Το φαινόμενο "Γκάρεθ Μπέιλ"

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Μπέιλ έκανε εκπληκτικά πράγματα πέρσι με την φανέλα της Τότεναμ και εδραίωσε την θέση του ως ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το ερώτημα, όμως, είναι αν ήταν όντως ο καλύτερος παίκτης της περσινής Πρέμιερ Λιγκ, αφού οι αριθμοί δείχνουν πως Φαν Πέρσι, Σουάρες και Μάτα είχαν εξίσου εντυπωσιακή χρονιά.

Γκολ, ασίστ και ευκαιρίες

Ο πιο απλοϊκός τρόπος καταγραφής είναι φυσικά τα γκολ και οι ασίστ. Εκεί ο Μπέιλ υπολείπεται των Φαν Πέρσι & Σουάρες και ξεπερνά οριακά μόνο τον Μάτα.

Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, σημασία δεν έχουν μόνο οι ασίστ, γιατί το αποτέλεσμα της ενέργειας εξαρτάται απ’τον συμπαίκτη και οι τελικές πάσες δεν αντικατοπτρίζουν πλήρως την επιθετική συνεισφορά. Αυτή αποτυπώνεται καλύτερα στην δημιουργία ευκαιριών, με την στατιστική πλέον να μετράει τις φάσεις που έφτιαξε ένας παίκτης, ανεξαρτήτως του αν μπήκε γκολ ή όχι και του αν ο παίκτης ήταν αυτός που έδωσε την τελική πάσα.

Για παράδειγμα, αν ο Μάτα βγάλει με μια κάθετη τον Ραμίρες στην πλάτη της άμυνας και ο Βραζιλιάνος βρει τον Μπα που σκοράρει, τότε ο Μπα είναι ο σκόρερ, ο Ραμίρες έχει την ασίστ και ο Μάτα πιστώνεται την δημιουργία της ευκαιρίας. Στο επόμενο γράφημα λοιπόν βλέπουμε τα γκολ μαζί με τις ευκαιρίες που δημιούργησε πέρσι η τετράδα που εξετάζουμε.

Ο Μπέιλ υπολείπεται και εδώ, αφού οι πιο δημιουργικοί Σουάρες και Μάτα έφτιαξαν πολύ περισσότερες φάσεις για τους συμπαίκτες τους. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως ο Ουαλλός έφτιαξε μόνο πέντε ευκαιρίες περισσότερες απ’τον Φαν Πέρσι, αφού ο Ολλανδός είναι ο πιο κλασικός φορ της τετράδας και άρα δημιουργεί λιγότερο. Κι επειδή όλες οι ευκαιρίες δεν είναι ίδιες, υπάρχει κι η καταμέτρηση των καθαρών ευκαιριών, όταν δηλαδή ο παίκτης βγάζει συμπαίκτη του σε καθαρή φάση για γκολ, ασχέτως της κατάληξης. Κι εδώ ο Μπέιλ είναι πίσω και από τους τρεις και ξεπερνά στο σύνολο μόνο τον Μάτα.

Σουτ και άμυνα

Όσον αφορά την ευστοχία στα σουτ, ο Φαν Πέρσι είχε τα καλύτερα νούμερα ως πιο καθαρός φορ κι έβρισκε τέρμα στο 59% των σουτ και σκόραρε στο 22% των προσπαθειών του. Ο Μπέιλ είχε νούμερα παρόμοια με του Σουάρες και έβρισκε τέρμα πιο συχνά από τον Ουρουγουανό. Τέλος, ο Μάτα είχε καλύτερα ποσοστά κυρίως γιατί επιχειρεί πολύ λιγότερα σου, γι’αυτό και πέτυχε μόνο 12 γκολ, παρότι βρήκε δίχτυα στο 26% των προσπαθειών του.

Δεν γίνεται να αφήσουμε έξω την αμυντική συνεισφορά. Ο Μάτα ήταν φυσικά αυτός που κέρδισε την μπάλα για την ομάδα του περισσότερες φορές απ’όλους, δείγμα της εργατικότητας του Ισπανού, αλλά και του γεγονότος πως έπαιζε πιο χαμηλά στο γήπεδο απ’τους άλλους τρεις της σύγκρισης. Ο Φαν Πέρσι έχει φυσιολογικά την πιο χαμηλή επίδοση, ενώ για τον Μπέιλ αξίζει να σημειωθεί πως κέρδισε τις λιγότερες φορές την μπάλα στην επίθεση και άρα δεν πίεζε ψηλά όσο οι υπόλοιποι.

