Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος δουλεύει πάντα για τα όνειρα του

Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος αν μη τι άλλο έχει υπάρξει ειλικρινής. Με τον εαυτό του και με όλους τους άλλους. Είναι από αυτήν τη σπάνια φυλή ανθρώπων που λέει ‘έκανα λάθος’ και ακολουθεί έμπρακτη επιβεβαίωση της μεταμέλειας. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που παραδέχθηκε πως ‘ είμαι για τα βουνά‘. Αν τον ακολουθείς στο Instagram έχεις ξεκάθαρη άποψη για το τι σημαίνει αυτό.

Μόνο που ο ‘Λάζος’ είναι και πολλά περισσότερα. Για αρχή, είναι ένας τύπος με πολλά ενδιαφέροντα και τεράστια άρνηση στο να εκφέρει άποψη για κάτι που δεν γνωρίζει. Τι κάνει; Φροντίζει να το μάθει, μέχρι κεραίας. Διαβάζει τουλάχιστον τέσσερα βιβλία κάθε μήνα -με περιεχόμενο τα θέματα που τον απασχολούν κάθε εποχή. Στην παρούσα φάση διαβάζει για το marketing, τις startups, την προώθηση μιας επιχείρησης και τους τρόπου που μπορεί να γίνει βιώσιμη.

‘Οταν δεν μπορεί να τα διαβάσει, γιατί ας πούμε πως οδηγεί, επιστρατεύει τα audiobooks. “ Ένα ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα διαρκεί πέντε ώρες, όσες δηλαδή διαρκεί και ένα audiobook” ενημερώνει. Αυτή δεν ήταν η πραγματικότητα της ζωής του όταν ήταν μαθητής στο σχολείο. Από εκεί άρχισε η κουβέντα που είχαμε στα νέα γραφεία του Athlenda, στο Καυτανζόγλειο.

Πριν σου δείξω μια φωτογραφία που ενδέχεται να σημαδέψει τη μέρα σου -και από την οποία άρχισε η αφήγηση της ζωής του-, να σου πω ότι ο τύπος αυτός μας έβαλε να αφήσουμε τα παπούτσια μας, εκτός γραφείων, μαζί με εκείνα των ανθρώπων του Athlenda -τους οποίους θαυμάσαμε για τις επιλογές παντόφλας. “ Αν έχει τρύπα η κάλτσα, έχουμε μπλε σακούλες που μπορείτε να βάλετε” έγραφε το μήνυμα και συνοδευόταν με χαμογελαστό emoji. Ευτυχώς, η κάλτσα δεν είχε τρύπα. Το συνεχίσαμε από εκεί!

Η ζωή στο Κρασνοντάρ, η πάλη και η περεστρόικα

Έχοντας δει αυτό το εσταντανέ, από τα μαθητικά χρόνια του Λάζαρου στο Κρασνοντάρ, στην προσωπική του ιστοσελίδα, δεν γινόταν να αρχίσει η αφήγηση από κάποιο άλλο σημείο. Του τι δείξαμε και ζητήσαμε πλήρη ενημέρωση για τα πώς, τα πού και τα γιατί. ” Είναι από το δημοτικό. Είμαι στο πρώτο θρανίο, για τη φωτογραφία (γελάει). Στο τελευταίο καθόμουν κανονικά. Όχι μόνο λόγω ύψους. Ήμουν και κάπως άτακτος (γελάει)“. Ποιο είναι το κοριτσάκι από πίσω του; Θυμάται; ” Ναι, είναι η Νάντια“. Ξέρει τι κάνει σήμερα; ” ‘Έχει ένα μικρό κατάστημα στο Κρασνοντάρ, αν δεν κάνω λάθος“.

Ήταν ακόμα Σοβιετική Ένωση. Τα αγόρια φορούσαν ένα ειδικό σακάκι και υπήρχε επίσης ένα αξεσουάρ σαν φουλάρι προσκοπικό, το ‘pioneer’. Μας το έδιναν ανάλογα με τους βαθμούς μας. Από τους καλούς μαθητές έως τους… λιγότερο καλούς. Εγώ το πήρα από τους τελευταίους

” Όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, η κατάσταση ήταν μία. Ίσχυε ο θεωρητικός κομμουνισμός. Δεν είχες πρωτοβουλία, όλα ήταν κομματικά ελεγχόμενα. Δεν επιτρεπόταν το επιχειρείν. Επιτρεπόταν μόνο αν ήσουν κομματικό στέλεχος. Μέχρι και ποινές ίσχυαν για όποιον λειτουργούσε εκτός γραμμής. Προσωπικά, δεν βίωσα αυτόν τον περιορισμό τόσο έντονα, γιατί ήμουν ακόμη μικρός. Αυτές είναι αναμνήσεις κυρίως των γονιών και των γνωστών μου.

Οι γονείς μου ήταν καλλιτέχνες και δούλευαν σε κρατικό θέατρο. Δεν μπορούσαν ν’ ανοίξουν μια γκαλερί ή να οργανώσουν μια ιδιωτική παράσταση: να ζωγραφίσουν έναν πίνακα και να τον πουλήσουν. Οτιδήποτε ακούγεται απλό σήμερα, απαγορευόταν. Ούτε ταβέρνα μπορούσες ν’ ανοίξεις, χωρίς να είναι κρατική – κομματική. Οι γονείς μου δεν διώχθηκαν, αλλά υπήρξαν συγγενείς που μια μέρα έφυγαν και δεν γύρισαν ποτέ. Τον προπάππου μου τον πήραν για ανάκριση και εξαφανίστηκε. Δεν τον ξαναείδαμε και δεν μας εξήγησαν ποτέ κάτι”.

Παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα, παρακολουθούσαν την αλληλογραφία. Δεν υπήρχε η παραμικρή ελευθερία. Ήταν μια light version της σημερινής Βόρειας Κορέας. Ήταν στο Κρασνοντάρ, όταν η Εθνική Ελλάδος φόρεσε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του ’87, μετά τη νίκη επί της ΕΣΣΔ. Στο χωριό μας το 80% ήταν Πόντιοι. Οι ίδιοι οι πολίτες δεν ήθελαν το σοβιετικό καθεστώς, γιατί ήταν δικτατορικό και τους είχε επιβληθεί. Φυσικά, κανείς δεν έλεγε τίποτα. Όλο αυτό γινόταν στα κρυφά, γιατί υπήρχαν κυρώσεις. Η κεντρική ΕΣΣΔ δεν ήταν φιλική προς τις άλλες εθνότητες.

