Κριστιάν Γκολομέεβ: Η άπνοια

“Σε ευχαριστώ που δεν με έφερες σε δύσκολη θέση. Μπορώ να πω ότι είναι η καλύτερη συνέντευξη που έχω δώσει. Δεν με άγχωσε τόσο. Ήταν ωραία”. Αυτός στην πραγματικότητα είναι ο επίλογος της συνέντευξης, όχι ο πρόλογος και ανήκει στον Κριστιάν Γκολομέεβ, τον κορυφαίο -εν ενεργεία- Ελληνα κολυμβητή. Στωικός. Με ασάλευτα νεύρα, αναδύεται επί 26 χρόνια, αφήνοντας πίσω τις δύσκολες στιγμές. Λαξευμένος πνευματικά και σωματικά. Χωρίς ξίγκια στο μυαλό και στο σώμα. Είπε “ευχαριστώ”, επειδή δεν έγινε καμία ερώτηση για τη μητέρα του Κριστίνα, η οποία πέθανε πάνω στη γέννα και για τον πατέρα του Τσβετάν, που έφυγε από τη ζωή το 2010, έπειτα από μάχη 8 μηνών με τον καρκίνο.

Το τρικ των εύκολων ή αστείων διλημματικών ερωτήσεων επιστρατεύτηκε τις φορές που φοβήθηκα ότι η κουβέντα θα βαρύνει αναπόφευκτα. Δεν το ήθελε. Τελικά, ο Κριστιάν απαντούσε πνιγμένος στα γέλια. Ακούει και στο ‘Κρίστιαν’. Έτσι τον σύστησε ο προπονητής του Άκης Οικονόμου στον κόσμο των πρωταθλητών. Δεν κράτησε τον τονισμό στη λήγουσα. Τον ξαναβάφτισε ‘Κρίστιαν’, μόλις τον παρέλαβε από το χολ της ελληνικής κολύμβησης. Όταν ήταν 17 ετών. Ο αργυρός πρωταθλητής κόσμου και Ευρώπης στα 50μ. ελεύθερο έχει δυο πατρίδες ή και τρεις. Τη Βουλγαρία, όπου γεννήθηκε. Την Ελλάδα, στην οποία μεγάλωσε και τις ΗΠΑ. Σκέφτηκε διπλά πριν αποδεχθεί την υποτροφία του πανεπιστημίου της Αλαμπάμα. Εκεί ζει από το 2014. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγό του, Λίντζι.

“Στην Ελλάδα ήρθα πολύ μικρός. Μωρό. Φύγαμε -για λίγο- πίσω στη Βουλγαρία. Μετά, επιστρέψαμε όταν ήμουν περίπου δύο ετών. Μεγάλωσα στην Κρήτη. Βουλγαρικά μιλούσαμε στο σπίτι, έξω μιλούσα ελληνικά. Έτσι, έμαθα ταυτόχρονα τις δύο γλώσσες και τέλεια. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Στη Βουλγαρία δεν έχω ζήσει πολύ. Πήγαινα τα καλοκαίρια -στις διακοπές-, όταν τελείωνε το σχολείο. Για έναν – δυο μήνες. Είχα κι εκεί φίλους. Βέλινγκραντ λέγεται η περιοχή. Πολύ όμορφη. Είναι καταπράσινη. Πάνω στο βουνό. Έχει θερμά λουτρά, με θεραπευτικές ιδιότητες. Πολλά spa των Βαλκανίων βρίσκονται στο Βέλινγκραντ. Έχω πάει κι εγώ σε αυτά. Βοηθάνε τους αθλητές στην αποθεραπεία. Από τη Βουλγαρία κρατάω την ομορφιά του τόπου που γεννήθηκα και ότι είναι η οικογένειά μου από εκεί. Και η Κρήτη είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωή μου. Από το νησί κρατάω τους φίλους μου, τα παιδικά χρόνια και το γεγονός ότι άρχισα την κολύμβηση με προπονητή τον πατέρα μου. Τι λέω; Τα πάντα κρατάω από την Κρήτη. Εκεί μεγάλωσα”.

