Παναθηναϊκός: Στα λόγια “φεύγω”, στην πράξη Ευρωλίγκα

Μετά την επικοινωνιακή καταιγίδα της προηγούμενης εβδομάδας αλλά και την επισημοποίηση της πρόθεσης του Παναθηναϊκού να αποχωρήσει από την Euroleague, ήρθε η σειρά της διοργάνωσης να πάρει την σκυτάλη. Η απάντηση των δέκα μετόχων, μαζί με τις τοποθετήσεις του Τζόρντι Μπερτομέου σηματοδοτούν ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις της διοργάνωσης με τους ‘πράσινους’, με μια μεγάλη διαφορά ωστόσο. Το χτίσιμο του νέου Παναθηναϊκού. Δεν είναι όπως τις προηγούμενες χρονιές, όπου και πάλι υπήρχε ένταση, όμως η όλη ‘κόντρα’ δεν επηρέαζε στο παραμικρό την δημιουργία της ομάδας στο ΟΑΚΑ. Αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση να καταλάβει κανείς ότι άλλο είναι να φτιάξει μια ανταγωνιστική ομάδα στην Euroleague (έστω και με περιορισμένο μπάτζετ) κι άλλο κάτι αντίστοιχο στο Champions League. Τα μεγέθη δεν είναι τα ίδια. Ένας παίκτης-πρωταγωνιστής στο BCL, στην Euroleague ενδέχεται να μην είναι ικανός να έχει αντίστοιχο ρόλο. Έχουμε δει πάμπολλα παραδείγματα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι όσοι παίζουν στο BCL δεν μπορούν να αγωνιστούν στην Euroleague, κάθε άλλο. Απλά, αλλάζουν οι απαιτήσεις.

Ας θυμηθούμε τους τρεις τελευταίους MVP του BCL: Τζόρνταν Θίοντορ (2016-17), Μάνι Χάρις (2017-18), Τάιρις Ράις (2018-19). Μόνο ο τελευταίος μπορεί να θεωρηθεί παίκτης Euroleague, καθώς αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό της φετινής σεζόν, ενώ έχει περάσει από Μακάμπι (πρωταθλητής Ευρώπης το 2014) και Μπαρτσελόνα.

Η αντίστοιχη σύγκριση με τους πολυτιμότερους της Euroleague δείχνει αυτόματα το χάντικαπ: Σέρχιο Γιουλ (2017), Λούκα Ντόντσιτς (2018), Γιαν Βέσελι (2019).

Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη

Η Euroleague έχει πολύ μεγάλη φθορά, συνεχόμενα ταξίδια, σκληρό ανταγωνισμό πάνω στο παρκέ που δεν συγκρίνονται με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Προφανώς μπάσκετ παίζουν και στο BCL, όμως, όπως και να χει θεωρητικά βρίσκεσαι ένα σκαλί (μπορεί και περισσότερα) πιο κάτω. Ο ακριβότερος παίκτης της Euroleague μπορεί να στοιχίσει ακόμη και 3 εκατομμύρια ετησίως, όπως είναι η συμφωνία που υπέγραψε ο Σέιν Λάρκιν με την Εφές. Ο αντίστοιχος του ΒCL, δύσκολα θα πάρει πάνω από 800-900 χιλιάδες. Και πολλά λέμε.

Αυτό, πρώτα απ’ όλα το γνωρίζει η αγορά. Οι ατζέντηδες έχουν χωρίσει τους παίκτες του στα επίπεδα της Euroleague (το πάνω ράφι) και του BCL-Eurocup (οι επόμενοι). Λογικό είναι, αφού τα υψηλότερα συμβόλαια υπογράφονται σχεδόν αποκλειστικά στην Euroleague. Καλώς ή κακώς η ελίτ των Ευρωπαίων και των ξένων που έρχονται στην Ευρώπη παίζουν εκεί. Στη δεδομένη χρονική στιγμή ομάδα του BCL δεν μπορεί να δελεάσει ένα παίκτη που αγωνίζεται στην Euroleague. Το αντίθετο είναι πολύ συνηθισμένο.

Με ένα ποσό 5-6 εκατομμυρίων, η ομάδα που θα φτιάξεις στην Euroleague θα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικά δομημένη, για να μπορέσει να σταθεί με αξιώσεις στις 34 αγωνιστικές της κανονικής περιόδου. Χρειάζονται σχεδόν χειρουργικές κινήσεις, με αμφίβολο το αποτέλεσμα. Προφανώς απαιτούνται περισσότερα χρήματα, ώστε να υπάρχει και μεγαλύτερη άνεση στις μεταγραφές-ανανεώσεις.

