Στο Τορόντο των παραισθήσεων
Ο Γιάννης Φιλέρης δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ το Μουντομπάσκετ '94. Όχι μόνο για την 4η θέση της Εθνικής Ελλάδας, τον τρομερό Παναγιώτη Φασούλα, τον ανεπανάληπτο Φάνη Χριστοδούλου, αλλά και για έναν προσωπικό λόγο που ξέρει πολύ καλά στον ουρανό ο φίλος του Γιάννης Αντωνόπουλος...
Για πολλούς και διάφορους λόγους το Μουντομπάσκετ του 1994, είναι η αγαπημένη μου διοργάνωση. Δεν την ξεχνάω, δεν τη βγάζω από την καρδιά μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Συνέβησαν τόσα πολλά (ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο) εκείνο το καλοκαίρι, που η πορεία της Εθνικής Ελλάδας μέχρι την 4η θέση του κόσμου μου έμοιαζε με παραμύθι. Σάμπως δεν ήταν κιόλας; Ένα παραμύθι αισθήσεων και παραισθήσεων, με μεγάλες στιγμές, με πολλή ένταση ωραία ματς, ακόμη-ακόμη και την πρώτη μονομαχία μας με την Dream Team (νο 2).
Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, υπήρχε μια αδιαόρατη απειλή ότι κάτι θα συνέβαινε. Το πιεστικό πρόγραμμα της προετοιμασίας, το άγχος του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, το ταξίδι στις ΗΠΑ, όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως λίγο έλειψε να προκαλέσουν έμφραγμα στην ομάδα που μέχρι τότε μετρούσε 2 μετάλλια (Ευρωμπάσκετ ’87, Ευρωμπάσκετ ’89), την 6η θέση το Μουντομπάσκετ της Αργεντινής, την 4η στο Ευρωμπάσκετ ’93, αλλά και την αποτυχία να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 και του 1992.
Ο Νίκος Γκάλης (από το 1991) ανήκε στο παρελθόν, η ομάδα στηριζόταν ακόμη στους 3 ιστορικούς σωματοφύλακες (Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας, Φάνης Χριστοδούλου) κι ο ‘κόουτς Κ’, ο Κιουμουρτζόγλου δηλαδή, βρισκόταν για χρόνια στον πάγκο. Η εποχή της πλήρους αποδοχής του (όταν ανέλαβε την ομάδα το ’89) και της εμπιστοσύνης από το μπασκετικό στερέωμα είχε περάσει. Το γυαλί ράγισε, ενώ η Εθνική βρισκόταν στην Ουάσιγκτον για φιλικούς αγώνες. Την ημέρα του ρεπό, ο Φασούλας ζήτησε από τον Κιουμουρτζόγλου άδεια να πάει στη Νέα Υόρκη για προσωπική υπόθεση. Οι απόψεις διίστανται για το τι συνέβη. Ο ίδιος ο διεθνής σέντερ υποστηρίζει ακόμη και τώρα πως την άδεια την είχε ζητήσει από την Αθήνα, ο προπονητής είχε συναινέσει, αλλά στην Αμερική αποφάσισε να πει όχι.
Ο Φασούλας πήγε στη Νέα Υόρκη (ο αστικός μύθος περί διαμερίσματος στο Μανχάταν δεν ισχύει, φίλους του πήγε να δει) και ο Κιουμουρτζόγλου έθεσε βέτο, αρνούμενος να δεχθεί πίσω τον ψηλό. Στο “εγώ ή αυτός”, η ΕΟΚ απάντησε “αυτός”. Το άδειασμα του ομοσπονδιακού προπονητή από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο (γενικός γραμματέας αθλητισμού, τότε) δεν είχε προηγούμενο και πάνω στην φούρια του να φύγει, ο Κιουμουρτζόγλου πλήρωσε μόνος του το εισιτήριο επιστροφής. Ήταν ένα άδοξο φινάλε στην καριέρα του στην Εθνική. Δεν έχει μιλήσει πολλές φορές από τότε, για το συγκεκριμένο θέμα. Ίσως στο βιβλίο του, που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο και το οποίο περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον, ίσως να αναφέρεται στο θέμα. Λένε ότι η απόφασή του να αποχωρήσει, είχε σφηνωθεί στο μυαλό του, γιατί έβλεπε μια κατάσταση στην ομάδα που δεν οδηγούσε πουθενά και θεραπευόταν με ένα ηλεκτροσόκ, έστω κι αν το θύμα ήταν εν τέλει ο ίδιος.
