Πριν από 10 μήνες η Άλισον Φίλιξ δεν ήξερε αν θα ζήσει
Η πιο επιτυχημένη αθλήτρια στίβου των ΗΠΑ, βάσει των μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Κύπελλα, Άλισον Φίλιξ 'πήρε' στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα ένα ρεκόρ από τον Γιουσέιν Μπολτ. Πριν 10 μήνες, η ζωή της και αυτή του βρέφους της ήταν σε κίνδυνο.
Η Άλισον Φίλιξ είναι η πιο διακεκριμένη αθλήτρια στίβου, στην ιστορία του στίβου στις ΗΠΑ. Ένα μήνα πριν ‘κλείσει’ τα 34 πήρε ένα ρεκόρ από τον Γιουσέιν Μπολτ: αυτό των περισσότερων χρυσών μεταλλίων σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα στίβου. Ως μέλος της μεικτής 4Χ400 των ΗΠΑ, η Άλισον έκανε 12 τα χρυσά της, με τη συλλογή να ξεκινά το 2005 στο ντεμπούτο της (στο Ελσίνκι), να συνεχίζεται το 2007 στην Οζάκα, το 2009 στο Βερολίνο, το 2011 στο Νταεγού, το 2015 στο Πεκίνο, το 2017 στο Λονδίνο και τώρα στη Ντόχα. Πριν δέκα μήνες δεν ήξερε αν ζήσει η νεογέννητη κόρη της. Ή η ίδια.
Mια στιγμή όμως, για να ξέρουμε τι διαβάζουμε.
Όταν μένει έγκυος μια γυναίκα, όλο της το σύστημα (σώμα, όργανα, ορμόνες -τα επίπεδα οιστρογόνων και προγεστερόνης είναι 10 φορές πιο ψηλά από το φυσιολογικό) προσαρμόζεται για ‘να υποδεχθεί και να θρέψει το έμβρυο για 9 μήνες, μέσα στην κοιλιά της’, όπως διάβασα στο Iatropedia. Mετά τη γέννα (aka τοκετό) τα κιλά χάνονται στο χρόνο που θέλει και μπορεί η κάθε μητέρα, ανάλογα με το χρόνο που ‘χει να αφιερώσει στη γυμναστική και τη διατροφή -μετά τα 5-7 κιλά που αντιστοιχούν στο βάρος του βρέφους, των υγρών και του πλακούντα τα οποία φεύγουν αμέσως. Η μήτρα χρειάζεται 3 με έξι μήνες για να επανέλθει (μη σκέφτεσαι μόνο αυτό που σκέφτεσαι -πρόσθεσε και εκκρίσεις που δεν ελέγχονται).
Σε 10 μήνες, η Άλισον Φίλιξ ‘πήρε’ ρεκόρ από τον Γιουσέιν Μπολτ. H Φίλιξ συστήνεται στο λογαριασμό της στο Twitter ως εξής: “καταπολεμώντας την επιδημία σωματικής αδράνειας”. Θέλω να σου πω ότι είναι μια διαφορετική περίπτωση γυναίκας που έγινε μητέρα, ως κάτοχος 9 Ολυμπιακών μεταλλίων (τα πήρε σε 4 Αγώνες -Αθήνα, Πεκίνο, Λονδίνο, Ρίο- και τα 6 είναι χρυσά) και 17 παγκοσμίων κυπέλλων (12 χρυσά -αριθμός που είναι ρεκόρ).
Προφανώς δεν άκουσε τις συστάσεις που δίνονται, γενικά στις νέες μητέρες και κατά τις οποίες 1η εβδομάδα η γυναίκα αναρρώνει, τη 2η νιώθει καλύτερα και προτείνεται να αρχίσουν οι σύντομοι περίπατοι -για να μειωθεί το ρίσκο των θρόμβων-, την 3η αρχίζουν οι συναισθηματικές αλλαγές (βλ. μελαγχολία της λοχείας), την 4η το σώμα είναι καλύτερα, αλλά το μυαλό και το μυαλό παραμένουν εξαντλημένα, την 5η αρχίζει η απογοήτευση με το σώμα και την 6η η προσαρμογή στη νέα (σου) ζωή. Η Φίλιξ τα έκανε στο fast forward γιατί είχε δουλειές: το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα. Aκολουθεί μέρος της αφήγησης της στο ESPN The Magazine.
