Η ζωντανή ιστορία της κερκίδας Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού
Δύο από τους πιο ηλικιωμένους φιλάθλους Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ο Νίκος Χάσικος και ο Γιώργος Γαλανάκης, ξεδιπλώνουν στο Contra.gr τις αναρίθμητες αναμνήσεις τους από το ντέρμπι 'αιωνίων'.
Έτη 179. Τα 91 στο κόκκινο και τα 88 στο πράσινο. Ο κ. Νίκος Χάσικος και ο κ. Γιώργος Γαλανάκης είναι, παρά μια δεκαετία, αιώνιοι. Είναι η ζωντανή ιστορία της κερκίδας του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αντίστοιχα. Οι γηραιότεροι οπαδοί με εισιτήριο διαρκείας στους δύο συλλόγους. Αυθεντικοί. Στα πρόσωπά τους αντανακλάται η αρχέτυπη μορφή των “ερυθρόλευκων” και “πράσινων” φιλάθλων, με τα στερεότυπα που γνωρίζουμε να είναι υπαρκτά, αλλά και καλοβαλμένα -μέχρι σήμερα- πάνω τους· σύμφυτα με τη ζωή τους. Ο Παναθηναϊκός της ελίτ και ο λαϊκός Ολυμπιακός! Ο Αθηναίος γιος βιομηχάνου που μένει στην Πολιτεία και ο Πειραιώτης γιος αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, κάτοικος Κορυδαλλού. Τα εισιτήρια διαρκείας που έχουν στην κατοχή τους αποδεικνύουν ένα πράγμα. Η σχέση τους με την αγαπημένη ομάδα τους παραμένει αρραγής.
Διαφέρουν και παράλληλα μοιάζουν πολύ. Είναι οπαδοί άλλης πάστας. Δεν έμαθαν τα γήπεδα με τα μαχαίρια και τους σκοτωμούς. Τα απεχθάνονται. “Ασχήμιες”, είναι η λέξη τους για τα καμώματα των μεταγενέστερων οπαδών. Αμφότεροι, έβγαλαν το καπέλο στους μεγάλους παίκτες του αντίπαλου και βρέθηκαν απόλυτα σύμφωνοι σε κάτι. “Ένα ματς ήταν και είναι ντέρμπι στην Ελλάδα, αυτό του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό”. Όπως αυτό της 3ης αγωνιστικής στα πλέι οφ της Super League 1. Τα υπόλοιπα παιχνίδια δεν τα χαρακτηρίζουν “ντέρμπι”.
“Ήμουν στο Γουέμπλεϊ”
Ο οπαδός του Παναθηναϊκού, δηλαδή ο… μικρότερος της παρέας, Γιώργος Γαλανάκης γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου (σημαδιακό!) του 1932. Ο δε έφηβος -και ιντερνετικό ξεφτέρι, με δική του σελίδα στο Facebook, στο instagram και e-mail- Νίκος Χάσικος στις 3 Αυγούστου του 1929. Αφού πέρασα με επιτυχία το ψυχολογικό τεστ του κ. Γαλανάκη, που μεταξύ άλλων έχει σπουδάσει και ψυχολογία στη Σουηδία, ρώτησα το αυτονόητο: αν έκανε γενέθλια μέσα στο “Γουέμπλεϊ”.
