Ποιος θα φταίει τώρα που έφυγε το 14;

Πέντε χρόνια. 221 αγώνες, 51 γκολ, ένας χαμένος τελικός, κανένα τρόπαιο. Αυτή είναι με αριθμούς η δεύτερη παρουσία του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στον ΠΑΟΚ μετά την επιστροφή του απ’τον Παναθηναϊκό. Παρουσία που δίχασε απ’την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, ώσπου με την αποχώρηση ήρθε το τέλος της βαβούρας.

Οξύμωρο, αλλά το τέλος ήρθε με τον πιο ειρηνικό και αθόρυβο τρόπο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Όχι μετά από κάποια διαμάχη με το πέταλο ή χειρονομία, όχι μετά από "λαϊκά δικαστήρια έξω απ’τα αποδυτήρια" ή σίριαλ διαπραγματεύσεων με τη διοίκηση. Ο Σαλπιγγίδης απλώς συμφώνησε να αφεθεί ελεύθερος, η τελευταία συμμετοχή του ήταν μακριά απ’την Τούμπα και έτσι απλά η σκόνη κάθισε και όλα τελείωσαν.

Δεν θα λείψει αγωνιστικά

Κακά τα ψέμματα. Η εικόνα του την τελευταία σεζόν δεν δικαιολογεί σκέψεις πως θα λείψει στον ΠΑΟΚ. Ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί η σεζόν για τον Δικέφαλο, αλλά ακόμα και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του Σαλπιγγίδη δύσκολα θα εκστομίσουν το "α ρε, δεν το θέλατε το 14, θα μας ξελάσπωνε τώρα". Ακόμα κι αν ειπωθεί, θα είναι βασισμένο σε μνήμες απ’την προσφορά των προηγούμενων ετών, όχι της τελευταίας χρονιάς.

Τριάντα ένα ματς σε όλες τις διοργανώσεις, μόλις τρία γκολ. Μονοψήφιος αριθμός τερμάτων για πρώτη φορά απ’τη σεζόν 2002-03, όταν επέστρεψε απ’τον επιτυχημένο δανεισμό στην Καβάλα και σε 15 ματς με τον ΠΑΟΚ βρήκε δίχτυα έξι φορές. Κακή αγωνιστική εικόνα, "βαρύς", χωρίς τελειώματα, τρεξίματα, φρεσκάδα, ψυχολογία, χωρίς προσφορά έστω και δίχως γκολ. Αυτός ο Σαλπιγγίδης, της τελευταίας χρονιάς, δεν γίνεται να λείψει, όπως κι αν πάει ο ΠΑΟΚ.

Κόκκινο πανί

Όμως, θα λείψει ως αποδιοπομπαίος τράγος. Ήταν αυτός που οι εχθροί του αποφάσισαν να αποκαλούν με τεχνάσματα προκειμένου να μην προφέρουν καν το ονοματεπώνυμό του. Ήταν "το 14, το 28 δια 2, το 42 δια 3" κι ο,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.

Κι ήταν πάντα εκεί για να συγκεντρώσει το ανάθεμα όταν τα πράγματα δεν είναι καλά. "Πάμε καλά, τους χειροκροτάμε όλους εκτός απ’το 14. Δεν πάμε, αυτός δεν γίνεται να τη γλιτώσει, θα τα ακούσει περισσότερο απ’όλους". Κόκκινο πανί στην ασπρόμαυρη αρένα.

Το δικαίωμα στην έχθρα

Αναγνωρίζω το δικαίωμα στον οπαδό, οργανωμένο ή μη, να μην γουστάρει κάποιον στην ομάδα του, να μην τον θέλει. Κανένα πρόβλημα, θεμιτό και μέρος του οπαδισμού. Αυτό που δύσκολα αποδέχομαι είναι την έχθρα που γίνεται πράξη και προκαλεί πρόβλημα. Το να μην θέλεις τον Σαλπιγγίδη είναι τελείως διαφορετικό απ’το να απαιτείς την απομάκρυνσή του, να του την πέφτεις όπου τον βρεις, να δημιουργείς διχαστικό κλίμα εντός γηπέδου την ώρα που παίζει η ομάδα.

Εκεί το προσωπικό "θέλω" ανεβαίνει πιο ψηλά απ’όλα και υποτίθεται πως η ομάδα είναι σ’αυτήν την κορυφή. Κι αν κάποιος πιστεύει πως το καλό της ομάδας επιτάσσει να εξαφανιστεί το 14, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το θέλω του είναι ανώτερο από εκείνου που δεν έχει πρόβλημα να λέει το όνομα του Σαλπιγγίδη και να τον βλέπει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. "Όλοι ΠΑΟΚ είμαστε", λέει η ατάκα.

Τέρμα στο διχασμό

Ο Σαλπιγγίδης έφυγε και η τελευταία του κάκιστη χρονιά δεν δημιουργεί περιθώρια αιτιάσεων για "αγωνιστικό κενό". Όμως, υπάρχει το κενό του "εχθρού". Έφυγε ο Βρύζας, που κι αυτός είχε αποκτήσει haters, έφυγε ο πάντα διχαστικός Άγγελος και τώρα έφυγε και το 14, ο Νο1 στη λίστα.

