Βερόνα φαν ντε Λερ: Από το βάθρο, στο δρόμο, τη φυλακή, την πορνογραφία και την επιβίωση

Η Πάτρα ήταν το μέρος του πλανήτη όπου διεξήχθη το 2002 (18-21/4) το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής. H Ρωσία ήταν κυρίαρχη, με επικεφαλής τη Σβετλάνα Χόρχινα, η οποία κατέκτησε στην Ελλάδα το τρίτο και τελευταίο all around τίτλο της. Είχε καταφέρει να νικήσει με διαφορά 0.050 πόντων τη δεύτερη. Η δεύτερη ήταν η Βερόνα φαν Ντε Λερ, από την Ολλανδία. Χώρα που δεν τη λες και από τις παραδοσιακές του σπορ, αλλά έμελλε να εμφανίσει στην Ελλάδα τα αποτελέσματα δουλειάς που γινόταν χρόνια. Από το 1986 είχε αρχίσει το πρόγραμμα ανταλλαγής προπονητών της Ρωσίας και της Ολλανδίας. Ο Μπορίς Ορλόφ, προϊόν της σοβιετικής σχολής ως γυμναστής και μετά ως κόουτς ήταν ένας από τους υπεύθυνους των μεταλλίων που κατέκτησαν οι Ολλανδές σε όλα τα events του Πανευρωπαϊκού. Τα περισσότερα τα ‘χε κατακτήσει η Ντε Λερ. Έφυγε με 5 -3 ασημένια και 2 χάλκινα.

Στο Παγκόσμιο της Ουγγαρίας φόρεσε το αργυρό, στις ασκήσεις εδάφους και αναδείχθηκε ‘καλύτερη Ολλανδή αθλήτρια’ της χρονιάς. Eίχε αρχίσει να ασχολείται με την ενόργανη στα 5. Στα 15 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο εθνικό πρωτάθλημα και πήρε το χρυσό στο all around -φόρεσε το χρυσό σε τρία events. Ένα χρόνο μετά (2001) έγινε πρωταθλήτρια γυναικών και με τα υπόλοιπα μέλη της εθνικής, κατέκτησαν την πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο του Γκεντ. Το 2002 έφτασε στο πικ της. Το 2003 δεν είχε πια θέση στην εθνική. Δεν άνηκε μεταξύ των 12 καλύτερων. Και ως εκ τούτου δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Κάπου εκεί έληξε τη συνεργασία της με τον προπονητή της Φρανκ Λούτερ. Αργότερα είπε πως την κακοποιούσε ψυχικά και σωματικά. “Προπονούμαστε για ώρες, ανεξάρτητα από το αν έχουμε κάποιον τραυματισμό. Όσο κάνουμε τη δουλειά μας, οι συνεργάτες του ψάχνουν τις τσάντες μας και κατάσχουν τα σνακ που προσπαθούμε να κρύψουμε, για να φάμε κάτι αξιοπρεπές. Η ζωή μου ήταν σαν αυτή του ζώου στο τσίρκο. Όλα γίνονται με το δύσκολο τρόπο, γιατί όπως λένε, έτσι μαθαίνεις. Έχετε δει videos με παιδιά που κλαίνε; Έτσι ήμασταν κι εμείς. Αν θες να είσαι ευλύγιστη, πρέπει να πονάς. Το ίδιο ισχύει με τη διατροφή, με τα βάρη, με όλα. Κάποιες φορές παθαίνεις κάταγμα. Άλλες, όταν είσαι τυχερή, όχι”. Εκείνη δεν ήταν τυχερή. Το 2003, ενώ ήταν μόλις 17 χρόνων πονούσε παντού. Τόσο που σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. “Ένιωσα πως έχω πέσει σε μια μαύρη τρύπα. Σκέφτηκα να αποσυρθώ, αλλά δεν με άφηναν”. Τα κατάφερε πέντε χρόνια μετά. Να σου πω τι έκανε στο μεσοδιάστημα.

Άλλαξε σύλλογο και δούλεψε με τον Ορλόφ -του οποίου η τελευταία δουλειά ήταν να καλύψει το κενό του Γιούρι βαν Γκέλντερ, σπεσιαλίστα στους κρίκους και προπονητή της εθνικής Ολλανδίας, όταν αυτός συνελήφθη για χρήση κοκαΐνης το 2010. Για να καταλάβεις το mentality του προπονητή, να σου πω ότι από όπου και αν δούλεψε, έφυγε τσακωμένος ‘γιατί είμαι Ρώσος και θα παραμείνω Ρώσος. Λέω ό,τι πιστεύω, χωρίς να προσέχω. Κάποιος είναι ή φίλος μου ή ο κανένας”. Πέθανε στις 3/7 του 2018.

