O Νίκος Λιώλης είναι ο πιο μεγάλος ροκ σταρ του ελληνικού βόλεϊ
O δημοσιογράφος που έδωσε φωνή στο ελληνικό βόλεϊ, Νίκος Λιώλης, αφηγείται στο Contra.gr τη ζωή του, αλλά και τις ιστορικές αθλητικές στιγμές που έζησε από κοντά.
Η μέρα είναι Σάββατο και η ημερομηνία είναι 18 Ιανουαρίου 2020, ανήμερα ενός σπουδαίου αγώνα για την ελληνική Volley League, μεταξύ Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, στο κλειστό του Αγίου Θωμά στο Μαρούσι. Αποστολή μου να συναντήσω τον Νίκο Λιώλη, έναν μαχητή της αθλητικής δημοσιογραφίας, έναν άνθρωπο που έχει ζήσει ζωή σαν σινεμά περιγράφοντας όλη την αθλητική δράση κάθε Σαββατοκύριακου, αλλά κυρίως τα δυο αγαπημένα αθλήματά του: το βόλεϊ και το μπάσκετ.
Βρίσκεται στο κλειστό μιάμιση ώρα πριν από το ξεκίνημα του αγώνα, μιλάει με αθλητές, τεχνικούς, παράγοντες, βετεράνους, απλούς ανθρώπους, αγαπιέται από το ελληνικό βόλεϊ κι ο ίδιος το αγαπάει απλόχερα, όπως ένας πατέρας το παιδί του. Το 1995 βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα ‘μπάσκετ ή βόλεϊ’. Απάντησε “βόλεϊ” στον Κώστα Μότση και από τότε έγινε ένας ακούραστος εργάτης του αθλήματος, αρχικά από το ραδιόφωνο και στη συνέχεια, από το 2000 μέχρι σήμερα, στην τηλεόραση.
Η φωνή του είναι αν μη τι άλλο χαρακτηριστική. Την ξέρει ολόκληρη η Ελλάδα κι ας αγνοεί τη μορφή του μεγάλο κομμάτι της. Αυτή είναι η μετάδοσή του από τον αγώνα του Σαββάτου (σ.σ. 18/01).
Ο Λιώλης είναι ένα ‘βιβλίο’ του οποίου το εξώφυλλο μπορεί να σταθεί παραπλανητικό. Κρατήστε αυτή την ατάκα. Το μικρόφωνο στον ίδιο.“Ξεκίνησα το 1988, στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Εκεί εργάστηκα με συναδέλφους όπως ο Γιάννης Διακογιάννης, ο Σταύρος Τσώχος, η Βάσω Μώραλη (σ.σ. η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που περιέγραψε αγώνα ποδοσφαίρου), ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος και πολλοί άλλοι, ενώ ο Ηρακλής Κοτζιάς ήταν ο προϊστάμενος μου. Όλοι τους, πολύ σπουδαία ονόματα της αθλητικής δημοσιογραφίας. Και τι θράσος θα έπρεπε να έχει ένας νέος σαν εμένα για να θέλει να σπικάρει αγώνες δίπλα τους! Από το 1995, στο δίλημμα μπάσκετ ή βόλεϊ, απάντησα το δεύτερο και δεν μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτήν την επιλογή”.
“Είμαι στη δημοσιογραφία 32 χρόνια, όμως παρακολουθώ βόλεϊ περισσότερα. Το βόλεϊ άλλαξε αρκετά στην πάροδο του χρόνου. Δεν ήταν μόνο η αλλαγή των κανονισμών του 1998, όπου καταργήθηκαν οι αλλαγές, η μπάλα από μονόχρωμη έγινε τρίχρωμη και το άθλημα άρχισε να παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες πια με το beach volley. Άλλαξε και η υφή του. Για παράδειγμα, στο παρελθόν οι δυο κεντρικοί μιας ομάδας -που συνήθως πρέπει να έχουν ύψος τουλάχιστον δυο μέτρα, για να είναι υψηλού επιπέδου- ήταν εκείνοι που έκαναν υποδοχή. Σήμερα υπάρχει ο λίμπερο, ο οποίος είθισται να είναι ο πιο κοντός παίκτης της ομάδας και είναι εκείνος που βγάζει τις υποδοχές πιο εύκολα. Το άθλημα σήμερα είναι πιο γρήγορο, τα κορμιά είναι πιο ψηλά, οι φάσεις πιο θεαματικές”.
“Το βόλεϊ είναι σίγουρα ένα αδικημένο άθλημα, που συνήθως παρατηρούμε την εξέλιξή του μόνο εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, αν και παίζεται σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια εντυπωσιακή άνθησή του στις ασιατικές χώρες, οι οποίες με αφορμή τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, πιστεύω πως θα λάμψουν”.
Επαιρνα τηλεφωνο στα κυλικεια των γηπεδων για να αντλησω ολα τα στοιχεια των αγωνων που δεν ειχα περιγραψει
“Μια μέρα, πάω μόνος μου στον Κοτζιά. Έπαιζε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στον ‘Τάφο του Ινδού’ και πρόσεξα ότι στον πίνακα ανακοινώσεων που σημειώναμε τα παιχνίδια σε κάθε γήπεδο, αυτό δεν ήταν πουθενά. Και του λέω ‘μπορώ να πάω;’ Τότε σπίκαρα τον πρώτο αγώνα μου στο βόλεϊ, τότε επισκέφθηκα για πρώτη φορά γήπεδο ως δημοσιογράφος και σε ένα καμαράκι, ψηλά στις κερκίδες εκφώνησα ένα απίστευτο ντέρμπι.”