Η ομάδα είχε γίνει άνω-κάτω και το χρίσμα αναλάμβανε ο Μάκης Δενδρινός, που βρισκόταν καθοδόν για να ‘κατασκοπεύσει’ τη γερμανική ομάδα (αντίπαλος της Εθνικής μας στην 1η φάση του Παγκοσμίου) στη Σάρλοτ. Επειδή, μάλιστα, δεν είχε δίπλωμα αυτοκινήτου (ο συγχωρεμένος ‘Βούδας’ οδηγούσε ένα ιστορικό… παπάκι), τον ρόλο των οδηγών ανέλαβαν οι συνάδελφοι που είχαν ακολουθήσει την αποστολή. Ο Δενδρινός πήγε στην Αμερική ως δεύτερος κόουτς και ξαφνικά έγινε πρώτος. Αυτόν βρήκε στο ‘τιμόνι’ της ομάδας και ο Φασούλας, επιστρέφοντας από τη Νέα Υόρκη. Σαν έτοιμος από καιρό, έχοντας νιώσει πλέον ότι όλα τα βλέμματα είχαν στραφεί πάνω του, ο ‘Πάνι’ έκανε το τουρνουά της ζωής του.
Χάνοντας το αεροπλάνο για το Τορόντο
Κι ενώ αυτά συνέβαιναν στις ΗΠΑ, εμείς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε από την Αθήνα με προορισμό (μέσω Λονδίνου) το Τορόντο. Είκοσι πέντε χρόνια πίσω, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι τώρα και έκαναν κανονικές αποστολές, ακόμη και σε ένα μακρινό προορισμό όπως το Τορόντο. Με τη συνδρομή τόσο του Flash 9,61 όσο και της Απογευματινής, όπου εργαζόμουν τότε, βρέθηκα στον Καναδά. Με μια… μέρα καθυστέρηση, ωστόσο. Στο Λονδίνο βρέθηκα κανονικά, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους και βέβαια τον αείμνηστο Γιάννη Αντωνόπουλο, φίλο και συνοδοιπόρο σε εκείνα τα αξέχαστα ταξίδια με την Εθνική, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Η πρώτη φορά που συγκατοικήσαμε ήταν το 1988 στο προολυμπιακό τουρνουά της Ολλανδίας και από τότε θαύμασα την αυταπάρνησή του.
Ο Γιάννης δεν ήταν ένας απλός καλός δημοσιογράφος. Ήταν ένας μαχητής της ζωής. Κάθε μέρα νικούσε το πρόβλημα που του είχε αφήσει η πολιομυελίτιδα. ‘Εχοντας την στήριξη της θαυμάσιας οικογένειάς του, όχι μόνο ξεπέρασε το χάντικαπ (σε μια δύσκολη εποχή για τους ανθρώπους με τόσο σημαντικά κινητικά προβλήματα), αλλά οδήγησε και… πρώτος απ’ όλους μας. “Έλα να δεις το ωραίο αυτοκίνητό μου”, μου είπε μια μέρα στα γραφεία του ΦΩΤΟΣ, στην οδό Πειραιώς 9-11. Δεν πίστευα στα μάτια μου, βλέποντας ένα πολυτελές σιρόκο, με όλα τα ‘οργανα’ στα χέρια για να μπορεί να οδηγεί.
