To απόλυτο χάος που φέρνει ο ‘τζόκερ’ της Premier League

Λίγα πράγματα στην εφετινή Premier League συγκρίνονται με τις κούρσες του Αλέν Σεν Μαξεμέν. Εδώ που τα λέμε, λογικό. Το αγωνιστικό στιλ και η γενικότερη αγωνιστική συμπεριφορά του Γάλλου κάτι-σαν-ακραίου-κάτι-σαν-επιθετικού δεν παραπέμπουν καν σε ‘ποδόσφαιρο άλλης εποχής’. Σε πηγαίνουν κατευθείαν στην αλάνα. Γιατί πολύ απλά, εκεί έμαθε μπάλα κι εκεί έχτισε την ποδοσφαιρική νοοτροπία του, την οποία λανσάρει πλέον ως ο ‘τζόκερ’ στην τράπουλα της Νιουκάσλ.

Πολλοί είναι αυτοί που γράφουν και ξαναγράφουν, λένε και ξαναλένε πως στο σημερινό ποδόσφαιρο, οι ποδοσφαιριστές που παίζουν για τον εαυτό τους και για την εξέδρα (που είναι άλλωστε το ίδιο ακριβώς πράγμα), δεν χωρούν σε κανένα γήπεδο. Ακόμα και παίκτες με άφθονη ‘δαντέλα’, όπως ο Εντέν Αζάρ ας πούμε, έχουν μεταλλάξει το τεχνικό παιχνίδι τους για να χωράει στα καλούπια της σύγχρονης ποδοσφαιρικής τακτικής. ‘Μάγοι’ με άλλα λόγια, που πρέπει να ‘εκτελούν’ ελάχιστα κόλπα του ρεπερτορίου τους, συνήθως μόνο αυτά που έχουν ουσία. Η ντρίμπλα για να ανοίξεις χώρο, το γύρισμα για να περάσεις μια κάθετη πάσα, η αλλαγή κατεύθυνσης για να φέρεις σε ανισορροπία την αντίπαλη άμυνα. Τα πάντα πρέπει να γίνονται με σκοπό το τελικό αποτέλεσμα.

Τίποτα από τα παραπάνω, όμως, δεν ισχύει στον μαγικά άναρχο κόσμο του 22χρονου Γάλλου. “Έμαθα να παίζω στον δρόμο“, είπε μιλώντας πρόσφατα στη βρετανική ‘Telegraph’. “Από εκεί ξεκίνησα και νομίζω πως ένα κομμάτι μου ακόμα παίζει στον δρόμο“. Αυτή η ατάκα σού αποκαλύπτει πολλά από αυτά που περιμένεις να δεις από τον Σεν Μαξεμέν στο γήπεδο. Κι έχει και συνέχεια: “Όταν μου έρχεται η μπάλα, θέλω να νικήσω τον αντίπαλό μου, να ντριμπλάρω, να παίξω με ελευθερία, να εκφραστώ. Όταν είμαι στο γήπεδο, είμαι στην πιο χαρούμενη στιγμή μου, όπως όταν ήμουν μικρός κι έπαιζα με τον αδερφό μου και του φίλους του“.

Με άλλα λόγια, αν ήρθες να δεις αυστηρό, δομημένο ποδόσφαιρο που υπακούει σε κανόνες, κοιτάς ξεκάθαρα τον λάθος παίκτη. Βλέποντάς τον κατά τη διάρκεια της σεζόν μέχρι στιγμής, συνειδητοποιείς πως πρόκειται για έναν παίκτη τόσο ιδιαίτερο, που τα στατιστικά αδυνατούν να τον περιγράψουν επαρκώς. Σε 12 εμφανίσεις μέχρι στιγμής στην Premier Leagie, o Σεν Μαξεμέν έχει ‘γράψει’ μόλις ένα γκολ και μηδέν ασίστ. Αν δεν τον έχεις δει ‘ζωντανά’, να κινείται μέσα στο γήπεδο, υπηρετώντας τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ βερσιόν της Νιουκάσλ, το θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένο να λες “μα πώς γίνεται να ασχολούμαστε με έναν παίκτη που κάνει μια τρύπα στο νερό“; Οι αριθμοί, όμως, ειδικά σε αυτήν την περίπτωση, δεν λένε όλη την αλήθεια. Διότι ασφαλώς, αν υπάρχει ΜΙΑ πολύ σοβαρή κριτική που μπορεί να γίνει στον Σεν Μαξεμέν, αυτή αφορά το επονομαζόμενο ‘end product’ του, δηλαδή το αποτέλεσμα των προσπαθειών του. Αλλά η ουσία του παιχνιδιού του βρίσκεται αλλού.