“Κάθε χρόνο πήγαινα στο Λονδίνο, για να δω τα κλοπιμαία του Έλγιν και παραστάσεις στο θέατρο. Ήμουν στο ‘Γουέμπλεϊ’. Είχα πάει με τη σύζυγό μου (σ.σ. Μαίη Καβαλίκα, Β’ Μις Ελλάς του 1957). Στο ίδιο αεροπλάνο με τον Παναθηναϊκό ήμασταν. Κι έλεγα ότι θα κερδίσουμε στα γενέθλιά μου. Έπειτα, αναρωτήθηκα ‘μα, γενέθλια είναι αυτά;’ Μας έριξαν και δυο κλοτσιές. Μεγάλη στενοχώρια είχα, τότε. Τουλάχιστον, μας έμεινε η ικανοποίηση της συμμετοχής μας στον τελικό. Τη βραδιά που προκριθήκαμε στον τελικό έφυγα από το γήπεδο με τα πόδια και πήγα στην Ομόνοια! Πρωτίστως, παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Μικρός δεν ενδιαφερόμουν καθόλου γι’ αυτό. Ασχολούμουν με την κλασική μουσική, τα ιταλικά μου, τα αγγλικά. Ήμουν -ας πούμε- από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν βιομήχανος και το εργοστάσιά μας ήταν στον Πειραιά. Η καταγωγή μου είναι από τη Μεσσήνη. Μετά τη θητεία μου στο στρατό έκλεβα κρυφά από τον πατέρα μου το αυτοκίνητο, τα βράδια. Μου έλεγε ‘τώρα τελευταία καίει πολύ το αυτοκίνητο’. Δεν το υποψιαζόταν. Δούλευα τότε. Μέναμε στο Πεδίον του Άρεως. Στον Πειραιά κατέβαινα με το λεωφορείο. Δύο λεωφορεία άλλαζα. Είχα γνωρίσει έναν καλό άνθρωπο, λοχαγός ήταν. Αργότερα, με τη χούντα είχε κακό τέλος. Τη χαρακτήρισε ‘αίσχος’! Τον πέθαναν από το πολύ ξύλο. Αυτός με έκανε Παναθηναϊκό”.
“Μέναμε απέναντι στον Γιάννη Βάζο”
Ο κ. Χάσικος, επιχειρηματίας με κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών, γεννήθηκε στον Πειραιά και σε ηλικία ενός έτους έφυγε από την Ελλάδα: “Πήγαμε -οικογενειακώς- στην Ιταλία. Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Θα έφτιαχναν καράβια, εκεί. Επιστρέψαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν 6,5 χρόνων και εγκατασταθήκαμε στη Δραπετσώνα, Τριφυλίας 22. Μέναμε απέναντι στον Γιάννη Βάζο. Μια δυο φορές μάς είχε πάρει στο γήπεδο, τους πιτσιρικάδες. Το 95% των παιδιών ήταν Ολυμπιακοί, στον Πειραιά. Τότε, παρέα με άλλους φίλους, πηγαίναμε έξω από το γήπεδο. Είχαμε από μία δραχμή ο καθένας για το παγωτό μας. Έμπαινε ο ένας μέσα στο ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’ και οι υπόλοιποι δέναμε τις ζώνες μας και σκαρφαλώναμε με τη βοήθεια του φίλου μας και άλλων μεγαλύτερων. Ήταν άλλες εποχές, ωραίες! Πήγαινα και στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ασφαλώς και υπήρχαν συνθήματα και καβγάδες σε βαθμό πειράγματος, όμως. Δεν γίνονταν ασχήμιες, όπως τώρα”.
Μέσα στα εικονίσματα ο Ολυμπιακός
Και ο κ. Γαλανάκης καθόταν στις πειραιώτικες κερκίδες: “Φυσικά, πήγαινα και στο ‘Καραϊσκάκης’. Αυτό το παιχνίδι ήταν και είναι το ντέρμπι της Ελλάδας, όχι κάποιο άλλο. Μια, δυο φορές τις έφαγα κιόλας. Τα έκαναν αυτά οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Θυμάμαι ότι κάποιοι αγώνες ήταν αριστουργήματα. Κάτι που με είχε ενοχλήσει πολύ ήταν όταν οι υπάλληλοί μας έβαλαν εικόνες του Ολυμπιακού στα χριστιανικά εικονίσματα που είχαμε στο εργοστάσιό μας. Τους είπα: ‘Σας αφήνω ένα μήνα περιθώριο για να τις βγάλετε’. ‘Κύριε, Γαλανάκη’, μου απάντησαν, ‘θέλαμε να σας πειράξουμε, γι’ αυτό τις βάλαμε, αλλά το πιστεύουμε κιόλας!’ Εννοούσαν ότι ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία. Βέβαια, τις έβγαλαν”.
