Του Ελληνιάδη η χτένα δεν ήταν ποτέ παρθένα

Σε ένα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός όπου το Αλεξάνδρειο "κόχλαζε", δυο ώρες πριν από το τζάμπολ βγήκε ΤΟ σύνθημα. Καθώς οι ολυμπιακοί είχαν ξεκινήσει το ζέσταμά τους, η εξέδρα των ΠΑΟΚτσήδων τραγουδάει εν χορώ: "Είναι παρθένα, του Ελληνιάδη η χτένα". Μιλάμε για έπος! Οι "ερυθρόλευκοι" πνίγονται από τα γέλια, ο Γιάννης Ιωαννίδης ωρύεται "κάντε ζέσταμα, ρε μαλ.... να". Ο ποιητικός... οίστρος του ΠΑΟΚτσή στιχοπλόκου έγραψε ιστορία. Άλλωστε, ο πρώτος που υιοθέτησε το σύνθημα ήταν ο ίδιος ο "στόχος" των Θεσσαλονικέων.

Αν υπάρχει ένα προτέρημα που ξεχωρίζει τον Σταύρο Ελληνιάδη είναι ο αυτοσαρκασμός του. Δεν διστάζει να "τσαλακώσει" τον εαυτό του. Και κάπως έτσι, δέχθηκε να... χτενίσουμε ενδελεχώς, όχι την αραιή κώμη του, αλλά τη 43χρονη παρουσία του στα γήπεδα μπάσκετ, που ξεκίνησε από παιδάκι στον Πειραϊκό, όταν σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις σημείωσε 104 πόντους (!) και συνεχίζεται με το αέναο πέρασμά του από σχεδόν όλες τις ομάδες της Α1 (ως μάνατζερ). Δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν να επιδείξουν μια αντίστοιχη διαδρομή. Πλάκα-πλάκα, ο Ελληνιάδης έχει κάτσει στον πάγκο κορυφαίων ομάδων, δίπλα σε σπουδαίους προπονητές: Ολυμπιακός, Πανιώνιος, Μαρούσι, Ίκαρος, Κόροιβος, Φάρος, Ιωνικός στον τελευταίο σταθμό του.

Δουλειές για όλες τις απαιτήσεις. Και στο επίπεδο του υψηλού πρωταθλητισμού (με τον Ολυμπιακό) και στις ομάδες που πρωταγωνιστούσαν (4η θέση με τον Πανιώνιο του Παναγιώτη Γιαννάκη, 3η με το Μαρούσι του Γιώργου Μπαρτζώκα), αλλά και μάχη για τη σωτηρία στις επόμενες. Ακόμη και στη Β' Εθνική είναι έτοιμος να δουλέψει (στο Παλαιό Φάληρο φέτος), αρκεί να έχει ένα πρόγραμμα μπάσκετ που του τραβάει την προσοχή.

Πέντε χιλιάδες και πλέον λέξεις, για το ξεκίνημά του, τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη (που έπειτα από ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τον μετονόμασε σε... Περπινιάδη), του Σωκράτη Κόκκαλη, των αδερφών Αγγελόπουλων. Θα παρελάσουν οι καλοί φίλοι της εφηβείας, ο Κάρεϊ Σκάρι, ο Ζάρκο Πάσπαλι, θα θυμηθεί την κλωτσιά που έδωσε στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και στο τέλος θα παραδεχθεί και τα μεγάλα λάθη του. Όποια γνώμη κι αν έχετε για τον Ελληνιάδη, θα πρέπει να παραδεχθείτε ότι ο άνθρωπος είναι... περιβόλι.

Στα 54 πλέον, πατέρας δυο σπουδαίων κοριτσιών, της διεθνούς πολίστριας Έλενας και της καταξιωμένης χημικού Ειρήνης, γυρίζει τις σελίδες προς τα πίσω και κάνουμε μαζί βόλτα σε δυο, τρεις (μπορεί και τέσσερις) εποχές του ελληνικού μπάσκετ.

Έβαλε 104 πόντους στο μίνι!

Ο Ελληνιάδης ξεκίνησε όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Παίζοντας ποδόσφαιρο. Μαζί με φίλους, είχε φτιάξει την Ποδοσφαιρική Ένωση Ευαγγελιστρίας και επειδή ο μεγαλύτερος της παρέας ήταν Προοδευτικάνος, τους είχε ντύσει στα βυσσινί. Μια μέρα έξω, από τον Δουράμπεη στο παλιό Δελφινάριο, ένας παράγοντας του Πειραϊκού, ο Βαγγέλης Λυμπεράτος, τους καλεί να δοκιμάσουν το μπάσκετ στον Πειραϊκό, τον ιστορικό σύλλογο του Πειραιά, γεννήτορα του Ολυμπιακού, με πολυσχιδή δράση, όχι μόνο στον αθλητισμό. Ο μικρός Ελληνιάδης μπήκε στο γήπεδο και δεν... ξαναβγήκε.

"Μάλλον το 'χα μέσα μου, γιατί από την πρώτη στιγμή άρχισα να βάζω πόντους. Έπαιρνα την μπάλα κι έτρεχα, μέχρι να βάλω το καλάθι. Όταν νικήσαμε τον Εθνικό με 163-21, είχα βάλει 104 πόντους και όλοι έτριβαν τα μάτια τους. Και στα άλλα ματς έβαζα αβέρτα: 40, 50 ακόμη και 75 πόντους. Έτρεχα πολύ, είχα άλμα γιατί είχα γυμνάσει τα πόδια μου στα πάνω-κάτω στη σκάλα του πατρικού μου, μου άρεσε κιόλας και κόλλησα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τίποτε άλλο. Μόνο μια φορά, όταν πήδηξα 1.75μ. σε σχολικούς αγώνες στο ύψος, φοβήθηκαν στον Πειραϊκό μην πάω στον στίβο. Σιγά μην πήγαινα".

Και δεν άργησες να παίξεις και στην ανδρική ομάδα!

"Ήμουν 13,5, ετών. Φεβρουάριος του '80, παίζαμε με τους Αμπελόκηπους για το πρωτάθλημα της Α' Κέντρου, με τις ομαδάρες της εποχής. Παίζαμε με τους Αμπελόκηπους, που είχαν τότε Δημήτρη Αναγνώστου, Μπάρμπα, Γιώργο Καλαφατάκη. Με έβαλε ο Μάκης Ποτόσογλου και έβαλα ένα καλάθι. Ήταν το βάπτισμα του πυρός. Ήμουν τυχερός, όχι μόνο εγώ, αλλά και όλα τα παιδιά που πέσαμε πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο. Ο Μάκης είχε τρέλα με το μπάσκετ και ειδικά με τα νέα παιδιά. Πρωτοπόρος για την εποχή του, χρησιμοποιούσε το βίντεο, τότε που ήταν άγνωστη λέξη".

Από μικρό παιδί βασικός, δηλαδή...

"Κι ο Μάκης δεν σήκωνε κουβέντα. Μια μέρα πάνε οι δυο παλιότεροι και μεγαλύτεροι παίκτες της ομάδας και του λένε 'πες του μικρού να μην τρέχει τόσο πολύ, γιατί δεν τον προλαβαίνουμε'. Τους κοιτάζει και τους απαντάει: 'Θα του πω να τρέχει πιο γρήγορα κι αν δεν μπορείτε, κόψτε το!' Τόση εμπιστοσύνη μας έδειχνε. Του άρεσε πολύ η ισπανική σχολή. Παίρνουμε την μπάλα και τρέχουμε. Είχε δει βιντεοκασέτες της Ρεάλ και της εθνικής Ισπανίας και καθιέρωσε στον Πειραϊκό αυτό το στυλ. Εγώ έκανα τον... Χουάν Αντόνιο Κορμπαλάν, που του έμοιαζα και λίγο. Κοντός με λίγα μαλλιά (σ.σ. γέλια). Αλλά έτσι έγινε μεγάλος ο Πειραϊκός. Με την εποπτεία του συγχωρεμένου Πέτρου Καπαγέρωφ, τη δουλειά του Βαγγέλη Λυμπεράτου και το παιδομάζωμα που συνεχιζόταν. Μαζί ήρθαν και παράγοντες, αλλά και κόσμος, που γέμιζε το 'Παπαστράτειο' και δεν το πιστεύαμε. Ακόμη θυμάμαι το ματς με τον Ζωγράφο. 'Οποιος νικούσε, ανέβαινε Β' Εθνική. Βγαίνουμε από τα αποδυτήρια και βλέπουμε κατάμεστες εξέδρες. Τσιμπιόμασταν να δούμε αν είναι αλήθεια".

