Φουστέρ στο Contra.gr: “Η χειρότερη στιγμή, όταν μου είπαν στον Ολυμπιακό ότι φεύγω”

Ο Νταβίδ Φουστέρ είναι ένα ιδιαίτερο, τελείως ξεχωριστό κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού. Θα μπορούσα κάλλιστα να το γενικεύσω, αλλά πρόλαβε να το κάνει ο Μίτσελ, όταν στη συνέντευξη που μου είχε δώσει τον περασμένο Δεκέμβριο για το Contra.gr, τον είχε αποκαλέσει “πρεσβευτή του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ισπανία“. Ο Νταβίδ υπήρξε διαφορετικός και αυτό ήταν που τον έκανε τόσο αγαπητό. Δεν ήρθε στην Ελλάδα ως “παιχταράς”, άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει ότι μόνο η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση στο ποδόσφαιρο τον έκαναν αυτό που έδειξε μέσα στα γήπεδα. Το ταλέντο το έχτισε ο ίδιος, την πορεία του σε κάθε σύλλογο που έπαιξε, μικρό ή μεγάλο, την πάλεψε κάθε στιγμή, σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε λύπη και σε κάθε χαρά.

Το σύνθημα “Φουστέρ αλάνι, για πάντα στο λιμάνι” το κέρδισε ο Ισπανός γιατί ήταν ένα “κόσμημα” από κάθε άποψη, συγκεντρώνοντας τόσα και τέτοια χαρακτηριστικά, που ανάγκασαν και τους πιο δύσπιστους να παραδεχτούν ότι η αναγνώριση σε έναν παίκτη δεν είναι απαραίτητο να έρθει μόνο λόγω της ποδοσφαιρικής αξίας του, αλλά και λόγω του χαρακτήρα του, της αφοσίωσης, της θέλησης, της εργατικότητας και της ταπεινότητας. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που έφυγε από τους “ερυθρόλευκους” και τη χώρα μας, όμως άφησε πίσω του πολύτιμες και αξέχαστες αναμνήσεις για τους φιλάθλους, αναμνήσεις που έχουν να κάνουν με το ήθος του, την ευγένειά του, το πάθος του.

Ήταν καλοκαίρι του 2016, όταν ο “πιστός στρατιώτης” Φουστέρ έβγαλε τη φανέλα με το νούμερο “19” και την άφησε στα αποδυτήρια του Ρέντη, μαζί της και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο τίμησε όσο λίγοι στον σύλλογο. Όταν κάποια φορά τον είχα ρωτήσει στη μικτή ζώνη του “Γεώργιος Καραϊσκάκης” τι σήμαινε για εκείνον να το φοράει, μου είχε απαντήσει “alegría, orgullo y emoción”, δηλαδή χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση. Στην εξαετή παραμονή του στον Ολυμπιακό, κατέκτησε έξι πρωταθλήματα και τρία κύπελλα, όμως για τον ίδιο, τα σημαντικότερα τρόπαια ήταν -πάντα με τα δικά του λόγια- “η αγάπη και ο σεβασμός του κόσμου, αυτά είναι που θα θυμάμαι πάντοτε και θα κουβαλάω συνέχεια μαζί μου”.

Πριν από λίγες μέρες επικοινώνησα τηλεφωνικά μαζί του και τον ρώτησα αν θα ήθελε να κάνουμε μια συνέντευξη, για να μιλήσουμε τόσο για το παρελθόν, όσο και για το παρόν, αλλά και για τα μελλοντικά σχέδια. Δέχτηκε με προθυμία και έτσι στη συνέχεια του κειμένου ακολουθούν τα όσα μου είπε, στην πρώτη μεγάλη συνέντευξη που δίνει σε ελληνικό μέσο μετά την αναχώρησή του από την Ελλάδα. Μάλιστα, θέλησε να ξεκινήσει με ένα βίντεο, μέσα από το οποίο στέλνει την αγάπη του τόσο στην Ελλάδα, όσο και στους φίλους του Ολυμπιακού. Αυτός ήταν ο μικρός πρόλογος από εμένα, ας περάσουμε τώρα στον Νταβίδ, τον “άγνωστο” που τελικά έγινε σύνθημα στο “Καραϊσκάκης” και που ήρθε στη χώρα μας ως “Φουστεράκος”, για να αναχωρήσει όμως ως “Φουστέραρος”.

