Ο Γιόζιπ Πάβιτς βρήκε στον Ολυμπιακό τις στιγμές για τις οποίες ζούσε

Στη συνέντευξη που έδωσε πέρυσι, τέτοια εποχή, ο Γιάννης Φουντούλης στη Μαρία Καούκη, με αφορμή τη μεταγραφή του στη Φερεντσβάρος, κάτι που του έδωσε δικαίωμα να αποφασίσει να μιλήσει σε Μέσο, ο Χιώτης αποκάλυψε ότι ο Γιόζιπ Πάβιτς είχε μάθει τα ελληνικά σε 3 μήνες! Είχε πει, μάλιστα, ότι καμιά φορά, όταν έλυνε σταυρόλεξα, ο Κροάτης τερματοφύλακας περνούσε από δίπλα του και του έλεγε απαντήσεις.

Ο 38χρονος τερματοφύλακας διέψευσε τον συμπαίκτη του. "Λίγο πιο μετά, αλλά πολύ γρήγορα έγινε έτσι", απάντησε στα ελληνικά, σε μία συνέντευξη που έγινε μόνο στα ελληνικά. Ακόμα κι η πρόταση γι' αυτήν, με τον Πάβιτς να απαντά σε... greeklish, πιθανότατα διότι δεν έχει ελληνικά στο κινητό. "Για τους Έλληνες είναι η καλύτερη γλώσσα στον κόσμο. Η δική μου είναι τα κροατικά, αλλά σέβομαι την Ελλάδα και αγαπάω την ελληνική γλώσσα, τι να πω", απάντησε στο σχετικό σχόλιο. Στα ελληνικά, πάντως, πανηγύρισε την κατάκτηση του Champions League.

Με τον ίδιο κάτω από τα δοκάρια, από το 2015 κι έπειτα, η ομάδα πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού έπαιξε 3 τελικούς Champions League τα τελευταία 4 χρόνια. Πέρυσι, στο Ανόβερο, όλοι ήδη γνώριζαν ότι ο Κροάτης επρόκειτο να σταματήσει την καριέρα του μετά τον τελικό με τη Φερεντσβάρος, όμως το τέλος ήταν πικρό, όπως συμβαίνει πολύ συχνά.

Ωστόσο, στις 9 Ιουνίου του 2018, ο Ολυμπιακός νίκησε στη Γένοβα τη γηπεδούχο Προ Ρέκο και κατέκτησε το Champions League. Οι 'ερυθρόλευκοι' είχαν κάνει παρέλαση στον όμιλο, παίρνοντας 37 από τους 42 διαθέσιμους βαθμούς και πήγαν στην ιταλική πόλη αποφασισμένοι να... ράψουν 2ο αστέρι στη φανέλα τους, μετά τον θρίαμβο του 2002. Για να φτάσουν στον τελικό, πέρασαν δια πυρός και σιδήρου: από το 6-5 επί της Σπαντάου στις 7 και το 6-4 επί της Μπαρτσελονέτα στις 8 του μήνα, η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου τέθηκε αντιμέτωπη απέναντι στο, εδώ και τουλάχιστον 15 συναπτά χρόνια, πιο ακριβό συγκρότημα στον κόσμο και το έκανε μία από χόρτα. Ο Ολυμπιακός νίκησε 9-7 την ομάδα του Βλάνταν Βουγιασίνοβιτς, σε ένα παιχνίδι που σε ελάχιστες στιγμές υπήρχε ανταγωνισμός, κι έτσι στρογγυλοκάθισε στην κορυφή του ευρωπαϊκού θρόνου. Ήταν το ίδιο σκορ με το οποίο η ομάδα του Ζόλταν Κάσας, με τον Βλάχο τότε πρώτο συνεργάτη του, είχε νικήσει τη Χόνβεντ στη Βουδαπέστη, στις 25 Μαΐου 2002.

