Ο Πάσπαλι, ο Βολκόφ, ο Γκάλης και ο Πολίτης

Ποτέ άλλοτε μια σεζόν δεν υπήρξε τόσο «γεμάτη» μπασκετικά, όσο η σεζόν 1994/95. Είναι ίσως η περίοδος που το ελληνικό μπάσκετ φτάνει στο peak της δημοτικότητας και στην κορυφογραμμή του “90s madness” με απίστευτα χρήματα να δαπανώνται και το δίπολο Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού να εδραιώνεται στις συνειδήσεις του φίλαθλου και στο δεύτερο τη τάξει άθλημα στην Ελλάδα. Η χώρα ζει και αναπνέει για μπάσκετ, το ιστορικό «Τρίποντο» ξεπουλάει τις Τρίτες που βγαίνει στα περίπτερα και η Εθνική ομάδα έχει επιστρέψει περήφανη από το Τορόντο, όπου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχει κατακτήσει την τέταρτη θέση. Οι γειτονιές έχουν γεμίσει μπασκέτες εδώ και χρόνια, το πρωτάθλημα είναι από τα πιο σκληρά στην Ευρώπη, ομάδες σαν το Περιστέρι φέρνουν στην Ελλάδα παίκτες όπως ο Όντι Νόρρις που λίγο καιρό πριν φάνταζε γίγαντας και απλησίαστος όταν αντιμετώπιζε με τη φανέλα της Μπαρσελόνα το μεγάλο Άρη.

Το μπάσκετ έχει κατηφορίσει από τη Θεσσαλονίκη στην πρωτεύουσα, όπου τα χρήματα και το κοινό είναι (πάρα) πολύ περισσότερα και παρά τις ελλιπέστατες υποδομές (το κλειστό του ΟΑΚΑ θα εγκαινιαστεί το καλοκαίρι του 1995 και η Αττική διαθέτει μόνο το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) το μπάσκετ σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Σημαντικός παράγοντας στον ξαφνικό mediaκό μπασκετικό οργασμό, η κόντρα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, οι μεγάλες μάχες Γιαννακόπουλου-Κόκκαλη για το κυνήγι της εγχώριας και της πανευρωπαϊκής κυριαρχίας, με απόλυτο στόχο το «μεγάλο Κύπελλο» που η Ελλάδα ακόμη δεν έχει κατακτήσει. Το πλησίασε αρκετές φορές, τρις με τον «αυτοκράτορα» Άρη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μια με το μεγάλο ΠΑΟΚ το ’93 και το άγγιξε πιο πολύ από ποτέ στο Τελ Αβίβ, όταν το σουτ τριών πόντων του Κόρνι Τόμπσον στέρησε από τον αγχωμένο Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη τη στέψη του ως Πρωταθλητή Ευρώπης.

Το final 4 του Τελ Αβίβ

Το Τελ Αβίβ και το final 4 που διεξήχθη στο «γήπεδο του λαού» (αυτό σημαίνει Yad Eliyahu) ήταν η πρώτη φορά που το ελληνικό μπάσκετ εκπροσωπείται με δύο ομάδες στα τελικά της διοργάνωσης και η πρώτη φορά που λογίζεται ως φαβορί για την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης.

Σε έναν άτυπο εμφύλιο που χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης, ο Ολυμπιακός κατορθώνει να υπερκεράσει το εμπόδιο του Παναθηναϊκού και πρωτάρης γαρ σκοντάφτει στο άγχος, τα εσωτερικά προβλήματα και στη μαγική μπαγκέτα του άγουρου ακόμη Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, του ανθρώπου που επί της ουσίας μετά από εκείνο το final 4 παγιώθηκε ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη. Από τον ημιτελικό των αιωνίων στο Τελ Αβίβ, κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι, αμφότερες οι διοικήσεις αποφάσισαν εκκαθαρίσεις και ανακατανομές στα ρόστερ τους.

