Ο Λευτέρης Πετρούνιας έτρεξε 100 μέτρα με σπασμένο πόδι

Η μία του παλάμη δεν συναντούσε την άλλη, όταν δοκίμαζε να τις ενώσει μετά το χειρουργείο. Σκεφτείτε κάποιον που προσπαθεί να σκοτώσει ένα κουνούπι στον αέρα, αλλά τελικά παίρνει αγκαλιά τον εαυτό του. Δεν είναι αστείο. Το χέρι του δεν υπάκουε με ακρίβεια στις εντολές του εγκεφάλου. Αυτό βίωνε το τελευταίο διάστημα ο Λευτέρης Πετρούνιας. Τρομακτικό, αν είσαι χρυσός Ολυμπιονίκης και το εργαλείο της δουλειάς σου είναι τα χέρια σου. Ελεγχόμενο, αν έχεις το μυαλό του 28χρονου πρωταθλητή των κρίκων.

“Με την επέμβαση διορθώθηκε στον ώμο μου ένα ανατομικό λάθος, που φέρει ο άνθρωπος από την εποχή των πιθήκων. Οι πίθηκοι είχαν τα χέρια τους κρεμασμένα μπροστά και το σημείο όπου αρχίζει ο τένοντάς μας παρέμεινε στη θέση που είχε από τότε. Ο ώμος μου θα είναι καλύτερα στο εξής. Βάλαμε τον τένοντα στη σωστή θέση, αυτή που πρέπει να έχει στο ανθρώπινο σώμα“, εξηγεί.

Έχει δει έξι φορές το dvd με το χειρουργείο, χωρίς να κλείνει τα μάτια του. Το παραδέχεται: “Είμαι freak! Θα μπορούσα να γίνω γιατρός. Δεν τρομάζω με αυτά. Έτσι κι αλλιώς, διαβάζω πολύ ανατομία. Στο βίντεο με το χειρουργείο μου, έψαχνα να βρω -μέσα στα αίματα- που είναι ο υπερακάνθιος“. Δουλεύει πάνω στις λεπτομέρειες και θέλει να ξέρει με ακρίβεια τι συνέβη εντός του. “Όχι! Δες το κι εσύ, για να καταλάβεις τι πέρασα“, έλεγε στη σύντροφό του, Βασιλική Μιλλούση. Ηρωίδα.

Πλέον, είναι καλά και 1,5 μήνα μπροστά στο πρόγραμμα των προπονήσεων, απ’ ό,τι υπολόγιζε ο γιατρός που τον χειρούργησε. Ο Λευτέρης είναι και πάλι αυτός που ξέρατε. Αυτός που τάζει χρυσά μετάλλια και τα κατακτά. Αlive and kicking, που λένε και στο χωριό του, στη Μάνη!

Οδηγούσε και εξιστορούσε τις μικρές περιπέτειές του, μετά την επέμβαση. Σ’ ένα από τα φανάρια, έδειξε με τα χέρια του τις αποτυχημένες προσπάθειές του, για… να εξολοθρεύσει το κουνούπι. Όχι στο πρώτο που συναντήσαμε, βγαίνοντας από τον Άγιο Κοσμά. Εκεί, είπε κάτι πραγματικά τρομακτικό: “Παραλίγο να με σκοτώσει κάποιος, σε αυτό το σημείο! Πέρασε με κόκκινο και ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς να δει τίποτε“. Ευτυχώς, ο ίδιος είναι εξαιρετικός οδηγός και προνοητικός. “Μου αρέσει πολύ η οδήγηση. Μ’ αρέσουν τα τζιπ και τα άνετα αμάξια, όχι τα γρήγορα. Τους έπρηξα τους ανθρώπους στη Mercedes και μου έδωσαν -έπειτα από δύο χρόνια συνεργασίας που έχουμε- ένα τζιπ. Δεν μ’ αρέσει να είμαι συνοδηγός. Δεν θέλω να παίρνει κανείς άλλος το τιμόνι. Προτιμώ να οδηγώ μόνος μου, με ηρεμεί. Αν μου πεις θα πας στην Αυστρία με αυτοκίνητο, θα ‘θέλω να είμαι μόνος μου“.

Λίγο πριν φτάσουμε στον φυσικοθεραπευτή του, σε ακόμη ένα κόκκινο φανάρι -στο ύψος του Καλλιμάρμαρου, όχι στη Βιέννη- αποκαλύφθηκε η ψυχή του. Είδε έναν κύριο που καθόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο. “Κοίτα τον, έχει κι ένα μικρό σκυλάκι στην αγκαλιά του“, είπε. Άνοιξε το πορτοφόλι του, έπειτα το παράθυρο και του έδωσε χρήματα. Συνέχισε να τον παρατηρεί, καθώς ζητούσε υποστήριξη κι από τους άλλους οδηγούς.

Το χρυσό βρακί

Ο δικός του σκύλος απαιτούσε από τη Βασιλική Μιλλούση να τον λύσει από το λουράκι του. Ήθελε να τρέξει στον Λευτέρη, ο οποίος έκανε προπόνηση, στον Άγιο Κοσμά. Ο μαυρούκος ‘Champion’ ή ‘Champ’ νίκησε όσους προέβαλαν αντιστάσεις! Το μετάλλιο που διεκδικούσε ήταν ένα χάδι από το χρυσό Ολυμπιονίκη των κρίκων και το κέρδισε με το σπαθί του: “Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Champ. Όταν λείπει, μου φαίνεται άδειο το σπίτι“.