-Μυζηθροπιτάκια ή pancakes;

“Εεεεεε! Pancakes!”, απάντησε και ανασήκωσε γελώντας τους ώμους του, σαν να έλεγε κάτι αυτονόητο. “Με νουτέλα, σιρόπι, φρούτα, οτιδήποτε. Μ’ αρέσουν πολύ και οι κρέπες, αν και δεν τρώω συχνά”.

Το ‘κοπέλι’

Μεγάλωσε στο Ηράκλειο. Γνωρίζει την κρητική διάλεκτο, καταλαβαίνει και την κυπριακή σε μεγάλο βαθμό. “Έχω πολλούς Κύπριους φίλους από το κολύμπι. Κύπριος είναι το παιδί που ήταν συγκάτοικός μου επί 4,5 χρόνια στο πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. Το πρώτο κυπριακό που μ’ εντυπωσίασε, δεν γίνεται να το γράψεις στη συνέντευξη. Άστο καλύτερα (σ.σ. γέλασε). Η κρητική λέξη που χρησιμοποιώ πολύ είναι το ‘κοπέλι’. Λέω και ‘έλα επαέ’ και ‘όι, όι’, αντί για ‘όχι, όχι’ και ‘τσαμ ήντα’ (κιαμ ήντα)”. Το τελευταίο το είπε με πολύ βαριά κρητική προφορά. Δεν κατάλαβα τίποτε. “Πώς να σου περιγράψω τι σημαίνει αυτό… Είναι κάτι σαν το ‘εννοείται’, το ‘ασφαλώς’, αλλά όχι ακριβώς”. Κάτι σαν το “αμ’ πώς;” του Κώστα Χατζηχρήστου, για να συνεννοηθούμε Κρητικοί και μη.

Τα 50μ. ελεύθερο είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αν κάνεις μια στραβή κίνηση, άντε γεια! Σε 4 χρόνια πάλι

“Ανέφερα τα pancakes. Να σου πω ότι μου φαίνεται λίγο μύθος…”, άρχισα να λέω. Με διέκοψε: “Τι; Αυτό με τις 7.000 θερμίδες και τον Μάικλ Φελπς;”. Μάντεψε τι σκόπευα να ρωτήσω, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου. “Μεγάλος μύθος. Εγώ είμαι σπρίντερ. Αυτοί που κολυμπούν περισσότερα μέτρα και κάνουν αερόβια προπόνηση, τρώνε περισσότερο. Αλλά όχι τόσο, όσο αναφέρουν. Εγώ τρώω κανονικά και προσπαθώ να κρατηθώ στεγνός. Τρώω απ’ όλα -όχι τηγανητά-, σε φυσιολογικές μερίδες. Τρία γεύματα και ίσως κάποια σνακ, μετά την προπόνηση. Όλοι με ρωτούν για τις θερμίδες που κατανάλωνε ο Φελπς. Ο κλασικός διάλογος της ζωής μου έχει ως εξής:

-Πόσο ψηλός είσαι;

-2.03μ.

-Παίζεις μπάσκετ;

-Όχι, είμαι κολυμβητής

-Α, είσαι κολυμβητής. Ξέρεις τον Μάικλ Φελπς;

-Ναι, τον ξέρω

-Πόσες θερμίδες κατανάλωνε;

Τέτοια ακούω, συνέχεια. Και λέω: ωραία, εντάξει, ευχαριστώ”.

Ο Γκολομέεβ δεν είναι πρωινός τύπος, το παραδέχεται. “Και δεν κάνω πολλές πρωινές προπονήσεις (σ.σ. γέλασε). Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είμαι σπρίντερ και η προπόνησή μου είναι λίγο διαφορετική από των άλλων. Κάνω πιο λίγα μέτρα. Θέλω καφέ το πρωί, αλλά δεν μου πάει στραβά όλη η ημέρα, αν δεν ξεκινήσει καλά. Δεν με επηρεάζουν αυτά. Είμαι ήρεμος τύπος και μπορώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που θέλω μέσα σε δευτερόλεπτα. Για παράδειγμα, φέτος αγωνίστηκα σε ένα τεράστιο κολυμβητήριο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στη Νότια Κορέα. Κατέκτησα το αργυρό μετάλλιο στο 50άρι ελεύθερο. Η κερκίδα έφτανε στον Θεό. Είχε πολύ κόσμο και τρομερή φασαρία. Όταν μπαίνεις -την ώρα που σε παρουσιάζουν-, το μόνο που θυμάσαι να κάνεις είναι να περπατάς και να είσαι συγκεντρωμένος στην κούρσα. Άλλοτε φοράω ακουστικά, άλλοτε όχι. Όμως, όσο κι αν φωνάζει ο κόσμος, δεν τους ακούω. Το ζω σαν να έχει απόλυτη ησυχία. Δεν τους βλέπω και δεν τους ακούω. Σαν να κοιτάζω τριγύρω, αλλά να μη μου μένουν οι εικόνες. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Μόνο αυτήν ακούω και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Αν δεν το ελέγξω, ίσως μου βγει σε κακό. Είμαι στην τσίτα εκείνη τη στιγμή”.

