Ο αδικημένος, αλλά πολύ ξεχωριστός Κώστας Κιάσσος

Η επαγγελματική καριέρα του αρχίζει το 1993. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ‘προσδόκιμο ποδοσφαιρικής ζωής’ φτάνει τα 35-36 έτη. Ο Κώστας Κιάσσος το ξεπέρασε κατά πολύ. Μέχρι πέρυσι, στα 42 του, φορούσε ποδοσφαιρικά παπούτσια. Τελευταίος του σταθμός η ΑΕ Μυλοποτάμου, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και τον πρώτο σταθμό της προπονητικής καριέρας του.

“Αν ήξερα τι θα με περίμενε στην προπονητική, θα είχα εγκαταλείψει πολύ νωρίτερα το ποδόσφαιρο”, λέει σε μία αποστροφή της συνέντευξής του στο Contra.gr. Κάναμε απολογισμό καριέρας. Από τον ΟΦΗ και τον Παναθηναϊκό, μέχρι τον Ηρακλή, τη Νουμάνθια, τον Πανιώνιο, τον Λεβαδειακό, την Ανόρθωση, τον Φωστήρα, τον ΠΑΣ Γιάννινα, τον Πανσερραϊκό, την Ένωση Παραλιμνίου, τον Απόλλωνα Σμύρνης, την Παναχαϊκή.

Σχεδόν 30 χρόνια καριέρας, έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, οι εμπειρίες του είναι πολλές, οι ιστορίες του ακόμα περισσότερες.

Συνεντεύξεις δεν δίνει. Δεν το συνηθίζει. Του έκανε εντύπωση όταν του ζήτησα. Και με το ευγενικό στιλ που τον διακρίνει, απάντησε σε όλα. Για πρόσωπα, καταστάσεις, περιστατικά, στιγμές. Αλλά και για την ίδια τη ζωή. Γιατί ο Κιάσσος, εκτός από ποδοσφαιριστής και προπονητής, είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Και ίσως αυτό είναι που μετράει περισσότερο στις παρακάτω γραμμές.

Κεφάλαιο ΟΦΗ: Ο πατέρας Γκέραρντ

Η πρώτη γνωριμία με τον Μίστερ, τον Έγκεν Γκέραρντ, όσα έμαθε από αυτόν, ο ΟΦΗ που έζησε, ο ΟΦΗ που μίκρυνε, ο ΟΦΗ που μεγαλώνει ξανά. Δεν θα μπορούσε να μη γίνει κουβέντα για την πρώτη του αγάπη και (όπως λέει και η διαφήμιση) παντοτινή.

“Μικρός ήμουν ατίθασος και με πολλή ενέργεια. Η οικογένειά μου με κυνηγούσε για το σχολείο, να μην το παρατήσω. Σε συνδυασμό, βέβαια, με το ποδόσφαιρο. Αλλά εγώ δεν ξεκίνησα από το ποδόσφαιρο, έκανα πολλά αθλήματα. Μπάσκετ, χάντμπολ, είχα πάρα πολλή ενέργεια, δεν μπορούσα να κάτσω ούτε λεπτό. Στη συνέχεια πήγα προς το ποδόσφαιρο και κατέληξα εκεί. Παραμέλησα, βέβαια, το σχολείο, το τελείωσα έστω και δύσκολα. Άρχισα από τον Πανιώνιο Χανίων, μετέπειτα στον ΑΟ Χανίων και η συνέχεια γνωστή.

Ο ΟΦΗ άρχισε να ενδιαφέρεται για μένα όταν έπαιζα στον ΑΟΝ. Ωστόσο, όταν με είδαν για πρώτη φορά, είχαν έρθει για να δουν άλλον ποδοσφαιριστή. Εμένα δεν με ήξεραν και με εντόπισαν από αυτό το παιχνίδι, στο οποίο αγωνιζόμουν στον άξονα. Με είδε ο Άρης Βασιλείου, ο συνεργάτης του Γκέραρντ, σαν ‘οκτάρι’. Εγώ έπαιζα στα δύο άκρα της άμυνας και ως ‘εξάρι’. Ήταν οι θέσεις που είχα περισσότερη άνεση.

Πήγα στον ΟΦΗ σε ηλικία 16 ετών. Ο Μίστερ ήταν σαν πατέρας μου. Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε, φεύγοντας από το γραφείο του, αισθάνθηκα ότι έχω και δεύτερο μπαμπά. Το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ‘μικρέ, είσαι λίγο τρελός. Μαζί μου θα δουλέψεις, εδώ μόνο δουλειά’. Εγώ ήμουν πεισματάρης, παραμέλησα πάρα πολλά πράγματα με στόχο να πετύχω. Του είπα ‘Μίστερ, θέλω να παίξω ποδόσφαιρο και να πετύχω’ και μου απάντησε ‘αν θες να πετύχεις, θα με ακούς και θα με έχεις σαν πατέρα σου’.

Ήμουν ζωηρός, με έβαλε σε καλούπι και ήταν πρωτοποριακός. Στο θέμα της προπόνησης, της σκέψης και της προσέγγισης ήταν μοναδικός. Ο Γκέραρντ ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του. Ο τρόπος του με άγγιξε και μου έδωσε εφόδια για να συνεχίσω. Συνεργάστηκε με πάνω από 100 ποδοσφαιριστές -μπορεί να λέω και λίγους- και είναι συγκλονιστικό να σου λένε όλοι το ίδιο πράγμα: ότι τον είχαν σαν πατέρα.

Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές που συνεργάστηκαν με τον Γκέραρντ έχουν γίνει προπονητές. Ήταν ένας άνθρωπος που επηρέασε πολλούς στον τρόπο σκέψης. Και επειδή είχα τόσο τον Νίκο Νιόπλια όσο και τον Νίκο Παπαδόπουλο προπονητές, είδα πολλά πράγματα του Γκέραρντ στη δουλειά τους. Σίγουρα το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, έχει γίνει πολύ πιο γρήγορο σε σχέση με την εποχή του Ολλανδού, αλλά παίζει ρόλο ο τρόπος προσέγγισης, η γενικότερη σκέψη για το ποδόσφαιρο. Σου μάθαινε τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου.

Είναι δύσκολο να ξαναγίνει αυτό που είχε γίνει με τον Γκέραρντ, αυτό το δέσιμο. Είχα πει κάποτε και με παρεξήγησαν ότι ο Μίστερ είναι ξεχασμένος. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, πριν από εκείνο το φιλικό στο Γεντί Κουλέ, πριν από το ντοκιμαντέρ που έκανε η συνδρομητική τηλεόραση, θα διαπιστώσουμε ότι υπήρχε ένα διάστημα που ο Ευγένιος ήταν ξεχασμένος.

Θα σου πω και κάτι άλλο που με πείραξε. Στο φιλικό που έγινε προς τιμήν του λίγο πριν πεθάνει, το γήπεδο δεν γέμισε. Είναι τρομερό να βλέπεις ότι γι’ αυτόν τον άνθρωπο δεν ήρθαν όλοι να τον τιμήσουν. Βλέπεις γεμάτα γήπεδα σε φιέστες σε Β’ και Γ’ Εθνική και για τον Γκέραρντ, που θα έπρεπε να κρέμονται σαν τα τσαμπιά οι φίλαθλοι, το γήπεδο ήταν άδειο!

Όταν πρωτοξεκίνησα στον ΟΦΗ, έμενα με τους γονείς μου. Πολλά βράδια, γύρω στις 12 ή 1, χτυπούσε το κουδούνι και εμφανιζόταν ο Γκέραρντ. ‘Έλα ο Μίστερ είμαι, άνοιξέ μου να τα πούμε’. Καθόταν με τη μάνα μου και τον πατέρα μου στην κουζίνα και συζητούσαν με τις ώρες. Εγώ ήμουν στο κρεβάτι και δεν πίστευα αυτό που γινόταν. Κάποιες φορές σηκωνόμουν και περνούσα από την κουζίνα γιατί με έτρωγε η περιέργεια να δω τι γίνεται και με έβλεπε ο Ολλανδός και μου έβαζε χέρι’ ‘Εσύ μικρέ ύπνο, έχεις προπόνηση αύριο! Άσε τους μεγάλους να μιλήσουν!’ Από αυτό που έκανε, πώς να μην έχουν μετά εμπιστοσύνη οι γονείς; Πώς γίνεται να μην σε κερδίσει ως ποδοσφαιριστή και να δουλέψεις σκληρά;

Άλλες φορές, τελείωνε η προπόνηση και σε έπαιρνε τηλέφωνο να πάτε για φαγητό. ‘Έλα σήκω, πάμε να φάμε, είσαι νέος για να κουραστείς’. Και δεν ήταν έτσι με έναν παίκτη, ήταν με όλους. Κάθε μέρα ασχολιόταν και με κάποιον ξεχωριστά. Ένα άλλο περιστατικό που θυμάμαι είναι όταν κανονίζαμε οι παίκτες να πάμε για καφέ. Το μάθαινε και έκανε… έφοδο. ‘Τι έγινε, μαζευτήκατε να φάτε τον προπονητή; Τι συζητάτε;’ Υπάρχουν πολλά τέτοια σκηνικά, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.

Βέβαια, υπήρχε και άλλη πλευρά, αυτή που έβλεπες έναν διαφορετικό Γκέραρντ. Μισούσε τα ψέματα και εγώ του είπα πολλές φορές και με τιμώρησε. Του έλεγα, για παράδειγμα, ότι δεν μπορώ να έρθω για προπόνηση γιατί είμαι άρρωστος. Καταλάβαινε αμέσως πότε λες ψέματα. Είχε απαιτήσεις γιατί έδινε πολλά πράγματα στους ποδοσφαιριστές. Ήθελε να είσαι υπάκουος, να είσαι ειλικρινής και να ακολουθείς πιστά την προπόνηση.

Ο κόσμος δεν το ξέρει, αλλά τότε, για τα δεδομένα της εποχής, η προπόνηση που κάναμε στον ΟΦΗ ήταν σκληρή. Ο Γκέραρντ προτιμούσε να τον πιάσεις και να του πεις ‘κόουτς, δεν έχω όρεξη σήμερα για προπόνηση’ από το να του πεις ψέματα. Σου έλεγε ‘πάρε τον καφέ σου και ανέβα πάνω να δεις την προπόνηση’. Δεν σε έδιωχνε, ήσουν μέρος της ομάδας. Αλλά όταν του έλεγες ψέματα ήσουν απέναντί του.

Θυμάμαι (σ.σ. γέλια) κάποιες φορές υπήρχαν ποδοσφαιριστές που είχαν ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ και έρχονταν στην προπόνηση, έχοντας ακόμα πάνω τους γαρύφαλλα από τα μπουζούκια! Εκεί τρελαινόταν γιατί δεν ήθελε να παραβιάζεται το ωράριο. Εκεί είχες σοβαρό πρόβλημα. Σε τιμωρούσε, αλλά δεν σου κρατούσε μούτρα. Το έκανε για το καλό σου και σε έκανε να θες να σκίζεσαι για τον προπονητή.