Ο Γιάννης πάνω απ’ όλα ήταν περήφανος. Δεν δεχόταν εύκολα βοήθεια. Το 1990 (ενώ ήμουν φαντάρος) ταξίδεψε μόνος του (!) μέχρι το Μπουένος Άιρες. Στις ΗΠΑ έχασε μια ανταπόκριση και τελικά εμφανίστηκε στο ημίχρονο του πρώτου αγώνα της Εθνικής με την Αργεντινή, σηκώνοντας θριαμβευτικά την πατερίτσα του και γνωρίζοντας την αποθέωση από τους υπόλοιποιυς Έλληνες συναδέλφους που βρίσκονταν στο γήπεδο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, χάσαμε… μαζί την ανταπόκριση για το Λονδίνο. Όταν φτάσαμε στα γκισέ για την πτήση της British Airways με προορισμό το Τορόντο, διαπιστώσαμε ότι απλά το αεροπλάνο βρισκόταν ήδη στον διάδρομο για την απογείωση. Ο Γιάννης δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να καθίσει σε αναπηρικό καροτσάκι για να συντομεύσουμε και τελικά… χάσαμε την πτήση.
Βλέποντας, όμως, οι Άγγλοι ότι την πτήση την έχασε ένας άνθρωπος τον οποίο όφειλαν να είχαν βοηθήσει, τρελάθηκαν. Μας ζήτησαν εκατό φορές συγννώμη και αποφάσισαν εκτός από τη φιλοξενία στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου, να μας βάλουν στην επόμενη πρωινή πτήση για Τορόντο, με εισιτήρια πρώτης θέσης. Επειδή οι βαλίτσες μας ήδη είχαν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο (το check-in είχε γίνει από την Αθήνα), δεν είχαμε ούτε οδοντόκρεμες μαζί μας. Αγοράσαμε από τα καταστήματα του Χίθροου και μέσα στην τρελή χαρά, πλέον, ο Γιάννης ο φίλος μου, καλή του ώρα, είχε δυο απορίες: Αν θα κάπνιζε στο αεροπλάνο και “ποια ήταν η… Αθηνά”, με την οποία μιλούσα κάθε 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο…
Στον 25ο όροφο και στις… εγκαταστάσεις του Flash
Φτάνοντας στο Τορόντο (δεν καπνίσαμε βέβαια, στην πρώτη θέση της British Airways) βρήκαμε πρώτα τις βαλίτσες μας και πήγαμε γρήγορα-γρήγορα στο ξενοδοχείο της Εθνικής, στο οποίο μέναμε κι εμείς. Το Crown Plazza, απέναντι σε ένα μπεργκεράδικο tex-mex (ω, τι ευτυχία) μας φιλοξένησε στον 25ο όροφο, σε ένα δωμάτιο, το οποίο έγινε κέντρο διερχομένων διεθνών της Εθνικής. Ξέχασα να σας πω ότι ο Αντωνόπουλος ήταν φίλος – αδερφός, με όλους τους διεθνείς. Όποιος είχε πρόβλημα, ερχόταν να μας το πει. Ο Χριστοδούλου παράγγελνε ένα μπεργκεράκι, ο Γιώργος Σιγάλας συζητούσε τον ρόλο του και ο ξάδερφος (στην πραγματικότητα) του Γιάννη, Νάσος Γαλακτερός, μας έδειχνε το πονεμένο δάχτυλο. Όλα αυτά ενώ εγώ συνομιλούσα με τη… μυστηριώδη Αθηνά.
Α, πηγαίνοντας στο Τορόντο, ο Flash 9,61 είχε φροντίσει να με εφοδιάσει με κινητό τηλέφωνο αμερικάνικης τεχνολογίας. Το εμβληματικό Nokia 2110 απενεργοποιήθηκε και στα χέρια μου βρίσκονταν κάτι αμερικάνικες γκουμούτσες, περίπου ένα κιλό η κάθε μια. Είχαμε δύο. Μία εγώ και μία ο Άρις Νικολάκης, με τον οποίο κάναμε τις μεταδόσεις. Στο πρώτο ματς, με τη Γερμανία, ο Άρις κάνει την εξής εισαγωγή: “Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, από τις εγκαταστάσεις του Flash 9,61 καλησπέρα σας”. Κόντεψε να μου φύγει το σαγώνι από τα γέλια…
Τσιγάρα, καφέδες δηλαδή Φασούλας-Χριστοδούλου
Το επεισόδιο Φασούλα-Κιουμουρτζόγλου λειτούργησε σαν μοχλός συσπείρωσης της ομάδας. Ο Δενδρινός λειτούργησε με θετική σκέψη, ήξερε ότι έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες και απλά η ομάδα θα έβρισκε τον εαυτό της. Δεν είχε παίξει καλά στα ματς προετοιμασίας, υπήρχε γενικά μια ανησυχία, αλλά οι ίδιοι οι παίκτες, με πρώτο τον Φασούλα, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Υπάρχει ένα σκηνικό το οποίο δείχνει το πώς επικοινώνησε ο Δενδρινός με τους παίκτες του, σε εκείνο το τουρνουά. Την παραμονή του αγώνα με την Αίγυπτο, Χριστοδούλου και Φασούλας εμφανίζονται με την τσίμπλα στο μάτι. “Κόουτς, δεν μας βλέπεις πως είμαστε; Άσε να πιούμε ένα καφέ”, λένε. Ο Δενδρινός τους κοιτάζει, καταλαβαίνει ότι έχει προηγηθεί ξενύχτι και λέει: “Εντάξει, καθίστε”. Αντί για προπόνηση, ‘Πάνι’ και ‘μπέμπης’ απολαμβάνουν τον καφέ (και τα τσιγάρα τους). Η Εθνική νικάει εύκολα κι ο προληπτικός Δενδρινός λέει στους δυο παίκτες: “Μάγκες, όπως καταλαβαίνετε, ξεχνάτε τις πρωινές προπονήσεις”.