Όταν η Ελλάδα νίκησε στον τελικό του ’87, όλο το χωριό πανηγύριζε. Ήταν συγκλονιστικό. Το γιορτάσαμε φανερά -ενδεχομένως περισσότερο από ό,τι το γιορτάσατε στην Ελλάδα

Όχι, δεν ήταν τότε που σκέφτηκα πως θέλω να παίξω μπάσκετ. Μου άρεσε ο αθλητισμός από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Έκανα πάλη και κολύμπι. Μου άρεσαν, αλλά για την πάλη ήμουν πολύ ψηλός, ενώ την κολύμβηση τη σταμάτησα. Μπάσκετ δεν δοκίμασα. Άλλα πράγματα σκεφτόμουν τότε. Όλα τα παιδιά το παιχνίδι σκέφτονται. Επίσης, δεν ένιωθα την πίεση των γονιών μου για το τι θα κάνω. Ήμουν ελεύθερος, όπως ελεύθερα είναι και τα παιδιά μου.

Στη Σοβιετική Ένωση ο αθλητισμός ήταν ένα μέσο προβολής του κομμουνιστικού συστήματος. Δεν υπήρχε μαζικός αθλητισμός, ούτε κάποιο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα για να παίξεις. Είτε ήσουν στο προθάλαμο της ολυμπιακής ομάδας, είτε τελείωνες

Ήταν με κομματικά κριτήρια. Η ομάδα της Αστυνομίας, του Στρατού, των Εργατών, του Σιδηροδρόμου. Ήταν πολύ τυπικό το πρωτάθλημα, δεν υπήρχε αθλητική κουλτούρα. Μόνο το μάθημα της φυσικής αγωγής στα σχολεία, αλλά κι αυτό είχε ως σκοπό να ξεχωρίσουν οι καλοί που θα προωθηθούν“.

Πρόλαβε στην εξουσία πέντε διαφορετικούς πολιτικούς (Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένκο, Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν). “Απαγορευόταν δια ροπάλου να ταξιδέψεις εκτός χώρας, τα σύνορα ήταν κλειστά. Σε άλλες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης πηγαίναμε. Η ΕΣΣΔ όμως, δεν ήταν αποκεντρωμένη τότε. Υπήρχαν 2-3 μεγάλες πόλεις και όλες οι άλλες ήταν χωριά που κάποια, ακόμα και σήμερα, δεν έχουν ρεύμα. Τότε δεν υπήρχε ζωή.

Μόνο μετά την περεστρόικα – το σχέδιο μεταρρυθμίσεων που αποφάσισε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ από την ανέλιξή του στην ηγεσία του ΚΚΣΕ τον Μάρτη του ’85-, άρχισαν να επιτρέπουν στον κόσμο να ταξιδεύει. Να βλέπουν οι πολίτες πως ζουν οι υπόλοιποι λαοί στην Ευρώπη.

Αφού οι Σοβιετικοί είδαν τον κόσμο, έπεσε ο κομμουνισμός και διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση (γέλια) . Τότε ήταν που άφησαν τους πρώτους Έλληνες ομογενείς να έρθουν στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου είναι ελληνικής καταγωγής -η μητέρα μου είναι Ρωσίδα”.

Μεγάλη ανακάλυψη τα σούπερ μάρκετ

Όταν έγινε η μετεγκατάσταση στην Ελλάδα, ήταν 10 χρόνων (1990). Τότε διαπίστωσε πως δεν υπήρχε ένα είδος από κάθε τρόφιμο. ” Όταν ήλθαμε είχα ενθουσιαστεί με πολλά. Είδα για πρώτη φορά περίπτερο και σούπερ μάρκετ. Έμπαινα μέσα, έκανα βόλτες στους διαδρόμους και χάζευα.

Στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε ένα είδος γάλακτος και το έπαιρνες μια φορά την εβδομάδα που ερχόταν στο μαγαζί. Ένα είδος ζάχαρης. Όταν μπήκα μέσα στο σούπερ μάρκετ και είδα διαφορετικά είδη δημητριακών, πολλές σοκολάτες, τσίχλες και μαστίχες αραδιασμένα στα ράφια -και ήξερα πως μπορώ να επιλέξω ό,τι ήθελα- είχα πάθει πλάκα“.

Τότε μιλούσα μόνο ποντιακά, αλλά έμαθα πολύ γρήγορα τα νέα ελληνικά. Σε μικρή ηλικία εξοικειώνεσαι πιο γρήγορα. Η γλώσσα σε βοηθάει να ενταχθείς. Είναι το βασικό εφόδιο. Μόλις τη μάθεις και φύγει η προφορά, αλλάζουν τα πάντα. Πολλές φορές, αν δεν έλεγα πως είμαι από τη Ρωσία, δεν το καταλάβαινε κάποιος”.

Στο σχολείο τον έβαλαν στην τάξη της ηλικίας του. Όχι των γνώσεων του. ” Τότε δεν υπήρχε ακόμη σύστημα ένταξης των παιδιών μεταναστών ή ομογενών στα σχολεία. Η μόνη υποχρέωση που είχα ήταν να είμαι στην τάξη. Να κάθομαι, απλά, στο θρανίο. Δεν υπήρχαν καν ειδικά βιβλία. Πέρασα απευθείας από την Ε’ στην ΣΤ’ και από την ΣΤ’ στην Α’ Γυμνασίου. Μετά βγήκε νόμος πως έπρεπε να εξεταζόμαστε κανονικά και ταυτόχρονα προέκυψε πρόγραμμα ένταξης.

Από τη στιγμή που μου είπαν πως πρέπει να συμμετάσχω κανονικά στα μαθήματα και τις εξετάσεις, ‘έμεινα’ δυο φορές στην Α’ Γυμνασίου, άλλες δυο στη Β’ και άλλες δυο στη Γ’ Γυμνασίου. Το σύνολο 6 χρόνια

Υπήρχε πάντα μια περιθωριοποίηση, ένα είδος μπούλινγκ, τότε. Εμένα δεν μου πολυέκαναν, αν και άκουγα πότε-πότε το ‘Ρωσοπόντιος’. Λεκτικό περισσότερο το μπούλινγκ, γιατί ήμουν από τότε ψηλός. Το είχα ζήσει και στη Σοβιετική Ένωση αυτό. Εκεί ήμουν ο Έλληνας και εδώ ο Ρώσος. Γρήγορα ισορρόπησαν τα πράγματα πάντως. Η κοινωνία είναι πιο ανοικτή τώρα, όχι όπως πριν από 30 χρόνια. Ο κόσμος έχει ταξιδέψει πολύ. Εκείνα τα χρόνια δεν είχες επισκεφτείς ακόμα άλλες χώρες. Έχει αλλάξει πολύ αυτό, πλέον ο κόσμος πηγαίνει διακοπές στο εξωτερικό. Έχουμε εξοικειωθεί με το διαφορετικό.

