Τα λεφτά ήταν η δυστυχία του Αντριάνο

Στις αρχές του Μάρτη είχες διαβάσει την απίθανη (diplis) είδηση που ήθελε τον Ροναλντίνιο να συλλαμβάνεται, με πλαστό διαβατήριο. Αργότερα διάβασες πως το σατανικό πλάνο του εκ των πιο δημοφιλών ποδοσφαιριστών όλων των εποχών -ο οποίος είχε απαγόρευση εξόδου από τη χώρα- ήταν να πάει στην Παραγουάη για σειρά εμφανίσεων, ενώπιον κοινού. Ακολούθησαν πολλές άλλες αποκαλύψεις, για παράνομες δραστηριότητες του εκ των πιο ακριβοπληρωμένων παικτών, της γενιάς του που πέρασε τα 40α του γενέθλια (το Σάββατο 21/3) στη φυλακή. Του έδωσαν μπάρμπεκιου και τούρτα.

Όσοι τον έζησαν στα γήπεδα αναπόφευκτα έκαναν τον ίδιο συνειρμό. Το μυαλό τους πήγε στον Αντριάνο, παίκτη που είχε χαρακτηριστεί ως ‘ο διάδοχος του Ρονάλντο’ και ως ‘Αυτοκράτορας’. Δεν ξέρω αν σου λέει κάτι, αλλά ήταν ο παιδικός ήρωας του Ρομέλ Λουκάκου -μεταξύ πολλών άλλων. Ήταν το ‘τανκ’, ο παίκτης που θα μπορούσε να διεκδικήσει το δικαίωμα του στο πάνθεον των θρύλων, αν δεν ήταν τόσο ευαίσθητος. Αν δεν είχε ‘χάσει’ τον πατέρα του. Ο Αλμίρ ήταν ο λόγος που έπαιζε ο Αντριάνο ποδόσφαιρο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, πέθανε και ό,τι του έδινε ευχαρίστηση όταν κυριαρχούσε στους αγωνιστικούς χώρους. H αλήθεια είναι πως δεν τίμησε ποτέ, στο έπακρο το ταλέντο και τις ικανότητες του. Όπως αλήθεια είναι ότι δεν είχε δίπλα του και τις καλύτερες περιπτώσεις φίλων. Ό,τι έγινε όμως, έγινε. To θέμα είναι τι κάνει τώρα -εκατό φωτογραφίες αργότερα από εκείνες με τον ίδιο ημίγυμνο, στα σοκάκια της γειτονιάς που μεγάλωσε, με όπλα στα χέρια κλπ, κλπ. Είναι ο νέος υπεύθυνος πωλήσεων της Adidas στη Βραζιλία. Εννοώ έχει δουλειά (δες τη σελίδα του στο Linkedin), έχει μισθό και έχει και σύντροφο -κάτι που, για να λέμε την πάσα αλήθεια, δεν του έλειψε ποτέ. Τελευταία προέκυψε μια φήμη πως πέθανε. Τη διέψευσε και πόσταρε την πραγματικότητα.

Μεγάλωσε σε μια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές του Ρίο

Να δούμε όμως, γιατί δεν έγινε ποτέ αυτός που θα μπορούσε -ή έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις; Ο Αdriano Leite Ribeiro γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στις 17/2 του 1982. Μεγάλωσε στους δρόμους του Vila Cruzeiro, φαβέλα στη βόρεια ζώνη της πόλης. Δεν ξέρω αν ξέρεις αλλά η ερμηνεία της λέξης ‘favela’ είναι “παραγκούπολη/φτωχογειτονιά”. Στην κυριολεξία είναι το όνομα δέντρου, που προκαλεί ερεθισμό στο δέρμα σε όποιον το ακουμπά. Αυτό το δέντρο βρίσκεται συχνά στην Μπάχια. Από εκεί ήταν οι ανεπιθύμητοι στρατιώτες που δημιούργησαν τις φαβέλες, στα τέλη του 19ου αιώνα. Σύντομα κατέφυγαν εκεί άστεγοι -πρώην σκλάβοι. Τη δεκαετία του ’70 έγιναν ο προορισμός αυτών που άφησαν την περιφέρεια για την πόλη -και δεν είχαν πού να ζήσουν, όπως δεν είχαν και χρήματα. Εκτιμάται πως τη σήμερον ημέρα, στις φαβέλες της Βραζιλίας ζουν περισσότεροι από 12 εκατομμύρια άνθρωποι. Μόνο στο Ρίο υπάρχουν 600.

