Όταν η Αγγλία νίκησε (ξανά) στα πέναλτι
Ο Λευτέρης Ελευθερίου βρέθηκε στην τελευταία νίκη της Αγγλίας σε πέναλτι για κάποια μεγάλη διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 κόντρα στην Κολομβία, και διηγείται τι συνέβη στις κερκίδες του 'Λουζνικί' εκείνο το απόγευμα, με έναν Ονδουριανό, έναν Ουρουγουανό, έναν Κουβανό, ένα Αργεντινό κι έναν Βενεζουελάνο. Και τον Χάμες Ροντρίγκες.
Στον παράλληλο χωροχρόνο του Contra.gr, η Αγγλία είναι έτοιμη να παίξει τον ημιτελικό με τη Γερμανία και να βάλει ταφόπλακα από αλουμίνιο στα φαντάσματα του 1970 και του 1990, που ξεμυτίζουν καθ’ εκάστην για να ταλανίσουν τα ‘τρία λιοντάρια’. Η αφεντομουτσουνάρα μου, ωστόσο, βρέθηκε την Τρίτη 3 Ιουλίου 2018 στο ‘Spartak Stadium’ και είδε την Αγγλία να νικάει την Κολομβία στα πέναλτι, στο παιχνίδι για τη φάση των 16 του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ρωσίας.
Η αποστολή δύο ή τριών κειμένων για μία αθλητική εφημερίδα δεν ήταν, βεβαίως, η αιτία που βρέθηκα εκεί, αλλά με την επίγνωση ότι η προτεραιότητα των ταξιδιών στο εξωτερικό πρέπει να είναι ο αθλητικός τουρισμός, ήταν καταπληκτικό που μπορούσα να χρησιμοποιώ το λάπτοπ κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών. Βεβαίως, στα γραφεία το αναθεμάτισμα πιθανολογώ ότι πήγαινε… σύννεφο: δύο μέρες πριν ήμουν στο ματς της Ρωσίας με την Ισπανία, στο ‘Λουζνικί’, το οποίο επίσης κρίθηκε στα πέναλτι.
Όποτε έπαιζε η Αγγλία για δύο δεκαετίες, έχανε στα πέναλτι: τον ημιτελικό του ’90 με τη Δυτική Γερμανία για το Παγκόσμιο Κύπελλο, του ’96 στο Euro, το 1998 με την Αργεντινή στη Γαλλία, το 2004 και το 2006 με την Πορτογαλία σε Παγκόσμιο Κύπελλο και Euro αντιστοίχως, το 2012 με την Ιταλία στα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αυτές οι 6 φορές ήταν ποδοσφαιρικά μνημεία, συν τις διάφορες ιλαροτραγικές στιγμές που είχαν ζήσει τα ‘τρία λιοντάρια’ σε όλες αυτές τις διοργανώσεις.
Το χειμώνα του 2007 είχα ρωτήσει τον Πολ Σίπραϊτ, τον υπεύθυνο των σχολών παγκοσμίως της Άρσεναλ, η οποία θα συνεργαζόταν σε επίπεδο ακαδημιών στην Ελλάδα, δημιουργώντας 11 ακαδημίες ποδοσφαίρου με γενικό υπεύθυνο τον Κριστόφ Βαζέχα (πώς να πήγε αυτό άραγε;) γι’ αυτήν την ‘κατάρα’ και παρ’ ότι απάντησε “στα πέναλτι όλα μπορούν να γίνουν”, επανέλαβα την ερώτηση, μήπως έδινε μια εξήγηση στο πρακτικό κομμάτι, διότι ακόμα και τότε το φορτίο έμοιαζε τόσο βαρύ που δεν χρειαζόταν να περιμένεις τον ‘πανενκισμό’ του Αντρέα Πίρλο για να τον προσθέσεις στο ‘Ολιμπίνσκι’ του Κιέβου. Υπήρχε, ωστόσο, μία φορά που η Αγγλία νίκησε στα πέναλτι: ήταν ο προημιτελικός με την Ισπανία το 1996 στο ‘Γουέμπλεϊ’. Πηγαίνοντας στον ημιτελικό με τη Γερμανία του Μπέρτι Φογκτς, μία ομάδα με ένα ρόστερ που δεν θύμιζε σε κάτι καλοκουρδισμένη μηχανή (αλλά ήταν, Θεέ μου πώς ήταν), έμοιαζε να έχει απαλλαχθεί από ένα βάρος. Και ήταν το φαβορί.