Στην Αμερική έμαθα την εκκίνηση. Δεν ήξερα να την κάνω σωστά. Υποβρύχιο δεν ήξερα καθόλου και ήμουν πρωταθλητής Ελλάδας, αλλά και πρωταθλητής στο NCAA

Πέρυσι, έπειτα από το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησε στα 50μ. ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γλασκώβης, ο Οικονόμου μου είχε εκμυστηρευθεί: “Το πρωί, πριν από τον τελικό, δεν τον αναγνώρισα. Ήταν διαφορετικός από τις άλλες φορές, πιο επαγγελματίας, πιο κυνικός. Μου είπε ‘θα πάρω το μετάλλιο’. Αυτό το όλο τέταρτος, τέταρτος, ενοχλεί. Ο Κρίστιαν δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους κολυμβητές που ήταν στα μετάλλια και αυτό ήρθε με τον τρόπο που έχει μάθει να ζει. Τίποτε δεν του δόθηκε εύκολα στη ζωή, έτσι κι αυτό το μετάλλιο”. Παρατήρησες την αλλαγή στον τονισμό του ονόματος. “Κρίστιαν με λέει ο Άκης”. Και όσοι τον έμαθαν μέσω του κόουτς.

Κολυμπάει χωρίς να αναπνέει

“Το δικό μου κλικ έγινε, πέρυσι, στη Γλασκώβη. Είπα: ‘Φτάνει’. Τέλος οι τέταρτες θέσεις. Όλα αυτά τα χρόνια ήξερα ότι μπορούσα να είμαι στο βάθρο, το καταλάβαινα. Αυτό σε εκνευρίζει. Άπειρες φορές σκηνοθετώ την κούρσα στο κεφάλι μου. Κλείνω τα μάτια μου και είναι σαν να βλέπω βίντεο, για να βγουν όλα όπως πρέπει. Είναι πολλές οι λεπτομέρειες κι αυτά που ενδέχεται να σου ξεφύγουν. Να μπεις λίγο στραβά στο νερό. Η εκκίνηση, το υποβρύχιο, η έξοδος, η χεριά, το κεφάλι, οι γωνίες. Το επιτρεπτό όριο για το υποβρύχιο κολύμπι είναι 15 μέτρα. Μετά σε ακυρώνουν. Μερικοί βγαίνουν από το νερό στα 15, άλλοι πιο γρήγορα. Εγώ βγαίνω περίπου στα 11 – 12 μέτρα. Και μετά τα δίνω όλα, χωρίς αναπνοή. Παίρνω μια αναπνοή στο βατήρα, πριν από την εκκίνηση. Μέχρι να τερματίσω κολυμπάω με αυτή! Αναπνέω ξανά στον τερματισμό. ”Λάβετε θέσεις” και φεύγω με ό,τι έχω πάρει από αέρα. Μπαίνω στο νερό και δεν αναπνέω μέχρι να ακουμπήσω το χέρι στον τοίχο. Άπνοια. Αυτό θέλει πολλή δουλειά. Μπορείς να βγάλεις εύκολα ένα 50άρι χωρίς αναπνοή. Όμως, όταν είναι σε αυτήν την ένταση, οι μύες σου χρειάζονται οξυγόνο. Κολυμπάς στο μέγιστο και καις πολύ οξυγόνο. Αυτό είναι το καύσιμό σου. Αν δεν το έχεις δουλέψει, για να βγει όλο το 50άρι όπως πρέπει, το χάνεις. Στην προπόνηση το δουλεύεις με άπνοιες, γρήγορα σπριντ χωρίς αναπνοή. Στο γυμναστήριο, κάνω ασκήσεις με άπνοια. Russian twist με εκρήξεις στα χέρια. Δεν είναι πολλοί αυτοί που τερματίζουν με μια ανάσα. Αρκετοί μπορούν, αλλά οι περισσότεροι παίρνουν ακόμη μία, ύστερα από τα 25 μέτρα. Αυτά δεν γίνονται στο 100άρι. Αν υπήρχε κολυμβητής που θα το έβγαζε με μια αναπνοή, θα έκανε διαπλανητικό ρεκόρ. Αν κολυμπήσω αργά, μπορώ να τερματίσω τα 100 μέτρα, χωρίς να πάρω δεύτερη ανάσα. Αντέχω για ένα λεπτό. Μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου στο νερό περίπου 3,5 με 4 λεπτά, αρκεί να είμαι ακίνητος. Όμως, όταν κολυμπάω είμαι στα κόκκινα. Νιώθω ότι πρέπει να μπει αέρας μέσα μου, για να κινηθούν οι μύες. Αλλά η ανάσα με καθυστερεί, γι’ αυτό βγάζω το 50άρι χωρίς αναπνοή”. Έκανα ένα πείραμα. Άνοιξα το χρονόμετρο στο κινητό μου και κράτησα την αναπνοή μου, ενώ καθόμουν στην καρέκλα. Άντεξα χωρίς δυσκολία 1:10.23. Ωστόσο, είχε αρχίσει να θολώνει η όρασή μου και ανέπνευσα.