Το προρρηθέν επιβεβαίωσε χαμογελώντας ο “έφηβος ερυθρόλευκος”, σε μια αποστροφή του λόγου του: “Ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία! Τουλάχιστον, έτσι πιστεύω εγώ”. Ο κ. Χάσικος και ο κ. Γαλανάκης δεν συναντήθηκαν από κοντά. Δεν θέλαμε να τους εκθέσουμε σε κάποιο κίνδυνο, λόγω του κορονοϊού. Συνεπώς, δεν γνώριζε ο ένας τις απαντήσεις του άλλου. Υποθέτω, μπορούσαν να τις φανταστούν. Αυτό κατάλαβα. Οι συλλογικές εμπειρίες τους, οι κοινές παραστάσεις είναι εγκαθιδρυμένες σαν μικροί κανόνες στη μνήμη τους κι ας μην είναι -πια- τόσο ισχυρή, όσο παλαιότερα. Είναι δυο γνωστοί άγνωστοι.
“Δεν έπαιρνε καθαρά πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός. Και ψεύτικα πέναλτι κέρδιζε και ψεύτικα φάουλ. Για εμάς λένε ότι τάχα πληρώθηκαν οι Γιουγκοσλάβοι του Ερυθρού Αστέρα και έτσι πήγαμε στο ‘Γουέμπλεϊ'”. Ο Νίκος Χάσικος απάντησε με τρεις λέξεις στα παναθηναϊκά καρφιά: “Θα τους περάσει”. Το ξανασκέφτηκε: “Μην αρχίσω να θυμάμαι διάφορα. Ούτε θα κάνω τη μικροψυχία να μιλήσω για το ‘Γουέμπλεϊ’. Ένας σωστός Παναθηναϊκός δεν γίνεται να μη δεχθεί ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας”. Είπαμε, ήταν ωραίες εποχές τότε, αλλά είναι και οπαδοί. Και κάθε τίμια οπαδική κουβέντα “αιωνίων” δεν γίνεται να ακούγεται σαν τις “4 Εποχές” του Αντόνιο Βιβάλντι και πολύ περισσότερο σαν νανούρισμα. Είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ.
“Επιτρέπεται αυτό που έκανε με τον Δώνη;”
Ο κ. Γαλανάκης ανέσυρε ένα δημοσίευμα της “Απογευματινής” (3/10/2001): “Εδώ, γράφει ότι ο Παναθηναϊκός ήταν η κορυφαία ομάδα στον κόσμο, εκείνη την περίοδο. Στον κόσμο! Δεν έχανε”. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) είχε αναδείξει τον Παναθηναϊκό κορυφαία ομάδα του πλανήτη, εκείνον τον Σεπτέμβριο. Η μελέτη της βασίστηκε στην αγωνιστική παρουσία του στο Champions League. “Γνωρίζω προσωπικά τον κ. Αλαφούζο, από τότε που ήμουν διευθύνων σύμβουλος στην ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας). Ίσως ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στις καλές εποχές, αν αλλάξει η ιδιοκτησία του. Μας απέκλεισε η UEFA, λόγω οφειλών. Μου έλειψε πολύ ο ευρωπαϊκός Παναθηναϊκός! Επιτρέπεται αυτό που έκανε με τον Γιώργο Δώνη; Τον έδιωξε λίγο πριν από το τέλος της χρονιάς. Τελειώνει το πρωτάθλημα. Μου φαίνεται γελοίο! Ο Δώνης έφτιαξε μια ωραία ομάδα, με νέα παιδιά που τρέχουν πολύ”.
Ο κ. Χάσικος έκανε μια μικρή σύγκριση Αλαφούζου-Γιώργου Βαρδινογιάννη: “Αναρωτιέμαι: ‘ξέρεις τι είναι να έχεις έναν Βαρδινογιάννη και να τον διώχνεις;’ Διάβαζα, προχθές, ότι ο Αλαφούζος έχει βάλει περισσότερα από 30 εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι λίγα. Όμως, η οικονομική δύναμη του Βαρδινογιάννη είναι τεράστια. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης έκανε έξυπνες κινήσεις με το γήπεδο. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να περάσει όσα πέρασε η ΑΕΚ. Να πέσει κατηγορία; Θα πέσει το ‘Καραϊσκάκης’! Κανείς οπαδός του Ολυμπιακού δεν θα το άντεχε αυτό και δεν θα άφηνε ο πρόεδρος να συμβεί τέτοιο πράγμα. Ούτε μία στο δισεκατομμύριο δεν μπορεί να γίνει αυτό! Οι κόντρες των προέδρων δεν με ενδιαφέρουν. Ούτε αν δεν τα βρίσκουν ο Σωκράτης Κόκκαλης με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, όπως λένε. Εγώ είμαι με τον Ολυμπιακό. Μόνο ο Ολυμπιακός μ’ ενδιαφέρει. Η μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας”.
