Τζιόρτζιο Αρμάνι: Κολεξιόν πορτοκαλί αποτυχίας

O Τζιόρτζιο Αρμάνι ήπιε ακόμη ένα πικρό ποτήρι για μια αποτυχημένη σεζόν στο μπάσκετ και η Ολίμπια Μιλάνο, που ανήκει στο γκρουπ των εταιρειών του διάσημου μόδιστρου, μοιάζει πλέον με μια χοάνη η οποία… καταπίνει κάθε χρόνο εκατομμύρια ευρώ, χωρίς λόγο. Τα 3 πρωταθλήματα και τα 2 κύπελλα που έχει πάρει ο κραταιός σύλλογος από την εποχή της εξαγοράς του κλαμπ από τον Αρμάνι, είναι η μικρότερη δυνατή ανταμοιβή, σε σχέση με τις επενδύσεις (μόνο τα τελευταία 4 χρόνια οι συνολικοί προϋπολογισμοί της ομάδας άγγιξαν -αν δεν ξεπέρασαν- τα 85.000.000 ευρώ) αλλά και τις προσδοκίες που κάθε χρόνο δημιουργεί, με το φινάλε να είναι το ίδιο απογοητευτικό.

Εκεί που όλοι λένε "φέτος το Μιλάνο σοβαρεύτηκε", έρχονται οι κατραπακιές, η μία μετά από την άλλη. Μια ιστορία που επαναλήφθηκε και φέτος, με τον χειρότερο τρόπο. Στη Euroleague είδε τους γνωστούς εφιάλτες μετά από την 24 αγωνιστική. Έξι στροφές πριν από το τέλος της κανονικής περιόδου, η ομάδα του Σιμόνε Πιανιτζιάνι μετρούσε 13 νίκες και 11 ήττες και ήταν μόνη στην 6η θέση της βαθμολογίας. Στη θεωρία, ήθελε 3 νίκες σε 6 αγωνιστικές για να προκριθεί. Νίκησε μόνο τον Ολυμπιακό και γνώρισε 5 ήττες, που την έστειλαν στη 12η θέση, με ρεκόρ 14-16 και βέβαια έξω από τα playoffs!

Αλλά και στο ιταλικό πρωτάθλημα δεν πήγε πίσω το φλερτ με την αποτυχία. Είδε κι έπαθε να αποκλείσει στον 1ο γύρο την Αβελίνο (3-2) και...σκουπίστηκε από τη Σάσαρι του τρελό Μάρκο Ποτσέκο στα ημιτελικά, χάνοντας 3 σερί ματς!

Εντάξει, έπαιξαν ρόλο οι ατυχίες της (ο Αρτούρας Γκουντάιτις βγήκε νοκ άουτ, χτύπησαν στη διάρκεια της χρονιάς Τζέιμς Νάναλι, Νεμάνια Νέντοβιτς, Κέρτις Τζέρελς και Μάικ Τζέιμς), ωστόσο το να μη πάρει ούτε μια νίκη στα ημιτελικά, είναι πολύ βαρύ.

Τι κέρδισε τελικά το Μιλάνο, φέτος; Το αδιάφορο τρόπαιο του Supercoppa στο ξεκίνημα της σεζόν και το βραβείο του 1ου σκόρερ της Euroleague που πήγε στα χέρια του Μάικ Τζέιμς.

Τζίφος, με άλλα λόγια, για μια ομάδα που είχε πείσει ότι... σοβαρεύτηκε, αλλά αποδείχθηκε το ακριβώς αντίθετο. Οι οπαδοί της γνώρισαν ακόμη μια απογοήτευση, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Τζέιμνς να πιάνει διάλογο στο twitter μαζί τους. Ο φίλος μας ο Μάικ, που είχε τσακωθεί και στον προηγούμενο γύρο (ήταν τραυματίας) στα παιχνίδια με το Λιβόρνο, μετά από το 3-0 της Σάσαρι, απεφάνθη: "Τώρα μπορείτε να πείτε ότι είμαι loser κλπ, κλπ. Έχετε 24 ώρες να μου πείτε ό,τι θέλετε".

Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος Λίβιο Πρόλι, δεξί χέρι του Αρμάνι για πολλά χρόνια, ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το κλαμπ το καλοκαίρι, αλλά και την παραμονή του Πιανιτζιάνι στον πάγκο. Ο Ιταλός κόουτς έχει συμβόλαιο ακόμη ενός χρόνου, ήδη όμως έχει ξεκινήσει μια σεναριολογία, με τη Gazzetta dello Sport να βάζει στο παιχνίδι τον Έτορε Μεσίνα, τον Ντέιβιντ Μπλατ (!) και τον Τσάβι Πασκουάλ.

Από τους τρεις, ο άλλοτε κόουτς του Παναθηναϊκού μοιάζει με πιο πιθανό αντικαταστάτη, καθώς ο Μεσίνα δύσκολα θα επιστρέψει στην Ευρώπη, αφήνοντας το ΝΒΑ ενώ ο Μπλατ έχει αποφασίσει να συνεχίσει κανονικά στον Ολυμπιακό και ήδη ξεκίνησε τον μεταγραφικό σχεδιασμό των 'ερυθρολεύκων'.

Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα, οι Μιλάνεζοι βρίσκονται σε συζητήσεις με τον Μαουρίτσιο Τζεραρντίνι, τον τζένεραλ μάνατζερ της Φενέρμπαχτσε, τον οποίο και θα ήθελαν να επαναπατρίσουν ώστε να δημιουργήσει μια πραγματικά μεγάλη (και κυρίως σοβαρή) ομάδα. Ο Ιταλός mastermind παράγοντας, που θεωρείται ο κορυφαίος του είδους στην Ευρώπη, θα πάρει εν λευκώ την κατάσταση στα χέρια του, επιλέγοντας τον προπονητή και χτίζοντας παίκτη-παίκτη το ρόστερ.

O 63χρονος Τζεραρντίνι, έκανε 'όνομα' ως παράγοντας πρώτα στη Φορλί (στην οποία έπαιξε και μπάσκετ, αλλά ήταν και βοηθός προπονητή) και εν συνεχεία στη Μπενετόν Τρεβίζο. Το σύστημα σκάουτινγκ που εφάρμοσε, η δημιουργία της Τζιράντα, το αθλητικό κέντρο της άλλοτε κραταιάς ομάδας και η συνεργασία του βέβαια με την οικογένεια Μπένετον, δημιούργησαν έναν μύθο γύρω από το όνομα και τις ικανότητές του. Στο Τρεβίζο συνεργάστηκε με προπονητές όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Μεσίνα και ο Μπλατ, εξαργυρώνοντας τη φήμη του, μέχρι το ΝΒΑ.

Πράγματι, το 2003 έδωσε συνέντευξη στους Σάρλοτ Μπόμπκατς, αλλά δεν πήρε τη θέση του τζένεραλ μάνατζερ. Ό,τι δεν τόλμησαν οι Αμερικανοί, το έκαναν οι Καναδοί των Τορόντο Ράπτορς, που το 2006 προσέλαβαν τον Ιταλό, δίνοντάς του τη θέση του αντιπροέδρου και του βοηθού τζένεραλ μάνατζερ, παρέα με τον Μπράιαν Κολάντζελο. Το 2013 μετακόμισε στην Οκλαχόμα, αναλαμβάνοντας τις διεθνείς σχέσεις των Θάντερ, αλλά ήδη είχε δρομολογήσει την επιστροφή του στην Ευρώπη, υπογράφοντας συμφωνία με τη Φενέρμπαχτσε.