Οι 13 της ουγγρικής πρωτεύουσας είχαν αντικατασταθεί από τους Πάβιτς, Μανώλη Μυλωνάκη, Βαγγέλη Δελακά, Κωνσταντίνο Γενηδουνιά, Φουντούλη, Δημήτρη Νικολαΐδη, Γιώργο Δερβίση, Άντρο Μπούσλιγε, Κώστα Μουρίκη, Αλέξανδρο Γούνα, Στέλιο Αργυρόπουλο, Πάολο Ομπράντοβιτς και Στέφανο Γαλανόπουλο. Ο Φουντούλης πέτυχε 4 γκολ, από ένα οι Γενηδουνιάς, Δερβίσης, Μπούσλιγε, Γούνας και Ομπράντοβιτς (το πρώτο του τελικού).

Αυτός ο τίτλος ήταν το πρώτο Champions League στη σπουδαία καριέρα του Πάβιτς. Έχει πάρει τα πάντα από μία φορά. Έχει ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, στο Λονδίνο το 2012, ένα χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στη Μελβούρνη το 2007, ένα χρυσό σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο Ζάγκρεμπ το 2010, ένα χρυσό σε World League, στο Αλμάτι το 2012, ένα χρυσό σε Μεσογειακούς Αγώνες, στη Μερσίνα το 2013. Και βέβαια, έχει καταφέρει να ψηφιστεί κορυφαίος πολίστας στον κόσμο το 2012 από τη FINA, ήτοι την Παγκόσμια Ομοσπονδία υγρού στίβου, ο μοναδικός στη θέση του που έχει δεχθεί τέτοια διάκριση. Όταν αναφέρθηκε, ξεφύσηξε δυνατά και είπε: "Πάει αυτό, πέρασε".

Πέρασε, αλλά όλα επανέρχονται στη μνήμη. Όχι απλώς ως προσωπικές εικόνες θριάμβου, αλλά με το σαββοπουλικό "ιστορία γράφουν οι παρέες". Δύο χρόνια έχουν παρέλθει από εκείνο το ματς και αυτή η αίσθηση της ανθρώπινης σχέσης έχει μείνει στον Κροάτη πορτιέρε: "Πάλι θα πω το ίδιο, ότι το κατέκτησα με τους φίλους μου εκεί. Είναι για μένα κάτι εκπληκτικό, όχι μόνο με τους συμπαίκτες. Όλοι ήμασταν σαν μία οικογένεια, αυτό το λέω από την καρδιά μου. Και οι παίκτες, οι προπονητές, όλοι. Απ' τα γραφεία, όλοι, όλοι, όλοι, όλοι... Ο Ολυμπιακός ήταν οικογένεια. Πάντα λέω ότι το κατακτήσαμε σαν φίλοι και όχι μόνο ως συμπαίκτες. Και είναι πιο βαρύ για μένα έτσι".

Η τριετής πορεία

Ο Πάβιτς πήγε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2015. Η πρώτη 'γνωριμία', για να χρησιμοποιηθεί ένα σχήμα αδόκιμο, ήταν ο ημιτελικός του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, στο Καζάν, απέναντι στην Εθνική Ελλάδας, όταν έπιασε το πέναλτι του Φουντούλη. Ο Χιώτης ήταν απαρηγόρητος και ο ίδιος αμέσως έσπευσε να τον παρηγορήσει. Και δεν ήταν η χαρά του που τον οδήγησε σε αυτήν την κίνηση. Τέσσερα χρόνια αργότερα έκανε ακριβώς το ίδιο όταν είδε τον συμπαίκτη του, Στέλιο Αργυρόπουλο, να χάνει το πέναλτι με τη Φερεντσβάρος.

Η διαδοχή αφορούσε σε έναν θρύλο, τον Νικόλα Δεληγιάννη, ο οποίος αποχώρησε εν χορδαίς και οργάνοις, μετά τους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Παρ' ότι την τελευταία χρονιά του ο Ολυμπιακός έπαιξε την πρόκριση στο Final 6 τελευταία αγωνιστική, έμεινε με μια πικρή γεύση στο στόμα. Ο Πάβιτς βρήκε μία ομάδα έτοιμη και προσέθεσε την ηγετική φυσιογνωμία του. Ο Ολυμπιακός έφτασε αήττητος στο Final 6 της Βουδαπέστης, πέρασε την οικοδέσποινα Ζόλνοκ με το μιράκολο του Άγγελου Βλαχόπουλου στο τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά στον τελικό έχασε 4-6 από τη Γιουγκ. Την επόμενη χρονιά, η ίδια ομάδα, την οποία ο Πάβιτς έχει... χορτάσει ως αντίπαλος, φορώντας το σκουφάκι της Μλάντοστ, έγινε πάλι θύτης των 'ερυθρόλευκων'. Πάλι στη Βουδαπέστη, έχασε 8-11, αυτήν τη φορά στον προημιτελικό.

