Τριάδα για φίλημα, άμυνα με ερωτηματικά

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί της Ατλέτικο και σχολιάζει την τριάδα της μεσαίας γραμμής που διέπρεψε και την άμυνα που δεν στάθηκε απόλυτα στο ύψος των περιστάσεων.

17 ΣΕΠ 2014

Πριν τη σέντρα θα ήταν δύσκολο να φανταστείς τον Ολυμπιακό να θριαμβεύει επί της Ατλέτικο και ταυτόχρονα να έχει αρκετά πράγματα που δεν λειτούργησαν όσο καλά θα χρειαζόταν για να έλθει μια τέτοια, πολύ μεγάλη νίκη. Εξίσου δύσκολο ήταν να φανταστείς πως η ομάδα που θα σκόραρε από στημένη φάση και αντεπιθέσεις δεν θα ήταν η Ατλέτικο, αλλά ο Ολυμπιακός. Συνέβησαν όλα και εννοείται πως δεν αφαιρούν τίποτα απ’την τεράστια νίκη του Ολυμπιακού και το επίτευγμα της ομάδας του Μίτσελ.

Πολλές φορές Τύπος και κόσμος λένε πως “παραμιλάει η Ευρώπη, νίκη που θα ακουστεί σ’όλη την Ευρώπη”, αλλά συνήθως απλώς υπερβάλουν. Όπως έγραψα και στο twitter μετά το τέλος του αγώνα, η νίκη επί της Ατλέτικο ήταν μια απ’τις φορές που τέτοιες φράσεις είχαν βάση. Νίκη επί της ομάδας του Σιμεόνε είναι μεγάλη είδηση, είναι γεγονός, είναι κατόρθωμα και δεν αλλοιώνεται από “τι και πως”.

Πάμε τώρα να δούμε αυτά τα “τι και πως”, κυρίως γιατί ο όμιλος έχει πολύ δρόμο και ο Ολυμπιακός 2014-15 τώρα μας συστήνεται. Πριν το ματς μιλήσαμε πολύ για την Ατλέτικο, τώρα είναι η ώρα των ερυθρόλευκων.

Απλωμένη τετράδα

Ο Ισπανός επέλεξε τρεις κεντρικούς μέσους, όπως έλεγαν τα ρεπορτάζ, αλλά τους άπλωσε στο γήπεδο. Η Ατλέτικο έκανε μόδα τα τελευταία χρόνια την επιστροφή του 4-4-2 σε reactive λογική, με τη Ρεάλ πχ να την αντιγράφει όταν το έκανε και ο Αντσελότι στα μεγάλα ματς στο τέλος της σεζόν. Ο Μίτσελ επέλεξε να πάει σε “καθρέφτη” και να απλώσει στο κέντρο την τετράδα Αφελάι, Κασάμι, Μιλιβόγεβιτς, Μανιάτη και να στείλει τον Τσόρι πίσω απ’τον Μήτρογλου.

Για να λειτουργήσει το σχέδιο θα έπρεπε ο Ολυμπιακός να μην αναγκαστεί να ανοιχτεί στο γήπεδο, αλλά να μείνει όσο μπορεί χαμηλά, με τις γραμμές κοντά. Όπως συζητήσαμε και στο χθεσινό κείμενο, η Ατλέτικο είναι μια ομάδα που λατρεύει να αντιδρά, reactive σύνολο που “ψοφάει” να παίζει κόντρα σε αντιπάλους που παίρνουν την πρωτοβουλία. Ο Ολυμπιακός ήθελε να τη βάλει στο ρόλο που δεν της αρέσει, αυτόν του αφεντικού που έχει την κατοχή, και το γρήγορο γκολ του Μαζουάκου του έφτιαξε ακριβώς τις συνθήκες που ήθελε.

Όπως είπε και ο Σιμεόνε, τη μεγάλη διαφορά την έκανε τελικά η αποτελεσματικότητα στο τελείωμα. Ο Ολυμπιακός έβαλε γκολ στην πρώτη απειλή από στημένο, στην πρώτη αντεπίθεση απ’τη μεγάλη ενέργεια του εξαιρετικού Τσόρι και στην πρώτη φάση από κλέψιμο. Τεράστια συγκομιδή για την επιθετική παρουσία του Ολυμπιακού απέναντι σε μια ομάδα πολύ καλή αμυντικά.