Πέρασαν 22 χρόνια κι η γραμμή στην οποία στηριζόταν όποια γνώση ήταν ότι στη ζωή, άρα και στο ποδόσφαιρο ως πιο πειστική μικρογραφία της, όλα αλλάζουν είτε με το αφοριστικό ρηθέν “όλα πρέπει να αλλάξουν για να μείνουν ίδια” είτε με το “όλα πρέπει να μείνουν ίδια για να αλλάξουν”, εκτός του να νικήσει η Αγγλία στα πέναλτι. Με τον Σπύρο, που υποδεχόταν τα κείμενά μου στο γραφείο, είχαμε βρεθεί να κάνουμε πλάκα ακόμα και για ήττα της Κ21 σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα πέναλτι. Πηγαίνοντας στην παράταση του ματς με την Κολομβία, υπήρχε εκείνο το αμυδρό μειδίαμα του ανθρώπου που θα βρισκόταν μπροστά σε κάτι μοναδικό, αν και επαναλαμβανόμενο: την ήττα από την άσπρη βούλα. Έτσι θα δικαιολογούνταν και τα τρανταχτά χαχανητά με το ‘Three Lions’, το τραγούδι που μιλάει για το ποδόσφαιρο που γυρίζει σπίτι και ήταν ένα επικό βίντεοκλιπ, το οποίο έπαιζαν τα μάτριξ του γηπέδου της Σπαρτάκ Μόσχας.
Σε αντίθεση με το παιχνίδι της Ρωσίας, όπου μου έκαναν δύο φορές παρατήρηση για καταγραφή εικόνων από το κινητό και τη δεύτερη απείλησαν να μου το πάρουν (αν και ήταν εκείνη η φορά που το είχα σηκώσει σαν να καταγράφω, αλλά δεν κατέγραφα), ήμουν πολύ κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Τόσο, που στην αρχή ένιωθα ότι είχε γίνει λάθος. Είχα κάνει αίτηση από καιρό στη FIFA, για το συγκεκριμένο ματς (ανεξαρτήτως ομάδων), όπως και για το πρώτο της φάσης των 16 στο ‘Λουζνικί’, αλλά κι εκείνο της 6ης Ιουλίου στο Νόφγκαρατ, τον 1ο προημιτελικό, δηλαδή, της διοργάνωσης. Λίγο πριν φύγω, είχα ‘χαλαστεί’, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος για κάτι τόσο αξεπέραστο, με την ήττα της Αργεντινής από τη Γαλλία στο ωραιότερο παιχνίδι της διοργάνωσης στην Πετρούπολη. Ο λόγος ήταν ότι με τα δύο γκολ του Έντινσον Καβάνι το βράδυ της ίδιας μέρας, η Ουρουγουάη είχε νικήσει 2-1 την Πορτογαλία και θα ήμουν στο παρατσάκ να δω Αργεντινή-Ουρουγουάη στη Ρωσία.
Ήμουν τόσο κοντά, που ο Χάμες Ροντρίγκες με τον Εστεμπάν Καμπιάσο και τον Χουάν Πάμπλο Άνχελ κάθονταν στην πρώτη σειρά πριν από τον αγωνιστικό χώρο, μόνο δύο κάτω από μένα. Το ματς ήταν βραδινό, οπότε βρέθηκα με το απίστευτο ρωσικό μετρό (του 1998 γεννηθέν) στη στάση ‘Ντασταϊέφσκαγια’, περιπλανήθηκα σχεδόν ασκόπως, κάτι που τώρα δεν επιτρέπεται, και βρέθηκα στην αίθουσα Τύπου του γηπέδου.