Στη λίστα με τις πιο επικίνδυνες είναι αυτή στην οποία μεγάλωσε ο Αντριάνο. Όπου ‘επικίνδυνες’, βλέπε αυτές στις οποίες υπήρχε το μεγαλύτερο ποσοστό δολοφονιών και πυροβολισμών. Το ‘παρατσούκλι’ της Vila Cruzeiro είναι ‘εμπόλεμη ζώνη’. Είναι και η έδρα βαρώνων ναρκωτικών, αφού σπανίως πατά το πόδι της, εκεί η αστυνομία -για λόγους που ‘χουν να κάνουν και με τη διαφθορά. Και όταν το κάνει (στις τελείως εξτρίμ καταστάσεις), χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει.

Οι κάτοικοι -συμπεριλαμβανομένου του Αντριάνο- δεν είχαν/έχουν πράγματα που για την πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη είναι ‘δεδομένα’ (φαγητό, νερό, ρουχισμό). Στα παιχνίδια με τους φίλους του, στους δρόμους εμφανιζόταν πάντα ξυπόλητος. Το αυτό έκανε και όταν πήγε στην Ordem e Progresso, ομάδα της κοινότητας όπου συστήθηκε με την πιο οργανωμένη δομή του σπορ που είχε ήδη αγαπήσει.

Το πρώτο του παρατσούκλι ήταν popcorn boy

Οι τέσσερις γραμμές του γηπέδου ήταν ο χώρος στον οποίον αισθανόταν καλά. Διαφορετικά. Πως είναι σημαντικός. Από μικρός είχε καταφέρει να ξεχωρίσει, χάριν ενός ταλέντου από αυτά με τα οποία γεννιέσαι -δεν μαθαίνονται. Oι συμπαίκτες του τον αποκαλούσαν popcorn boy, εξαιτίας του μπολ με τα ποπ κορν που έτρωγε σε κάθε προπόνηση. Του τα πήγαινε η γιαγιά του, Βάντα η οποία καθόταν στωικά στην άκρη των γραμμών για να ταϊσει το παιδί. Η Βάντα πουλούσε καραμέλες, ποπ κορν και μπάρμπεκιου στους δρόμους. Έδινε ό,τι ‘έβγαζε’ για το όνειρο του Αντριάνο.

Τότε η απάντηση στο ‘τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;’ ήταν ‘πλούσιος και να αγοράσω ένα μεγάλο αυτοκίνητο’. Είχε καταλάβει πως η μόνη ελπίδα σωτηρίας -του ιδίου και της οικογένειας του- ήταν να τα καταφέρει, ως ποδοσφαιριστής. Οι δικοί του επένδυσαν στο όνειρο του, ό,τι είχαν να επενδύσουν. Δηλαδή, στερούνταν ακόμα και γεύματα, για να μπορεί εκείνος να έχει παπούτσια και να πηγαίνει στις προπονήσεις. “Ο πατέρας μου στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να μου αγοράσει τα ρούχα που ήθελα. Μου είχε πει πως τουλάχιστον θα φρόντιζε ώστε να βρω μια ομάδα. Έδωσε όσα λεφτά είχε για να το κάνει -ασχέτως αν αυτό σήμαινε πως δεν θα ‘χε να φάει. Η -μοδίστρα- μητέρα μου άρχισε και να καθαρίζει σπίτια, για να ‘χω όσα χρειαζόμουν. Τότε ήταν που είπα πως θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής‘.

Ο τρόπος που ‘χε μάθει να ‘επιβιώνει’ στα παιχνίδια που έπαιζε στο δρόμο (με τη φυσική δύναμη και την ταχύτητα) τον έκανε να ξεχωρίσει στη Φλαμένγκο, όπου πήγε το 1999. Ένα χρόνο (και 16 γκολ) μετά ήταν στην ανδρική ομάδα -στα 17. Τον Ιούνιο του 2000 υπέγραψε διετές συμβόλαιο. Το 2001 πουλήθηκε στην Ίντερ. Οι Ιταλοί είχνα πουλήσει τον Βαμπέτα στην Παρί Σεν Ζερμέν (και από εκεί στη Φλαμένγκο) για 9.757.000 ευρώ, με αντάλλαγμα τον Αντριάνο που ‘χε ως ‘τιμή’ τα 13.189.000 ευρώ. Έβαλε το πρώτο του γκολ με τους ‘νερατζούρι’ εναντίον της Ρεάλ.