“Τα 50μ. ελεύθερο είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα στην κολύμβηση. Έχει τις περισσότερες συμμετοχές. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες πέφτουν περίπου 150 αθλητές. Σε φθείρει ψυχολογικά. Πρέπει να τα κάνεις όλα σωστά. Αν κάνεις μια στραβή κίνηση, άντε γεια! Σε 4 χρόνια πάλι. Είναι κακό να ξέρεις ότι έχεις δουλέψει τα πάντα κι αν κάνεις ένα λάθος θα σε τελειώσει. Αντίθετα, στο 100αρι, προλαβαίνω να διορθώσω το λάθος. Μπορώ ν’ αλλάξω την τακτική. Στο 50άρι, ύστερα από ένα λάθος, απλά περιμένεις να τερματίσεις. Τα έχεις χάσει όλα. Οι σπρίντερ στην προπόνηση δουλεύουμε σε άλλη ένταση, αν και κάνουμε λιγότερα μέτρα. Εγώ κολυμπάω και το μυαλό μου κουράζεται, επειδή σκέφτομαι την εντέλεια σε κάθε κίνηση. Σκέφτομαι και το ‘μπιπ’ της εκκίνησης! Από αυτό εξαρτάται ο κολυμβητής. Δεν πάει να πέφτει κτίριο, αεροπλάνο πάνω σε κτίριο, εκείνη τη στιγμή προσπαθεί να είναι συνεπής με το ‘μπιπ’. Συχνά έχει φασαρία, πριν από την εκκίνηση. Βέβαια, τον ήχο δεν τον χάνεις, αλλά μπορεί να μην έχεις την κατάλληλη αντίδραση από το βατήρα. Δουλεύω μια τετραετία για 21 δευτερόλεπτα. Για ένα τσακ. Στην Αμερική έμαθα την εκκίνηση. Δεν ήξερα να την κάνω σωστά. Υποβρύχιο δεν ήξερα καθόλου και ήμουν πρωταθλητής Ελλάδας, αλλά και πρωταθλητής στο NCAA. Εννοώ ότι το υποβρύχιό μου δεν ήταν αποδοτικό. Δεν ήταν για να γίνεις πρωταθλητής κόσμου. Θέλει πολλή υπομονή και πολύ χρόνο, για να αλλάξεις κάτι στο στιλ σου. Μελετάμε κίνηση – κίνηση με κάμερες κάτω από το νερό. Πρέπει να μπορέσεις να μπεις στο περιβάλλον του ψαριού”. Γίνεται υδροδυναμική μελέτη, με στόχο να βρεθούν οι κατάλληλες κινήσεις που πρέπει να κάνει ο αθλητής, προκειμένου να δέχεται τη λιγότερη δυνατή αντίσταση από το νερό. Οι κολυμβητές αντιγράφουν τους ελιγμούς των ψαριών. “Στο υποβρύχιο κάνουμε ό,τι και το δελφίνι κάτω από το νερό. Δεν είναι στη φύση του ανθρώπου το νερό”.

