Ο Ζεράρ Ουγιέ είχε τη Λίβερπουλ στο αίμα του

Ο Ζεράρ Ουγιέ ήταν ένας σπουδαίος προπονητής πριν πάει στη Λίβερπουλ, τον Ιούλιο του 1998. Είχε κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Παρί Σεν Ζερμέν το 1986 έγινε πρώτα βοηθός και μετά ομοσπονδιακός τεχνικός στην Γαλλία και στο τέλος τεχνικός σύμβουλος της γαλλικής ομοσπονδίας . Συνέχισε να εργάζεται (παρά τα προβλήματα υγείας του) και μετά τη Λίβερπουλ, όταν πήρε δυο πρωταθλήματα ξανά στη Γαλλία (αυτή τη φορά με τη Λιόν) και επέστρεψε στην Πρέμιερ Λιγκ για λογαριασμό της Αστον Βίλα.

Η πενταετία του, όμως, στους κόκκινους σημάδεψε όσο τίποτε άλλο την καριέρα του, που είναι σα … να μη δούλεψε πουθενά αλλού. Εκεί όπου προσπάθησε να ξαναχτίσει μια μεγάλη ομάδα, εν μέρει τα κατάφερε, στο τέλος τα έκανε σαλάτα, προηγουμένως όμως λίγο έλειψε να χάσει την ίδια του τη ζωή, όταν υποβλήθηκε σε μια 11ωρη εγχείρηση λεπτή εγχείρηση στην καρδιά του. Μια αδύναμη και ταλαιπωρημένη καρδιά που σταμάτησε να χτυπάει την Δευτέρα, σε ηλικία 72 ετών, με τον Γάλλο προπονητή να προστίθεται στη λίστα των ανθρώπων του ποδοσφαίρου που χάσαμε πρόσφατα.

Έμοιαζε κάτι σαν εκπλήρωση του πεπρωμένου το να δουλέψει στη Λίβερπουλ. Το 1969 ήταν ένας νεαρός δάσκαλος, που είχε τελειώσει την αγγλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Λιλ και στα πλαίσια της πτυχιακής εργασίας του, ταξίδεψε μέχρι την Αγγλία, όπου πέρασε ένα χρόνο στο Δημοτικό Σχολείο του Αλσοπ. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1969, ο 22χρονος Ουγιέ, είδε για πρώτη φορά την ομάδα που φορούσε κόκκινα. Ήταν παρών στο Άνφιλντ σε ένα μοναδικό ευρωπαϊκό βράδυ, καθώς η αρμάδα του Μπιλ Σάνκλι σάρωνε 10-0 την ιρλανδική Ντάνταλκ.

Τον είχε εντυπωσιάσει η ατμόσφαιρα του γηπέδου, το πάθος της Λίβερπουλ και η σχέση της ομάδας με την πόλη, στην οποία θα ξαναπήγαινε μετά από 30χρόνια, όχι ως δάσκαλος, αλλά ως διάδοχος του Ρόι Έβανς, που μετά από τέσσερα χρόνια στο τιμόνι των reds είχε μάλλον πιάσει ταβάνι.

Ο Έβανς, ο τελευταίος απόφοιτος του περίφημου boot room, όπου πρώτα ο Μπιλ Σάνκλι και μετά ο Μπομπ Πέισλι, συζητούσαν με τους συνεργάτες τους πριν και μετά τους αγώνες στο Άνφιλντ, είχε αναλάβει την ομάδα μετά το καταστροφικό πέρασμα από τον πάγκο του Γκρέιαμ Σούνες . Στην δική του πενταετία παραμονής (4 μήνες και 10 μήνες, για την ακρίβεια) η Λίβερπουλ είχε ανακάμψει, με επικεφαλής το δίδυμο Ρόμπι Φάουλερ και Στιβ Μακμάναμαν, αλλά η ξηρασία σε τίτλους (μόλις ένα τρόπαιο, το Λιγκ Καπ του 1995) οδηγούσε σε … μαρασμό τους συνηθισμένους σε μεγαλεία φίλους της.

Ο εμβληματικός αντιπρόεδρος της Λίβερπουλ, Πίτερ Ρόμπινσον, είχε διαβλέψει ότι ο Έβανς δύσκολα θα έκανε κάτι καλύτερο στην ομάδα και από το 1997 κυνηγούσε τον Ουγιέ. Ήδη ο Άλεξ Φέργκιουσον είχε φτάσει την Γιουνάιτεντ στην κορυφή, ενώ η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ έβγαινε σιγά-σιγά στο προσκήνιο.