Μία φορά είχαμε αποκλειστεί από τον Αετό Σκύδρας στο Κύπελλο. Εμείς Α’ Εθνική και ο Αετός στη Γ’ Εθνική, για να καταλάβεις το κάζο. Γυρίζουμε πίσω 7 το πρωί και μας πάει κατευθείαν για προπόνηση. Μας έλιωσε! Λίγες μέρες μετά παίξαμε με τον ΠΑΟΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς και τον διαλύσαμε με 4-1. Ο Γκέραρντ για ό,τι έκανε είχε τους λόγους του και ποτέ δεν χάλασε η χημεία και το κλίμα της ομάδας. Ήμασταν πάντοτε μία γροθιά.

Ο καλός ΟΦΗ τελείωσε μόλις έφυγε. Άντεξε 1-2 χρόνια και τέλος. Λένε ότι ότι όταν χτίζεις κάτι, βάζεις γερές βάσεις για να μην πέσει ποτέ. Σε αυτή την περίπτωση ο Γκέραρντ έβαλε τις βάσεις, έβαλε το τσιμέντο, έχτισε το οικοδόμημα και με την αποχώρησή του όλο αυτό γκρεμίστηκε σαν τραπουλόχαρτο. Μετά από τον Μίστερ δεν υπήρξε όραμα. Για 1-2 χρόνια, η ομάδα κρατήθηκε σε ένα πολύ καλό επίπεδο και ύστερα άρχισε μία κατάσταση που έφερε την αντίστροφη μέτρηση.

Επίσης, με τον θάνατο του Θόδωρα Βαρδινογιάννη άρχισε σιγά-σιγά να δημιουργείται ένα κλίμα ανασφάλειας. Μέχρι τότε υπήρχε σιγουριά στον ΟΦΗ. Και διοικητικά και προπονητικά. Χάλασαν οι ισορροπίες, έφυγε το ‘κεφάλι’ της ομάδας και άρχισε η ανασφάλεια. Έσπασε ο κρίκος της αλυσίδας.

Ο ΟΦΗ τα τελευταία χρόνια έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολα. Έχουν ειπωθεί πολλά ψέματα και ταλαιπωρήθηκε ο σύλλογος. Οι άνθρωποι που μπήκαν από τη Γ’ Εθνική, επί προεδρίας Γιάννη Πολεμαρχάκη, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι προσπάθησαν. Υπήρξαν άνθρωποι που κράτησαν ζωντανό τον ΟΦΗ για να καταλήξει τελικά στον Μιχάλη Μπούση. Αυτήν τη στιγμή βλέπουμε εμπράκτως ότι αρχίζει και γίνεται μία πολύ καλή δουλειά. Αυτό που χρειάζεται είναι εμπιστοσύνη και χρόνος.

Όταν βλέπεις ότι η τωρινή διοίκηση λέει ότι ‘δεν μας ενδιαφέρει αν υποβιβαστούμε’, αυτό δείχνει ότι ήρθαν να κάνουν δουλειά. Πρέπει, λοιπόν, όλοι να τους αφήσουν να δουλέψουν για να κάνουν αυτά που έχουν στο μυαλό τους.

Θα ήμουν θετικός σε μία ενδεχόμενη πρόταση από τον ΟΦΗ, αλλά όχι από οποιοδήποτε πόστο. Είμαι ξεκάθαρος μέσα μου τι θέλω να κάνω και πώς μπορώ να βοηθήσω. Δεν θέλω να είμαι στον ΟΦΗ απλά για να είμαι. Άρχισα την προπονητική για να κάνω καριέρα. Μου φτάνουν 3-4 ώρες την ημέρα να κοιμάμαι, τις υπόλοιπες ώρες ασχολούμαι μόνο με αυτό. Άρα δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Ούτε το πόστο του γενικού αρχηγού ούτε του τεχνικού διευθυντή ούτε του σκάουτ”.

Κεφάλαιο Παναθηναϊκός: Η πικρία

Ο Παναθηναϊκός ήταν το επόμενο μεγάλο βήμα μετά τον ΟΦΗ. Στα 3 χρόνια που φόρεσε τα πράσινα, έζησε λιγότερα από αυτά που ήθελε, προσέφερε λιγότερα από αυτά που μπορούσε και έφυγε με χειρότερο τρόπο από αυτόν που ήθελε.

“Ο Γκέραρντ και ο Γιάννης Κυράστας ήταν οι δύο καλύτεροι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα. Δεν θέλω να αδικήσω άλλους, αλλά αυτοί οι δύο ήταν οι κορυφαίοι. Υπήρχαν πολλά κοινά σημεία, ειδικά στο θέμα της πειθαρχίας. Και ο Κυράστας ήταν πολύ κοντά με τους παίκτες, ήταν σαν δεύτερος πατέρας. Υπήρχε και ακόμη ένα κοινό σημείο: αν δεν σε ήθελαν, θα στο έδειχναν από την πρώτη στιγμή. Δεν κορόιδευαν.

Το μεγαλύτερό μου σχολείο ήταν που συνεργάστηκα με αυτούς τους δύο. Μαζί με τον Μπάγεβιτς ήταν οι καλύτεροι προπονητές στην Ελλάδα. Ήμουν τυχερός γιατί με δύο εξ αυτών αγωνίστηκα σε ομάδες που έπαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.

