Μπριάνα Στιούαρτ: Το τρομαγμένο κορίτσι, βασίλισσα του μπάσκετ στο ΣΕΦ

Αν τύχει και πάτε (να πάτε, δεν χάνονται κάτι τέτοια) από το ΣΕΦ, σήμερα Τετάρτη, για να δείτε τον Ολυμπιακό εναντίον της ρωσικής Ντιναμό Κουρσκ, σημειώστε ότι:

H αντίπαλος των “ερυθρολεύκων” που έρχεται από την πόλη, στην οποία το 1943 έγινε η μεγαλύτερη μάχη τεθωρακισμένων όλων των εποχών (με νικητή τον Κόκκινο Στρατό, σε αποφασιστικής σημασίας επιτυχία για την έκβαση της σοβιετικής αντεπίθεσης) είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2017 και νικήτρια στον μικρό τελικό του φάιναλ-φορ το 2018.

Αν σας λέει και κάτι άλλο το όνομα Κουρσκ, θυμάστε ενδόμυχα το ρωσικό υποβρύχιο και το τραγικό δυστύχημα του 2000 (τον Σεπτέμβριο βγήκε και η ταινία)

Αλλά το κυριότερο που έχετε να κάνετε, βλέποντας τον Ολυμπιακό να κοντράρει όσο μπορεί μια σπουδαία ομάδα, φαβορί της φετινής Ευρωλίγκας, είναι να παρακολουθήσετε εκ του σύνεγγυς την κορυφαία μπασκετμπολίστρια του κόσμου.

Ναι, ναι. Η Μπριάνα Στιούαρτ, φοράει το νο 30 της Ντιναμό και ετοιμάζεται να σαρώσει και την Ευρώπη, όπως έκανε πριν από λίγους μήνες στο WNBA με τους Σιάτλ Στορμ.

Η ύψους 1.93 πάουερ φόργουορντ, πήρε τον τίτλο με την ομάδα του Σιάτλ και ταυτόχρονα ήταν MVP τόσο της κανονικής περιόδου (21.8π, 8.4ρ, 2.5 ασίστ, 1.3κλ) όσο και των τελικών (24.6π, 6.8ρ, 2.5 ασίστ, στα οκτώ ματς των πλέι-οφ)! Ήταν η απολαυστική συνέχεια της πρώτης της σεζόν στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, όπου αναδείχθηκε καλύτερη νέα παίκτρια (rookie of the year) και των κολεγιακών της χρόνων όταν (με το Κονέκτικατ) κατέκτησε τέσσερις φορές τον τίτλο στο NCAA με τέσσερα βραβεία καλύτερης παίκτριας! Α, είναι και χρυσή Ολυμπιονίκης από το 2016 στο Ρίο!

Θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το μπάσκετ που παίζει η κυρία; Ιδού:

Η Μπριάνα που “ξεσάλωσε” και στο παγκόσμιο Πρωτάθλημα των γυναικών, φέτος στα Κανάρια Νησιά, πρωταγωνιστώντας στο 6-0 των ΗΠΑ. Δεν της ξέφυγε ούτε αυτό το MVP (16.3π, 6.3ρ, 2.5 ασίστ). Κατ’ αντιστοιχία, σήμερα στο ΣΕΦ, έρχεται ο … θηλυκός Στεφ Κάρι, ή Ντουράντ. Αλλά επειδή αυτές οι συγκρίσεις δεν είναι δόκιμες, ας πούμε ότι έρχεται απλά η Μπριάνα Στιούαρτ. Μια εξαιρετική μπασκετμπολίστρια, αλλά και μια θαρραλέα γυναίκα. Ένα κορίτσι, που τον περασμένο Οκτώβριο συγκλόνισε όλη την Αμερική, με την καταπληκτική ιστορία της που δημοσιεύτηκε στο Players Tribune, για το οποίο σας έγραψε πρόσφατα η Νίκη Μπάκουλη. Ο τίτλος “Me too” παρέπεμπε στο κίνημα που εξαπλώθηκε πέρσι στις ΗΠΑ, για τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί.

Όσοι το έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο, ένιωσαν το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. Κάθε της λέξη, μια γροθιά. Η Μπριάνα περιγράφει (χωρίς να … περιγράφει, κι αυτό είναι το εκπληκτικό) την σεξουαλική της κακοποίηση που υπέστη για δυο χρόνια (από 9 μέχρι 11 ετών). Ένας “φίλος” της οικογενείας, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ασέλγησε στο παιδικό της κορμί και σφράγισε τη ζωή της μια για πάντα.