Ο Πάσπαλι στα πράσινα και ο Βολκόφ στα κόκκινα

Ο εκ των μοιραίων του τελικού Ζάρκο Πάσπαλι (Πάσπαλιε ακόμη τότε...) μετά από τρία χρόνια δόξας και καθολικής αναγνώρισής του ως αναμορφωτής και αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Ολυμπιακού, αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να μετακομίσει στον «εχθρό». Υπογράφει στον Παναθηναϊκό και προκαλεί ντόμινο εξελίξεων και ανακατατάξεων. Στον Παναθηναϊκό «περισσεύει» ένας ξένος στο ρόστερ και καθ’ όσον ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είναι αμετακίνητος, ο κλήρος πέφτει στον Αλεξάντερ Βολκόφ. Ο Ουκρανός power forward είναι ένας δυνάμει NBAer και δεν δυσκολεύεται να βρει ένα μηνιαίο συμβόλαιο από τους New Jersey Nets. Για να αποδεχθεί βέβαια να λύσει κοινή συναινέσει το συμβόλαιό του (και να κάνει «χώρο» στο Ζάρκο) αποζημιώνεται αδρά και λαμβάνει τα 2/3 του συμβολαίου του από τον Παναθηναϊκό. Μέχρι που εν μέσω της καλοκαιρινής ραστώνης, σκάει η βόμβα.

Ο Σάσα υπογράφει στον Ολυμπιακό και η ρήτρα της σύμβασης που υπέγραψε για να λύσει τη συνεργασία του με τον Παναθηναϊκό (λαμβάνει αποζημίωση μόνον εάν μετακομίσει στο ΝΒΑ και όχι σε ευρωπαϊκή ομάδα) δεν ισχύει αφού το μηνιαίο συμβόλαιο με τους Nets αρκεί. Ο Κόκκαλης έχει κάνει το colpo grosso, επικοινωνιακά γυρίζει «τούμπα» την κατάσταση μετά την απώλεια του Πάσπαλι και ο Ιωαννίδης κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αποκτώντας μια από τις πιο ζηλευτές front line της προπονητικής του καριέρας. Ο «ξανθός» έχει την τύχη να διαθέτει Τάρλατς και Φασούλα στο «5» Βολκόφ στο «4» και πίσω τους συμπληρωματικούς τον εμβληματικό Αργύρη Καμπούρη (συνδετικό κρίκο του παλιού με το νέο Ολυμπιακό) τον ομογενή Τζωρτζ Παπαδάκο και τον άνθρωπο που έμεινε στην ιστορία για το επεισόδιό του με τον εκλιπόντα Ρόι Τάρπλεϊ πριν τον τελικό του Τελ Αβίβ, τον Μπάμπη Παπαδάκη.

Ο Έντι Τζόνσον που συμπληρώνει το παζλ του Ιωαννίδη

Στην περιφέρεια, ο Ιωαννίδης διαθέτει Τόμιτς, Μπακατσιά, Σιγάλα, Νάκιτς, τους βοηθητικούς Λημνιάτη και Σταμάτη και λείπει μόνον ένα κομμάτι για να συμπληρωθεί το παζλ του νέου, μοντέρνου και physical Ολυμπιακού των mid 90s. Ο Ιωαννίδης, επηρεασμένος από τις μεθόδους και το extreme physical game του Pat Riley, του προπονητή που θαύμαζε παιδιόθεν, έχει στόχο να δημιουργήσει μια πάρα πολύ σκληρή ομάδα με έμφαση στην άμυνα και στην κυριαρχία μέσα στη ρακέτα. Προσπαθεί να φτιάξει κάτι σαν τους θρυλικούς Knicks του Riley, της ομάδας που βασιζόμενη στο εντός ή εκτός εισαγωγικών ξύλο, κόντραρε τους Chicago Bulls την περίοδο της βασιλείας του ενός και μοναδικού Michael Jordan, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Μετά από ενδελεχή μελέτη και πάντοτε με την παροιμιώδη αναποφασιστικότητα που τον διέκρινε, ο Ιωαννίδης καταλήγει στον 35χρονο swingman Edward Arnet Johnson, πιο γνωστό ως Eddie με μεγάλη καριέρα σε Sacramento, Phoenix και Seattle. Ο Johnson είναι ακριβώς εκείνο το συστατικό που λείπει από την τελική μπασκετική φόρμουλα του Ιωαννίδη, ο άνθρωπος που με το φαρμακερό του σουτ θα δίνει τις λύσεις όταν Τάρλατς, Φασούλας και Βολκόφ δεν θα κυριαρχούν στους αιθέρες. Η κίνηση απόκτησης του Eddie ξεσηκώνει θύελλα ενθουσιασμού, αφού έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα στο τέλος των μεταγραφών και ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται πανέτοιμος για τις αμέτρητες προκλήσεις της σεζόν.