Ο ΝΤΑΒΙΔ ΦΟΥΣΤΕΡ ΣΤΟ CONTRA.GR

D.F. (στο βίντεο): Καλησπέρα Ελλάδα! Ελπίζω να είστε όλοι καλά από υγεία. Είναι στιγμές πολύ δύσκολες για όλους και ελπίζω μόνο να επιστρέψουμε σύντομα στην κανονικότητα της ζωής μας. Θέλω να δώσω τα συγχαρητήριά μου σε ολόκληρη την οικογένεια του Ολυμπιακού, από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο, για τη φανταστική σεζόν της ομάδας, αλλά και για την πρόσφατη πρόκριση στην επόμενη φάση του Europa League. Μακάρι γρήγορα να μπορέσετε να επιστρέψετε και πάλι στο γήπεδο, ώστε να δείτε από κοντά την ομάδα μας και να απολαύσετε το παιχνίδι της. Να προσέχετε όλοι, σ’ αγαπώ Ελλάδα, σ’ αγαπώ Ολυμπιακέ!

C.: Γεια σου Νταβίδ! Να ξεκινήσουμε με την πανδημία. Πώς περνάς όλο αυτόν τον καιρό με το lockdown και τον κορονοϊό; Σε βοηθάει το ποδόσφαιρο να “ξεχνιέσαι”;

D.F.: Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι. Με λυπεί αφάνταστα να βλέπω τόσους νεκρούς καθημερινά, ειδικά στις μεγάλες ηλικίες. Οι ηλικιωμένοι δεν το αξίζουν όλο αυτό, γιατί έχουν ζήσει ήδη τα χειρότερα χρόνια στην ιστορία της χώρας μας. Βίωσαν την εποχή της δικτατορίας (σ.σ. του Φράνκο), πέρασαν από πολλές οικονομικές κρίσεις και πλέον είχε έρθει η στιγμή να ξεκουραστούν και να απολαύσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Αλλά η πανδημία δεν τους το επέτρεψε. Το ποδόσφαιρο με βοήθησε όλο αυτό το διάστημα, γιατί όταν παρακολουθείς ένα παιχνίδι ή βρίσκεσαι σε μια προπόνηση, ξεχνιέσαι έστω για λίγο. Για μένα, το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο από τα πράγματα χωρίς σημασία.

C.: Πήρες το δίπλωμα του προπονητή; Έχεις εργαστεί σε κάποια ομάδα στην Ισπανία;

D.F.: Ναι, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και πήρα την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος UEFA PRO πριν από δυο χρόνια. Εκτός από αυτό, έκανα κι ένα μάστερ στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης με θέμα τη διοίκηση των ποδοσφαιρικών ακαδημιών. Πριν από ένα χρόνο με πλησίασε η Βαλένθια και έπειτα από δυο συνεντεύξεις, υπέγραψα συμβόλαιο για να εργαστώ στον σύλλογο. Διευθύνω ένα τμήμα που ασχολείται με τη διαχείριση και την ανάπτυξη των ταλέντων στις ακαδημίες της Βαλένθια.

Λειτουργώ ως “μάνατζερ ταλέντων” στην πρώτη ομάδα της Βαλένθια, έχοντας υπό την εποπτεία μου τους παίκτες της ακαδημίας που προπονούνται και αγωνίζονται σε αυτήν. Μια από τις αρμοδιότητές μου είναι να κάνω έναν ειδικό σχεδιασμό για τους παίκτες της ακαδημίας με τη μεγαλύτερη προοπτική, δουλεύοντας πάνω σε ατομικούς στόχους, ώστε να βελτιώσουν την απόδοσή τους και να προσαρμοστούν καλύτερα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

C.: Ονειρεύεσαι κάποια στιγμή να προπονήσεις τον Ολυμπιακό; Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να λειτουργεί ένας καλός προπονητής;

D.F.: Η αλήθεια είναι ότι κάποια μέρα θα μου άρεσε να επιστρέψω στον Ολυμπιακό και να δουλέψω σε οποιοδήποτε πόστο. Για να γίνω προπονητής της ομάδας, μου λείπουν ακόμα εμπειρία και παραστάσεις, αλλά πιστεύω πως θα μπορούσα να τα καταφέρω ως δεύτερος προπονητής. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να διαθέτει ένας καλός τεχνικός, είναι να κατανοήσει την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου στον οποίο σκοπεύει να εργαστεί, να μάθει τις συνήθειές του, την ιστορία του, τις αξίες του και τον τρόπο που αρέσει στους φιλάθλους να παίζει η ομάδα. Από εκεί και μετά, μπορεί να σχεδιάσει ένα μοντέλο παιχνιδιού που θα ταιριάζει στον σύλλογο και στα χαρακτηριστικά των παικτών.

