Ο Κώστας Σλούκας δεν ένιωθε ποτέ καλά στον πάγκο
Η πρώτη επαφή του με την πορτοκαλί μπάλα, η Νομική σχολή, η σκληρή δουλειά που τον οδήγησε στην επιτυχία, το μοναδικό ίνδαλμα που είχε ποτέ. Ο Κώστας Σλούκας από το Ντεπό της Θεσσαλονίκης έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν, φτάνοντας μέχρι στο σήμερα και στην απόφασή του να παραμείνει στη Φενέρμπαχτσε. Στο Contra.gr εξιστορεί τη πορεία του.
Με τον Κώστα Σλούκα γνωριστήκαμε το χειμώνα του 2009, σε μία μπασκετική παρέα κάπου στο Παλαιό Φάληρο, εγώ ως παίκτρια του Άρη Πετρούπολης και εκείνος στη δεύτερη χρονιά στον Ολυμπιακό. Αν με ρωτήσεις πώς ήταν σα χαρακτήρας αλλά και εμφανισιακά, θα σου απαντήσω ότι από τότε ήταν χαμηλών τόνων, λιγομίλητος και με κάποια κιλάκια παραπάνω, κάτι το οποίο παραδέχεται και ο ίδιος.
~ ~ ~
“Απ’ το Ντεπό ξεκίνησα για το Καραμπουρνάκι
με τι λαχτάρα στην καρδιά με τι κρυφό μεράκι”
Ο παραπάνω στίχος από το τραγούδι της Ρένας Κουμιώτη γράφτηκε το 1970. Αρκετά χρόνια μετά, ο Σλούκας έμελλε να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι, το οποίο συνοδεύτηκε από πολύωρες προπονήσεις, απογοητεύσεις, δυσκολίες, διακρίσεις, συγκινήσεις και όλα αυτά ενώ ακόμα διανύει τα πιο παραγωγικά χρόνια του, με τους δύο τελευταίους στίχους του τραγουδιού (“πιάσαμε ρίζες μες στο χώμα / γίναμε δέντρο για πουλιά”) να αποτυπώνουν ιδανικά την αγάπη του σε αυτό που προορίστηκε να κάνει. “Μεγάλωσα στο Ντεπό, μία γειτονιά κοντά στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης. Ήμουν πολύ καλός μαθητής, έβγαζα 18,5 μέχρι και τη Β’ Λυκείου, ώσπου πήραμε το άνευ με την Εθνική Εφήβων στο Πανευρωπαϊκό και πέρασα στη Νομική (σ.σ. γελάει). Μια φορά πάτησα το πόδι μου στη σχολή, δεν ήταν για μένα. Αργότερα έκανα τα χαρτιά μου για τα ΤΕΦΑΑ και κάπου στη πορεία πρέπει να με διέγραψαν κιόλας. Αν δεν ήμουν αθλητής, θα έκανα οποιαδήποτε δουλειά ώστε να ζω αξιοπρεπώς και να επιβιώνω”. Αλήθεια! Μπορείς να φανταστείς τον Σλούκα με κοστούμι να αγορεύει στο δικαστήριο;
“Tο ίνδαλμά μου ήταν ο πατέρας μου”
Οι μεγάλοι αθλητές στην πραγματικότητα δεν νικούν τους άλλους, αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό. “Πάντα πίστευα ότι μπορώ να πετύχω, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να τα παρατήσω. Το μόνο που έκανα ήταν να δουλέψω παραπάνω και να βελτιώνομαι καθημερινά στην προπόνηση. Είναι κάτι που το κάνω μέχρι και σήμερα και θα το κάνω μέχρι να σταματήσω. Βλέπεις, το ίνδαλμά μου, ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος μού δίδαξε πως για να πετύχεις, πρέπει να δουλέψεις σκληρά. Ήταν αθλητής της άρσης βαρών και γενικά ήταν πάντα μέσα στον αθλητισμό. Ήταν ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα μου μέχρι και τα 17 μου, όταν κατέβηκα στην Αθήνα. Πλέον έχουν περάσει τα χρόνια και από τη στιγμή που ‘έφυγε’, μπορώ να πω, ότι είναι το πρότυπό μου”.