Με τέτοια αποτελεσματικότητα στην επίθεση, αυτό που έπρεπε να κάνει ο Ολυμπιακός ήταν να αντέξει αμυντικά. Οι παίκτες του τα κατάφεραν με αίμα και ιδρώτα. Και το οξύμωρο είναι πως πίσω απ’την μπάλα ο Ολυμπιακός είδε παίκτες να κάνουν πολύ μεγάλο ματς, αλλά είδε και άλλους να δημιουργούν ερωτηματικά.

Κασάμι, Μιλιβόγεβιτς, Μανιάτης

Πριν τον αγώνα έλεγα στο live chat πως ο Κασάμι είναι ο μόνος παίκτης για τον οποίο βάζω το χέρι μου στη φωτιά, γιατί τον ξέρω απ’την Premier League. Ο πρώτος απ΄τους νεοφερμένους που μπαίνει στη λίστα με αυτούς που παίρνουν πολύ θετικό πρόσημο είναι φυσικά ο Μιλιβόγεβιτς. Το τι έκανε στις εύκολες συνθήκες απέναντι στον ΟΦΗ ήταν αδιάφορο: το θέμα ήταν τι θα έκανε στο δύσκολο τεστ.

Ο Σέρβος απόρησε όταν μετά το ματς του είπαν πως διένυσε πάνω από 16 χιλιόμετρα στο γήπεδο και είναι λογικό, αφού η επίδοση είναι τεράστια. Αλλά όπως έχουμε πει, αυτό το νούμερο δεν λέει πολλά. Λένε πολλά περισσότερα για τον Μιλιβόγεβιτς άλλοι αριθμοί: 32/37 πάσες, τις περισσότερες πίσω από τους στόπερ που έχουν πάντα το μεγαλύτερο αριθμό πασών, 5/6 τάκλινγκ, τρία κλεψίματα, δύο κρίσιμα μπλοκ σε σουτ, ενώ έπεφτε συνέχεια πιο πίσω για να γίνει τρίτος στόπερ και είχε έξι διωξίματα στην περιοχή.

Ταιριαστό

Μαζί με Κασάμι και Μανιάτη (παρότι δεν έπαιζαν σε τρίγωνο) είχαν 9/13 τάκλινγκ και πέντε κλεψίματα: έκαναν πολύ μεγάλο ματς, έδωσαν ο,τι είχαν για να θωρακίσουν την άμυνα, να ακολουθήσουν τις κινήσεις χωρίς μπάλα των παικτών της Ατλέτικο και να βγάλουν την μπάλα μπροστά.

Είναι απολύτως ταιριαστό πως το ωραιότερο γκολ του Ολυμπιακού κι αυτό που τελικά του έδωσε τη νίκη ήρθε από κλέψιμο του Μανιάτη, που ισοπέδωσε τον Ανσάλντι, και τρομερή κούρσα, ντρίμπλα, γύρισμα του Κασάμι. Ο Ολυμπιακός μπορεί να νιώθει πολύ καλά για τον άξονά του, τουλάχιστον σε συνθήκες που η ομάδα παίζει αρκετά πίσω. Το τι θα κάνει αν χρειαστεί να βγει πιο ψηλά είναι άλλη συζήτηση.

Άμυνα ερωτηματικών

Παρά την προσπάθεια των μέσων, παρότι το σενάριο του αγώνα “έκατσε” ακριβώς όπως το ήθελε ο Μίτσελ, δεν νομίζω πως η άμυνα στάθηκε 100% στο ύψος των περιστάσεων και έδωσε πειστικές απαντήσεις. Αναφέρομαι κυρίως στο κεντρικό δίδυμο. Στο πρώτο ημίχρονο Μάντζουκιτς και ο Ραούλ Γκαρσία έχουν πάρει πέντε (5) κεφαλιές στην περιοχή πριν καν έρθει τελικά το γκολ του Κροάτη στο 38’. Όπως είπαμε, ο Μιλιβόγεβιτς είχε έξι διωξίματα, αλλά κάτι λέει για Μποτία και Αμπιντάλ το γεγονός πως είχαν λιγότερα απ’τον Σέρβο, παρότι ο Ολυμπιακός αμύνθηκε πολύ χαμηλά για μεγάλο διάστημα και δέχθηκε πολλές σέντρες.