“Προτιμώ να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός απ’ ό,τι ο ΠΑΟΚ”
Ο Ολυμπιακός βρήκε και έναν απρόσμενο σύμμαχο, για φέτος, τον φίλο του Παναθηναϊκού. “Ο ΠΑΟΚ μου είναι αντιπαθής! Η νοοτροπία τους είναι κακής ποιότητας. Αφού να σκεφτείς, εγώ που υποτίθεται δεν πάω τον Ολυμπιακό, προτιμώ να πάρει το πρωτάθλημα αυτός απ’ ό,τι ο ΠΑΟΚ. Με την ΑΕΚ δεν έχω πρόβλημα. Την ΑΕΚ την έχω συνδέσει με την Κωνσταντινούπολη. Πήγα εκεί όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Άκουγα συνέχεια για την Πόλη. Μπράβο που φτιάχνει γήπεδο, ενώ οι ανίκανοι στον Παναθηναϊκό δεν τα έχουν καταφέρει. Στο μεταξύ, όλοι στο εξωτερικό ξέρουν μόνο τον Παναθηναϊκό! Όπου έχω ταξιδέψει μόνο ‘Panathinaikos’ λένε. Όταν, τους έλεγα για τον Ολυμπιακό, νόμιζαν ότι εννοούσα τους Ολυμπιακούς Αγώνες”.
Μια καλή κουβέντα είχε να πει κι ο κ. Χάσικος. Chapeau, στον Παναθηναϊκό: “Ο μοναδικός αντίπαλος του Ολυμπιακού στην Ελλάδα είναι ο Παναθηναϊκός. Να λέμε αλήθειες! Το λέω και το πιστεύω ακόμη και τώρα που ο Παναθηναϊκός δεν περνάει τις καλύτερες ημέρες του. Ποιος ΠΑΟΚ; Εμάς αντίπαλός μας είναι μόνο ο Παναθηναϊκός! Αυτό είναι το ντέρμπι. Ντέρμπι στην κυριολεξία, διότι ακόμη και όταν δεν είναι δυνατή κάποια από τις δύο ομάδες, δεν μπορείς να κάνεις πρόβλεψη ποιος θα νικήσει και ποιος θα χάσει. Να, τώρα, γι’ αυτό το ματς δεν μπορώ να προβλέψω. Είναι άλλο παιχνίδι αυτό! Μεταμορφώνει τις ομάδες. Πάντα τον υπολογίζω τον Παναθηναϊκό, στα μεταξύ μας. Είναι αυτός που είναι και έχει την ιστορία που έχει. Κι ας είναι τώρα ο Ολυμπιακός καλά κι εκείνος όχι. Πιστεύω ότι μπορεί να έχουμε και έπαρση. Ανθρώπινο είναι, βέβαια. Συμβαίνει. Όμως, ο Ματιέ Βαλμπουενά παίζει σαν έφηβος. Σε τρελαίνει. Ξέρεις κάτι; Τους παίχτες που έχει φέρει ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα δεν τους έχει φέρει άλλη ομάδα. Κι ο Παναθηναϊκός έφερε, αλλά όχι τέτοιους. Ούτε σε αντίστοιχο αριθμό. Πάντως, τον Ριβάλντο δεν τον χώνεψα, για όλα αυτά που είπε. Δηλαδή, γιατί δεν λέμε άσχημη κουβέντα για τον Ζίο (σ.σ. Ζιοβάνι);”
Αυτό το παιχνίδι για τα πλέι οφ, δεν θα το δει από κοντά: “Τώρα, με τον κορονοϊό, μου λείπει απόλυτα το ‘Καραϊσκάκης’. Πάω εκεί και με κρύα και με βροχές. Είναι η μόνη έξοδός μου κι η μόνη χαρά. Σε καφενείο δεν έχω πάει στη ζωή μου. Δεν το υποτιμώ, απλά δεν πάω”.
