ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο πόλεμος δεν είναι πλάκα

Είμαστε δύο και πλέον γενιές ανθρώπων στην Ελλάδα που είχαμε μία πρωτοφανή, στη νεότερη ιστορία της χώρας, τύχη. Μείναμε μακριά από πολέμους. Από τη λήξη του εμφυλίου και μετά το 1949- με εξαίρεση την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο (όταν οι πατριδοκάπηλοι χουνταίοι πρόσφεραν πεσκέσι το 1/3 του νησιού στις ορδές)- η Ελλάδα απόλαυσε ένα πολύ μεγάλο διάστημα ειρήνης. Διασαλεύτηκε βέβαια πολλές φορές η κοινωνική ειρήνη και καταλύθηκε το πολίτευμα μέσα σ' αυτό το διάστημα αλλά τους πολέμους τους βάλαμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πολεμικές εμπειρίες έχουν πλέον άνθρωποι που έχουν περάσει τα 80 (το λιγότερο). Οι υπόλοιποι, πολέμους παρακολουθήσαμε μόνο μέσα από τα ΜΜΕ (την τηλεόραση κυρίως) αλλά και τον κινηματογράφο. Η φρίκη μας άγγιζε μόνο έμμεσα, ευτυχώς ποτέ έως τώρα άμεσα και αυτό ήταν πραγματικά ένα δώρο λαμβάνοντας υπόψη και τη γεωπολιτική θέση της χώρας.

Υπό αυτά τα δεδομένα είναι τουλάχιστον ατυχές ο νέος Έλληνας των 20, 30 ή 40 ετών να γράφει εξυπνακισμούς στα social media για ένα πιθανό πόλεμο με τους γείτονες οι οποίοι ξύνονται με τη σειρά τους στην γκλίτσα του τσοπάνη έχοντας βέβαια και την ατυχία να κυβερνώνται από τον μεγαλομανή Ερντογάν.

Ακόμα και σ' αυτό όμως ο χαβαλές δεν λείπει. Και φυσικά οι βαρύγδουπες ρητορείες. " Να πάρουμε πίσω τους δύο αιχμαλώτους στρατιωτικούς με πόλεμο" ο ένας " εγώ είμαι έτοιμος, φεύγω και τώρα για το μέτωπο" ο άλλος. "Σβήστε", παλικάρια, δεν έχετε ιδέα για τι μιλάτε.

Πόλεμος, πέρα από τα όρια των social media και τις κινηματογραφικές αίθουσες, καλά μου παιδιά, σημαίνει κυρίως ένα πράγμα: Θάνατος! Μυρίζει θάνατο από μακριά κάθε πολεμική σκηνή. Δόξα τω θεώ, η τεχνολογία βοηθάει πλέον. Ρίξτε μια ματιά τι γίνεται στη Συρία, δείτε τη φρίκη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παιδιών, τα σπίτια γκρεμισμένα από τα θεμέλια και ολόκληρα αστικά τοπία κατεστραμμένα. Δείτε και προσευχηθείτε τίποτα από αυτά να μην συμβεί στα δικά σας παιδιά και στα δικά σας σπίτια.

Ακόμη καλύτερα, δράστε. Να υπενθυμίσετε στην εξουσία κάθε χώρας, και φυσικά της δικής μας, ότι εν έτει 2018 δεν νοείται οι διαφορές να λύνονται με τα όπλα και ότι κανείς άνθρωπος πάνω σ'αυτή τη γη δεν γεννήθηκε για να γίνει κρεατομηχανή στα σχέδια παραφρόνων που ονειρεύονται παλιά μεγαλεία και δόξα (με το αίμα των άλλων).

Οτι ιδιαίτερα στην πολιτισμένη (λέμε τώρα) Ευρώπη που αιματοκύλισε τον κόσμο δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα το πάθημα έχει γίνει πλέον μάθημα. Και ότι, τέλος, όσο κλισέ και αν ακούγεται, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τον απλό Τούρκο πολίτη που και αυτός ονειρεύεται ότι και εμείς. Ενα καλύτερο μέλλον για τον ίδιο και τα παιδιά του σ' ένα κόσμο που θα προσφέρει ευκαιρίες.

Θα πεις, αναγνώστη, ευχολόγια. Επίσης, θα αναρωτηθείς αν σου έρθει το χαρτί της επιστράτευσης στο σπίτι σου, τι θα κάνεις; Δύσκολο, παιδιά, το ερώτημα και οι απαντήσεις καθόλου αυτονόητες. Το 2018 δεν είναι 1940 για να φύγεις χαμογελαστός για το μέτωπο. Ο κόσμος άλλαξε, οι συνθήκες άλλαξαν, είδαμε, παρά τα προβλήματα, τη φωτεινή πλευρά της ζωής ουκ ολίγες φορές.

Ο πόλεμος, κοντολογίς, δεν είναι ένα ακόμα αστείο για το facebook. Και η προτεραιότητά μας θα πρέπει να είναι να μην τον βιώσουμε. Φανταστείτε μόνο μία σκηνή: Τα παιδιά της γειτονιά σας να ουρλιάζουν στο άκουσμα των αεροπλάνων σ' ένα πιθανό βομβαρισμό. Ποτέ να μην συμβεί!

MOΥΣΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Με ότι διαβάσατε παραπάνω δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από αντιπολεμικός ύμνος.

" Αfraid to shoot strangers" των Iron Maiden από το "Fear of the dark" του 1992.

H ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡA

Ο Ταγίπ Ερντογάν και οι επιτελείς του χρησιμοποιούν ακραία ρητορική. Εξωθούν την κατάσταση στα άκρα και έχουν ανοίξει μέτωπα σχεδόν με τους πάντες. Ήδη τμήματα του τουρκικού στρατού πολεμούν τις τελευταίες ημέρες στο Αφρίν επιχειρώντας να διώξουν τους Κούρδους από την περιοχή. Έχουν τρομερές απώλειες, δυσκολεύονται στην προέλασή τους.

Οι πρώτες συνέπειες για την τουρκική οικονομία είναι ήδη οδυνηρές. Παρακάτω θα δείτε ένα από τα στάτους του Αλέκου Μάρκελλου, ενός εκ των καλυτέρων Ελλήνων δημοσιογράφων του οποίου η ανάλυση είναι πάντα χρήσιμη.

Όπως θα διαπιστώσετε, η ισοτιμία της τουρκικής λίρας κατρακυλά μετά την υποβάθμιση της τουρκικής οικονομίας από τη moodys.

Tο πρόβλημα, το οποίο επισημαίνει ο συνάδελφος, είναι το εξής: Όσο κατρακυλά η λίρα και ο κόσμος στην Τουρκία προβληματίζεται, ο Ερντογάν θα παίζει πάντα το χαρτί της έντασης προσπαθώντας να πείσει μεγάλα ακροατήρια ότι η χώρα του βάλλεται. Δεν έχει άλλο χαρτί να ρίξει στο τραπέζι και έτσι οι κινήσεις του γίνονται εξαιρετικά απρόβλεπτες.