“Είχε απίστευτη δύναμη. Είπα μέσα μου ‘είναι ο νέος Ρονάλντο’. Είχε τα πάντα. Το κατάλληλο σώμα, ταλέντο, ταχύτητα. Με φόβιζε ότι προερχόταν από φαβέλα. Είχα δει τους κινδύνους του γρήγορου χρήματος σε ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα. Κάθε μέρα τον ρωτούσα ‘τι θα κάνεις το βράδυ; Πού θα πας;’. Φοβόμουν πως θα μπλέξει. Ο πατέρας του τον πρόσεχε”, είχε ξεκαθαρίσει ο Χαβιέρ Ζανέτι, στην Tutto Mercato, το 2018.

Συμφωνήθηκε να πάει στη Φιορεντίνα να κάνει το ‘αγροτικό’ του, μετά συμφωνήθηκε συνιδιοκτησία με την Πάρμα (για 8.8 εκατομμύρια ευρώ), η συνάντηση με τον Άντριαν Μούτου και τα 22 γκολ σε 36 συμμετοχές. Επέστρεψε στο San Siro τον Γενάρη του 2004, με συμβόλαιο 4 1/2 χρόνων -και 23.4 εκατομμυρίων ευρώ. Πρόλαβε να μετρήσει 12 γκολ, πριν μπει στην καλύτερη χρονιά της ζωής του: αυτή των 42 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, από τον Ιούλιο του 2004 έως τον Ιούνιο του 2005. Για δώρο πήρε νέο -βελτιωμένο- συμβόλαιο από την Ίντερ, με ημερομηνία λήξης την 30η Ιουνίου του 2010.

Δεν σου είπα όμως, ποιος έγινε ο μέντορας του όταν πήγε στην Ιταλία -χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, την κουλτούρα ή έστω το στιλ του παιχνιδιού. Ο Ρονάλντο. “Μου έμαθε πώς να συμπεριφέρομαι εντός γηπέδου, για να κερδίσω τον κόσμο. Ο παιχνιδιάρικος χαρακτήρας του ήταν πολύ σημαντικός για εμένα. Με έκανε να νιώθω πως ήμουν σπίτι. Με έκανε και να σταματήσω να περνώ τα βράδια μου με γυναίκες, σε ξενοδοχεία”.

“Ο θάνατος του πατέρα μου με ‘σκότωσε’”

Στις 3 Αυγούστου του 2004, ενώ ήταν στην προετοιμασία με την Ίντερ δέχθηκε ένα τηλεφώνημα. “Τον είδα να πετά το τηλέφωνο και να αλυχτά. Ακόμα και σήμερα που θυμάμαι εκείνη την στιγμή, ανατριχιάζω” είχε αποκαλύψει ο Ζανέτι. Η μητέρα του μόλις τον είχε ειδοποιήσει πως πέθανε ο πατέρας του.

Είχαν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες από την ημέρα (25/7) που είχε γίνει εθνικός ήρωας, για τους Βραζιλιάνους. Ήταν αυτός που -επί της ουσίας- είχε οδηγήσει τη χώρα στην κατάκτηση του Copa America, με γκολ στις καθυστερήσεις, εναντίον της Αργεντινής, στον τελικό της Λίμα. Είχε διαμορφώσει το 2-2, στο 93′, με το αποτέλεσμα να κρίνεται στα πέναλτι (4-2, με ένα να είναι δικό του). Ο προπονητής Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα είχε πει πως ‘ο Αντριάνο θα γράψει ιστορία στο ποδόσφαιρο. Θα είναι μαζί μας για τα επόμενα τρία Παγκόσμια Κύπελλα”.

Τον είχαν ρωτήσει πού αφιερώνει τον τίτλο. Είχε πει ‘ανήκει στον πατέρα μου. Είναι ο καλύτερος φίλος που ‘χω, ο σύντροφος μου. Χωρίς εκείνον είμαι ένα τίποτα”. Ο (τεχνικός γραφείου) Aλμίρ είχε πάντα θέματα με την υγεία του. Εκείνον τον Αύγουστο πέθανε από έμφραγμα. Ο Αντριάνο ήταν 22 χρόνων. Ο Αλμίρ 45.