Μία από τις μεγαλύτερες αδικίες είναι που ο Παναθηναϊκός του Κυράστα δεν πήρε το πρωτάθλημα το 1999-2000. Θα έχω να το λέω για πολλά χρόνια. Με τον κυρ-Γιάννη τον αείμνηστο, παίξαμε δύο χρόνια τρομερή μπάλα. Ούτε ο τότε Ολυμπιακός του Μπάγεβιτς δεν είχε φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Όλοι έβλεπαν τον Παναθηναϊκό και έλεγαν ότι αυτή η ομάδα δεν είναι για την Ελλάδα. Και το ίδιο συνέβαινε όταν ήμουν στον ΟΦΗ. Έλεγαν ότι αυτή η ομάδα δεν είναι η κλασική της επαρχίας, είναι άλλου επιπέδου.

Όπως ήταν αδικία για τον Παναθηναϊκό που δεν πήρε πρωτάθλημα επί Κυράστα, το ίδιο άδικο ήταν που δεν πήρε πρωτάθλημα ο ΟΦΗ επί Γκέραρντ. Προσωπικά θεωρώ αδιανόητο που ο ΟΦΗ είχε μόνο ένα Κύπελλο Ελλάδας με τον Ολλανδό στον πάγκο.

Εννοείται πως η δουλειά του Ευγένιου ήταν μεγαλύτερη, γιατί δεν δούλευε με μεγάλα ονόματα όπως γινόταν στον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό ή την ΑΕΚ. Έπαιρνε παίκτες και τους έφτιαχνε ο ίδιος, αυτός τους ανέβαζε επίπεδο και θα ήταν τρομερό να πάρει πρωτάθλημα με παίκτες που έβγαλε ο ΟΦΗ από τα σπλάχνα του.

Αυτό το ματς με την Παναχαϊκή (σ.σ. 30ή αγωνιστική της σεζόν 1999-2000, ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε 0-1 στην Πάτρα και ουσιαστικά έχασε τον τίτλο από τον Ολυμπιακό) δεν θα το ξεχάσω. Και ό,τι έγινε μετά. Ξέρω πως έχει γραφτεί ότι στα αποδυτήρια ο Άγγελος Μπασινάς έκλαιγε σαν μικρό παιδί για την ήττα και την αδικία και προσπαθούσα να τον συνεφέρω με χαστούκια.

Δεν ήθελες να ήσουν μπροστά σε ό,τι έγινε στα αποδυτήρια μετά από τη λήξη. Εντάξει, τι να λέμε τώρα για εκείνο το παιχνίδι. Από όλη εκείνη την εβδομάδα πριν από το ματς θυμάμαι τα πάντα. Τις προπονήσεις, την προετοιμασία, την τακτική προσέγγιση, τι ακουγόταν, όλα. Είχαμε καταλάβει ότι κάτι θα γίνει. Είναι σαν να βλέπαμε τι θα γίνει.

Δεν θα μιλήσω για τη διαιτησία, δεν το έχω κάνει ποτέ, δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Είναι πολλά που έχω να πω, αλλά δεν θα τα πω ποτέ. Τα κρατάω για μένα. Αυτοί που τα έζησαν τα ξέρουν. Το μόνο που θα πω είναι ότι εκείνη τη χρονιά ζήσαμε τη μεγαλύτερη πίκρα. Ήμασταν η καλύτερη ομάδα, το είχε αναγνωρίσει ακόμα και ο Ολυμπιακός και δεν πήραμε το πρωτάθλημα. Εμένα όλο αυτό με πείσμωσε.

Επειδή ανέφερα το περιστατικό με τον Μπασινά, έτσι ήμουν εγώ. Ξεπερνούσα πιο γρήγορα τις δύσκολες καταστάσεις, τις αντιμετώπιζα πιο ψυχρά. Δεν με έπαιρνε από κάτω, ήμουν αυτός που θα έριχνε δύο χαστούκια για να σε ξυπνήσω και να πάμε παρακάτω. Εννοείται ότι στενοχωριόμουν, αλλά την επόμενη μέρα το ξεχνούσα, το άφηνα πίσω.

Είδαμε ότι τα παιδιά του Παναθηναϊκού εκείνη την περίοδο ήταν από τις καλύτερες φουρνιές. Οι περισσότεροι εξ αυτών αποτέλεσαν τη βάση της Εθνικής Ελλάδας που κατέκτησε το Euro. Είναι απίστευτο, λοιπόν, αυτοί οι ποδοσφαιριστές να μην έχουν πάρει ένα πρωτάθλημα.

“ΕΙΧΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ!”

Πριν πάω στον Παναθηναϊκό, είχα μία μεγάλη πρόταση από την ΑΕΚ και μιλούσα και με τον Ολυμπιακό. Κάπου εκεί προέκυψε το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού. Ήμουν έτοιμος να υπογράψω στην ΑΕΚ, αλλά μου είπαν από τον ΟΦΗ ότι υπάρχει πρόταση και από τον Παναθηναϊκό. Εγώ τους είπα και για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού και ξεκαθάρισα ότι θέλω να τα βάλω κάτω, να σκεφτώ κάποια πράγματα και ύστερα να αποφασίσω. Θεωρήσαμε, λοιπόν, όλοι μαζί ότι το καλύτερο ήταν να πάω στον Παναθηναϊκό.