Η πρώτη επαφή με μπάλα ήταν με αυτή του ποδοσφαίρου και όχι του μπάσκετ. “Σε μικρή ηλικία έπαιζα ποδόσφαιρο. Μπάσκετ άρχισα λόγω του ξαδέλφου μου, γύρω στα 6. Για κάποιο διάστημα έκανα και τα δύο, αλλά στη συνέχεια, με τη στήριξη του πατέρα μου, επέλεξα το μπάσκετ και κατάλαβα ότι θα ασχοληθώ με αυτό, όταν μπήκα στην Εθνική Παίδων”. Στα 17 του ξεχώριζε, πετυχαίνοντας 30άρες σε κάθε ματς ως παίχτης του Μαντουλίδη στη Γ’ Εθνική. “Εκείνα τα χρόνια με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι απέκτησα εμπειρίες, παίζοντας με δυνατότερους και μεγαλύτερους αντιπάλους. Το άλμα μου, βέβαια, ήταν πολύ απότομο, παρ’ όλο που δεν ήθελα να το κάνω. Από τη Γ’ Εθνική πήγα στον Ολυμπιακό, με την ομάδα να φτάνει εκείνη τη χρονιά στο Final-Four της Euroleague. Ήμουν ένα παιδί που ήθελα να έχω χρόνο συμμέτοχης. Δεν είμαι φιλοχρήματος, να πληρώνομαι και να κάθομαι στον πάγκο. Για δύο χρόνια δεν έπαιξα και μετά πήγα στον Άρη. Εκεί ευτυχώς έκανα restart στην καριέρα μου”.
“Δεν πιστεύω στη τύχη, αλλά στη σκληρή δουλειά”
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που θεωρούν ότι ο παράγοντας ‘τύχη’ αρκεί, από μόνος του, για να σε οδηγήσει στην επιτυχία. Η ζωή όμως εξαρτάται από ενέργειες του καθενός. Αυτές χτίζουν πραγματικά τη ζωή του. Μέσα από σκληρή δουλειά, η ευκαιρία θα έρθει. Από εκεί και πέρα, όλα μπορούν να συμβούν.“Έχω κάποια γούρια πριν από τα παιχνίδια, που καλύτερα θα τα ονόμαζα ρουτίνα. Για παράδειγμα, κάνω συγκεκριμένο αριθμό σουτ πριν από το ματς. Δεν έχω τυχερό αριθμό, δεν πιστεύω στην τύχη, θεωρώ πως πρέπει να δουλέψεις γι’ αυτό που θες και υστέρα θα προκύψουν οι συγκυρίες. Όλα έχουν έρθει έτσι στη καριέρα μου, που λέω πως έκανα τις σωστές επιλογές, άρπαξα την ευκαιρία όταν έπρεπε, δούλεψα γι’ αυτό. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, είμαι τυχερός”.
Η επόμενη ερώτηση είχε να κάνει με το ποια θεωρεί ότι είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματά του. “Είμαι πολύ υπομονετικός”, απαντάει κατευθείαν και σκέφτηκα, ωραία θα επεκταθεί και περαιτέρω, αλλά εν τέλει μείναμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Το πλεονέκτημα είναι μόνο η υπομονή δηλαδή; “Είμαι σοβαρός, εργατικός, τελειομανής, πολύ οργανωτικός και αν βγω εκτός πλάνου, δυσκολεύομαι. Αυτά, όμως, μπορείς να τα εκλάβεις και ως μειονεκτήματα”.
Δεν ειμαι φιλοχρηματος για να πληρωνομαι και να καθομαι στον παγκο. Στον Αρη, εκανα restart στην καριερα μου
Ο Σλούκας επέστρεψε στον Ολυμπιακό για τέσσερις σεζόν ζώντας τεράστιες στιγμές. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και δύο Ευρωλίγκες, ενώ έπαιξε και στον χαμένο τελικό του ’15 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το καλοκαίρι του 2015, αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη αλλαγή στη καριέρα του και να μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη για χάρη της Φενέρμπαχτσε. Σε πολλές συνεντεύξεις, έχει αναφέρει πως υπέφερε τα πρώτα χρόνια. “Όταν βρίσκεσαι επί 7 χρόνια σε μία ομάδα (σ.σ. στον Ολυμπιακό), η ρουτίνα σου είναι συγκεκριμένη. Ειδικά τη στιγμή που επέλεξα να φύγω, η χρονιά ήταν πετυχημένη (πήγαμε τελικό Euroleague και πήραμε το πρωτάθλημα). Αποφάσισα να φύγω από τη σιγουριά του Ολυμπιακού και να πάω σε κάτι εντελώς καινούργιο. Καινούργιοι συμπαίκτες, καινούργιο γήπεδο, καινούργιοι προπονητές, καινούργια χώρα. Όλα από το μηδέν και όταν λέω υπέφερα, εννοώ πώς η προσαρμογή μου δεν ήταν εύκολη. Έβγαλα τραυματισμούς, υπήρξε αμφισβήτηση, η πίεση ήταν αρκετή, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά και είμαι στον σωστό δρόμο. Πλέον, μου αρέσει η ζωή εκεί με την πίεση που έχει, με την καθημερινή ρουτίνα και δεν θα την άλλαζα. Έχω βρει τους ρυθμούς, μου αρέσει η Κωνσταντινούπολη και την έχω συνηθίσει, αλλά το μόνο κακό είναι η κίνηση. Η καθημερινότητα περιέχει καφέ με φίλους, φαγητό και χαλαρές βόλτες. Εξάλλου δεν είμαι των άκρων”.
