Όταν στη Βαλένθια είδα τον… Μπαμπατούριστ
Ο Μπαμπαγκίντα είχε αρχίσει από κάποιο σημείο και μετά τη δεύτερη σεζόν του στο λιμάνι, να καθυστερεί στις προπονήσεις, να τον παίρνει ο ύπνος ακόμα και σε αποστολές και να μην σηκώνεται στην ώρα του για πρωινό. Αλλά αυτή είναι απλά και μόνο μία λεπτομέρεια από όσα θυμάται και καταγράφει με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Παντελής Διαμαντόπουλος, στο Ήμουν Μέσα του Contra.gr.
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος, έχοντας ζήσει από κοντά τόσες και τόσες θερινές προετοιμασίες του Ολυμπιακού, επιλέγει να μοιραστεί με τους αναγνώστες του Contra την απίθανη καλοκαιρινή ιστορία της απόκτησης του Αρούνα Μπαμπαγκίντα από τους πρωταθλητές Ελλάδας.
«Τόσες προετοιμασίες έχεις πάει, γράψε μας μια ιστορία» μου είπε ο «καπιτάνο» του Contra Βαγγέλης Αρναούτογλου και δε μπορούσα να του χαλάσω χατίρι. Ένα καλοκαιρινό δωράκι να το κάνω, σε ένα site που εργάζονται καλοί φίλοι και εξαιρετικοί δημοσιογράφοι. Και επειδή θέλω πραγματικά να το απολαύσετε θα την πιάσω από την αρχή την ιστορία, με κάθε λεπτομέρεια και σας προτείνω να την διαβάσετε αραχτοί σε μια ξαπλώστρα μιας και τούτη την εποχή στο δηλητηριασμένο ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο ιστορίες από το παρελθόν μπορούν να μας κάνουν να γελάμε και λίγο. Πάμε λοιπόν…
Αύγουστος στην Ισπανία…
Θα ξεκινήσω την ιστορία ένα χρόνο πίσω για να σας βάλω για τα καλά στην ουσία! Ο Ολυμπιακός την δεκαετία των 00’s είχε αρχίσει να περνάει καλά στην Ισπανία το κατακαλόκαιρο. Μετά τα τρεξίματα του Ιουλίου στο Ζέεφελντ, η ομάδα προτιμούσε την Ιβηρική και την συμμετοχή της σε διαφόρων ειδών τουρνουά. Να, για παράδειγμα, θυμάμαι σαν τώρα το 2004, να με φωνάζει ο Θόδωρος Νικολαΐδης στο γραφείο του και να μου λέει «θα μείνεις για τους Ολυμπιακούς αγώνες ή 15 μέρες στην Ισπανία με τον Ολυμπιακό;» Αποφάσισα χωρίς σκέψη. Πρόλαβα να πάρω μια μικρή γεύση Ολυμπιακών αγώνων (Ελλάδα- Πουέρτο Ρίκο μπάσκετ στο κλειστό του Ελληνικού) και την επόμενη μέρα, δρόμο. Πρώτα μια εβδομάδα Βαλένθια για προπονήσεις και φιλικό με την Λεβάντε. Μετά οχτώ μέρες στο Μπιλμπάο και ματς με την Αθλέτικ. Εκεί άλλωστε έγινε ένα φιλικό όπου έσμιξαν οι κορυφαίοι -κατά τη γνώμη μου- προπονητές στην ιστορία του Ολυμπιακού. Μπάγεβιτς και Βαλβέρδε. Στο τέλος εκείνου του μήνα πήγαμε και στο τουρνουά «Αίτνα» του Παλέρμο με την …δίκη των Τζιοβάνι- Καστίγιο λόγω της τσίχλας στο κεφάλι του Ντούσκο!! Τέλος πάντων, άλλες ιστορίες αυτές, μη τα μπερδεύουμε. Το επόμενο καλοκαίρι λοιπόν (2005) ξανά τα ίδια. Και επειδή θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, ήταν και λίγο άδικο να «τρώω» το Ζέεφελντ και να χάνω τα καλά φιλικά, μου «’χε γυρίσει το μάτι» λοιπόν και πήγαινα και στα ματσάκια προετοιμασίας, καθυστερώντας απλά κάποιες μέρες την άδειά μου. Δημοσιογράφοι ελάχιστοι και φυσικά όλοι αυτοί που εμφανίζονται τώρα και επικοινωνούν εκ μέρους του Ολυμπιακού, δεν ήξεραν καν που πέφτει ο Πειραιάς και τι χρώματα φοράει η ομάδα. Σημεία των καιρών…
