Στον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Τότεναμ μέσα στο Άμστερνταμ

Ο Ίαν Πένικ είναι οπαδός της Τότεναμ, μέλος του fan club Harlow Spurs και φίλος του Contra.gr, που βρέθηκε στη ‘Γιόχαν Κρόιφ Αρένα’ και έζησε από κοντά το θαύμα των Άγγλων απέναντι στον Άγιαξ, στα ημιτελικά του Champions League. Αυτή είναι η ανάμνησή του.

Τη βραδιά της ρεβάνς στα προημιτελικά του Champions League κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, καθόμουν απαρηγόρητος στη θέση μου. Στο τέλος των καθυστερήσεων, αποσβολωμένος, συναισθηματικά στεγνός και άδειος.

Ο Αγκουέρο μόλις είχε ‘σκοράρει’ για να βάλει τη Σίτι μπροστά με 5-4 σε συνολικό σκορ. Παλέψαμε με πυγμή και δεν τα παρατήσαμε απέναντι σε μία φαινομενικά ακαταμάχητη δύναμη. Πιστέψαμε ότι κάναμε αρκετά για να αντισταθούμε.

Όμως ο Αγκουέρο, ο οποίος πανηγύριζε σαν τρελός με τον Πεπ Γκουαρδιόλα… Το τελευταίο λάκτισμα του παιχνιδιού, μια μαχαιριά στις καρδιές μας. Ματώσαμε όπως όλοι οι οπαδοί των ‘πετεινών’ και με μία χειρονομία παραίτησης, ετοιμαζόμασταν να αποδεχθούμε τη μοίρα μας.

“VAR. NO GOAL OFFSIDE”.

Στα 58 μου και υποστηρίζοντας μια ζωή την Τότεναμ, ποτέ δεν έχω δει κάτι τέτοιο. Πήδηξα από τη θέση μου και έπεσα με όλη την ορμή μου σε έναν 19χρονο, γελώντας και κλαίγοντας την ίδια στιγμή, χωρίς να μπορώ να σχηματίσω τίποτα άλλο από έναν βρυχηθμό ενθουσιασμού. Ξαφνικά, κερδίσαμε τη σειρά. Θα πάμε στο Άμστερνταμ…

Το εντός έδρας παιχνίδι ήρθε και έφυγε σαν ένας αχνιστός αλλά άγευστος καφές, σε μία κρύα και δύσκολη μέρα. Τον πίνεις, δεν τον απολαμβάνεις, αλλά ακόμα κι αυτό είναι καλύτερο από το να μην έχεις καφέ.

Ο Άγιαξ σημείωσε το μοναδικό γκολ του αγώνα, κρίμα. Ολλανδία, ερχόμαστε…

Το Άμστερνταμ είναι μια υπέροχη, ανοιχτή, φιλική πόλη, όπου απαγορεύεται οτιδήποτε προκαλεί στρες. Καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια σε κάθε τετράγωνο στην παλιά πόλη διασφαλίζουν ότι οι περίπου 10.000 φίλοι της Τότεναμ θα φάνε, θα πιουν και θα χαλαρώσουν με τοπικά φυτικά προϊόντα.

Κάθε μπαρ είχε μια μεγάλη οθόνη, ώστε όσοι έμειναν χωρίς εισιτήρια, να μην χάσουν το μεγάλο παιχνίδι. Η τοπική αστυνομία κρατούσε διακριτική απόσταση και άφησε τις διαδικασίες να κυλήσουν ομαλά…

Φτάσαμε την προηγούμενη μέρα μέσω Χίθροου και Βρυξελλών. Το hostel μας δεν ήταν ούτε 600 μέτρα από την ‘Άμστερνταμ Αρένα’. Αφήσαμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε στο γήπεδο για να φάμε. Ρίξαμε μια γρήγορη ματιά στον χώρο και πρέπει να πω ότι έναν χρόνο νωρίτερα, θα έμενα έκθαμβος από το γιγαντιαίο κτίσμα που αναρριχάται από το επίπεδο ολλανδικό τοπίο, όμως από τη στιγμή που μετακομίσαμε στο νέο γήπεδό μας, κόστους 1.000.000.000 λιρών, το καλύτερο στάδιο πολλαπλών χρήσεων στον κόσμο, εκείνο του Άγιαξ έμοιαζε… απαρχαιωμένο.