Στη Γένοβα, πια, "η μεγάλη διαφορά ήταν η εμπειρία. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός έφτανε εκεί, έπειτα από 10 χρόνια (σ.σ. από το 2007 στο Μιλάνο). Είχαμε πάει ήδη σε δύο Final 6 και ήταν η τελευταία χρονιά. Στον τελικό με τη Γιουγκ ήταν η μόνη μας ήττα, όπως και το 2018, αλλά τότε χάσαμε στο Ντουμπρόβνικ, σε ένα παιχνίδι ομίλων".

Η υψωμένη γροθιά, το γέλιο και η σωστή πλευρά της πισίνας

Η πιο γνώριμη εικόνα του Πάβιτς είναι, έπειτα από μία επέμβαση, να κρατάει την μπάλα με το αριστερό χέρι και να υψώνει τη δεξιά γροθιά του, κοιτάζοντας προς τον πάγκο. Από την έναρξη των δεκάδων σημαντικών ματς που έδωσε, αυτό έγινε το σύμβολο. "Μου έβγαινε φυσικά. Το παιχνίδι αρχίζει όταν πέφτεις στο νερό, αλλά για εμάς εκείνο το παιχνίδι ξεκίνησε πολύ πιο νωρίς. Από την ομιλία που μας έδωσε ο Θοδωρής στο ξενοδοχείο, ξεκινάς, για να συγκεντρωθείς, πολύ πριν από το παιχνίδι. Και είπαμε, εμείς, οι παίκτες που μέναμε, ότι πρέπει να το γουστάρουμε. Είναι ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι, ένας τελικός, αλλά πρέπει να το γουστάρεις, γιατί όλη τη χρονιά παίζεις μόνο γι' αυτό, γι' αυτά τα 32 λεπτά που έχουν μείνει. Και είπαμε ότι πρέπει να γελάμε συνέχεια, να το παίξουμε με χαρά, με χαμόγελο, συνέχεια. Και αν δεις, στο πρώτο γκολ που έβαλε ο Ομπράντοβιτς, γελάει ο άνθρωπος, γιατί αυτό του είπαμε. Και ξέραμε ότι το άγχος είναι στη μεριά της Προ Ρέκο και όχι σε εμάς. Εννοείται, παίζοντας στον Ολυμπιακό, δεν μπορείς ποτέ να μπεις σε ένα παιχνίδι χωρίς άγχος. Και να πεις 'ό,τι κι αν γίνει'. Εμείς πήγαμε εκεί να το πάρουμε και μπήκαμε έτσι μέσα".

Η Προ Ρέκο, βεβαίως, για τους περισσότερους εξ ημών, φάνταζε αδιαπέραστος τοίχος. Αλλά ο Ολυμπιακός είχε πάρει αυτό το ματς από τα... αποδυτήρια. Για την ακρίβεια, από το ζέσταμα: "Εμείς δεν το νιώσαμε έτσι, ότι η Προ Ρέκο ήταν καλύτερη από εμάς. Μεταξύ μας λέγαμε ότι εμείς ήμαστε οι καλύτεροι. Εννοείται ότι δεν θα το πούμε έξω και να πει κάποιος 'να, κοίτα, τώρα, λένε αυτές τις μαλακίες ότι θα πάρουν σίγουρα το τρόπαιο'. Είναι αθλητισμός, μπορεί ο χειρότερος να νικήσει. Δεν θα πω ότι ήμασταν εμείς οι χειρότεροι, αλλά παίξαμε με το κεφάλι κάτω, ένα παιχνίδι έμενε. Για εμάς, ο πρώτος τελικός ήταν με τη Σπαντάου, μετά η Μπαρτσελονέτα... Να σου πω τώρα για τον τελικό".