Παρεμπιπτόντως, το τσιγάρο ήταν μια περιπέτεια στο ξενοδοχείο, καθώς οι Καναδοί το είχαν απαγορέψει δια ροπάλου. Ο Δενδρινός (και οι άλλοι καπνιστές και πολυμήχανοι Έλληνες) είχαν βρει την καβάτζα του υπογείου αίθριου. Ένας κρατούσε τσίλιες, 10 κάπνιζαν. Μέχρι που είδαν ότι Στόγιαν Βράνκοβιτς και Ντίνο Ράτζα, είχαν λύσει το πρόβλημα καπνίζοντας κανονικά στο μπαρ του ξενοδοχείου και … έγινε επανάσταση.
Φασούλας και Χριστοδούλου, πάντως, έδωσαν ρεσιτάλ μέσα στο γήπεδο. Ο ψηλός ήταν συγκλονιστικός, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Για πρώτη φορά από το 1980 και μετά, όταν συνυπήρξαν Γκάλης και Γιαννάκης, δεν ήταν ένας από τους δυο πρώτος σκόρερ! Οι δυο τους κάνουν τα πάντα και μετά από το ματς με την Κίνα, που οριστικοποίησε την πρόκριση στους ‘4’, ανάβουν και τα πούρα του θριάμβου. Από πίσω ο… ενθουσιασμένος Ευθύμης Ρεντζιάς (18 ετών τότε), ζητάει μια τζούρα και ο Χριστοδούλου του βάζει χέρι: “Μικρέ, πρώτη διοργάνωση και θες πούρο; Εμείς φάγαμε τα γόνατά μας για να καπνίσουμε”.
Η φωτογραφία, που βλέπετε έχει μια μικρή ιστορία. Μπαίνει στα αποδυτήρια της Εθνικής ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης και δίνει ένα πούρο στον Παναγιώτη. Το βλέπει ο Φάνης και λέει; “Ρε συ Θωμά, θέλω κι εγώ ένα…” Κάνει έτσι στην τσέπη του, ο φωτορεπόρτερ, αλλά δεν βρίσκει άλλο πούρο: “Φάνη, έχω ένα δικό μου, μισοκαπνισμένο…”. Ο Χριστοδούλου γελάει: “Δεν πειράζει ρε. Φέρτο”. Κι έτσι βγήκε η εκπληκτική φωτό, που έμεινε στην ιστορία. Αυτός ήταν ο “μπέμπης”, έξω καρδιά, γεμάτος πάθος και πολύ μπάσκετ. Τα λέει πολύ καλά στο δικό του βιβλίο που επίσης ετοιμάζεται για το φθινόπωρο, που μας έρχεται
Ο ‘Πάνι’ ήταν απολαυστικός με 14,1 πόντους και 7,2 ριμπάουντ, με τη στατιστική να μη του μετράει τα κοψίματα. Πρέπει να έκανε περισσότερα από 3 σε κάθε αγώνα. Αγριεμένος από το ξεκίνημα (18π.-10ρ.) με τη Γερμανία, βρέθηκε στην ωριμότερη στιγμή της καριέρας του στην Εθνική. Δεν καταλάβαινε τίποτε κι ενώ πίσω στην Ελλάδα όλοι… έβραζαν εναντίον του, αυτός έδινε αγώνα με τον αγώνα τις απαντήσεις του. Στο τέλος, τους κέρδισε όλους. Εχθρούς και φίλους. Το φορτίο ήταν αφόρητο στις πλάτες του. Όχι μόνο το σήκωσε, αλλά το πέταξε από πάνω του λες και δεν υπήρχε! Ένα χτύπημα που δέχθηκε στο πρώτο ματς, του στοίχισε ένα σχίσιμο στο χείλος και το άσπρο τσιρότο που έβαλε, έμοιαζε με άσπρο μουστάκι!