Στη Θεσσαλονίκη μείναμε στη Σταυρούπολη, όπου όπως όλες οι δυτικές συνοικίες, ήταν προσφυγική γειτονιά. Υπήρχαν πολλοί πρόσφυγες από τη Ρωσία, τη Γεωργία και την Αρμενία. Πήγαμε εκεί γιατί ήταν πιο φθηνά τα ενοίκια. Αυτό είναι το πρώτο που κοίταξε η οικογένεια μου

Αμέσως άρχισα να ασχολούμαι με το μπάσκετ. Με κέρδισε αμέσως. Με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί όταν ακόμα δεν μιλούσα ελληνικά, είχα έναν λόγο να βγω από το σπίτι και να συναναστραφώ με άλλα παιδιά. Οι πρώτοι φίλοι μου ήταν από τα παιδικά τμήματα του μπάσκετ και είμαστε ακόμα μαζί. Για παράδειγμα ο Δημήτρης Ταρλατάς που είναι ο λογιστής μου.

Στα παιδικοεφηβικά είχα τον Αντώνη Μούμογλου και τον Ισίδωρο Κουτσό, τον κόουτς της Κύμης, με τους οποίους είμαστε κουμπάροι. Αυτό είναι κάτι που λέω πάντα στα παιδιά, στις ακαδημίες ή όπου αλλού με καλούν.

Οι φίλοι που δεν προήλθαν από τα καφενεία ή το Facebook, αλλά από το μπάσκετ. Μοιραστήκαμε στιγμές, γίναμε οικογένεια, με την οποία μεγάλωσα και δέθηκα. Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα ένα είδος οικογένειας.

Με τους φίλους είχε παίξει και ποδόσφαιρο στη γειτονιά, όπου μάντεψε; Ναι, τον έβαζαν στο τέρμα ” όπως όλους τους ψηλούς. Δεν ήμουν για ποδόσφαιρο. Μου άρεσε περισσότερο το μπάσκετ, γιατί ένιωθα χρήσιμος. Απολάμβανα που με ήθελαν όλες οι ομάδες και με έκανε να προσπαθώ περισσότερο. Ο καθένας μας ήθελε να δικαιωθεί και ν’ ακούσει το μπράβο του. Εγώ το έζησα όλο αυτό“.

Ήθελε να γίνει Γιούιν. Έγινε… Ζντοβτς

Η πρώτη του ομάδα ήταν ο ΑΟ Σταυρούπολης. Τέσσερα χρόνια μετά (1996) πήγε στον Ηρακλή. Είχε ήδη αποφασίσει για το μέλλον του. ” Από τη δεύτερη χρονιά των μίνι κατάλαβα ότι αυτό θα κάνω. Το ίνδαλμά μου ήταν ο Πάτρικ Γιούιν και είχα την αφίσα του στο δωμάτιό μου. Τότε έβγαινε το ‘ Τρίποντο‘ και άλλο ένα περιοδικό που έγραφε για το ΝΒΑ.

Όποιο ματς έπαιζε η Νέα Υόρκη το ‘έγραφα’ στο βίντεο. Τις κασέτες τις έχω κρατήσει. Έβλεπα τις κινήσεις που έκανε ο Γιούιν και έλεγε ότι κάποτε θέλω να γίνω σαν αυτόν. Ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Δεν έτυχε. Ίσως να τύχει στο μέλλον.

Όταν πήγαμε με τον Ηρακλή στην Αμερική -ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που μετείχε σε summer league, στη Γιούτα- έφτασαν να προπονηθώ υπό τις οδηγίες του καλύτερου κόουτς ψηλών στις ΗΠΑ. Αυτόν που είχε αναλάβει τον Γιούιν, μαζί με τον Τζαμπάρ και τον Ολάζουον. Ήταν ιδιοκτήτης του camp ‘Five Stars’, από όπου είχαν περάσει όλοι οι ‘μεγάλοι’ σέντερ”.

Οι συμπαίκτες του στον “Γηραιό” έχουν να λένε για το προστατευτικό του χαρακτήρα του. Ήταν πάντα δίπλα στους νέους/νεοφερμεμένους. ” Στον Σοφοκλή (Σχορτσανίτη) έμαθα να οδηγεί. Στον Δημήτρη (Διαμαντίδη) επίσης, αν και δεν μπορώ να πω ότι το ‘χει μέχρι σήμερα (γελάει). Εγώ τους πήγαινα για φαγητό, για βόλτες. Όταν ήμουν 24, οι άλλοι -ο Αποστολίδης ή ο Καλαϊτζίδης-, ήταν μόλις 19-20. Οπότε ένιωθα λίγο προστατευτικά απέναντι τους.

Το ρόλο αυτό τον είχε ο Γιούρι Ζντοβτς, όταν ήμουν εγώ ρούκι στον Ηρακλή. Ερχόταν πρώτος στην προπόνηση και έδινε το παράδειγμα. Όταν κάναμε ασκήσεις με φώναζε για να σουτάρουμε μαζί, να κάνουμε ζευγάρι.

Ήταν κάτι που μου έδινε τρομερή αυτοπεποίθηση, καθώς ήταν τότε ο καλύτερος αμυντικός γκαρντ στην Ευρώπη”, προσθέτει. Τη χρονιά που προωθήθηκε στην ανδρική ομάδα, στον πάγκο καθόταν ο Τομ Νιούελ, ο οποίος -με τις ευλογίες του προέδρου Χαϊτογλου- είχε συνθέσει ρόστερ με επτά παίκτες νεότερους των 20 χρόνων. Ο πιο μικρός ήταν ο “Λάζος”. ” Αισθανόμουν έτοιμος από την πρώτη στιγμή. Έκανα πάντα περισσότερη προπόνηση από όλους. Δεν ένιωσα ποτέ φόβο. Το είχα ως δεδομένο ότι θα παίξω στην ανδρική ομάδα.

Θυμάμαι ακόμη τα παιχνίδια με τον Παναγιώτη Φασούλα, στην αρχή της καριέρας μου, που του έριξα 2 τάπες. Δεν ξέρω αν το θυμάται εκείνος! Ο Ράτζα ήταν από τους πιο δυνατούς αντιπάλους που είχα αντιμετωπίσει. Όπως και ο Ρέμπρατσα.