Ένα αντίστοιχο μπάτζετ (και λίγο μικρότερο) φτάνει και περισσεύει στο BCL. Με τόσα χρήματα, θέτεις εξ αρχής υποψηφιότητα για να παίξεις στο φάιναλ-φορ, να κατακτήσεις το τρόπαιο και να εισπράξεις το 1 εκατομμύριο που είναι και το μπόνους της FIBA. Θεωρητικά είναι… πιο συμφέρον να παίζεις εκεί, όμως σίγουρα δεν θα ανήκεις στην ελίτ. Αυτό είναι δεδομένο. Στη θεωρία μπορεί να λέγονται πολλά, για το πόσο καλή ή κακή είναι η μία διοργάνωση, αν έχει προοπτικές η άλλη κλπ, κλπ. Τα πράγματα, ωστόσο, είναι ξεκάθαρα και τα έχει καθορίσει ήδη η αγορά.

Ο Παναθηναϊκός έμπλεξε από μόνος του τα πράγματα. Η διαδικασία της αποχώρησης από την Euroleague δεν είναι εύκολη υπόθεση. Άλλο η επιστολή, άλλο η πραγματοποίηση. Και κάπως έτσι ‘μπλοκάρουν’ και οι όποιες εξελίξεις για να ληφθεί και η απόφαση πως θα πορευτεί η ομάδα. Και κυρίως πως θα την ‘αντιμετωπίσει’ η αγορά.

Μπορεί να μην βρισκόμαστε δέκα και δεκαπέντε χρόνια πίσω όπου οι δυο ‘αιώνιοι’ ήταν πρώτος προορισμός των καλύτερων παικτών, είτε Ευρωπαίων, είτε ξένων, ωστόσο ο Παναθηναϊκός της Euroleague παρέμενε μια καλή επιλογή για τους ατζέντηδες. Μέχρι φέτος είχε στο ρόστερ του δυο από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες στην Ευρώπη (Καλάθης, Φρεντέτ)

Ο Παναθηναϊκός του Champions League μπορεί να μην είναι το ίδιο. Και δεν θα έχει τις ίδιες απαιτήσεις. Εξηγήσαμε και πιο πάνω. Άλλο να δίνεις πεντακόσια χιλιάρικα στην Euroleague κι άλλο στο Champions League. Γι’ αυτό και είναι κομβικής σημασίας να ξεκαθαρίσει οριστικά πρώτα και κύρια το που θα αγωνιστεί ο ΠΑΟ και μετά να αρχίσει ο σχεδιασμός από τον Γιώργο Βόβορα, ο οποίος εκτός δραματικού απροόπτου θα είναι ο προπονητής τη νέα σεζόν.

Τι ομάδα θα σχεδιάσει ο Βόβορας;

Αλήθεια τι ομάδα θα σχεδιάσει ο Βόβορας; Μια ‘έκτακτης ανάγκης’ για την Euroleague με ‘σφιχτό’ μπάτζετ, ή μια πρωταγωνίστρια στο Champions League; Πόσοι από τους παίκτες που υποτίθεται ότι έχει τώρα στο στόχαστρό του ο Παναθηναϊκός θα είναι πραγματικοί στόχοι, αν η ομάδα φύγει από την Euroleague; Μιλάμε για τα ονόματα που έχουν ακουστεί σαν αυτά του Γουόλκαπ, του Χέρμανσον, του Γκεντράιτις και του Νόκο (ο ένας της Ζαλγκίρις, οι άλλοι τρεις της Άλμπα Βερολίνου). Στον ΠΑΟ που θα έπαιζε στην Euroleague, θα έρχονταν σίγουρα. Σε μια πράσινη ομάδα επιπέδου Champions League, θα σκεφτούν διαφορετικά. Δεν υπάρχει παίκτης που να διαλέξει BCL αντί Euroleague, εκτός βέβαια αν αμειφθεί… υπεράνω της αξίας του. Ωστόσο η συγκεκριμένη πολιτική δεν υφίσταται στον φετινό Παναθηναϊκό.

Λογικά ο όποιος αρχικός σχεδιασμός έχει αρχίσει από το ελληνικό στοιχείο, ώστε να κερδηθεί κάποιος χρόνος για τους ξένους παίκτες. Η αναμονή, ωστόσο, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, αφού αν παραμείνει ο ΠΑΟ στο ‘μετέωρο βήμα του πελαργού’ και παλαντζάρει ανάμεσα στις δυο διοργανώσεις, δεν θα τον περιμένουν οι παίκτες για τους οποίους θα εκδηλώσει ενδιαφέρον. Το μπαλάκι έχει περάσει στην μεριά του Παναθηναϊκού. Αυτός πρέπει να τρέξει τις εξελίξεις για να ξεκαθαρίσει κυρίως το αγωνιστικό πλαίσιο της επόμενης χρονιάς.

Είπαμε, δεν είναι όπως οι προηγούμενες σεζόν που ο Παναθηναϊκός μπορεί να φώναζε και να απειλούσε, αλλά όλοι ήξεραν ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς θα αγωνιζόταν στην Euroleague. Τώρα είναι υποχρεωμένος να διαλέξει το δρόμο του. Κι αν πιστέψουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα από την Τρίτη το απόγευμα και μετά, στο ‘πράσινο στρατόπεδο’ συνειδητοποίησαν ότι η Euroleague παραμένει μονόδρομος.