Ολυμπιακός-Πόρτο: Όταν το ΟΑΚΑ πήγε πέρα-δώθε

Την άνοιξη του 1997 θα θυμούνται όσα χρόια κι αν περάσουν στον Πειραιά. Στις 24 Απριλίου η ομάδα μπάσκετ νικούσε την Μπαρτσελόνα 73-58 και ανακηρυσσόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και ένα μήνα αργότερα, στο παλιό Καραϊσκάκη, έσπαγε μια κακοδαιμονία δέκα χρόνων, με τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό να στέφεται πρωταθλητής. Το 6-0 επί της Καβάλας είχε προκαλέσει πανζουρλισμό, ο αγωνιστικός χώρος γέμισε από παραληρούντες οπαδούς και όπως είχε γράψει εύστοχα το ΦΩΣ “μόνο η θάλασσα δεν κάηκε”.

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος έφερνε τον Ολυμπιακό στο ποδοσφαιρικό σαλόνι του τσάμπιονς λιγκ, μετά από μια δεκαετία. Όταν είχαν παίξει για τελευταία φορά οι “ερυθρόλευκοι” λεγόταν ακόμη Κύπελλο Πρωταθλητριών και είχαν αποκλειστεί (στον πρώτο γύρο της σεζόν 1987-88) από την πολωνική Γκόρνικ (1-1 στο Φάληρο σκόρερ ο Αλέξης Αλεξίου, ήττα με 2-1 στην Πολωνία, το γκολ με πέναλτι ο Γιώργος Κωστίκος).

Να νικήσει ο Ολυμπιακός στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης είχε από το 1983, όταν στον β’ γύρο, είχε νικήσει την Μπενφίκα 1-0, έχοντας ακόμη ένα χαμένο πέναλτι και δυο δοκάρια.

Όπως και να’ χει η επιστροφή στους κορυφαίους ήταν το θέμα του καλοκαιρού για τους Πειραιώτες του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Η Μοζίρ δεν ήταν δυνατόν να σταθεί εμπόδιο για την πρόκριση στους ομίλους, με το πρώτο ματς να τελειώνει 5-0 και να συστήνει επί της ουσίας στον κόσμο της ομάδας τον Σίνισα Γκόγκιτς. Όσοι μουρμούραγαν διάφορα για την ηλικία του, ή το όνομά του, πήραν εκείνο το βράδυ του Αυγούστου την καλύτερη απάντηση καθώς ο “Γκόγκας” έβαλε δυο γκολ και έδειξε με το καλημέρα ότι θα ήταν μια σπουδαία λύση στη φαρέτρα του Μπάγεβιτς, πλασιώνοντας ιδανικά τον Ίλια Ίβιτς και τον Αλέξη Αλεξανδρή.

Ο Μπάγεβιτς δεν είχε “χαλάσει” την επιτυχημένη συνταγή της προηγούμενης χρονιάς. Ο Ολυμπιακός είχε χτυπήσε φλέβα χρυσού με Τζόρτζεβιτς-Γεωργάτο από αριστερά, έβαζε τον Δημήτρη Μαυρογενίδη στη δεξιά πλευρά του Γιαννακόπουλου είχε βιρτουόζους παίκτες όπως ο Ίβιτς, ο Νινιάδης αλλά  και ο μέγιστος Βασίλης Καραπιάλης, γκολτζήδες σαν τους Αλεξανδρή-Γκόγκιτς και απλά προσέθετε κύρος με την προσθήκη του Ηλία Πουρσανίδη του καλού μπακ Μπόζινταρ Μπάντοβιτς και ενθουσιασμό με τον ταλαντούχο Πίτερ Οφορίκουε.

Ο Ολυμπιακός στον πρώτο του αγώνα σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Από αριστερά: Καραταΐδης, Τοχούρογλου, Βαρεσάνοβιτς, Ίβιτς, Ανατολάκης, Τζόρτζεβιτς (πάνω), Γιαννακόπουλος, Αλεξανδρής, Νινιάδης, Πασαλής, Γεωργάτος (κάτω)

Το μόνο που του χαλούσε τα σχέδια ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του Δημήτρη Ελευθερόπουλου στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος (εναντίον του Εθνικού) όταν ο νεαρός γκολκίπερ πάθαινε ρήξη χιαστού! Στη θέση του έμπαινε ο Κυριάκος Τοχούρογλου που είχε επιστρέψει από μια σεζόν στον Πανηλειακός. Καλός τερματοφύλακας, αλλά έπεφτε, επεφτε, έπεφτε και … το τέρμα έμοιαζε άδειο.