“Το 1-4 με τον Γεωργάτο”
Προσπαθούσαν να βάλουν σε τάξη τη μνήμη τους. Το πρωτάθλημα της σεζόν 1968-1969 είναι ένα από αυτά που ξεχωρίζει ο κ. Γαλανάκης: “Ο Γιώργος Γονιός ήταν αρχικά επιθετικός, χωρίς κάποια μεγάλη αξία. Ένα, ένα γκολ και πήραμε το πρωτάθλημα”. Ο Γονιός εκείνη τη σεζόν ήταν 1ος σκόρερ του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα με 18 γκολ κι έπειτα συνέχισε την καριέρα του ως αμυντικός. Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος ήταν ο Γιώργος Σιδέρης του Ολυμπιακού με 35 γκολ. Οι “πράσινοι” κατέκτησαν τον τίτλο με 90 βαθμούς και δεύτεροι ήταν οι Πειραιώτες με 88. Το πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι είχε λήξει ισόπαλο (0-0) και στο δεύτερο είχε νικήσει ο Ολυμπιακός με 2-1.
“Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποιο παιχνίδι”, τόνισε ο “παλιός” του Ολυμπιακού και εξήγησε: “Είμαι της στιγμής. Αφοσιώνομαι στο παιχνίδι που βλέπω. Βόμβες να πέφτουν δίπλα μου, δεν το καταλαβαίνω. Θυμάμαι όταν παίξαμε με τη Μίλαν, με τερματοφύλακα τον Σάββα Θεοδωρίδη. Το 1959 ήταν. Τώρα, πρόσφατα! Ξέρεις… (γέλασε) Ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι του Ολυμπιακού. Πιο πριν παίζαμε στην Τούμπα. Επειδή υπηρετούσα στον ναύσταθμο, με θητεία 27 μηνών, είχα γνωριστεί με κάτι Θεσσαλονικείς και πήγα μαζί τους στο γήπεδο. Εγώ είμαι τόσος δα και με προστάτεψαν αυτά τα ντερέκια, όταν έβαλα φωνή στο γκολ του Αριστείδη Παπάζογλου. Αν δεν ήταν οι φίλοι μου, θα με έκαναν μαύρο στο ξύλο! Από τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό μου άρεσε πολύ αυτό με τον Γρηγόρη Γεωργάτο. Που είχαμε βάλει 4 γκολ στον Παναθηναϊκό, στη Λεωφόρο. Είχε λήξει 1-4″. Του υπενθύμισα την κίνηση που είχε κάνει (και) ο ‘Γκεό’: “Ναι! Τότε, που έδειξε τη φανέλα του”.
“Θα σου πω κάτι. Πριν μιλήσουμε, σκέφτηκα ν’ αναζητήσω κάποια από τα παλιά στο ίντερνετ. Αλλά είπα ‘αφού δεν τα θυμάσαι, βρε’. Και δεν μου αρέσει να κάνω τέτοια πράγματα. Όσα θυμάμαι θα πω. Χάρηκα πολύ και τώρα με την Μπαρτσελόνα. Επειδή, είμαι και Μπαρτσελόνα. Τον καμάρωσα τον Ολυμπιακό. Έπαιξε ωραία. Και οι Ισπανοί δεν ήρθαν μισοί. Έπαιζε και ο Λιονέλ Μέσι. Όταν, κερδίσαμε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να δεις. Δεν ήμουν σπίτι και άκουγα τον αγώνα από το ραδιόφωνο, αλλά έπεσε η μπαταρία. Τρελάθηκα! Ρωτούσα ‘πόσο είναι ο Ολυμπιακός;’, κανείς δεν ήξερε. Όταν μου είπε ο γιος μου πόσο έληξε (σ.σ. 2-0) αναρωτήθηκα ‘τι λέει, τώρα;'”.