Πριν καταλήξω, προέκυψε μία πρόταση από την Ντέρμπι Κάουντι που έπαιζε τότε στην Premier League. Αυτή την πρόταση μου την είχε φέρει ο Γκέραρντ, το γνώριζαν οι άνθρωποι του ΟΦΗ. Το ποσό που θα έπαιρνε η ομάδα θα ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Ο Μίστερ με συμβούλευσε να πάω στο εξωτερικό, ότι αυτό θα ήταν καλύτερο για εμένα και την εξέλιξή μου. Εξέτασα πολλά πράγματα, το συζήτησα με την οικογένειά μου και αποφάσισα ότι το καλύτερο θα ήταν να πάω στην Αγγλία.

Ξαφνικά ήρθε ένα ‘stop’ για να μη φύγω για το εξωτερικό. Δεν ξέρω από που προήλθε, αλλά ξαφνικά εξαφανίστηκε η περίπτωση της Ντέρμπι. Εγώ πίεζα να φύγω, αλλά έβλεπα ότι υπήρχε μία άρνηση στον ΟΦΗ για το εξωτερικό, δεν έμαθα ποτέ από ποιους. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι έπρεπε να πάω είτε στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ που θα έπρεπε να δώσουν ένα ποσό της τάξεως των 3 εκ. ευρώ είτε στον Παναθηναϊκό που θα έδινε 1-1.5 εκ. ευρώ.

Εμένα δεν με απασχολούσε αυτό το κομμάτι, δηλαδή τα λεφτά που θα έπαιρνε ο ΟΦΗ από τη μεταγραφή μου. Αποφασίσαμε, λοιπόν, από κοινού να πάω στον Παναθηναϊκό. Θεωρούσα ότι οι συνθήκες, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ήταν πολύ καλύτερες, από πολλές απόψεις.

Ήθελα να φύγω από τον ΟΦΗ, ήθελα να κάνω το βήμα παραπάνω. Οι άνθρωποι του ΟΦΗ έκαναν ό,τι καλύτερο για να με κρατήσουν, αλλά συζητήσαμε ότι θα ήταν καλύτερο να φύγω και να πάω σε μία μεγαλύτερη ομάδα, έχοντας υπόψιν και την Εθνική ομάδα. Θα ήταν πιο εύκολο να με καλέσουν αν αγωνιζόμουν σε έναν εκ των τριών μεγάλων. Με τον Γκέραρντ που το συζήτησα, ήθελε να πάω στο εξωτερικό, αυτό θεωρούσε το καλύτερο για μένα.

Ο τρόπος που έφυγα από τον Παναθηναϊκό με αδικεί. Δεν διστάζω να το πω. Θεωρούσα ότι είχα πολλά να προσφέρω ακόμα. Έφυγα γιατί μπήκε στη μέση ο εγωισμός ο δικός μου και ο εγωισμός του προπονητή. Αν είχα ζητήσει ένα συγγνώμη από τους συμπαίκτες μου, θα ήμουν για πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό

Παίζαμε ένα παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη, με προπονητή τον Άγγελο Αναστασιάδη. Μετά από το ματς όπου είχαμε κερδίσει στην Τούμπα, είχα πει στον βοηθό του ότι θέλω να πάρω άδεια και να παραμείνω στη Θεσσαλονίκη, να μην επιστρέψω με την αποστολή. Δεν είχα πάρει το ‘ΟΚ’ από τον κόουτς και όταν κατέβηκα στην Αθήνα μετά από 2 μέρες, ο βοηθός του με ενημέρωσε ότι δεν είχε γίνει καλή συνεννόηση και ο Άγγελος είναι πειραγμένος γιατί δεν του το είπα.

Μπαίνοντας στα αποδυτήρια, εξήγησα στον προπονητή τι είχε συμβεί και μου είπε ότι πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από τους συμπαίκτες μου. Θεώρησα ότι δεν έπρεπε να το κάνω και εκεί άρχισε μία μεγάλη κόντρα. Δεν με άφηνε να αλλάξω στα αποδυτήρια, με έδιωχνε.

Εκεί, λοιπόν, έπραξα λάθος. Δεν ζήτησα ένα συγγνώμη και αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα από τον Παναθηναϊκό. Όταν μετά από χρόνια είδα τον Άγγελο, του είπα ότι αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα ζητούσα εκείνη τη συγγνώμη. Μου λέει ‘έλα, ρε πεθαμένο. Δεν πειράζει. Μπορεί να ήταν σε καλό σου’. Έχω μαζί του εξαιρετική σχέση και τον θεωρώ εκτός από εξαιρετικό προπονητή και εξαιρετικό άνθρωπο.

Το μεγαλύτερο λάθος στον Παναθηναϊκό είναι που ο κόσμος έδιωξε την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Δεν πρέπει να το συζητάμε καν. Εγώ που ήμουν στον Παναθηναϊκό έβλεπα καθημερινά τι κάνει η οικογένεια για την ομάδα. Ο κόσμος δεν τα γνωρίζει, δεν ξέρει καταστάσεις, δεν είναι μέσα για να βλέπει τι γίνεται. Οι φίλαθλοι ζητούν επιτυχίες, ζητούν μεταγραφές, ζητούν τίτλους. Αν αποτύχεις σε θεωρούν αποτυχημένο, σε διαγράφουν. Δηλαδή επειδή έπεσαν μαζεμένες κάποιες αποτυχίες, θα κρίνεις αποτυχημένους τους Βαρδινογιάννηδες; Ήταν πολύ άδικο όλο αυτό για την οικογένεια και όσα είχαν προσφέρει στον Παναθηναϊκό.