Ο ‘δάσκαλος’ Μίντλετον, ο ‘μπαμπάς’ Ντούντα

Από το 1996 έως το 2001 ήταν στον Ηρακλή και ζούσε ουκ ολίγες αλησμόνητες στιγμές στον Ηρακλή. Το καλοκαίρι του 2001 ήλθε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό και η μετακόμιση. ” Ο Παναθηναϊκός ήταν μια πολύ μεγάλη πρόκληση για μένα. Πήγαινα εκεί όπου είχαν παίξει ο Βράνκοβιτς, ο Ράτζα και ο Ρέμπρατσα. Έως τότε δεν είχα αγωνιστεί στο ελίτ επίπεδο. Ήταν η πρώτη ευκαιρία ν’ αποδείξω ότι μπορώ να ‘σταθώ’. Ήταν ωραία η πρόκληση και μαζί το κίνητρο που μου πρόσφερε όλο αυτό.”

“Αν μπορείς να διαχειριστείς το άγχος και το μετατρέψεις σε ενέργεια, ωφελείσαι. Αρκεί να μην σε ‘καβαλήσει’, να μη σε ‘πνίξει’. Χρειάζεται να βλέπεις πάντα τη θετική πλευρά. Αν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, σου ‘γεννιέται’ στο μυαλό η ψυχολογία ότι ‘είμαι αγχωμένος, αλλά πρέπει να σκεφτώ πώς θα εκμεταλλευτώ την όποια ευκαιρία μου δοθεί’ και επικεντρώνεσαι στο στόχο”.

Μια από τις αγαπημένες ιστορίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όταν τον αποκαλούσαν ‘Γκαστόνε’, για να εξηγήσει πως δεν ήταν η τύχη που όρισε το μέλλον του, αφορούσε τον ‘Λάζο’ και το Final Four της Μπολόνια, όπου εμφάνισε τον νεαρό, στο πιο κρίσιμο σημείο της χρονιάς και εξέπληξε -τους άλλους αρνητικά, τους ‘πράσινους’ θετικά.

“Αν με ρωτάς ποια ήταν η πιο ξεχωριστή νίκη στην καριέρα μου, δεν θα σου πω της Εθνικής επί των ΗΠΑ, αλλά του Παναθηναϊκού, στην Μπολόνια. Είχα πολλούς και δυνατούς ψηλούς απέναντί μου και έπαιξα τον καθοριστικό ρόλο. Η επόμενη ημέρα ήταν φανταστική. Ούτως ή άλλως όταν κατακτάς έναν τίτλο περπατάς καμαρωτός.

Σου δίνει έξτρα κίνητρο, επίσης, για να συνεχίσεις τη δουλειά. Αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που κάνεις δεν πάει στράφι και υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Με βοήθησε, γιατί όχι μόνο δεν σταμάτησα να δουλεύω, αλλά συνέχισα με μεγαλύτερη ένταση.

Αυτοπεποίθηση παίρνεις από εμφανίσεις σαν και αυτές στο Final Four της Μπολόνια. Ο μόνος τρόπος για να φτάσεις σε αυτές, είναι να δουλέψεις πολύ. Μ’ άρεσε πάντα η δουλειά. Είμαι εργασιομανής και αυτό ίσως το έχω από το μπάσκετ. Ό,τι και να γίνει, έλεγα θα κερδίσω.

Ό,τι έκανα ήταν διαφορετικό, γιατί οι απαιτήσεις ήταν περισσότερες. Πάντα ήμουν της προπόνησης. Πήγαινα στο γήπεδο μια ώρα νωρίτερα και έφευγα μια ώρα μετά. Δεν ξέρω από που κληρονόμησα την εργατικότητα. Μπορεί να είναι το γραμμένο μου. Από την αρχή, από τα 14-15, έκανα συνέχεια προπονήσεις. Δεν ξέρω δηλαδή, να σου πω αν το ‘έχτισα’ ή προϋπήρχε. Αυτό που δεν έκανα ήταν να προσέχω πολύ τη διατροφή μου. Μόνο κατά διαστήματα έκανα κάποιες δίαιτες – τις έχω δοκιμάσει όλες (γέλια)”

Είχα όνειρο να παίξω ΝΒΑ. Ίσως δεν ταίριαζαν τα προσόντα μου. Θεωρώ ότι θα ήμουν αρκετά καλός. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί δεν πήγα

Θα μπορούσα να τα καταφέρω, βάσει της εμπειρίας και της τεχνικής που είχα. Το κυνήγησα, αλλά είχα πάντα καλές προτάσεις από την Ευρώπη. Από ομάδες πρωταθλητισμού. Ρεάλ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Ντιναμό. Πάντα ήμουν σε τοπ επίπεδο, είχα φανταστική σχέση με τους προπονητές και καλούς συμπαίκτες και ίσως γι’ αυτό δεν έκανα το βήμα”.

Συνεργάστηκε με τους πιο απαιτητικούς και επιτυχημένους κόουτς, κάτι που στο μυαλό του ήταν απόλαυση. ” Περνούσα πολύ ωραία, με κάθε ένα τους, όπως κι εκείνοι με εμένα -νομίζω. Ακόμη έχω φανταστική σχέση με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο Ίβκοβιτς είναι κάτι παραπάνω από προπονητής για εμένα: τον έχω σαν τον πατέρα μου. Ακόμα τα λέμε. Μαζί πήραμε και τίτλους. Όπως με τον Ομπράντοβιτς.

Ο Σάκοτα, βέβαια, ήταν αυτός που με πέταξε στα βαθιά, που θα μπορούσα να πω ότι με έκανε άνδρα. Χρωστάω πολλά και στον Δημήτρη Νικολαΐδη, τότε βοηθό του Ομπράντοβιτς που είναι στον Άρη και στον Μαντουλίδη. Ήταν ο μέντοράς μου, σε μπασκετικό, αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Το mentoring, η καθοδήγηση, είναι πολύ χρήσιμο εφόδιο. Μαθαίνεις πολλά πράγματα -κι εκτός μπάσκετ. Πώς να αντιμετωπίσεις μια ήττα, τι κάνεις όταν δεν τα πας καλά μ’ έναν συμπαίκτη. Σε μια ομάδα με 15 άτομα και ισάριθμα ‘εγώ’, υπήρχαν κόντρες.