Και πάνω απ’ όλα, να είναι ένας καλός διαχειριστής χαρακτήρων. Πρέπει να γνωρίζει καλά όλους τους ποδοσφαιριστές του, γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες. Ο προπονητής πρέπει να κατανοεί τους παίκτες του και να τους βοηθάει τόσο στο ομαδικό όσο και στο ατομικό επίπεδο. Πρέπει να είναι ένας ηγέτης που θα πετύχει την αφοσίωση όλων στον κοινό στόχο. Και πολύ βασικό, πρέπει να είναι πιστευτός, γιατί ο παίκτης καταλαβαίνει πολύ γρήγορα αν τον κοροϊδεύεις. Και βέβαια, πέρα από όλα αυτά, υπάρχουν χίλια πράγματα ακόμα, στα οποία πρέπει να δίνει λύσεις. Όπως βλέπεις, δεν είναι καθόλου εύκολο το να είσαι προπονητής και γι’ αυτό νιώθω μεγάλο σεβασμό για αυτό το επάγγελμα.

C.: Τι σημαίνει για σένα ο Ολυμπιακός; Τι σκέφτηκες όταν έμαθες για πρώτη φορά το ενδιαφέρον των “ερυθρόλευκων”; Τι περίμενες να βρεις όταν ήρθες στην Ελλάδα και τι βρήκες;

D.F.: Ο Ολυμπιακός υπήρξε για μένα το παν στο ποδόσφαιρο. Όχι μόνο για τους τίτλους που μπόρεσα να κατακτήσω, αλλά και γιατί εκεί βρήκα τη “γωνιά μου στον κόσμο”, το σπίτι μου. ‘Οταν έμαθα το ενδιαφέρον του συλλόγου για μένα, κάτι που έγινε μέσω ενός τηλεφωνήματος από τον Ερνέστο Βαλβέρδε, αιφνιδιάστηκα, ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Είχα ακόμα 4 χρόνια συμβολαίου με τη Βιγιαρεάλ κι εκείνο το καλοκαίρι μόλις είχα παντρευτεί την Άνχελα. Τα σχέδιά μας ήταν να μείνουμε μαζί στη Βαλένθια.

Το να πάω σε μια χώρα που δεν γνώριζα, σε μια πόλη που βρισκόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά μου και σε μια ομάδα που δεν με ήξερε, με έκαναν να έχω πολλές επιφυλάξεις πριν καταλήξω στο τι θα κάνω. Τελικά, αφού το σκέφτηκα πολύ και έχοντας τη στήριξη της συζύγου μου, αποφάσισα να φανώ “γενναίος” και να πάω στην Ελλάδα, μια χώρα που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου και με την οποία με δένει ένα συναίσθημα παντοτινό.

C.: Είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε ο σημαντικότερος προπονητής στην καριέρα σου; Από όλα όσα έμαθες δίπλα του, ποιο είναι το πιο σημαντικό;

D.F.: Πάντα θέλησα να πάρω τα καλύτερα από κάθε προπονητή που είχα και πιστεύω ότι με όλους προσπάθησα πάντα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι με τον Ερνέστο στη Βιγιαρεάλ ήμουν συνήθως στον πάγκο ή και εκτός 18άδας. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν το έβαλα κάτω και κάθε μέρα, σε κάθε προπόνηση έδινα τα πάντα ώστε να πείσω τον προπονητή μου ότι αξίζω την εμπιστοσύνη του. Να πω μάλιστα εδώ, ότι τα 5 ματς στα οποία ο Ερνέστο με έβαλε στην αρχική ενδεκάδα, ήταν με αντιπάλους την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, την Ατλέτικο, τη Σεβίγια και τη Βαλένθια. Είμαι σίγουρος ότι αν η συμπεριφορά μου ήταν διαφορετική, δηλαδή αν είχα εκνευριστεί που δεν με έβαζε και δεν έκανα σωστές προπονήσεις, ο Ερνέστο δεν θα με είχε καλέσει ποτέ να πάω στον Ολυμπιακό.

Αυτήν τη στάση δεν την άλλαξα ποτέ και σε όλα τα χρόνια που ήμουν στην Ελλάδα, κάθε καινούργιος προπονητής δεν με εμπιστευόταν στην αρχή, όμως όσο προχωρούσε η σεζόν, πάντα κατόρθωνα να τους αλλάξω τη γνώμη και τελικά μου έδιναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα. Θεωρώ ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη αρετή μου και αυτήν προσπαθώ να διδάξω και σήμερα στα παιδιά στις ακαδημίες. Το πρώτο πράγμα που έμαθα από τον Βαλβέρδε είναι ότι πρώτα είμαστε προσωπικότητες με ανησυχίες και συναισθήματα και μετά ποδοσφαιριστές. Ο Ερνέστο κατάφερε να πάρει το καλύτερο από μένα, γιατί ξέρει πώς να αναγνωρίσει τις αρετές των παικτών του και να τις θέσει στην υπηρεσία της ομάδας.

C.: Ποιο παιχνίδι και ποια στιγμή με τον Ολυμπιακό δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Ποιο ματς θα σου άρεσε να μπορούσες να ξαναπαίξεις;

D.F.: Υπάρχουν πολλές στιγμές ανεξίτηλες που θα θυμάμαι για πάντα, όπως τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ, οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, οι φιέστες των τίτλων, οι τελικοί του Κυπέλλου Ελλάδας. Αν υπάρχει κάτι που έχει γραφτεί με φωτιά στο μυαλό και στην καρδιά μου, ήταν το να ακούω το σύνθημα-τραγούδι που μου είχαν αφιερώσει οι φίλαθλοι (σ.σ. το γνωστό “οε, οε, οε, οε, Νταβίδ Φουστέρ”). Αυτήν την αγάπη και τη στήριξη δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Για να είμαι ειλικρινής, θα ξαναέπαιζα οποιοδήποτε παιχνίδι με την ερυθρόλευκη φανέλα, αλλά κάποιες φορές ονειρεύομαι ότι στο ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο “Ολντ Τράφορντ” (σ.σ. 19/3/2014), εκείνη η κεφαλιά μου που απέκρουσε ο Νταβίδ ντε Χέα μπαίνει γκολ και παίρνουμε την πρόκριση για τα προημιτελικά του Champions League. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι αν ξαναέπαιζα εκείνον τον αγώνα, θα πετύχαινα σίγουρα γκολ (γέλια).

C.: Ποιο γκολ σου δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης; Έχεις ακόμα φίλους από το πέρασμά σου από τον Ολυμπιακό;

D.F.: Αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα γκολ, αυτό θα ήταν το τέρμα που πέτυχα στον τελικό του κυπέλλου του 2012 απέναντι στον Ατρόμητο, στο 118′ της παράτασης. Το διαλέγω για την αδρεναλίνη που ξεχείλισε μέσα μου όταν πήγα να το πανηγυρίσω μαζί με τους φίλαθλους. Μου έτυχε κάτι περίεργο με εκείνο το γκολ. Μη με ρωτήσεις γιατί, αλλά όταν ο Βασίλης Τοροσίδης πήγε να κάνει τη σέντρα, ήταν σαν να ήξερα πού ακριβώς θα πάει η μπάλα και το σώμα μου μετακινήθηκε από μόνο του προς εκείνο το σημείο, για να κάνω την κεφαλιά και να σκοράρω. Ο κόσμος θα νομίζει ότι είμαι τρελός, αλλά αν δουν το βίντεο, θα παρατηρήσουν πως πηγαίνω προς εκείνο το σημείο πριν καν σεντράρει ο “Τόρο”. (σ.σ. δείτε το στο βίντεο που ακολουθεί, στο 4:20).

Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από όλους τους συμπαίκτες μου και ήταν πολλοί σε αυτά τα έξι χρόνια που πέρασα στον Ολυμπιακό. Από τους Έλληνες, ο Τόρο, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο Τάσος Αυλωνίτης, ο Τάσος Παπάζογλου, ο Γιάννης Φετφατζίδης, ο Κώστας Τσιμίκας, ο Πραξιτέλης Βούρος, ο Κώσας Μήτρογλου, ο Δημήτρης Σιόβας, ο Νίκος Βέργος… Είχα πολύ καλή σχέση με τους Έλληνες. Από το ισπανόφωνο γκρουπ, ο Αριέλ Ιμπαγάσα, ο Μοϊσές Ουρτάδο, ο Ούρκο Πάρντο, ο Χαβίτο, ο Πάμπλο Ορμπάιθ, ο Ραούλ Μπράβο, ο Ιβάν Μαρκάνο…

Είχα την τύχη να έχω πολύ καλούς συμπαίκτες. Αυτοί που ανέφερα είναι μόνο ένα μέρος από αυτούς. Αλλά αν θα πρέπει να διαλέξω έναν, αυτός είναι ο Μπάλας Μέγερι. Υπήρξε μεγάλο στήριγμα για μένα όσο ήμασταν μαζί στην ομάδα. Πρόκειται για έναν άριστο χαρακτήρα, έναν υπέροχο φίλο και ένα μεγάλο τερματοφύλακα. Σήμερα, τις καλύτερες σχέσεις τις διατηρώ με τον Μπάλας και τον Ιμπαγάσα.

C.: Αισθάνεσαι λιγάκι Έλληνας; Θα σου άρεσε να ζήσεις στο μέλλον στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη δουλειά σου;

D.F.: Γεννήθηκα στην Ισπανία, είμαι από το διαμέρισμα της Βαλένθια και λατρεύω τη χώρα μου, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου είναι ελληνικό. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, όλος ο κόσμος με έκανε να νιώθω πολύ καλά. Εκτός αυτού, μέσα σε αυτά τα 6 χρόνια δημιούργησα μια οικογένεια και παρόλο που τα παιδιά μου είτε θυμούνται ελάχιστα είτε τίποτα από όταν ζούσαμε εκεί, υπάρχουν φορές που ξυπνάμε με μια “καλημέρα” και πέφτουμε για ύπνο με ένα “σ’ αγαπώ”. Δεν ξέρω αν κάποια μέρα επιστρέψω στην Ελλάδα για να ζήσω εκεί, αλλά αν συνέβαινε, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα.

C.: Ο Μίτσελ, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Contra.gr, μου είπε ότι εσύ και ο Βαλβέρδε υπήρξατε πρεσβευτές του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ισπανία.

D.F.: Είναι άκρως κολακευτικό το γεγονός ότι μια ποδοσφαιρική προσωπικότητα όπως ο Μίτσελ μιλάει με τόσο καλά λόγια για μένα. Δεν ξέρω αν είμαι πρεσβευτής του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά όποτε με ρωτάνε, μιλάω με τα καλύτερα λόγια για τον Ολυμπιακό και για το πώς ζει ο κόσμος το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Κάποιες φορές, το ελληνικό ποδόσφαιρο αμαυρώνεται από πράξεις βίας.

C.: Ποια ήταν τα πρώτα βήματά σου στο ποδόσφαιρο και σε ποια ηλικία;

D.F.: Σε όλες τις αναμνήσεις που έχω από την παιδική ηλικία, η μπάλα ήταν πάντοτε παρούσα. Πρώτα ξεκίνησα να παίζω στην ομάδα του δημοτικού και στα 9 γράφτηκα στην ομάδα της πόλης μου, την UD Oliva. Όταν ήμουν 10, η Βαλένθια ενδιαφέρθηκε να με εντάξει στις ακαδημίες της, όμως εγώ προτίμησα να μείνω στην Ολίβα, να μάθω και να χαίρομαι το παιχνίδι μαζί με τους φίλους μου. Στα 17 έκανα το ντεμπούτο μου με την πρώτη ομάδα της UD Oliva στην 5η κατηγορία της Ισπανίας και μια δεκαετία αργότερα πραγματοποίησα την παρθενική εμφάνιση στην Primera Division με τη Βιγιαρεάλ. Μπορώ να πω με υπερηφάνεια ότι έχω αγωνιστεί σε όλες τις κατηγορίες του ισπανικού ποδοσφαίρου, αλλά και στο ισπανικό κύπελλο, στο Europa League, το Champions League, το ελληνικό πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας και σε όλες αυτές τις διοργανώσεις πέτυχα από τουλάχιστον ένα γκολ. Είμαι πολύ περήφανος και για το πού ξεκίνησα, αλλά και για όλα όσα πέτυχα.

