Η Μαρία Πρεβολαράκη δεν σταματά να παίρνει μετάλλια και να νικάει άντρες

Η Μαρία Πρεβολαράκη από μικρό κοριτσάκι πάλευε με αγόρια και συνεχίζει μέχρι σήμερα, στα 29 χρόνια της. Όχι, επειδή έτσι το διάλεξε. Γεννήθηκε στην Ελλάδα και έπρεπε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της χώρας. Στα βαθιά ριζωμένα στερεότυπά της, στη μακρά λίστα των οποίων υπάρχει και η άποψη ότι η πάλη είναι άθλημα για άνδρες. Δεν υπάρχουν κορίτσια στο σπορ, προκειμένου να παλέψει μαζί τους και να προπονηθεί.

Από την ηλικία των 8 χρόνων (γεννήθηκε στις 21-12-1991, στην Αθήνα) βρίσκεται στην παλαίστρα. Ο πατέρας της Θοδωρής -με καταγωγή από τη Μεσαρά της Κρήτης- πρώην αθλητής και πλέον διαιτητής της πάλης ήταν εκεί, μαζί με τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο αδερφό της, Γιώργο, όπως εξηγεί στο Contra.gr. “Άρχισε ο αδερφός μου να παλεύει κι έπειτα εγώ. Παραπονιόμουν, επειδή έμενα μόνη στο σπίτι και ζητούσα από τον πατέρα μου να πάρει κι εμένα στο γυμναστήριο. Αρχικά κοιτούσα απ’ έξω. Ο προπονητής, ο Παναγιώτης Αρκουδέας, μου έλεγε να μπω, επειδή σε αυτές τις ηλικίες τα κορίτσια και τα αγόρια δεν έχουν διαφορές. Ίσως τα κορίτσια να είναι και λίγο καλύτερα. Έτσι, δοκίμασα”. Η αρχή έγινε όταν ακόμα η Ελλάδα είχε μια αξιόμαχη ομάδα ανδρών που μετείχε στις διεθνείς διοργανώσεις. Τώρα, έχει μόνο την Πρεβολαράκη σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Την προηγούμενη εβδομάδα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 53 κιλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Βελιγραδίου, το οποίο μπήκε στο αγωνιστικό πρόγραμμα επειδή ακυρώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Το μετάλλιό της συνδυάστηκε με την καταβολή ενός πριμ από την πλευρά της ομοσπονδίας. “Δεν με επηρέασε θετικά, σίγουρα. Δεν ήξερα ότι έχει καταβληθεί το ποσό. Το τελευταίο πράγμα που θα κοίταζα είναι αν έχουν μπει χρήματα στο λογαριασμό μου, την ημέρα των αγώνων. Αυτό το πριμ είναι για την πρόκρισή μου στο Τόκιο, που την εξασφάλισα πέρυσι. Με πήγε καλά ο μήνας, γούρικο το Βελιγράδι”, είπε η αθλήτρια του Άτλαντα Καλλιθέας και γέλασε.

Οι αθλητές της Εθνικής ομάδας πάλης δεν έχουν μισθό από την ομοσπονδία. “Εμείς δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Η ομοσπονδία μας ανταμείβει με πριμ, όταν φέρνουμε κάποια διάκριση. Αυτό το λαμβάνουμε με κάποια καθυστέρηση, αλλά το παίρνουμε. Έχει μειωθεί ο προϋπολογισμός της ομοσπονδίας από το κράτος και όλα αυτά επηρεάζουν. Η πάλη είναι από τα αθλήματα που υπέστησαν αρκετές μειώσεις”, επεσήμανε και πρόσθεσε: “Θα ήταν καταστροφή για εμάς να ακυρωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Θα πετούσαμε 5 χρόνια. Λόγω της πρόκρισης είμαι από τους προνομιούχους, λόγω των χορηγών και της βοήθειας από την Ολυμπιακή Επιτροπή. Προκύπτουν πολλά έξοδα στον πρωταθλητισμό”.

Το εν λόγω μετάλλιο ήρθε να επιβεβαιώσει ότι είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση, μισό χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Έχει καλή ψυχολογία και το κυριότερο, τίποτε δεν αποσπά την προσοχή της από το μεγάλο στόχο. Στο Βελιγράδι, βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό ο αδερφός της, αλλά παρέμεινε ψύχραιμη. “Η αλήθεια είναι ότι είχα περισσότερο τη δική μου έγνοια, επειδή πίστευα ότι έχει κολλήσει κι εμένα! Πήγαμε μαζί στο αεροδρόμιο. Μας πήγε ο πατέρας μου. Στο αεροπλάνο ήμασταν μαζί. Την ημέρα που μάθαμε ότι ήταν θετικός είχα κάποιες ενοχλήσεις στο στομάχι, αλλά ευτυχώς διαπίστωσα ότι μάλλον ήταν από το φαγητό. Έκανα τεστ και ήταν αρνητικό”.

