Ολυμπιακός-Μίλαν: Ξορκίζοντας τον Κόντε

Χρόνια είχε να πανηγυρίσει μια τόσο σημαντική ευρωπαϊκή νίκη ο Ολυμπιακός. Και για χρόνια τον κυνηγούσε ένα φάντασμα, από εκείνο το βράδυ του Μάρτη, στο ΟΑΚΑ. Ένα βράδυ που αέρας λυσσομανούσε, που το ΟΑΚΑ σείστηκε όταν ο Γκόγκιτς σκόραρε με κεφαλιά και λύγισε στην ισοφάριση του Κόντε.

Εντάξει δεν είναι το ίδιο ο προημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ (του 1999) με το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου του Γιουρόπα Λιγκ, που έγινε την Πέμπτη στο Καραϊσκάκη. Δεν είναι και ίδιες οι εποχές.

Παρόλα αυτά το 3-1 επί της Μίλαν έχει μια αντίστοιχη σπουδαιότητα και σημειολογικά μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί σαν λύτρωση όσων (πριν από είκοσι χρόνια) είχαν υποστεί το σοκ του αποκλεισμού. Όχι τόσο των παικτών (που ναι μεν βιώνουν από πρώτο χέρι τη χαρά της νίκης, ή την απογοήτευση της ήττας, δεν … παίζουν, όμως, αιώνια) όσο των οπαδών της ομάδας, που έτυχε να παρακολουθήσουν (είτε στο γήπεδο, είτε από την τηλεόραση) και τους δυο αγώνες.

Προφανώς, δεν θα τους φύγει ποτέ το ‘γαμώτο’ για το γκολ, που πέτυχε (… στο 86) ο άλλοτε μέσος της Γιουβέντους και πρώην προπονητής της Τσέλσι στερώντας από την ομάδα τους την πρόκριση στα ημιτελικά, αλλά όταν στο μυαλό τους θα έρχεται το ιστορικό 3-1 της Πέμπτης, ένα χαμόγελο θα τα σκεπάζει όλα.

Έχουν χίλιους λόγους να αισθάνονται ευτυχείς οι “ερυθρόλευκοι” οπαδοί. Είδαν μια μεγάλη νίκη και μια από τις κορυφαίες προκρίσεις όλων των εποχών, έστω κι αν μιλάμε για την φάση των ’32’ του Γιουρόπα.

Το 3-1 κόντρα στη Μίλαν δεν είναι ένα σκορ, που συνηθίζεται όχι από τον Ολυμπιακό, αλλά και από αρκετές ευρωπαϊκές ομάδες. Όσο κι αν το μεγάλο κλαμπ του Μιλάνου δεν διανύει τα καλύτερά του χρόνια, δεν παύει να αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα brand names του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι η ομάδα που έχει αναδειχθεί περισσότερες φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης (7) μετά την Ρεάλ Μαδρίτης και αντιμετωπίζεται με τον προσήκοντα σεβασμό απ’ όλους τους αντιπάλους της.

Το 3-1 επίσης ήταν ένα από τα δυο … εφικτά σκορ, που βόλευαν τον Ολυμπιακό, για να προκριθεί. Το πρώτο ήταν το 2-0 και σε περίπτωση γκολ των Ιταλών, ερχόταν το 3-1 για να δώσει την πρόκριση. Αν η Μίλαν έβαζε κι άλλο, του Ολυμπιακού δεν του … έφτανε το 4-2. Θα ήταν καλύτερη στη διαφορά τερμάτων η ιταλική ομάδα. Με το 3-1, οι “ερυθρόλευκοι” ισοσκέλισαν το σκορ του αγώνα στο Μιλάνο και μέτρησε, εν συνεχεία η καλύτερη διαφορά τερμάτων που είχαν σε σχέση με τους Ιταλούς (5 έναντι 3). Το 4-2 όμως έδινε το εισιτήριο στη Μίλαν, στη σύγκριση των δυο ομάδων στα μεταξύ τους παιχνίδια.