“Ξυπόλυτος πρίγκιπας”, σκέφτηκα όταν τον είδα να περπατά με γυμνά πόδια στο γυμναστήριο. Μόνο το χειμώνα φοράει κάλτσες. “Και αυτές τις βγάζω όταν έρχεται η ώρα να κάνω κρίκους. Είναι δική μου ιδιοτροπία. Κρίκους προσπαθώ να κάνω όσο πιο γυμνός γίνεται. Εκείνη τη στιγμή μ’ ενοχλούν ακόμη και οι κάλτσες! Τις φοράω μόνο στον αγώνα, λόγω των κανονισμών. Και αν δεις τι κάλτσες βρίσκω. Είναι πιο λεπτές και από τσιγαρόχαρτο, για να μην τις νιώθω. Δεν μπορώ τις χοντροκομμένες, τις βαμβακερές. Έχω μερικά κουσουράκια“. Ξεκαρδίστηκε, πριν αρχίσει ν’ αποκαλύπτεται: “Έχω ένα συγκεκριμένο εσώρουχο, το οποίο είναι μαύρο κι εκεί που βρίσκεται το λάστιχο έχει λίγο χρυσό. Το έχω συνδυάσει με το χρυσό μετάλλιο και από το 2015 -που έχω να χάσω- το φοράω μόνο στους τελικούς. Ούτε 10 φορές δεν το έχω βάλει. Καινούργιο είναι“.

Δεν συγκρατήθηκα: “Το χρυσό βρακί;”. “Ναι! Αυτό είναι το χρυσό βρακί, κανονικά! Αν μου πεις ότι υπάρχει αθλητής που δεν είναι προληπτικός, δεν θα το πιστέψω“, απάντησε. “Λύνω και δένω 30 φορές τους επιδέσμους μου πριν ν’ αγωνιστώ. Κυριολεκτικά 30. Κάνω ‘αυτιστικά’ πράγματα. Όταν με είχε πρωτοαναλάβει ο Ράφτης, με πλησίασε σ’ έναν αγώνα και μου είπε μέσα από τα δόντια του: ‘Έτσι και τους ξαναλύσεις και τους ξαναδέσεις, θ’ ανέβεις μόνος σου στους κρίκους! Τον κοιτάζω έτσι (πήρε ύφος κουταβιού) και του λέω: ‘Κύριε Δημήτρη, αυτό θέλω να κάνω. Έτσι νιώθω’. Πλέον, το έχει καταλάβει. Ανήκει στο τελετουργικό μου, δεν είναι μόνο νευρικότητα. Αν είσαι κοιμισμένος, δεν θα κάνεις αγώνα. Και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τα ίδια κάνω“.

Κατέκτησα τα μετάλλιά μου δύο ημέρες πριν από τους τελικούς

Παραδέχεται -γελώντας- ότι είναι επιλογή του το ‘ψαρωτικό’ ύφος που έχει πριν αγωνιστεί, δεν είναι απλά ανέκφραστος. Παίζει με το μυαλό του και το μυαλό των άλλων. “Όλα έδειχναν ότι δεν πρέπει ν’ αγωνιστώ πέρυσι, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στην Ντόχα. Είχε επιδεινωθεί πολύ ο ώμος μου, συγκριτικά με το Ευρωπαϊκό της Γλασκώβης. Αποφάσισα να πάω, όταν πίστεψα ότι μπορώ να εκτελέσω το πρόγραμμά μου ακόμη δύο φορές. Τόσο θ’ άντεχα τον πόνο. Δεν θα μπορούσα ούτε μία φορά παραπάνω ν’ ανέβω στους κρίκους, όχι να βγάλω και το πρόγραμμα. Στον αγώνα έλεγα: ‘Πονάς; Πόνα πιο πολύ! Όσο πιο πολύ με πονάς, τόσο πιο πολύ θα σε πονάω’. Δεν άντεχα τρίτο αγώνα. Δεν έβγαλα το αγωνιστικό κρας τεστ που είχαμε πει (πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα), διότι δεν θα είχα άλλες αντοχές για τη διοργάνωση. Ήταν σκάκι.

Σκέφτηκα να κάνω ένα βήμα πίσω και οι άνθρωποι γύρω μου έλεγαν: ‘Δεν γίνεται, φύγε!’. Δύο ημέρες με αποσυμπίεζα. Με έπεισα ότι δεν θα πάω στο παγκόσμιο. Μέσα μου, ήξερα ότι θα είμαι στην Ντόχα. Βέβαια, χρειάστηκε να με πάρει τηλέφωνο ο διεθνής κριτής, ο κ. Προβιάς για να μου πει ότι μπορώ να λάβω μέρος, παρόλο που ήξερα ότι αντέχω ν’ αγωνιστώ λίγο ακόμη. Ήταν όλα ψυχολογικά τρικ. Δεν έβγαινε αλλιώς. Ο ώμος μου ήταν κατεστραμμένος. Είμαι εγκεφαλικός τύπος. Δεν με θεωρώ το μεγαλύτερο ταλέντο, σωματικά. Εννοείται ότι έχω ταλέντο, αλλά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας προέρχεται από τον τρόπο που σκέφτομαι. Επιστρέφω σ’ αυτό που με ρώτησες πριν: ‘αν είμαι από επιλογή ψαρωτικός’. Το κάνω συνειδητά κι όχι την ημέρα του αγώνα, αλλά τρεις ημέρες πριν από τον τελικό. Τα δύο μεγαλύτερα μετάλλιά μου τα έχω κερδίσει δύο ημέρες πριν από τους τελικούς. Τότε, οι αντίπαλοί μου αποδέχτηκαν ότι είχαν χάσει“.