Η πρώτη σκέψη λέει πως ίσως τώρα ο ΠΑΟΚ ηρεμήσει. Νέο ξεκίνημα, με τα "πρόσωπα της διχόνοιας" μακριά απ’την Τούμπα και στη θέση τους νέα, άφθαρτα, τόσο μέσα στο χορτάρι, όσο και έξω απ’αυτό. Τι καλύτερο απ’το να κάνεις νέα αρχή μέσα σε κλίμα ηρεμίας, σύμπνοιας και διάθεσης για υπομονή, πίστωση χρόνου, χωρίς "εχθρούς" να συγκεντρώνουν τη μήνη στην πρώτη-δεύτερη στραβή. Να ασχολείσαι με Άρνεσεν, Τούντορ, νέες αγωνιστικές διατάξεις και μεταγραφές χωρίς να σκέφτεσαι ταυτόχρονα αυτούς "που πρέπει να φύγουν γιατί μας ντροπιάζουν".

Σαν να ξεκινάς μια νέα σχέση. Ευφορικό συναίσθημα που εν πολλοίς εξηγεί και την ηρεμία με την οποία έγινε αποδεκτή η γκέλα στην πρεμιέρα. "Δεν έγινε τίποτα, προχωράμε". Και πέρσι ισοπαλία εντός είχε ο ΠΑΟΚ στην 1η αγωνιστική, αλλά το μπαρούτι μύριζε, ακόμα κι όταν ακολούθησε το καλό αγωνιστικό διάστημα για μερικούς μήνες.

Το κενό του Νο1 εχθρού

Η δεύτερη σκέψη είναι πως τελικά η εναντίωση, ο εσωτερικός εχθρός που τρώει το ανάθεμα δεν είναι κάτι ευκαιριακό. Πάντα υπάρχει, γιατί πάντα υπάρχει η ανάγκη της ύπαρξής του. Οι οργανωμένοι όλων των ομάδων, όχι μόνο του ΠΑΟΚ, δεν αρκούνται στην κόντρα με τους "άλλους", την αστυνομία, τους ΑΡΔ. Θέλουν (και βρίσκουν) και εσωτερικούς εχθρούς. Ιδιοκτησία, διοίκηση, παράγοντες, προπονητές, παίκτες. Σκεφτείτε το και θα δείτε πως πάντα υπάρχουν κάποιοι, σε όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες, δικαιολογημένα ή όχι.

Τώρα που το 14 αποτελεί παρελθόν, η σκόνη θα καθίσει και το σκηνικό σίγουρα θα είναι καλύτερο, ο διχασμός θα ανήκει στο παρελθόν. Αλλά θα λείπει ο εχθρός, αυτός που φταίει πάντα. Το ευτύχημα για τον ΠΑΟΚ θα είναι τα πράγματα να κυλήσουν έτσι ώστε να μην χρειαστεί γρήγορα κάποιος/οι για να συμπληρωθεί το κενό του "εσωτερικού εχθρού". Σε αντίθετη περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βρεθούν οι "νέοι 14" και ίσως υιοθετηθούν και τότε ευφάνταστοι τρόποι ώστε να μην προφέρεται το ονοματεπώνυμό τους.

Μέλλον

Όπως πάντα, το χορτάρι θα αποφασίσει. Μέχρι τότε, το βελούδινο διαζύγιο ΠΑΟΚ και Σαλπιγγίδη είναι καλό για τον Δικέφαλο. Είναι καλό όχι μόνο γιατί αποχωρεί ένα, καλώς ή κακώς, διχαστικό πρόσωπο, αλλά κυρίως γιατί τελικά η αποχώρηση δεν έγινε λόγω της έχθρας, αλλά για αγωνιστικούς λόγους. Θα ήταν λάθος το "φεύγει επειδή δεν τον θέλουν", είναι προτιμότερο το "πέρσι ήταν κάκιστος, είναι πλέον 34, παίρνει πολλά και δεν υπολογίζεται στα νέα πλάνα". Ποδοσφαιρικό, "κανονικό" διαζύγιο.

Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για το μέλλον του Σαλπιγγίδη. Για το αν θα σταματήσει ή αν θα συνεχίσει, ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός και κυρίως η αγωνιστική (και ψυχολογική) εικόνα σε σχέση με την περσινή. Την ίδια ώρα, είναι πολύ ελκυστική η σκέψη ενός ΠΑΟΚ που κάνει ένα (ακόμα) νέο ξεκίνημα, με ενδιαφέροντα πρόσωπα, αλλά αυτή τη φορά σε ήσυχη θάλασσα στην αρχή του ταξιδιού.

Κανείς

Κι όταν θα έρθουν οι φουρτούνες, είναι ιντριγκαδόρικο το ερώτημα για το ποιος θα φταίει τώρα που έφυγε το 14. Η καλύτερη απάντηση θα είναι "κανείς, τέρμα οι εσωτερικοί εχθροί".

Διαβάστε ακόμη:

Ο Άρνεσεν, ο Μουρίνιο, οι ίντριγκες και ο Μπραντ Πιτ ...

Άρνεσεν: Το πλάνο του χρειάζεται και στελέχη - Contra.gr ...