Μαζί με τον Ρόι Έβανς

Ελέω του Μουντιάλ της Γαλλίας, ο πρώην δάσκαλος και αργότερα κορυφαίος προπονητής, είχε αρνηθεί. Η δουλειά του δίπλα στον Εμέ Ζακέ, λέγεται ότι ήταν το μυστικό της επιτυχίας της Εθνικής Γαλλίας για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όμως τον Ιούλιο του 98, ο Ουγιέ ήταν έτοιμος να δεχθεί την πρόταση της Λίβερπουλ και αρχικά τοποθετήθηκε δίπλα στον Ρόι Έβανς.

Η δυαρχία δεν επρόκειτο να κρατήσει πολύ. Ο ίδιος ο Έβανς το κατάλαβε και το Νοέμβριο του 1998, όταν μετά την ήττα από την Τότεναμ με 3-1 μέσα στο Άνφιλντ, αποφάσισε να παραιτηθεί: “Δεν θα ήθελα να παραμείνω σαν σκιά. Σαν φάντασμα…” είπε και μετά από 24 χρόνια, έπαιρνε τα πράγματα του από το Μέλγουντ. Ο Ουγιέ καθόταν πλέον μόνος του στον πάγκο και είχε στόχο, όπως είπε να ξανακάνει τη Λίβερπουλ ισχυρή. Πιο πολύ εννοούσε να την ξανακάνει … ομάδα.

Η άλλοτε μόνιμη πρωταθλήτρια και τέσσερις φορές κάτοχος του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, βολόδερνε. Έκανε κάποια καλά παιχνίδια μέσα στη σεζόν, αλλά συνήθως τα παρατούσε στη μέση. Πολύ περισσότερο τα νεαρά και ταλαντούχα παιδιά που φορούσαν τη φανέλα της άρχισαν να γίνονται περισσότερο γνωστά για τις … νυχτερινές εξόδους τους. Οι spice boys, δηλαδή ο Ρόμπι Φάουλερ, ο Τζέιμι Ρέντκναπ, ο Ντέβιντ Τζέιμς, ο Τζέισον Μακατίερ και ο Στιβ Μακμάναμαν. Ενίοτε τους πλαισίωναν και ο Πολ Ινς με τον Σταν Κόλιμορ κι όλοι μαζί απασχολούσαν τα αγγλικά ταμπλόιντ περισσότερο για τα εξωγηπεδικά τους κατορθώματα, το ντύσιμο, το ενδυματολογικό τους στυλ και άλλα … μη ποδοσφαιρικά.

Το παρατσούκλι εμπνεύστηκε η Ντέιλι Μίρορ όταν κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Φάουλερ έβγαινε με την Έμα Μπάντον, μια από τις Spice Girls που μεσουρανούσαν στη δεκαετία του 90. Η σεζόν 1998-99 ήταν μια από τις χειρότερες στην ιστορία της Λίβερπουλ. Στο πρωτάθλημα κατατάχθηκε 7η με διαφορά … 25 βαθμών από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (που στο τέλος της σεζόν πήρε και το Τσάμπιονς Λιγκ). Ο Ουγιέ είχε καταλάβει ότι έπρεπε να αλλάξει τα πάντα.

Φυσικά, δεν μπορούσε να τους διώξει όλους. Αποφάσισε να βάλει όμως νυστέρι. Ο Πολ Ινς , ένας αξιόπιστος κεντρικός χαφ, είχε αδυναμία στη νυχτερινή ζωή. Ο Ντέιβιντ Τζέιμς πήρε επίσης πόδι όπως και κάτι περίεργοι Σκανδιναβοί που είχε μαζέψει η Λίβερπουλ. Όσο για τον Μακμάναμαν, η μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης μάλλον εξυπηρέτησε τα σχέδια του Ουγιέ, άσχετα αν ο Άγγλος διεθνής ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα τότε στην Ευρώπη…