Μια άλλη εποχή, ένα άλλο μπάσκετ, με μάχες σώμα με σώμα...

"Και ξύλο! Σε ένα ματς με το Αιγάλεω, έβαλα καλάθι και φάουλ. Μόνο που για να εκτελέσω τη βολή, πέρασε μια ώρα! Είχαμε κλειστεί στα αποδυτήρια. Φύγαμε γύρω στις 2:30 το πρωί, αφού ήρθε πρώτα ο Βίκτωρας Μητρόπουλος για να μας συνοδέψει μέχρι το πούλμαν. Αιγάλεω, μυθική ομάδα με Κώστα Λεβεντάκο, Σπενς (Δημήτρης Παντελίδης το κανονικό όνομα), Δημήτρης Καρβέλας και Κολιός. Ο Γιάννης..."

Σε κυνηγούσε και μια... κατάρα. Να τραυματίζεσαι στα μεγάλα ματς.

"Ο Κώστας (σ.σ. ο Σορώτος) στα πε; Έπαιζα, όμως! Στο παιδικό, όταν πήραμε το πρωτάθλημα, πριν από τους αγώνες της Αθήνας, με έσωσε ο Βαγγέλης Στάμου, που μου 'χε σπάσει το αιμάτωμα σε ένα βαρύ διάστρεμμα και με θεραπείες κατάφερα να αγωνιστώ. Στο άλλο παιχνίδι με τις Σέρρες, έφαγα αγκωνιά στο φρύδι και με αντικατέστησε ο Στρίγγος, που 'χε παίξει περίφημα. Με έραψε μετά το ματς ο γιατρός και κόουτς Χρήστος Χρηστάκης".

Ο Γκάλης των φτωχών...

Με τον Σορώτο πήρατε το πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων...

"Και με μια πεντάδα με μέσο όρο ύψους... 1.85μ.. Μπορεί να ήμασταν οι πιο κοντοί απ' όλους. Ήμασταν τυχεροί που είχαμε τον Κώστα. Μας έμαθε αβίαστα όλα τα βασικά του μπάσκετ και πήραμε τον τίτλο χωρίς συστήματα. Πιέζαμε, κλέβαμε την μπάλα και φεύγαμε στον αιφνιδιασμό. Ή στήναμε δυο σκριν και σουτάραμε. Πάσινγκ γκέιμ και τρέξιμο. Αυτό κάναμε. Όλη η προπόνηση ήταν τα βασικά του μπάσκετ, όχι όπως τώρα που μαθαίνουν 500 plays, αλλά δεν ξέρουν πώς να μπιστάνε την μπάλα. Η γραμμή ήταν ενιαία, αφού το ίδιο κάναμε και στο ανδρικό. Την είχε χαράξει ο Ποτόσογλου και ακολουθούσε ο Σορώτος στις μικρές ομάδες. Ο Κώστας είναι σπουδαίος κόουτς. Ξέρει απίστευτο μπάσκετ και είναι κρίμα που δεν βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο. Νομίζω ότι έχει αδικηθεί από τον χώρο. Είναι παρεξηγημένος, γιατί έχει αυθορμητισμό και λέει καμιά φορά περισσότερα απ' όσα πρέπει, όμως είναι σπουδαίος άνθρωπος και πολύ καλός προπονητής. Θα έπρεπε να του δοθούν και περισσότερες ευκαιρίες. Είναι δάσκαλος, έχει βγάλει παίκτες κι οι ομάδες του έχουν παίξει ωραίο μπάσκετ".

"Γίναμε μια δεμένη παρέα και με τα παιδιά που ήρθαν μετά. Η αγία τριάδα ήμασταν ο Νώντας Στρατούλης, ο Άγγελος Ποπώνας κι εγώ. Άρης Μαραλέτος, Τάσος Κατσώρης, Στρίγγος ακολούθησαν. Ήταν τα πιο ωραία χρόνια μας. Παίζαμε για το κέφι μας, ούτε που σκεφτόμασταν ότι θα βγάλουμε χρήματα, άλλωστε δεν υπήρχαν και λεφτά τότε. Παίρναμε ένα μπουκάλι γάλα μετά την προπόνηση. Και σε κάποιους, η ομάδα έβρισκε και δουλειά. Από 'κει, πάντως, ορισμένοι ξεκίνησαν και μετεξελίχθηκαν σε πολύ επιτυχημένους επιχειρηματίες, όπως ο Βαγγέλης Θεοδοσίου".

Πάντα λες και ιστορίες με τον αείμνηστο κόουτς Κώστα Αναστασάτο.

"Πολύ καλός άνθρωπος και προπονητής. Είχε και τις εμμονές του. Το '1-2-3' ήταν μια έμπνευσή του. Δεν ξέρω κι εγώ πώς του 'χε έρθει. Εμείς παίζαμε με ένα συγκεκριμένο στυλ. Παίρναμε την μπάλα και... τρέχαμε. Ο κόουτς ήθελε να μας βάλει κανόνες πώς θα μεταφέρουμε την μπάλα, με τον ρυθμό 1-2-3. Με σκαλοπάτι παίκτη στο κέντρο κλπ. Σε ένα ματς με το Μαρούσι, είμαστε πίσω με 20 πόντους. Καλεί τάιμ-άουτ και λέει: 'Κύριοι, δεν παίζουμε 1-2-3'. Το ακούω κι εγώ, παίρνω ανάποδες, ρίχνω κάτι μπινελίκια, μπαίνω μέσα και όποιον πάρει ο Χάρος. Δεν το ξαναπαίξαμε".

Κι έγινες ο... Νίκος Γκάλης των φτωχών.

"Έβαζα αβέρτα πόντους. Σαραντάρες, πενηντάρες. Σε μια σεζόν στη Β' Εθνική είχα μέσο όρο 35,5 πόντους ανά αγώνα. Θυμάμαι ένα ματς με τον Κάδμο Θηβών, όπου έβαλα 38 πόντους στο ημίχρονο. Έτσι ψήθηκα, έτσι έγινα παίκτης και βέβαια ήμουν τυχερός που βρέθηκα στον Πειραϊκό, μια ομάδα η οποία μέσω του Ποτόσογλου έδωσε χρόνο στα νέα παιδιά".

Δεν ήρθε στην προπόνηση ο Παναγιώτης

Εχω πει 'Ντανι ντε Βιτο' τον Θαναση Γιαννακοπουλο. Απιθανος. Παναθηναϊκος μέχρι το κοκκαλο, αλλα ξηγημενος. Μου εκανε προτιαση να παω στον Παναθηναϊκο

Παίζοντας δίπλα στον Ολυμπιακό, λογικό ήταν να σε... πλησιάσουν από νωρίς.

"Με ήθελαν από 16 χρονών. Ήμουν αρρωστάκι Ολυμπιακός, πηγαίναμε στο 'Γεώργιος Καραϊσκάκης', στο πέταλο στην 7 ή δίπλα, στην 6. Έχω σηκώσει στους ώμους μου τον Ντέρεκ Σπενς, ήμουν στην πρώτη προπόνηση του Χρήστου Καλτσά και πανηγύριζα τα γκολ του 'μουστάκια' Νίκου Αναστόπουλου. Πηγαίναμε και στο μπάσκετ, γιατί είχαμε φίλο τον ανιψιό του Γιάννη Γκαρώνη. Είχα δει το ματς με την Μακάμπι για τους '6' του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Στη Θύρα 7 θα πηγαίναμε και στο ματς με την ΑΕΚ το 1981, αλλά μας είχε βάλει προπόνηση ο Σορώτος. Μόνο ο Παναγιώτης Τουμανίδης είχε πάει. Τον περιμέναμε να αρχίσουμε την προπόνηση, αλλά δεν γύρισε ποτέ. Ένα παιδί θηρίο, θα γινόταν μεγάλος παίκτης, μπορεί και καλύτερος από μένα".

