Στον εφιάλτη της Εθνικής στα πανάκριβα Νησιά Φερόε

Το Μουντιάλ της Βραζιλίας άφησε σε όλους μας μια γλυκόπικρη γεύση. Από τη μια ικανοποίηση για το γεγονός πως περάσαμε για πρώτη φορά τον όμιλο ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, πετώντας εκτός την Ακτή Ελεφαντοστού στις καθυστερήσεις με πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά και από την άλλη λύπη γιατί αποκλειστήκαμε στους '16' από την Κόστα Ρίκα στα πέναλτι, μια ομάδα σε κάθε περίπτωση στα μέτρα μας.

Το άδοξο τέλος του Σάντος και η έλευση του 'αποζημιωσάκια'

Η διοργάνωση ολοκληρώθηκε, ο τίτλος πήγε δικαιότατα στη Γερμανία και στην Ελλάδα είχαμε ακόμα το ερώτημα στο μυαλό μας για το πού πραγματικά μπορούσαμε να φτάσουμε και αν όντως χάθηκε μια χρυσή ευκαιρία για καλύτερη πορεία. Η διοίκηση της ΕΠΟ αποφάσισε να χωρίσει άκομψα με τον Φερνάντο Σάντος, πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για εκείνο το διαζύγιο και έπειτα από αλλεπάλληλα 'μπρος-πίσω', ο κύβος ερρίφθη και μπήκαμε σε εποχή Κλάουντιο Ρανιέρι, γνωστού και με το προσωνύμιο 'αποζημιωσάκιας' για τα τρομερά επαγγελματικά deals που έκανε.

Το πρώτο χαστούκι με τα Φερόε ήταν... πειραιώτικο

Και κάπου εδώ ξεκινάει το... ροντέο! Τα χαστούκια έρχονταν το ένα μετά το άλλο, η Εθνική δεν σταύρωνε νίκη με τίποτα, μέχρι που φτάσαμε στην 4η αγωνιστική και υποδεχτήκαμε τα Νησιά Φερόε στο Φάληρο. "Τι στο καλό, οι φανέλες να παίξουν, θα νικήσουμε...", λέγαμε όλοι με περίσσιο θράσος και το σύμπαν γελούσε μαζί μας.

Νέα ήττα με 0-1, γιουχαΐσματα στο γήπεδο για τους διεθνείς μας και ιπποτικό χειροκρότημα για τους παίκτες των Φερόε, που θα επέστρεφαν στη χώρα τους και στην κανονική δουλειά τους από την επόμενη μέρα. Άλλος ψαράς, άλλος ηλεκτρολόγος, σίγουρα όχι ποδοσφαιριστές.

Ταξιδεύοντας στα Φερόε με τον Μαρκαριάν

(φωτογραφία: Eurokinissi)

Ο Ρανιέρι έφυγε (με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως) και στη θέση του ήρθε ο Σέρχιο Μαρκαριάν. Συγκρατημένη αισιοδοξία πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Ισοπαλία 0-0 με καλή εμφάνιση στη Βουδαπέστη με τους Ούγγρους, πίστη ότι τώρα θα αλλάξει το κλίμα και θα προλάβουμε τα μπαράζ, μέχρι που ήρθε το ταξίδι στο Τόρσχαβν.

Ναι, έχω να το λέω ότι ταξίδεψα στα Νησιά Φερόε και είδα από κοντά μια χώρα τόσο μα τόσο ιδιαίτερη, συνάμα πανάκριβη όσο δεν φαντάζεστε και έζησα τον εφιάλτη του αγώνα από μέσα

Ήμουν εκεί, είδα με τα μάτια μου τα Φερόε να νικούν για πρώτη φορά στην ιστορία τους έναν αντίπαλο δεύτερη συνεχόμενη φορά. Έχω το προνόμιο να λέω πως βίωσα την εικόνα να τους βλέπω να τσιμπιούνται, για να τσεκάρουν μήπως είχαν πέσει για ύπνο και έβλεπαν όνειρο!

Αδυναμία προσγείωσης λόγω ομίχλης και στάση στην Κοπεγχάγη

Κατ' αρχάς, πήγαμε στον προορισμό μας με μια ημέρα καθυστέρηση καθώς χρειάστηκε να διανυκτερεύσουμε άπαντες στην Κοπεγχάγη. Ο λόγος; Η έντονη ομίχλη δεν επέτρεπε στους πιλότους να έχουν την απαιτούμενη ορατότητα και παρά τις βόλτες που κάναμε γύρω γύρω μήπως και γίνει το θαύμα, εντέλει πήγαμε Δανία. Βλέπετε, έπρεπε να περάσει το αεροπλάνο ανάμεσα από δυο βουνά για να προσγειωθεί και επειδή υπήρχε κίνδυνος να... τρακάρουμε με ένα από τα δυο, φύγαμε για Δανία. Εκεί, βρήκαμε το σωστό ξενοδοχείο με την δεύτερη απόπειρα, αφού το πρώτο που πήγαμε όταν φτάσαμε άπαντες (ομάδα, παράγοντες και δημοσιογράφοι) ήταν λάθος!

Το αστυνομικό τμήμα μέσα στα βουνά

Την επόμενη ημέρα ταξιδέψαμε με ασφάλεια για τα Φερόε, όπου ήταν μέρα ακόμα και τα ξημερώματα. Δεν βράδιασε ποτέ το διήμερο που καθίσαμε. Δεν συνηθίζεται εύκολα. Κάνοντας τη διαδρομή από το ξενοδοχείο, το οποίο βρισκόταν δίπλα στο αεροδρόμιο, μέχρι το γήπεδο που γινόταν ο αγώνας, είναι περίπου 35-40 λεπτά απόσταση, ικανή να δεις αρκετά πράγματα. Να περάσεις από αρκετά νησιά, να διαβείς υποθαλάσσιο τούνελ με σήμα καμπάνα(!) στα κινητά, να δεις το αστυνομικό τμήμα μέσα στα βουνά (δεν χρειάζεται να επέμβει σχεδόν ποτέ άλλωστε), να χάνεται το μάτι σου στο πράσινο, να δένει αρμονικά με τη θάλασσα και να δημιουργεί ένα σκηνικό μοναδικό.

Στην ερώτησή μας, δε, προς τον ξεναγό μας "εγκλήματα γίνονται ποτέ σε αυτή τη χώρα;", απάντησε με ένα ελαφρύ μειδίαμα.

Το ταξί των 300 ευρώ για μια διαδρομή

Μια χώρα που δεν αριθμεί καλά καλά 50.000 κατοίκους. Μια χώρα με εγκληματικότητα μηδενική, με πολίτες φιλήσυχους, μια ζωή ήρεμη και άνετη όπως την ονειρεύονται πολλοί. Δεν ζει εύκολα ο Έλληνας εκεί, έχει μάθει πολύ διαφορετικά. Όσο για τους μισθούς, αφήστε το καλύτερα. Περιττό να πούμε πως συνάδελφοι πήραν ταξί από το αεροδρόμιο για το δικό τους ξενοδοχείο και πλήρωσαν το... συμβολικό ποσό των 300 ευρώ. Ναι, δυο είναι τα μηδενικά μετά το "3", δεν διαβάσατε λάθος.

Η μερίδα φάλαινα στα 70 ευρώ. Μια μπολονέζ παρακαλώ...

Όσο για τις καιρικές συνθήκες, αν και ήταν Ιούνιος, βιώσαμε ζέστη, ψύχρα, χαλάζι και πολικό ψύχος. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια ανωμαλία σε καιρό. Τα τοπία βέβαια σε αποζημίωναν. Επίσης, παρά τις αποκαρδιωτικές εμφανίσεις ως τότε, είχαμε πάει με την άνεση και το τουπέ ότι θα κάναμε... πάρτι στο χορτάρι και θα πετυχαίναμε την πρώτη μας νίκη. Εν ολίγοις, φτάσαμε με καλή διάθεση και πίστη για το νικηφόρο αποτέλεσμα. Προτού πάμε στο γήπεδο, καθίσαμε για φαγητό, μας είπαν να δοκιμάσουμε φάλαινα (τοπικό έδεσμα!), την ψάξαμε στον κατάλογο και είχε μόλις... 70 ευρώ η μερίδα. Και τα μακαρόνια ωραία ήταν πάντως.