Οι στόχοι που οριοθετούνται είναι σαφείς: επιβεβαίωση της εντός των συνόρων κυριαρχίας και κυρίως ο τελικός και το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο final 4 της Σαραγόσα.

Ο Γκάλης, ο Πολίτης και ο Γιαννάκης

Κύριος αμφισβητίας των πρωτείων του Ολυμπιακού, ένας Παναθηναϊκός των ονείρων, στις εποχές που η οικογένεια Γιαννακόπουλου δεν φειδόταν χρημάτων και έσπαγε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Ήδη από το 1992, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχει ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του μπασκετικού Παναθηναϊκού και σύσσωμου του ελληνικού μπάσκετ, πείθοντας το Νίκο Γκάλη να φύγει από την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη και το μεγάλο του έρωτα τον Άρη, και να κατηφορίσει στην Αθήνα προκειμένου να φορέσει το τριφύλι στο στήθος. Χρόνο με το χρόνο, ο Παναθηναϊκός προσθέτει αστέρες στο ρόστερ, δημιουργεί τη δική του «μαγιά» και σιγά-σιγά εγκαθιδρύει το δικό του νόμο στα μπασκετικά δρώμενα, παρόλο που επιλογές όπως του Κροάτη προπονητή Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, αποδεικνύονται ατυχείς και στερούν από τον Παναθηναϊκό να πάρει νωρίτερα όσα του αναλογούσαν.

Το ξεκίνημα της σεζόν 1994/95 βρίσκει τον Παναθηναϊκό να ξεκινά θεωρητικά από το τρίτο σκαλί, αφού την αμέσως προηγούμενη σεζόν έχει βρει πάνω στον τοίχο που κατά κοινή παραδοχή είναι ο κορυφαίος ΠΑΟΚ όλων των εποχών: μιας ομάδας που άξιζε όλους τους τίτλους, αλλά «περιορίστηκε» μόνο στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς με εκείνο το τέλειο ματς στην Τεργέστη εναντίον της Στεφανέλ του Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Ο ΠΑΟΚ όμως δεν μπορεί να παρακολουθήσει πλέον οικονομικά τους φρενήρεις ρυθμούς του αθηναϊκού διπόλου και επί της ουσίας ο Παναθηναϊκός ξεκινά ως ισότιμο φαβορί τη σεζόν. Στον πάγκο του, όχι πλέον ο ακατανόητος Παβλίτσεβιτς, αλλά ο «ευρωκόουτς» Κώστας Πολίτης που προσλαμβάνεται κατόπιν εισήγησης του Νίκου Γκάλη, όταν ο Παύλος αποφασίζει να «τελειώσει» τον Παβλίτσεβιτς μετά την εντός έδρας ήττα από την Εφές Πίλσεν την προηγούμενη σεζόν.

Ο Πολίτης για πρώτη φορά στην καριέρα του έχει ένα τέτοιο ρόστερ στη διάθεσή του, αφού ο Παύλος είναι αποφασισμένος να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα. Πρώτα απ’ όλα, έχει κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και μετά από πολλά χρόνια κατορθώνει να διαθέτει το ιστορικό δίδυμο της Εθνικής στον Παναθηναϊκό. Μετά το Νίκο Γκάλη και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ντύνεται στα πράσινα και το τριφύλι πλέον έχει μια αξιοζήλευτη περιφερειακή γραμμή: εκτός των διόσκουρων της Εθνικής, οι «ελληνοποιημένοι» πρώην σοβιετικοί Τίιτ Σοκ και Άιβαρ Κούουσμα, ο επίσης διεθνής Κώστας Παταβούκας, ο νεαρός και πολλά υποσχόμενος Φραγκίσκος Αλβέρτης και οι συμπληρωματικοί Χρυσανθόπουλος και Γεωργικόπουλος που διατηρούνται στο ρόστερ κυρίως διότι Σοκ και Κούουσμα δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη.