Ο φονικός τυφώνας και η απώλεια που του στοίχισε

Συμβούλευσε τον Απόστολο Παπαστάμο, που φέτος έκανε παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων στα 400μ. μεικτής ατομικής, να φύγει κι αυτός στις ΗΠΑ. “Είναι πάρα πολύ καλός αθλητής! Τεχνικός, δουλευταράς, καλό παιδί. Καλός φίλος. Μακάρι ν’ αφήσει εποχή. Το εύχομαι. Έχει πολύ μέλλον. Δεν ξέρω αν θα πάει Αμερική. Εγώ του προτείνω να πάει. Δεν θα χάσει. Η εμπειρία της Αμερικής κάνει καλό. Όπου κι αν πας, κερδίζεις κάτι. Είτε σε αγώνες είτε στην Αμερική για να συνδυάσεις σπουδές και κολύμβηση είτε κάπου για προετοιμασία. Όλα αυτά είναι εμπειρίες. Βλέπεις τον άλλο να κάνει κάτι αξιόλογο στο ζέσταμα ή στο νερό. Βλέπεις και παίρνεις. Κάτι κρατάς. Ήμουν 20 ετών, όταν πήγα στην Αλαμπάμα, για να σπουδάσω sports science. Ιανουάριος του 2014”.

Θυμήθηκα ότι και η κολυμβήτρια Κρίστελ Βουρνά, σπούδασε στο ίδιο Πανεπιστήμιο. “Έχει ζήσει τυφώνα η Κρίστελ εκεί, το ξέρεις;”, ρώτησα. “Κι εγώ έζησα τυφώνα, λίγο αφότου πήγα. Είναι τρομακτικό. Εμείς ζήσαμε μια τραγική εμπειρία. Ήταν βράδυ και μας πήγαν σ’ ένα ασφαλές κτίριο. Εννοώ τους φοιτητές. Χάσαμε έναν συναθλητή μας, τον Τζον Σερβάτι. Ήταν στην ομάδα μου. Κολυμβητής. Έμενε σε άλλο σπίτι με την κοπέλα του. Όχι στην εστία, όπως εγώ. Προσπάθησε να σώσει το κορίτσι του κι έχασε τη ζωή του. Ήταν πολύ δύσκολες εκείνες οι ημέρες. Άρα, έχω περάσει κι αυτό στη ζωή μου. Έχασα έναν συναθλητή μου από τον τυφώνα. Μαζί πέφταμε στην πισίνα. Δένεσαι πολύ με τα παιδιά της ομάδας”. Ο Σερβάτι πέθανε σε ηλικία 21 χρόνων. Είχε κρατήσει τον ετοιμόρροπο τοίχο, τόσο όσο χρειαζόταν για να ξεφύγει η φίλη του, από το σπίτι. Έπειτα, ο τοίχος τον καταπλάκωσε και αυτός τραυματίστηκε θανάσιμα. Ήταν 28 Απρίλιου του 2014. Αυτή ήταν η μοναδική φορά -κατά τη διάρκεια της συνέντευξης- που ο Κριστιάν μελαγχόλησε. Κατέβασε το βλέμμα του.

-Βουνό ή θάλασσα;

“Θάλασσα. Αλλάαααα, δεν ξέρω. Όχι! Θάλασσα!”.

-Άμμος ή βότσαλο;

“Άμμος!”

-Ρακέτες ή μπιτς βόλεϊ;

“Ρακέτες”. Ξεκαρδίστηκε.

-Χειμώνας ή καλοκαίρι;

“Καλοκαίρι”.