Ίσως η πρόσφατη κρίση στην Τουρκία να τον σπρώχνει σε νέα αλλαγή σελίδας και η επιστροφή στην Ιταλία να του δίνει νέα κίνητρα. Η λέξη αυτή είναι κλειδί και για μια πιθανή επιστροφή του Μεσίνα. Ο Ιταλός κόουτς θα άφηνε το ΝΒΑ και τους Σπερς, την καλή παρέα με τον Γκρεγκ Πόποβιτς δηλαδή, ενδεχομένως και τις όποιες φιλοδοξίες του να γίνει πρώτος προπονητής στην Αμερική, μόνο αν από την Ευρώπη του παρουσιαστεί ένα σχέδιο προοπτικής και δημιουργίας. Συν, βέβαια, τα δυο σημαντικά στοιχεία που θεωρεί απαραίτητα ο έμπειρος προπονητής ως εχέγγυα: α) οικονομική ευρωστία β) απόλυτη κάλυψη της διοίκησης στις κινήσεις του προπονητή. Ο Τζεραρντίνι σίγουρα του παρέχει και τα δυο.

Ο Πρόλι αποχωρεί μετά από μια δεκαετία στην ηγεσία της κορυφαίας ιταλικής ομάδας μπάσκετ. Ήταν ο άνθρωπος που διαπραγματεύτηκε την αγορά εκ μέρους του Armani Group το καλοκαίρι του 2008.

Ο διάσημος μόδιστρος αγαπούσε πάντα το μπάσκετ και την 4ετία 2004-2008 πλήρωνε περίπου 1.500.000 ευρώ τον χρόνο για να είναι ο κεντρικός σπόνσορας της ομάδας. Το καλοκαίρι του 2008 έδωσε την έγκρισή του για την πλήρη εξαγορά και ο Πρόλι έγινε πρόεδρος με πρώτο προπονητή τον μακαρίτη Πιέρο Μπούκι. Ούτε αυτός ούτε ο βετεράνος Νταν Πίτερσον, αλλά ούτε και ο Σέρτζιο Σκαριόλο κατάφεραν να δώσουν στην Αρμάνι Μιλάνο την παλιά αίγλη και δυναμική.

Η σεζόν 2013-2014 ήταν σημαδιακή. Ο Λούκα Μπάνκι πήρε τη θέση του Σκαριόλο και μια ομάδα με παίκτες όπως ο Κιθ Λάνγκφορντ, ο Τζέρελς, ο Ντέιβιντ Μος αλλά και οι Ντάνιελ Χάκετ, Νικολό Μέλι, Αλεσάντρο Τζεντίλε (η βάση της εθνικής Ιταλίας) έδειχνε ικανή να επιστρέψει μια και καλή στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η συγκυρία ήταν μοναδική, καθώς το Final Four φιλοξενείτο στην έδρα της ιταλικής ομάδας, στο 'Φόρουμ' του Μιλάνου, όπου είχε επιστρέψει η Ολίμπια από την πρώτη σεζόν κιόλας της ιδιοκτησίας από τον Αρμάνι.

Δεύτερη, πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κανονική περίοδο (6-4 ρεκόρ) όπως και στο top-16 (10-4, πίσω από την Μπαρτσελόνα και μπροστά από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό), η Αρμάνι μπήκε στα playoffs με αβαντάζ έδρας. Δεν είχε παρά να αποκλείσει τη Μακάμπι του Μπλατ και του Σοφοκλή Σχορτσανίτη.

Ο πρώτος αγώνας ήταν καθοριστικός. Οι Ιταλοί πέρασαν με +12 πόντους στο 30' (70-58) με τον αέρα της πορείας που είχαν, διαφορά που διατήρησαν, μέχρι το 38' (σκορ 84-72). Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα απίστευτο επί μέρους 2-15 για τους Ισραηλινούς, που με καλάθι και φάουλ του Τάιρις Ράις περνούσαν 87-86, 11'' πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης. Και πάλι το Μιλάνο είχε την ευκαιρία να πάρει τη νίκη, καθώς στην τελευταία επίθεση (0,07'' πριν από το τέλος) ο Λάνγκφορντ κέρδισε φάουλ. Έβαλε την πρώτη, αλλά έχασε τη δεύτερη βολή, με αποτέλεσμα το ματς να πάει στην παράταση.

