Οι δύο Σέρβοι με πατέρα σκόρερ που 'σκότωσαν' τη Σερβία

Μέχρι να εμφανιστεί ο Θάμπο Σεφολόζα και λίγα χρόνια αργότερα ο Κλιντ Καπελά, το ελβετικό μπάσκετ ήταν χαμένο στα βάθη του περασμένου αιώνα. Τα ματς του Άρη με την Πιγί τον Οκτώβριο του 1987 μπορεί να επαναφέρουν στη μνήμη των παλιότερων μια καλή επιθετική ομάδα με επικεφαλής τα αδέρφια Νταν και Μάικ Στόκαλπερ, όμως σίγουρα η Ελβετία δεν ήταν μια χώρα που ανέπτυξε το μπάσκετ, έστω κι αν η Βεβέ ήταν μια καλή ομάδα του Κυπέλλου Κόρατς στα 80s.

Προφανώς, το πείραμα των Λουγκάνο Σνέικς στην πρώτη Ευρωλίγκα του 2000-2001 το θυμούνται ελάχιστοι (ήταν η πρώτη ομάδα του κόουτς Ζάρκε Μαρκόφσκι, αλλά και του Μανουέλ Ράγκα τζούνιορ, γιου του θρυλικού Μεξικανού Μανουέλ "Μανόλο" Ράγκα, που έγραψε ιστορία με τη Βαρέζε, πριν εγκατασταθεί στην Ελβετία). Με ρεκόρ 3-7, τα "φίδια" (έγιναν αργότερα "τίγρεις") προφανώς δεν είχαν ποτέ ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας.

Πώς μας ήρθαν όλα αυτά για πρόλογο; Απλά, η Ελβετία έκανε το Σάββατο τη μεγαλύτερη έκπληξη των προκριματικών του Ευρωμπάσκετ '22, νικώντας τη Σερβία (για πρώτη φορά στην ιστορία της) με 92-90. Στη "φούσκα" του Έσπο της Φινλανδίας έγινε η μεγαλύτερη έκπληξη σε αυτά τα "παράθυρα". Οι Ελβετοί, που έχουν να παίξουν σε τελική φάση Ευρωμπάσκετ από το... 1955, έκαναν άνω-κάτω τον όμιλο, στον οποίο προηγούνται οι Γεωργιανοί του Ηλία Ζούρου (νίκησαν τη Φινλανδία με 91-85) με 3 νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Από μία νίκη έχουν πλέον Ελβετία, Σερβία και Φινλανδία. Μία θα μείνει εκτός των τελικών, που έχουν μετατεθεί για το 2022.

Το να νικήσει η Ελβετία τους Σέρβους, ακόμη κι αν αυτοί έπαιζαν με την 3η και την 4η ομάδα τους, δεν συνηθίζεται στο μπάσκετ. Πόσο μάλλον που το τελευταίο καλάθι του ματς και 34 από τους 92 πόντους των νικητών προήλθαν από τα χέρια δυο αδερφών που έχουν σέρβικη καταγωγή και ελβετικό διαβατήριο. Ο Μάρκο Μλάτζαν πάσαρε στον αδερφό του Ντούσαν, που πέτυχε το πιο σημαντικό σουτ της ιστορίας του ελβετικού μπάσκετ!

Τα δυο αδέρφια παίζουν μαζί και στην πρωτοπόρο του ελβετικού πρωταθλήματος, Sam Massagno (το Μασάνιο είναι προάστειο του Λουγκάνο), που μετράει ένα 4-1 στο ξεκίνημα της φετινής λίγκας. Δεν είναι ακριβώς τα αστέρια της εθνικής Ελβετίας, όμως φέτος βρίσκονται σε καταπληκτική κατάσταση. Ο Ντούσαν είναι πιο μεγάλος (34), έχει ύψος 1,96μ. και παίζει στο "3". Με την ομάδα του στο ελβετικό πρωτάθλημα έχει μ.ο 20.6π, 4.8ρ και 1.8ασ, ενώ στο ματς του Σαββάτου (με την εθνική) είχε 16π με 1/2 δίποντα, 3/5 τρίποντα και 5/4 βολές.

Ο αδερφός του, Μάρκο, είναι 7 χρόνια νεότερος (27) κι έχει ύψος 2,06μ., παίζει στο "4", σουτάροντας το ίδιο καλά από μακριά. Με τη Sam Massagno έχει φέτος 21.5π, 6ρ και 1.2ασ στο πρωτάθλημα, ενώ το Σάββατο απέναντι στους συμπατριώτες του, είχε 18π με 3/7 δίποντα και 4/4 τρίποντα.

Και οι δυο έχουν κάνει το γύρο της Ελβετίας, παίζοντας στις καλύτερες ομάδες της χώρας (Λουγκάνο, Φρίμπουργκ, Γενεύη) για να καταλήξουν μαζί στη Μασάνιο. Ο Ντούσαν έχει αγωνιστεί και στη Ραντνίσκι, ενώ ο Μάρκο πέρασε ένα φεγγάρι από την Ολίμπια.