Ήδη, αυτό που με απασχολούσε ήταν αν θα έπαιζε ο Ροντρίγκες, γι’ αυτό όταν αντάμωσα με 4 Κολομβιανούς στο μετρό ήταν εκείνο που τους ρώτησα. Εκφράσαμε το σεβασμό μας για τον Χοσέ Πέκερμαν (αν και ακόμη υπάρχει αυτή η ελάχιστη πικρία για το γεγονός ότι έκανε αλλαγή τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε 20 λεπτά πριν από τη λήξη του προημιτελικού με τους Γερμανούς το 2006) και στην αίθουσα Τύπου, όποιος είχε διαπίστευση από χώρα της Νότιας Αμερικής υπέμενε στωικά το ‘μαρτύριο’ της ερώτησής μου για τη συμμετοχή του Ροντρίγκες. Μάλιστα, παρ’ ότι υπήρχαν κάποιοι που απάντησαν “όχι”, δεν μπορούσα να το αποδεχθώ. Έπρεπε να βρω κάποιον που θα απαντούσε “ναι”. Οπότε πήγαινε σχεδόν ανακυκλωτικά. Αν ρωτούσα κάποιον και μου απαντούσε αρνητικά, έπρεπε να βρω έναν άλλον που δεν ήξερε, ώστε να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον και να πάω παρακάτω. Δεν μπορούσε η ελπίδα να βασιστεί στον Ραδαμέλ Φαλκάο, τουλάχιστον όχι μόνο.
Πριν από το ματς, το ενδιαφέρον ήταν πολλαπλό. ‘Ραζ’ ή ‘ρας’ είναι το πρόθεμα που χρησιμοποιούν οι Ρώσοι για να αναδείξουν τα πολλά ανοιχτά μέτωπα (μεταφράζεται ως ‘φορά’) και ακριβώς αυτό συνέβαινε. Δύο Ρωσίδες δημοσιογράφοι, κάποιες εθελόντριες και ο Άλντο Σερένα, ο Ιταλός επιθετικός -κυρίως- της Ίντερ που μας επισκέφθηκε ως εκπρόσωπος της Mediaset. Ένας από τους ποδοσφαιριστές που έχασαν πέναλτι στον ημιτελικό του ’90 με την Αργεντινή στο ‘Σαν Πάολο’. Αν αυτός δεν ήταν οιωνός για το τι επρόκειτο να γίνει το βράδυ, τότε τι; Δύο Μαλαισιανοί, αδέλφια, φορούσαν τις εμφανίσεις Αγγλίας και Κολομβίας και όταν τους ζήτησα να τους φωτογραφήσουν και τους δήλωσα Έλληνας, ο ένας από τους δύο, σαν αρκουδάκι της αγάπης, αναφώνησε: “Ωωωωω Σαντουρίνηηη”.
Στη σειρά που βρισκόμουν κάθονταν ένας Ονδουριανός δημοσιογράφος, που έμοιαζε αρκετά με τον Βασίλη Αυλωνίτη στη ‘Σωφερίνα’, ένας Ουρουγουανός, ένας από την Κούβα, ένας Αργεντινός κι ένας από τη Βενεζουέλα. Δεν θα απορούσαν αν αστυνομικοί μάς συλλάμβαναν οποιαδήποτε στιγμή του παιχνιδιού.
Η Αγγλία ήταν η καλύτερη ομάδα, πολύ πιο άνετη και προηγήθηκε με το πέναλτι του Χάρι Κέιν. Οι Κολομβιανοί έπαιζαν λυσσαλέα, αλλά δίχως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή τους δεν ήταν δημιουργικοί. Δεν έκαναν φάσεις. Ούτε η Αγγλία έκανε κάτι αξιομνημόνευτο, όμως είχε το προβάδισμα, την τεχνική ανωτερότητα. Το παιχνίδι όδευε προς το τέλος του και με το που μπήκε στις καθυστερήσεις, ο Τζόρνταν Πίκφορντ έκανε την καλύτερη απόκρουση που έχω δει στη ζωή μου, στο σουτ του Ματέους Ουρίμπε.