Εκεί, η Μακάμπι φάνηκε πιο ψύχραιμη, ο Ρίκι Χίκμαν έβαλε τις δυο κρίσιμες βολές (στα 6'' πριν από τη λήξη), κάνοντας το 98-101 και εξασφαλίζοντας ουσιαστικά τη νίκη (τελικό σκορ 99-101). Το break αποδιοργάνωσε το Μιλάνο, η Μακάμπι πέρασε με 3-1 στο Final Four, όπου πήγε ως το απόλυτο αουτσάιντερ, αλλά γύρισε με το τρόπαιο της Euroleague στις αποσκευές της.

Η Αρμάνι σήκωσε κεφάλι στα ιταλικά playoffs, παρά το τεράστιο σοκ του αποκλεισμού και έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου μετά από 17 χρόνια. "Αυτή η συγκίνηση που ένιωσα, ήταν μια από τις μεγαλύτερες που ένιωσα ποτέ στη ζωή μου", δήλωνε αργότερα ο Αρμάνι.

Η επόμενη χρονιά, όμως, έμοιαζε με... καταστροφή. Ο Μπάνκι παρέμεινε στην ομάδα, το ίδιο και ο ιταλικός κορμός που ενισχύθηκε από ξένους όπως ο Τζο Ράνγκλαντ, ο Μαρσόν Μπρουκς, ο Σον Τζέιμς και ο Λίνας Κλέιζα. Η σεζόν κατέληξε σε διπλό πατατράκ. Εκτός playoffs στη Euroleague, απώλεια τίτλου εντός συνόρων.

Ο Αρμάνι, η εμπλοκή του οποίου με το μπάσκετ ήταν ολοένα και μεγαλύτερη (και με τα υπόλοιπα σπορ επίσης, καθώς το 2012 έντυσε την ολυμπιακή αποστολή της Ιταλίας στο Λονδίνο), δεν απογοητεύτηκε. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Πρόλι, ο οποίος κάποια στιγμή άφησε το Armani Group για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την ομάδα μπάσκετ, η οποία συμμετείχε στη δημιουργία της εταιρείας των 11 μεγάλων της Euroleague, παίρνοντας και το 10ετές συμβόλαιο συμμετοχής στην κορυφαία διοργάνωση.

"Το μπάσκετ ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα σπορ μου. Ένα πάθος, που μετατράπηκε σε αφοσίωση το 2008 και μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά την καρδιά και το πάθος των οπαδών μας. Όταν αποφάσισα να αναλάβω εξ ολοκλήρου το κλαμπ, μετά από λίγα χρόνια όπου είχα τη χορηγία, έδωσα μια υπόσχεση ότι θα ξανάφερνα την ομάδα στην κορυφή του ιταλικού μπάσκετ. Μας πήρε 8 χρόνια. Επενδύσαμε, είχαμε στρατηγική και εμπιστοσύνη ότι θα ξαναφέρναμε τη γεύση της επιτυχίας στο πιο δημοφιλές και στο πιο ένδοξο κλαμπ της χώρας. Όλα αυτά χάρη στην ενέργεια και την αποφασιστικότητα του προέδρου Λίβιο Πρόλι", δήλωνε ο Αρμάνι το 2016, όταν η ομάδα του κατακτούσε ξανά το πρωτάθλημα.