“Το 2018 υποτίθεται πως έπρεπε να είναι μια ήπια χρονιά για εμένα. Προ των Αγώνων του 2020 όπου ήθελα να είμαι στην καλύτερη μου φάση -στην 15η σεζόν της καριέρας μου, στα 32-, ήθελα να δώσω στο σώμα μου ένα διάλειμμα, γιατί για πολλά χρόνια το έφτανα διαρκώς στα όρια του. Το ότι θα ‘έκοβα’ κάτι δεν σήμαινε ότι θα έριχνα τους χρόνους μου. Έκανα 51” στα 400 στην Πολωνία, τον Ιούνιο του 2018 και 52” στη Γαλλία, μια εβδομάδα αργότερα.
To 1” ήταν η διαφορά που είχα από τη Σόνι Μίλερ στους Ολυμπιακούς του 2016 και ο λόγος που έχασα το χρυσό στα 400μ.
(όπως θα δεις, ο λόγος ήταν η βουτιά της νικήτριας “κάτι με το οποίο μπορώ να γελάω πια“).
Ο προπονητής μου, Μπόμπι Κέρσι μου είχε πει να κλείσω εκεί τη σεζόν. Ο αδελφός και ατζέντης μου, Ουές Φίλιξ ήθελε να είναι σίγουρος ότι δεν θα τραυματιστώ. Είχε έλθει η ώρα να τους εξηγήσω τι πραγματικά συνέβαινε: ήμουν έγκυος. Η πρώτη αντίδραση του αδελφού μου ήταν ‘είμαι τόσο χαρούμενος που δεν είσαι τόσο αργή’. Ήμουν 9 εβδομάδων, στον αγώνα του Παρισιού. Πίστευα πως μπορούσα να κρατήσω το μυστικό μου μεταξύ εμού και του συζύγου μου για λίγο ακόμα. Ότι θα έπαιρνα και άλλες νίκες και θα μπορούσα να κάνω σκληρές προπονήσεις. Η Σερίνα Ουίλιαμς είχε πάρει το Australian Open, στην αρχή της δικής της εγκυμοσύνης. Αν είχα την ίδια θέληση, μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ, ώστε να φύγω σε στιγμή που δεν θα καταλάβαινε κάτι κάποιος.
Ένα από τα μαθήματα που μου δίδαξε αυτό το ταξίδι είναι πως υπάρχουν πράγματα σε αυτήν τη ζωή, που δεν μπορείς να τα προβλέψεις, πολλώ δε να τα ελέγξεις“.
Κατάλαβε πως δεν υπήρχε λόγος να κρατήσει κρυφή την εγκυμοσύνη της. Ήθελε να μοιραστεί τα πάντα, με όσους ήταν κοντά της σε όλη την καριέρα. “Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως η εικόνα της αψεγάδιαστης, καλής κοπέλας, στην οποία προσπαθούσα να ανταποκριθώ είχε γίνει πιο σημαντική από το ποια ήμουν. Έβαζα τις ανάγκες και τις προσδοκίες των άλλων, πριν των δικών μου. Αυτό ένιωθα πως έπρεπε να κάνω. Τελικά, κατάλαβα ότι προέχουν αυτά που θέλω εγώ να επιτύχω και να ζήσω“. Και τότε “έπαψα να αντιμετωπίζω τη ζωή σαν έναν αγώνα να τικάρω κάθε κουτάκι με ‘πρέπει’“. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγήθηκε, όταν συνειδητοποίησε πως σκεφτόταν ότι με το να αποκτήσει ένα παιδί θα ρίσκαρε την καριέρα της και θα απογοήτευε εκείνους που είχαν απαιτήσεις από αυτήν.
Η Φίλιξ ήταν μεταξύ των αθλητριών που σύμφωνα με φήμες είχαν ‘τιμωρηθεί’ από τη ΝΙΚΕ για τις εγκυμοσύνες τους –έλεγαν ότι δεν έδινε εγγυημένους μισθούς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και αφότου γεννούσαν οι γυναίκες.
“Είχε έλθει η ώρα να αλλάξω. Να γίνω αυτή που ήμουν και όχι εκείνη που ήθελε ο κόσμος να είμαι ή πίστευε πως είμαι βάσει της ‘εικόνας’ μου στα social media. Μια φίλη μου είχε πει ότι δεν πίστευε πως είμαι έγκυος, γιατί δεν το είχα γράψει στο Instagram. Τότε διαπίστωσα ότι έδειχνα μόνο ό,τι ήμουν έτοιμη να μοιραστώ. Από εκείνη την ημέρα γράφω όσα πραγματικά πιστεύω“. Έκανε την αρχή με το “αν δεν ρισκάρεις κάτι, ρισκάρεις πολλά περισσότερα”.