Ωραίοι τύποι…
Βέβαια, ομολογώ ότι είχα δυο μεγάλα πλεονεκτήματα. Το πρώτο ήταν ότι έπαιζα ποδόσφαιρο και οι παίκτες το ήξεραν, οπότε δε τολμούσαν να με δουν μειονεκτικά όπως άλλους συναδέλφους μου (δε το ‘χουν και σε τίποτα πιστέψτε με). Το δεύτερο, ήταν, πως δεν ήμουν καθημερινός ρεπόρτερ ομάδων ποδοσφαίρου (ποτέ δε το ήθελα γιατί γνώριζα ακριβώς την καθημερινότητά τους). Συνεπώς, ήξεραν πως μπορούσαν να μου μιλήσουν ελεύθερα. Σε μια προετοιμασία στο Ζέεφελντ ήμουν μαζί με Ολυμπιακό και ΑΕΚ, συζήτησα με ποδοσφαιριστές και των δυο ομάδων πράγματα που δε μπορούν καν να περάσουν από το μυαλό του οπαδού ή του ρεπόρτερ για το πως σκέφτεται ένας παίκτης. Τέλος πάντων. Από την στιγμή που δε μιλούσαμε μόνο για τις δουλειές μας, ήταν αυτομάτως η απόδειξη απόλυτου σεβασμού για όλους. Και ξεγνοιασιάς και εμπιστοσύνης! Και όταν μιλάγαμε για ποδόσφαιρο, το κάναμε διαφορετικά. Κάποιες φορές λοιπόν, για να σπάμε και πλάκα κάναμε αναλύσεις παικτών και ομάδων. Και έπεφτε πολύ γέλιο. Αύγουστος 2005. Ξανά στην Ισπανία, μετά από το… αυστριακό μαρτύριο! Πρώτα νότια, στο Χερέθ για τουρνουά 45 λεπτών. Δύο ήττες για τον Ολυμπιακό. Οι βασικοί των «ερυθρολεύκων» ηττήθηκαν 1-0 από τη Σεβίλλη, ενώ οι «ρεζέρβες» 4-2 (1-1 στα 45’) στη διαδικασία των πέναλτι από την οικοδεσπότρια Χερέθ. Καλά πάταγε η ομάδα, ο Σόλιντ είχε αρχίσει να δουλεύει την επίθεση με Οκκά, Κωνσταντίνου, Καστίγιο, Καφέ, Τζόρτζεβιτς, Μάριτς, Κυριάκο. Είχε δουλίτσα μη νομίζετε, εξάλλου μόλις είχε αποχωρήσει ο Τζιοβάνι και κυρίως εμφανίστηκε ένας άγνωστος ποδοσφαιριστής που έδειχνε να είναι λίγο έξω από τα νερά του, αλλά να θέλει να «καταπιεί» όλο τον κόσμο του. Το όνομά του , Γιάγια Τουρέ… Επόμενος σταθμός; Βαλένθια…
Το… καραούλι των παικτών
Βρισκόμουν στο δωμάτιό μου. Χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη είναι δυο ποδοσφαιριστές με πολλή όρεξη για πλάκα. «Έλα θα ‘ρθεις προπόνηση;» με ρωτάνε και απαντάω καταφατικά. «Έστειλε ο πρόεδρος έναν παίκτη, περιμένουμε να μας πεις» μου είπαν και ξεκαρδίστηκαν. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι γενικά στις συζητήσεις μου με ποδοσφαιριστές μεταξύ σοβαρού και αστείου ήμουν πολύ αυστηρός, δύσκολα αποθέωνα κάποιον, οπότε για να μου πουν κάτι τέτοιο, είχα καταλάβει ότι περίμεναν να πάρω φόρα και να …αλλάξω φώτα. Δε θέλησαν να μου πουν κάτι περισσότερο, αρκέστηκαν στο «έλα και θα δεις», ούτε και εγώ είχα πρεμούρα, εξάλλου σε κανά δίωρο θα ήμουν στο προπονητικό κέντρο της Βαλένθια. Όπως κι έγινε, μόνο που αυτή τη φορά (αξέχαστη στιγμή) πέντε- έξι παίκτες είχαν καθίσει ακριβώς στο σημείο που μπαίναμε στο γήπεδο και έκαναν -και καλά- διατάσεις. Σε εμένα είχαν στήσει καραούλι για να δουν -όπως μου αποκάλυψαν μετά- την πρώτη μου αντίδραση. Μπαίνω, τους βλέπω, γελάνε, στρίβω το κεφάλι και βλέπω έναν κοντούλη Νιγηριανό με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, τα χέρια αμήχανα σταυρωμένα στο στήθος να περιμένει να αρχίσει το τρέξιμο. Ο Αρούνα Μπαμπαγκίντα ήταν στην προπόνηση του Ολυμπιακού και εγώ για να είμαι ειλικρινής είπα δεύτερη φορά στον εαυτό μου σε προετοιμασία «όποιος θέλει παίζει σε αυτή την ομάδα». Η πρώτη ήταν για τον Αλέκο Τάτση, όταν δυο χρόνια πριν στο Ζέεφελντ είχε πατήσει τη μπάλα σε άσκηση «γλειψίματος με το εσωτερικό» και είχε πέσει κάτω. Όταν η προπόνηση τελείωσε, ο Σόλιντ ενημέρωσε ότι θα τον δοκιμάσει στο τουρνουά. Η ιστορία απλή: Ο Σέλουκ (διάσημος ατζέντης) κλείνοντας την δουλειά με τον Τουρέ ζήτησε από τον Σωκράτη Κόκκαλη να πάρει και τον Μπαμπαγκίντα. Δε κόστισε και κάτι, συνεπώς δεν υπήρχε και λόγος να μην περάσει τα… δοκιμαστικά του Νορβηγού κόουτς. Και εκεί αποφασίζουν όλα τα… άστρα (που λένε και οι γκόμενες) να συμμαχήσουν υπέρ του συμπαθέστατου Μπάμπα!
“Ρε μαλάκες τι κάνει;”
Το ιστορικό τουρνουά «neranja» φιλοξένησε τότε τρεις ομάδες. Τη γηπεδούχο Βαλένθια, τον Ολυμπιακό και την Ουντινέζε. Οι Πειραιώτες θα έπαιζαν πρώτα με τους οικοδεσπότες (12/8), την επόμενη μέρα με τους Ιταλούς και την ώρα που θα αγωνίζονταν (παραμονή της Παναγίας) Βαλένθια- Ουντινέζε, ο Ολυμπιακός θα προσγειωνόταν στο «Βενιζέλος». Ο Κωνσταντίνου έβαλε το πρώτο γκολ και ο Τουρέ αφού πέρασε τη μισή ισπανική ομάδα, το δεύτερο. Ένα τέρμα είχε σημειώσει η Βαλένθια και στο τελευταίο τέταρτο και κάτι, μπήκε ο Μπαμπαγκίντα. Τρομερή πάσα του Γιάγια, ο Μπάμπα πέρασε και τον τερματοφύλακα και γκολ. Νικη 1- 3 κόντρα στη Βαλένθια και την επόμενη μέρα ήττα 4- 2 από την Ουντινέζε. Ο Σόλιντ έκανε αλλαγές, δοκίμασε τρεις πίσω με Βάλλα – Σούρερ- Κουλουχέρη (με Πατσατζόγλου- Μπουλούτ τις δυο πλευρές) και οι Ντι Νατάλε (χατ τρικ), Ιακουίντα, τον τιμώρησαν. Μόνο που ο Μπαμπαγκίντα είχε βάλει και τα δυο γκολ, με δόση βοήθειας (πάντα) από Τουρέ! Μέσα στα αποδυτήρια, οι παίκτες είχαν στήσει πηγαδάκι «ρε μαλάκες τι κάνει αυτός;» Την ίδια ώρα, ο Θόδωρος Νικολαΐδης μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν τελικά μείνει ο παίκτης. Δεν είχα ρωτήσει κανέναν. Ούτε τον Σόλιντ, ούτε κάποιον από την ομάδα. Δε χρειαζόταν. Αυτό που είπα στον κυρ Θόδωρο ήταν όλη η ουσία: «Κυρ Θόδωρε, πρώτον τον έστειλε ο