C.: Έχεις σκοράρει σε ιστορικά γήπεδα, όπως το “Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν”, το “Βιθέντε Καλντερόν” και το “Καμπ Νόου”. Τι αναμνήσεις έχεις από εκείνες τις στιγμές;

D.F.: Πρόκειται για πολύ όμορφες στιγμές στην καριέρα μου. Τη σεζόν 2009-2010, την πρώτη μου στην Πριμέρα Ντιβισιόν, πέτυχα τρία γκολ σε τρία εμβληματικά γήπεδα της Ισπανίας. Περισσότερο θυμάμαι εκείνο που πέτυχα εναντίον της Μπαρτσελόνα. Ήταν 2 Ιανουαρίου κι εκείνη την ημέρα η ομάδα του Πεπ Γουαρδιόλα είχε τιμηθεί από τους φιλάθλους για τους έξι στους έξι τίτλους που είχε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά. Βρεθήκαμε πίσω στο σκορ και στο 2ο ημίχρονο ισοφαρίσαμε χάρη στο δικό μου γκολ. Όλη η οικογένειά μου βρισκόταν στις κερκίδες παρακολουθώντας το παιχνίδι και φαντάζομαι πόσο θα χάρηκαν όταν με είδαν να σκοράρω. Ήταν μια εντυπωσιακή στιγμή για μένα.

C.: Έχεις αντιμετωπίσει τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ποιον θεωρείς καλύτερο; Πιστεύεις ότι οι Κιλιάν Μπαπέ και Έρλινγκ Χάαλαντ είναι οι αντίστοιχοι Μέσι και Ρονάλντο της νέας εποχής;

D.F.: Ποτέ δε μου άρεσε να κάνω συγκρίσεις. Και οι δυο είναι ανάμεσα στους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών και αμφότεροι έχουν πετύχει πράγματα ώστε ο καθένας τους να μπορεί να θεωρηθεί ως ο κορυφαίος. Παρόλα αυτά, ως (τηλε)θεατής έχω απολαύσει περισσότερο βλέποντας τον Μέσι, παρά τον Κριστιάνο. Οι Μπαπέ και Χάαλαντ είναι δυο νεαροί με τεράστιες δυνατότητες, αλλά είναι ο χρόνος αυτός που θα πει αν θα φτάσουν στο επίπεδο των Μέσι και Κριστιάνο.

C.: Από όλα όσα έζησες και έμαθες στο ποδόσφαιρο, ποιο κρατάς ως ανεκτίμητο θησαυρό και ποια ήταν η χειρότερη στιγμή σου;

D.F.: Το ποδόσφαιρο με έμαθε ότι πέρα από το να είναι ένα άθλημα ή ένα επάγγελμα, το να είσαι παίκτης, είναι ένας τρόπος ζωής. Για μένα, το ότι κατάφερα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, είναι ένας θησαυρός που θα με ακολουθεί πάντα. Οι άνθρωποι που γνώρισα στον κόσμο του ποδοσφαίρου, αποτελούν πλέον μέρος της μικρής ιστορίας της ζωής μου. Η χειρότερη στιγμή μου ως παίκτης ήταν όταν μου ανακοίνωσαν πως δεν θα συνέχιζα στον Ολυμπιακό. Θα ήθελα πολύ να είχα κρεμάσει εκεί τα παπούτσια μου και είμαι σίγουρος ότι αν είχε γίνει αυτό, σήμερα θα ζούσα στην Ελλάδα και θα εργαζόμουν για τον Ολυμπιακό.