“Καλοκαίρι θα έχει και στο Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια. Τελείωσα τις σπουδές μου και πάω για προπόνηση εκεί. Έχει παίξει ρόλο ότι έχω νυμφευτεί Αμερικανίδα, η οποία όμως δεν έχει σχέση με το Σαν Ντιέγκο. Το γκρουπ που θα ανήκω έχει έναν πολύ καλό προπονητή. Πολλά διάσημα ονόματα της κολύμβησης -απ’ όλο τον κόσμο- πάνε για προπόνηση εκεί. Είναι εξαιρετικές οι εγκαταστάσεις κι έχει καλό καιρό. Όλο το χρόνο ζέστη. Το κλίμα είναι καλό, καλύτερο από της Ελλάδας. Αντέχω να προπονηθώ με κρύο, αλλά είναι καλύτερα στη ζέστη. Είναι αλλιώς να είσαι όλο το χρόνο στον ήλιο, σε ανοιχτές πισίνες. Οι σπρίντερ λειτουργούμε καλύτερα στα ζεστά μέρη. Αν είσαι κρύος, μπορεί να τραυματιστείς. Δουλεύουμε πιο καλά σε ζεστό περιβάλλον”.

“Οι θείοι μου κι ο Άκης κάλυψαν το κενό των γονιών μου”

Η καλοκαιρία είναι ένας από τους λόγους που αγαπάει την Κρήτη λίγο παραπάνω. “Ήταν ωραία. Βέβαια, με βοηθούσε να είμαι πιο χαλαρός το γεγονός ότι είχα προπονητή τον πατέρα μου. Τότε, έκανα όλα τα αγωνίσματα. Αλλά περισσότερο μου άρεσαν τα 50μ. ελεύθερο. Αυτό ήθελα. Δεν ξέρω γιατί. Εντάξει. Ήξερα ότι ο πατέρας μου ήταν στα ίδια αγωνίσματα. Κολυμπούσε κι εκείνος 50μ. και 100μ. ελεύθερο. Μου άρεσαν πάρα πολύ τα σπριντ. Είναι δυναμικά. Η σκέψη μου, όμως, δεν είχε φτάσει τόσο μακριά. Εννοώ στο αργυρό μετάλλιο που κατέκτησα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δεν σκεφτόμουν αυτό που ζω, σήμερα. Το μυαλό μου έφτανε μέχρι να βγω πρώτος στην Ελλάδα, στην κατηγορία μου Παμπαίδες Β’ και Α’. Κι έλεγα: ‘Πω! Πω! Θα είναι ωραίο’. Ήμουν 13 – 14 ετών. Σκεφτόμουν -επίσης- πόσο ωραίο θα ήταν, να είσαι πρώτος στους άνδρες. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Είχα τον μπαμπά μου προπονητή σταθερά κι όταν έφυγε από τη ζωή, έκανα με κάποιον άλλον στην Κρήτη. Είχα πάρει μεταγραφή στον Εθνικό, που είχε δημιουργήσει ομάδα στο νησί”.

-Άσπρο ή μαύρο;

“Μαύρο. Είναι το αγαπημένο μου χρώμα”

-Σουβλάκι ή πίτσα;

“Μ’ αρέσει πολύ το σουβλάκι. Μήπως πίτσα; Δεν ξέρω. Εντάξει, σουβλάκι”.

-Με κρεμμύδι ή χωρίς;

“Με κρεμμύδι εννοείται και απ’ όλα”.