Συμπεράσματα και κριτήρια

Ο Φαν Πέρσι σκόραρε περισσότερο απ’όλους, ταυτόχρονα φρόντισε να δώσει γκολ και ευκαιρίες στους συμπαίκτες του κι ήταν ο πιο εύστοχος μπροστά στο τέρμα. Ο Σουάρες σκόραρε και δημιούργησε περισσότερο από τον Μπέιλ, είχε παρόμοια ποσοστά ευστοχίας και πιο ενεργή αμυντική συμμετοχή στην πίεση ψηλά. Ο Μάτα μπορεί να σκόραρε λιγότερο, αλλά είχε πολύ πιο λίγα σουτ, και ισοσκέλισε τα λιγότερα γκολ με περισσότερες ασίστ/ευκαιρίες και την μεγαλύτερη αμυντική συνεισφορά.

Όταν γίνεται λόγος για βραβεία, η κουβέντα πάει πάντα στο κριτήριο της επιλογής. Αν αυτό αφορά και την πορεία της ομάδας, τότε φυσικά ο Φαν Πέρσι ήταν ο καλύτερος πέρσι, αφού μ’αυτόν ως πρώτο σκόρερ η Γιουνάιτεντ επανέκτησε τα σκήπτρα, ενώ ο Μάτα έβγαλε σχεδόν μόνος του την Τσέλσι ξανά στο Champions League.

Αν εξετάζουμε μόνο τα πεπραγμένα του παίκτη, τότε νομίζω είναι σαφές πως ο Μπέιλ δεν έκανε περισσότερα από τους υπόλοιπους τρεις και δεν είναι δα πως οδήγησε την Τότεναμ σε κάποια τρομερή επιτυχία, αφού οι Σπερς ήταν η μόνη ομάδα που τερμάτισε πιο χαμηλά από την σεζόν 2012, ενώ Τσέλσι, Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ βελτίωσαν την θέση τους. Κι αν κοιτάξουμε το τι συμπαίκτες είχε ο καθένας, τότε θα πρέπει να θυμηθούμε πως μέχρι να έρθουν ο Στάριτζ κι ο Κουτίνιο τον Ιανουάριο, ο Σουάρες έπαιζε με επιθετικούς παρτενέρ τον Ντάουνινγκ και τους πιτσιρικάδες Σούσο και Στέρλινγκ.

Βρετανός

Για να μην παρεξηγηθώ και για να αποφύγω άστοχα σχόλια από κάτω, ούτε η αξία του Μπέιλ αμφισβητείται ούτε η εκπληκτική του φόρμα στην περσινή σεζόν. Τρομερά πράγματα έκανε ο άνθρωπος, αλλά δεν ήταν ο μόνος κι από όποιο πρίσμα κι αν το δω, κάποιος άλλος ήταν καλύτερος. Νομίζω πως το ξεπέταγμά του και τα εντυπωσιακά του γκολ συνέβαλαν σε μια μεγέθυνση των πεπραγμένων του, που τελικώς φαίνεται πως δεν ήταν τα κορυφαία στο Νησί. Κι αν με ρωτάτε το γιατί πήρε όλα τα περσινά βραβεία, νομίζω πως η απάντηση βρίσκεται στην βρετανική καταγωγή του και στην προβολή που είχε από τα εγχώρια ΜΜΕ.

ΥΓ: Όταν και εφόσον ο Μπέιλ πάει στην Ρεάλ Μαδρίτης ως η πιο ακριβή μεταγγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τότε θα ρίξουμε μια ματιά εκτός χορταριού, για να βρούμε το γιατί η Ρεάλ είναι η μόνη ομάδα που ξοδεύει τέτοια ποσά και γιατί επέλεξε αυτόν για να σπάσει το δικό της ρεκόρ με τον Ρονάλντο.