Μετά τους προκριματικούς, οι φιναλίστ του τελικού προπονούνται μαζί. “Πάντα, μπαίνω ντίβα στην προπόνηση“, είπε και χαμογέλασε, απορώντας με τον εαυτό του για το μπλαζέ ύφος του. Είναι μέρος του mind game. “Είμαι ευγενικός με όλους. Ποτέ, δεν χάνω την ευγένειά μου. Όμως, συνειδητά έχω ύφος ‘ποιοι είστε εσείς;’ και ‘δεν σας βλέπω’, την ώρα που ανεβαίνω στους κρίκους. Δυο ημέρες πριν από τον τελικό όλοι εκτελούν πολλές φορές το πρόγραμμά τους. Εγώ κάνω ζέσταμα. Ανεβαίνω μία φορά στους κρίκους. Κάνω με τη μία τέλεια το πρόγραμμα και καλύτερα από τον τελικό. Παγώνουν και τους έχω κερδίσει (στον τελικό). Κατεβαίνω, τους χαιρετάω όλους ξανά και φεύγω“!

Δεν αρνείται ότι αγωνίστηκε τραυματίας, προκειμένου να μην αποκτήσουν οι αντίπαλοί του ψυχολογικό πλεονέκτημα, αλλά και για να μη του χαλάσει το σερί των νικών. “Ήταν τακτική, ναι. Το χειρουργείο ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που αρχικά υπολογίζαμε και δεν θα προλάβαινα το Ευρωπαϊκό του Στσέτσιν. Πήγα στην Ντόχα, για να με δουν. Να τους μιλήσω και να τους εξηγήσω ότι στο Παγκόσμιο του 2019 θα με περιμένετε καλύτερο απ’ ό,τι πριν!“. Αυτή η διοργάνωση θα κρίνει τις τελευταίες προκρίσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Δεν φοβήθηκε. “Το σώμα μου, μου μιλάει. Στον προκριματικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Γλασκώβης (επίσης κατέκτησε το χρυσό) ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Παραλίγο να τα παρατήσω. Δεν άντεξα. Δεν είχα τον απόλυτο έλεγχο. Αν πονούσα έτσι, πριν ταξιδέψω, πιθανότατα θα έλεγα ‘δεν πάω’. Μου είπε ο προπονητής μου: ‘Να σε αποσύρω’. Του έκανα επίθεση και του έλεγα: ‘Τώρα θα με αποσύρεις;, Τώρα; Πέντε λεπτά πριν από τον αγώνα; Δεν υπάρχει περίπτωση!’“.

“Τάζω μετάλλια για να μην ‘πουλήσω’ τους ανθρώπους που τα περιμένουν”

Ήταν “σχολείο” η Ντόχα. “Ναι, αλλά δεν το ξανακάνω. Αν μου πεις ξαναπέρνα αυτό που πέρασες μέχρι και τη Ντόχα, θα σου απαντήσω ‘σταματώ εδώ’. Η μετεγχειρητική περίοδος ήταν δύσκολη, αλλά ‘τρίχες’ μπροστά σε αυτό που πέρασα πριν. Ο Γάλλος, Λορέν Λαφός που με χειρούργησε -και είναι κορυφή- μετά την επέμβαση μου είπε: ‘Δεν γίνεται ν’ αγωνίστηκες με αυτόν τον ώμο!’. Πρακτικά δεν γίνεται. Ο ώμος μου είχε λειτουργικότητα κάτω από 30%. Δεν είχα ώμο και βασικά με ώμο κάνεις κρίκους. Ήταν σαν να τρέχεις 100άρι με σπασμένο πόδι και να κερδίζεις! Ωραίος τύπος ο γιατρός. Γκριζομάλλης, Τζορτζ Κλούνεϊ στο πιο άσχημο. Μιλάμε συχνά, του στέλνω την πρόοδό μου“.

Όταν εμφανίστηκε στην Ντόχα οι αντίπαλοί του σάστισαν. “Δεν χάρηκαν πολύ που με είδαν. Δεν είχα ανακοινώσει ότι θα πάω. Στα google alerts που λαμβάνω, διάβασα σε βραζιλιάνικο σάιτ ‘δεν θα αγωνιστεί ο Πετρούνιας και είναι ευκαιρία να νικήσει ο Ζανέτι’. Στο ευρωπαϊκό που πήγα -ως θεατής- με κοίταξαν λες και ήμουν φάντασμα. Τρόμαξαν ότι θ’ αγωνιστώ πάλι“. Γέλασε πριν περιγράψει τι τους έκανε -τώρα- τον Απρίλιο, στο Στσέτσιν: “Είχε μεγάλη πλάκα. Έφτασα τη μέρα του αγώνα και μπήκα στα προπονητήρια. Με κοιτάζουν, παγώνουν και τους λέω: ‘Όλα καλά. Δεν συμμετέχω’“.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην Ντόχα. Έπραξε αυτό που υποσχέθηκε. Είναι πάγια τακτική του να τάζει χρυσά μετάλλια κι έχει λόγο που το κάνει. “Έχω τάξει χρυσό και για το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το Σεπτέμβριο, στη Στουτγκάρδη. Λειτουργεί ως έξτρα πίεση. Όταν έταξα το χρυσό για την Ντόχα, δεν κουνιόταν το χέρι μου. Δεν ήξερα τι θα γίνει. Όταν τάζεις, βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία. Με τίποτε δεν πρέπει να ‘πουλήσω’ τους ανθρώπους που περιμένουν αυτό το χρυσό. Το λέω ξανά και σήμερα που είχα ένα τσίμπημα στον ώμο μου, στην προπόνηση. Όχι! Θα κερδίσω, δεν υπάρχει περίπτωση“.