“Πριν φύγουμε για το Βελιγράδι, όλοι υποβληθήκαμε σε τεστ, για να ταξιδέψουμε. Ήμασταν αρνητικοί. Την επόμενη ημέρα, ο Γιώργος αγωνίστηκε και το βράδυ εμφάνισε συμπτώματα με πυρετό, ατονία και ζαλάδα! Όταν ξύπνησε ανήμερα των ρεπεσάζ, ενημέρωσε ότι είναι άρρωστος και ότι δεν μπορεί να λάβει μέρος. Τον εξέτασαν και ήταν θετικός. Θα μείνει στο Βελιγράδι. Οι δυο πρώτες μέρες μας ανησύχησαν, επειδή ανέβασε υψηλό πυρετό κι η ζαλάδα ήταν έντονη. Του έκαναν μια ένεση και ένιωσε καλύτερα. Έκαναν τεστ και στον αθλητή που πάλεψε ο αδερφός μου και μάλιστα είχε προκριθεί στον τελικό! Αν τον έβρισκαν θετικό δεν θα μπορούσε ν’ αγωνιστεί. Όμως, ευτυχώς ήταν αρνητικός”.

Η τρίτη και τυχερή;

Αυτή θα είναι η τρίτη Ολυμπιακή συμμετοχή της αθλήτριας του Μόισεν Παριγέι. “Ελπίζω και η τυχερή! Τώρα, είμαι πιο έμπειρη από το Λονδίνο και το Ρίο. Έχω πάρει το βάπτισμα με τις δύο συμμετοχές. Η ηλικία μου είναι η ιδανική για να κάνω την υπέρβαση και να πετύχω το μεγάλο στόχο, που είναι ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξέρω τις αντίπαλους μου. Ελπίζω να είμαι καλά, να είναι η μέρα μου και να τα καταφέρω. Για την πάλη βρίσκομαι σε πολύ καλή ηλικία, επειδή παίζει σημαντικό ρόλο η εμπειρία. Έχεις καλύτερη αντίληψη σχετικά με την επόμενη κίνηση της αντιπάλου, την άμυνα που πρέπει να παίξεις και τη στιγμή που θα αντεπιτεθείς. Με απελευθέρωσε το γεγονός ότι η πρόκριση ήρθε πιο νωρίς. Όσοι αθλητές προκριθήκαμε γρήγορα, απελευθερωθήκαμε και δεν έχουμε το άγχος της ακύρωσης των διοργανώσεων. Είναι μεγάλη ανακούφιση. Δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε συνεχώς σε αγώνες”.

Τα επώδυνα χειρουργεία και οι μέρες της ανασφάλειας είναι πλέον πίσω της. “Η πιο δύσκολη νίκη ήταν αυτή που πήρα για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Νωρίτερα είχα ένα χειρουργείο αυχένα. Αφαίρεσαν δύο δίσκους και τους αντικατέστησαν με συνθετικά μοσχεύματα. Δεν είχα τραυματιστεί. Στην αρχή το αντιμετώπιζα σαν ψύξη. Για λίγο καιρό περνούσε με θεραπείες. Έπειτα μούδιαζε συνέχεια το χέρι μου. Είναι πολύ δύσκολο σημείο για την πάλη. Μετά το χειρουργείο, φοβόμουν κάθε κίνηση”.

Η πρωταθλήτρια της πάλης έχει αυτοπεποίθηση. Ο Παριγέι είναι στο πλευρό της και γι’ αυτό. “Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται συνεχώς δίπλα μου! Φροντίζει την ημέρα του αγώνα να είμαι συγκεντρωμένη μόνο σε αυτόν και σε τίποτε άλλο. Ο προπονητής σού φτιάχνει ψυχολογία για τους αγώνες, ξέρει πώς να σε ηρεμήσει και τις οδηγίες που πρέπει να σου δώσει”.