Πιάστηκα από την τελευταία κουβέντα, διερωτώμενη για τις φιλίες του εντός κι εκτός παρκέ. “Ο Πρίντεζης, ο Παπαπέτρου και ο Παπανικολάου είναι καλοί φίλοι από το χώρο του μπάσκετ, όπως επίσης ο Γιαν Βέσελι και ο Λουίτζι Ντατόμε, αλλά έχω και φίλους που μεγάλωσα με αυτούς και για μένα, είναι αδέλφια”.
Ο μπασκετικός πατέρας, Ζέλικο Ομπράντοβιτς
Πηγαίνοντας στη Φενέρμπαχτσε, η εξέλιξή του ήταν μεγάλη, αφού διεύρυνε ακόμα περισσότερο το παιχνίδι του και δούλεψε πολύ το κορμί του, με τον Ομπράντοβιτς να είναι ο εμπνευστής του.“Τον θεωρώ μπασκετικό πατέρα και του το έχω πει. Πάντα δούλευα, αλλά εκείνος μου έδειξε τον σωστό δρόμο και τι πρέπει να ακολουθήσω για να φτάσω στην επιτυχία. Από εκεί και πέρα, προσπάθησα να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Σίγουρα έχω περιθώρια βελτίωσης, αλλά είμαι στον σωστό δρόμο. Θα ήθελα να βελτιώσω τα πάντα στον τρόπο παιχνιδιού μου, να γίνω καλύτερος σουτέρ, καλύτερος αμυντικός, πιο γρήγορος. Υπάρχουν πολλά κομμάτια που βελτιώνεις καθημερινά στην προπόνηση, ποτέ δεν είσαι τέλειος.
Tην πρώτη φορά που μου φώναξε ο Ομπράντοβιτς, δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ, αλλά αδιαμφισβήτητα είναι ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ. Γενικά, θέλει να παίρνει το 100% από τους παίκτες του. Πολλές φορές σε φέρνει στα όρια σου, αλλά καταφέρνει να σε κάνει να παίζεις για εκείνον. Στις ήττες απογοητεύομαι και αναλύω πού έχω κάνει και εγώ λάθος. Το βίντεο του Ομπράντοβιτς είναι πολύ δύσκολο την επόμενη ημέρα, αλλά είμαι τυχερός, διότι έχω δουλέψει σε μεγάλες ομάδες που συνήθως κερδίζουν τα παιχνίδια. Αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι και οι ήττες είναι εκτός προγράμματος”.
Σε μια καριέρα που έχει τα πάντα (και πολύ ακόμα δρόμο μπροστά της), ποιες ξεχωρίζει ως κορυφαίες στιγμές ως τώρα; “Κορυφαίες ήταν οι κατακτήσεις της Euroleague, η καθεμία ξεχωριστά για δικό της λόγο. Με τον Ολυμπιακό επειδή ήταν ελληνική ομάδα και δεν το περίμενε κανείς και με τη Φενέρμπαχτσε, γιατί ήταν κάτι που το ήθελαν όλοι. Ήταν η πρώτη φορά που τουρκική ομάδα κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο. Μου λείπει ένα μετάλλιο με την Eθνική ομάδα. Οι στόχοι που θέτω για κάθε νέα σεζόν είναι να είμαι καλύτερος από τη προηγούμενη. Καθημερινά θέλω να βελτιώνομαι, να βάζω έναν μικρό στόχο και να τον πετυχαίνω”.
Η μεγαλύτερη ατομική διάκριση ήταν η συμμετοχή του στην κορυφαία πεντάδα της Euroleague για το 2019, μαζί με τους Καλάθη, Βέσελι, Κλάιμπερν και Ντέιβις.“Ένιωσα ικανοποίηση, χαρά και συγκίνηση, διότι πριν 10 χρόνια ακριβώς ήμουν εκτός δωδεκάδας στον Ολυμπιακό. Ύστερα από σκληρή δουλεία, ήταν ένα τεράστιο όνειρο που έγινε πράξη το να βγω στην καλύτερη πεντάδα της Ευρώπης”.
Το σίριαλ της παραμονής στη Φενέρμπαχτσε
Μπορεί η περίπτωση της παραμονής του στη Φενέρμπαχτσε να ήταν τροφή για τα μυαλά που αγαπούν τις θεωρίες συνωμοσίας, αλλά γι’ άλλη μια φορά η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας, με τους Τούρκους να αποδείχτηκε η αντικειμενικά καλύτερη επιλογή για τον Έλληνα παίκτη και με την περίπτωση του Ολυμπιακού να επισκιάζεται από τα χρόνια προβλήματα του εγχώριου πρωταθλήματος.“Η κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας στο να δεχτώ την πρόταση του Ολυμπιακού, αλλά η αλήθεια είναι πώς δεν σκέφτηκα να φύγω από τη Φενέρμπαχτσε.