Η φλόγα, όμως, δεν είχε σωθεί από το καντήλι. Η Κολομβία έμοιαζε με χαλασμένο ρολόι, όμως κι αυτό δύο φορές τη μέρα δείχνει τη σωστή ώρα. Επειδή είναι η Αγγλία, ήταν δυνατόν να φάει γκολ από κόρνερ έπειτα από μία καταπληκτική επέμβαση. Ο Χουάν Κουαρδάδο εκτέλεσε το κόρνερ και ο Γέρι Μίνα πήρε την κεφαλιά. Ο Κίεραν Τρίπιερ, στο δοκάρι, πήδηξε για να τη βγάλει. Η κραυγή που ακολούθησε καταχωρήθηκε στο σκληρό δίσκο της μνήμης, η οποία εκπληκτικά συχνά λειτουργεί ως φαντασία. Ο Ροντρίγκες, που ούτως ή άλλως τα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης λειτουργούσε ως οπαδός σε απόγνωση, κι οι υπόλοιποι σηκώθηκαν από το κάθισμά τους και ούρλιαζαν: η Κολομβία είχε ισοφαρίσει. Μπορούσες να καταλάβεις ότι το ποδόσφαιρο ήταν η στιγμή και ότι, πολύ περισσότερο από μία απέλπιδα προσπάθεια, οι ομάδες, ειδικά οι εθνικές, παραμένουν πιστές στο πλάνο τους περιμένοντας τη στιγμή.
Αν με ρωτάτε, η παράταση ήταν ένα μέρος του χρόνου που απλώς περνούσε. Το επιχείρημα της παράδοσης ήταν τόσο αδιάσειστο, που δεν ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, όταν ο Ντάνι Ρόουζ σούταρε λίγο έξω. Αναρωτήθηκα για νανοδευτερόλεπτα αν αυτός ο λήθαργος που σε βάζει η σιγουριά ήταν τόσο ισχυρός ώστε να αντέξει την αναπάντεχη εξέλιξη και έπειτα επέστρεψα στην ιδανική νιρβάνα.
Τα πέναλτι άρχισαν ιδανικά: ο Νταβίντ Οσπίνα απέκρουσε το σουτ του Τζόρνταν Χέντερσον. Ο Ουρίμπε, όμως, αμέσως μετά σούταρε στο δοκάρι. Όταν ο Κάρλος Μπάκα είδε τον Πίκφορντ να πιάνει το δικό του, εξοργισμένος αναρωτήθηκα ποιο ήταν το μερίδιο ευθύνης της Μίλαν σε αυτήν την εξέλιξη. Και με τον Έρικ Ντάιερ απέναντι στον Οσπίνα, ακόμα κι η δική μου φαντασία, τόσο πρόθυμη να αποδεχθεί το μαυροκωμικό στοιχείο, είχε δύσθυμα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα ευστοχούσε. Δεν μπορούσα, κατόπιν, να βρω χαρά ότι ήμουν πράγματι μέρος της ιστορίας: ότι ήταν η πρώτη φορά που η Αγγλία νικούσε στη διαδικασία των πέναλτι στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το πέπλο της μελαγχολίας κάλυψε τον αφράτο μοσχοβίτικο ουρανό. Έξω από το γήπεδο, ένας Άγγλος με τη στολή του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου έδινε συνέντευξη. Οι πανηγυρισμοί μου στα γκολ των Ίβαν Πέρισιτς και Μάριο Μάντζουκιτς στον ημιτελικό (σε ένα ματς που η Κροατία επίσης έμοιαζε νεκρή), θα με έβρισκαν σε ένα ελληνικό νησί με τον Νικόλα, μία περίπτωση hellraiser. Κάναμε χάζι από μία μπάρα με κάτι Άγγλους και Αγγλίδες που, καθισμένοι στις καρέκλες τους και περίμεναν την πρόκριση στον τελικό, ειδικά μετά το φάουλ του Τρίπιερ. Δεν έγινε, διότι ποτέ δεν γίνεται. Κι αν νίκησαν τελικά στα πέναλτι, ακόμα και η πραγματικότητα έχει τα όριά της.