Από τα 16, πήγες τελικά στα 22...

"Δεν με έδινε ο Καπαγέρωφ. Ο κυρ-Πέτρος, καλή του ώρα, νόμιζε ότι κάποια στιγμή θα ξεπεράσουμε τον Ολυμπιακό".

Στη φιέστα Ντέταρι με τον... Μπαρτζώκα

Καλοκαίρι 1988. Ο Ολυμπιακός ανακοινώνει πρώτα τον Λάγιος Ντέταρι και έπειτα από μια εβδομάδα... εσένα.

"Αποκαλύπτω ότι ήμουν στη φιέστα με τον Ντέταρι, παρέα με τον Μπαρτζώκα, που 'χε κατέβει από το Μαρούσι με 2-3 φίλους του! Πριν πάω στον Ολυμπιακό, μου είχε τηλεφωνήσει ο Γιώργος Παντελάκης, ο εμβληματικός πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Ήταν η μόνη πρόταση, που σκέφτηκα σοβαρά, αν και από τη στιγμή που μπήκε στη μέση ο Ολυμπιακός, ήταν αδύνατο να πάω αλλού. Μου έκανε εντύπωση όμως εκείνο το τηλεφώνημα. Άκουγα τον συγχωρεμένο πρόεδρο με δέος. Θεωρητικά, είχαν δείξει ενδιαφέρον και η ΑΕΚ του Μάκη Ψωμιάδη και ο Παναθηναϊκός με ένα τηλεφώνημα του Τάσου Στεφάνου, να περιμένουμε τον Παύλο Γιαννακόπουλο, ο οποίος βρισκόταν στο εξωτερικό. Ο Γιώργος Κοσκωτάς έδωσε τελικά 40.000.000 δραχμές και δυο παίκτες, τους Βασίλη Ντάκουλα και Δήμο Οικονομάκο. Πολλά λεφτά".

Εσύ πόσα πήρες;

"Δέκα εκατομμύρια. Θα μπορούσα να είχα πάρει και 50, όμως είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω τον πατέρα μου, που ήξερε μεν να πουλάει ψάρια καλύτερα από τον καθένα, όχι όμως και να κάνει διαπραγματεύσεις. Του είχα πει 'μη μιλήσεις, να ακούσουμε τι θα μας πουν' και με το που ξεκινήσαμε, λέει 'ε, να μην πάρει το παιδί 10 εκατομμύρια;' Είπαν αμέσως 'ναι'. Γούσταρα, όμως, γιατί ήμουν μέλος του Ολυμπιακού".

Ξεκινήσατε με πολλά όνειρα..

"Ναι, με Στιβ Γιατζόγλου προπονητή, τους ομογενείς, εμάς, τον Σκάρι για ξένο. Τρομερός αθλητής, με απίστευτα προσόντα. Μια φορά κάναμε τετρακοσάρια στον Άγιο Κοσμά. Υποτίθεται ότι ο Βαγγέλης Αγγέλου ήταν ο πιο γρήγορος απ' όλους μας. Τον άφησε πίσω... 100 μέτρα. Θεότρελος μεν, παικταράς δε, αν και πιστεύω ότι ο Λάρι Μίντλετον που έπαιζε στην Ευρώπη ήταν καλύτερος. Καταπληκτικός σκόρερ. Δεν είναι τυχαίο ότι έπαιξε για χρόνια στην Ιταλία. Ξεκινήσαμε ελπίζοντας, όμως γρήγορα άρχισαν τα προβλήματα με τον Κοσκωτά και το μπάσκετ την πλήρωσε πρώτο. Η ομάδα κύλησε στη μετριότητα, ήταν κι η εποχή που μεσουρανούσαν Άρης και ΠΑΟΚ, ο κόσμος καταλάβαινε και μας ζητούσε μόνο να... νικάμε τον Παναθηναϊκό".

Σε ένα απ' αυτά τα ντέρμπι είχες προκαλέσει... επεισόδια.

"Είχα βάλει 20-25 πόντους και φεύγοντας, πέταξα την μπάλα στην εξέδρα! Το βλέπει ο Αργύρης Πεδουλάκης, βγάζει μια παγοκύστη που είχε στο γόνατο, την εκσφενδονίζει προς το μέρος μου, αλλά την τρώει στο κεφάλι ο Αγγέλου. Εγώ ήδη είχα ανέβει στα σκαλιά από την φυσούνα για τα πάνω αποδυτήρια. Είχε πολλή ένταση στον 'Τάφο'. Όχι, όμως, αυτά που γίνονται τώρα, καμιά σχέση. Άκουγες μπινελίκια, αλλά δεν σε πείραζε κανείς. Άσε που σε αυτό το γηπεδάκι, έρχονταν και οπαδοί του Ολυμπιακού. Όπως και οι παναθηναϊκοί στο 'Παπαστράτειο'".

Και ξαφνικά, Κόκκαλης και Ιωαννίδης

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται μεταξύ 6ης και 8ης θέσης, πριν αναλάβει τη διοίκηση ο Κόκκαλης και την τεχνική ηγεσία ο Ιωαννίδης...

"Το σοκ ήταν τεράστιο. Γίναμε Ολυμπιακός σε μια μέρα, σε όλα τα επίπεδα. Με τον Ιωαννίδη, ξεχνούσαμε να βγούμε από το γήπεδο, ενώ ακούγαμε και πράγματα που δεν ξέραμε. Είχε τεράστια εμπειρία, ήταν τελειομανής, εργατικός και βέβαια προληπτικός".

Γούρια πολλά;

"Αμέτρητα. Μια μέρα, είμαστε στο Τσιόκο για προετομασία και έρχεται ο Γιώργος Σαλονίκης, αντιπρόεδρος. Μπαίνει στο πούλμαν και κάθεται στη θέση του Ιωαννίδη. Ατόπημα! Κανείς δεν καθόταν εκεί, ακόμη κι αν το πούλμαν ήταν τελείως άδειο. Μάλιστα, έπρεπε να μπουν όλοι μέσα, να ανέβει τελευταίος ο 'ξανθός', να κάτσει στη θέση και να φύγουμε. Με τον Σαλονίκη μέσα, το πούλμαν δεν έφευγε. Εμείς περιμέναμε, ο Ιωαννίδης έξω. Φωνάζει τον Γιάννη Γιαννάκη και του λέει 'πήγαινε να του πεις...' Τι να κάνει ο Γιαννάκης, πάει να εξηγήσει στον Γιώργο ότι εκεί που ήταν, καθόταν μόνο ο 'ξανθός' και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει το πούλμαν. Μια άλλη φορά, φεύγουμε για προπόνηση, δεν έχουμε μετρηθεί και διαπιστώνουμε ότι λείπει ο Ηλίας Καρκαμπάσης. Ξεκινάμε και τον βλέπουμε να τρέχει από πίσω. Σταματάει ο οδηγός, ανοίγει τη μεσαία πόρτα να ανέβει ο 'Λου' και να φύγουμε. 'Στοοοοπ', φωνάζει ο Ιωαννίδης και αρχίζει τα μπινελίκια. Έπρεπε να κατέβει πρώτα αυτός, να ανέβει ο Καρκαμπάσης και να μπει ξανά τελευταίος ο Ιωαννίδης! Αλλιώς χάλαγε το γλυκό".