Ο Χριστοδούλου τον ακολούθησε με 11,8 πόντους, 6,2 ριμπάουντ και 2,9 ασίστ, σε μια πολύπλευρη εμφάνιση με highlight το ανεπανάληπτο ματς που έκανε κόντρα στον Καναδά. Ένα από τα καλύτερα της καριέρας του με 26π και μια τραυματική εμπειρία, πρώτα για τον Ρικ Φοξ που έχασε την μπάλα στο τέλος και ύστερα για τον 20χρονο Στιβ Νας, ο οποίος είχε επενδύσει πολλά όνειρα για την καναδέζικη ομάδα μέσα στο Τορόντο.
Η βολή του Σιγάλα
Από την αρχή η ομογένεια του Τορόντο αγκάλιασε την ομάδα με πολύ θερμό τρόπο. Στη Ντάνφορθ Στριτ, όπου εδρεύει η ελληνική κοινότητα (με τις πινακίδες των δρόμων να είναι γραμμένες και στα ελληνικά), οι ομογενείς επιδόθηκαν σε εκδηλώσεις λατρείας για την Εθνική, απογοητευμένοι από την πορεία που είχε κάνει η αντίστοιχη του ποδοσφαίρου 2 μήνες πριν στα γήπεδα των ΗΠΑ. Οι γαλανόλευκες ανέμιζαν, ο ενθουσιασμός στο ζενίθ σε στιγμές αξέχαστες! Πρώτα το ιστορικό ‘Μέιπλ Λιφ Γκάρντεν’ και ύστερα το επιβλητικό ‘Σκάιντομ’ γέμιζαν στους αγώνες της Ελλάδας, ενώ μετά από κάθε νίκη, οι πανηγυρισμοί στη Ντάνφορθ Στριτ θύμιζαν Ομόνοια.
Το τουρνουά ξεκίνησε με μια μεγάλη νίκη-κλειδί, επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης (το 1993) Γερμανίας. Η Ελλάδα έχανε ακόμη και με 11 πόντους, αλλά οι άμυνες του Χριστοδούλου πάνω στον Χένινγκ Χάρνις και του Σιγάλα στον Μίχαελ Κοχ, μαζί με την τρομερή απόδοση του Φασούλα, άλλαξαν την εικόνα του ματς στο 2ο μέρος. Η Εθνική όχι μόνο ισοφάρισε, αλλά πέρασε και 10 πόντους. Αυτό της έφτανε να πάρει τη νίκη με 68-58 και να τεθεί αμέσως επικεφαλής του ομίλου της. Ο μακαρίτης Δενδρινός βάζει τα κλάματα αμέσως μετά από το ματς, όταν αφιερώνει τη νίκη και στον απόντα Κιουμουρτζόγλου, την ώρα που ο Φασούλας δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του: “Η νίκη ανήκει στους παρόντες. Αν έλειπα εγώ, κανένας δεν θα με θυμόταν σήμερα”.
