QNT και τον Αιμίλιο Γιατζόγλου για τα συμπληρώματα, τον ‘αδερφό’ και κουμπάρο του, Θανάση Κίλα και τη σχολή του Legacy, τον φυσικοθεραπευτή του, Σωκράτη Ηλιάδη, τον γιατρό και σωτήρα του Χρήστο Γιαννακόπουλο και τέλος, τα Pilates by Mandy και τους μαθητές του.