Ένας τελειομανής, γίνεται να είναι τόσο προληπτικός;

"Λίγο πολύ, όλοι έχουμε προλήψεις. Εγώ έπαιζα φορώντας τα ίδια, κάλτσες, εσώρουχα κλπ. Δένεσαι με κάποια πράγματα. Όλοι το κάνουμε. Ο Ιωαννίδης το είχε σε υπερθετικό βαθμό. Στον δεύτερο χρόνο του, πριν αρχίσει ένα ματς, βλέπω τον συγχωρεμένο Αντρέα Βουρλιώτη (σ.σ. φροντιστής της ομάδας), να τρέχει σφαίρα προς το μέρος του Ιωαννίδη, να παίρνει το τσιγάρο του -τότε ακόμη κάπνιζαν στα γήπεδα-, να τραβάει μια ρουφηξιά και να το ρίχνει πίσω από τον πάγκο. 'Μωρέ μπράβο, ήθελε να κάνει την τζούρα του ο κυρ-Αντρέας' λέω. Μόνο που δεν το ήθελε ο Αντρέας. Ήταν ένα... γούρι που βρέθηκε και 'γω δεν ξέρω πότε και πώς, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνεται κάθε φορά, πριν από το τζάμπολ κάθε αγώνα! Και το περίφημο μπλοκάκι, που το στερέωνε στο πόδι της καρέκλας. Ήταν άδειο, βέβαια! Πολλοί νόμιζαν ότι μέσα είχε συστήματα, σημειώσεις κλπ. Τίποτε δεν είχε. Ένα από τα γούρια ήταν".

Ισχύει ότι είχατε υπογράψει λευκά συμβόλαια;

"Ναι. Ήρθαν μια μέρα στο Γκολφ της Γλυφάδας και υπογράφαμε. Να φανταστείς ότι εγώ είχα συμβόλαιο 8.000.000 δραχμών, όμως πήρα άλλα 13.000.000 σε πριμ μέσα στη χρονιά. Συν τα πριμ που πήραμε μετά. Η πρώτη επαφή μου με τη νέα διοίκηση ήταν όταν με κάλεσε στο γραφείο του ο Σαλονίκης και μου έκοψε επιταγή με τα χρωστούμενα όλης της προηγούμενης χρονιάς! Δεν είχα πάρει δραχμή".

Ο Ζάρκο δεν με άφηνε να κοιμηθώ

Ο Κόκκαλης;

"Διορατικός, νικητής, έδωσε στον Ολυμπιακό την ισχύ. Τρομερός πρόεδρος. Πάντα με το χαμόγελο. Μια φορά τον είδα συνοφρυωμένο, όταν είχε γίνει απεργία και μας είχε ρωτήσει: 'Μα καλά, τι θέλετε και κάνετε απεργία; Έχετε κανένα παράπονο;'"

Διαβαζω πολλες φορες καποια σχολια, οτι πρεπει να φυγουν οι Αγγελοπουλοι και λοιπα και τραβαω τα μαλλια που δεν εχω

Πόσο μεγάλος ήταν ο εσωτερικός ανταγωνισμός;

"Αρκεί να σου πω ότι σε κάθε προπόνηση έπεφταν κορμιά. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Γινόταν μεγάλη μάχη για μια θέση στη 12άδα. Μόνο που για λόγους... γουριού, στα οικογενειακά διπλά, έπρεπε να νικούν οι βασικοί, οπότε καταλαβαίνεις τι σφύραγαν οι βοηθοί, ο 'Ολλανδός' ή ο Τζίμης Μανιάτης. Ή μάλλον τι δεν σφύριζαν. Έπαιζαν 1000-0!"

Αρχίζει η χρονιά και γίνεσαι συγκάτοικος του Πάσπαλι...

"Είχαμε γνωριστεί το 1982, στο Βαλκανικό Παίδων, βρισκόμασταν σε διοργανώσεις, ήμασταν φιλαράκια και όταν ήρθε στον Ολυμπιακό μου είπε θέλω να μένουμε μαζί. Δεν κοιμήθηκα ποτέ. Είτε γιατί κάπνιζε αρειμανίως είτε γιατί έβλεπε ΝΒΑ ανελλιπώς κάθε βράδυ. Τρομερό παιδί. Καταπληκτικός παίκτης. Σου δίνει και την καρδιά του. Άλλαξε όλη την ομάδα. Μας πήρε από το χέρι όλους μας. Ελάφι στον αιφνιδιασμό, όταν έφευγε μπροστά με 3 βήματα έφτανε στο καλάθι. Αέρινος, με σουτ, κέρδιζε φάουλ, απίστευτος. Ήταν όλη η ομάδα. Μου έκανε καλό η παρέα μαζί του. Ηθελα να πρωταγωνιστήσω. Και βοήθησα όσο μπορούσα, ειδικά στην πρώτη χρονιά. Ήμουν πάντα έτοιμος να μπω, να κάνω τη δουλειά που ήθελε ο Ιωαννίδης. Έπαιξα αρκετά τον πρώτο χρόνο. Μετά ήρθε ο Μίλαν Τόμιτς. Ήταν πιο νέος, καλύτερος από μένα και πήρε τη θέση".

Καλύτερος;

"Ναι, ήταν. Γι' αυτό πέρασα σε δεύτερη μοίρα, έπρεπε να δίνω ανάσες στον Μίλαν ή να παίζω όταν ήταν τραυματίας. Όπως σε ένα παιχνίδι με την Μπένετον, εκτός έδρας, όπου είχα παίξει πολύ καλά, καθώς έλειπε ο Μίλαν. Έρχεται ο Ιωαννίδης και μου λέει 'μπράβο, δεν μου τα είχες δείξει όλα αυτα'. Τον κοιτάζω κι εγώ και του λέω: 'Ναι, αλλά για να στα δείξω, πρέπει να με βάζεις'. Δεν ήταν εύκολο για μένα να παίζω τρίλεπτα και πεντάλεπτα. Ήμουν συνηθισμένος να παίζω πολύ χρόνο, να είμαι βασικός. Προσπάθησα να προσαρμοστώ, ήταν δύσκολο, όμως, γιατί για χρόνια έπαιζα πάνω από 30 λεπτά. Δεν μπορούσα να γίνω ρολίστας από τη μια στιγμή στην άλλη".

Έκανες την κίνηση ματ για να στεφθείτε πρωταθλητές το 1993...

" Με το... τάκλιν στον Στόγιαν Βράνκοβιτς! Φώναζε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος 'το έκανες επίτηδες, πόσα πήρες' και λοιπά. 'Πέντε εκατομμύρια πριμ', του έλεγα. Γέλια πολλά. Στα σοβαρά τώρα, ο Βράνκοβιτς προσγειώθηκε πάνω στο πόδι μου και τραυματίστηκε".

Το συναίσθημα του πρωταθλητή, πώς το βίωσες;

"Δεν συγκρίνεται με τίποτε. Η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα μου, μαζί με το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία με την Εθνική Ελλάδας. Ήμασταν στο πουθενά σχεδόν, βρεθήκαμε στην κορυφή. Απογειωθήκαμε, ειδικά εμείς που είχαμε περάσει 'πέτρινα' χρόνια, το χαρήκαμε ιδιαίτερα".

Καλύτερος πασέρ του πρωταθλήματος

Η επόμενη μέρα σε βρίσκει στο Παγκράτι, αντάλλαγμα για τη μεταγραφή του Θύμιου Μπακατσιά.

"Έπαιξα πολύ καλά, σε μια θαυμάσια ομάδα, με προπονητή τον Ράικο Τόρομαν και πρόεδρο τον μέγιστο Φώτη Αθανασόπουλο, από τους κορυφαίους παράγοντες που έχω συναντήσει. Αναδείχθηκα καλύτερος πασέρ του πρωταθλήματος, με μια ασίστ περισσότερη από τον Γκάλη. Είχαμε νικήσει τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, χάσαμε την είσοδο στα πλέι-οφ από την ΑΕΚ σε ένα εφιαλτικό ματς, όπου ο Τόνι Γουάιτ μας είχε βάλει 40 πόντους.Τους περισσότερους... εναντίον μου. Κάθισα άλλα δυο χρόνια στο Παγκράτι, πέσαμε στην Α2 την επόμενη χρονιά, έκανα ένα τρομερό συμβόλαιο, άσχετα αν δεν το πληρώθηκα ποτέ, όμως ένιωθα σιγά-σιγά να βαραίνω. Έκανα και μια επέμβαση στο πόδι, είχα και πολλά χρόνια πίσω μου, αφού έπαιζα στην Α1 από τα 13! Ήμουν 31, αλλά ένιωθα βετεράνος. Κι έτσι αποφάσισα να σταματήσω".