Αφού εξασφαλίστηκε η χαμογελάρα του και ένα δυνατό χαχανητό με τα κρεμμύδια, συνεχίσαμε τη συζήτηση. “Είχα ανέβει για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Αθήνα. Πήγα καλά. Ήμουν πρώτος στους έφηβους και με πήρε ο Εθνικός. Είχε κάνει μια μικρή ομαδούλα κάτω, στην Κρήτη. Πλήρωνε ενοίκιο για να κολυμπάμε εμείς, σε μια 25άρα πισίνα, στο Παγκρήτιο στάδιο. Κάτω από τις κερκίδες. Εμείς, ως Εθνικός, δεν μπορούσαμε να κολυμπήσουμε στη μεγάλη πισίνα, που ήταν ακριβώς δίπλα από το γήπεδο. Είχε αρκετούς συλλόγους σε αυτήν. Τότε, ήμουν μαθητής στη Β’ Λυκείου. Την τελευταία τάξη την τελείωσα στην Αθήνα. Πριν από τον Εθνικό, άνηκα στον ΚΟ Ηρακλείου, στον οποίο δούλευε ο πατέρας μου για χρόνια. Αφού έφυγε από τη ζωή, ο θείος μου είπε: ‘Θα έρθεις στην Αθήνα’. Το 2010 έγινε αυτό. Ο μικρός αδερφός μου έμεινε με τη μητριά μου, στην Κρήτη. Κι εγώ έφυγα. Ο μεγάλος πήγε να δουλέψει στο Λονδίνο. Και οι τρεις κολυμπούσαμε. Κάποιες φορές βλέπω τον μικρό αδελφό στην Κρήτη. Συνέχισα τη Β’ Λυκείου στη Νέα Σμύρνη, ακριβώς δίπλα από το σπίτι μας. Τότε, με ανέλαβε ο Άκης (Οικονόμου). Είμαστε περίπου 10 χρόνια μαζί. Ο Άκης είναι σαν πατέρας για μένα. Πάντα με βοηθάει και με συμβουλεύει. Όχι μόνο για την κολύμβηση, αλλά και για τη ζωή. Τότε, που ήταν να πάω στην Αμερική και το ζύγιζα μου είπε: ‘Τι είναι αυτά που λες; Πρέπει να φύγεις! Είναι για το καλό σου’. Πάντα, θέλει το καλό μου. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Είναι στήριγμα. Συμβαίνει αυτό στα ατομικά σπορ. Τέτοιο δέσιμο. Νοιάζεται. Ρωτάει ‘τρως καλά; είσαι καλά; πώς νιώθεις; μήπως είσαι κουρασμένος;’ Τα πάντα. Οι θείοι μου και ο Άκης κάλυψαν το κενό που υπήρξε με την απώλεια των γονιών μου. Οι θείοι μου με πήραν μαζί τους. Ζούσα μαζί τους. Με είχαν σαν παιδί τους. Αυτό το εκτιμώ πολύ. Αν δεν είχαν κάνει την κίνηση να με πάρουν από την Κρήτη, ίσως να ήταν τελείως διαφορετική η ζωή μου σήμερα. Θα είχα μείνει κάτω, θα είχα σταματήσει το κολύμπι. Εκεί, δεν είναι εύκολο να το συνεχίσεις. Θα πήγαινα σε κάποιο πανεπιστήμιο, θα έβρισκα μια δουλίτσα. Δεν ξέρω τι θα έχει γίνει. Ήρθα στην Αθήνα, όμως. Σε καλή ομάδα και καλό προπονητή. Μπήκα σε άλλο κλίμα. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό για μένα το γεγονός ότι είχα τους θείους μου, τον Κωνσταντίνο Μητρόπουλο και την Άσια Μητροπούλου, δίπλα μου”.

Το τατουάζ ‘Α’ είναι ένα κεφάλαιο

Πίστευα ότι το τατουάζ ‘Α’ -που έχει στο πόδι του- είναι για τη θεία του. “Είναι το ‘Α’ του πανεπιστημίου μου! Για την Αλαμπάμα. Είναι επίσης σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Είναι πολύ διαφορετικά εκεί. Εδώ, ναι μεν ήμασταν ομάδα, αλλά δεν λειτουργούσαμε ως ομάδα. Ο καθένας είναι μόνος του, είναι ατομικό το σπορ. Εκεί, ζεις πραγματικά την ομάδα. Κάναμε τα πάντα μαζί από τις 6 το πρωί που ξυπνούσαμε, για την πρώτη προπόνηση της ημέρας. Ήταν μια δύσκολη καθημερινότητα με κολύμβηση και σπουδές. Φουλ πρόγραμμα και το βράδυ εργασίες. Ήμουν καλός μαθητής. Πολλές φορές είπα: ‘Μπούχτισα. Θέλω να είμαι κι εγώ σαν όλα τα άλλα παιδιά’. Αλλά, εκεί, επιμονή. Ευτυχώς, δεν επηρεάζομαι εύκολα και μένω στο στόχο μου. Είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, με στριμώχνω στη γωνία. Βέβαια, ξεσκάω κι εγώ, άνθρωπος είμαι. Αν δεν το κάνω, μπορεί να μου γυρίσει μπούμερανγκ. Δεν κάνω τρελά πράγματα, απλά βγαίνω από τη ρουτίνα μου. Παίζω παιχνίδια, πάω βόλτες με φίλους. Δεν βλέπω πολύ αθλητικά. Λίγο ποδόσφαιρο, λίγο μπάσκετ και Νόβακ Τζόκοβιτς. Αλλά και μποξ”.