Έβαλα τη μάνα μου στον πάγο

Στο δύσκολο και ψυχοφθόρο διάστημα του τραυματισμού κράτησε μακριά τη μητέρα του. “Η μάνα μου μπήκε στον πάγο αυτόν το χρόνο. Ξέρεις, η μάνα -και κυρίως η Ελληνίδα μάνα- είναι υπερπροστατευτική. ‘Ποιοι Ολυμπιακοί Αγώνες παιδάκι μου; Άμα πονάς εσύ…’. Αυτή είναι η μαμά μου. Και την έβαλα στον πάγο, για να μην το περνάει μαζί μου και για να μη νιώθω ότι πιέζεται. Όταν πιέζεται η μάνα μου και το αντιλαμβάνομαι, πιέζομαι και εγώ. Η Βασούλα (Μιλλούση) είναι στρατιώτης. Ξέρει, επειδή το έχει περάσει. Δεν σου κρύβω ότι κι η Βάσω απηύδησε μαζί μου. Έκλαιγα και φώναζα στον ύπνο μου από τον πόνο και μου μετακινούσε το χέρι. Πάθαινα αγκύλωση και δεν μπορούσα να το μετακινήσω. Όλη η προηγούμενη χρονιά έτσι ήταν. Εγώ θυμόμουν αχνά ότι έκλαιγα το βράδυ. Η Βασούλα μού το έλεγε το πρωί. Οδηγούσα με το αριστερό χέρι κάτω από το πόδι μου, για να μην ξεχαστώ και στρίψω το τιμόνι. Αν έκανα μια τέτοια κίνηση έκλαιγα“.

Είναι αλλιώς να κλαις από πόνο κι αλλιώς πάνω στο βάθρο. “Στο πόντιουμ έχω βουρκώσει, δεν έχω κλάψει. Ξέρεις με τι γίνομαι κλαψιάρης; Όταν βλέπω άλλους αθλητές, δικούς ας, να κερδίζουν. Στις δικές μου νίκες έχω και μια αμηχανία. Αλλά όταν έβλεπα την Κατερίνα (Στεφανίδη) να κερδίζει ή τον Σάκη (Μάρα) και τον Λευτέρη Κοσμίδη έκλαιγα. Με τον Γιαννιώτη έριξα πολύ κλάμα, δεν το συζητάμε. Δάκρυζα και όταν τον είδα να κλαίει, επειδή ήταν τέταρτος στο Λονδίνο“.

Τότε, ο Σπύρος Γιαννιώτης είχε ζητήσει ‘συγγνώμη’ επειδή δεν κατέκτησε μετάλλιο. Πολλοί αθλητές αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι να κερδίσουν για εμάς που τους βλέπουμε πίσω, στην Ελλάδα.

“Εννοείται ότι αισθανόμαστε αυτή την υποχρέωση! Πήγα να σου κάνω εγώ ερώτηση και με πρόλαβες. Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, τι πίεση νιώθει ένας αθλητής; Ο κόσμος το κάνει με αγάπη. Όλοι περιμένουν ένα μετάλλιο. Δεν μας το ζητάνε άμεσα. Τώρα, ανέβασα την πρώτη δυναμική άσκηση που έκανα και είδα 600 σχόλια. Τα 579 γράφουν για το χρυσό στο Τόκιο. Με αγάπη το κάνουν! Κι εγώ μέσα μου θέλω να το ανταποδώσω. Κανείς τους δεν το απαιτεί. Αλίμονο! Έκλαψα και με μια διαφήμιση του Φελπς με την Under Armour. Άρχισα να παρακολουθώ όλη τη φιλοσοφία της εταιρείας, λόγω της συνεργασίας που αρχίσαμε. Πάγωσα όσο την έβλεπα. Το νιώθω αυτό που δείχνει το βίντεο. Το νιώθω, επειδή το περνάω κι εγώ. Ακριβώς αυτό. Στο τέλος λέει: ‘It’s what you do in the dark that puts you in the light’. Με αυτό βούρκωσα“.

