Ο Δημήτρης Κυρσανίδης μπορεί να φτάσει με freerunning ως τη Χαβάη

Το freerunning είναι μια λέξη που ακούγεται τουλάχιστον ‘εξωγήινη’, σε μια χώρα που θεοποιείται το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Όμως ο Δημήτρης Κυρσανίδης πιστεύει ότι στις πόλεις μας υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι αστικοί ‘εξωγήινοι’ που καταργούν τον χρόνο, τη βαρύτητα, την ισορροπία και δημιουργούν μικρές ραψωδίες εναέριων βημάτων, που κατακτούν ύψη τα οποία δεν έχει φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ο Κυρσανίδης βρέθηκε στη Ματέρα της Νότιας Ιταλίας για το Red Bull Art Of Motion 2019, κατέκτησε την 3η θέση και άνοιξε το δρόμο σε όλους τους freerunners που τα όνειρά τους δεν μένουν καρφωμένα στη γη. Μας μίλησε για την πορεία του στο freerunning, ξεκινώντας από την Ματέρα και φτάνοντας στην Χαβάη (!) και στη σύγχρονη ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας.

Ο αγώνας στη Ματέρα

“Μπορώ να πω πως είχα έναν έξτρα φόβο στη Ματέρα. Το μέρος μου θύμισε μια παλιά Σαντορίνη, πανέμορφο μέρος αλλά αρκετά επικίνδυνο. Ένιωθα λίγο φόβο στην προπόνηση, αλλά φρόντισα οι κινήσεις που θα χρησιμοποιούσα στον τελικό να με κάνουν να νιώθω άνετος και χαλαρός. Έτσι κι έγινε. Ίσως ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω περάσει αγωνιστικά μέχρι στιγμής στην καριέρα μου. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι είχα έναν τραυματισμό το καλοκαίρι από το ποδόσφαιρο, που με πήγε πίσω. Ήμουν 2-3 μήνες εκτός, χωρίς λόγο. Στη συνέχεια, ήθελα να περάσω μέσω του online qualifier, όμως ο τραυματισμός μού επέτρεψε να ξεκινήσω το filming μια βδομάδα πριν λήξει ο online προκριματικός. Τα κατάφερα στην τελική, αλλά δεν ήταν αρκετό για να είμαι στους top-4 από τα 240 βίντεο. Ήμουν στους top-10, όμως. Επόμενη στάση αναγκαστικά ήταν η Ματέρα και ο onsite qualifier, ο προκριματικός δηλαδή που γινόταν απευθείας στη Ματέρα λίγες μέρες πριν από τον μεγάλο τελικό. Ήρθαν γύρω στους 100 αθλητές κι έπρεπε από τους 100 να βγω στους κορυφαίους”.

“Ο onsite qualifier είχε 2 γύρους. Κατάφερα να προκριθώ από τον 1ο γύρο στους 18 καλύτερους και μετά έπρεπε ο καθένας από εμάς να κάνει ένα run που να αξίζει για να προκριθεί στους 3 καλύτερους. Τα κατάφερα λοιπόν και βγήκα 3ος στους 100. Μεγάλο κατόρθωμα για μένα. Τώρα έμενε ο τελικός, ο οποίος είχε κι αυτός 2 γύρους, απλώς πολύ πιο δύσκολους. Κατάφερα να προκριθώ στους top-6 και στη συνέχεια κατέκτησα την 3η θέση στο Red Bull Art Of Motion 2019”.

Η επόμενη μέρα

“Ο στόχος μου αυτήν τη στιγμή είναι να βλέπω περισσότερο αθλητισμό στην Ελλάδα, που να μην περιορίζεται σε 2-3 αθλήματα. Θέλω να ανοίγω την τηλεόραση και να βλέπω θέματα έξω από τα συνηθισμένα, που να μου μαθαίνουν κάτι καινούργιο, είτε αυτό λέγεται ιστορία είτε αθλητισμός είτε παιδεία. Επίσης, έχω παρατηρήσει με λίγες εξαιρέσεις, ότι αν δεν βγαίνεις 1ος σε κάποιον αγώνα, δεν σου δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Έτσι, ο αθλητής, που μπορεί να είναι 2ος ή 3ος στον κόσμο σε έναν αγώνα, ξαφνικά δε μπορεί να προωθήσει το άθλημά του τοπικά, αλλά και σε ευρύτερο επίπεδο δεν προωθείται συνολικά ο αθλητισμός στη χώρα μας. Κι αυτό το λέω, τόσο από προσωπική εμπειρία όσο και από την εμπειρία πρωταθλητών φίλων μου. Αυτό θα ήθελα πολύ κάπως να το αλλάξω, δεν ξέρω πώς ακόμα, αλλά θα το παλέψω!”