Στο «τρία» στο «τέσσερα» και στο «πέντε» ο Παναθηναϊκός επίσης προκαλεί τρόμο: Πάσπαλι, Βράνκοβιτς, Πετσάρσκι, Οικονόμου, Μυριούνης (με συμπληρωματικό τον Παπαγιάννη) είναι πέντε λύσεις που θα ζήλευε κάθε ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας, χωρίς να υπολογίζει κανείς το σαφές κίνητρο του Πάσπαλι να «πάρει τη ρεβάνς» από τον Ολυμπιακό και τον Ιωαννίδη που εμμέσως πλην σαφώς του χρέωσαν την αποτυχία του Τελ Αβίβ με εκείνες τις χαμένες βολές που έκτοτε στοίχειωναν το Ζάρκο. Ο Πολίτης, εν αντιθέσει με το θιασώτη του physical game Ιωαννίδη, στηρίζεται στην περιφέρεια, στη δοκιμασμένη συνταγή που αποφέρει τίτλους και θέαμα, αλλά έχει αρκετά κενά κυρίως στην άμυνα. Η δουλειά του δεν είναι εύκολη και θα γίνει αντιληπτό πολύ γρήγορα μέσα στη σεζόν. Και τι σεζόν...

Από νωρίς στην... κόντρα

Το πράγμα σοβαρεύει από πολύ νωρίς, αφού η κληρωτίδα της ΕΟΚ έχει κέφια και βγάζει το απόλυτο ντέρμπι νωρίς νωρίς στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, με τους ερυθρόλευκους να είναι τιμωρημένοι από την προηγούμενη σεζόν λόγω των επεισοδίων στον πέμπτο τελικό με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ, ενός παιχνιδιού που ολοκληρώθηκε χάρις στην καλή θέληση των αθλητών του δικεφάλου που ξαναβγήκαν στον αγωνιστικό χώρο φορώντας τα παπούτσια τους χωρίς κάλτσες και έμεινε στην ιστορία για την ατάκα του Γιάννη Ιωαννίδη που «σκασμένος» αναφώνησε στο μικρόφωνο της γραμματείας «Σταματήστε βρε ηλίθιοι!» για να αποδοκιμαστεί έντονα από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι μετά από δευτερόλεπτα, όταν κατάλαβαν ότι την «ανακοίνωση» την εκφώνησε ο ξανθός, τον αποθέωσαν και συνέχισαν το γλέντι τους!

Η... στρούγκα των Πατησίων και το σοκ του Τζόνσον

Λόγω λοιπόν εκείνης της τιμωρίας στον αλησμόνητο πέμπτο τελικό του 1994, το πρώτο μεγάλο παιχνίδι της σεζόν θα διεξάγετο ίσως στη μεγαλύτερη στρούγκα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: στο κλειστό των Πατησίων. Τέλη Σεπτεμβρίου, οι αιώνιοι έχουν ξεπουλήσει εν ριπή οφθαλμού τα εισιτήρια που τους αναλογούσαν (ναι, εκείνον τον καιρό, ακόμα και σε εκείνο το κλειστό, δίνονταν εισιτήρια εκατέρωθεν) η Αθήνα καίγεται από τον ήλιο, αφού το καλοκαίρι ήταν μακρύ και οι δύο ομάδες κάτι παραπάνω από ανέτοιμες και ασύνδετες είχαν μπροστά τους την πρώτη απόλυτη μάχη. Είναι το παιχνίδι που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη του Eddie Johnson αφού καταφθάνει χαλαρός στα Πατήσια και μπαίνει στο...αντιτουριστικό και τουλάχιστον σοβιετικής αισθητικής κλειστό, όντας πεπεισμένος ότι επρόκειτο για το βοηθητικό γηπεδάκι που οι δύο ομάδες θα κάνουν σουτάκια μέχρι να ετοιμαστεί το...κανονικό γήπεδο.