Είναι δύσκολο να είσαι στο επίκεντρο της προσοχής, να δέχεσαι ατελείωτα μηνύματα κι εκατοντάδες προσκλήσεις από σχολεία. “Έχω προσπαθήσει αρκετά, αλλά ευτυχώς είναι καλή η ομάδα που έχω γύρω μου. Δηλαδή, η Pro Game, η εταιρεία που τα διαχειρίζεται αυτά και οι χορηγοί μου. Πρώτα απ’ όλα η Stoiximan, αυτή είναι ο κεντρικός πυλώνας. Είναι οικογένεια. Για παράδειγμα δεν μπορώ να πάω στα σχολεία, διότι αν επισκεφτώ ένα πρέπει να δώσω παρουσία και στα υπόλοιπα. Δεν είναι σωστό να κάνω διακρίσεις στα παιδάκια. Αν μπω σε αυτή τη διαδικασία, δεν θα έχω χρόνο για προπόνηση. Η αγάπη που έχω δεχτεί από τον κόσμο είναι ένας λόγος, για τον οποίο προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια. Δεν την περίμενα τόση αγάπη. Τα παιδιά είναι ‘όλα τα λεφτά’. Δεν έχουν το απόλυτο λεξιλόγιο, για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν. Δεν μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους και παράλληλα δεν μπορούν να το πουν με λόγια. Έρχονται και με αγκαλιάζουν. Είναι απίστευτο. Είναι ωραίο αυτό που ζω. Το μεγαλύτερό μου μετάλλιο είναι αυτό και ότι τα σωματεία γεμίζουν με παιδάκια που θέλουν να κάνουν ενόργανη. Και τίποτε άλλο να μην κάνω στην καριέρα μου, θα ξέρω ότι άφησα ένα πετραδάκι. Μακάρι να αφήσω άλλα 50, αλλά ήδη είμαι γεμάτος“.

“Ε, ναι! Πίνω ποτό! Είμαι άνθρωπος”

Η αναγνωρισιμότητα του προκαλεί -όπως λέει- τάσεις φυγής. “Γι’ αυτό πήγα διακοπές με σκάφος. Όχι για να κάνω κάτι χλιδάτο. Ιστιοπλοϊκό νοικιάσαμε, δεν πήρα γιοτ. Φθηνά βγαίνει, αν το διαιρέσεις με όλη σου την παρέα. Ήθελα να μείνω μόνος μου. Να είμαι κάπου και να μπορώ να πιω ένα ποτό. Να μη με ρωτήσει κάποιος: ‘Καλά πίνεις ποτό;’. Ε, ναι! Πίνω ποτό! Είμαι άνθρωπος. ‘Καλά, είναι δυνατόν να είσαι ξύπνιος στις 2 το πρωί;’. Ναι! Είμαι άνθρωπος. Δεν είμαι ρομπότ. ‘Είναι δυνατόν να τρως τόσο πολύ;’. Ναι, τρώω τόσο πολύ επειδή είμαι στις διακοπές μου και πεινάω και θέλω να φάω. Όλο το χρόνο προσέχω τι τρώω. Είναι επιλογή μου ο αθλητισμός, ΟΚ. Αλλά, κάποιες φορές οι επιλογές μας είναι πιεστικές και υπάρχουν κι αυτές που κι εγώ πιέζομαι“.

Το πρωινό ξύπνημα είναι εύκολο ή ανήκει στις επιλογές που πιέζουν; Απάντησε γελώντας: “Γενικά ή την τελευταία περίοδο; Ξυπνάω με κέφι. Την προηγούμενη χρονιά που πονούσα δεν ήμουν χαμογελαστός. Ξυπνούσα κλαίγοντας. Τώρα που έχω γίνει λειτουργικός είμαι άλλος άνθρωπος. Φτιάχνω πρωινό, καφέ, ακούω μουσική. Κοιμάμαι εύκολα” Το ξανασκέφτηκε. “Όοοοχι, δεν κοιμάμαι εύκολα. Και ιδίως αυτή την περίοδο. Μπορεί να είμαι καλά, επειδή πάει καλά ο ώμος μου, αλλά σκέφτομαι την επόμενη ημέρα. Δουλεύω για την επόμενη ημέρα. Δεν είμαι 20, αλλά 28 κι έχω περάσει ένα μεγάλο τραυματισμό. Και… (χτυπάει ξύλο) θα ξαναμπώ. Αλλά, δεν ξέρω αν θα έχω κι άλλο τραυματισμό και αν θα μπορώ ν’ αγωνιστώ. Δουλεύω για την επόμενη ημέρα και υπάρχουν επιπρόσθετα άγχη που μου βγαίνουν, όταν κλείνω τα μάτια μου”.

Ωστόσο, ανασφαλής δεν υπήρξε ποτέ. Ακόμη κι όταν δεν είχε χορηγούς. “Ποτέ! Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος και πάρα πολύ εγωιστής. Αυτός είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους βρίσκομαι εδώ. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έδωσε τα πάντα! Στα 16 μου, άλλαζα κάθε μήνα μηχανή. Στα 19, μόλις άρχισα να παίρνω κάποια χρήματα από την ομοσπονδία -ένα βασικό μισθό-, αποφάσισα να αυτονομηθώ. Από τότε έβαλα σκοπό να μη ζητήσω ξανά χρήματα από την οικογένειά μου. Ήθελα να πατήσω στα πόδια μου. Ζορίστηκα, όταν μέναμε απλήρωτοι. Τότε, επέμενα περισσότερο κι έλεγα ‘Οχι! δεν θα ζητήσεις. Θα ζήσεις με αυτό’. Τι πρέπει να κάνεις; Ένα πέρσοναλ; Κάντο“.