"Εμείς κάναμε ζέσταμα στη μία πλευρά της πισίνας κι η Προ Ρέκο έκανε στην ίδια. Αλλά εμείς, επειδή ο Θοδωρής θέλει να ξεκινάει πάντα πιο νωρίς από όλους για την πισίνα, φτάσαμε πρώτοι και πήραμε αυτήν την πλευρά, που γενικά ήθελε κι η Ρέκο. Και αυτοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Την ήθελαν, αλλά εμείς μείναμε, 1-0 για εμάς πριν ξεκινήσει ο τελικός".

Σε ό,τι αφορά τη δική του καριέρα, που με εκείνο το Champions League εκπλήρωσε όλους τους στόχους του, τη μετράει κάπως διαφορετικά: "Δύο χρόνια μετά, τώρα που έχω τελειώσει την καριέρα μου, μπορώ να δω ότι δεν μετράς μια καριέρα έτσι, μόνο με τρόπαια, με χρυσά μετάλλια που έχεις κατακτήσει. Για μένα, αυτό που είναι πιο σημαντικό, είναι ότι έχω φίλους παντού. Τώρα, στην Ελλάδα, που ήμουν στον Ολυμπιακό, μπορώ να έρθω πάλι όποτε θέλω. Στην Κροατία, όπου έπαιξα, έχω φίλους με την εθνική ομάδα. Ο γιος μου, δεν ξέρω, μπορεί να πει 'πήρε ο πατέρας μου αυτό, αυτό, αυτό'. Θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά, αλλά η φιλία πάντα θα μείνει. Κι αυτό που ζήσαμε μετά την κατάκτηση, την υποδοχή στο αεροδρόμιο και μετά στο 'Γεώργιος Καραϊσκάκης' είναι κάτι που δεν μπορείς να ξεχάσεις, αξέχαστο. Είναι στιγμές χαράς, αυτές τις στιγμές που όλοι που ξεκινάνε σε κάποιο άθλημα, ζουν γι' αυτές. Και εμείς το ζήσαμε εκεί. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ".

Οι Κροάτες και τα πετροδόλαρα

Για τον Βλάχο, οι Κροάτες είναι μέρος σχεδόν όλων των σημαντικών σελίδων στην καριέρα του. Εκείνη η ομάδα, της Γένοβας, είχε τρεις. "Για πλάκα θα σου έλεγα ότι οι Κροάτες του φέρνουν χρυσά. Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν επειδή κι ο Θοδωρής ήταν βοηθός του Βέσελιν Τζούχο και με τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς. Ήταν παλιά και ο Μίλε Νάκιτς στον Ολυμπιακό. Έχουμε κι εμείς, στην Κροατία, καλούς παίκτες, αλλά πάλι λέω ότι δεν παίζουν μόνο καλοί παίκτες. Με έντεκα Μέσι στην ομάδα δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσεις. Πρέπει να έχεις χαρακτήρα, να αγαπάς, να σέβεσαι τους ανθρώπους στην ομάδα. Τι να πω τώρα, ότι εμείς θα έρθουμε και θα μάθουμε εκεί τους παίκτες που είναι ήδη στο τοπ επίπεδο της Ευρώπης; Τι να μάθω εγώ τον Θοδωρή, αυτός τα ξέρει όλα. Εμείς ήμασταν λίγο εκεί, να βοηθήσουμε, και το πετύχαμε".

Ο ίδιος, πάντως, πήρε παρακαταθήκη από τη θητεία του στον Ολυμπιακό το διαμέτρημα του ίδιου του οργανισμού: "Ήξερα ότι είναι ένας μεγάλος σύλλογος, σε όλα τα αθλήματα. Αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι είναι έτσι, δεμένοι, ο κόσμος με την ομάδα. Αυτό είναι κάτι τρομερό, το έλεγα κι εκεί και θα συνεχίσω να το λέω".