Ο Ιρανός προπονητής ήθελε να ασχοληθεί με την πάλη γυναικών στο Ιράν, ωστόσο οι συνθήκες στην πατρίδα του δεν του το επιτρέπουν. “Λόγω θρησκείας”, έχει απαντήσει. Οι γυναίκες στο Ιράν είναι περιχαρακωμένες σε πλαίσιο απαγορεύσεων, χωρίς ίσα δικαιώματα και ανάσες ελευθερίας. Πίσω από νοερά κάγκελα φυλακής, δεν μπορούν να ζήσουν, όπως άλλες γυναίκες κι επιπροσθέτως δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να παλεύεις έχοντας ακάλυπτα μόνο τα μάτια σου. Ο κόουτς Παριγέι είναι μια εξαίρεση, καθώς πιστεύει πολύ στις γυναίκες και στη θέλησή τους. Έχει δηλώσει ότι τις βλέπει να φτάνουν πολύ πιο εύκολα στο στόχο τους απ’ ό,τι οι άνδρες παλαιστές: “Το αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά από τα αγόρια”.

20 χρόνια πάλης με άνδρες

Ο ίδιος, η Πρεβολαράκη κι οι αντίπαλοί της είναι πλέον μόνοι τους στις προπονήσεις, καθώς απαγορεύεται η παρουσία άλλων, λόγω του υγειονομικού πρωτοκόλλου που τηρείται. “Είναι μαζί και οι παρτενέρ μου στην προπόνηση. Μια γυναίκα υστερεί στη μυική δύναμη, γι’ αυτό οι ηλικιακές κατηγορίες που επιλέγω είναι Παίδες και Έφηβοι. Δυστυχώς, το επίπεδο στην πάλη γυναικών δεν είναι τόσο υψηλό και αναγκαστικά προπονούμαι με αγόρια. Είκοσι χρόνια συμβαίνει αυτό. Σχεδόν όσο κάνω πάλη. Μόνο στις προετοιμασίες αντιμετωπίζω γυναίκες, στο εξωτερικό. Οι παρτενέρ μου πρέπει να είναι στο ίδιο επίπεδο με μένα και λίγο υψηλότερο, για να υπάρχει ανταγωνισμός και να δυσκολεύουν την προπόνησή μου. Οι παρτενέρ μου είναι συνεργάτες μου, πια. Κι εγώ τους βοηθάω με την εμπειρία μου και αυτοί με την ενέργειά τους. Οι γυναίκες δεν υστερούμε σε κάτι άλλο, μόνο στη δύναμη. Το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι ότι τα γυναικεία σώματα είναι πιο ελαστικά, ενώ τα αντρικά πιο δυναμικά. Κάποιες λαβές μου βγαίνουν εύκολα στα αγόρια. Στις γυναίκες δυσκολεύομαι, επειδή οι λαβές δεν έχουν καλή εφαρμογή”.

Η Πρεβολαράκη δεν είχε ποτέ ως κίνητρο τη ‘διαμάχη’ των δύο φύλων. Δεν αισθάνθηκε ότι ανήκει σε ασθενές ή ισχυρό, ούτε ένιωσε την ανάγκη να αποδείξει κάτι παλεύοντας με άνδρες. “Βέβαια, στα αγόρια διακρίνω πράγματα. Επειδή είμαι γυναίκα και το θεωρούν υποτιμητικό να χάσουν από ‘μένα. Οι φίλες μου αναρωτιούνται πώς ασχολούμαι με μαχητικό άθλημα, επειδή είμαι ήρεμη. Στην πραγματικότητα, όσοι κάνουν μαχητικά σπορ, δίνουν πολλή ενέργεια σε αυτά και εκτός αγώνων είναι πολύ ήρεμοι άνθρωποι. Έτσι κι αλλιώς, η πάλη θεωρείται ευγενές άθλημα, επειδή προσπαθείς να υποτάξεις τον αντίπαλο μόνο με λαβές, χωρίς να τον χτυπήσεις. Ειδικά εγώ, επειδή παλεύω στην ελαφριά κατηγορία δεν τους γεμίζω το μάτι”.

Η Πρεβολαράκη δεν θα άλλαζε την πάλη για κάποιο άλλο άθλημα και δεν σκοπεύει να την εγκαταλείψει μετά την αθλητική καριέρα της. “Δεν θα με γέμιζε τίποτε όσο η πάλη. Είναι πολυσύνθετο σπορ. Στην προπόνηση περιλαμβάνεται το τρέξιμο, οι ασκήσεις ευλυγισίας με ενόργανη γυμναστική, αλλά και τα βάρη! Σε γυμνάζει και στο μυαλό, λόγω της τακτικής στον αγώνα. Ελέγχεις διαρκώς τον αντίπαλο. Στόχος μου είναι να αναπτύξω την πάλη γυναικών στην Ελλάδα. Παλαιότερα είχαμε μια καλή Εθνική ομάδα με τη Σοφία Πουμπουρίδου. Τότε, πήγαινα κι έβλεπα τις προπονήσεις της. Την είχα πρότυπο!”