Πολύ σπάνια είχα εγώ κόντρες με άλλους, έτυχε όμως και έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Πρέπει ν’ ακούς τον άλλον και να μιλήσεις μαζί του, γιατί πολλές φορές δεν μιλάμε. Έχουμε το πρόβλημα και το κρύβουμε. Το δείχνουμε τεχνηέντως. Το πιο σωστό είναι να καθίσεις να αναλύσεις το πρόβλημα ως ώριμοι άνθρωποι. Πάντα βρίσκεις τον τρόπο. Αρκεί να μην είναι ψηλά οι σφυγμοί.

Βεβαίως και υπήρχαν παίκτες που δεν περνούσα καλά, συμπαίκτες με τους οποίους τσακωνόμουν στ’ αποδυτήρια. Αλλιώς δεν θα γινόταν. Υπάρχουν άνθρωποι που απεχθάνομαι. Ή καλύτερα, για τους οποίους αδιαφορώ. Επικεντρώνομαι σε αυτούς που με ενδιαφέρουν και που αξίζουν.

Οι εποχές έχουν αλλάξει, εύλογα και το μπάσκετ, με τον Λάζαρο να εξηγεί πως το πιο ομαδικό πνεύμα των παλαιότερων χρόνων είχε και συγκεκριμένους λόγους. Επικοινωνιακούς. ” Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι ότι τότε όλη η ομάδα έβλεπε -μαζί- ένα έργο. Τώρα ο καθένας βλέπει το δικό του, στο κινητό ή το tablet. Πολλοί προπονητές παίρνουν μέτρα προκειμένου να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των παικτών. Ο Ίβκοβιτς απαγόρευε τα κινητά στα τραπέζια, για να υπάρχει διάλογος, όπως και στο λεωφορείο πριν από το παιχνίδι.

Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι από προπονητές. Όπως είναι οι αλλαγές δωματίων. Ο κόουτς έδινε μεγάλη έμφαση σε αυτό. Μας καλούσε στο σπίτι του με τις γυναίκες μας, τις οικογένειες. Πριν από τον τελικό του Final Four στην Τουρκία πήγαμε βόλτα με το πλοίο, αντί για προπόνηση. Στην τελευταία προπόνηση, πριν έναν τελικό δύσκολα θα γίνεις καλύτερος σουτέρ ή θα μάθεις όσα θα χρειαστείς.

Η έννοια ήταν να δεθούμε και να αποβάλλουμε το άγχος. Πολλές φορές όταν είσαι ακόμα παίκτης δεν το εκτιμάς. Οι πιο έμπειροι έχουν αντίληψη. Τώρα το καταλαβαίνω πολύ καλά, αλλά τώρα δεν είμαι μέσα“.

” Ξύλο δεν έτρωγα ποτέ, ούτε είχα πρόβλημα με τους βρώμικους, γιατί τους άντεχα. Από τους πιο δυνατούς ήταν ο Μίντλετον. Σε κυβικά ήταν πολύ δυνατός. Έπαιρνε πάρα πολύ καλή θέση, ήξερε να τοποθετήσει το σώμα του, λύγιζε το κορμί του και κατέβαζε το κέντρο βάρος. Ήταν και πολύ γρήγορος. Δεν μπορούσες να τον βρεις και να τον σπρώξεις.

Έπαιζε πάντα από μπροστά και ‘κλείδωνε’ σωστά. Δεν σε άφηνε. Πάντα έβγαινε από μπροστά. Αν όμως έπαιρνα την μπάλα, όλα τέλειωναν. Με έκανε πολύ καλύτερο,γιατί μου έμαθε πράγματα, όταν ήμασταν μαζί στον Παναθηναϊκό και πια τον αντιμετώπιζα κάθε μέρα. Με βοήθησε, με συμβούλευε πως να πάρω τις κατάλληλες θέσεις. Οι αθλητές δεν κρύβονται. Και μένα μ’ αρέσει ποια είναι τα μυστικά. Αρκεί ο άλλος να είναι δεκτικός, να δουλέψει και να ‘χει αντίληψη και ένστικτο“.

Η στάση ζωής που ‘χει και μας επιτρέπει να τη βλέπουμε μέσω των social media ή κατ’ ιδίαν συναντήσεων, είναι θετική. Εν αντιθέσει με πολλά άλλα, που τον αφορούν, δεν χρειάστηκε να δουλέψει επ’ αυτού. ” Εκ γενετής τα βλέπω όλα θετικά. By default αυτό είναι του χαρακτήρα μου. Δεν ήμουν όμως, χαζοχαρούμενος.

Όλοι ήθελαν να είναι στο δωμάτιο του Φώτση και το δικό μου ή να καθίσουν μαζί μας στη ‘γαλαρία’ στο λεωφορείο. Όταν βγαίναμε έξω, πηγαίναμε εκεί που λέγαμε εμείς. Εμείς τα οργανώναμε όλα, εμείς ήμασταν ο πυρήνας της παρέας. Οι πλάκες είναι πολύ ωραίες για να φεύγει το άγχος και να σκεφτείς κάτι διαφορετικό. Ο καθένας έχει τα δικά του τα χόμπι, ο καθένας περνάει τις δικές του φάσεις. Μπορεί να του αρέσει μια συγκεκριμένη μουσική για να χαλαρώσει και μ’ αυτό να ξεφύγει. Κάποιος άλλος κάνει φάρσες“.

Ξεκάθαρα θέλαμε να ακούσουμε κάτι, για τη σχέση που διατηρεί με τον Φώτση -μια σχέση ζωής. “Με τον Αντώνη είμαστε μαζί από 15 χρόνων, στα δωμάτια των ξενοδοχείων μαζί. Παντού. Μέχρι και τώρα διακοπές κάνουμε μαζί – φίλοι για πάντα. Τον Φώτση τον θεωρώ από τους καλύτερους φίλους μου. Παρόλα αυτά πολύ σπάνια θα μιλήσουμε για μπάσκετ. Έχουμε άλλα ενδιαφέροντα, πειράγματα, κουτσομπολιά (γέλια)“.

“Έχουμε μιλήσει με το Βασιλακόπουλο”

Από τον Ιούνιο του 2008 ως τον Νοέμβριο του 2011 ήταν ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών, συνθήκη που όπως εξηγεί, του ‘στοίχισε’. Αλλά δεν μετανιώνει το παραμικρό από όσα έκανε.