Η έκπληξη του Johnson είναι πρωτοφανής όταν οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού του εξηγούν πως η «στρούγκα» είναι το γήπεδο που θα διεξαχθεί το παιχνίδι και ο Αμερικανός αρχίζει να αναλογίζεται εάν η απόφασή του να εγκαταλείψει τη χλιδή του ΝΒΑ μετά από 13 χρόνια, ήταν η ορθή. Στα 35 του και με ένα βραβείο καλύτερου 6ου παίκτη της χρονιάς στις πλάτες το 1989, καλείται 5 χρόνια αργότερα να ζήσει το πολιτισμικό σοκ του κλειστού των Πατησίων, με τους...αφισιονάδος να κρέμονται πάνω από το σβέρκο των παικτών, τον καπνό από τα τσιγάρα να κάνει παντελώς ακατάλληλη την ήδη αποπνικτική από την αφόρητη ζέστη ατμόσφαιρα και τα θρυλικά τσιμεντένια αποδυτήρια να έχουν μείνει ίδια και απαράλλακτα από το μακρινό 1968 που χτίστηκε το κλειστό.

Το παιχνίδι είναι ασορτί με το περιβάλλον, οι ομάδες δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τα δισεκατομμύρια που παρατάσσουν στο παρκέ και από θαύμα δεν «σπάνε» τα καλάθια. Τα ποσοστά και των δύο είναι τραγικά (33 στα 122 σουτ) οι επιθέσεις γίνονται σχεδόν αποκλειστικά στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα του διαθέσιμου χρόνου, οι άμυνες είναι πιο σκληρές από ποτέ και τα ντεσιμπέλ από τη μάχη της κερκίδας χτυπούν κόκκινα. Από το κάκιστο μπάσκετ που παίζεται στο παρκέ του κλειστού των Πατησίων, νικητής βγαίνει ο Παναθηναϊκός με το..παιδικό 42-40 και πρώτο σκόρερ το Νίκο Γκάλη, τον μοναδικό του παίκτη που σπάει το...φράγμα των 10 πόντων και με 11 είναι ο πρώτος σκόρερ των τριφυλοφόρων. Ο Πάσπαλι είναι εξαιρετικά νευρικός, μένει στους 5 πόντους με άθλια ποσοστά, ενώ από την άλλη ο Τάρλατς ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα με 13 πόντους (πρώτος σκόρερ του αγώνα) και ο Έντι συστήνεται στο ελληνικό κοινό με 9 πόντους και την απορία στο βλέμμα του για όσα συνέβαιναν γύρω του.

Το ματς τελειώνει με την...αντεπίθεση του Ολυμπιακού που με ένα σερί 4-0 μειώνει από 36-42 σε 40-42 και στο τελευταίο δίλεπτο, αφού όλοι αστοχούν ακόμη και στις βολές, δεν σκοράρει κανείς και η μπάλα μετά από το άστοχο σουτ του Πάσπαλι καταλήγει στο Θύμιο Μπακατσιά που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Ολυμπιακός έχει μόνο 8 δεύτερα στη διάθεσή του και πασάρει πολύ αργά στο Βολκόφ για το –άστοχο- εκπρόθεσμο τρίποντο. Χαμός! Ο Παναθηναϊκός «ξορκίζει» το κακό και ξεκινά τη σεζόν με τους καλύτερους οιωνούς, με εμβληματική σκηνή του απύθμενου άγχους να αντικατοπτρίζεται πλήρως στους ξέφρενους πανηγυρισμούς του Στόγιαν Βράνκοβιτς που σκαρφαλώνει στην κερκίδα των φανατικών οπαδών του τριφυλιού και ξεσπαθώνει για τον αποκλεισμό του αιώνιου αντιπάλου. Το πλήγμα στο κορμί του Ολυμπιακού είναι βαρύτατο, ο Ιωαννίδης όμως έχει εμπιστοσύνη στην ομάδα του και διαχειρίζεται το παιχνίδι όπως ακριβώς άρμοζε σε ένα παιχνίδι «ειδικών συνθηκών» όπως εκείνο.

