Πέντε θέματα για το Γιουνάιτεντ-Ρεάλ
Χωρίς περιττούς προλόγους και εισαγωγές πάμε να δούμε πέντε θέματα από το Γιουνάιτεντ-Ρεάλ.
Κριστιάνο στο μυαλό και στο χορτάρι
Πρώτο θέμα, το μάθημα από τον Φέργκιουσον στον χειρισμό του Κριστιάνο Ρονάλντο. Πρώτα, εκτός του γηπέδου. Ο Σκοτσέζος ξέρει πολύ καλά τον Πορτογάλο και γνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια πως λειτουργεί αυτό το παιδί. Με ανταγωνισμό, με διαρκή πρόκληση στο να δώσει απαντήσεις, να βουλώσει στόματα, να ξεχωρίσει. Αυτά τον οδηγούν, ενώ αντιθέτως η αναγνώριση μπορεί να του αφαιρέσει αρκετό από το προσωπικό του, σχεδόν εγωπαθές, κίνητρο.
Το 2007 ο Κριστιάνο αναδείχθηκε πρωταθλητής με την Γιουνάιτεντ, στην μέχρι τότε καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Είχε 23 γκολ στην χρονιά, είχε σαρώσει όλα τα ατομικά βραβεία της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Φέργκιουσον ήξερε τι έπρεπε να κάνει, όταν είδε το “τα κατάφερα” ύφος του Ρονάλντο. Σε ανύποπτο σημείο της προετοιμασίας τον πλησίασε την ώρα της προπόνησης και μπροστά σε όλους του είπε: “Νομίζεις ότι έκανες καμιά σπουδαία χρονιά; Σιγά τη χρονιά, εγώ το 1966 έβαλα 45 γκολ σε 51 αγώνες με την Ντανφέρμλιν.”
Την επόμενη σεζόν η Γιουνάιτεντ πήρε πρωτάθλημα και Champions League, με τον Κριστιάνο να πετυχαίνει 42 γκολ σε 49 αγώνες.
Ο Φέργκιουσον, λοιπόν, ήξερε πολύ καλά τον άνθρωπο Ρονάλντο. Γνώριζε πως τυχόν αμφισβήτηση, εχθρικό κλίμα, ακόμα και αδιαφορία από πλευράς Γιουνάιτεντ, θα δώσει τροφή στο τέρας που λέγεται εγωισμός του Ρονάλντο. Σοφά, επέλεξε τον αντίθετο δρόμο. Σεβασμός, αγάπη, ύμνοι. Έβαλε μέχρι και τον Εβρά να πει στον κόσμο να υποδεχθεί τον Πορτογάλο με εκδηλώσεις λατρείας στο Ολντ Τράφορντ.
Το πλάνο ήταν απλό, όσο και ιδιοφυές: να γεμίσουμε το μυαλό του με θετικά συναισθήματα, να μην του δώσουμε το παραμικρό κίνητρο, να τον “κοιμίσουμε” αν αυτό είναι δυνατόν. Ο Ρονάλντο το παραδέχθηκε και μετά τον αγώνα: “Οι αντιδράσεις τους με έκαναν να είμαι ντροπαλός κι έτσι δεν έπαιξα στο επίπεδό μου”.
Κι επειδή τα ψυχολογικά τρικ δεν αρκούν ποτέ από μόνα τους, το πλάνο ήταν ιδανικό και στο χορτάρι. Ο Φέργκιουσον έστειλε τον Γκιγκς στην πλευρά του, να χρησιμοποιεί το αριστερό πάνω στο διαγώνιο τρέξιμο του Πορτογάλου, έδωσε εντολή στον Ράφαελ να τον ακολουθεί παντού και είχε τον Κλέβερλι στον ρόλο που είχε ο Τζόουνς στο Μπερναμπέου. Μπορεί ο Κριστιάνιο να σκόραρε και στους δύο αγώνες, αλλά παρόλα αυτά δεν διακρίθηκε ουσιαστικά, δεν ενθουσίασε, δεν ξεχώρισε και το κυριότερο, δεν πανικόβαλε.