Ούτε, βέβαια, το 2-0, ούτε το 3-1 ήταν σκορ που ο (πριν από το παιχνίδι) Ολυμπιακός τα είχε στο … χέρι του. Μια ομάδα που δεν έβαζε γκολ, που είχε συνδεθεί απευθείας με την “γκαντεμιά” (ή την ανικανότητα στο σκοράρισμα, για να μην τα εξηγούμε όλα με βάση τη μεταφυσική) μετατράπηκε σε μια άλλη, που ό,τι ήθελε το έπαιρνε, μέσα στο γήπεδο.

Το πίστευαν, αλλά πάνω απ’ όλα το πέτυχαν

Μιλώντας, πάντως, με τον Κώστα Φορτούνη στην εκπομπή του Sport24radio, ‘το 10 το κακό’ στους 103.3, κατάλαβα ότι οι περισσότεροι μέσα στην ομάδα το πίστευαν ακράδαντα.

Κι αυτή τη φορά, όλες οι κινήσεις του Μαρτίνς βγήκαν στο χορτάρι. Ο Φορτούνης μπροστά (!) από τον Γκερέρο, για να υπάρχει ένας ακόμη παίκτης που τρέχει, μαρκάρει, πιέζει στη μεσαία γραμμή, αλλά και ο Τοροσίδης δεύτερος σέντερ-φορ, όταν οι Ιταλοί μείωσαν σε 2-1. Το σχήμα λειτούργησε ιδανικά, ενώ ο “Τόρο” στην πρώτη του κίνηση σαν … επιθετικός κέρδισε το πέναλτι.

Ο προπονητής πιστώνεται ένα σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας. Έβαλε το κεφάλι του να σκεφτεί, ψάχτηκε αρκετά για να αξιοποιήσει πλήρως το ρόστερ του, έκανε τρικ για να μπερδέψει τον Γκατούζο. Πάνω απ’ όλα βλέπεις τον Ολυμπιακό και μετά από χρόνια, ομολογείς ότι είναι ομάδα προπονητή. Η ομάδα του Μαρτίνς.

Προφανώς σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται και τύχη. Η Μίλαν αστόχησε αρκετές φορές από πλεονεκτική θέση, ενώ στη φάση του 2-0 χρειάστηκε ιταλική παρέμβαση για να μπει το σουτ του Γκιλιέρμε στα δίχτυα. Σα να ξεπλήρωνε και η τύχη, ωστόσο, όσα στέρησε από τον Ολυμπιακό στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι, στη Σεβίλλη, εναντίον της Μπέτις.

Το Καραϊσκάκη σηκώθηκε στο πόδι και έγινε το γήπεδο, που αρκετές φορές, έχει σπρώξει την ομάδα του Ολυμπιακού σε υπερβατικές νίκες όπως αυτή. Ο κόσμος (όχι μόνο του Ολυμπιακού) έχει ένστικτο, ξέρει πότε μια ομάδα είναι έτοιμη και πότε όχι. Την Πέμπτη, οι φίλοι των ‘ερυθρολεύκων’ πείστηκαν περισσότερο από ποτέ στη φετινή σεζόν για τις δυνατότητες της ομάδας τους. Την είδαν να τρέχει ακατάπαυστα (ο Λεονάρντο Κούτρης, παραδέχθηκε ότι στο 25 ήταν ήδη … κουρασμένος αφού το παιχνίδι του θύμιζε περισσότερο αγώνα μπάσκετ), να δημιουργεί, να βάζει γκολ, να πετυχαίνει τον στόχο της. Δεν ήταν τυχαίο, ούτε παράλογο το ξέσπασμα μετά τη λήξη του αγώνα, η ομαδική εισβολή στον αγωνιστικό χώρο για την αποθέωση των πρωταγωνιστών.

Κι όσοι στα βάθη της καρδιάς τους είχαν ακόμη την γρατζουνιά του Κόντε, πήραν μια βαθιά ανάσα, χωρίς να πονέσουν. Αυτή τη φορά, ο Ολυμπιακός πέρασε κι οι Ιταλοί υποχώρησαν…