Μεταγραφές και νέα αστέρια…

Κι έτσι άρχισε η εποχή του Ζεράρ Ουγιέ, που εκτός από ένας καλός μάνατζερ, αποδείχθηκε στη διαδρομή του χρόνου και εξαιρετικός σκάουτερ. Διάλεγε παίκτες οι οποίοι δεν ήταν από το ‘πρώτο ράφι’ στο όνομα, είχαν όμως τη χάρη. Το καλοκαίρι του 99 φέρνει στο Μέλγουντ ονόματα όπως ο Στέφαν Χέντζοκ, ο Τότι Καμαρά, ο Σάντερ Βέστερφελντ, ο Ντίτμαρ Χάμαν και ένας σχετικά άγνωστος πανύψηλος Φινλανδός, όνοματι Σάμι Χίπια. Τον είχε πάρει μόλις με 4 εκατομμύρια λίρες από την ολλανδική Βίλεμ και θα γινόταν ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών στην ιστορία της ομάδας. Επένδυε επίσης και στη βρετανική αγορά φέρνοντας, ανάμεσα στους άλλους, και τον Ντάνι Μέρφι, από τη γειτονική Κρού Αλεξάντρα

Την ίδια ώρα έστρεψε το βλέμμα του και στα ενδότερα των έσω της Λίβερπουλ. Ο Μάικλ Όουεν ήταν πλέον το πρώτο βιολί της ομάδας, ο μικρός που ενσάρκωνε όλες τις … ονειρώξεις του κοπ. Ο Τζέιμι Ρέντκναπ ήταν ένας εξαιρετικός μέσος για να παίξει στη δική του Λίβερπουλ, ενώ το μάτι του έπεφτε και σε δυο νεαρούς που έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Τον Στίβεν Τζέραρντ και τον Τζέιμι Γκάραχερ. Ο πρώτος θα έπαιρνε φανέλα βασικού και αργότερα το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ ο δεύτερος θα γινόταν σιγά-σιγά ο πιστός στρατιώτης που έψαχνε ο Ουγιέ. Ήδη την προηγούμενη χρονιά ο Γκάραχερ είχε αναδειχθεί καλύτερος παίκτης της Λίβερπουλ.

Πρώτος στόχος του Γάλλου προπονητή ήταν να φτιάξει μια στιβαρή άμυνα. Ο Ελβετός Χέντζοκ και ο Χίπια συνέθεσαν εξ αρχής ένα σπουδαίο δίδυμο στόπερ, που οδήγησε σιγά-σιγά τη Λιβερπουλ στο να γίνει μια συμπαγής ομάδα. Ο απολογισμός της στο πρωτάθλημα ήταν ενδεικτικός. Με παθητικό 30 γκολ είχε την καλύτερη άμυνα στην Πρέμιερ Λιγκ και από την 7η θέση σκαρφάλωνε στην 4η. Το Άνφιλντ άρχισε και πάλι να γεμίζει με αισιοδοξία…

Πιο πολύ απ’ όλα, όμως, ο Ουγιέ είχε βάλει κανόνες μιας κανονικής ομάδας που δεν έχανε διαρκώς έδαφος. Η πειθαρχία ήταν ένα από τα βασικά του χαρακτηριστικά όχι όμως τη μορφή του προπονητικού δυνάστη, αλλά ενός επαγγελματία που ήθελε από τους παίκτες του να δίνουν κάθε φορά το 100% των δυνατοτήτων τους. Είτε έκαναν προπόνηση, είτε έπαιζαν για το πρωτάθλημα.

Η ποδοσφαιρική του φιλοσοφία είχε στο γήπεδο ένα σχήμα 4-4-2, με τις γραμμές πάνω από τη μεσαία γραμμή: “Πρέπει να κερδίζουμε την μπάλα ψηλά, αν γίνεται κοντά στην περιοχή του αντιπάλου” έλεγε, δίνοντας ακόμη έμφαση στην ταχύτητα έστω κι αν η ομάδα του δεν βασιζόταν στις αντεπιθέσεις. Πιο πολύ όμως τον ενδιέφερε πως η μπάλα θα έφτανε στους στράικερ. Ήταν πολύ σημαντικό για αυτόν ηκυκλοφορία της μπάλας και του άρεσε πολύ το κάθετο ποδόσφαιρο, με πάσες δηλαδή από τον άξονα προς τους επιθετικούς: “Η χημεία της μεσαίας γραμμής με την επίθεση είναι το παν. Γι αυτό είμαι ευτυχής που έχουμε παίκτες σαν τον Τζέραρντ ή τον Μέρφι” έλεγε πριν από την χρονιά, κατά την οποία η Λίβερπουλ θα επέστρεφε δριμύτερη στην συλλογή των τίτλων!