Κόκκαλης. Δεύτερον και κυριότερο σε 24 ώρες έβαλε τρία γκολ σε Βαλένθια, Ουντινέζε και τον είδε ο κόσμος. Και ο περιπτεράς να ήταν θα έμενε». Αυτή ήταν η αλήθεια, απλά προσωπικά δεν είχα ξεγελαστεί. Το βράδυ κάποιοι ποδοσφαιριστές μου είπαν «λες να βγει φονιάς;» τους απάντησα «είναι τεμπέλης». Έβαλαν τα γέλια επειδή αυτό περίμεναν να ακούσουν και ανταπάντησαν «τεμπέλης αλλά τα στάζει». Τους είπα «για την ηλικία του είναι απαράδεκτο το ότι δε κουνιέται όταν η ομάδα αμύνεται. Στο Καραϊσκάκη ο κόσμος θα τον αποθεώνει και εσείς θα βρίζετε από μέσα σας». Μετά από μήνες μου έστελναν μηνύματα «εσύ τα λεγες και εμείς οι βλάκες γελάγαμε»! Η ιστορία με δικαίωσε, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο καλοσυνάτος Μπαμπαγκίντα είχε κάνει κάτι, που δεν έχει κάνει άλλος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Πήγε για δοκιμή, έβαλε τρια γκολ σε 24 ώρες και δημιούργησε προσδοκίες που δεν είχε δείξει ούτε καν στην προπόνηση. Ο παίκτης που έλαμψε τότε για εμένα ήταν ο Τουρέ και έκανε μπαμ ότι τα έδωσε όλα να βοηθήσει και τον… ομόσταυλό του, πελάτη του Σέλουκ.
Για όσους δε ξέρουν…
Ο Μπαμπαγκίντα είχε αρχίσει από κάποιο σημείο και μετά τη δεύτερη σεζόν του στο λιμάνι, να καθυστερεί στις προπονήσεις, να τον παίρνει ο ύπνος ακόμα και σε αποστολές και να μην σηκώνεται στην ώρα του για πρωινό. Το αποκορύφωμα ήταν ότι επέστρεψε σχεδόν δύο εβδομάδες μετά την προγραμματισμένη επιστροφή των πακτών από την χριστουγεννιάτικη άδεια. Έπρεπε να γυρίσουν στις 29 Δεκεμβρίου και εκείνος εμφανίστηκε στον Ρέντη στις… 11 Ιανουαρίου! Ο Σόλιντ τού έκανε πλάκα και όταν τον ξαναείδαν στον Ρέντη, τον πήρε από το χέρι για να τον… ξανασυστήσει σε όλη την ομάδα λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «έχουμε έναν νέο παίκτη, τον Μπαμπατούριστ»! Το χαμόγελο δε το άφησε ποτέ ο Νιγηριανός. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε κανείς να του κρατήσει κακία, γιατί πραγματικά ήταν καλό παιδί. Πρώτος στην πλάκα και την καλοσύνη και υπόδειγμα τον πρώτο χρόνο (με γκολ στο Τσάμπιονς Λίγκ στο 1- 4 με τη Λυόν). Το 2007 κρίθηκε «λίγος», έφυγε με δυο πρωταθλήματα και ξεκίνησε την περιπέτειά του σε Κύπρο (πήγε καλά στον Απόλλωνα), Κουμπάν, Μάιντζ, Φίτεσε, Κάπφεμπεργκ και Μάλτα. Το ότι βρέθηκε μικρός στην Μασία και έβαλε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα σε ένα φιλικό στην Ιαπωνία (πλέον παίζει στους παλαίμαχους των Καταλανών) και είχε μάνατζερ τον Σέλουκ (που του έφτιαχνε διετή κλειστά παρακαλώ συμβόλαια) έφταναν να του χαρίσουν κάποια συμβόλαια. Πραγματικά όμως όλα τα αστέρια είχαν μαζευτεί από πάνω του εκείνο τον Αύγουστο στην Βαλένθια. Και δίπλα του ένα πολύ φωτεινό. Ο Γιάγια Τουρέ! Καλό καλοκαίρι…