Ο Ολυμπιακός με συνολικό σκορ 7-2 (5-0 και 2-2) παίρνει πανηγυρικά το εισιτήριο για τους ομίλους της διοργάνωσης, μπαίνοντας σε έναν από τους 6 ομίλους (τότε το Τσάμπιονς Λιγκ γινόταν με 24 ομάδες) και αντιπάλους τη Ρεάλ Μαδριτης, την νορβηγική Ρόζεμποργκ και την Πόρτο.

Στις 17 Σεπτεμβρίου στο Ολυμπιακό Στάδιο είχε στηθεί μια μεγάλη γιορτή για την επιστροφή του Ολυμπιακού στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.Η Πόρτο που την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει μια εκπληκτική πορεία στους ομίλους (5 νίκες 1 ισοπαλία) αλλά είχε φάει τέσσερα γκολ στο Μάντσεστερ από τη Γιουνάιτεντ στα προημιτελικά και με μια λευκή ισοπαλία στον επαναληπτικό, έμενε εκτός προημιτελικών, ερχόταν με έπαρση.

Θυμάμαι τις δηλώσεις των Πορτογάλων πριν από το ματς, που εξέφραζαν σιγουριά για τη νίκη. Καλή ομάδα με παικταράδες όπως ο Μάριο Ζαρντέλ, ο Ρουι Μπάρος και ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς.

Στο ΟΑΚΑ δεν έπεφτε καρφίτσα. Πάνω και κάτω διαζώματα γεμάτα από κόκινα κασκόλ, ζέστη μεν, αλλά και πολύ πάθος. Καμιά φορά βλέπω το Ολυμπιακό Στάδιο άδειο και νομίζω ότι οι στιγμές που έχουμε ζήσει εκεί συνέβησαν … σε μια άλλη χώρα. Η θλίψη της άδειας εξέδρας είναι ακόμη χειρότερη σε αυτό το γήπεδο, όπου οι 60 και 70.000 θεατές σε ένα αγώνα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Τόσοι πολλοί μαζεύονται πλέον σε… πέντε ματς μαζί.

Ο Ολυμπιακός του Μπάγεβιτς που την επόμενη χρονιά θα έκανε μια σπουδαία πορεία φτάνοντας μέχρι τους “8” (και τα ιστορικά ματς εναντίον της Γιουβέντους) ήταν μια ομάδα που μάθαινε από αγώνα σε αγώνα. Είχε μέθοδο, καλές ιδέες και έβαζε μερικά σπουδαία γκολ. Αυτό του Στέλιου Γιαννακόπουλου μόλις στο έκτο λεπτό έχει μείνει στην ιστορία. Η αστραπιαία πάσα του Ίβιτς, το ζύγισμα της μπάλας από τον Στέλιο και η … οβίδα. Να το θυμηθούμε:

Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ακούστηκε ένα ωωω πριν από το γκοοολ και το ΟΑΚΑ κουνήθηκε λες και είχε γίνει σεισμός έξι ρίχτερ. Τρίβαμε τα μάτια μας αν ήταν αλήθεια, γιατί το να σουτάρεις από τόσο μακριά, με τόση αυτοπεποίθηση δεν το βλέπεις συχνά, ειδικά από Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ο Γιαννακόπουλος, όμως, ήταν ξεχωριστός. Είχε τρομερή αίσθηση του γηπέδου, απίθανα χτυπήματα με την μπάλα, καταπληκτικά ξεπετάγματα και ποδοσφαιρική ευφυία.

Ήταν γκολάρα, πως να το κάνουμε. Μόνο, που όταν μπήκε έμεναν 84 λεπτά. Στα δημοσιογραφικά θεωρεία η ερώτηση ήταν αν θα άντεχε ο Ολυμπιακός να κρατήσει το σκορ. Η αλήθεια ήταν ότι δεν κινδύνευσε σχεδόν καθόλου. Θυμάμαι μια απόκρουση του Τοχούρογλου και μια σωτήρια επέμβαση του Ανατολάκη. Γενικά οι Πορτογάλοι δεν περίμεναν ότι ο Ολυμπιακός θα τους βραχυκύκλωνε τόσο εύκολα.

Το βράδυ κύλησε με την ανάμνηση της βολίδας του Γιαννακόπουλου ζωντανή και μια ιστορία δεκαετιών ξεκινούσε για τον Ολυμπιακό. Το πρώτο βράδυ, έμοιαζε με το πρώτο αίμα…