Το εμφατικό τρεμπλ και η καρδιά που ραγίζει

Έχοντας πλέον κερδίσει τις εντυπώσεις ο Ζεράρ Ουγιέ προχωράει σε νέες μεταγραφές το καλοκαίρι του 2000. Δεν είναι όλες επιτυχημένες (Ιγκόρ Μπίστσαν…), άλλες χτυπάνε διάνα (Εμίλ Χέσκι) και δυο απ’ αυτές θα αποδειχθούν κινήσεις ματ. Ο Γερμανός Μάρκους Μπάμπελ θα δώσει αέρα στη μεσαία γραμμή των ‘κόκκινων’ και ο Γκάρι Μακάλιστερ στα 36 του θα φανεί καθοριστικός στα μεγάλα ματς, που υπέγραψαν τους πρώτους θριάμβους του Γάλλου προπονητή.

Όχι έναν, αλλά τρεις μέσα στην ίδια χρονιά. Μπορεί να μην πήρε το πρωτάθλημα (το κλαμπ θα περίμενε άλλα 19 χρόνια) όμως η σεζόν έμεινε στην ιστορία καθώς η Λίβερπουλ, πήρε το Κύπελλο Αγγλίας μετά από μια δεκαετία, κατέκτησε το Λιγκ Καπ και στέφθηκε Κυπελλούχος ΟΥΕΦΑ σε ένα τρελό τελικό κόντρα στην Αλαβές που τελείωσε 5-4 υπέρ της αγγλικής ομάδας με … αυτογκόλ (που ήταν ταυτόχρονα και ξαφνικός θάνατος) των Ισπανών στην παράταση!

Στα ημιτελικά η Λίβερπουλ είχε αποκλείσει την Μπαρτσελόνα φέρνοντας ένα ηρωικό 0-0 στο Κάμπ Νόου και παίρνοντας τη νίκη με 1-0 χάρη στο εύστοχο πέναλτι του Μακάλιστερ. Για πρώτη φορά μετά το 1985 και την τραγωδία του Χέιζελ, η Λίβερπουλ έφτανε σε ένα ευρωπαϊκό τελικό και έπαιρνε, μάλιστα, το τρόπαιο…

Ακόμη πιο απολαυστικά ήταν τα δυο γκολ του Μάικλ Όουεν στον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στην Άρσεναλ, κορυφαία αγγλική ομάδα στις αρχές του νέου αιώνα. Ο Φρέντι Λιούντμπεργκ είχε ανοίξει το σκορ για τους Λονδρέζους, αλλά ο Όουεν με δυο γκολ (το δεύτερο με ένα εκπληκτικό πλασέ πάνω στην κίνηση) έδωσε το τρόπαιο στη Λίβερπουλ

Η χρονιά έκλεινε με την επιστροφή των κόκκινων στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η υπόσχεση του Ουγιέ να ξανακάνει τη Λίβερπουλ ισχυρή γινόταν πραγματικότητα. Έμενε να πάρει το πρωτάθλημα κι εκεί επικεντρώθηκε με όλες τις δυνάμεις του, βάζοντας σε κίνδυνο και την ίδια του τη ζωή.

Οι μεταγραφές του ήταν ξανά στοχευμένες. Ο Σάντερ Βέστερφελντ που έκανε εύκολα το λάθος κάτω από τα δοκάρια αντικαταστάθηκε από ένα μετέπειτα ήρωα της Λίβερπουλ, τον Πολωνό Γιέρζι Ντούντεκ. Τη θέση του Κρίστιαν Ζίγκε που έφευγε για την Τότεναμ έπαιρνε ο Νορβηγός Τζον Άρνε Ρίισε (θα έβαζε κι αυτός ένα σημαδιακό γκολ το 2005) ενώ για να εξισορροπηθεί η αποχώρηση του Ρόμπι Φάουλερ, η Λίβερπουλ συμφώνησε να πάρει δανεικό από τη Παρί Σεν Ζερμέν τον Νικολά Ανελκά!

Η σεζόν ξεκινούσε με την κατάκτηση του Super Cup της UEFA (3-2 την Μπάγερν) και πολλά όνειρα για τον Ζεράρ Ουγιέ, που δεν πρόλαβε, ωστόσο, να δει την ομάδα σε πλήρη ανάπτυξη. Μόλις τον Οκτώβριο στον αγώνα με την Λιντς κατέρρευσε στο ημίχρονο.