Ο Ζανέτι είχε προσθέσει ότι “ο πατέρας του τον φρόντιζε, τον πρόσεχε και τον κρατούσε μακριά από τα προβλήματα. Τον είδα να κλαίει, να ουρλιάζει. Από εκείνη την ημέρα, μαζί με τον Μοράτι (πρόεδρος της Ίντερ) αποφασίσαμε να αναλάβουμε το ρόλο του Αλμίρ. Να γίνουμε αυτοί που θα τον φροντίζαμε”. Συνέχισε να κάνει θραύση στο Μιλάνο, κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο γήπεδο. Έξω από αυτό ζούσε μια παράλληλη ζωή, κάτι που ήξεραν πολύ καλά οι προστάτες του.

“Έπαιζε, σκόραρε, έδειχνε τον ουρανό, όπως αφιέρωνε τα πάντα στον πατέρα του. Όσοι όμως, ήμασταν κοντά του ξέραμε πως τίποτα δεν ήταν το ίδιο, έπειτα από αυτό το τηλεφώνημα. Ο Ιβάν Κόρντομπα του ‘χε πει ότι ‘είσαι μείξη του Ρονάλντο και του Ιμπραχίμοβιτς. Έχεις καταλάβει πως μπορείς να γίνεις ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών;‘. Το ‘χε καταλάβει. Και θαύμαζε και τους δυο παίκτες που ‘χε για ‘δασκάλους’. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Τον είχαν νικήσει οι ‘δαίμονες’ του.

“Ο θάνατος του πατέρα μου δημιούργησε ένα τεράστιο κενό μέσα μου” ομολόγησε το 2017 σε συνέντευξη του στο περιοδικό R7. “Ένιωθα πολύ μόνος, θλιμμένος και απελπισμένος στην Ιταλία. Και τότε ήταν που άρχισα να πίνω. Ένιωθα χαρούμενος μόνο όταν ήμουν μεθυσμένος. Μεθούσα κάθε βράδυ. Έπινα ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Η κατάσταση έφτασε στο ναδίρ όταν απομονώθηκα”.

Η αλήθεια αποκαλύφθηκε στο γήπεδο

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, όπου βρέθηκαν στο ίδιο ρόστερ οι Ροναλντίνιο, Κακά, Ρονάλντο και Αντριάνο, είχε την ευκαιρία να ρεφάρει για τα χρόνια της ταλαιπωρίας του. Να ξαναβρεί τον εαυτό του, μέσα από το αγαπημένο του παιχνίδι. Οι φίλοι του, οι άνθρωποι με τους οποίους είχε μεγαλώσει περίμεναν πως ο Didico (έτσι τον φώναζαν) θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Είχαν προβλέψει ότι θα πήγαινε το τρόπαιο στη φαβέλα. Λίγες ημέρες πριν την αναχώρηση, ο ήρωας τους τους κάλεσε σε πάρτι. Έγινε σε ένα club που ήταν σε ασφαλές για τους φίλους του -οι οποίοι είχαν ποινικά μητρώα για διακίνηση ναρκωτικών. Κάποιοι άνηκαν στην Comando Vermelho, μεταξύ των μεγαλύτερων συμμοριών της Βραζιλίας. Ένας είχε εμπλακεί σε δολοφονία αστυνομικού. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Επικέντρωνε πως ήταν τα παιδιά με τα οποία έπαιζε ποδόσφαιρο στους δρόμους. Αυτά με τα οποία μοιράστηκε για πρώτη φορά τα όνειρα του.

“Η κατάθλιψη και το αλκοόλ είχαν γίνει ήδη μέρος της καθημερινότητας του. Πόσταρε φωτογραφίες στις οποίες ήταν διαρκώς με κόσμο, αλλά ένιωθε πιο μόνος από ποτέ. Δεν μιλούσε σε κανέναν. Φαινόταν πως είχε χάσει τη χαρά που του έδινε το ποδόσφαιρο”.