“Μιλάω στον πατέρα μου”

Στις πολύ δύσκολες στιγμές… “Νιώθω ότι υπάρχει επικοινωνία με τον πατέρα μου. Ναι, του μιλάω. Μπορεί να μην παίρνω απάντηση, αλλά τη βλέπω. Υπάρχει μια ψυχή που με προσέχει. Δυο μάτια που με προσέχουν, εκεί πάνω. Αυτοί που έχουν ζήσει τέτοια απώλεια, ίσως να με καταλαβαίνουν. Του τα λέω κι εγώ τα προβλήματά μου“. Ο μπαμπάς του, Παναγιώτης, έφυγε από τη ζωή το 2015. Ένα χρόνο μετά, ο Λευτέρης του αφιέρωσε το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε τον Δεκαπενταύγουστο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Ο αθλητής του Δημήτρη Ράφτη είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Όλοι οι κανονικοί άνθρωποι μιλούν μπροστά στον καθρέπτη. “Πολλές φορές το κάνω. Επειδή, δεν είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Ποτέ! Το πιο αστείο συνέβη όταν κατέκτησα το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ. Ήμουν εκνευρισμένος και ντρεπόμουν να το πω. Το εκμυστηρεύτηκα σ’ ένα φίλο μου και στον προπονητή μου. Με έβρισαν και δεν το είπα πουθενά αλλού. Εντάξει, τώρα έχει περάσει καιρός και μπορώ να το αποκαλύψω. Ήμουν εκνευρισμένος επειδή δεν έκανα αυτό που ήθελα πάνω στους κρίκους. Μου έλεγε ο προπονητής μου ‘απόλαυσε και κάτι, βρε βλάκα!‘”. Λέει αλήθεια. Στη δυναμική προπόνηση τον είδαμε να συνοφρυώνεται για λεπτομέρειες. Δεν έκανε κρίκους, εκείνη τη στιγμή. Είναι σχολαστικός.

Παρά τα νεύρα, χόρεψε στο Μόντρεαλ. “Δεν το συζητώ! Ζεϊμπέκικο με κατακόρυφα. Μη φανταστείς, δεν διακρίνομαι για τις χορευτικές μου ικανότητες. Κυρίως χορεύω RnB, όταν είμαστε σε κάποιο μαγαζί. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε να κάνω την παρέα μου να γελάσει. Χορεύω πολύ, αλλά βλακωδώς. Δεν είμαι ο τύπος που το κάνει και γουστάρει με τον εαυτό του. Δεν είμαι νάρκισσος. Ακούω πολύ RnB και έντεχνο ελληνικό. Αναλόγως τη φάση. Όταν ξυπνάω και πάω προπόνηση ακούω RnB. Μετά… Χαρούλης, Ζουγανέλη, Μποφίλιου. Μ’ αρέσουν οι σκηνές, δεν είμαι φαν των μπουζουκιών. Μ’ αρέσουν και οι ‘Μέλισσες’, που δεν είναι έντεχνο. Είναι κάτι διαφορετικό. Είμαι φίλος με τον Χρήστο Μάστορα“.

Η επόμενη ερώτηση ήταν η αυτονόητη. Του ζήτησα να πει ένα τραγούδι που του αρέσει. Διευκρίνισα ότι δεν εννοούσα να τραγουδήσει. “Δεν θες ν’ ακούσεις κάτι τέτοιο. Θα σταματήσεις τη συνέντευξη, αν τραγουδήσω. Ύστερα από κάθε μετάλλιο, πάω στο μαγαζί που τραγουδάει ο Χρήστος κι ακούω ένα τραγούδι που λέει ‘ασημένια και χρυσά.’Το κύμα Αυτό θέλω ν’ ακούσω και μου το λέει“. Η φωνή του πνίγηκε στα χαχανητά: “Όταν λέει το ”χρυσά” με δείχνει“.

Βάζει όρια στον εαυτό του. “Προσπαθώ να με μαζέψω, να μην τρώω. Έκανα τεράστια στροφή. Μικρός δεν έτρωγα τί – πο – τε. Προσπαθούσε να με ταΐσει η μητέρα μου και κράταγα την μπουκιά στο στόμα δυο ώρες. Παλικάρι η μαμά. Έτρωγα πατάτες και αυγά, για τα οποία τρελαίνομαι και τώρα. Σουβλάκια. ‘Ορφανά’ τα λέγαμε, με πίτα, πατάτα, σος. Έκανε τεράστια υπομονή η μάνα μου. Δεν ήταν μόνο οι εννέα μήνες“. Ήταν και καλός μαθητής. “Μέχρι την Α’ Λυκείου. Έως τότε έβγαζα 17 και στο γυμνάσιο είχα 20άρια. Όταν σταμάτησα τη γυμναστική, οι βαθμοί έπεσαν κατακόρυφα. Στο αθλητικό κενό που είχα, πάτωσα παντού. Καταλήγουμε στο εξής: Είμαι χαρούμενος και η ζωή μου κυλάει καλά, όταν κάνω γυμναστική! Τώρα, δεν ξέρω τι θα γίνει μετά τα 40 μου, που θα σταματήσω“.