Στο φαγητό συζητάγαμε μεταξύ μας την πιθανότητα ανατροπής του σκορ, όμως αν τα καταφέρναμε, θα αντιμετωπίζαμε την Μπαρτσελόνα, την πιο θεαματική και εμπνευσμένη ποδοσφαιρική ομάδα της δεκαετίας. Κουνήσαμε τα κεφάλια μας αναλογιζόμενοι την προοπτική αυτή, γελάσαμε για το θράσος μας να πιστεύουμε, όμως όπως αναφέρει το μότο του συλλόγου μας “Audere est Facere”, “να τολμάς σημαίνει να πράττεις”.

Το απόγευμα και το βράδυ περπατούσαμε στα στενά, πλακόστρωτα σοκάκια του παλιού Άμστερνταμ, πλημμυρισμένα από απαλό, ανοιξιάτικο αεράκι και αναρίθμητους οπαδούς της Τότεναμ, που τραγουδούσαν ολονυχτίς σε αυτό το χαρούμενο μέρος.

Χαιρετήσαμε πολλούς φίλους που έκαναν το ταξίδι, χαζέψαμε τις βιτρίνες σαν άτακτα σχολαριόπαιδα, ήπιαμε μερικά ποτά, φάγαμε ένα εξαιρετικό κινέζικο και βρήκαμε ένα μπαρ για να δούμε το παιχνίδι της Λίβερπουλ.

Δυστυχώς για εμάς, νίκησαν. Αυτό σήμαινε ότι αν προκρινόμασταν, θα έκλειναν όλες τις πτήσεις και τα δωμάτια μία ημέρα πριν από εμάς. Η Τότεναμ πάντα σιχαινόταν τους οπαδούς της Λίβερπουλ που προκάλεσαν τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό όλων των αγγλικών συλλόγων για 5 χρόνια τη δεκαετία του ’80, κάτι που προσπερνούν με ανησυχητική έλλειψη ταπεινότητας και στενοχώριας.

Τι να κάνουμε, πέρασαν… Είναι πρόβλημα της ισπανικής αστυνομίας, πλέον. Θα ήθελα να πω συγχαρητήρια, όμως πέθανε κόσμος και ποτέ δεν συγχωρούμε, ποτέ δεν ξεχνάμε.

Την ημέρα του αγώνα ξυπνήσαμε ενθουσιασμένοι και επιστρέψαμε στην πόλη για πρωινό και πολλές, πολλές μπύρες, πολλά τραγούδια και ένα παλιό, καλό “Βόρειο Λονδίνο, όρθιο” στην πλατεία Νταμ. Κατά το απόγευμα, η διάθεση άλλαξε δραματικά και έγινε εξαιρετικά αισιόδοξη. Τα τραγούδια απέκτησαν ζωντάνια. Κάθε ένα και με πιο δυνατή φωνή, καλύτερο από το προηγούμενο.

Συναντήσαμε τον Γκράχαμ Ρόμπερτς, τον τελευταίο παίκτη που σημείωσε γκολ σε ευρωπαϊκό τελικό, στο Κύπελλο UEFA κόντρα στην Άντερλεχτ το 1984, όπου ήμασταν εκεί. Καλός οιωνός, αν έπρεπε να είχαμε έναν τέτοιο.

Στο γήπεδο, ως είθισται στα περισσότερα των Ευρωπαίων ξαδερφών, μας… μάντρωσαν σαν αγέλες σε έναν στενό χώρο στη γωνιά ενός πετάλου.