Η τωρινή Νιουκάσλ δεν είναι απλώς ομάδα αντεπιθέσεων. Είναι ο ορισμός του ‘οχυρού’, μιας ομάδας δηλαδή που θυσιάζει πλήρως την κατοχή, αποκρούει κύματα επιθέσεων και χτυπάει όποτε μπορέσει με χαοτική ταχύτητα. Κανείς δεν εκφράζει αυτό το δόγμα καλύτερα από τον Σεν Μαξεμέν. Βασικά, σε ΑΥΤΗΝ τη Νιουκάσλ είναι ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΥΛΩΝΑΣ αυτού του δόγματος. Χωρίς αυτόν, οι ‘καρακάξες’ πολύ απλά δεν έχουν το ‘γκάζι’ για να βγουν μπροστά.

Καταγράφοντας τη Νιουκάσλ από την ώρα που επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία της Αγγλίας, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ο συντηρητισμός του Ράφα Μπενίτεθ, έχει μεταμορφωθεί με τον Στιβ Μπρους στο τιμόνι, σε ένα ιδιότυπο και άρα δύσκολο στην ανάγνωση αγωνιστικό προφίλ, που αν και εύκολο στον εντοπισμό των στοιχείων του, εντούτοις συνεχίζει να αποτελεί δύσκολη άσκηση για πολλές ομάδες της κατηγορίας με σαφώς πιο ακριβά ρόστερ.

Ο απρόβλεπτος παράγοντας σε όλο αυτό το απλό-αλλά-όχι; Ο ξανθοκότσιδος Σεν Μαξεμέν. O Γάλλος δεν συμμετέχει στο αμυντικό παιχνίδι της ομάδας του. ΚΑΘΟΛΟΥ. Δεν ενδιαφέρεται να κλείσει διαδρόμους και παίκτες. ΚΑΘΟΛΟΥ. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το πότε η ομάδα του θα ξαναπάρει την μπάλα, σαν τον σπρίντερ που τον νοιάζει μόνο ο ήχος του πιστολιού του αφέτη. Τότε αρχίζει και παίρνει μέρος στο παιχνίδι. Με την μπάλα στα πόδια, ο Σεν Μαξεμέν αρχίζει να τρέχει, με στόχο τη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Στον δρόμο του, αντίπαλοι μέσοι και αμυντικοί χάνουν τον ‘μπούσουλα’ με την εκνευριστικά υπερβολική τεχνική του, καθώς ο ‘παράγοντας Χ’ της ομάδας του Μπρους κρατάει μπάλα, καταπίνει χιλιόμετρα και ταλαιπωρεί όποιον βρει στο διάβα του, ακόμα και τους συμπαίκτες.

Στα χαρτιά είναι μια συνταγή άσκοπης καταστροφής. Αλλά για μια ομάδα με ποσοστά κατοχής μπάλας που με το ζόρι ακουμπούν το 30%, η τρέλα του Σεν Μαξεμέν, η ‘λύσσα’ του να κρατήσει μπάλα και να κάνει τα δικά του, είναι κομβική. Με τις δικές του προσπάθειες, η υπόλοιπη ομάδα παίρνει ανάσες, αρχίζει να ανεβαίνει, δίνει χρόνο στον αναγεννημένο Άντι Κάρολ (που ‘τρώει’ δικαιωματικά τη θέση του ‘άφαντου’ Ζοέλιντον) να ανέβει πάνω από τη σέντρα, να ‘σπρώξει’ κορμιά και να ‘σύρει’ μαζί του και τον (εσχάτως) σκόρερ της ομάδας Τζόντζο Σέλβι.

Θα ήταν καλύτερο για τη μονίμως ‘πολιορκημένη’ Νιουκάσλ να βελτίωνε κάπως ο Γάλλος το τελικό ‘προϊόν’ του; Σίγουρα. Λίγα περισσότερα γκολ, κάποιες ασίστ έστω; Δεν το συζητάμε. Αλλά έστω κι έτσι, η πλήρης αγωνιστική αναρχία του Σεν Μαξεμέν χαρίζει σε εμάς την πιο αλλοπρόσαλλη φιγούρα της Premier League και στην ομάδα του ένα στοιχείο του παιχνιδιού της, πάνω στο οποίο στηρίζει την παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία.

Ο πρόσφατος τραυματισμός του, που θα στερήσει από την ομάδα την παρουσία του για την πάντα κρίσιμη χριστουγεννιάτικη περίοδο, ίσως αποδειχτεί ποδοσφαιρικά ‘μοιραία’ για τον Μπρους. Χωρίς τον road-runner της, η πίεση φαντάζει δύσκολο να ελαττώνεται στα μετόπισθεν της Νιουκάσλ. Χωρίς μια γενναία δόση χάους, η σωτηρία θα γίνει με ευκολία mission impossible. Ποιος θα το έλεγε, ότι μια τέτοια φράση θα χωρούσε στην Premier League του 2019;

Έχει πάρει ήδη το πρωτάθλημα η Λίβερπουλ; Η απάντηση στο νέο επεισόδιο του Pod-όσφαιρο: