Τα συν και τα πλην ενόψει μπαράζ

Ισχυροί μόνο υπό το πρίσμα της βαθμολογίας, φυσικά. Γιατί το χορτάρι δεν έχει παρακαταθήκη και καταθέσεις. Μετράνε μόνο οι μάρκες που θα έχεις την ώρα της κρίσης και πως θα παίξεις τα φύλλα σου. Μέχρι να έρθει η λοιπόν η ώρα των μπαράζ, πάμε να δούμε θετικά κι αρνητικά απ’αυτήν την προκριματική φάση, ξεκινώντας απ’τα πλην.

Αρνητικά

Νομίζω πως όλοι θυμάστε που ένας απ’τους στόχους που τέθηκε όταν ο Σάντος διαδέχθηκε τον Ρεχάγκελ ήταν αυτό το περίφημο “να συνδυάσουμε αποτελέσματα με θέαμα”. Κόσμος και σημαντική μερίδα του Τύπου ζητούσαν να γίνουμε καλύτεροι με την μπάλα, πιο θεαματικοί, πιο επιθετικοί. Δεν ανήκω σ’αυτούς που τα ζητούσαν έντονα όλα αυτά, αλλά νομίζω πως συμφωνούμε πως σ’αυτά τα προκριματικά τα ζητούμενα δεν έγιναν πράξη.

Χειρότερο, όμως, είναι πως χάσαμε κι αυτό στο οποίο ήμασταν (σχεδόν) πάντα καλοί. Η βαθμολογία θα γράψει πως δεχθήκαμε μόνο 4 γκολ κι αυτά μόνο σε δύο αναμετρήσεις. Όμως, το χορτάρι λέει πως στα δύο δυνατά εκτός έδρας τεστ ήμασταν κακοί: στο 3-1 από την Βοσνία και όταν στην Μπρατισλάβα υποφέραμε από την Σλοβακία, παρότι νικήσαμε με 1-0.

Όπλο μας πάντα ήταν η ανταγωνιστικότητα σε αγώνες που ο άλλος θέλει να μας κερδίσει, εκεί που η άμυνα μας έδινε ασφάλεια και η επίθεση έβρισκε χώρους που στα άλλα ματς δεν έχει. Δύο τέτοια ματς δώσαμε, αλλά καλό βαθμό δεν πήραμε σε κανένα απ’τα δύο, σε κανέναν τομέα του παιχνιδιού. Το κέντρο μας δεν είναι όσο ανταγωνιστικό έχουμε συνηθίσει κι εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η (καλή μας) τριάδα Κατσουράνης-Μανιάτης-Καραγκούνης έπαιξε μόνο σε ένα ματς. Καλύτερους δεν έχουμε (και γι’αυτό δεν φταίει ο Σάντος), αυτοί πρέπει να παίζουν (κι αυτό είναι θέμα του Σάντος).

Τελευταίο αρνητικό, οι θέσεις στα άκρα. Τον Σαμαρά τον έχουμε πάντα εκεί ως σημείο αναφοράς, αναζητούσαμε άλλον έναν. Ο Φορτούνης ξεκίνησε βασικός στα τρία πρώτα ματς, αλλά χάθηκε, αφού δεν παίζει στη Γερμανία. Ο Νίνης σκόρπισε χαμόγελα στον πρώτο εντός έδρας αγώνα με την Λιθουανία, αλλά τώρα προσπαθεί να επανέλθει, ενώ ο Χριστοδουλόπουλος σκόραρε στο Βίλνιους και τέλος.

Ευτυχώς ο Σαλπιγγίδης είναι πάντα εδώ, κομμένος και ραμμένος για τα μεγάλα ματς. Σίγουρα, όμως, θα ήταν καλύτερο αν μπορούσαμε να έχουμε εμπιστοσύνη και σε άλλον έναν ακραίο, ακόμα και αν δεν θα ήταν πάντα βασικός.

Θετικά

Δεν θα πάψω ποτέ να προσμετρώ στα θετικά την πάγια πια ικανότητά μας να παίρνουμε τα ματς με τους “χειρότερους”. Ανεξαρτήτως εμφάνισης και τελικού σκορ, πάντα θα χαίρομαι όσο βλέπω αυτήν την ομάδα να αγνοεί την γκέλα και να μπορεί να παίρνει τα ματς που πρέπει. Επί Ρεχάγκελ πρώτα γίναμε νικητές και κατόπιν μάθαμε πως είναι να παραμένεις νικητής. Το συνεχίζουμε επί Σάντος, γιατί “η νίκη είναι συνήθεια”.

Ένας εκ των κορυφαίων του αμερικανικού ποδοσφαίρου το έχει πει αυτό, ο Βινς Λομπάρντι: “Η νίκη δεν είναι γεγονός της μιας φοράς, αλλά κάτι συνεχές. Δεν νικάς μια φορά στο τόσο, δεν κάνεις το σωστό μια φορά στο τόσο. Η νίκη είναι συνήθεια”. Ποτέ δεν θα υποτιμήσω τα αποτελέσματα, ποτέ δεν θα τα απαξιώσω, όσο κι αν θα κριτικάρω την εικόνα.

Θετικό το ότι μοιάζουμε να έχουμε “απαλλαχτεί” πια από την παρουσία του Γκέκα στην κορυφή της επίθεσης, παρότι είναι ίσως σκληρό το ρήμα που χρησιμοποιώ. Τα γκολ του Φάνη ήταν πάντα κρίσιμα στις προκριματικές φάσεις και ακόμα και σ’αυτήν πιθανότατα θα είχε βοηθήσει αν έπαιζε και στα τελευταία ματς. Όμως, από πέρσι έγραφα πως δεν γίνεται να παίζουμε πια με τον Γκέκα, όταν το πρωτάθλημα προσφέρει στον Σάντος τον Μήτρογλου με τον Κλάους.

Δεν εννοώ φυσικά πως ο Μήτρογλου που παίζει τώρα έχει κάνει δική του την θέση και έχει πείσει πως μπορεί να σηκώσει το βάρος. Έχει ακόμα δρόμο, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να ελπίζουμε. Καλός, χρυσός ο Γκέκας, αλλά το έργο το ξέραμε: θα σκόραρε με τους μικρούς και σε ματς στα ίσα μέτρα θα παίζαμε με δέκα. Δεν είχαμε αυτήν την πολυτέλεια κι η παρουσία του Μήτρογλου, αλλά και του Αθανασιάδη (μπορούν να) συνιστούν αναβάθμιση.

Επιπλέον, έχουμε επιτέλους τερματοφύλακα. Ο Καρνέζης μπορεί να μην παίζει στη Γρανάδα και αυτό να είναι πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ποιος είναι ο Νο1, δεν υπάρχουν συζητήσεις. Υποθέτω πως αυτός είναι κι ο λόγος που ο Σάντος για χάρη του Καρνέζη κάνει εξαίρεση του (δικού του) κανόνα, που λέει πως παίζουν όσοι έχουν παιχνίδια με τις ομάδες τους. Και καλώς την κάνει.

Σάμαρης

Στα μελλοντικά θετικά μπορούμε να κρατήσουμε και τον Σάμαρη. Σύμφωνοι, ένα ημίχρονο έπαιξε κι απλώς έκανε το ντεμπούτο του. Όμως, είχαμε και έχουμε ακόμα ανάγκη από κεντρικούς μέσους. Προφανώς και ο Σάμαρης χρειάζεται ακόμα μεγάλη βελτίωση για να μπορεί να τον εμπιστευθεί ο Σάντος, αλλά τουλάχιστον αποκτήσαμε κάποιον ως ελπίδα.

Θυμίζω πως Φωτάκης και Μάκος ήταν δίδυμο που έπαιξε τόσο στα προκριματικά όσο και στην τελική φάση του Euro του 2012. Μ’αυτούς εκτός κάδρου, η καλή τριάδα της Εθνικής εξακολουθεί να είναι η Κατσουράνης-Μανιάτης-Καραγκούνης, με τον Τζιόλη ως 2η πιθανή λύση στην θέση του Κατσουράνη. Ο Ταχτσίδης έπαιξε μια φορά (κι αυτήν σε λάθος θέση), ας ελπίσουμε πως μετά τον Μανιάτη, το ελληνικό πρωτάθλημα θα δώσει κι άλλον έναν χαφ στον Σάντος στο πρόσωπο του Σάμαρη.

Άμυνα

Τέλος, στην άμυνα κάτι χάσαμε και κάτι κερδίσαμε. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος είναι τεράστια απώλεια, αφού με τον Παπασταθόπουλο έφτιαχναν ένα εκπληκτικό δίδυμο. Είναι πολύ θετική η βελτίωση του Μανωλά, που βάζει κι αυτός ταχύτητα στα μετόπισθεν, αλλά το ταίριασμα με τον Σωκράτη μου αφήνει αμφιβολίες για το πως μπορούν να ανταπεξέλθουν αν η μπάλα σηκωθεί και πως θα τα βγάλουν πέρα με έναν βαρύ φορ.

Εκεί που ακόμα δεν έχουμε πάρει απάντηση είναι στη θέση του αριστερού μπακ. Ο Χολέμπας είναι κίνδυνος-θάνατος, ο Σπυρόπουλος εξαφανισμένος και ο Τζαβέλλας ήταν πολύ κακός στην εκτός έδρας ήττα από την Βοσνία. Ελπίζω ο τελευταίος να καταλάβει τι ευκαιρία έχει μπροστά του και να βελτιωθεί αμυντικά για να κερδίσει τη θέση.

ΥΓ: Στα αρνητικά δεν έβαλα το πρότυπο “ξεκινάμε λάθος, το βρίσκουμε στην πορεία” που παρατηρείται επί Σάντος. Αυτό το είχαμε δει αναλυτικά εδώ.

Διαβάστε ακόμη:

Οι πιθανοί αντίπαλοι της Ελλάδας στα μπαράζ

Ελλάδα - Λιχτενστάιν 2-0