Στα γήπεδα της Γερμανίας όλοι περίμεναν να δουν τον ‘Αυτοκράτορα’. Είδαν τη σκιά του. Είχε πάρει κιλά. Έβαλε δυο γκολ, αλλά ίσα που ακούμπησε την μπάλα, στην ήττα από τη Γαλλία στα προημιτελικά. Ήταν 24. Ήταν η αρχή του τέλους. “Κάποια στιγμή κατάλαβα πως το πρόβλημα ήταν οι άνθρωποι που ‘χα γύρω μου. Οι φίλοι που δεν έκαναν κάτι άλλο, από το να με πηγαίνουν σε πάρτι με γυναίκες και αλκοόλ. Όταν γύρισα στη Βραζιλία, ένιωσα πως αυτή θα ήταν η σωτηρία μου. Ήταν μια κίνηση που μου στοίχισε εκατομμύρια, αλλά κέρδισα την ευτυχία μου”. Μην τον πάρεις τοις μετρητοίς το τελευταίο.

Πουθενά δεν μπορούσε να νιώσει καλά

Χρόνια μετά, παραδέχθηκε ότι “δεν ήξερα πώς να κρύψω το πρόβλημα μου. Πήγαινα μεθυσμένος στις πρωινές προπονήσεις. Πάντα πήγαινα στην ώρα μου, στη δουλειά μου. Ακόμα και όταν ήμουν τελείως μεθυσμένος. Τότε με έβαζαν στο ιατρείο της ομάδας, για να κοιμηθώ. Επισήμως, είχαν πει πως έχω μυικό πρόβλημα”. Η Ίντερ συνέχισε να καλύπτει τον παίκτη της, επινοώντας τραυματισμούς. Μέχρι που ενέκρινε άδεια να γυρίσει στη Βραζιλία, για να βρεθεί με τους δικούς του -και να ‘παλέψει’ το πόσο του έλειπαν, το καλοκαίρι του 2008. Ώσπου όλοι αντιλήφθηκαν πως δεν υπήρχε νόημα. “Δεν σταμάτησα να πίνω και μοιραία, έπρεπε να φύγω από την Ίντερ”. Αυτό έγινε το 2007, αρχικά με άδεια -άνευ αποδοχών- για να γυρίσει στην πατρίδα του, για δεύτερη φορά σε 18 μήνες.

Είχε πάει στο προπονητικό κέντρο της Σάο Πάουλο για να ξαναβρεί τη φόρμα του -η φυσική του κατάσταση ήταν χάλια, ενώ πάλευε να κόψει το ποτό. Το Δεκέμβρη είπε πως θα ήθελε να μείνει στη Βραζιλία, μολονότι τον ήθελαν οι Ουέστ Χαμ και η Μάντσεστερ Σίτι. Η Ίντερ είχε σχολιάσει ‘θα μείνει μαζί μας’ και ότι τον περίμενε μετά την Πρωτοχρονιά. Δεν είπε ότι στις 29/12 είχε ολοκληρωθεί ο δανεισμός του στη Σάο Πάουλο, έως το τέλος της σεζόν “ώστε να παίξει στο Copa Libertadores”. Πανηγύρισε τον επαναπατρισμό του, με γκολ στο ντεμπούτο, στην πρεμιέρα του Paulista Tournament. Μετά επέστρεψε στα συνήθη. Σε ένα ματς πλακώθηκε με αντίπαλο (έχασε 2 ματς -με τις αρχικές εκτιμήσεις να τον θέλουν να αποβάλλεται για 18 μήνες), ακολούθησε πρόστιμο για καθυστερημένη άφιξη σε προπόνηση -και καντήλια σε φωτογράφο κατά την έξοδο- και η επιστροφή στην Ίντερ ‘νωρίτερα του προγραμματισμένου, γιατί “δεν τον χρειαζόμαστε και αν δεν είναι χαρούμενος εδώ, είναι ελεύθερος να φύγει”. Έφυγε. Πήγε πίσω στην Ίντερ που το Δεκέμβρη του 2009 του ξαναέδωσε άδεια να πάει στη Βραζιλία. Η άδεια αυτή είχε και ημερομηνία λήξης. Μόνο που ο Αντριάνο δεν την τίμησε. Και όχι μόνο δεν παρουσιάστηκε στο γήπεδο, αλλά δεν απαντούσε και στα τηλέφωνα, ώσπου στις 24/4 διεκόπη το συμβόλαιο.

‘Ο πατέρας του ήταν το κίνητρο που είχε για να παίζει ποδόσφαιρο’

Στις 6 Μαϊου του 1009 ανακοινώθηκε από την Flamengo -την πρώτη του ομάδα. Παραδοσιακά, σκόραρε στην πρώτη εμφάνιση. Έκανε και hat trick, όπως οδηγούσε την παρέα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Έδειχνε να ‘χει βρει τον εαυτό του. Για αυτό και τον ζήτησε η Ρόμα, που τον πήρε στις 8/6 του 2010 -με τριετές και 5.000.000 ευρώ. Διεκόπη στις 8/3 του 2011.

