Όταν ο Ντόντσιτς οργίασε απέναντι στον Ολυμπιακό

Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Δεκεμβρίου του 2017 και ο Ολυμπιακός υποδεχόταν στο ΣΕΦ τη Ρεάλ Μαδρίτης των πολλών απουσιών και προβλημάτων, στην επανεμφάνιση του Βασίλη Σπανούλη στην Ευρωλίγκα έπειτα από τον τραυματισμό του. Οι προερχόμενοι από το Final Four της Κωνσταντινούπολης ‘ερυθρόλευκοι’ φλέρταραν με την κορυφή της regural season, οι δε Μαδριλένοι πάλευαν να μείνουν στην οκτάδα, εξαιτίας των μπόλικων ατυχιών τους. Μπροστάρης σε εκείνη την προσπάθεια της ‘βασίλισσας’ να μην χάσει το τρένο των playoffs, ο 18χρονος Λούκα Ντόντσιτς. Έχοντας πρωταγωνιστήσει στο Ευρωμπάσκετ του περασμένου καλοκαιριού, οδηγώντας με απίθανες εμφανίσεις μαζί με τον Γκόραν Ντράγκιτς τη Σλοβενία μέχρι το χρυσό μετάλλιο, ο Ντόντσιτς είχε πια ένα πυρηνικό όπλο να συνοδεύει το εξωπραγματικό ταλέντο και την ενθουσιασμό του: την αυτοπεποίθηση.

Επτά μήνες πριν, στο Final Four της Κωνσταντινούπολης το οποίο είχα παρακολουθήσει από κοντά, ο ευρισκόμενος ήδη στη δεύτερη σεζόν του στη διοργάνωση Ντόντσιτς ήταν φανερό ότι ήταν αγχωμένος. Στο παιχνίδι του, στον τρόπο που κινούταν στο γήπεδο, στις εκφράσεις του προσώπου του, αφού το χαμόγελο σήμα-κατατεθέν σπάνια εμφανιζόταν. Και ποιος μπορούσε να τον αδικήσει; Μιλάμε για ένα παιδί 17 χρονών τότε, που βρέθηκε να παίζει σε ημιτελικό Ευρωλίγκας. Όπως φάνηκε όμως στο Ευρωμπάσκετ, η εμπειρία αυτή του έκανε καλό και τον βοήθησε να ‘ψηθεί’, με την άγνοια κινδύνου που απέκτησε και βγάζει πλέον στο ΝΒΑ, να ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο εκείνο το βράδυ στο ΣΕΦ.

Έχοντας ήδη το παράσημο του πρωταθλητή Ευρώπης, γνωρίζοντας πως δύσκολα θα μείνει άλλη χρονιά στην Ευρώπη, ο Ντόντσιτς ήταν αποφασισμένος να φύγει από την ήπειρο πρωταθλητής και σε συλλογικό επίπεδο.

Ελλείψει Γιουλ, ο Σλοβένος ήταν ο κύριος δημιουργός και εκφραστής των επιθέσεων της Ρεάλ Μαδρίτης και όσα έκανε ήταν μαγικά. Έπαιξε σχεδόν 38 λεπτά (ο αγώνας είχε πάει στην παράταση) και ήταν ο βασικός λόγος που η Ρεάλ γύρισε από διψήφια διαφορά, στέλνοντας το παιχνίδι στο έξτρα πεντάλεπτο (με τελικό σκορ 92-83 υπέρ του Ολυμπιακού).

Το ρεπερτόριο που ξεδιπλώνει στα παρκέ του ΝΒΑ ως παίκτης των Μάβερικς, ήταν ήδη εκεί, σε πιο άγουρη μορφή. Τα παλαβά τρίποντα εκτός ισορροπίας, οι διεισδύσεις και τα χορευτικά που οδηγούσαν σε γκολ-φάουλ, οι ασίστ δείγμα σπάνιας ευφυΐας, τα ριμπάουντ λες και είναι ψηλός, η αστείρευτη ενέργεια και φυσικά η άγνοια κινδύνου που προδίδεται και από το μόνιμο χαμόγελό του.

Οι 33 πόντοι που έβαλε, με 8 στα 12 δίποντα(!) και 4/9 τρίποντα, παρέα με τις 4 ασίστ, τα 6 ριμπάουντ και το 1 κλέψιμο, ανάγκασαν όσους βρισκόμασταν στις εξέδρες του ΣΕΦ να τον χειροκροτήσουμε και να καταλάβουμε ότι εκείνη ήταν η τελευταία φορά που τον βλέπαμε στα μέρη μας. Φεύγοντας από το Φάληρο, οι περισσότεροι σχολιάζαμε την μοναδική παράσταση του Σλοβένου και όχι την σημαντική νίκη του Ολυμπιακού.

Ο Ντόντσιτς, στα 18 του, ολοκλήρωσε τον αγώνα με ράνκινγκ 36, την ίδια στιγμή που ο σημερινός ηγέτης της Ρεάλ, Φακούντο Καμπάτσο, περιοριζόταν σε 17 λεπτά συμμετοχής και την αξιολόγηση στο -3. Ο αέρας που είχε, η άνεση στις κινήσεις, η τρομακτική αυτοπεποίθηση και η στόφα του ηγέτη, θα ήταν εξωπραγματικά ακόμα και για έναν έτοιμο παίκτη, πόσο μάλλον για έναν ξανθό δίμετρο αθλητή που μόλις είχε αποχαιρετήσει την εφηβεία και είχε ακόμη σπυριά στο πρόσωπο.

Οι υπόλοιποι παίκτες έπαιζαν, όσο ο Ντόντσιτς χόρευε στο παρκέ στο δικό του τέμπο, με κανέναν ερυθρόλευκο να μην μοιάζει ικανό να τον σταματήσει.

Η άνοιξη του 2018, βρήκε τον Ντόντσιτς πρωταθλητή Ευρώπης, MVP της κανονικής περιόδου και του Final 4 και νούμερο 3 στο ντραφτ του NBA, ενώ φέτος, ως ρούκι της χρονιάς, βάζει πλώρη ακόμα και για MVP.

Για όσους ήμασταν εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ στο ΣΕΦ, τίποτα από τα παραπάνω δεν κάνει εντύπωση.