Το ότι ο Ολυμπιακός έπαιρνε τα πρωταθλήματα, δεν σημαίνει πως πρέπει να έρθει η κατάρρευση στον Παναθηναϊκό. Η οικογένεια έφυγε γιατί η αντίδραση και οι συνθήκες τους ανάγκασαν να αποχωρήσουν. Δεν ήταν δική τους απόφαση, τους ώθησαν κάποιοι να φύγουν και εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα”.

Ο αδικημένος Κιάσσος

Υπάρχουν 3-4 ποδοσφαιριστές που δεν ανήκουν στην ομάδα που σήκωσε το Euro 2004. Ένας εξ αυτών είναι ο Κιάσσος. Η πόρτα της Εθνικής έκλεισε λόγω Παναθηναϊκού και θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο. Χάρηκε, όμως, με τις μεγάλες επιτυχίες της και -κυρίως- δεν ανήκει σε αυτούς που προσπάθησαν να τις αποδομήσουν.

“Το περιστατικό αυτό με τον Αναστασιάδη με ακολουθούσε ακόμα και στην Εθνική. Είχε βγει ότι είμαι ‘κακό παιδί’. Το άκουγα και γέλαγα. Μου έλεγαν ότι είμαι απόμακρος. Η οικογένειά μου και αυτοί που με αγαπάνε ξέρουν πολύ καλά τι είμαι. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να είμαι στην αποστολή της Εθνικής που πήρε το Euro. Μου είχε πει ο Γιάννης Τοπαλίδης ότι είμαι μέσα σε αυτούς που παρακολουθούσαν με τον Ότο Ρεχάγκελ. Γενικά, είμαι από τους αδικημένους στο θέμα της Εθνικής ομάδας. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να προσφέρω.

Ο Αναστασιάδης είναι παρεξηγημένος και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχουν κάποιοι που τον θεωρούν παρωχημένο για την Εθνική. Σχολιάζουν την αγάπη του για το Θεό. Ο μόνος είναι; Το ότι το εξωτερικεύει περισσότερο δεν είναι κακό. Μη τα ισοπεδώνουμε όλα. Τα αποτελέσματα κρίνουν έναν προπονητή. Και τον Ρεχάγκελ τον έλεγαν μέτριο και πήρε το Euro.

Λένε ότι στο Euro παίξαμε αμυντικά. Μα είναι δυνατόν; Έχει τεράστια διαφορά να επιλέξεις έναν τρόπο παιχνιδιού που να περιμένεις τον αντίπαλο, από το να έχεις σκοπό να καταστρέψεις το παιχνίδι του. Η Εθνική το 2004 δεν έκανε τέτοιο πράγμα”.

Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή του

Του είπα χάριν αστεϊσμού ότι αν έχω πρόβλημα αϋπνίας, θα μετρώ τις ομάδες που αγωνίστηκε για να με πάρει ο ύπνος. Δεν θυμάμαι άλλον, πλην του Τάσου Μητρόπουλου, να ανέβασαν τόσο πολύ τον μέσο όρο ‘ζωής’ ενός ποδοσφαιριστή. Από το 1993 έως το 2018 είναι 25 χρόνια γεμάτης καριέρας. Και ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν έρχεται το τέλος μέσα στο χορτάρι, αρχίζει κάτι καινούργιο έξω από αυτό.

“Έφτασα να παίζω μέχρι τα 42, γιατί είχα μάθει στη ζωή μου να ασχολούμαι μόνο με το ποδόσφαιρο. Κοιμόμουν 7-8 ώρες την ημέρα και μετά ασχολιόμουν μόνο με αυτό. Αν ήξερα τι εστί προπονητική και αν γνώριζα ότι θα ζούσα αυτό που ζω αυτή την περίοδο καθημερινά, θα είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο πολύ νωρίτερα. Ακόμα και στα 32!

Ανακαλύπτω τώρα ότι δεν ήμουν τόσο καλός ποδοσφαιριστής όσο πίστευαν κάποιοι ότι είμαι, το βλέπω τώρα μέσα από την προπονητική. Βλέπω πόσα ακόμα θα μπορούσα να έχω κάνει. Ήμουν στο 6 ως ποδοσφαιριστής και όχι στο 8 ή στο 9 που έλεγαν πολλοί, ακόμα κι εγώ.

Ίσως και σήμερα, που είμαι 43, αν συνέχιζα το ποδόσφαιρο θα μπορούσα να παίζω κανονικά. Πριν ελάχιστα χρόνια, στα 40, είχα συζητήσει με ομάδα της Super League, αλλά έδειξαν διστακτικοί λόγω της ηλικίας μου. Τους είπα κάντε μου ένα χρόνο συμβόλαιο και θα δείτε ότι δεν θα σας διαψεύσω. Τελικά δεν προχώρησε.

Δεν έπαιζα ποδόσφαιρο γιατί είχα ανάγκη από τα χρήματα, αλλά γιατί ένιωθα καλά το σώμα και το μυαλό μου. Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένος. Στα 42, είχα την ίδια όρεξη και διάθεση να μάθω. Αισθανόμουν όπως όταν ήμουν 16 χρονών”.