Και τότε όμως θα τον βρει το δρόμο, για να φτάσει εκεί πού θέλει. Αυτή είναι η φιλοσοφία του. “Έχω στο πλευρό μου ένα τατουάζ που πιστεύω πολύ. ‘Θα τον βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε’, γράφει και είναι λόγια του Αννίβα. Ευθεία πρέπει να πάμε; Θα πάμε. Θα βρούμε τοίχο; Θα τον σπάσουμε. Δεν μπορούμε να τον σπάσουμε; Θα τον περάσουμε από το πλάι. Δεν μπορούμε έτσι; Θα τον περάσουμε από πάνω ή από κάτω. Πάντως, θα πάμε εκεί που θέλουμε! Αυτό λέει και ο προπονητής μου: ‘Και με ένα χέρι θα τους νικήσεις! Και καλά να μην πήγαινε το χειρουργείο, θα κέρδιζες με ένα χέρι’. Αυτό έλεγε πριν από λίγο. Αυτό θα γίνει! Επικοινωνούμε πάρα πολύ καλά με τον προπονητή μου. Δεν κρύβω ότι σήμερα που είχα νεύρα, δυο φορές ύψωσα τη φωνή μου, χωρίς να το θέλω. Δεν θα το έκανα ποτέ στον προπονητή μου αυτό. Στην προπόνηση πάντα του μιλάω στον πληθυντικό. Όταν μιλάμε μεταξύ μας και κάνουμε αστεία του μιλάω στον ενικό. Είμαι σαν διχασμένη προσωπικότητα“.

Ψηφίζω με κοινωνικά κριτήρια

Ο Λευτέρης Πετρούνιας ανήκει στη μισή Ελλάδα που πάει στις κάλπες, για να ψηφίσει. “Δεν είμαι της αποχής. Ο λαός έχει τη δύναμη και αυτός πρέπει να αποφασίζει για την τύχη του!”. Έπειτα, ανέλυσε το σκεπτικό του. “Όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, για ό,τι μας συμβαίνει καλό ή κακό, εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Μπορεί να γκρινιάζεις 30 χρόνια για κάτι, αλλά το ίδιο κόμμα ψηφίζεις. Το κάνει ο μέσος Έλληνας αυτό ή δεν το κάνει; Είναι 2-3 κόμματα. Εντάξει, δύο είναι αυτήν την περίοδο, μην κοροϊδευόμαστε. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να ψηφίσεις κάποιο από τα δύο ή ότι εγώ δεν ανήκω σε κάποιο από τα δύο ή σε κάποιο απ’ όλα. Δεν θα πω τις δικές μου θέσεις, για ευνόητους λόγους. Είμαι αθλητής. Αυτό που εξηγώ είναι ότι υπεύθυνοι είμαστε εμείς, για ό,τι συμβεί. Το κριτήριο της δικής μου επιλογής είναι κοινωνικό, πάνω απ’ όλα“.

Ερωτηθείς αν έχει και αθλητικό κριτήριο, αν σκέπτεται ποιος μπορεί να προσέξει περισσότερο τον αθλητισμό, απάντησε: “Κανείς. Αποκλειστικά για τον αθλητισμό, μπορώ να πάρω πολιτική θέση ανοιχτά. Κανένας, καμία κυβέρνηση δεν έχει σταθεί στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Είναι όλα ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και δεν έχω κάτι με αυτά τα σπορ. Λατρεύω το ποδόσφαιρο. Βλέπω και παίζω. Είμαι και καλός ποδοσφαιριστής… Δεν μπορώ να μην το πω αυτό”. Κορδώθηκε, γέλασε και πρόσθεσε: “Είμαι αριστεροπόδαρος και έχω καλό δεξί“.

Επανήλθε στην πολιτική κουβέντα. “Όσο θυμάμαι την αθλητική μου ζωή, οι ομοσπονδίες είχαν μικρή χρηματοδότηση. Οι αθλητές έμεναν πολλούς μήνες απλήρωτοι, τα χορηγικά ήταν μηδαμινά. Τα τελευταία χρόνια, κάτι πάει να γίνει και θεωρώ ότι έχω βοηθήσει κι εγώ με τη Stoiximan. Διότι, η μεγάλη προβολή στο πρόσωπο ενός ερασιτέχνη αθλητή μπορεί να προσελκύσει κι άλλες εταιρείες. Θυμάμαι συνέχεια να κόβουν προνόμια. Από το 2001 και μετά, άρχισαν όλα να πέφτουν και να πέφτουν! Δεν κράζω κάποια κυβέρνηση, αλλά αυτά τα προπονητήρια έχουν να συντηρηθούν από το 2004. Και δεν υπάρχουν χρήματα, τώρα. Και τα χρήματα που υπάρχουν δεν διατίθενται για συντήρηση, διότι το Ελληνικό -λένε- θα γκρεμιστεί. Έτσι, δεν βγαίνει κονδύλι για να φτιάξουμε το air condition και άρα ο Πετρούνιας θα κάνει προπόνηση με 40 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι. Θέλει 35.000 ευρώ, για να φτιαχτεί. Ποιος θα τα δώσει; Δεν εγκρίνεται το κονδύλι. Και δεν φταίει η κυβέρνηση“.

Οι σημαντικές φθορές στον Άγιο Κοσμά είχαν αρχίσει να φαίνονται περίπου τέσσερα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας: “Ναι! Το 2008 δεν είχαμε ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρω καν τι είχαμε. Το 2012 είχαμε άλλη κυβέρνηση και τώρα έχουμε άλλη κυβέρνηση. Το ίδιο πράγμα συζητάμε. Άρα, τι να λέμε; Δεν τα βάζω με κάποια κυβέρνηση, αλλά με όλους. Δεν υπάρχει σωτηρία στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Γι’ αυτό, ο αθλητισμός μένει εκτός των κριτηρίων που έχω, για να επιλέξω τι θα ψηφίσω. Μακάρι, να είχα και αθλητικό κίνητρο! Δεν σου κρύβω, όμως, ότι ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης κάνει φιλότιμες προσπάθειες για τον αθλητισμό. Αλλά, ως ένα σημείο μπορεί να κάνει πράγματα, μετά δένονται τα χέρια του. Είναι καλός. Είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά έχει ενδιαφερθεί και φυσικά θα του το αναγνωρίσω! Έχει ανοίξει την πόρτα στους αθλητές, τους έχει ακούσει. Ακόμη και αν κάποιες φορές δεν μπορείς να λύσεις κάποια πράγματα, όταν πας στην αρμόδια αρχή και σε ακούει είναι σημαντικό. Του το αναγνωρίζω του κ. Βασιλειάδη, χωρίς να έχω πρόθεση να κομματικοποιήσω τη συζήτηση“.