“Θα ήθελα πολύ να κάνω freerunning στη Χαβάη κάποια στιγμή, δεν ξέρω γιατί, αλλά το έχω στο μυαλό μου αρκετά. Επίσης, θα ήθελα να κάνω κάτι που να σχετίζεται με τα μνημεία, την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Έχω αποδείξει αρκετές φορές πως το parkour και το freerunning μπορείς να τα συνδυάσεις με πάρα πολλά πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, θα ήθελα να φτιάξω ένα βίντεο ή ένα ντοκιμαντέρ που θα είχε ως στόχο να αναδείξει τα μνημεία της Ελλάδας με έναν διαφορετικό, εντυπωσιακό και πρωτότυπο τρόπο”.

Η φιλοσοφία του freerunning

“Η φιλοσοφία πίσω από το άθλημα είναι το να υπερπηδάς τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά σου, αλλά και αυτά που έρχονται στη ζωή σου. Λόγω αδιαφορίας της Πολιτείας προς το παρόν για το άθλημα, παρόλο που έχω τρέξει πραγματικά πολλές φορές γι’ αυτό το θέμα, δεν έχουμε χώρους που να μπορούμε να κάνουμε προπόνηση όπως πρέπει. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές να πάω σε αγώνες στο εξωτερικό και να φοβάμαι να κάνω κάτι που πολλοί αθλητές το έκαναν με ευκολία, γιατί δεν είχα ποτέ κάποια εγκατάσταση για να το προπονήσω και πολύ απλά… φοβόμουν. Δόξα τω Θεώ, με βοήθησε ο Βασίλης Τσολακίδης, παραχωρώντας μου ώρες σε ένα γυμναστήριο ενόργανης και μπορώ να κάνω προπόνηση αλλά και να περάσω τις γνώσεις μου σε παιδιά και μεγάλους στα τμήματα παρκούρ στο Nouvelle Ωραιοκάστρου”.

Η προετοιμασία

“Η διαδικασία είναι η ίδια όπως και για οποιονδήποτε αθλητή. Για μένα, το πρόγραμμα έχει γυμναστική το πρωί, προπόνηση έξω το μεσημέρι-απόγευμα και απόγευμα-βράδυ στο γυμναστήριο. Παίζω επίσης και ποδόσφαιρο αρκετά συχνά για να χτίσω καλύτερη αντοχή. Το δύσκολο στο parkour και στο freerunning είναι σίγουρα το ψυχολογικό κομμάτι. Στον στίβο, για παράδειγμα, ο αθλητής έχει να σκεφτεί μόνο να πάει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο τρέξιμο ή να πηδήξει μακριά στο άλμα ή να περάσει πάνω από το κοντάρι στο ύψος. Φυσικά, όλα αυτά θέλουν απίστευτη δουλειά, τεχνική και χρόνια εξάσκησης, απλώς η βασική σκέψη είναι αυτή”.

“Στο Parkour, κάθε μέρα έχεις κάνεις κάτι διαφορετικό, κάθε μέρα εισέρχεσαι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Στους αγώνες διαγωνίζεσαι σε διαφορετικές πίστες, με διαφορετικά ύψη κάθε φορά και διαφορετικά εμπόδια. Πρέπει να είσαι έτοιμος για 20-30 διαφορετικές καταστάσεις κάθε φορά. Κάποιο κόλπο που μπορεί να έχεις καταφέρει να βγάλεις στην προπόνηση, δεν είναι απαραίτητο ότι θα καταφέρεις να το κάνεις στους αγώνες, γιατί μπορεί να μην υπάρχει το κατάλληλο μέρος για να το υποστηρίξει. Πολύ διαφορετικό στους αγώνες μας είναι επίσης το πάτωμα, που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Γενικά, στο parkour πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο άθλημα που να είναι έτσι”.

Το μέλλον

“Θέλω να πιστεύω ότι θα μπει το parkour στους Ολυμπιακούς Αγώνες και πως θα έχω την τιμή να λάβω μέρος εκεί. Και τέλος, φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα δικό μου γυμναστήριο που θα φιλοξενεί πολλά αθλήματα και τέχνες μαζί”.