Πρόλαβες να παίξεις με όλους τους κορυφαίους γκαρντ της εποχής...

"Πράγματι. Κυνηγούσα τον Γκάλη, γιατί για να τον μαρκάρω ήταν... δύσκολο. Ήξερες ότι θα πάει δεξιά, όμως έκανε μια προσποίηση και σε πέταγε από την άλλη πλευρά. Μουρμούραγε μέσα στο παιχνίδι, ειδικά όταν του 'ριχνες καμιά, πάνω στη φάση, αν και περισσότερο πονούσες εσύ. Αυτός και ο Βαλντεμάρας Χομίτσιους που είχα αντιμετωπίσει με την Εθνική είναι οι πιο γυμνασμένοι άνθρωποι που συνάντησα ποτέ. Τους χτυπούσες κι ένιωθες ότι έβρισκες τοίχο. Μεγάλος γκαρντ και ο Τάκης Κορωναίος. Ούτε αυτόν τον προλάβαινες. Κι ο Γιαννάκης το ίδιο. 'Σκύλος', πηγαίναμε και τον χαζεύαμε πιτσιρικάδες στη Νίκαια, όπου έκανε απίστευτα πράγματα. Θυμάμαι σαν τώρα το ματς, όταν επέστεψε από την Αμερική και τους Σέλτικς. Ήταν με τον Πανελλήνιο στην Κυψέλη. Πρέπει να έβαλε 60 πόντους. Μόλις περνούσε τη σέντρα, τα μπουμπούνιζε. Και δεν υπήρχαν ακόμη τρίποντα. Είχε έναν αντίπαλο, τον Γιώργο Κολλίγρη, που του πέρασε 5 φορές την μπάλα κάτω από τα πόδια. Τον... τρέλανε!"

Από προπονητής, μάνατζερ και ξανά στον Πειραιά

Σταματάς το μπάσκετ και;

"Ξεκινάω προπονητής στον Πειραικό. Πρώτα βοηθός του Ποτόσογλου κι εν συνεχεία πρώτος προπονητής. Μου άρεσε, είχα στήσει και την ομάδα για του χρόνου, αλλά έπειτα από ένα ματς που χάσαμε επειδή ο ψηλός, ο Λιακόπουλος, έχασε καλάθι από κάτω, μου έκανε παρατήρηση ο Καπαγέρωφ. Τσαντίστηκα κι έφυγα. Επέστρεψα μετά, στον πλευρό του Κώστα Πηλαδάκη που ανέλαβε τον Πειραϊκό κι έτσι ασχολήθηκα πλέον με το μπάσκετ από άλλο πόστο. Εκείνη τη χρονιά μου έκανε πρόταση ο Γιαννάκης για να να πάω στον Πανιώνιο. Δεν μπορούσα να πω 'όχι', γιατί ήταν μια ελκυστική δουλειά, έμπαινα στην Α1 και ήμουν δίπλα στον Παναγιώτη, έναν άνθρωπο με μπασκετικό όραμα όπου κι αν εργάστηκε. Ήθελα να τον βοηθήσω, έστω κι αν κάθε μέρα... πλακωνόμουν με τους Πανιώνιους, ειδικά με τα παιδιά της Πλατείας, που δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι ένας ολυμπιακός δούλευε για την ομάδα τους. Κάποιοι, εν τω μεταξύ, έβριζαν και τον Παναγιώτη και καμιά δυο φορές τους είχα απαντήσει αναλόγως. Εντάξει, μετά τα βρίσκαμε. Όποιος δεν έχει περάσει από τον Πανιώνιο, δεν μπορεί να καταλάβει τη μοναδική ατμόσφαιρα, το πόσο μπασκετικό είναι το κοινό του συλλόγου. Τεράστια υπόθεση. Εκεί, στη Νέα Σμύρνη, με βρίσκει ο Λευτέρης Σούμποτιτς και μου κάνει πρόταση να εργαστώ στον Ολυμπιακό".

Κάπως έτσι ξαναβρέθηκες στον Πειραιά, ύστερα από σχεδόν 10 χρόνια...

"Ναι. Και το πρώτο έγγραφο που παρέλαβα, ήταν το εξώδικο του Θοδωρή Παπαλουκά, που δεν είχε αποδεχθεί την πρόταση μείωσης και διεκδικούσε τα χρήματα του συμβολαίου του! Πήγα 13-14 Σεπτεμβρίου και μόλις μπήκα, πήρα το έγγραφο με το εξώδικο. Δεν υπήρχε κανείς άλλος στα Γραφεία..."

Πάνω που λες Ολυμπιακός, μεγάλη ομάδα, Ευρωλίγκα και λοιπά, έρχεται η μείωση του μπάτζετ...

"Μιλάμε για σοκ. Από τα 10 εκατομμύρια που είχε την προηγούμενη χρονιά, η ομάδα έπεσε στα 2,5. Καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι η μετάβαση ήταν πολύ δύσκολη για όλους. Είχε παγώσει με το μπάσκετ ο Κόκκαλης, δεν ήθελε να βάζει χρήματα πλέον, είχε χάσει κι η ομάδα το πρωτάθλημα από το 2-0 κόντρα στην ΑΕΚ κι έπεσε μαχαίρι".

Ο Διαμαντίδης ερχόταν και με λιγότερα

Πάλι 'πέτρινα' χρόνια...

"Μα είναι φαίνεται το πεπρωμένο μου! Είτε ως παίκτης είτε ως παράγοντας του Ολυμπιακού... Έπρεπε να προσαρμοστούμε στα δεδομένα του 25% του μπάτζετ και αρχίσαμε να αιμορραγούμε. Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός έπαιρνε όποιον ήθελε, αφού όλοι οι καλοί παίκτες, ειδικά οι Έλληνες, τον διάλεγαν για να συνεχίσουν την καριέρα τους. Έτσι γιγαντώθηκε ο αντίπαλός μας".

Ποιους έχασε ο Ολυμπιακός;

"Όσους πήρε ο Παναθηναϊκός. Δεν μπορούσε να κοντράρει ή να πείσει κανέναν. Ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Δήμος Ντικούδης, όλοι πήγαν στο ΟΑΚΑ. Πιο πολλά χρήματα, σίγουρο πρωτάθλημα, Ευρώπη. Εμείς είχαμε πάρει την κατηφόρα".

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης;

"Ίσως ήταν ο μόνος που θα ερχόταν και με λιγότερα χρήματα στον Ολυμπιακό, αν πραγματικά ασχολιόμασταν περισσότερο μαζί του. Είχε ενδοιασμούς αν θα έπαιζε στον Παναθηναϊκό. Τότε, όμως, είχε εγκαταλείψει οριστικά ο Κόκκαλης το μπάσκετ και ουσιαστικά ο Ολυμπιακός ήταν ακέφαλος. Οπότε, δεν μπορούσε επί της ουσίας να γίνει η μεταγραφή. Τέλος πάντων, προσπαθούσαμε κάθε φορά να φτιάχνουμε ομάδα με λίγα χρήματα, μέχρι που ήρθαν οι Αγγελόπουλοι".

Εκεί βλέπουμε έναν Ελληνιάδη μαινόμενο. Να τσακώνεται με όλους. Κλέβει τα μπαλάκια της κλήρωσης της ΚΕΔ, βγάζει τα καλώδια από το ΟΑΚΑ...