Η τηλεόραση να τρεμοπαίζει και κανένας άλλος θόρυβος

“Θυμάμαι τη μυρωδιά του. Τσιγάρα και βρώμα. Και κάτι σαν μεταλλικό. Ήταν οικοδόμος και κάπνιζε. Αυτές οι μυρωδιές δεν βγαίνουν, όσο κι αν πλυθείς…” αρχίζει το κείμενο της Στιούαρτ, που έζησε τον εφιάλτη, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Ο “φίλος” των γονιών της, ξενυχτούσε κάθε φορά που η οικογένεια τον επισκεπτόταν, μαζί της. Παραμόνευε πότε θα έπαιρνε θέση δίπλα της, σε ένα μικροσκοπικό καναπέ, κάτω από την ίδια κουβέρτα με μοναδικό ήχο την τηλεόραση και το ζάπινγκ των καναλιών.

“Δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το σημείο. Δεν το’ χω πει σε πολλούς. Δεν είμαι και το πιο ευάλωτο άτομο, να μιλάω για τα συναισθήματά μου, έτσι μου είναι άβολο. Κακοποιήθηκα για χρόνια. Η τηλεόραση να τρεμοπαίζει, κι όλα ήσυχα γύρω. “Είναι όλα οκέι” έλεγε και με άγγιζε προσπαθώντας να με βάλει να κάνω το ίδιο. Κάποιες στιγμές προσπαθούσα να βάλω τον ώμο μου, αλλά δεν ήμουν τόσο δυνατή. Ένα παιδί, ήμουν. Κι είναι πάντοτε αυτή η μυρωδιά: τσιγάρα και βρώμα. Δεν μπορούσα να κάνω θόρυβο. Κανένας δεν ήξερε τι γινόταν. Ήταν σαν τα όνειρα, που προσπαθείς να τρέξεις, αλλά δεν μπορείς να κινηθείς. Έτσι ένιωθα, εκείνες τις ώρες: παράλυτη, σιωπηλή. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έβαζα τις φωνές. Αν έλεγα κάτι. Ένα όνομα. Ή ένα “σταμάτα”! Ή τι θα γινόταν αν κάποιος ξυπνούσε. Δεν γινόταν όλο αυτό, κάθε βράδυ, καμιά φορά όταν δεν είχα σχολείο συνέβαινε και με το φως της μέρας…”

Το μπάσκετ έγινε ασφαλές καταφύγιο ενός τρομαγμένου κοριτσιού: “ Έπαιζα μόλις δυο χρόνια. Οι γονείς μου, με είχαν στείλει για να απασχολούμαι με κάτι, είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Κανείς δεν με ανάγκασε. Ήθελα πολύ να παίζω. Από ένα σημείο και μετά το μπάσκετ έγινε ένα είδος ασφαλούς σημείου για εμένα…”

“Μαμά, με άγγιζε εκεί κάτω”

Ένα βράδυ, η Μπριάνα δεν άντεξε άλλο. Πήγε στο δωμάτιο των γονιών της και είπε στη μητέρα της: “Μαμά; Μαμά, έχω να σου πω κάτι. Σταμάτησε, με κοίταξε και την πήγα στο δωμάτιό μου. Ξάπλωσα ενώ εκείνη κάθισε στην άκρη. Της έδειξα τα ιδιαίτερα σημεία μου. “Μαμά με άγγιξε εκεί κάτω”. Μόλις το’ πα, έπιασα το κεφάλι μου, είχα και πάλι τρομάξει. Ξύπνησε τον πατέρα μου. Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ λεπτομέρειες. Υπάρχουν κάποια πράγματα από εκείνη τη μέρα, τα οποία δεν τα θυμάμαι καν. Έχω ακούσει ότι είναι κοινό, σε ανθρώπους με τέτοια τραύματα, το μυαλό τους να καλύπτει με μπλάνκο τις αναμνήσεις. Κομμάτια που στο τέλος ξεχνιούνται. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου κάλεσαν την αστυνομία, ότι όλη η οικογένεια ήταν στο σπίτι την ώρα που ο ήλιος έδυε κι ήταν κόκκινος. Μετά πάλι, μπλάνκο. Γνωρίζω ότι πήγα στην αστυνομία, αλλά δεν θυμάμαι τίποτε απ’ όσα έκανα, ή είπα εκεί. Το τελευταίο που έρχεται στη μνήμη μου είναι το σπίτι της γιαγιάς μου. Εκεί πήγαμε, μετά το αστυνομικό τμήμα. Η γιαγιά ήταν πάντα εκείνη που μας προστάτευε όλους. Μαγείρευε, μας περιποιόταν. Γι αυτό πήγαμε όλοι εκεί. Παραγγείλαμε πίτσα. Την ώρα, που τρώγαμε ήρθαν οι αστυνομικοί για να μας πουν ότι τον είχαν συλλάβει. Είχε ομολογήσει τα πάντα στην αστυνομία, με πληροφόρησε αργότερα ο πατέρας μου. Δεν θυμάμαι πως είχα νιώσει. Άλλο ένα μπλάνκο. Είχα προπόνηση το βράδυ. Πήγα στον μπαμπά μου και του είπα ότι ήθελα πάση θυσία να πάω στο γήπεδο. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μετά απ’ όσα είχα περάσει, το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω μπάσκετ.