Η αναμενόμενη επικράτηση επί της Αιγύπτου ήρθε με 69-53 και εναντίον του Πουέρτο Ρίκο άρχισαν οι υπολογισμοί. Η Ελλάδα έβγαινε 1η στον 4ο όμιλο αν νικούσε ή αν έχανε με διαφορά μέχρι 9 πόντους. Η πρωτιά, όμως, μας πήγαινε σε ένα γκρουπ με Κροατία, Ισπανία και Καναδά αν το αποτέλεσμα του Ισπανία-Κίνα ήταν το αναμενόμενο (νίκη της Ισπανίας). Εμείς παίζαμε πρώτοι. Τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από το τέλος το σκορ είναι πράγματι στο -9, άρα “όλα καλά”. Ο Σιγάλας κερδίζει φάουλ και στο time out, η εντολή είναι ρητή: “Ρίξε τις βολές στο σίδερο”. Το… χέρι που πολλές φορές έχει σπρώξει διαχρονικά την Εθνική, παίρνει την μπάλα και τη βάζει μέσα (με ταμπλό)! Ο ‘Ράμπο’ χάνει τελικά τη δεύτερη και το τελικό -8 (64-72) μας βάζει στην 1η θέση. Πριν βάλουμε για τα καλά τις μαύρες πλερέζες, γίνεται γνωστό το αποτέλεσμα του αγώνα που μας ενδιέφερε. Οι Κινέζοι κάνουν ένα μικρό θαύμα, κερδίζοντας αυτοί την Ισπανία (78-76) και παίρνοντας τη θέση της ‘φούρια ρόχα’ στον όμιλό μας.
Το έπος με τον Καναδά με γκεστ σταρ τον Ο’ Νιλ!
Οι υπολογισμοί γίνονται από την αρχή, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι δυο νίκες επί Καναδά και Κίνας μας βάζουν στην 4άδα του τουρνουά (μαζί με την Κροατία). Ο αγώνας με τον Καναδά στις 8 Αυγούστου είναι ο δικός μας τελικός. Οι γηπεδούχοι έχουν μια καλή ομάδα με τον Φοξ που τότε έπαιζε στους Σέλτικς, τον ‘δικό ‘μας Γκρεγκ Γουίλτζερ, τον κοντοπίθαρο Ρον Μακμάχον, τον καλό σουτέρ Κόρι Χάλας που χάσαμε τα ίχνη του, τον Τζον Ντέιβιντ Τζάκσον πιο γνωστό για τη φράτζα του (έκανε, πάντως, καριέρα στη Γαλλία, όπου ακολούθησε και πορεία προπονητή, φτάνοντας μέχρι τη Βιλερμπάν) τον Μάικ Σμρεκ που έπαιξε 194 αγώνες στο ΝΒΑ πριν φορέσει τη φανέλα της Δάφνης τη σεζόν 1992-1993 και βέβαια τον Νας. Ο ιδιοφυής γκαρντ που αγωνίστηκε 18 χρόνια στο ΝΒΑ και αναδείχθηκε δυο φορές ΜVP (παίζοντας σε 8 all-star games) ήταν τότε 20 ετών και έπαιζε στο κολέγιο της Σάντα Κλάρα. Είχε γίνει γνωστός ήδη και το έμπειρο μάτι μπορούσε να διακρίνει στις κινήσεις του το εκπληκτικό ταλέντο του.
Οι Καναδοί είχαν φιλοδοξίες για το ματς, όμως έπεσαν πάνω σε έναν τρομερό Χριστοδούλου, που έκανε το δεύτερο κορυφαίο ματς της καριέρας του (μετά από το ρεσιτάλ του 1990 κόντρα στην Ισπανία), παίζοντας 40 λεπτά και έχοντας 26 πόντους, με 6/11 δίποντα, 4/9 τρίποντα, 2/5 βολές και ακόμη 10 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 4 κλεψίματα και 1 λάθος. Ο Φασούλας βάζει 18 πόντους, ο Γιαννάκης σταματάει στους 12, ο Ευθύμης Μπακατσιάς έχει 9 και ο Σιγάλας άλλους τόσους, συν την απίστευτη άμυνα πάνω στον Φοξ. Η Ελλάδα ‘πετάει’ προς τη νίκη, περνάει με +8, αλλά οι Καναδοί με δυο τρίποντα του Χάλας (4/4 στο ματς) πλησιάζουν στον πόντο (72-71), 24” πριν από το τέλος. Ο Κεν Σιλντς καλεί time-out και δίνει εντολή να πάει η μπάλα στον Φοξ, για την τελευταία επίθεση. Ο Σιγάλας κλείνει τον διάδρομο, ο Γιαννάκης δίνει βοήθεια, ο Φοξ γλιστράει κι εγώ παραλογίζομαι στη μετάδοση του Flash 9,61. Με τον Μπακατσιά να δίνει την ασίστ, φωνάζω ένα “κάρφωμα του Φασούλα” και ορμάω στον αγωνιστικό χώρο. Οι Καναδοί αστυνομικοί αιφνιδιάζονται, δεν προλαβαίνουν να με… μαρκάρουν, αλλά όταν συνέρχονται, μας περικυκλώνουν και αρχίζουν με τα γκλοπ (ενώ μιλάμε με Δενδρινό και τους Έλληνες διεθνείς) να με σπρώχνουν. Δεν δίνω σημασία, αν και ομολογώ από το μικρόφωνο ότι “οι Καναδοί αστυνομικοί δημιουργούν πρόβλημα στις εγκαταστάσεις του Flash 9,61”!