Aκολούθως ενημέρωνε για όσα αφορούσαν την εγκυμοσύνη της. Ήθελε να βοηθήσει τις γυναίκες που είχαν ανησυχίες “γυναίκες που αισθάνονταν ό,τι και εγώ, τα προηγούμενα χρόνια“. Σκεφτόταν πως τόσο που είχε προπονηθεί στη ζωή της, το σώμα της θα επανερχόταν αμέσως μετά τη γέννα, ώστε να μπορεί να τρέξει τον Γενάρη του 2019. Η πραγματικότητα ήταν άλλη. Στον 9ο μήνα οι γιατροί της είπαν πως η κόρη της ήταν κάπως μικρή -στον τελευταίο υπέρηχο. Στο check up των 32 εβδομάδων την έβαλαν για έλεγχο των καρδιακών παλμών του μωρού. Την άφησαν εκεί για καμια ώρα. “Ένιωθα καλά“. Δεν ήταν. Το μωρό της όμως, είχε ένα θέμα με την καρδιά του. Οι γιατροί ήθελαν να κάνουν όλα τα τεστ. Εκείνη πήρε τηλέφωνο τον άνδρα της -για να τρέξει κοντά της- και τον αδελφό της -για να ακυρώσει μια φωτογράφιση που είχε. “Σκεφτόμουν πως ως αθλήτρια ήξερα να φροντίζω το σώμα μου και είχα κάνει ό,τι ήταν καλύτερο, στην εγκυμοσύνη. Στον έλεγχο που μου έκαναν, είχε ανέβει η πίεση και οι χτύποι της καρδιάς του μωρού μου ήταν μειωμένοι. Και οι δύο θα ήμασταν σε κίνδυνο, αν δεν άλλαζαν γρήγορα τα νούμερα. Μου είπαν πως θα γεννήσω με καισαρική, μέσα στις επόμενες 48 ώρες“. Oι ώρες που πέρασαν μέχρι να μπει στο χειρουργείο ήταν πολύ λιγότερες, γιατί είχε προεκλαμψία (υπέρταση κατά την κύηση -διαταραχή που αν δεν έχει άμεση θεραπεία, οδηγεί σε σοβαρές επιπλοκές την έγκυο και το έμβρυο). Δηλαδή, από καθαρή τύχη το check up είχε πέσει πάνω σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή.
“Είναι απίστευτο πώς αλλάζουν οι προτεραιότητες σου μέσα σε λίγα λεπτά. Μπροστά στον κίνδυνο σκεφτόμουν ότι δεν με νοιάζει να ξανατρέξω. Το μόνο που ήθελα είναι να είναι καλά η κόρη μου”.
Όλα πήγαν καλά. “Δεν είδα το μωρό μου παρά λίγα λεπτά την πρώτη μέρα. Ανησυχούσα για εκείνη και εξαιτίας της πίεσης μου δεν με άφηναν να πάω κοντά της. Δεν πίστευα τι μας έχει συμβεί. Ακόμα και τώρα δεν το πιστεύω. Είμαι όμως, χαρούμενη που η κόρη μου είναι μια χαρά. Για λίγο έμεινε στην εντατική νεογνών. Εκεί έβλεπα μηχανήματα να κάνουν ήχους και γονείς να τρελαίνονται από το άγχος, με τα μικροσκοπικά μωρά να παλεύουν για τη ζωή τους, κάθε δευτερόλεπτο“. Ως θρήσκα εξήγησε πως ενώ δεν κατάλαβε γιατί πέρασε όλη αυτήν την περιπέτεια “ξέρω πως ο Θεός έχει ένα σκοπό για όλα, ακόμα και αν εμείς δεν το βλέπουμε‘.
“Αυτό που έμαθα ήταν πως στα γεγονότα που δεν είναι στο χέρι σου, αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι η αντίδραση σου. Επέλεξα να είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να το διατηρήσω”.
Κάπως έτσι επέστρεψε στους στίβους, κάπως έτσι έδωσε ό,τι είχε στις προπονήσεις και κάπως έτσι έκανε ένα ακόμα ρεκόρ. Απαλλαγμένη πια από τα ‘πρέπει’, τα θεαθήναι και τα ουτοπικά ‘θέλω’, ξέρει τι είναι πραγματικά σημαντικό, νιώθει πιο απελευθερωμένη και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