Μερικές φορές και κατά κάποιο τρόπο, εξακολουθώ να νιώθω όπως εκείνο το 11χρονο κορίστι, που ήθελε να πάει να παίξει. Δεν ήθελα να μιλήσω. Δεν ήθελα να το αναβιώνω. Προσπαθούσα να το βάλω στην άκρη, να μην με απασχολεί, αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να προεκτείνω τις συνέπειες του. Έκλαψα. Κλαίω ακόμη και τώρα, όταν το λέω σε έναν άνθρωπο που είναι σημαντικός για μένα. Με κόβει σαν μαχαίρι να διηγούμαι όλα αυτά και να τα εξηγώ. Είναι σα να τα ξαναζώ. Και τότε συνειδητοποιώ ξανά ότι όλα έχουν συμβεί στα αλήθεια…”

Η Στιούαρτ πήρε την απόφαση να γράψει την ιστορία της όταν άκουσε τη γυμνάστρια Μακ Κάιλα Μαρόνεϊ, να διηγείται τη δική της κακοποίηση. Κατάλαβε ότι έπρεπε να μιλήσει. Δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσει τον άνθρωπο που της έκανε κακό, αλλά δεν ντρέπεται, πλέον, να μιλάει για αυτό που της συνέβη.

“Μπλάνκο αντί για αναμνήσεις”

Μιλώντας στο ESPN δεν έκρυψε πως είχε τις αμφιβολίες της για όσα έγραφε, την ώρα που … πληκτρολογούσε τις λέξεις της: “Όταν ολοκλήρωσα το άρθρο, με δυσκολία μπορούσα να το διαβάσω. Ένιωθα νευρική, γιατί εκτός των άλλ ων, όλα ξαφνικά τα βλέπεις γραμμένα και στα σόσιαλ μίντια. Ήμουν στην Κίνα, όταν με κάλεσε η σύνταξη του players tribune και οι υπεύθυνοι μου έδιναν οδηγίες που να ποστάρω τι σε facebook και twitter. Το έκανα και … άφησα το τηλέφωνο και τον υπολογιστή στην άκρη. Είπα, θα αφήσω τη μέρα να κυλήσει, ή καλύτερα να πήγαινα για φαγητό”. Τσέκαρα το τηλέφωνό μου και είδα εκατοντάδες μηνύματα που έλεγαν πόσο τους άρεσε η ιστορία και πόσο τους ενέπνευσε. Ένιωσα όμορφα. Ήξερα ότι είχα κάνει το σωστό”.

Η Στιούαρτ έπαιζε πλέον χωρίς τίποτε να την τρομάζει και να την σκιάζει: “ Πολλές φορές ήμουν σιωπηλή σε κάποια μικρά ή μεγάλα διαστήματα της ημέρας…”

Και το μπάσκετ τη βοήθησε για μια ακόμη φορά να πάρει βαθιά ανάσα. Ήταν καλύτερη από παιχνίδι σε παιχνίδι. Έκανε τρομερά παιχνίδια με τους Σιατλ Στορμ και ένιωθε ότι τίποτε δεν θα την εμπόδιζε: “Ένας λόγος, που άργησα να το πω στον κόσμο, ακόμη και στους ανθρώπους πολύ κοντινούς σε μένα, ήταν ότι δεν ήθελα η ζωή μου να καθορίζεται από το συγκεκριμένο γεγονός. Εγώ θέλω να είμαι γνωστή για το πόσο καλά παίζω μπάσκετ. Όμως και τα δυο η κακοποίηση και το μπάσκετ, είναι μέρος της ζωής μου. Με έχουν κάνει αυτή που είμαι. Τελικά, είμαστε λίγο πιο πολύπλοκοι απ’ όσο δείχνουμε.

Και επιτέλους, μπορώ να κοιμηθώ…”

Πηγές: The Players’ Tribune, ESPN

Φωτογραφίες: AP Images