Αποφάσιζε μαζί με τον συνεργάτη του να αυξήσουν ραγδαία το μπάτζετ της ομάδας, με στόχο την άνοδο στα 'σαλόνια' της Euroleague. Από τα 3-4 εκατομμύρια στην αρχή και τα 10-12 εκατομμύρια στη συνέχεια, το Μιλάνο έγινε μια από τις πιο... ακριβές ομάδες της Ευρώπης. Το 2017 και το 2018 ο προϋπολογισμός ανέβηκε στα 20.000.000 ευρώ. Πέρσι το καλοκαίρι αυξήθηκε κι άλλο, φτάνοντας στα 25.000.000 ευρώ!

Δεν μπαίνουν όλα, βέβαια, από την τσέπη του Αρμάνι. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας βάζει 8-10 εκατομμύρια.

Τα υπόλοιπα χρήματα καλύπτονται από τις εμπορικές συμφωνίες (σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο είναι σχεδόν 200 και αποφέρουν έσοδα 10-12 εκατομμύρια), τα τηλεοπτικά δικαιώματα (περίπου 2.000.000 ευρώ) και τα εισιτήρια (κάπου 3.000.000 ευρώ τον χρόνο). Τα 25.000.000 ευρώ καθιστούν την Αρμάνι Μιλάνο την 5η πιο ακριβή ομάδα της Euroleague, μετά από ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Φενέρμπαχτσε.

Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα ήταν και πάλι μηδέν εις το πηλίκον. Μεταγραφές όπως αυτές του Τζέιμς (συμβόλαιο σχεδόν 2.000.000) ή του διαρκώς τραυματία Νέντοβιτς (900.000 ετησίως) μπορεί να θεωρήθηκαν το καλοκαίρι χτυπήματα πρώτου μεγέθους, ωστόσο η ιταλική ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να κάνει την υπέρβαση. Το ποσό που βάζει κάθε χρόνο ο Αρμάνι δεν είναι τόσο μεγάλο για τα οικονομικά δεδομένα, αλλά όσο και large να είναι κάποιος, όταν βλέπει το βαρέλι χωρίς πάτο, κάποια στιγμή είναι υποχρεωμένος να κάνει αλλαγές.

Ο Πρόλι ήταν ξεκάθαρο, πλέον, ότι δεν είχε περισσότερο μέλλον στην ομάδα. Οι τιφόζι είναι οργισμένοι για τις συνεχόμενες γκάφες και ο παράγοντας της χρονιάς το 2014 στη Euroleague ανακοίνωσε ότι φεύγει: Ήθελα να συνδυαστεί αλλιώς η αποχώρησή μου, αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Φεύγω αφήνοντας μια υγιέστατη και χωρίς χρέη ομάδα".

Ο Πιανιτζιάνι έχει συμβόλαιο μεν, αλλά δύσκολα θα συνεχίσει, αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα του ιταλικού Τύπου. Από την άλλη, αν δεν είναι στον πάγκο ο τωρινός προπονητής, αν ο πρόεδρος Πρόλι αποχωρεί, τότε ποιος κάνει τον σχεδιασμό για τη νέα χρονιά;

Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν το Μιλάνο να βολιδοσκοπεί τις προθέσεις του Άαρον Γουάιτ, του εξαιρετικού φόργουορντ της Ζαλγκίρις Κάουνας, αλλά και να ενδιαφέρεται για τον Μπραντ Γουαναμέικερ, πoυ άλλα ονειρευτόταν και άλλα βρήκε στο ΝΒΑ και στους Μπόστον Σέλτικς.

Άλλοι λένε ότι ήδη το ιταλικό κλαμπ έκανε μεγάλη προσφορά στον περιζήτητο Εκπέ Ούντο και άλλοι πως έβαλε στο μάτι τον Γιώργο Πρίντεζη!

Ή για μια ακόμη φορά, πίσω από την πλάτη του Αρμάνι, άρχισε του... Κουτρούλη ο γάμος, ή ο Τζεραρντίνι έχει αναλάβει από τώρα τα ηνία και δεν το μάθαμε, ακόμη, επισήμως...