Το γήπεδο Tórsvøllur ήταν κατάμεστο για τον αγώνα, για εκείνους ήταν γιορτή. Κάποιοι παίκτες των Φερόε εργάζονταν λίγες ώρες πριν στην κανονική τους δουλειά. Δεν ζουν από το ποδόσφαιρο πλην ελαχίστων, άρα αν δεν είχαν πάρει ρεπό, όφειλαν να δουλέψουν και μετά να παίξουν μπάλα. Ο καιρός ήταν καλός όταν φτάσαμε και μετά το κρύο έγινε διαπεραστικό. Είχα το προνόμιο να κάνω την μετάδοση για τον Sport24 Radio 103,3 και δεν ένιωθα ότι υπήρχαν άκρα στο σώμα μου. Στο ημίχρονο πήγα στα δημοσιογραφικά που ήταν ακριβώς δίπλα, απλά και μόνο για να κυλήσει το αίμα.

Το νέο χαστούκι και το συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη

Όσο για την εικόνα στο χορτάρι, αποκαρδιωτική. Ο -παντελώς άγνωστος σε όλους μας- Χάνσον έκανε ό,τι ήθελε στο ματς και σκόραρε το πρώτο γκολ στο 32', για να ακυρωθεί κακώς ένα τέρμα του Μήτρογλου στο 62'. Προς τιμήν μας, κανείς δεν τόλμησε να το αναφέρει ως δικαιολογία μετά τον αγώνα. Στο 70', ο Όλσεν έβαλε και δεύτερο γκολ, για να μειώσει απλά ο Παπασταθόπουλος στο 84'. Χάσαμε ξανά από τα Νησιά Φερόε. ΧΑΣΑΜΕ ΞΑΝΑ από τα Νησιά Φερόε και το έβλεπα με τα μάτια μου.

Δεν ήξερες αν έπρεπε να γελάσεις ή να κλάψεις. Δυο τρία συγκαταβατικά χτυπήματα στην πλάτη από μερικούς φιλήσυχους φιλάθλους που σουλατσάριζαν εκεί κοντά, ήταν ό,τι καλύτερο πήραμε ως ενθύμιο από εκείνο το ματς. Όσο για τους διεθνείς, η παραμικρή όρεξη για να πουν το οτιδήποτε. Ήξεραν και οι ίδιοι ότι είχαν γράψει ιστορία, αλλά από την... ανάποδη.

Το ταξίδι είχε στη συνέχεια Γκντανσκ για φιλικό

Ο Μαρκαριάν βίωνε τη μεγαλύτερη προπονητική ντροπή της καριέρας του. Ήξερε ότι είχε κοουτσάρει μια ομάδα βαριά άρρωστη εκείνη την περίοδο, την οποία δεν κατάφερε ποτέ να συνεφέρει. Δεν μπορούσε να σωθεί η παρτίδα και στο φινάλε των προκριματικών η τελευταία θέση ήταν ό,τι άξιζε η γαλανόλευκη. Τα Φερόε τερμάτισαν από πάνω λόγω των δυο νικών που πήραν απέναντι στην Ελλάδα. Εξυπακούεται ότι είχαν χάσει σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια. Για την Εθνική μας, ακολούθησε φιλικό στο Γκντανσκ με την Πολωνία (0-0 το ματς) αμέσως μετά. Το τριήμερο εκεί ήταν επίσης εξαιρετικό, διότι η πόλη είναι πανέμορφη και ο Λεχ Βαλέσα αποτελεί σημείο αναφοράς της.

Το ταξίδι στα Νησιά Φερόε ή Φαρόε όπως τα λένε κάποιοι, είναι εμπειρία ζωής. Δεν είναι από τους προορισμούς που θα επιλέξει κάποιος συμπατριώτης μας, αν ειδικά δεν του αρέσουν οι ιδιαίτεροι προορισμοί. Δεν θα ξεφαντώσεις, αλλά θα δεις εικόνες που θα σου μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη. Είναι κάτι πολύ έξω από τη δική μας κουλτούρα και νοοτροπία σε όλα τα επίπεδα.

Τέλος, χρειάζεται γερό πορτοφόλι, διότι η χώρα, πέρα από όμορφη, είναι ακριβή. Πολύ ακριβή!

Από τον Νίκο Συριώδη.