Ο Πολίτης... τελειώνει τον Γκάλη

Τη συνέχεια δεν μπορεί να τη βάλει ο νους ούτε του πιο ευφάνταστου σεναριογράφου του Hollywood. Ο θριαμβευτής Παναθηναϊκός αντί να εξαργυρώσει την επιτυχία του αποκλεισμού του Ολυμπιακού, αυτο-πυρπολείται και τρεις εβδομάδες αργότερα διέρχεται μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της προ-Ομπράντοβιτς εποχής. Πρόκειται ασφαλώς για την αποφράδα 18 Οκωβρίου 1994, στο κλειστό του Μετς, όταν ο Κώστας Πολίτης, ο «ευρωκόουτς», ο άνθρωπος που οδήγησε την Εθνική στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987, «τελειώνει» το Νίκο Γκάλη από το άθλημα που ο ίδιος γιγάντωσε. Έχουν γραφτεί άπειρες αράδες για εκείνη την απρέπεια, κυκλοφορούν ακόμη περισσότερες φήμες για «σχέδια», «φαγώματα», «κλίκες», αμέτρητα urban legends και ατέλειωτο παρασκήνιο. Θα εμμείνουμε στα γεγονότα και στις δηλώσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών.

Το παιχνίδι Αμπελόκηποι-Παναθηναϊκός είναι περίπου Δαυϊδ εναντίον Γολιάθ, ο Πολίτης δεν έχει χρησιμοποιήσει καθόλου το Γκάλη στο πρώτο ημίχρονο, ενώ συνήθως ο Nick ξεκινούσε πεντάδα. Ο Γκάλης είναι ανέκφραστος στον πάγκο (ο εγωισμός του Γκάλη είναι γνωστός τοις πάσι) και αφού οι ομάδες μπαίνουν στα αποδυτήρια, μετά από βαριές κουβέντες αποχωρεί με ταξί από το κλειστό του Μετς. Το περιστατικό είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το Γκάλη, αφού έχει προηγηθεί η απρόσμενη ήττα στο Κύπελλο (στράφι η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Σπόρτιγκ δηλαδή) από το Περιστέρι, όπου ο Πολίτης έχει πει στο Γκάλη ότι «είναι πρόβλημα για την ομάδα» στοχοποιώντας τον και αποδίδοντάς του τον αποκλεισμό. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε προσπαθήσει να σβήσει τη φωτιά, αλλά δεν τα κατάφερε και το συμβάν του Μετς ήταν το καθοριστικό για το τέλος του Γκάλη από το ελληνικό μπάσκετ.

Θα χρειαστεί να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος (και ενώ ο Παύλος Γιαννακόπουλος εξακολουθούσε να πληρώνει κανονικά το Γκάλη και να τον θεωρεί αθλητή του Παναθηναϊκού) για να τοποθετηθεί ο Γκάλης και να αναφέρει σε γραπτή του δήλωση – μεταξύ άλλων – τα ακόλουθα: «Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγάπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.». Μετά από χρόνια τοποθετούνται και οι έτεροι πρωταγωνιστές με τον Κώστα Πολίτη ουσιαστικά να «αδειάζει» το Γκάλη σε συνέντευξή του: «Όλο τα ίδια θα λέμε; Ποιος είναι ο Γκάλης; Θα έπρεπε να ξεκινάω στην πεντάδα έναν 37χρονο; Εγώ είμαι προπονητής, όχι τροχονόμος. Εγώ θα πω ποιοι θα παίξουν. Ο Γκάλης είναι ο Γκάλης και ο Πολίτης είναι ο Πολίτης.».