"Ήμουν υπερβολικός. Είχα φτάσει στο σημείο να τσακώνομαι με τον εαυτό μου στον καθρέφτη! Ξέφυγα, το παραδέχομαι. Πίστευα, όμως, ότι έπρεπε να βγω μπροστά και να υπερασπιστώ τον Ολυμπιακό, όπως μπορούσα".

Κόντρα στον Ομπράντοβιτς

Έριξες κλωτσιά στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς!

"Ίσως να 'ταν και το μόνο... δικαιολογημένο, έστω κι αν μετά γίναμε φίλοι"

Τι συνέβη τότε, στο κλειστό του Σπόρτιγκ;

"Είχε κάνει ένα σκληρό φάουλ ο Γκόραν Γιούρακ στον Μίντλετον, που έπεσε κάτω. Η φάση είχε γίνει μπροστά στον πάγκο μας. Το βλέπει ο Ομπράντοβιτς και φεύγει σφαίρα, έρχεται προς το μέρος μας και αρχίσει να βρίζει τον Γιούρακ στα σέρβικα! Σηκώνομαι κι εγώ, πάω και του δίνω μια από πίσω στη γάμπα. Γυρίζει και με πιάνει από το λαιμό. Κόλαση! Μετά πήγαμε στον Αθλητικό Δικαστή και λέγαμε... άλλα αντ' άλλων. Αθωωθήκαμε. Δηλαδή αθωώθηκε ο Ομπράντοβιτς και ακολούθησα κι εγώ. Ειδάλλως, αν πήγαινα μόνο εγώ, θα είχα φάει 10 αγωνιστικές".

Μετά τον είπες και "μπεκρή"...

"Κι αυτό δικαιολογημένο. Στη συνέντευξη Τύπου είχε ειρωνευτεί τον Γιόνας Καζλάουσκας. Έκανε πως δεν ξέρει το όνομά του κι έλεγε 'πώς τον λένε αυτόν τον προπονητή; Καζλούσκας'. Ήθελε να τα ακούσει".

Τον κόντραρες συνέχεια...

"Κατ' αρχάς, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν τον παραδέχομαι. Είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη, μιλάνε οι τίτλοι του και προφανώς δεν υπάρχει συζητήση για το αν είναι καλός ή όχι. Αλλά ξέρεις κάτι; Εγώ όταν είμαι στο γήπεδο, παθιάζομαι για τη νίκη της ομάδας μου. Θα τα δώσω όλα, θα παλέψω εναντίον όλων κι ας είμαι μόνος μου. Μετά το τέλος του ματς, δεν τρέχει τίποτε. Αν είναι, πίνω κι ένα κρασί με όσους βριζόμουν όλη την ώρα του αγώνα. Ήθελα να κερδίσω τον Παναθηναϊκό. Έστω κι αν είχαμε πλέι-μέικερ τον Γιόσκο Καφετζή. Αυτόν τον... τιτάνα! Το παλέψαμε άλλωστε, μέσα στο Σπόρτιγκ, αλλά είχαν άλλη γνώμη οι φίλοι μας Νίκος Ζαβλανός και Γιώργος Τανατζής".

Μάχες και με τον αείμνηστο Θανάση Γιαννακόπουλο

"Δεν παρεξηγιόταν ποτέ, όμως. Τον έχω πει 'Ντάνι Ντε Βίτο' και ό,τι άλλο μου 'ρχόταν στο μυαλό. Απίθανος, παναθηναϊκός μέχρι το κόκκαλο, αλλά ξηγημένος. Μου έκανε πρόταση, να πάω στον Παναθηναϊκό. Του εξηγώ δεν γίνεται, θα τρώμε ξύλο στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ. Κι έτσι πήγα στο Μαρούσι"

Όπου πάλι τσακώθηκες με τον Ομπράντοβιτς!

"Χα, χα, ναι. Είχαμε προπόνηση, φεύγαμε εμείς, έρχονταν εκείνοι. Πάω χαιρετάω όλους, δίνω και το χέρι μου στον Ζέλικο και μου απαντάει: 'Δεν το αξίζεις'. Ε, του απάντησα αναλόγως".

Πότε τα βρήκατε;

"Ήμουν στο ξενοδοχείο της Εθνικής και ήταν η ημέρα των γενεθλίων μου. Παίρνω ένα φίλο και πάμε στο Balthazar. Μπαίνουμε μέσα, βλέπω τον Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη. Πίναμε τα ποτά, με ρωτάει 'έχεις γενέθλια', 'ναι', του απαντάω. Ε, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και 'κει έληξαν όλα. Πλήρωσε και τον λογαριασμό. Είμαι και άνθρωπος που δεν κρατάει έχθρες, νομίζω κι ο Ομπράντοβιτς το ίδιο, μοιάζουμε σε αυτό το κομμάτι. Αν ήμασταν ποτέ στην ίδια ομάδα, θα κάναμε πολλή παρέα. Και θα πίναμε έναν... Βόσπορο".

Έκανε λάθος που έφυγε ο Ολυμπιακός

Ζώντας τον παντοδύναμο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη, βρέθηκες ξανά στην ομάδα, την εποχή που έχανε κάθε σεβασμό...

"Νομίζω ότι υπήρχε μια κατάσταση η οποία αδικούσε τον Ολυμπιακό. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει ή να διεκδικήσουμε 2-3 πρωταθλήματα που πήγαν στον Παναθηναϊκό. Προσπάθησα να το σταματήσω. Να το πολεμήσω. Στην αρχή, δεν είχαμε την ομάδα να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο. Μετά όμως, σε αγωνιστικό επίπεδο, ο Ολυμπιακός ανέβηκε. Δηλαδή το ματς με το non-call είναι χαρακτηριστικό. Αν το κερδίζαμε, κάναμε το 2-1 και είχαμε 4ο ματς στο ΣΕΦ. Ή το άλλο όταν είχα φύγει, το 2010, όταν προηγήθηκε ο Ολυμπιακός με 14 πόντους και είδαμε πράγματα και θαύματα. Μέχρι και... περίπατος του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους μέτρησε κανονικά, σαν καλάθι. Δεν μπορώ να πω ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε καλή ομάδα, ωστόσο κάποια πράγματα ήταν εξώφθαλμα".

Συμφωνείς με τη στάση του Ολυμπιακού, που έφυγε από το πρωτάθλημα;

"Όχι, διαφωνώ. Δεν γίνεται ο Ολυμπιακός να παρατάει τη μάχη και να πηγαίνει στην Α2. Να αφήσει τους άλλους να παίζουν μόνοι τους. Έπρεπε να πολεμήσει, όσο μπορούσε. Να βρει συμμάχους, να ανατρέψει δεδομένα. Στις λεγόμενες δημόσιες σχέσεις, ο βαθμός δεν ήταν καλός. Καλώς ή κακώς, το παιχνίδι έτσι παίζεται. Δεν γίνεται να πρωταγωνιστείς και να είσαι κλεισμένος στο καβούκι σου".

Ο Καζλάουσκας ξεκίνησε να αναμορφώνει τον Ολυμπιακό;

"Πολύ καλός προπονητής, με φιλοσοφία. Δούλευε πολύ και βοήθησε την ομάδα σε μια δύσκολη στιγμή. Εξαιρετικός και ως άνθρωπος. Τα αποτελέσματά του μιλάνε. Και με τη Ζαλγκίρις παλιότερα όταν πήρε την Ευρωλίγκα και με την Κίνα, αλλά και στον Ολυμπιακό, απ' όπου έφυγε πρόωρα. Δεν περίμενε την εξέλιξη της ομάδας. Του το 'χα πει, ότι θα γινόμασταν πολύ μεγαλύτεροι".

Δίπλα του γνώρισες τον Σφαιρόπουλο...

"Ναι και μαζί με τον Χρήστο Μπαφέ τον βγάλαμε 'μελαχρινό'. Μου θύμιζε τον 'ξανθό'. Πρώτον, γιατί μιλούσε με θεσσαλονικιώτικη προφορά, ήταν πολύ αυστηρός, φώναζε και του το κολλήσαμε. Είμαι πολύ χαρούμενος για την εξέλιξή του. Ο Γιάννης είναι τρομερός προπονητής, πολύ σεμνός, δούλεψε με πάθος όπου πήγε και έχτισε βήμα-βήμα την καριέρα του. Κάθε χρόνο πρόσθετε πράγματα. Και για τον Μπαρτζώκα, με τον οποίο επίσης έχω συνεργαστεί, το ίδιο λέω. Εργάστηκαν σκληρά αμφότεροι, κάθε φορά έκαναν ένα βήμα παραπάνω και έγιναν δυο από τους κορυφαίους προπονητές αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη".

Θα αλλαζε η μοιρα του ελληνικου μπασκετ αν δινοταν το φαουλ του Διαμαντιδη

Ο Πίνι Γκέρσον;

"Πανέξυπνος. Έχει μια τρομερή επιθετική φιλοσοφία ως προπονητής. Έκανε δυο λάθη, όμως. Το πρώτο ήταν ότι δεν άφησε τον Σφαιρόπουλο να δουλεύει στην άμυνα όπως μπορούσε και το δεύτερο ότι απομάκρυνε τον γυμναστή Κώστα Χατζηχρήστο. Ας έφερνε τον δικό του, τον Άβι Κοβάλσκι όπως έκανε, ας κρατούσε όμως και τον Κώστα. Ήταν καλός προπονητής, είχε μάτι, έβρισκε σπουδαίους παίκτες. Ως κόουτς μέσα στο γήπεδο, δεν είχε ταίρι".

Ο Άρβιντας Μασιγιάσουσκας θα άλλαζε τον Ολυμπιακό, αν δεν τραυματιζόταν με το "καλημέρα";

"Τεράστια ατυχία. Είχαμε πάρει τον 1ο σκόρερ της Ευρωλίγκας και δεν τον χαρήκαμε. Ο τραυματισμός του μας στοίχισε. Γενικά, ήμασταν άτυχοι. Ο Εουρέλιους Ζουκάουσκας ήρθε και δεν έπαιξε καν, αφού έσπασε την ωμπλάτη του. Ο 'Μάτσε' ήταν τεράστια απώλεια. Όλη η ομάδα είχε στηριχτεί σε αυτήν τη μεταγραφή, με 2.200.000 συμβόλαιο. Εμείς άτυχοι, ο Παναθηναϊκός τυχερός. Λέω για το ματς με το non-call, αν δείτε όμως και τις φάσεις, θα δείτε ότι ήταν και λίγο... τυχεροί. Ειδικά στα τελευταία λεπτά. Θυμηθείτε πώς έχασε το ριμπαόυντ στο τέλος ο Μανώλης Παπαμακάριος, με την μπάλα να βρίσκει μόλις στο στεφάνι και να πηγαίνει στην αγκαλιά του Διαμαντίδη. Αν ήταν πιο δυνατό το σουτ κι έβρισκε κανονικά, κάποιος θα έδιωχνε την μπάλα και δεν θα τρώγαμε το καλάθι και θα τελείωνε το ματς".

Αν κάρφωνε ο Άλεξ Άκερ στο τέλος της κανονικής περιόδου;

"Πήγε με το αριστερό για να το σιγουρέψει. Σίγουρα μετράει κι η ικανότητα του Διαμαντίδη, όμως αν ο Άκερ πήγαινε κατευθείαν στο κάρφωμα, ενδεχομένως να έπαιρνε γκολ-φάουλ. Έγιναν όλα τα... κουφά μαζί. Και το σφύριγμα. Το μη σφύριγμα, μάλλον".

Άλλαζε η μοίρα με αυτό το πρωτάθλημα;

"Ναι, σε όλα. Και για μένα. Δεν νομίζω ότι θα έφευγα από τον Ολυμπιακό, με την ομάδα πρωταθλήτρια".

Μια... απαγωγή στο "Ελευθέριος Βενιζέλος"

Με τον Χάρις Μουγεζίνοβιτς και την... απαγωγή του στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" τι είχες σκαρώσει;

"Αυτόν τον παίκτη τον είχαμε κλείσει εμείς στην αρχή. Δεν είχαμε υπογράψει συμβόλαιο μαζί του, όμως. Μπαίνει στη μέση ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς και τον πάει στον Παναθηναϊκό. Την ημέρα που ερχόταν στην Αθήνα, με παίρνει τηλέφωνο ο Ντράγκαν Σάκοτα ... κλαίγοντας. Μας πήραν τον παίκτη και λοιπά. Ήμουν σε ένα φιλικό σπίτι για φαγητό. Του λέω 'κόουτς, θες να πάω να τον πάρω από το αεροδρόμιο'; 'Ναι', μου απαντάει. Άλλο που δεν ήθελα. Παίρνω το αυτοκίνητο και πάω στο αεροδρόμιο. Βρίσκω τους φίλους, βάζω τη σχετική καρτελίτσα και μπαίνω μέσα στις αποσκευές. Βλέπω τον παίκτη, τη γυναίκα του και... 30 βαλίτσες. Είχε φέρει ολόκληρο σπίτι, σχεδόν! Αρχίζω το ψηστήρι, βάζω μεσολαβητή έναν φίλο μάνατζερ να του μιλήσει, του λέω σε μας θα παίξεις σίγουρα, είναι καλύτερα και άλλα τέτοια. Το συζήτησε με τη γυναίκα του και αποφάσισε να έρθει μαζί μου. Απ' έξω εν τω μεταξύ περίμενε ο Μάνος Παπαδόπουλος κι άλλος ένας με μια ανθοδέσμη. Παίρνω τηλέφωνο ένα ταξί και από ένα ασανσέρ μεταφέραμε όλες τις βαλίτσες χωρίς κανείς να μας δει. Τον πάμε στο 'Margi', στη Βουλιαγμένη. Άρχισαν τα τηλέφωνα, 'πού τον πήγες', 'πού είναι ο παίκτης' και τα λοιπά. Εμείς δεν είχαμε λεφτά να κλείσουμε αυτόν τον παίκτη, οπότε την άλλη μέρα τους είπα 'είναι σε εκείνο το ξενοδοχείο, πηγαίνετε να τον πάρετε'".

Η συνεργασία σου με τους Αγγελόπουλους, πώς ήταν;

"Άψογη! Ειδικά με τον Παναγιώτη, με τον οποίο μιλούσαμε καθημερινά. Είναι μια τεράστια οικογένεια, που αγαπάει τον Ολυμπιακό. Και θέλω να πω εδώ ότι η επιτυχία του Κόκκαλη δεν είναι ότι έκανε τον σύλλογο παντοδύναμο, αλλά και ότι βρήκε μια ιδανική διάδοχη κατάσταση. Τον Βαγγέλη Μαρινάκη στο ποδόσφαιρο, που έχει φτάσει την ομάδα στα ύψη, με τρομερές επενδύσεις και διαχείριση, αλλά και τους αδερφούς Αγγελόπουλους στο μπάσκετ. Τα αδέρφια τρέφουν πολύ μεγάλη αγάπη στον Ολυμπιακό και έχουν ξοδέψει 250.000.000 από τότε που ήρθαν στην ομάδα. Διαβάζω πολλές φορές κάποια σχόλια, ότι πρέπει να φύγουν και λοιπά και τραβάω τα μαλλιά που δεν έχω! Και λένε ότι είναι και ολυμπιακοί όλοι αυτοί".

Αποχώρησες πικραμένος, όμως...

"Πάρα πολύ. Και θυμωμένος. Αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι για την προσφορά των ανθρώπων αυτών. Είναι ευλογία για τον Ολυμπιακό".

Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, γιατί πιστεύεις ότι έφυγες;

"Δεν ξέρω. Χρεώθηκα σχεδόν τα πάντα. Έπεφταν δυο πορτοκαλάδες από τη Θύρα 7, έφταιγε ο Ελληνιάδης. Γινόταν κάτι άλλο, ήμουν πάλι εγώ υπεύθυνος. Ξέρεις κάτι; Όταν είσαι συνέχεια μπροστά, βγαίνεις, τσακώνεσαι, φωνάζεις, υπάρχει και φθορά. Κατηγορήθηκα ότι έβαλα και τον κόσμο να κράξει τον Γκέρσον. Για όλα εγώ ήμουν υπεύθυνος".