“Ο επόμενος αγώνας ήταν το All-Star Game, στο Κερατσίνι, όπου εκεί έδωσε το ‘παρών’ κι ο τιμώμενος ως πρωταθλητής Ελλάδος με την ΑΕΚ, Ντούσαν Μπάγεβιτς, μαζί με τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, Βασίλη Δημητριάδη. Μέχρι σήμερα, έχω σπικάρει 3.000 αγώνες κι έχω πάει σε 261 αποστολές διοργανώσεων στο εξωτερικό”.
‘”Ζήσαμε την εποχή του τέλεξ! Έρχονταν τηλεγραφήματα του Reuters και του Associated Press και τα μεταφράζαμε για να δώσουμε τις ειδήσεις στον κόσμο. Ήταν λίγοι οι δημοσιογράφοι που γνώριζαν καλά αγγλικά και μπορούσαν να μεταφράσουν”.
“Δεν άλλαξε μόνο το βόλεϊ. Άλλαξε κι η ίδια η ζωή. Κάποτε σπίκαρα αγώνες από ένα κόκκινο τηλέφωνο, από αυτά που έπαιρναν ένα δίφραγκο. Σήμερα έχουμε streaming, social media, κινητά τηλέφωνα με άπειρες λειτουργίες. Άλλη πραγματικότητα τότε, μια ζωή αγνώριστη”.
“Έκανα 4 περιγραφές αγώνων κάθε Σάββατο. Ξεκίναγα από το μεσημέρι και τελείωνα στις 20:00. Επίσης, για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου καθιέρωσα ένα δικό μου σύστημα. Έπαιρνα τηλέφωνο στα κυλικεία των γηπέδων, με δικά μου έξοδα, για να αντλήσω όλα τα στοιχεία των αγώνων που δεν είχα περιγράψει. Και κάθε βράδυ, γύρω στις 20:30, είχα μαζέψει μόνος μου όλες τις πληροφορίες, είχα φτιάξει την ανασκόπηση της αγωνιστικής και έβγαινα στην εκπομπή Σπορ Σήμερα, για να ενημερώσω τον κόσμο”.
“Οι παθογένειες του ελληνικού βόλεϊ πιστεύω πως συμπίπτουν με τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της. Δεν είναι πάντα οι ικανότεροι αυτοί που κινούν τα νήματα. Αυτό το πετυχαίνουν συνήθως εκείνοι που βρίσκονται κοντά σε ανθρώπους που έχουν δύναμη. Κάπως έτσι δεν παρήκμασε κι η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια; Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση. Όμως αισιοδοξώ, πιστεύω στη δύναμη και στο ταλέντο των νέων ανθρώπων που έρχονται για να αλλάξουν τα πράγματα”.
“Ήμουν πάντα ροκ, χωρίς απαραίτητα να ακούω ροκ μουσική. Τα μακριά μαλλιά, τα άφησα γιατί ήθελα να τα αφήσω. Τα γένια τα άφησα για να τιμήσω τη μνήμη της μητέρας μου. Όταν έφυγε από τη ζωή, είπα ότι δεν θα ξυριστώ ξανά. Το μόνο που θα ήθελα να σχολιάσω για τα γένια είναι ότι κάποιοι δεν σέβονται το πένθος του άλλου. Νομίζω ο καθένας έχει δικαίωμα να τιμά τη μάνα του όπως εκείνος γουστάρει”.
“Επίτρεψέ μου να επαναλάβω κάτι: η νέα γενιά θα τα αλλάξει όλα. Θα δώσει επιτέλους στον κόσμο να καταλάβει ότι δεν μπορείς να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Δεν είναι πάντα σοβαρός αυτός που φορά κουστούμι και κολάρο. Ούτε στον γάμο του αδελφού μου δεν τα έβαλα αυτά”.
“Η σπουδαιότερη στιγμή μου ως δημοσιογράφος δεν ήταν στο βόλεϊ, αλλά στο μπάσκετ. Παρέλειψα να σου αναφέρω προηγουμένως, πως το 1993 εκφωνούσα και μπάσκετ, το παιχνίδι της αγωνιστικής που γινόταν Σάββατο, σε συνεργασία με τον Αντώνη Πυλιαρό. Και περιγράφω, Γιάννη, το παιχνίδι όπου ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, αγωνιζόμενος με τον Πανιώνιο κόντρα στον Παναθηναϊκό, χτυπάει το κεφάλι του στη μπασκέτα και σωριάζεται κάτω. Και στη συνέχεια, με τη βοήθεια του τεχνικού Ανδρέα Πέλλη και του τότε έφορου του Πανιωνίου, Ισίδωρου Κούβελου, πραγματοποιήσαμε μια τηλεφωνική κλήση στο νοσοκομείο όπου ο Γιάνκοβιτς νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Φορώντας ένα ακουστικό κεφαλής, μού έδωσε τη μια και μοναδική δήλωση που έπαιξε σε όλα τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες και τα κανάλια της χώρας.
Μου είπε ‘αγαπώ όλη την Ελλάδα κι ευχαριστώ όλους τους Έλληνες’. Μόλις 20 δευτερόλεπτα μίλησε. Ήταν μια αποστολή με τρομερές δυσκολίες,τόσο για μένα, όσο και για τον τεχνικό που κατέγραψε τη φωνή του. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ”.
