Το δίδυμο της σωτηρίας
“Η Άντερλεχτ έχει πιτσιρίκια, αστάθεια, γκρίνια, άμυνα που τρώει εύκολα γκολ, αλλά και επίθεση που έχει μάθει να σκοράρει. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ακόμα αναγνωρίσιμο τρόπο παιχνιδιού, έχει πίεση για αποτέλεσμα και προπονητή που μιλάει για νίκη και φαίνεται διατεθειμένος να παίξει ανοιχτά. Για τον φετινό Ολυμπιακό δεν υπάρχει ακόμα σιγουριά ούτε για το τι θέλει, ούτε για το τι μπορεί. Με “άγνωστο” ακόμα Ολυμπιακό και ασταθή Άντερλεχτ, μοιάζει πιθανό ένα παιχνίδι-ροντέο. Κι εκεί, anything goes”.
Μ’αυτές τις σκέψεις τελείωνε το κείμενο που ανέβηκε χθες, πριν το Άντερλεχτ-Ολυμπιακός. Ροντέο προβλέψαμε, ροντέο είδαμε. Και στο anything goes, στο όσα πάνε και όσα έρθουν, Ρομπέρτο και Μήτρογλου αποφάσισαν να γείρουν τη ζυγαριά υπέρ του Ολυμπιακού.
Δίδυμο
Ο Ρομπέρτο φρόντισε να πιάσει πέναλτι για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, να βγάλει τετ-α-τετ, να καθαρίσει σέντρες την ώρα που οι αμυντικοί κοιτούσαν και να κάνει τους επιθετικούς της Άντερλεχτ πρώτα να τραβάνε τα μαλλιά τους και μετά να πάθουν το χειρότερο για έναν φορ: μπήκε η αμφιβολία στο μυαλό τους, η αίσθηση πως “μ’αυτόν μπλέξαμε”. Ο Σουάρες άρχισε να ψάχνει τις γωνίες και να βλέπει την μπάλα να φεύγει έξω, ο Μίτροβιτς πήγε στο “να την στείλω μέσα χωρίς σημάδι” κι ο Ρομπέρτο ήταν κι εκεί παρών. Μεγάλη εμφάνιση.
Ο Ρομπέρτο κράτησε όρθιο τον Ολυμπιακό, ο Μήτρογλου τον έκανε θριαμβευτή. Μια φορά στο πρώτο ημίχρονο του ήρθε η μπάλα στην περιοχή από συνεργασία Βάις-Σαβιόλα, γκολ. Μια φορά χρειάστηκε στο δεύτερο να δείξουν οι στόπερ της Άντερλεχτ πόσο κακοί είναι, κοντρόλ και πλασέ για το 0-2. Έλειπε μόνο μια απόδειξη κλάσης, το κερασάκι.
Ούτε εκεί απογοήτευσε ο Μήτρογλου, που έκανε για μια ακόμη φορά επίδειξη της εκπληκτικής έμφυτης ικανότητας που έχει όχι μόνο να εκτελεί με το “κακό” του πόδι, αλλά να κινείται με τρομερή ευχέρεια προς τα δεξιά. Το κείμενο είναι παλιό, τα περισσότερα βίντεο δεν παίζουν, αλλά αξίζει να ρίξετε μια ματιά σε κείμενο του Μαρτίου του 2010, που μιλούσε για τον αμφιδέξιο Μήτρογλου.
Από παντού
Ο Ρομπέρτο το έσωσε, ο Μήτρογλου το κέρδισε. Δεν νομίζω πως όλα τα υπόλοιπα που είδαμε χρήζουν μεγάλης ανάλυσης με γραφήματα ή κρύβουν τίποτα τρομερά μυστικά. Ο Μίτσελ επέλεξε διάταξη και πρόσωπα ακόμα πιο επιθετικά κι απ’αυτά που συζητούσαμε στο χθεσινό κείμενο. Απολύτως φυσιολογικά, αφού ο Ολυμπιακός ακόμα δεν έχει αποκτήσει “μπορώ” ούτε με την μπάλα ούτε χωρίς αυτήν, δεν λειτούργησε τίποτα.
Η τετράδα της άμυνας δεν είχε καμία βοήθεια απ’τους ακραιούς, οι μέσοι ήταν πάντα με αριθμητικό μειονέκτημα στο κέντρο, η Άντερλεχτ έκανε ο,τι ήθελε. Φάσεις απέναντι σε οργανωμένη άμυνα με συνδυασμούς παικτών και κίνηση στον χώρο, φάσεις στην κόντρα, φάσεις στα στημένα, φάσεις με τον Πρατ να βγαίνει ως φορ, φάσεις με τους ακραίους να δημιουργούν στο πλάι. Ντου από παντού.
“Χειρότερη”
Ο Ολυμπιακός υπέφερε σε όλους τους τομείς. Δεν μπορούσε να αμυνθεί με ασφάλεια ούτε στην κανονική ροή ούτε στα στημένα, να κρατήσει την μπάλα, να πάρει ανάσες, να επιτεθεί με κάποιο σχέδιο διαφορετικό του “πετάξτε την μπάλα μπροστά και αυτοί έχουν προβλήματα, κάτι θα κάνουν ο Μήτρογλου με τον Σαβιόλα”. Κι όλα αυτά όχι κόντρα σε κανένα μεγαθήριο που μπορεί να σε πνίξει ακόμα κι όταν είσαι καλός, αλλά απέναντι σε πιτσιρίκια και στην υποτιθέμενη χειρότερη ομάδα του ομίλου.
Υποτιθέμενη γιατί μπορεί η αμυντική της συμπεριφορά να είναι άθλια, μπορεί το μπάτζετ να είναι χαμηλό και το ρόστερ νεανικό, αλλά η Άντερλεχτ τουλάχιστον έδειξε πως έχει πλάνο και σχέδιο επίθεσης και με την μπάλα τα έκανε όλα σωστά εκτός απ’τα τελειώματα. Τα έβγαλε όλα στο χορτάρι, αλλά έπεσε πάνω στον Ρομπέρτο και νομοτελειακά πλήρωσε το γεγονός πως δεν ξέρει να αμύνεται.
Μίτσελ
Ο Μίτσελ ακόμα και μετά από μια τόσο ξεκάθαρη αγωνιστική εικόνα δήλωσε πως “ο Ολυμπιακός ήταν καλά οργανωμένος και έπαιξε καλά σε άμυνα και σε επίθεση”. Δηλώσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αισθάνεται πως απευθύνεται σε ιθαγενείς, που πριν την έλευσή του στη χώρα δεν ήξεραν τι είναι ποδόσφαιρο και το μαθαίνουν απ’αυτόν, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν.
Έχει βέβαια ένα άλλοθι όταν κάνει τέτοιες εκτιμήσεις. Λογικό είναι να σκεφτεί πως αν ένα εκπληκτικό σόλο του Βάις και δύο μακρινά σουτ που πήγαν στο δοκάρι βαφτίζονται από κόσμο και Τύπο “εκπληκτικό ημίχρονο, το καλύτερο στην σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού”, τότε μετά από ένα 0-3 μπορείς να δηλώνεις ο,τι θες, ακόμα και να αλλοιώνεις αυτά που είδαν ακόμα κι οι πιο φανατικοί φίλοι της ομάδας.
Σόνικο
Δεν απαγορεύεται να νικάς ακόμα κι όταν είσαι κακός σε οκτώ απ’τα δέκα “πράγματα” στο χορτάρι. Είναι κι αυτό μες στο παιχνίδι, γίνεται. Η νίκη δεν σου αφαιρείται, την παίρνεις και συνεχίζεις. Αλλά, είναι κομμάτι σόνικο να δηλώνεις πχ ικανοποιημένος από την αμυντική συμπεριφορά όταν έχεις περάσει τέτοιον βομβαρδισμό από την ομάδα του τέταρτου γκρουπ δυναμικότητας, που είχε 16χρονο κεντρικό μέσο.
Είμαι σίγουρος πως θα βρεθούν κάποιοι να μιλήσουν για σχέδιο με μεγάλο ρίσκο που δικαιώθηκε. Σχέδιο που να λέει “θα τους αφήσουμε να μας βάλουν στα δίχτυα, δεν θα το φάμε επειδή ο τερματοφύλακας θα βγάλει τα μισά και τα άλλα θα πάνε άουτ και εμείς θα σκοράρουμε στην πρώτη μας φάση σε κάθε ημίχρονο” δεν υπάρχει. Και “αντέχεται” μόνο απέναντι σ’έναν πολύ ανώτερο αντίπαλο.
Ο,τι κάτσει
Ούτε απέναντι σε πολύ καλύτερη ομάδα θα μου άρεσε, αλλά εκεί θα μπορούσα να δεχθώ το “είναι πολύ ανώτεροι, πήγαμε σε ροντέο, μπας και μας κάτσει η μπίλια και γίνει το θαύμα”. Άμα δεν μπορείς/ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο, κάνεις αυτό. Όμως, η εικόνα παικτών να είναι αβοήθητοι από την καθημερινή προπονητική δουλειά ή έστω από την αρχική διάταξη και να προσπαθούν να σώσουν ο,τι σώζεται κόντρα στον “χειρότερο” του ομίλου δεν δικαιολογείται.
Είναι κρίμα για την ποιότητα που έχουν αρκετοί από τους παίκτες του ρόστερ να βασίζονται στο “ο,τι κάτσει”.
Διαβάστε ακόμη:
Από τον Τζόρτζεβιτς στον Μήτρογλου
Μήτρογλου: "Δεν με ενδιαφέρει να σκοράρω, αλλά να κερδίζει ο Ολυμπιακός"
Μανιάτης: "Με την Παρί παίξαμε εκπληκτικά και φάγαμε 4 γκολ"
Σαβιόλα: "Κατόρθωμα όλης της ομάδας"
Μίτσελ: "Ήταν στην μέρα του ο Μήτρογλου"
Ο Μήτρογλου κερδίζει τον εαυτό του
Η Ελλάδα μείωσε τη διαφορά από την Ελβετία