Η πρόταση του Κολοκυθά

Και τότε, ενώ είχες πάει στο Μαρούσι, βρέθηκε η Εθνική Ελλάδας, στην οποία δεν έπαιξες πολύ. Λόγω ΠΑΣΟΚ, όπως λες;

"Εντάξει, αν δεν ήσουν ΠΑΣΟΚ, δύσκολα έπαιζες στην Εθνική τότε! Ήταν λίγο δύσκολο να παίξω στην ομάδα, ενώ υπήρχε μπροστά μου ο Γκάλης. Ο συγχωρεμένος Κώστας Πολίτης, εν τω μεταξύ, είχε αδυναμία στα ψηλά γκαρντ κι έτσι δεν είχα πολλές συμμετοχές. Την έζησα λοιπόν ως παράγοντας. Ήμουν στο Μαρούσι όταν ήρθε και με βρήκε ο Γιώργος Κολοκυθάς. Αυτός ο τεράστιος άνθρωπος που με εμπιστεύτηκε και θα του είμαι αιώνια ευγνώμων. Δεν ξεχνιέται ένας τέτοιος άνθρωπος. Μου το ξεκαθάρισε με την πρώτη: "Σε θέλουμε στην Εθνική, αλλά για μια χρονιά. Θα αντικαταστήσεις τον Νίκο Φιλίππου. Αυτός προηγείται. Εσύ έρχεσαι μετά'. Η εμπειρία ήταν τεράστια. Και συνδυάστηκε με ένα μετάλλιο, το τελευταίο μας".

Σε μια οριακή χρονιά...

"Ναι, γιατί είχε εγκαταλείψει μια γενιά διεθνών. Παπαλουκάς, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, ήταν τραυματίας ο Διαμαντίδης, έπαιζαν για πρώτη φορά Νικ Καλάθης και Κώστας Κουφός. Είχαμε επικεφαλής Βασίλη Σπανούλη-Νίκο Ζήση και ακόμη Γιάννη Μπουρούση, Γιώργο Πρίντεζη, Αντώνη Φώτση, ενώ μας βοήθησε πάρα πολύ ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης. Ήταν σε τρομερή κατάσταση. Με τη Σλοβενία έκανε πράγματα και θαύματα".

Με το καλάθι του Ναντό ντε Κολό...

"Ας είναι καλά το παιδί! Όταν σκόραρε, πήγα να κάνω χάι-φάιβ με τον Καζλάουσκας και με αγριοκοίταξε, λέγοντας 'νόου, Σταύρος'. Δεν του άρεσε να πανηγυρίζουμε. Η πλάκα ήταν με τον διαιτητή, τον Ντανιέλ Ερεθουέλο, που σε κάθε φάση στο τέλος, όταν είχαν την μπάλα οι Γάλλοι κι έκαναν σουτ, φώναζα 'φάουλ'. Με κοίταζε με απορία, σαν να έλεγε 'τι λες μωρέ τρελέ;' Το κατάλαβε μετά κι έβαλε τα γέλια. Μας βοήθησε αυτό το καλάθι, γιατί αποφύγαμε την Ισπανία, την οποία δεν την κερδίζαμε ποτέ".

Το 2011, με τα περίφημα σημειωματάκια στους διαιτητές, τι έγινε;

"Υπερβάλλων ζήλος. Είχα πάρει ανάποδες από το 2009, γιατί οι Σκοπιανοί ήταν προκλητικοί, μας έφτυναν. Γι' αυτό έστειλα εκείνα τα σημειώματα, ότι θα προβοκάρουν το παιχνίδι του '11. Βλακεία μου. Το είπα και τότε. Να πω την αλήθεια, πλήρωσα λίγο και την κόντρα του Γιώργου Βασιλακόπουλου με τον Ναρ Ζανολίν, πρόεδρο τότε της FIBA Europe. Με είχε βάλει στο μάτι από το 2009, όταν διαμαρτυρηθήκαμε για τα δωμάτια που μας είχαν βάλει, είχα κάνει μεγάλη φασαρία. Βέβαια, αν δεν έκανα εγώ το λάθος, δεν θα γινόταν τίποτε".

Τελικά, τι λείπει από το μπάσκετ; Ή μάλλον, τι έφταιξε κι έχει παρακμάσει τόσο πολύ;

"Νομίζω ότι μας κατέστρεψαν οι εγωισμοί. Κυριάρχησε το 'ο θάνατός σου, η ζωή μου', να καταστραφεί ο άλλος και δεν με νοιάζει. Όλοι τραβήξαμε το σχοινί και ήταν λάθος. Καταφέραμε να τα διαλύσουμε όλα. Να μην υπάρχει πρωτάθλημα, να μην υπάρχει μπάσκετ. Κι εγώ την ίδια νοοτροπία είχα. Να διαλυθούν όλοι και να υπάρχω μόνο εγώ. Ήταν λάθος. Αν εξαφανιστούν όλοι, το ίδιο θα πάθεις κι εσύ. Χρειάζεται μια ομαδική προσπάθεια, χωρίς μικροσυμφέροντα, ώστε να φτιαχτεί ένα διαφορετικό προϊόν, να προσελκύσουμε ξανά τον κόσμο στα γήπεδα. Δες τις τελευταίες αποφάσεις, που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, με τους περίφημους περιορισμούς.

Είναι δυνατόν να υπαγορεύεις στον άλλον πόσο μπάτζετ θα έχεις; Δηλαδή εμείς, με το Μαρούσι του Μπαρτζώκα, που είχαμε 1.200.000 προϋπολογισμό κι είχαμε νικήσει Μακάμπι-Παναθηναϊκό και χάσαμε στο τσακ την είσοδο στους '8', πώς τα καταφέραμε; Αντί να προσπαθήσουμε να φέρουμε κοντά Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, να γίνει το πρωτάθλημα κανονικά με την εφαρμογή των κανόνων που υπάρχουν, συζητούσαμε άλλα αντ' άλλων".

Η Ευρωλίγκα σου αρέσει;

"Αγωνιστικά ναι, όμως όχι και το σύστημα. Προτιμώ να υπάρχει άμεση σύνδεση με το εθνικό πρωτάθλημα, να παίζει ο πρωταθλητής και ο 2ος της βαθμολογίας ή και ο 3ος, ανάλογα πόσες θέσεις έχει κάθε χώρα. Με προκριματική φάση, όπως γίνεται στο ποδόσφαιρο. Αυτό του μπάσκετ είναι καταστροφή. Σπρώχνει εκτός επενδυτές, που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να παίξουν στην Ευρωλίγκα, ακόμη κι αν πάρουν το πρωτάθλημα".

Αν είναι να διαλέξεις 5 ανθρώπους από το μπάσκετ στους οποίους είσαι υπόχρεος, σε βοήθησαν κλπ., ποιους θα έλεγες;

"Σίγουρα θα ξεκινήσω με Ποτόσογλου και Σορώτο. Θα βάλω τον Κόκκαλη, γιατί με τον ερχομό του έγινα πρωταθλητής. Σίγουρα τον Κολοκυθά που με έβαλε στην Εθνική. Και τον Βαγγέλη Τσάπα που μου στάθηκε σε μια δύσκολη επαγγελματική στιγμή της ζωής μου".

Βάλε και 5 παίκτες που είδες και δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ...

"Ξεκινάμε με Γκάλη, δεν υπάρχει άλλος. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς που ήταν παικτάρα, κρίμα που δεν τον πρόλαβα με τις μικρές ομάδες. Με Σπανούλη-Διαμαντίδη τρελαίνομαι. Και για τους δυο. Και τον Όσκαρ Σμιντ, που τα έβαζε... όπως ήθελε".