Κεφάλαιο εξωτερικό

Το πέρασμά του από το εξωτερικό (αγωνίστηκε στη La Liga με τη φανέλα της Νουμάνθια) τον στιγμάτισε, σε ό,τι έχει να κάνει με το πραγματικό νόημα του ποδοσφαίρου και πόσο λάθος το αντιμετωπίζουμε εδώ στην Ελλάδα. Στη σκέψη, στη νοοτροπία, στις εγκαταστάσεις, στην αθλητική παιδεία. Κι αν έχεις απορίες γιατί απέχουμε έτη φωτός από τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, ο Κιάσσος έχει την απάντηση.

“Η εμπειρία μου στο εξωτερικό είναι αξέχαστη. Η διαφορά επιπέδου είναι η μέρα με τη νύχτα. Δεν θα σου πω για τις εγκαταστάσεις που όλοι ξέρουν πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα. Υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά. Όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι πολύ αθλητικοί και έχουν τεράστια ατομική ποιότητα, υψηλό δείκτη ποδοσφαιρικής ευφυΐας.

Έχω αντιμετωπίσει κορυφαίους ποδοσφαιριστές, τόσο με τον Παναθηναϊκό στο Champions League όσο και στο εξωτερικό που αγωνίστηκα. Οι πιο δύσκολοι που αντιμετώπισα ήταν ο Μαρκ Οφερμαρς, ο Πατρίκ Βιεϊρά, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ζινεντίν Ζιντάν.

Γενικά στο εξωτερικό έχουν άλλη νοοτροπία στο ποδόσφαιρο. Εμένα τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής τώρα πια, δεν μου αρέσει να βλέπω ομάδες να κάνουν συχνά φάουλ, να πανηγυρίζουν επειδή πήραν ένα αποτέλεσμα παίζοντας φουλ άμυνα, να έχουν αγνοήσει το σημαντικότερο στοιχείο του ποδοσφαίρου: την κατοχή. Δεν μπορώ να βλέπω ομάδες και ποδοσφαιριστές να καταστρέφουν το ποδόσφαιρο. Δεν μιλάω για τις ομάδες που περιμένουν, είναι διαφορετικό αυτό. Αναφέρομαι σε αυτές που το καταστρέφουν.

Επειδή αναφέρθηκα πριν στον Βιεϊρά, δεν είναι ότι ο συγκεκριμένος ήταν πιο έξυπνος από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά προερχόταν από τη Γαλλία, μία χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή ταλέντων στον κόσμο.

Στις Ακαδημίες σου μαθαίνουν το ποδόσφαιρο και τους βασικούς κανόνες του, τα παιδιά μεγαλώνουν σε αθλητικό σχολείο. Πες μου εδώ στην Ελλάδα αν υπάρχει αθλητικό σχολείο. Τι να συγκρίνουμε τώρα; Εδώ σταματά η όποια συζήτηση. Ο Βιεϊρά, λοιπόν, άρχισε με καλύτερες βάσεις σε σχέση με τον Κιάσσο και τον κάθε Κιάσσο”.

Εδώ στις Ακαδημίες μαθαίνουν στα παιδιά μόνο το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό βλέπεις να βγάζουμε ως χώρα πολλούς και καλούς αμυντικούς. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Σε ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα δεις ότι υπάρχουν κάποιες διάσπαρτες εποχές που βγάλαμε καλούς μεσοεπιθετικούς. Ήταν η εξαίρεση

Το καλύτερο σημείο της συνέντευξης

Στο φινάλε της συζήτησής μας του είπα ότι ο πραγματικός λόγος που ήθελα να του πάρω συνέντευξη είναι η φιλανθρωπική δράση του. Όποιος τον ακολουθεί στα social media, δεν χρειάζεται συστάσεις. Για τους υπόλοιπους να πω ότι ο Κιάσσος ανεβάζει videos όπου καλεί σε βοήθεια όπου το χρειάζεται η περίσταση. Πρόσφατα έγινε viral η έκκλησή του για την οικογένεια που πνίγηκε με το αυτοκίνητο στο Γεροπόταμο, στις πλημμύρες της Κρήτης. Έκανε την αρχή και ακολούθησαν οι υπόλοιποι, σε μία συγκινητική αλυσίδα αγάπης και στήριξης.

“Τη φιλανθρωπική δράση τη θεωρώ κομμάτι της καθημερινότητάς μου και θα έπρεπε να είναι κομμάτι της καθημερινότητας όλων. Το video που έκανα για την αδικοχαμένη οικογένεια στις φονικές πλημμύρες της Κρήτης και έγινε τόσος ντόρος, το θεώρησα αυτονόητο. Ήθελα να βοηθήσω, γιατί έτσι λειτουργώ. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος θεωρεί ότι το κάνω για προσωπική διαφήμιση. Μάλλον έχουν προσεγγίσει τη ζωή πάρα πολύ μακριά από το πραγματικό νόημά της. Εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου δημόσιο πρόσωπο, απλά επειδή τυχαίνει και με ξέρουν κάποιοι, αυτό παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Θα το έκανα ακόμα κι αν δεν με ήξερε κανένας.

Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις ένα μωρό 8 μηνών να μην έχει πατέρα και μητέρα. Είναι τρομερό να βλέπεις οικογένειες σε σπίτια που τα παράθυρα μπάζουν και οι τοίχοι έχουν υγρασία. Είναι απίστευτο να βλέπεις παιδιά να πεθαίνουν από καρκίνο. Είναι αυτονόητο να βοηθάμε σε τέτοιες καταστάσεις.