Η νίκη του Ολυμπιακού και το τέλος του Πολίτη

Η απρόσμενη εξέλιξη της αποπομπής του Νίκου Γκάλη, αλλάζει τις ισορροπίες στο μπασκετικό Παναθηναϊκό, η περιφερειακή του δύναμη εξασθενεί και το 42-40 του Σπόρτιγκ έμελε να είναι το τελευταίο ντέρμπι του “gangster”, αφού στο αμέσως επόμενο, εκείνο της 6ης Νοεμβρίου στη Γλυφάδα, απουσίαζε από τη δωδεκάδα. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται πολύ διαφορετικός και σε καμία περίπτωση αγχωμένος στο κλειστό της Γλυφάδας και καθοδηγούμενος από έναν εκπληκτικό Eddie Johnson κάνει το μεγάλο «διπλό». Ο Eddie είναι ασταμάτητος, σκοράρει 28 πόντους με 6/8 βολές, 5/14 δίποντα και 4/7 τρίποντα και δίνει την καθοριστική για την έκβαση του πρωταθλήματος νίκη στον Ολυμπιακό. Εκτός του εκπληκτικού Αμερικανού, κάνει μεγάλη εμφάνιση ο Σάσα Βολκόφ στην άμυνα καθώς και οι Τάρλατς-Τόμιτς, δικαιώνοντας τον Ιωαννίδη για την εμμονή του στα ψηλά σχήματα.

Μοιραίος για τον Παναθηναϊκό, ο Κώστας Παταβούκας, ο οποίος με 8 δευτερόλεπτα να απομένουν και το σκορ στο 65-66, αστοχεί και στις δύο βολές που καλείται να εκτελέσει και δίνει τη δυνατότητα στον Ολυμπιακό με τη βολή του Τζόνσον να φύγει νικητής. Το βεβιασμένο σουτ τριών πόντων του Πάσπαλι με τη λήξη δε βρίσκει στόχο και αυτή τη φορά είναι ο Ολυμπιακός που πανηγυρίζει έξαλλα και ο Τόμιτς που υψώνει τις γροθιές προς το πέταλο των οπαδών του Ολυμπιακού. Ο Ζάρκο τελειώνει το ματς με 17 πόντους και είναι ο καλύτερος του Παναθηναϊκού, συνεπικουρούμενος από έναν Φραγκίσκο Αλβέρτη που εκμεταλλευόμενος την απουσία του Γκάλη επιλέγεται στη θέση «2» και προσθέτει 14 πόντους, οι οποίοι όμως δεν είναι αρκετοί στον Παναθηναϊκό για να αποφύγει την ήττα. Η κρίση αυτή τη φορά χτυπά τον Παναθηναϊκό.

Ο Πολίτης απολύεται μετά το τέλος του αγώνα, αφού εκτός της οδυνηρής ήττας από τον αιώνιο αντίπαλο, έχει και την υπόθεση Γκάλη να τον βαραίνει και ο Παναθηναϊκός βυθίζεται στην εσωστρέφεια. Οι πράσινοι δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν την ήττα, αφού δεν διαθέτουν τα ίδια όπλα με τον Ολυμπιακό που διέφυγε της κρίσης βασιζόμενος στο νταμπλ της προηγούμενης σεζόν και –κυρίως- στη νίκη επί του αιωνίου στον ημιτελικό του final 4 στο Ισραήλ. Ο Παναθηναϊκός φτάνει διαρκώς στην πηγή, αλλά δεν ξεδιψά, ήδη από το 1993 αμφισβητεί τα πρωτεία του Ολυμπιακού, αλλά πάντοτε κάτι συμβαίνει και αποτυγχάνει. Είναι καιρός για αλλαγή πλεύσης.

Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, προσλαμβάνουν τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου για τον πάγκο της ομάδας (ένα ακόμη προϊόν της Ομοσπονδίας, προερχόμενος και εκείνος από τα εθνικά κλιμάκια) και μέσα στη σεζόν κατορθώνουν να αντιστρέψουν το κλίμα. Ο Παναθηναϊκός αποδίδει σπουδαίο μπάσκετ και μοιάζει πανέτοιμος για τη μεγάλη ρεβάνς του δευτέρου γύρου στο ΣΕΦ. Δεν είναι καν η προτελευταία πράξη εκείνης της σεζόν των ομηρικών μαχών στα ντέρμπι των αιωνίων στο μπάσκετ, αφού εκτός «από το ματς του Ζάρκο» στο Φάληρο, θα ακολουθήσουν ο ημιτελικός της Σαραγόσα και οι απίστευτοι τελικοί των play offs του Πρωταθλήματος. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία...