Στο ίδιο έργο θεατές...

Know-how

Ξεκινώντας απ’το τέλος, δεν αποτελεί είδηση πια πως η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κατέχει το know-how των προκριματικών όσο λίγες ομάδες στην Ευρώπη. Γερμανοί, Ολλανδοί και Ισπανοί κάνουν περίπατο κερδίζοντας μέσα-έξω τα τελευταία χρόνια στα προκριματικά, όμως το κάνουν ως απόδειξη κλάσης και ποιοτικής πληρότητας.

Εμείς πια έχουμε πείσει τον ποδοσφαιρικό πλανήτη πως δεν τρομάζουμε με ποιότητα, δεν ενθουσιάζουμε με θέαμα, αλλά με κάποιον τρόπο το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: παίρνουμε τη νίκη, προχωράμε, αυξάνοντας τον πήχη για τις ομάδες που θέλουν να μας κοντράρουν στον όμιλο.

Γι’αυτό και πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να αποκαλούμε δώρα και ανέλπιστη τύχη τα στραβοπατήματα των άλλων ομάδων. Δεν είμαστε τυχεροί, απλώς είμαστε απολύτως αποτελεσματικοί στα ματς που πρέπει. Αυξάνουμε την συγκομιδή μας και το κάνουμε δύσκολο για την όποια Βοσνία θέλει να μας προσπεράσει. Όταν μετατρέπεις σε must-win όλα τα παιχνίδια του αντιπάλου, δεν είναι τύχη όταν τελικώς αυτός θα λυγίσει απ’το βάρος και το άγχος του “δεν έχω πάει ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση και τώρα πρέπει να πάρω όλα τα ματς”.

Ταχτσίδης-Κατσουράνης

Για να πάμε και στο ματς, δεν γίνεται να παριστάνεις πως πέφτεις απ’τα σύννεφα με την εικόνα που είχαμε στο πρώτο ημίχρονο. Ακόμα και να μην είχες την δυνατότητα να δεις το ματς, γίνεται να φανταστείς πως η Εθνική θα είναι καλή με τον Μανιάτη αμυντικό χαφ και κεντρικούς μέσους τους Ταχτσίδη-Κατσουράνη; Πως;

Ο Ταχτσίδης, τόσο με την Ρόμα όσο και πλέον με την Κατάνια, αγωνίζεται σχεδόν πάντα μπροστά από την άμυνα. Αυτός είναι ο χώρος του, γι’αυτό άλλωστε μπήκε και στο στόχαστρο των τιφόζι της Ρόμα, αφού έπαιρνε τη θέση του αγαπημένου Ντε Ρόσι. Για να τον φανταστείς να αποδίδει καλά ως εσωτερικός μέσος σε ομάδα που θέλει να πιέσει, να πάρει κατοχή και να επιτεθεί δεν χρειάζεται μόνο καλπάζουσα φαντασία, αλλά και μια μικρή δόση ποδοσφαιρικής άγνοιας.

Με τον ίδιο τρόπο, δεν χρειάζεται να δεις το ματς για να καταλάβεις πως το δίδυμο με τον Κατσουράνη δεν θα λειτουργήσει σε κανένα σημείο του αγώνα. Ο Κατσουράνης εδώ και χρόνια όποτε αγωνίζεται στο κέντρο παίζει την θέση μεταβιβάζοντας την μπάλα. Πασάρει σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο, είτε δίπλα του για να ξεκινήσει η επίθεση, είτε σημαδεύοντας τα τρεξίματα των συμπαικτών του, όπως έκανε στο γκολ του Μήτρογλου στο φιλικό με την Αυστρία, αλλά και κόντρα στο Λιχτενστάιν, στην τέλεια μεταβίβαση στον Τοροσίδη για το 0-1.

Τα απαραίτητα και πολύτιμα μέτρα με την μπάλα τα κάνει δίπλα του ο Καραγκούνης, σ’ένα δίδυμο που μπορεί κάποιους να τους έχει κουράσει, αλλά η αποτελεσματικότητα του δεν αμφισβητείται, παρά μόνο αν είσαι εμπαθής. Ο μόνος τρόπος για να κάνει μέτρα με την μπάλα ο Ταχτσίδης ως εσωτερικός μέσος είναι να την πιάσει με τα χέρια και να αρχίσει να τρέχει σαν παίκτης του αμερικάνικου ποδοσφαίρου.