Δεν μπορούσα να μην τους ρωτήσω για τους παίχτες που έκαναν ρεσάλτο από τη μία ομάδα στην άλλη. Σε αυτό το σκέλος δεν τα βρήκαν. “Γιατί να μην παίξει στον Παναθηναϊκό ο Δεληκάρης; Γιατί όχι;”, απάντησε ο κ. Γαλανάκης και συνέχισε: “Φυσικά τον ήθελα! Τέτοιον παίχτη -που δοξάζει την ομάδα σου- τον χαίρεσαι. Θέλουμε το ωραίο ποδόσφαιρο”. Το όνομα του Γιώργου Δεληκάρη είναι must σε αυτήν τη συζήτηση. Αλλά, ο κ. Χάσικος “δαγκώθηκε” περισσότερο για κάποιον άλλο. “Αυτός που με ενόχλησε ήταν ο Νίκος Σαργκάνης”.
Αυτομάτως, φάσεις από τον τελικό κυπέλλου του 1988 πέρασαν καρέ-καρέ από το μυαλό μου. Αυτό το παιχνίδι και φυσικά ο τελικός του Ευρωμπάσκετ της προηγούμενης χρονιάς είναι τα πρώτα ματς που θυμάμαι καθαρά από την παιδική ηλικία μου. Ο τελικός του Σαργκάνη και του αλησμόνητου Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Ήταν οι δύο πρωταγωνιστές στο ντέρμπι των ντέρμπι, στο οποίο νίκησε ο Παναθηναϊκός στα πέναλτι 4-3 (2-2).
Το “Φάντομ” ήταν μεταξύ των παιχτών που εκτέλεσαν πέναλτι. Εύστοχο. Συρτό, όπως και τα υπόλοιπα των συμπαικτών του. Έπειτα, ο Σαργκάνης έπιασε την μπάλα και τη φίλησε. Με σαρδόνιο χαμόγελο την πέταξε στον επόμενο και κάθισε πάλι κάτω από τα γκολπόστ. Το φιλί στην μπάλα ήταν μία από τις στιγμές του τελικού ή τουλάχιστον μία από αυτές που χαρακτηρίζουν την ποικιλία των συναισθημάτων στα μασίφ ποδοσφαιρικά ντέρμπι. Η μικρή ικανοποιητική εκδίκηση αναδυόταν μέσα από τα γάντια του πρώην “ερυθρόλευκου” που έπαιζε με πάθος και η έλλειψη ανεκτικότητας κειτόταν στο χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου. Πέταξα λάδι στη φωτιά. “Τώρα που το λες, σαν να θυμάμαι κάτι. Είχε φιλήσει και την μπάλα ο Σαργκάνης, ναι. Καλά λες! Η μεταγραφή που ξεχώρισα ήταν αυτή του Αντώνη Νικοπολίδη στον Ολυμπιακό. Στον Παναθηναϊκό ήταν δεύτερος, στη σκιά του σπουδαίου Γιόζεφ Βάντσικ. Εμείς, όμως, τον χρειαζόμασταν. Στον Ολυμπιακό απογειώθηκε και άφησε εποχή. Οι εγκεφαλικοί ποδοσφαιριστές μου αρέσουν. Τέτοιος παίκτης ήταν ο Θανάσης Μπέμπης, αλλά και ο Μίμης Δομάζος, τεράστιος! Όλο λέω να πω τον Αριέλ Ιμπαγάσα, αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα ο Μπέμπης. Ο Δεληκάρης ήταν κάτι άλλο. Ατόφιο ταλέντο, παιχταράς. Άλλο πράγμα”.
Σε λίγα χρόνια, σε 5 για την ακρίβεια, η λέξη “αιώνιοι” θα απεγκλωβιστεί από τα εισαγωγικά που την περικλείουν. Θ’ αποκτήσει κυριολεκτική μορφή. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα είναι όντως αιώνιοι αντίπαλοι. Μαζί δεν κάνουν, αλλά δεν μπορούν και χώρια.