Οι φίλοι των γηπεδούχων ήταν θορυβωδώς ανυπόμονοι και με αυτοπεποίθηση. Το ‘Three little Birds’ του σπουδαίου Μπομπ Μάρλεϊ (το τραγούδι του Άγιαξ) ηχούσε στα αυτιά μας από όλο το γήπεδο, ακόμα και από εμάς, ξεσηκώνοντας την ατμόσφαιρα.

Το παιχνίδι άρχισε. Μέσα σε μία περίεργη ζάλη, βρεθήκαμε 0-2 πίσω στο σκορ και 0-3 στο σύνολο. Ένα ψυχρό reality check κυρίευε τους φιλάθλους στον μικροσκοπικό αγγλικό χώρο μας. Η πορεία στη διοργάνωση έμοιαζε να ολοκληρώνεται. Τεθήκαμε αντιμέτωποι με ακόμα μία ακαταμάχητη δύναμη, στο πρόσωπο αυτών των νεαρών, δραστήριων παικτών του Άγιαξ.

Στο ημίχρονο, ορισμένοι έχασαν την πίστη τους και κατευθύνθηκαν απογοητευμένοι και σιωπηλά προς τα ξενοδοχεία και τα μπαρ της πόλης.

Το 2ο ημίχρονο άρχισε. Μισό λεπτό. Είναι η ίδια ομάδα που βλέπαμε; Δείχνουμε πολύ πιο γρήγοροι, πολύ πιο έξυπνοι. Ο Άγιαξ μοιάζει νευρικός. Ο Λούκας Μόουρα σκόραρε. Κραυγάζουμε. Ο Άγιαξ πλέον είναι εντελώς πανικόβλητος, ακόμα και οι βροντόφωνοι φίλαθλοί του έχουν καθίσει κάτω και έχουν σωπάσει.

Πλέον, κυριαρχούμε. Φωνάζουμε και τραγουδούμε με κάθε ικμάδα της ύπαρξής μας, κάθε δύναμη των προγόνων μας. “Πάμε Σπερς”. Τραγουδούσαμε για το αδύνατο, για το ακατανόητο. Αν αποκλειόμασταν, θα φεύγαμε ουρλιάζοντας για την Τότεναμ.

Ο χρόνος σωνόταν. Κρίμα. Χρόνος που σπαταλούσε ο ηλίθιος τερματοφύλακάς τους (τώρα πια θα έχει όλο τον χρόνο δικό του να σκεφτεί τι έκανε).

Λούκας Μόουρα!!! Σκόραρε για 3η φορά! Κερδίσαμε!

Σε αυτό το νανοσεκόντ, το γήπεδο έμεινε ακίνητο. Σιωπή, χωρίς να πιστεύει κανείς τι είχε δει.

Μετά… κόλαση! Πανδαιμόνιο. Αυτοί που μετρούσαν αντίστροφα για το τελικό σφύριγμα και αδημονούσαν για την πρόκριση, κάθισαν κάτω, με την καρδιά ραγισμένη, τα όνειρα σμπαραλιασμένα.

Πετούσαμε πάνω από τις θέσεις μας, από τους δρόμους, από τα μπαρ, από τα ξενοδοχεία, σε απόλυτο ντελίριο. Χορεύαμε σαν μαριονέτες, κάναμε θορύβους που οι λαιμοί αδυνατούσαν να βγάλουν. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε. Δεν υπήρχαν λόγια, αλλά μόνο διάπλατα χαμόγελα, τα πιο όμορφα συναισθήματα.

Στο τέλος, η χαρά και τα δάκρυα κόπασαν και συνήλθαμε. Πέρασε πολύς δρόμος από τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης στο Europa League του 2014 μέχρι τον τελικό του Champions League την 1η Ιουνίου 2019.

“Hola Madrid, είμαστε οι Harlow Spurs.

Glory Glory Tottenham Hotspur”.