Τα 3 ευρώ που δίνουμε για να πιούμε ένα καφέ, σε κάποιες οικογένειες λείπουν. Το νερό που εμείς το έχουμε αυτονόητο, κάποιοι το στερούνται. Αν κάνεις μία βόλτα στο Ηράκλειο, θα δεις πόσες οικογένειες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα βιοπορισμού.

Μην περιμένεις να σου πω τι έχω κάνει και ποιους έχω βοηθήσει. Αυτοί που με ξέρουν γνωρίζουν καλά σε ποιον σύλλογο ανήκω και τι προσφέρω. Εγώ έτσι βλέπω τη ζωή κι έτσι θα προχωρήσω. Όσο αισθάνομαι δυνατός και μπορώ να βοηθάω υλικά και οικονομικά, θα συνεχίσω να το κάνω.

Έχω να κάνω μία πρόταση μέσω του Contra.gr. Έμαθα πρόσφατα ότι η Super League συγκέντρωσε 30.000 ευρώ για την οικογένεια από το Γεροπόταμο. Εγώ θα προτείνω κάτι άλλο στη Λίγκα και στην ΕΠΟ και την κάνω την πρόταση μέσα από αυτή τη συνέντευξη. Καλώ τη Super League, την ΕΠΟ και τον ΠΣΑΠ να δημιουργηθεί, βάσει καταστατικού, μία οργάνωση, η οποία θα είναι μία τεράστια αποθήκη τροφίμων και αγαθών και παράλληλα θα υπάρχει εθελοντισμός για τους καρκινοπαθείς και όπου αλλού χρειάζεται. Να στηρίζεται οικονομικά από τη Λίγκα, από την ΕΠΟ, από τον ΠΣΑΠ και να υπάρχει βοήθεια στους συνανθρώπους μας. Αυτό μπορεί να γίνει εύκολα και γρήγορα. Εγώ, αν γίνει αυτό, είμαι διαθέσιμος να είμαι μπροστάρης και επικεφαλής αυτής της προσπάθειας!

Αν υπήρχε κάτι οργανωμένο που αφορά τη φιλανθρωπία, αν υπήρχε κάτι τόσο μεγάλο που θα είχε τεράστια δραστηριότητα και απήχηση, εννοείται πως θα εγκατέλειπα το ποδόσφαιρο για να ασχοληθώ με αυτό. Δεν συγκρίνεται το ποδόσφαιρο με το να σώσεις μία ζωή

Θέλω να πω και κάτι άλλο και σε παρακαλώ να το γράψεις. Εδώ στο Ηράκλειο υπάρχει ο σύλλογος ‘Ευ ζω με τον καρκίνο’. Όσοι θέλουν μπορούν να προσφέρουν εθελοντισμό, ας ρωτήσουν να μάθουν. Υπάρχουν κι άλλοι σύλλογοι, υπάρχουν και μεμονωμένες δραστηριότητες, αλλά δεν θέλω να πω κάτι δημοσίως χωρίς την άδειά τους.

Όποιος έρχεται σε επαφή μαζί μου, δίνω τα στοιχεία, αφού κάνω τον απαραίτητο έλεγχο και δημιουργείται η αλυσίδα για να φτάσουν οι βοήθειες εκεί που πρέπει. Τέλος, το αμέσως επόμενο διάστημα, θα δημιουργηθεί στο Ηράκλειο ακόμη ένας φιλανθρωπικός σύλλογος. Είμαι σε συνεννόηση με παράγοντες και σύντομα θα έχουμε νέα.

Στο είπα και πριν. Δύναμη και όρεξη να έχω και θα βοηθάω όσο μπορώ”.

~~~

Τη συνέντευξη την κλείσαμε από το πρώτο τηλεφώνημα. Δέκα λεπτά διήρκεσε. Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν να βολέψουν οι μέρες και οι ώρες για να συναντηθούμε. Σε ένα πρόχειρο γκάλοπ μεταξύ γνωστών και φίλων, δεν βρέθηκε ούτε ένας που να μη μου πει ότι πρόκειται για εξαιρετικό και ευγενέστατο παιδί. Τα διαπίστωσα και τα δύο, ειδικά το δεύτερο, όταν σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης επέμενε να μου μιλά στον πληθυντικό.

Ευθύς και ειλικρινής. Γεμάτος εμπειρίες. Απέναντί μου είχα έναν άνθρωπο που έζησε δύο διαφορετικές εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα ’90s και τα ’00s. Έζησε δύο ομάδες που αναγνωρίστηκαν από εχθρούς και φίλους, συνεργάστηκε με δύο προπονητές με καθολική αποδοχή και σεβασμό. Το βλέπεις και το ακούς ότι ο χαρακτήρας του διαμορφώθηκε μέσα από τον Γκέραρντ και τον Κυράστα.

Λατρεύει το ποδόσφαιρο, ζει και αναπνέει γι’ αυτό, αλλά το βλέπεις στα μάτια του ότι ο προορισμός του στη ζωή είναι να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Στο τέλος της κουβέντας αυτό που μένει είναι το ‘ευχαριστώ’ που του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει για το φιλανθρωπικό κομμάτι. Δεν έχει ανάγκη τους ποδοσφαιρικούς απολογισμούς και τα εγκωμιαστικά σχόλια.

Ο Κώστας Κιάσσος δεν είναι ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής και σίγουρα είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Photo credits: Contra.gr / Νίκος Σκεπάρνης, Eurokinissi