Στις 8 Μαρτίου του 2011, το BBC δημοσίευσε άρθρο στο οποίο έγραφε “ο Αντριάνο είχε ομολογήσει πως ήταν τρομοκρατημένος ακόμα και στην ιδέα πως θα γίνει ο άντρας της οικογένειας του (έχει ένα μικρότερο αδελφό -κατά 5 χρόνια), μετά το θάνατο του πατέρα του. Υπήρχε και κάτι άλλο: το κύριο κίνητρο που είχε για να παίζει ποδόσφαιρο, ήταν να κάνει χαρούμενο τον πατέρα του -και φυσικά για να ‘βγάλει’ λεφτά. Με τον πατέρα του νεκρό και τον τραπεζικό λογαριασμό ‘φουσκωμένο’, δεν υπήρχε νόημα στο να προσπαθεί; Να κάνει τις θυσίες που κάνει κάθε επαγγελματίας παίκτης. Όλα αυτά έγιναν ‘βάρος’. Γιατί να προπονείται, ενώ μπορούσε να πίνει είτε για να πενθεί τον πατέρα του είτε για να τιμήσει το γεγονός ότι μπορούσε να αγοράσει όλο το αλκοόλ του κόσμου;”.

Η Κορίνθιανς ήταν ο επόμενος σταθμός μιας πορείας που ‘χε πάρει ήδη τον κατήφορο. Έπαθε ρήξη χιαστού στις 19/4 του 2011. Χωρίς έστω τις προπονήσεις στο πρόγραμμα, αφοσιώθηκε στο εκατό τοις εκατό στο ποτό. “Κάποιες φορές τα πάρτι γίνονταν στο σπίτι του. Επειδή όμως, τον παρακολουθούσαν οι άνθρωποι της Corinthians, μετά ‘έκλεινε’ clubs. Μια μέρα είχε κανονίσει η ομάδα του φυσικοθεραπεία. Πήγε ο άνθρωπος στο σπίτι του το πρωί, αλλά δεν του άνοιξε κανείς. Ο Αντριάνο δεν είχε γυρίσει ακόμα από την έξοδο του”.

Κουτσά στραβά η αποθεραπεία έγινε. Αλλά ήταν μόνο του αχίλλειου. Το μυαλό του παρέμεινε κολλημένο στην ίδια συχνότητα. Όταν λοιπόν, ξαναπάτησε το πόδι του στο γήπεδο, έπειτα από έξι μήνες έβαλε μεν, το γκολ της νίκης επί της Atletico Mineiro -που έβαλε την ομάδα του σε τροχιά τίτλου, τον οποίον και κατέκτησε-, αλλά λίγες μέρες μετά κατηγορήθηκε από την 20χρονη Αντριένε Πίντο πως την πυροβόλησε στο χέρι -ενώ ήταν μεθυσμένος και έπαιζε με το όπλο του σωματοφύλακα του. Λίγα 24ωρα μετά, η γυναίκα άλλαξε το περιεχόμενο της αφήγησης. Είπε πως η ίδια πάτησε τη σκανδάλη. Ο Αντριάνο όμως, είχε γίνει πάλι τίτλος για τον πλέον λάθος λόγο. Η Κορίνθιανς τον άφησε να φύγει στις 12/3 του 2012 ‘γιατί δεν ενδιαφερόταν’ και επειδή είχε συλληφθεί πολλές φορές μεθυσμένος -όπως διέλυε όλον τον πειθαρχικό κώδικα.

Aντιλαμβάνεσαι τι έκανε τα χρόνια που έμεινε εκτός σπορ, έως ότου το 2016 προέκυψε η είδηση πως θα πάει στη Miami United του MLS. Όντως έγινε αυτό. Δηλαδή, πήγε. Αλλά δεν στέριωσε. Γύρισε στην πατρίδα του και τη φαβέλα του. Επέστρεψε στους παιδικούς του φίλους. Προ ημερών προέκυψαν φήμες που τον ήθελαν να είναι νεκρός. Εμφανίστηκε στα social media για να ενημερώσει ότι ζει.