Unfair Σάντος

Είναι απορίας άξιον τι είχε στο μυαλό του ο Σάντος όταν έφτιαξε το δίδυμο Ταχτσίδη-Κατσουράνη, αφού έτσι δεν θα μπορούσαμε ούτε να χτίσουμε σωστές επιθέσεις, ούτε να τους κλείσουμε, ούτε να εμποδίσουμε τον άνετο τρόπο με τον οποίο έκαναν κατοχή (!) οι παίκτες του Λιχτενστάιν στο πρώτο ημίχρονο.

Ο Πορτογάλος όλα τα παραπάνω τα απέδωσε στην νοοτροπία και την θέληση των παικτών, αποκαλύπτοντας δημόσια πως στο ημίχρονο τους έθεσε προ των ευθυνών τους, ρωτώντας τους αν θέλουν να πάνε στο Μουντιάλ ή όχι. Να με συγχωρεί, αλλά η ευθύνη για την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου δεν αφορά τη θέληση των παικτών. Δεν είναι πως μπορούσαν και δεν ήθελαν: τους ζητήθηκαν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν κι ούτε έχουν κάνει στο παρελθόν και δεν θα μπορούσαν με τίποτα να τα φέρουν εις πέρας.

Το σωστό θα ήταν να αποδεχθεί ο ίδιος την ευθύνη, αφού του ανήκει στο 100%. Το ότι πήγε στο άλλο άκρο και τα έριξε, δημόσια και χύμα, στους παίκτες του είναι εντελώς αδικαιολόγητο και unfair.

Ίδιο έργο, μέρος 1ο

Για να μεγαλώσουμε το κάδρο και να φύγουμε απ’τον συγκεκριμένο αγώνα, το πρόβλημα δεν είναι πρωτοφανές. Διάβασα την επαύριο του αγώνα άρθρα που έλεγαν πως ο Σάντος πρέπει να προβληματιστεί απ’αυτά που είδε στο πρώτο ημίχρονο και να ελπίζει πως η εικόνα ήταν παροδική και οφείλεται στην χαμηλή δυναμικότητα του αντιπάλου και όχι σε συνολικό πρόβλημα νοοτροπίας.

Αναρωτιέσαι, η μνήμη είναι πολύ ασθενής ή κάποιοι δεν βλέπουν τα ματς της Εθνικής και πάνε σινεμά; Αρκεί μια ματιά στα προηγούμενα ματς της Εθνικής στον όμιλο για να δεις πως το πρόβλημα δεν είναι πρωτοφανές, αλλά επαναλαμβανόμενο, που δεν έχει να κάνει με υποτίμηση αντιπάλου ή νοοτροπία.

Έξι αγώνες είχε δώσει η Εθνική πριν ταξιδέψει στο Λιχτενστάιν. Σε πέντε απ’αυτούς δεν κατάφερε να σκοράρει με την βασική της ενδεκάδα. Γκολ με τους έντεκα που επέλεξε ο Σάντος πετύχαμε μόνο στη Λιθουανία, με την κεφαλιά του Λάζαρου απ’τη σέντρα του Χολέμπας. Στους υπόλοιπους πέντε αγώνες, χρειάστηκε να γίνουν αλλαγές απ’τον πάγκο και να διορθωθούν τα αρχικά λάθη, για να βελτιωθεί η Εθνική και να σκοράρει.

Πότε είχαμε καλό πρώτο ημίχρονο για να χαρακτηριστεί παροδική η εικόνα στο Λιχτενστάιν; Στην πρεμιέρα με την Λετονία χάναμε 0-1 και με τις αλλαγές το γυρίσαμε σε 2-1. Με τη Λιθουανία εντός στο ημίχρονο ήμασταν στο 0-0, με τη Βοσνία το ίδιο, στην Σλοβακία από τύχη δεν χάναμε, στην Βοσνία ήμασταν πίσω με 2-0.

Ίδιο έργο, μέρος 2ο

Πάμε να μεγαλώσουμε κι άλλο το κάδρο, να δούμε συνολικά την τριετία Σάντος. Η ματιά λέει πως το “ξεκινάμε λάθος, αλλάζουμε στην πορεία” δεν αφορά μόνο μεμονωμένους αγώνες, αλλά επαναλαμβάνεται ως συνολικό πρότυπο εδώ και τρία χρόνια.

Στον δρόμο για το Euro του 2012, η δημόσια εξαγγελία του Σάντος ήταν πως η Εθνική θα παίξει 4-4-2 σε ρόμβο, γιατί αυτή η διάταξη ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των παικτών που έχει στη διάθεσή του. Το “φορέσαμε” στους πρώτους αγώνες, δεν “περπάτησε” καθόλου και επιστρέψαμε γρήγορα στο κλασικό, αγαπημένο 4-3-3. Προκριθήκαμε.

Πήγαμε στο Euro. Ξεκινήσαμε με την αυτοκτονική επιλογή του Χαλκιά στο τέρμα, που χρειάστηκε να τραυματιστεί για να παίξει ο Σηφάκης. Το ίδιο συνέβη με τον επικίνδυνο αμυντικά Χολέμπας, που έπρεπε πρώτα να εκτεθεί στους δύο πρώτους αγώνες για να μπει στη θέση του ο Τζαβέλας. Ο υπερπολύτιμος Κυργιάκος Παπαδόπουλος έμεινε στον πάγκο στην πρεμιέρα και κανείς δεν ξέρει πότε και που θα έπαιζε αν δεν ερχόταν η άτυχη στιγμή του τραυματισμού του Αβραάμ. Διορθωθήκαμε, πήγαμε στους οκτώ.

Έρχονται και τα προκριματικά του Μουντιάλ. Το είπαμε και πριν, σε έξι απ’τα επτά ματς έχουμε σκοράρει μόνο αφού έγιναν διορθωτικές κινήσεις απ’τον πάγκο: πάντα κάτι δεν λειτουργεί και χρειάζεται φτιάξιμο. Επιπλέον, και σ’αυτά τα προκριματικά μπήκαμε με νέα διάταξη. Αυτή τη φορά ο Σάντος θέλησε να εφαρμόσει το 4-4-2 στην ευθεία. Και πάλι το ίδιο έργο: το “φορέσαμε” για δύο ματς, δεν λειτούργησε τίποτα, επιστροφή ξανά στο 4-3-3.

Παίκτες

ΟΚ, να δώσουμε έναν πόντο στον Σάντος που δεν επέμεινε δογματικά σε πράγματα που φάνηκε εξαρχής πως δεν πρόκειται να λειτουργήσουν και τα άλλαξε (σχετικά) νωρίς. Ο πόντος, όμως, δεν αλλάζει το γεγονός πως είναι εμφανές το επαναλαμβανόμενο πρότυπο “ξεκινάμε λάθος, αλλάζουμε στην πορεία”. Προπονητής χωρίς λάθη δεν υπάρχει, αλλά δεν γίνεται διαρκώς να χωλαίνει το αρχικό πλάνο, είτε μιλάμε για αναμέτρηση, είτε συνολικά για διοργάνωση.

Και όλες τις φορές που ξεκινήσαμε στραβά, αλλά το βρήκαμε στην πορεία και “τέλος καλό, όλα καλά”, δεν ήταν μόνο ο Σάντος που έφτιαξε τα λάθη του. Ήταν κι οι παίκτες που κλήθηκαν να διορθώσουν τις ανορθογραφίες και κάθε φορά πέρασαν τις εξετάσεις με άριστα. Δικαιούνται μεγάλο κρέντιτ, γιατί μπαίνουν με ντεζαβαντάζ και καταφέρνουν διαρκώς να το γυρίζουν, είτε μιλάμε για αγώνα, είτε για προκριματική φάση, είτε για όμιλο σε τελική φάση.

Κανείς δεν σου εγγυάται πως, όταν τελικά αποδεχθείς το λάθος που σου έχει ήδη κοστίσει, το τέλος θα είναι πάντα αίσιο. Κάποιοι φρόντισαν να αποφέρει καρπούς η εκάστοτε διορθωτική κίνηση και να σωθεί τελικά η παρτίδα. Κάποιοι έβγαλαν το κάρο απ’τη λάσπη.

Πάρα πολύ

Αντί ο Σάντος να τους βγάζει αδικαιολόγητα και ελαφρά τη καρδία στη σέντρα (γνωρίζοντας πως οι φίλοι που έχει στον Τύπο θα σπεύσουν να συμφωνήσουν μαζί του), καλό θα ήταν να καταλάβει πως οι ίδιοι παίκτες είναι αυτοί που τον έχουν γλιτώσει: έχουν φροντίσει να μην κοστίσουν και να μην φανούν τα πολλά και (κυρίως) επαναλαμβανόμενα λάθη της τριετίας του.

Ας το καταλάβει κι ας μην το πει δημόσια. Αλλά, να τα ρίχνει όλα στους παίκτες, λες και οι ίδιος τα έχει κάνει όλα σωστά, πάει πολύ. Πάρα πολύ.

Διαβάστε ακόμη

Λιχτενστάιν-Ελλάδα 0-1

Σάντος: "Ημασταν καρικατούρα στο πρώτο ημίχρονο"

Στη Βραζιλία χωρίς καρικατούρες