Για να βγει από τη δύσκολη θέση να μιλήσει για την Ελλάδα, αλλά και για να κατανοήσουμε την πολιτική του σκέψη, μεταφέραμε τη συζήτηση εκτός συνόρων. Τον ρώτησα ποια παγκόσμια προσωπικότητα από το χώρο της πολιτικής έχει θαυμάσει. Αναφέρθηκε σε αυτόν που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες και τις διακρίσεις. “Τον Νέλσον Μαντέλα! Δεν μ’ έχει εμπνεύσει περισσότερο κάποιος άλλος. Μ’ έχει συγκινήσει πολύ η ιστορία του!“.

Οι λόγοι που είναι τόσο ξεχωριστός στους κρίκους

Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι μοναδικός στο αγώνισμά του. Κάτι που λίγοι παρατηρούν είναι τα τεντωμένα δάχτυλά του σε πολλές ασκήσεις. Δεν τα σφίγγει -σαν γροθιά- γύρω από τους κρίκους, όπως κάνουν οι αντίπαλοί του, για να συγκρατηθούν. Ακουμπάει τους κρίκους μόνο με τις παλάμες του στο ‘σταυρό’ και σε άλλες ασκήσεις. Ασύλληπτα δύσκολο. Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να πετάει. Άλλοι θα σωριάζονταν στο στρώμα, αν το επιχειρούσαν.

Τον ρωτήσαμε τι πρέπει να παρακολουθεί ο τηλεθεατής όταν βλέπει τον ίδιο και τους αντιπάλους του στους κρίκους: “Πρώτα την προσγείωση. Να είναι σταθερή. Επίσης, δεν πρέπει να τρέμει ο αθλητής στους κρίκους. Να μην υπάρχουν κουνήματα στις τελικές θέσεις. Δηλαδή, όταν φτάνεις στο ‘σταυρό’, όταν φτάνεις στο ‘ψαράκι’, όταν φτάνεις στην ‘κατακόρυφο’. Τότε, πρέπει να έχεις παύση τουλάχιστον δύο δευτερόλεπτα. Η διαφορά μου με τους αντιπάλους μου είναι ότι όλοι κρατάνε παύση -με αμφισβήτηση- δύο δευτερόλεπτα και ίσως κουνάνε, ενώ εγώ κρατάω πέντε – έξι δευτερόλεπτα και μένω ‘παγωμένος’. Αυτό είναι το βασικό. Έχει τύχει να κερδίσω, χωρίς την προσγείωση. Έκανα βήμα, αλλά πάνω είχα βγάλει μάτια. Έδειχνα την κάθε θέση με την ησυχία μου. Αυτό λένε και οι ξένοι σπίκερ“.

Δεν ενοχλείται όταν τον ρωτούν για ενδεχόμενη ήττα του. “Θα γίνει. Ανθρώπινο είναι. Κάποια στιγμή θα χάσω. Είναι νομοτελειακό. Οι πιθανότητες του λάθους είναι περιορισμένες, επειδή έχω μεγάλη συγκέντρωση στον αγώνα. Αλλά μπορεί να αρρωστήσω ή να πονάω και να μην μπορώ να το διαχειριστώ τόσο καλά, όσο στην Ντόχα“. Όλοι έχουμε αναρωτηθεί αν υπάρχει αθλητής που μπορεί να νικήσει τον Πετρούνια. “Τον Πετρούνια υγιή; Όχι. Και το λέω με μεγάλη σιγουριά, αν είμαι υγιής. Παρακολούθησα το ευρωπαϊκό και μπορώ να τους κερδίσω ξανά και να συνεχίσω να τους κερδίζω. Πάνω κάτω θα είναι οι ίδιοι. Όλοι οι αντίπαλοί μου είναι καλοί αθλητές. Προπονούνται τις ίδιες ώρες με μένα, σε πολύ καλύτερες εγκαταστάσεις και καλύτερες συνθήκες. Είναι άνιση η μάχη μας. Κάποια στιγμή θα χάσω, αλλά με τον τρόπο που σκέφτομαι δεν θα χάσω. Δεν ξέρω πότε θα χάσω. Θ’ αργήσει να συμβεί. Μόνο από τυχαίο γεγονός. Οι αθλητές που αντιμετωπίζω είναι εξίσου καλοί με μένα, από άποψη δυνατοτήτων. Έχω κερδίσει και με λιγότερο από 10 εκατοστά, δηλαδή σαν να βάζει κάποιος γκολ στο 98′. Είναι τέτοιες οι διαφορές. Ξαναλέω, αν είμαι καλά και με το mind game που παίζω, δεν θα χάσω“.

Στην παρατήρηση ότι απέδειξε πως δεν χάνει ακόμη και τραυματισμένος, απάντησε: “Εντάξει, κρατάμε μαξιλαράκι“.