Ο Μαζουάκου πιστοποίησε τα καλά λόγια που ακούει για το παιχνίδι που κάνει με την μπάλα, αλλά χωρίς αυτήν δεν έχει πείσει στο 100%. Έχει βέβαια το άλλοθι πως ο Αφελάι δεν του προσέφερε την προστασία που έδινε στο απέναντι άκρο ο Μανιάτης στον Ελαμπντελαουϊ, με τον τελευταίο να μη φάνηκε πιο αξιόπιστος απ’τον περσινό Σαλίνο.

Ρομπέρτο και Μήτρογλου

Άφησα για το τέλος τους παίκτες στη βάση και στην κορυφή. Ο Ρομπέρτο νομίζω πως δεν θα πάρει το κρέντιτ που δικαιούται. Με την άμυνα μπροστά του να συμπεριφέρεται όπως είπαμε, ο Ισπανός ήταν αυτός που κράτησε τον Ολυμπιακό στα διαστήματα που δέχθηκε πίεση. Είπε όχι και στα δύο σουτ που έκανε ο Γκριζμάν με το που μπήκε στο γήπεδο στο 60’ και στο 62’, είχε σωστές και μελετημένες τοποθετήσεις στα στημένα της Ατλέτικο, ενώ είχε μεγάλη ψυχραιμία και εξαιρετική αντίδραση όταν στο 79’ ο Γοδίν με τον Τσέρτσι έπαιξαν βόλεϊ με το κεφάλι στην περιοχή.

Την ίδια ώρα ο Μήτρογλου έπαιξε όλο το ματς στο γνωστό άχαρο ρόλο της μοναξιάς στην κορυφή. Ναι, ξέραμε πριν καν γίνει η σέντρα πως δεν είναι σε θέση να κάνει μόνος του αυτά που έκανε πέρσι σε Βρυξέλλες και Λισαβόνα. Και θυμάμαι πολύ καλά πως στο live chat πριν το ματς αρκετοί φίλοι του Ολυμπιακού ρωτούσαν αν θα παίξει ο Μπενίτες, ο Διαμαντάκος, με αμφιβολίες για τον Μήτρογλου.

Κι εγώ τις είχα και εννοείται πως ο Κώστας έχει ακόμα δρόμο μπροστά του. Όμως οι προπονητές πάντα επιλέγουν αυτούς που έχουν δει να τους προσφέρουν πράγματα. Τον Μήτρογλου θα διάλεγε ο Μίτσελ και εννοείται πως θα τον άφηνε σε όλο το ματς. Κι ο Έλληνας φορ φάνηκε απ’την προσποίηση στο γκολ του Αφελάι πως ήταν πιο λυμένος, με πιο καθαρό μυαλό, πιο άνετος για να κάνει αυτό που του αρέσει: να εμπιστευτεί το ένστικτό του χωρίς να σκέφτεται πολλά. Με τον τρόπο που κύλησε το ματς δεν θα μπορούσε να αστοχήσει στη μοναδική ευκαιρία που του δόθηκε.

Μέλλον

Καταλαβαίνω πως μετά από πολύ μεγάλες νίκες είθισται τα εγκώμια να μοιράζονται απλόχερα σε όλους, αδιακρίτως. Ναι, εννοείται πως το κρέντιτ ανήκει σε όλους όσοι αγωνίστηκαν για την προσπάθειά τους και στον Μίτσελ για τις επιλογές. Αλλά θα το πούμε άλλη μια φορά: σ’αυτή τη γωνία του διαδικτύου προσπαθούμε για ψύχραιμες συζητήσεις και κρίσεις που κοιτάνε στο μέλλον, γι’αυτό και γίνεται προσπάθεια να τα σημειώνουμε όλα.

Ο Ολυμπιακός κρατάει πάνω απ’όλα μια μεγάλη, ιστορική νίκη, που εννοείται πως ήρθε με πολύ κόπο και με τις λεπτομέρειες να πηγαίνουν με το μέρος του. Δεν γίνεται να κερδίσεις τους μεγάλους με άλλο τρόπο. Οι τρεις βαθμοί και το παράσημο είναι δικά του ανεπιστρεπτί. Όμως πέρα απ’αυτά, για την πορεία προς το μέλλον κρατάει περισσότερο αυτά που είπαμε για το κέντρο και ψάχνει απαντήσεις για την άμυνα και το πως θα συμπεριφερθεί όταν οι αγώνες του βάλουν άλλα ζητούμενα.