Σε προσωπικό επίπεδο, το 2019 υπήρξε η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Ο πατέρας μου, Χουάν, διαγνώστηκε με καρκίνο στο στομάχι και πέθανε έπειτα από 3 μήνες στο νοσοκομείο. Τουλάχιστον, μπόρεσα να τον αποχαιρετήσω, να είμαι δίπλα του όλες τις μέρες της νοσηλείας και να του πω πόσο πολύ τον αγαπούσα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα τελευταία λόγια πριν πεθάνει: “Σε ευχαριστώ που με έκανες τόσο ευτυχισμένο όλα αυτά τα χρόνια, το όνειρό σου ήταν και δικό μου”. Τέσσερις μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου, πέθανε κι ο ατζέντης μου, Πάκο, από την ίδια αρρώστεια. Μέχρι σήμερα, όποτε τον θυμάμαι, συγκινούμαι…

C.: Μπορείς να μου φτιάξεις την ιδανική ενδεκάδα ενδεκάδα κατά τη γνώμη σου;

D.F.: Ναι, αλλά θα χρησιμοποιήσω μόνο παίκτες που έχω δει εγώ να αγωνίζονται. Είναι προφανές δηλαδή ότι από τη λίστα μου θα απουσιάζουν ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Πελέ, ο Φραντς Μπέκενμπαουερ κλπ. Η ενδεκάδα μου λοιπόν είναι η εξής: Στο τέρμα ο Τζίτζι Μπουφόν, στο κέντρο της άμυνας ο Φάμπιο Καναβάρο και ο Σέρχιο Ράμος, στο δεξί άκρο ο Φίλιπ Λαμ και στο αριστερό ο Ρομπέρτο Κάρλος. Στην τριάδα του κέντρου, οι Ζινεντίν Ζιντάν, Αντρές Ινιέστα και Τσάβι και στην επίθεση οι Ρονάλντο (το φαινόμενο), Μέσι και Κριστιάνο.

C.: Πριν από λίγες μέρες, ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στην επόμενη φάση του Europa League.

D.F.: Ήταν μια δύσκολη πρόκριση, ένα ισορροπημένο ζευγάρι. Αλλά θα ήταν κρίμα αν δεν είχε περάσει ο Ολυμπιακός, γιατί το προσπάθησε και το άξιζε περισσότερο. Ο γιος μου κι εγώ πηδήξαμε φωνάζοντας από τον καναπέ, όταν σκόραρε ο Χασάν!

C.: Και τώρα στην επόμενη φάση, περιμένει η Άρσεναλ!

D.F.: Ναι, σειρά τώρα έχει η Άρσεναλ! Αν και στην τρέχουσα σεζόν δεν τα πηγαίνει καλά, πρόκειται πάντα για μια επικίνδυνη ομάδα. Αλλά πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός μπορεί φέτος να φτάσει μέχρι τα προημιτελικά και μακάρι ακόμα πιο μακριά. Έτσι κι αλλιώς, ξέρει πολύ καλά πώς να νικήσει την Άρσεναλ (γέλια). Προσωπικά, θυμάμαι και τα δυο γκολ που έχω πετύχει εναντίον τους στη φάση των ομίλων τη σεζόν 2011-2012. Πιο ξεχωριστό όμως ήταν εκείνο που είχα σημειώσει μέσα στο “Emirates” (σ.σ. 28/9/2011), γιατί ήταν το πρώτο μου στο Champions League και εκτός αυτού, ήταν ένα όμορφο γκολ από σέντρα του φίλου μου Ιμπαγάσα.

C.: Και μια τελευταία ερώτηση για την Ισπανία. Βλέπουμε ότι η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα έχουν διάφορα προβλήματα, κάτι που εκμεταλλεύεται η Ατλέτικο. Πιστεύεις ότι οι “ροχιμπλάνκος” θα κατακτήσουν τον τίτλο ή θα υπάρξει μάχη μέχρι το τέλος;

D.F.: Αν μου είχες κάνει αυτήν την ερώτηση πριν από ένα μήνα, θα σου είχα πει ότι η Ατλέτικο θα είναι η πρωταθλήτρια χωρίς καμία αμφιβολία. Όμως στα τελευταία παιχνίδια η απόδοσή της έχει πέσει πολύ σε σύγκριση με πριν από δυο μήνες. Αν σε αυτό συνυπολογίσεις και το ότι τη Ρεάλ και την Μπάρσα ποτέ δεν πρέπει να τις ξεγράφεις, τότε πραγματικά δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί μέχρι το τέλος. Ακόμα κι έτσι πάντως, θεωρώ ότι η φετινή Λίγκα θα καταλήξει στην Ατλέτικο.

C.: Νταβίδ ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια και ελπίζω σύντομα να τα πούμε και από κοντά!