Όταν συνεργάστηκε (σε επίπεδο συλλόγου) με την Ντε Λερ, την έκανε για μία ακόμη φορά (τέταρτη) πρωταθλήτρια στο σύνθετο ατομικό. Στις 19/8 του 2008 ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει το σπορ. Εξήγησε πως πια δεν είχε τη διάθεση ή το κίνητρο να ασχοληθεί άλλο. Είπε και ότι είχε κουραστεί με τον τρόπο που συμπεριφέρονταν οι προπονητές της. Προσδιόρισε ως τον κύριο λόγο της απόσυρσης, την κατάσταση που ζούσε στο σπίτι της. Τι ζούσε στο σπίτι της;

Όπως γράφει στο βιβλίο της με τίτλο Simply Verona (κυκλοφόρησε το 2014, αλλά πλέον υπάρχει και στα αγγλικά) οι γονείς της δεν ενδιαφέρονταν για το αν είναι καλά ή όχι. Αν είναι χαρούμενη ή όχι. Ήθελαν μόνο να είναι επιτυχημένη και να ‘βγάζει’ λεφτά. Όταν δεν ανέβαινε στο πόντιουμ, δεν πήγαιναν καν να την πάρουν από το αεροδρόμιο. Αφότου βρήκε το σθένος να πει το ‘έως εδώ’ γύρισε μια μέρα σπίτι της και διαπίστωσε πως οι γονείς της είχαν αλλάξει τις κλειδαριές. Της είχαν αφαιρέσει και το δικαίωμα εισόδου στην πολυκατοικία. Αναζήτησε τα χρήματα της. Έμαθε πως τα ‘χε πάρει ο πατέρας της. Πήγε τους ανθρώπους που την έφεραν στον κόσμο στα δικαστήρια. Χρόνια μετά, κέρδισε δυο δίκες και ο πατέρας της αναγκάστηκε να επιστρέψει 62.000 ευρώ.

Έως ότου όμως, φτάσει στο τέλος της νομικής οδού έμενε με τον φίλο της, Μπόμπι στο δρόμο, για δυο χρόνια (2008-10). Για την ακρίβεια, σε αυτοκίνητο που ήταν μόνιμα παρκαρισμένο σε χώρο στάθμευσης κατοικημένης περιοχής, στη Νότια Ολλανδία. “Το χειμώνα τα πράγματα γίνονταν δύσκολα. Το χιόνι κάλυπτε το αυτοκίνητο και στα παράθυρα είχε πάγο. Ήταν σαν να ζούμε σε καταψύκτη. Πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ και παίρναμε ένα -δωρεάν- φλιτζάνι τσάι και όποιο φαγητό μας έδιναν. Έπρεπε να επιβιώσουμε. Αν είχαμε λίγα χρήματα -από κέρματα που μάζευαν από το δρόμο ή την επαιτεία-, αγοράζαμε ψωμί και φυστικοβούτυρο και ‘βγάζαμε’ μια εβδομάδα“, είπε στο AD της Ολλανδίας. Ο φίλος της της είχε προτείνει πολλάκις, να επιστρέψει σπίτι της. “Προερχόταν και αυτός από προβληματική οικογένεια. Έβλεπε πως βασανιζόμουν. Αλλά δεν ήθελα να γυρίσω στους γονείς μου“.

Κάποιες φορές έκλεβε φαγητά “αλλά επειδή ο φίλος μου είχε περπατήσει σε αυτό το μονοπάτι -είχε συλληφθεί και δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στη φυλακή- σταμάτησα γρήγορα. Μου είχε πει να προσέχω τι επιλέγω να κάνω, γιατί αρκεί μια λάθος απόφαση για να καταστρέψω όλη μου τη ζωή. Στην αρχή είχα δίλημμα αν θα έπρεπε να διαλέξω την πείνα που ζούσα εκείνη τη στιγμή από το ποινικό μητρώο που ενδεχομένως θα αποκτούσα, αργότερα“. Όταν ήταν τυχερή, εργαζόταν σε ακαδημία ενόργανης και με τα χρήματα αυτά έκαναν μηνιαία συνδρομή σε γυμναστήριο “για να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο. Το καλοκαίρι καθαριζόμασταν στις ντουζιέρες της παραλίας. Αλλά η πείνα δεν αντιμετωπιζόταν. Πεινούσα δέκα φορές περισσότερο από ό,τι όταν έκανα ενόργανη“. Δεν ζήτησε δουλειά από γνωστούς “γιατί ντρεπόμουν. Έπρεπε να τους εξηγήσω πώς ζω και αυτό δεν το ήθελα. Αν μάθαινε κάποιος το παραμικρό, σύντομα θα γινόταν τίτλος στα media. Δεν ήθελα να με λυπούνται. Δεν είχα καν, μόνιμη διεύθυνση κατοικίας. Δεν μπορούσα να αιτηθώ ούτε για το όποιο επίδομα“. Ένιωθε πως ο κόσμος είναι εναντίον της.

“Όταν δεν έχεις να φας και πρέπει να κλέψεις φαγητό, καταλαβαίνεις πως έχεις προσπεράσει μια πολύ ξεκάθαρη γραμμή: αυτών των ορίων σου. Έκανα πράγματα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα κάνω. Αλλά όταν πρέπει να επιβιώσεις, κάνεις ό,τι μπορείς”. Στο ό,τι μπορείς ήταν και ο εκβιασμός παράνομου ζευγαριού που είχε συνευρεθεί σε ένα πάρκο. Η Ντε Λερ ‘τράβηξε’ φωτογραφίες. “Ήμουν στο πιο χαμηλό σημείο που μπορούσα να βρεθώ. Στο δρόμο, χωρίς να ‘χω να φάω και βρέθηκα μπροστά στο ζευγάρι. Η κοπέλα με ρώτησε αν θέλω χρήματα και της είπα πως ναι, τα χρειάζομαι”.

Λίγες εβδομάδες μετά, ενώ κοιμόταν στο αυτοκίνητο, εμφανίστηκαν αστυνομικοί με όπλα στο παράθυρο, για να τη συλλάβουν. Πέρασε σε κελί 72 ημέρες -για εκβιασμό και κατοχή παιδικής πορνογραφίας, καθώς είχαν βρεθεί οι φωτογραφίες στο laptop της. Η δεύτερη κατηγορία κατέπεσε στο δικαστήριο -γιατί ο δικηγόρος της κατάφερε να αποδείξει πως πολλοί άνθρωποι είχαν πρόσβαση στο laptop της. Αυτή η περιπέτεια υπήρχε σε όλα τα media. Με κάθε λεπτομέρεια. Η κοινωνία την απέρριψε ολοκληρωτικά. Σε αυτήν τη δίκη έδωσε και τα περισσότερα από τα χρήματα της. Αυτά που είχε πάρει πίσω από τους δικούς της.

Το 2011 της πρόσφεραν συμβόλαιο για να παραχωρεί πορνογραφικά videos, με κάμερα που θα είχε στο χώρο της. “Ρώτησα τον σύντροφο μου. Μου είπε πως εγώ πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να κάνω, γιατί το δικό μου όνομα θα χρησιμοποιούσα. Το ποσό που μου πρόσφεραν ήταν πολύ μεγάλο. Το είδα ως ευκαιρία να ξαναρχίσω τη ζωή μου. Να κάνω όσα ονειρευόμουν. Να κάνω ένα φωτογραφείο. Είχα σκεφτεί πως στο τέλος του συμβολαίου -ήταν για ένα χρόνο- θα εγκατέλειπα”. Πέρασε οκτώ χρόνια στη δουλειά.

Το 2014 δοκίμασε να επιστρέψει στο σπορ της. Σε συζήτηση που είχε με αξιωματούχους θίχθηκε το θέμα των κατηγοριών που είχε κάνει -μαζί με άλλες τρεις γυμνάστριες- για σωματική και πνευματική κακοποίηση, στο προπονητήριο. Εκεί τελείωσαν όλα. “Ήταν κάτι που δεν περίμενα. Στο γραφείο υπήρχε ένα πόστερ μου. Παρ’ όλα αυτά μου ζήτησαν να απολογηθώ. Για όσα είχα πει, αλλά και για τη δουλειά που έκανα“.

Έμεινε στην πορνογραφία και σύντομα αποφάσισε να κάνει τη δική της εταιρία -και το δικό της site. Τα πρώτα ‘προϊόντα’ που παρείχε ήταν σκηνές της ιδίας με τον σύντροφο της. Στις καθημερινές υποχρεώσεις ήταν και το chat με τους φαν. Το 2019 ‘έκλεισε’ και αυτόν τον κύκλο. Τη σήμερον ημέρα, ασχολείται με το αποκαλύπτει όσα περνούν οι γυμνάστριες, κατά τις προπονήσεις και την προετοιμασία για τα events. “Για κάθε αποκάλυψη, υπάρχει μια νέα υπόθεση ή κάποιος που δεν μιλάει. Όπου μπορώ, συνεργάζομαι με ομοσπονδίες και προσπαθώ να κάνω πιο ασφαλές το περιβάλλον για τα παιδιά. Αν μπορέσω να γίνω εγώ ο άνθρωπος που θα εμπιστευτούν και θα θέλουν να του μιλήσουν, τότε θέλω να γίνω αυτός ο άνθρωπος”. Στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο προσελήφθη ως σχολιάστρια από το AD. Δεν παραλείπει να ποστάρει videos με τις ασκήσεις της ενόργανης, ώστε να εξηγεί σε όλους τη δυσκολία της κάθε μίας. Τη δυσκολία αυτής της δουλειάς. Στο Instagram προωθεί όλες τις δουλειές της. Βλέπεις, εξακολουθεί να είναι επιχειρηματίας.