Ούτως ή άλλως, όμως, κάτι τον ώθησε στον Ολυμπιακό. Από την άνοιξη του 2015, όταν ήδη είχε γνωστοποιήσει πως θα έφευγε από τη Μλάντοστ, τον πλησίασε η Προ Ρέκο του μαικήνα του πετρελαίου Γκαμπριέλε Βόλπι. Είναι γνωστό ότι η ιταλική ομάδα έδινε και συνεχίζει να δίνει ποσά ασυναγώνιστα για την υπόλοιπη αγορά στους πολίστες της. "Ναι, αλλά εγώ ήθελα τον Ολυμπιακό, μου άρεσε. Έπαιζε εκεί ο κουμπάρος μου, που τώρα είναι στη Βουλιαγμένη, ο Χρέβο Κόλιανιν (σ.σ. ήταν συνεργάτης του Βλάχου στην ομάδα που πήρε το Champions League), έπαιζαν εκεί πιο παλιά ο Άντρια Κομάντινα, ο Τεό Ντόγκας. Όλοι μου είπαν τα καλά λόγια και γιατί τώρα να μην πάω εκεί, να δοκιμάσω;"

Το πείραγμα στον Σάβιτς

Η πρώτη χρονιά του Πάβιτς με το ερυθρόλευκο σκουφάκι ήταν ολυμπιακή και αυτό σήμαινε ότι διακόπηκε, σε συλλογικό επίπεδο, τον Δεκέμβρη, για να γίνει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εθνικών ομάδων στο Βελιγράδι. Στη συνέντευξη Τύπου πριν από την πρεμιέρα Σερβία-Κροατία, ο αρχηγός της 'Χρβάτσκα' είδε στην μπλούζα του εκλέκτορα της εθνικής Σερβίας, Ντέγιαν Σάβιτς, τη φωτογραφία του Νίκολα Τέσλα με ένα σκουφάκι. Έτσι, αποφάσισε να τον πειράξει, λέγοντάς του "χαίρομαι πολύ που έχετε στην μπλούζα σας ένα συμπατριώτη μας".

Ένας εκ των σπουδαιότερων επιστημόνων στην ιστορία γεννήθηκε στο Σμίλιαν, στις 10 Ιουλίου 1856. Λογίζεται Σέρβος, αλλά η περιοχή, που τότε ανήκε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία, είναι σήμερα κροατικό έδαφος: "Ο Τέσλα είναι συμπατριώτης όλου του κόσμου. Του το είπα, αλλά του το είπα για πλάκα. Είναι φίλος μου ο Σάβιτς, δεν είναι ότι έχω κάτι από πίσω. Για πλάκα. Δεν είναι κάτι τρομερό. Εγώ είμαι αθλητής και δεν έχω πρόβλημα με κανέναν. Ο αθλητισμός δεν γνωρίζει σύνορα. Για μένα, αλήθεια, δεν με νοιάζει ποιος είναι από πού και τι είναι. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και γι' αυτό είμαι ευχαριστημένος. Από πού, από εδώ, από εκεί, δεν με νοιάζει". Σε ό,τι αφορά την αντίδραση του Σέρβου τεχνικού, σχολίασε λακωνικά και με πονηρό χιούμορ: "Του άρεσε λίγο".

"Δεν έχω πολλά στο κεφάλι μου και φυσάει"

Αυτήν την εποχή, ο Πάβιτς δεν κάνει κάτι. Μετά τον τελικό στο Ανόβερο, έδωσε στον εαυτό του ρεπό μία χρονιά για να χαρεί την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τα δύο παιδιά του, που ασφαλώς κι έχουν στραφεί στον αθλητισμό. Ο μικρός, φαν του Στέφεν Κάρι και των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, παίζει μπάσκετ, η κοπέλα έχει στραφεί στο βόλεϊ. Όσον αφορά στο δικό του μέλλον, ο σπουδαίος Κροάτης έβαλε το υστερόγραφο με μία καταπληκτική ατάκα.

Τώρα τι κάνεις;

"Περνάω πολύ ωραία με την οικογένειά μου, μου αρέσει αυτό. Αυτήν τη χρονιά πήρα ρεπό και σιγά σιγά θα βρω κάποια δουλειά και ξεκινάω".

Προπονητικής φύσεως;

"Όχι, όχι, όχι. Δεν ξέρω. Θα δω".

Α. Με τον αθλητισμό, πάντως.

"Ελπίζω, δεν είμαι σίγουρος ούτε εγώ. Τι να σου πω τώρα; Θα κάνω αυτό; Σκέφτομαι ακόμη. Επειδή εγώ είμαι τερματοφύλακας, δεν έχω πολλά μέσα στο κεφάλι μου για να σκεφτώ και φυσάει".