Μιλάμε για μία από τις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, με τον καλύτερο προπονητή και έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτήν την πολύ καλή πορεία. Ο κόσμος με σέβεται, νιώθω ότι πλέον είναι οικογένειά μου. Είχα μία κουβέντα με τον κόουτς Ομπράντοβιτς και από μία δύο επαφές που είχαμε, τα πράγματα διαλευκάνθηκαν και αποφάσισα να μείνω”.
Οι υποχρεώσεις της Εθνικής για το Παγκόσμιο ένωσαν ξανά μετά από 2 χρόνια το καλύτερο δυνατό υλικό του ελληνικού μπάσκετ και με σημαντικότερο γεγονός, την επιστροφή του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η διαδικασία των ‘παραθύρων’ σίγουρα στέρησε τη δυνατότητα ενός σταθερού σχήματος, με το προπονητικό τιμ να πρέπει να διανύσει αγώνα δρόμου για να βρει την ομοιογένειά της η ομάδα. “Αρκετός χρόνος δεν θα υπάρξει ποτέ. Το να γίνεις ομάδα μέσα σε έναν και δύο μήνες είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πάντα είναι θετικό να έχεις στην ομάδα τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, τον Γιάννη”.
Την πρωτη φορα που μου φωναξε ο Ομπραντοβιτς, δεν μπορουσα να κοιμηθω το βραδυ
Το καλοκαίρι αυτό προβλημάτισε αρκετά το ελληνικό μπάσκετ το γεγονός ότι οι μικρές Εθνικές ομάδες δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το πρώτο μετάλλιο από το 2010, αν εξαιρέσουμε τις διοργανώσεις που διεξήχθησαν εντός συνόρων (χρυσό η Εφήβων το 2015 στον Βόλο και η Νέων το 2017 στην Κρήτη). “Αυτό που βλέπω απ’ έξω είναι ότι υπάρχουν ταλέντα, αλλά δυστυχώς οι μικρές Εθνικές δεν έχουν καταφέρει να κάνουν κάτι καλό. Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Σίγουρα υπάρχουν καλοί παίκτες. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει τους αρμόδιους στις ακαδημίες αλλά και τα ίδια τα παιδιά, που αν θέλουν να αναδειχθούν πρέπει να δουλέψουν”. Σχολίασε, δε, το γεγονός ότι οι μάνατζερ πλέον αναλαμβάνουν αθλητές από μικρές ηλικίες: “Το να έχουν τα παιδιά μάνατζερ από μικρή ηλικία δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Εάν κάποιος αξίζει σίγουρα θα ξεχωρίσει”.
Ο στόχος ενός Sloucamp στην Κωνσταντινούπολη
Φέτος διοργανώθηκε για πρώτη φορά το δικό του καμπ, ονόματι ‘Sloucamp’, στο γήπεδο της Μίκρας και μάλιστα για πολύ καλό σκοπό, με όλα τα έσοδα να διατίθενται σε φορείς με σκοπό την καταπολέμηση του παιδικού καρκίνου. “Ήταν όνειρο για εμένα να κάνω κάποια στιγμή ένα καμπ κι αυτή η στιγμή ήρθε φέτος. Έγινε για καλό σκοπό και πήγε αρκετά καλά. Θα γίνει θεσμός και σκεφτόμαστε να πραγματοποιηθεί και σε άλλες πόλεις. Στα σχέδιά μας είναι να το διοργανώσουμε στην Κωνσταντινούπολη του χρόνου. Όταν κρεμάσω τη φανέλα μου ύστερα από 5-6 χρόνια (θέλω να ελπίζω πώς θα παίζω τόσο ακόμα), θα ήθελα να ασχοληθώ με τις ακαδημίες, επειδή ξέρω να παίζω μόνο μπάσκετ και γνωρίζω τι χρειάζεται ένας αθλητής,. Έχω ήδη και ένα γυμναστήριο στη Θεσσαλονίκη, όποτε όλα οδηγούν προς τα εκεί”.
Ο Κώστας Σλούκας έχει σίγουρα να προσφέρει πολλά ακόμα στο μπάσκετ, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο και σίγουρα είναι ένας φωτισμένος άνθρωπος. Επιπλέον, είναι ένας από τους αθλητές που όταν κρεμάσει τη φανέλα του δείχνει ότι θα ενδιαφερθεί πραγματικά για τα νέα παιδιά και θα τα διδάξει να αγαπούν το παιχνίδι και να βελτιώνονται καθημερινά. Ακριβώς, όπως κάνει και ο ίδιος από το ξεκίνημα στα Ντεπό, μέχρι σήμερα στην Κωνσταντινούπολη.