” Με τον ΠΣΑΚ θέλαμε ν’ αλλάξουμε πράγματα. Μερικά τα καταφέραμε. Με ενδιέφερε να βάλουμε σε συζήτηση κάποια ζητήματα, τα οποία με τον καιρό ωρίμασαν. Έκανα δυο θητείες στον Σύνδεσμο. Ήταν πολύ ψυχοφθόρες. Από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. Μ’ έβλαψε και στην καριέρα μου, γιατί εκεί που ήμουν στα καλύτερά μου, άρχισα να δαπανώ ενέργεια αλλού και άρχισε η κάμψη.

Δεν το μετανιώνω, αλλά δεν θα συμβούλευα αθλητή υψηλού επιπέδου ν’ ασχοληθεί με κάτι τέτοιο, τόσο νωρίς. Ήταν μεγάλο σχολείο. Έμαθα να κάνω διαπραγματεύσεις, αφού πρώτα έκανα λάθη και έμαθα από αυτά.

Εξασφαλίσαμε την ασφάλεια των παικτών και το δικαίωμα να μπορούν οι Έλληνες παίκτες να γυρίζουν σε ελληνική ομάδα, μεσούσης της σεζόν -κάτι που έως τότε ίσχυε μόνο με τους ξένους. Καταφέραμε επίσης, να ‘βγαίνουν’ οι αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων πολύ πιο γρήγορα και όχι σε 12 μήνες που έφτανε να εκδικαστεί μια υπόθεση.

Αυτό που δεν καταφέραμε ήταν ένας όρος που θα έλυνε όλα τα προβλήματα: η φερεγγυότητα των ομάδων, να μπορούν να αποκτήσουν παίκτη, αφού αποδεδειγμένα δεν έχουν οφειλές προς προηγούμενους

” Αυτό θα έλυνε το πρόβλημα γιατί θα μείωνε τα πλασματικά μπάτζετ, θα εξισορροπούσε το πρωτάθλημα, δεν θα υπήρχε η σκανδαλολογία ότι δεν πληρώνονται, θα έφευγε από τον κίτρινο τύπο, και θα πήγαινε στην ουσία. Όλο το πρωτάθλημα θα είχε τεράστιο όφελος. Ήταν το πιο δύσκολο. Δεν το στήριξαν όλοι οι παίκτες. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος της τότε απεργιακής κινητοποίησης. Τα άλλα ήταν δευτερεύοντα θέματα. Μόνο του θα έλυνε όλα τα υπόλοιπα.

Ψηφίστηκε από το 70-80% της ΓΣ, αλλά αυτοί που το ψήφισαν κατέβηκαν να παίξουν. Τότε παραιτήθηκα. Ήταν μια πολύ εύκολη απόφαση, γιατί ήμουν εισηγητής του θέματος και πρότεινα την απεργία. Όλοι έκαναν δηλώσεις υποστήριξης, παρόλα αυτά έπαιξαν. Η θέση μου ήταν συγκεκριμένη. Έφυγα για να τη στηρίξω.

Χρονικά, κάπου εκεί κοντά σταμάτησα να παίζω στην Εθνική. Ήμουν απ’ αυτούς που πίστευα ότι η Εθνική είναι η βιτρίνα του πρωταθλήματος κι από πίσω το μαγαζί ήταν ακατάστατο. Δείχνοντας μόνο τη βιτρίνα, δεν βοηθάς να λυθεί το πρόβλημα. Πίστευα ότι αν έφευγα εγώ, μαζί με κάποιους άλλους, θα φαινόταν το πρόβλημα. Σταμάτησα νωρίς, αν και είχα να προσφέρω ακόμα.

Τον ρωτήσαμε αν εκτιμήθηκε η στάση του. Το βλέμμα του έμεινε για λίγο απλανές, πριν πει ‘δεν ξέρω’ και προσθέσει ότι ” έχω φανταστική σχέση με τους τότε παράγοντες. Είμαι του διαλόγου και κάθομαι στο τραπέζι για να μιλήσω με τον οποιονδήποτε”. Και με τον Βασιλακόπουλο; “Έχουμε μιλήσει και του έχω κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς τώρα μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Υπάρχει, νομίζω, μια εκτίμηση προς το πρόσωπό μου. Πρέπει, βέβαια, να ρωτήσετε τους άλλους. Εγώ ούτως ή άλλως δεν χάλασα καμία σχέση με κανέναν και στηρίζω τον ΠΣΑΚ, όποτε μπορώ“.

Θα τον ενδιέφερε να αναλάβει μια μέρα, την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης; ” Ναι. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να προσφέρω, γιατί ξέρω το άθλημα και τι χρειάζεται. Το αγαπάω, έχω ιδέες και όραμα για το πώς θα μπορούσε να γίνει. Ακόμη δεν είμαι σε φάση, βέβαια. Θα σκεφτόμουν μελλοντικά, όχι σε αυτή τη φάση της ζωής μου, να γίνω Υπουργός Αθλητισμού ή Πρόεδρος της Ομοσπονδίας ή Λίγκας. Για μια πιο ώριμη φάση, είναι κάτι που ‘χω στο μυαλό μου να κάνω“.

Και προφανώς έχει φροντίσει να διαβάσει ό,τι υπάρχει, σχετικό με αυτές τις υποχρεώσεις. Γενικά διαβάζει. Πολύ. ” Δεν το έκανα, όταν έπαιζα. Τότε προτιμούσα συγκεκριμένα βιβλία. Ιστορικά κυρίως. Διάβαζα 1-2 το χρόνο. Τώρα διαβάζω 1 την εβδομάδα. Πού βρίσκω το χρόνο; Όταν θες κάτι, βρίσκεις τα πάντα. Ακούω πολλά audio book κάθε φορά που ταξιδεύω με το αυτοκίνητο. Από Θεσσαλονίκη – Αθήνα πάντα θ’ ακούσω ένα. Διαρκεί 5-10 ώρες, οπότε να ένα ταξίδι.

Τελευταία περιορίστηκα πάρα πολύ σε βιβλία επιχειρηματικότητας. Πώς να ‘χτιστεί’ και να λειτουργήσει μια εταιρία στρατηγικά. Το κάνω και γιατί θέλω να ‘χω άποψη επί των πραγμάτων με τα οποία ασχολούμαι, αλλά και γιατί μου αρέσει γενικά πάρα πολύ η επιχειρηματικότητα”.