Ο πατέρας τους ήταν 1ος σκόρερ στη Γιουγκοσλαβία

Το επίθετο Μλάτζαν, βέβαια, λέει κάτι σε όσους ασχολούνται με το μπάσκετ χρόνια. Κι ο Γιάννης Ψαράκης φρόντισε να θυμίσει ότι ο πατέρας των δυο αδερφών που "εκτέλεσαν" τη Σερβία, Μίλαν, ήταν μέλος της Ζαντάρ (και όχι μόνο).

Πράγματι, ο μπαμπάς Μλάτζαν, που γεννήθηκε το 1961 και είχε ύψος 1,91μ., ήταν ένας δεινός σουτέρ στα νιάτα του και τη σεζόν 1988-1989, φορώντας τη φανέλα της IMT Μπέογκραντ, είχε αναδειχθεί 1ος σκόρερ του (πολύ δύσκολου) γιουγκοσλάβικου πρωταθλήματος, έχοντας μέσο όρο 30.8π. Είχε αφήσει 2ο τον 23χρονο Ζάρκο Πάσπαλι που τότε έπαιζε στην Παρτιζάν (μ.ο 25.5π).

Με την ΙΜΤ και προπονητή τον Ντράγκαν Σάκοτα, ο Μλάτζαν κατέκτησε το 1987 και το Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας, όταν στον τελικό (κόντρα στην Ολίμπια του Γιούρι Ζντοβτς) σημείωσε 25 πόντους. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε στεφθεί πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας παίζοντας με τη Ζαντάρ, στην οποία είχε πάρει μεταγραφή το καλοκαίρι του 1986 (από την IMT). Εκεί βρήκε προπονητή τον Βλάντο Τζούροβιτς, τον τρομερό πλέι-μέικερ Πέταρ Πόποβιτς, τον Στόγιαν Βράνκοβιτς και τον Άριαν Κόμαζετς, στο ξεκίνημά του.

Ο θρίαμβος της Ζαντάρ στους τελικούς του 1986 έχει μείνει στην ιστορία. Αντίπαλός της ήταν η τρομερή Τσιμπόνα, που είχε πάρει δυο συνεχόμενες χρονιές το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με τον Ντράζεν Πέτροβιτς να δείχνει την τεράστια κλάση του. Η Τσιμπόνα, που είχε ακόμη τους Ντάνκο Τσβετίτσιανιν, Ζόραν Τσούτουρα, Μίχοβιλ Νάκιτς και προπονητή τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς, έμοιαζε το ακλόνητο φαβορί. Λέγεται ότι το 1-1 με τη νίκη της Ζαντάρ στην έδρα της δεν πολυσκότισε την ομάδα του Ζάγκρεμπ, καθώς όλοι ήθελαν να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα μέσα στην "Ντομ Σπόρτοβα", όπου τα εισιτήρια θα εξαντλούνταν εν ριπή οφθαλμού. Ο Πέτροβιτς μάλιστα, σε αυτό το 2ο παιχνίδι, δεν αγωνίστηκε καθόλου, καθώς τον ενοχλούσε και ένας μικροτραυματισμός.

Ο 3ος αγώνας, όπου θεωρητικά η Τσιμπόνα θα διέλυε τη Ζαντάρ, έχει περάσει στη μυθολογία των μεγάλων ματς του γιουγκοσλάβικου μπάσκετ. Στην εκπνοή του κανονικού αγώνα, ο Πέτροβιτς ισοφάρισε 85-85, όμως έχασε τη βολή που θα έδινε τη νίκη στην ομάδα του. Το ματς πήγε στην παράταση, όπου ο Πόποβιτς (37π συνολικά) πήρε το 5ο φάουλ του "Μότσαρτ" (με 3/3 βολές μάλιστα, έκανε το 92-92), με την ισοπαλία να διατηρείται μέχρι τη λήξη (96-96). Στη 2η παράταση, ο Πόποβιτς έκανε με τρίποντο το 107-111, η Τσιμπόνα έβαλε μια βολή, αλλά ενώ είχε την τελευταία επίθεση, ο Νάκιτς αστόχησε για 3, ο Βουκίσεβιτς έβαλε το καλάθι, όμως το ματς τελείωνε με 111-110 υπέρ της Ζαντάρ, οι οπαδοί της οποίας πανηγύριζαν δυο μερόνυχτα τον τίτλο!

Ο πατέρας Μλάτζαν είχε μερικά καλά παιχνίδια με τη Ζαντάρ, όμως δεν έπιασε όσο προσδοκούσαν οι Κροάτες. Έτσι, την επόμενη χρονιά επέστρεψε στο Βελιγράδι. Όταν αναδείχθηκε 1ος σκόρερ στη Γιουγκοσλαβία, μετακόμισε στην Ελβετία (Μπελιντζόνα), όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα κι έκανε οικογένεια. Τριάντα ένα χρόνια μετά, οι γιοι του έκαναν τη Σερβία να υποφέρει!