Στόχος είναι το Ολυμπιακό μετάλλιο! Ανεξάρτητα από το χρώμα

Έχει πει και “γαμώτο”. “Και όχι μόνο ‘γαμώτο’ με τις τέταρτες θέσεις! Τώρα, μου άνοιξε η όρεξη με τα μετάλλια. Με την επιβεβαίωση ότι είμαι και τυπικά στους καλύτερους. Πείσμωνα, πριν. Όμως, δεν ξέσπασα, δεν έκανα κάτι τρομερό. Ήμουν νευριασμένος και χαμένος μέσα στις σκέψεις μου. Μήπως έκανα λάθος και έχασα το μετάλλιο, μήπως δεν πήγε καλά η χρονιά; Πάντως, το επεξεργάζομαι μια φορά. Μετά τέλος. Για να πετύχεις πρέπει να αποτύχεις, ξεκάθαρα. Έχω πολύ πείσμα”.

“Το έχω μάθει το ποίημα”

Τον χαρακτηρίζουν συνεσταλμένο και εσωστρεφή. “Δεν είμαι. Απλά δεν ανοίγομαι σε ανθρώπους που είναι έξω από τον κύκλο μου. Πρέπει να αισθανθώ οικεία πρώτα. Με τους φίλους μου και χαβαλέ θα κάνω και τα σοβαρά θα πω. Με αυτούς είμαι πολύ άνετος. Αν δεν τον ξέρω τον άλλο, δεν μου βγαίνει να ανοιχτώ. Άλλοι -σε ξέρουν, δεν σε ξέρουν- είναι χύμα. Βέβαια, πια, έχω φίλους σε όλο τον κόσμο. Ναι, γνωρίζω και τον Κέιλεμπ Ντρέσερ που πήρε το χρυσό. Τερμάτισε μπροστά μου στη Νότια Κορέα. Πολύ καλό παιδί. Καλός αθλητής, εννοείται. Είναι λίγο nerd. Το καταλαβαίνεις όταν μιλάει ή όταν τον δεις κολλημένο σε κανένα video game. Από τα πρώτα βήματά του κάνει τα σωστά πράγματα. Αλλιώς είναι να αρχίσεις στην Κρήτη, να μη σου μαθαίνουν τη σωστή τεχνική, απλά ‘βάρα μέτρα’. Στην Αμερική αρχίζουν από μικρά να τα κάνουν όλα τέλεια, για να γίνουν Ολυμπιονίκες. Αυτά που μαθαίνω τώρα, το υποβρύχιο και άλλες τεχνικές, αυτοί τα έχουν κάνει στα 12 τους. Στα 26 είναι πιο δύσκολο να μάθεις μια καινούργια κίνηση. Αν τα είχα κάνει αυτά μικρός θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα”.

Του αρέσει περισσότερο το Σαν Ντιέγκο από την Αλαμπάμα και εξυπακούεται το Ελαφονήσι από το Ηράκλειο. “Τι απίστευτα νερά! Ζεστά, ρηχά. Ροζ άμμος. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια άμμο κάπου αλλού. Πήγα πάλι φέτος, μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Να σκεφτείς, μπαίνω στη θάλασσα, αλλά δεν κολυμπάω. Κάθομαι μέσα στο νερό ή μπαίνω για να δροσιστώ. Ποτέ κολύμπι. Είναι σαν να παίρνεις άδεια από τη δουλειά σου, για να ξαναδουλέψεις. Βολτίτσες κάνω, πίνω καφέ, και τρώω”.

Αποφεύγει να σκέπτεται κάθε μέρα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα διεξαχθούν σε έναν χρόνο, στο Τόκιο.

“Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Το έχω μάθει το ποίημα. Είναι καλό σημάδι ότι τις δύο χρονιές πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες είμαι στο βάθρο. Με βοήθησε πολύ αυτό”. Ο στόχος του είναι αυτονόητος: “Το Ολυμπιακό μετάλλιο! Ανεξάρτητα από το χρώμα”.

Δοκίμασες να χρονομετρήσεις τη δική σου άπνοια στα μισά της συνέντευξης ή όχι;