Μεγάλος Γκιγκς
Δεύτερο θέμα, ο Ράιαν Γκιγκς. Ο Φέργκιουσον το είχε δηλώσει ξεκάθαρα πριν τον αγώνα: “Μίλησα μαζί του και συμφωνήσαμε να παίξει το χιλιοστό παιχνίδι του ως βασικός με την Ρεάλ, όχι με τη Νόριτς το Σαββατοκύριακο”. Όταν ανακοινώθηκαν κι επίσημα οι ενδεκάδες, είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι φίλαθλοι ανά τον κόσμο σκέφτηκαν πως ο 39χρονος Γκιγκς δεν έχει θέση σε παιχνίδι τέτοιων απαιτήσεων. Το στόρι έμοιαζε λίγο με την θρυλική διαφήμιση με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσοι πίστευαν πως θα τα καταφέρει, σημασία έχει πως αυτός το πίστεψε. Και το κατάφερε. Έφυγε από το γήπεδο ηττημένος, αλλά η προσωπική απάντηση στο χορτάρι θα μείνει στην ιστορία. Η εικόνα του, να κυνηγάει παντού, να είναι εκεί να ηρεμεί, να χτυπάει την μπάλα με το εξωτερικό, να ανοίγει την αντεπίθεση. Να ντουμπλάρει τον Κριστιάνο και να βγαίνει νικητής σχεδόν σε όλες τις μονομαχίες με τον Κοεντράο, να τον αντιμετωπίζει σαν σχολιαρόπαιδο. Στα 39, στο χιλιοστό παιχνίδι της καριέρας του. Ανεπανάληπτος.
Δεκάλεπτο Ζοζέ
Τρίτο θέμα, η Ρεάλ και ο Ζοζέ. Η αλήθεια είναι πως απέναντι στην υποδειγματική άμυνα της Γιουνάιτεντ, οι Μαδριλένοι έφτιαξαν ελάχιστα πράγματα στα 146’ που έπαιξαν εναντίον έντεκα. Όμως, όσο δίκαιος είναι ο προβληματισμός για την αδυναμία τους να φτιάξουν καθαρές ευκαιρίες για γκολ, άλλο τόσο δίκαιος είναι ο θαυμασμός για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν το αριθμητικό πλεονέκτημα.
Είναι εύκολο να πει κανείς πως η πρόκριση κρίθηκε 100% στην αποβολή του Νάνι, όμως είναι και λανθασμένο. Πολλές φορές οι ομάδες αποκτούν τέτοιο πλεονέκτημα και τελικώς δεν τους δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα, πολλές φορές το έξτρα κίνητρο των δέκα είναι αρκετό για να ισοβαθμήσει τον παραπάνω παίκτη. Με δέκα προκρίθηκαν και η Τσέλσι και η Ίντερ, απέναντι στην Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου. Δεν το βλέπεις πάντα αυτό το εκπληκτικό δεκάλεπτο της Ρεάλ κι η αλήθεια είναι πως το βλέπεις σπάνια.
Όμως το είδαμε, γιατί ο Μουρίνιο ενήργησε και σωστά και αστραπιαία. Πολλοί θα έβαζαν δεύτερο επιθετικό, ο Ζοζέ έστειλε τον Μόντριτς έξω από την περιοχή και τον Κεντίρα στην θέση του Αρμπελόα. Ο Φέργκιουσον επέλεξε να περιμένει και να μην αντιδράσει άμεσα, πιστεύοντας ίσως πως αφού έμεινε στο χορτάρι οι άμυνα και οι κεντρικοί του μέσοι, η ομάδα του θα αντέξει για λίγο ακόμα. Έκανε λάθος.
Η Γιουνάιτεντ δεν άντεξε. Ο Μουρίνιο έδωσε την μπαγκέτα στον Μόντριτς, ταυτόχρονα ανέβασε τον Οζίλ στην περιοχή για να γίνει πλέον ένας ακόμα επιθετικός-στήριγμα για τους συνδυασμούς (κι όχι playmaker πια), κι έστειλε τον Ιγκουαϊν στα δεξιά για να βρει χώρους να κινηθεί. Ο Αργεντινός εκεί έβγαλε τη σέντρα για το γκολ του Ρονάλντο, ο Κροάτης έβαλε το γκολ της ισοφάρισης (γιατί ο Κάρικ είχε μείνει κοντά στον Οζίλ και βγήκε αργά στην μπάλα) κι ο Οζίλ λειτούργησε ως στήριγμα στο τακουνάκι που έβγαλε τον Ιγκουαϊν στο πλάι για το νικητήριο γκολ.
Αριστούργημα Ζοζέ, που είδε μέσα σε δέκα λεπτά όλες τις τοποθετήσεις του να αποδεικνύονται σωστές.
Ο ανώτερος Μουρίνιο
Τέταρτο θέμα, ο Μουρίνιο εκτός γηπέδου. Ο Πορτογάλος που έχει γίνει άπειρες φορές bad loser στο παρελθόν, ακόμα κι όταν δεν είχε το παραμικρό διαιτητικό λάθος για να ρίξει το φταίξιμο, αυτή τη φορά επέλεξε να γίνει ο πιο ανώτερος άνθρωπος στον κόσμο. Δήλωσε πως η καλύτερη ομάδα έχασε, δεν σχολίασε την απουσία του Φέργκιουσον από την συνέντευξη Τύπου (αναμενόμενη, αφού το ίδιο είχε κάνει ο Σκοτσέζος και στον αποκλεισμό από την Μπάγερν το 2010), δεν έκανε καμία από τις συνηθισμένες δηλώσεις του.
Κι επειδή ο Ζοζέ δεν κάνει ποτέ τίποτα χωρίς λόγο, οι περισσότεροι είπαν πως όλα αυτά έγιναν γιατί θέλει την δουλειά στον πάγκο της Γιουνάιτεντ. Μπορεί, αν και δεν βλέπουμε τον Φέργκιουσον διατεθειμένο να σταματήσει σύντομα και το πιο πιθανό είναι ο Μουρίνιο να επιστρέψει στην Τσέλσι. Ανεξαρτήτως αυτών, προσωπικά είδα κάποιον που βρήκε την ευκαιρία να δείξει ανώτερος και διαφορετικός από την συμπεριφορά που είχε η Γιουνάιτεντ στο τέλος, αλλά κυρίως πίστευε αυτά που έλεγε. Και για τον αντίπαλο, που όντως άξιζε καλά λόγια για την απόδοσή του, και για την Ρεάλ.
Ο Πορτογάλος ήξερε πως ανεξαρτήτως της εκπληκτικής αντίδρασης που είχε η ομάδα του μετά την αποβολή, η συνολική εικόνα στους αγώνες με την Γιουνάιτεντ δεν ήταν αυτή που έπρεπε, κυρίως επιθετικά. Για να φτάσει μέχρι τέλους η Ρεάλ θα πρέπει να βελτιωθεί πολύ κι ο Ζοζέ ήθελε αυτό οι παίκτες του να το ακούσουν αμέσως, πριν καν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί.
Κόκκινη
Πέμπτο και τελευταίο θέμα, η αποβολή του Νάνι, για να μην σας αφήσω παραπονεμένους, αφού αυτή είναι η πρώτη ερώτηση όλων: ήταν κόκκινη; Ναι, ήταν 100%, παρότι φαίνεται πολύ αυστηρή.
Όλοι είδαμε πως ο Νάνι δεν βλέπει τον Αρμπελόα να έρχεται, όμως πλέον ο κανονισμός δεν εξετάζει την πρόθεση, αλλά την κίνηση και μόνο αυτή. Κάποιοι θα πουν πως είναι χαζό και άδικο, αφού όλες οι κινήσεις δεν είναι ίδιες και δεν μπορούν να είναι ελεγχόμενες και πως σ’ένα παιχνίδι τέτοιας σημασίας είναι λάθος να αποβάλλεται παίκτης για κάτι ακούσιο.
Όμως, ανεξαρτήτως αυτών, αυτό που θεωρώ πως καταδίκασε τον Νάνι στα μάτια του διαιτητή (και τελικώς δίνει δίκιο στον Τούρκο) ήταν η έκταση του ποδιού του Πορτογάλου, ακόμα και μετά την σύγκρουση. Ο Νάνι τέντωσε το πόδι ακόμα κι όταν είχε βρει τον Αρμπελόα. Δεν το μάζεψε μετά τη σύγκρουση, αλλά αντιθέτως το τέντωσε ξανά, για δεύτερη φορά. Τον “έσπρωξε” στον αέρα, αφού πρώτα τον είχε χτυπήσει.
Κι αν το χτύπημα με το αρχικό τέντωμα του ποδιού μπορείς να το δεις ως ακούσιο, αφού είναι κίνηση για κοντρόλ της μπάλας από κάποιον που δεν έχει δει τον επερχόμενο αντίπαλο, το δεύτερο τέντωμα που ακολουθεί, όταν πια τον έχει δει και τον έχει βρει τον Αρμπελόα, δεν δικαιολογείται με τίποτα, δεν έχει στόχο το κοντρόλ και τιμωρείται σωστά με κόκκινη.
Είναι εμφανές, για όποιον νοιάζεται να το δει, το πόδι του Νάνι λυγίζει από τη σύγκρουση, αλλά εκτείνεται ξανά. Χωρίς αυτήν την δεύτερη κίνηση, ναι, η κόκκινη θα ήταν πολύ αυστηρή κι άδικη, όμως καλώς ή κακώς η κίνηση έγινε κι η κόκκινη είναι σωστή. Αν και θα ήταν καλύτερα για όλους μας να βλέπαμε το έργο με έντεκα εναντίον έντεκα μέχρι τέλους.
Διαβάστε ακόμη:
Δεν πήγε στη συνέντευξη Τύπου ο Φέργκιουσον
Μουρίνιο: "Η καλύτερη ομάδα έχασε!"
Οι αντιδράσεις για την αποβολή του Νάνι