Μετά από δυο δεκαετίες, η φωτογραφία που μου έδωσε ο Θέμης Καίσαρης (νεαρός 17 ετών τότε, είχε έρθει στον Καναδά, με μακρύ μαλλί παρακαλώ και είδε το τουρνουά φιλοξενούμενος της θείας του στο Τορόντο) μοιάζει με ιστορικό ντοκουμέντο. Παίρνω δηλώσεις από τον αείμνηστο Δενδρινό, με την γκουμούτσα των ‘εγκαταστάσεων’ με φόντο τις σημαίες των Ελλήνων φιλάθλων αλλά και σε πρώτο πλάνο τον επίσης συγχωρεμένο Φίλιππο Συρίγο. Ιδού:
Στον ελληνικό ενθουσιασμό συμμετέχει μέχρι και ο Σακίλ Ο’ Νιλ, που βλέπει τον αγώνα, ενθουσιάζεται και ανεμίζει μια ελληνική σημαία στο τέλος. Θα αγαπήσει ιδιαίτερα την Ελλάδα ο ‘Σακ’, ήρθε άλλωστε κάποιες φορές αργότερα, τις περισσότερες για διακοπές, ενώ πριν από τον ημιτελικό των δυο χωρών, προέβλεψε μάχη “με το νο 15 και το νο 13”. Με Χριστοδούλου και Φασούλα δηλαδή…
Σφύρα το στο… 17-14!
Η πρόκριση στους ‘4’ (τεράστιο γεγονός για την εποχή) σφραγίζεται με τη νίκη επί της Κίνας. Η ομάδα χάνει από την Κροατία σε αδιάφορο αγώνα και πάει να παίξει ημιτελικά με τις ΗΠΑ και τη Dream Team νο 2. Εκτός του Ο’ Νιλ, οι Αμερικανοί είχαν κατεβάσει και τους Ντομινίκ Γουίλκινς, Ρέτζι Μίλερ, Τζόε Ντούμαρς, Μαρκ Πράις, Αλόνζο Μούρνινγκ, Νταν Μάερλι, Κέβιν Τζόνσον, Στιβ Σμιθ, Σον Κεμπ, Ντέρικ Κόλεμαν και Λάρι Τζόνσον. Πριν από το ματς, ο Φασούλας κάνει χιούμορ (αδιανόητο στις μέρες μας) λέγοντας ότι “αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, καλύτερα να τον απολαύσεις”, ενώ ο Δενδρινός δηλώνει: “Θα παίξουμε με σταυρό”. “Δηλαδή ζώνη 1-3-1;” τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι. Και η απάντησή του: “Όχι. Θα κάνουμε τον σταυρό μας για να… γλιτώσουμε”.
Στα χαρτιά, οι ΗΠΑ είναι ομαδάρα. Στην πράξη λίγο… αλαζόνες. Φυσικά, δεν παίζονταν από κανέναν και στα 7 ματς έχουν 6 κατοστάρες. Το μοναδικό που δεν πέρασαν τους 100 πόντους ήταν το δικό μας! Η Ελλάδα γίνεται η πρώτη ομάδα που δεν τρώει κατοστάρα από την team USA, αλλά βάζει μόλις 58. Προηγείται, ωστόσο, στο ξεκίνημα με 17-14 (8:30 μετά από την έναρξη του ματς) με τον Γιαννάκη να κάνει νόημα στην εξέδρα και όλους μας να φωνάζουν “σφύρα το”, αλλά και λίγο αργότερα, τον Μπακατσιά να κάνει ανάποδο λέι-απ με πιρουέτα μπροστά στον ανήμπορο Μίλερ!