Του επισημαίνουμε πως Δόξα τον Κύριο, έχει πάντα κάτι να κάνει -ένα ενδιαφέρον που να του ‘τρώει’ με την καλή την έννοια, το μυαλό. Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να αράξει; ” Δεν θα μπορούσα να ζήσω, αν το έκανα αυτό. Αν φερ’ ειπείν μου έλεγε κάποιος πάρε 10 εκατ. ευρώ και ψάρευε, δεν θα το έκανα. Δεν μπορώ μπορώ να διαχειριστώ ούτε μια ελεύθερη μέρα. Ούτε ως παίκτης μπορούσα να κάθομαι στα ρεπό.

Bαριέμαι να μην κάνω τίποτα. Εκεί θα κουραστώ. Αν καθίσω και αράξω κάποιες μέρες ή ένα Σαββατοκύριακο, μετά αρχίζω να σκέφτομαι πως χάνω την ώρα μου και δεν αισθάνομαι καλά με το εαυτό μου. Θέλω να δημιουργώ

Όπως κάνουν όλοι όσοι σκέφτονται και θέλουν να αισθάνονται ενεργοί, πριν ‘κλείσει’ το ένα κεφάλαιο, ‘άνοιγε’ το άλλο. ” Σίγουρα όταν περνάς διάφορες φάσεις στη ζωή σου, αλλάζεις. Αρχικά σκεφτόμουν μόνο το μπάσκετ, δεν υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό μου. Μετά άρχισα ν’ ασχολούμαι με τον ΠΣΑΚ και τα συνδικαλιστικά. Ήθελα ν’ αλλάξω και πράγματα εκτός γηπέδου. Έπειτα μπήκα σε ακαδημίες, την επιχειρηματικότητα και τώρα σε start-up και νέες τεχνολογίας. Δεν ασχολούμαι απλά. Εκτιμώ ότι μπορώ ν’ αλλάξω όλον τον κλάδο του αθλητισμού μέσα απ’ αυτό. Το μυαλό δουλεύει συνεχώς. Περνάω φάσεις που η μία είναι συνέχεια της άλλης“.

Επενδύω στον εαυτό μου και μου αρέσει αυτό που κάνω. Η λέξη ‘πάθος’ θα ήταν η κατάλληλη. Το πάθος είναι το ‘κλειδί’. Όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι παθιάζονται με ό,τι κάνουν. Από τον δημοσιογράφο που γράφει άρθρα, εκείνον που γράφει ένα κώδικα μέχρι τον πολιτικό και τον δάσκαλο.

Ομολογεί πως ‘χάνεται’ στο YouTube (άλλα ξεκινάει να δει, αλλού καταλήγει), πριν εξηγήσει πως ” είναι πάρα πολλή η πληροφορία πλέον. Για να σε κεντρίσει κάτι θα πρέπει το περιεχόμενο να είναι πολύ καλό”.

Πέραν των δραστηριοτήτων του (ακαδημία μπάσκετ, Athlenda, NewStat, ψάρεμα, σκάκι, μπαλαλάικα κλπ, κλπ) o “Λάζος” αφιερώνει πολύ χρόνο στις δυο κόρες που απέκτησαν με τη Ναταλία. Η μια, η Δανάη ασχολείται με το μπάσκετ και η άλλη, η Νεφέλη με το βόλεϊ. Όπως μάθαμε από άλλους -φίλους από τη Θεσσαλονίκη που ασχολούνται δεκαετίες με το μπάσκετ-, η Δανάη είναι ξεχωριστό ταλέντο.

” Δεν επεμβαίνω καθόλου. Η Δανάη έχει μάλιστα, τον δικό μου προπονητή (τον Δημήτρη Νικολαϊδη), που είναι από τους καλύτερους -όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη. Προσπαθώ να μη μανιπουλάρω, αλλά να τις κάνω να παίρνουν μόνες τις αποφάσεις τους. Να μην δίνω εντολές, αλλά να ρωτάω τι θέλουν και μ’ αυτόν τον τρόπο βγάζουν εκείνες τα συμπεράσματα. Με τη σύζυγο μου δεν χάνουμε παιχνίδια τους. Αν συμπέσουν χρονικά, μοιραζόμαστε”. Αβίαστα ρωτήσαμε πώς τον αντέχει η Ναταλία, έπειτα από τόσα χρόνια. Γέλασε και παραδέχθηκε ότι αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζει.

Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε μικροί. Εκείνη έπαιζε βόλεϊ, στον Ολυμπιακό και εγώ μπάσκετ στον Παναθηναϊκό. Όχι, δεν ασχολήθηκαν τα media με αυτό. Ούτε ο κόσμος, γιατί δεν προβάλαμε την προσωπική μας ζωή. Δεν την ‘πουλήσαμε’

Με την Ναταλία ταιριάξαμε γιατί είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες. Δεν έπαιρνε εύκολα αποφάσεις ή πρωτοβουλίες. Αντίθετα με μένα. Είμαστε το συν και το πλην που, ενώ είναι αντίθετα, ‘δένουν’ μαζί. Από το 2002 είμαστε παντού και πάντα μαζί“. Τον ακολούθησε στη Μόσχα (Ντινάμο 2004-07), στη Μαδρίτη (Ρεάλ, 2007-09), στην Μπολόνια (2009, Φορτιτούντο), ξανά μανά στη Μόσχα (Χίμκι, 2011) και την Τενερίφη (2014). Δεν υπολογίσαμε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, για τους ευνόητους λόγους.

Από όλες αυτές τις πόλεις, ο Λάζαρος απήλαυσε περισσότερο δυο. ” Την Τενερίφη και την Μπολόνια, αλλά… ” και έρχεται -σχεδόν- αυτό που περιμένεις “σ αν τη Θεσσαλονίκη. Η Μαδρίτη δεν με τρέλανε. Την Μπολόνια την βάζω ψηλά. Στην Τενερίφη ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα – όπως είναι σ’ ένα ελληνικό νησί. Ήλιος, ζέστη. Τότε ήμουν στο τέλος της καριέρας μου και δεν δούλευα τόσο πολύ. Ασχολούμουν με το χόμπι μου ή την ακαδημία και το μυαλό μου ‘έφευγε’“.

Έχει καταλάβει τι έχει καταφέρει; ” Τώρα έχω αρχίσει να το συνειδητοποιώ, να καταλαβαίνω τι έκανα στην καριέρα μου, μέσω των πρότζεκτ που ‘τρέχω’. Διαπιστώνω πως είναι πιο εύκολο να ‘ανοίξουν’ πόρτες και να κλείσω συμφωνίες. Πηγαίνω σε εταιρίες και μιλάω με τους CEO. Αλλιώς δεν θα μπορούσα.

Όταν παίξαμε με τους Αμερικανούς και τους νικήσαμε, είχαμε μπει στα αποδυτήρια και γελούσαμε. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Πιο πολύ το καταλαβαίνω τώρα, από τότε”.

Δεν διαφημίζω τι έχω κάνει. Με βοηθάει η πορεία μου να κάνω την πρώτη επαφή. Σκοπός μου είναι να βοηθώ νέους αθλητές να πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Αυτός είναι ο στόχος του Αthlenda. Τη μοιραζόμαστε τη γνώση όποτε μπορούμε”.

Ούτε ο Διαμαντίδης, ούτε ο Χατζηβρέττας, ούτε ο Παπαλουκάς, ούτε -καλά καλά- ο Αντετοκούνμπο έπαιξαν στις μικρές εθνικές. Κατά τύχη τους βρήκαν

Εμείς τι λέμε στους αθλητές: μπείτε στο Athlenda, φτιάξτε το προφίλ σας και ‘μεις θα σας δείξουμε στον κόσμο. Τους ανοίγουμε αυτό το ‘παράθυρο’. Τους βοηθάμε. ‘Empower’ είναι το μότο μας. Να ενδυναμώσουμε τα όνειρά τους”. Εκ του αποτελέσματος, η πρώτη -τεχνολογικής φύσεως- σκέψη του Λάζαρου, το Linkedin των αθλητών αν θες, ήταν κάτι που χρειαζόταν ο χώρος του. ” Αυτή τη στιγμή, μετά 3.5 χρόνια λειτουργίας, έχουμε γύρω στους 50.000 αθλητές. Εκ αυτών το 60% είναι από το εξωτερικό. Ο κύριος όγκος προέρχεται από τις χώρες των Βαλκανίων, ενώ έχουμε μέλη από την Αφρική και την Αμερική“.

Αν είσαι αθλητής, έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις ολοκληρωμένο προφίλ, με videos από το πρόγραμμα σου. Τώρα μάλιστα προσθέσαμε μια νέα λειτουργία, στην οποία ο αθλητής μπαίνει μέσα, χρησιμοποιεί την κάμερα και κάνει ασκήσεις που λαμβάνουν υπ’ όψιν οι recruiters -που κάνουν οι μετέχοντες στο NBA draft πριν τη βραδιά της επιλογής. Πλέον όλα τα προφίλ είναι συγκρίσιμα.

Θέλουμε να βάλουμε όλους τους παίκτες σ’ αυτή τη διαδικασία για να γίνει πιο εύκολη η πρόβλεψη και φυσικά η δουλειά γι’ αυτόν που ψάχνει, είτε είναι φυσικό πρόσωπο είτε ομάδα. Σε επίπεδο εκπροσώπων παικτών, εκεί που χρειαζόταν να ‘χουν μάτια παντού, τώρα αρκεί να προσέχουν την οθόνη του υπολογιστή. Ένας 15-16άρης επίσης δεν ξέρει που θ’ απευθυνθεί. Μ’ αυτό το εργαλείο μπορεί να δείξει τη δουλειά του και να έρθουν από το εξωτερικό αποκλειστικά γι’ αυτόν.

Έχουμε εξωτερική ομάδα από σκάουτ -επαγγελματίες του είδους- που βλέπουν τους παίκτες και τους βαθμολογούν σε κλίμακα 1-5. Το 5 αντιστοιχεί στα παιδιά που μπορούν να φτάσουν ως το ΝΒΑ ή την Euroleague- είναι prospect. Σ’ αυτήν την κατηγορία αντιστοιχεί μόνο το 10%. Το 4 αφορά παίκτες για την πρώτη κατηγορία ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και το 3-2-1 πιο χαμηλές κατηγορίες. Μέσα στο επόμενο δίμηνο θα αρχίσουμε να επικοινωνούμε και με κολέγια της Αμερικής, για να ‘χουμε ολοκληρωμένη βάση”.

Καθημερινά μιλά με παιδιά που του ζητούν πληροφορίες ” για τεχνικά πράγματα, για ασκήσεις που είναι χρήσιμο να κάνουν -ειδικά οι ψηλοί- ή για το πώς να ξεπεράσουν το άγχος τους. Προσπαθώ να είμαι ενεργός και ν’ απαντάω σε όλα τα μηνύματα. Στα κοινωνικά δίκτυα δεν είμαι τόσο δραστήριος“. Εκτός και αν πρόκειται για τη νέα ιδέα, που είναι συνέχεια του Athlenda, το NewStats.

“Αυτήν την περίοδο, δουλεύουμε κάτι ‘φρέσκο’. Ρωτάς το ‘ρομποτάκι’ για έναν παίκτη και σου λέει αναλυτικά τα στατιστικά του, ρεκόρ και ό,τι άλλο θες -ανάλογα με την ερώτηση στο chat. Η ουσία είναι πως κάνει interactive όλους τους χρήστες. Είναι κάτι πρωτοποριακό ακόμη και για τα δεδομένα της Euroleague. Μόνο μια ομάδα του ΝΒΑ δοκίμασε. Οι Ουόριορς, αν δεν κάνω λάθος.

Θέλω να αλλάξει η διαδικασία προώθησης παικτών και να κάνω κάτι στο οποίο θα ‘χουν πρόσβαση οι πάντες. Παιδιά από την Αφρική, την Ινδία και την πρώην ΕΣΣΔ. Κρύβει και μια κοινωνική διάσταση όλο αυτό και αναπτύσσει τον αθλητισμό πάρα πολύ.

Ο αθλητισμός δεν εχει σύνορα. Είναι ένα περιβάλλον που μαζεύονται στ’ αποδυτήρια άνθρωποι διαφορετικής θρησκείας, χρώματος, γλώσσας και κουλτούρας και συνθέτουν μια ομάδα. Ένα σύνολο, στο οποίο ο ρατσισμός δεν έχει θέση. Δεν υπάρχει χώρος για εθνότητες και διαχωρισμούς.

Η ιδανική κοινωνία δεν θα έπρεπε να έχει σύνορα. Ο αθλητισμός είναι μέρος της και αν το δείτε ιστορικά, σταματούσαν μέχρι και πόλεμοι την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αθλητές έχουν το σεβασμό όλων και όλοι οι άνθρωποι ‘μετρούν’. Ο αθλητισμός θα μπορούσε ν’ αλλάξει την κοινωνία προς το θετικό, αλλά είναι παράλληλες οι πορείες

Photos: Contra.gr/ Megapress/Παύλος Μακρίδης και Eurokinissi