Οι Αμερικανοί, βέβαια, νικούν εύκολα στο τέλος κι ενώ περιμένουμε τη Ρωσία στον μικρό τελικό, μας προκύπτουν οι Κροάτες. Οι Ρώσοι νικούν στον άλλο ημιτελικό και εμείς αναγκαζόμαστε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά να παίξουμε (και να χάσουμε) από την Κροατία σε μικρό τελικό (60-78). Το 1993, ήταν η ήττα στο Ευρωμπάσκετ (59-99). Ακολούθησε μια ακόμη (3η σερί) το 1995 στην Αθήνα και στο Ευρωμπάσκετ του ΟΑΚΑ (68-73). Δεν μας πήγαιναν ποτέ ως αντίπαλοι…
Στη διάρκεια της διοργάνωσης ο Γιαννάκης συμπλήρωσε 300 συμμετοχές στην Εθνική και η ΕΟΚ τον τίμησε σε μια ωραία γιορτή, με την τούρτα να έχει 3 κεράκια, ένα για κάθε 100 παιχνίδια. Του έδωσε μάλιστα και ένα δώρο. Ρολόι τοίχου με κούκο, για το οποίο ο πάντα ετοιμόλογος Χριστοδούλου θα αναφωνήσει: “Καλό το δώρο, αλλά δεν θα φτουρήσει. Ο κούκος θα ψοφήσει, το ρολόι θα χαλάσει και ο δράκος θα παίζει ακόμη στην Εθνική”. Δυο χρόνια αργότερα, στο ματς με τη Βραζιλία για την 5η θέση του ολυμπιακού τουρνουά, το κοντέρ του Γιαννάκη θα γράψει 351 αγώνες και ο μεγάλος αρχηγός θα ανακοινώσει την απόφασή του να σταματήσει, μέσα στα αποδυτήρια. Βουρκωμένος τότε, ο Χριστοδούλου θα ομολογήσει: “Μεγάλε μας γ….σες”
Το σύστημα του τουρνουά έδωσε και αρκετά ρεπό. Η Εθνική βρέθηκε μέχρι και στους καταρράκτες του Νιαγάρα, όπου πράγματι η εμπειρία είναι μοναδική. Ειδικά, η βόλτα μέχρι την άκρη του ποταμού και πριν αρχίσει ο καταρράκτης να ρέει μανιασμένα προς τον γκρεμό.
Οι μέρες περνούσαν με την Εθνική να διαπρέπει, εμάς στο δωμάτιο να δεχόμαστε όλους τους διεθνείς και το Γιάννη να απορεί με την “Αθηνά”. Τελευταία μέρα, πάμε να πληρώσουμε τα έξτρα. Μου λέει “μην ανησυχείς, θα πληρώσω με την κάρτα μου”. Πάει προς τη ρεσεψιόν, του δίνουν την απόδειξη και γυρίζει έντρομος: “Ένα εκατομμύριο;” Τόσα είχαμε πληρώσει για room service και τηλέφωνα στην “Αθηνά”, που ήταν βέβαια η Δήμητρα, η μετέπειτα σύζυγός μου. Ο Γιάννης έβαλε ξανά τα γέλια. Όπως και λίγο πριν, όταν είχαμε πέσει πάνω στη βαλίτσα του για να κλείσει (είχε αγοράσει σχεδόν ολόκληρο το διπλανό εμπορικό κέντρο) εγώ και ο συνάδελφος από τη Θεσσαλονίκη, Γιώργος Ζαΐρης, (κάποιων κιλών και αυτός). Γιαννάκη μου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ…
Δείτε το βίντεο με την ανασκόπηση του Μουντομπάσκετ από την ΕΡΤ. Μαζί και μια συνέντευξη του Φασούλα