Η καρδιά του τον είχε προδώσει, έπρεπε επειγόντως να υποβληθεί σε μπάι-πας. Οι γιατροί του απαγόρευσαν να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο για κάνα χρόνο. Πέντε μήνες αργότερα ξανάμπαινε στο γήπεδο. Ήταν ένα λάθος, αλλά δεν μπορούσε να μείνει μακριά από την ομάδα του στον κρίσιμο αγώνα κόντρα στη Ρόμα. Πήρε το ρίσκο, εκπλήσσοντας τους πάντες, αλλά εμπνέοντας την ομάδα για να φτάσει στο 2-0 που της έδωσε και την πρόκριση στα προημιτελικά (όπου αποκλείστηκε από την Μπάγερ Λεβερκούζεν)

Ο συνεργάτης του Φιλ Τόμπσον, άλλοτε σπουδαίος σέντερ-μπακ της Λίβερπουλ, κράτησε την ομάδα σε πολύ υψηλά επίπεδα. Οι ‘κόκκινοι’ συγκέντρωσαν 80 βαθμούς, απολογισμός που παλιότερα τους έδινε τίτλο. Η Άρσεναλ του Βενγκέρ δεν παιζόταν. Με 87β, πήρε τον τίτλο αφήνοντας την LFC στη δεύτερη θέση…

Οι κινήσεις που έφεραν το άδοξο τέλος

Ο Ουγιέ επέστρεψε κανονικά στην εργασία του το καλοκαίρι του 2002. Ο στόχος, πλέον, ήταν το πρωτάθλημα. Κι εκεί αντί για κινήσεις ματ, έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Στο ερώτημα κρατάω ή όχι τον Ανελκά, διάλεξε το δεύτερο. Το ένστικτο του να βρίσκει παίκτες-λαβράκια αυτή τη φορά τον πρόδωσε. Ο Ελ Χατζί Ντιούφ δεν έγινε ποτέ ο καταλύτης της Λίβερπουλ (αντίθετα λόγω και της συμπεριφοράς του έγινε πολύ αντιπαθής στο κοινό της ομάδας) όπως προέβλεπε, ο Σαλίφ Ντιαό δεν είχε καμιά σχέση με τον Πατρίκ Βιεϊρά όπως τον είχε παρομοιάσει και ο Μπρούνο Σειρού (με δυνατότητες … Ζιντάν, σύμφωνα με τις δηλώσεις του) πέρασε σχεδόν απαρατήρητος!

Η Λίβερπουλ έμεινε για 12 ματς αήττητη, όμως ο αποκλεισμός στο Κύπελλο από την Κρύσταλ Πάλας, έφεραν την κατάρρευση. Η ομάδα δεν βλεπόταν, έμεινε στην 5η θέση, έφαγε τέσσερα από τη Γιουνάιτεντ, αποκλείστηκε από τη δεύτερη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ ύστερα από ένα ταπεινωτικό 3-3 κόντρα στη Βασιλεία και στο τέλος έμεινε εκτός από το CL της ερχόμενης περιόδου. Οι περισσότεροι παίκτες άρχισαν δυσφορούν, όμως ο Γάλλος έμεινε στη θέση του. Η Λίβερπουλ δεν ξέχασε την περιπέτεια του, την 11ωρη επέμβαση ανοιχτής καρδιάς και περισσότερο από σεβασμό τον κράτησε στη θέση του προπονητή…

Αλλά τα λάθη συνεχίστηκαν. Η έμπνευση να πάρει τον Χάρι Κιούελ και να τον βαφτίσει νέο ηγέτη της ομάδας αποδείχθηκε καταστροφική. Τον Δεκέμβριο του 2003 το κλίμα είχε αντιστραφεί, όλοι ήταν εναντίον του κι αυτός τα έβαζε … με όλους. Όπως γράφει στο βιβλίο του ο Γέρζι Ντούντεκ μια μέρα ο Ουγιέ μπήκε οργίλος στα αποδυτήρια και τον κατηγόρησε ευθέως: “Ξέρω τι κάνεις. Παίζεις επίτηδες χάλια για να με ξεφορτωθείς…” φώναζε, με τον Πολωνό να μένει εμβρόντητος. Οι παίκτες της Λίβερπουλ άρχισαν να σκέφονται ότι θα’ ταν καλύτερα να αλλάξουν περιβάλλον. Ακόμη και ο Τζέραρντ που εκείνη την εποχή είχε μπει στο στόχαστρο της Τσέλσι του Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Ο Όουεν συμφωνούσε από τα μέσα της σεζόν να πάει στη Ρεάλ.

Οι θεωρίες συνομωσίας τρέλαναν το κεφάλι του Ουγιέ, που τα έβαζε διαρκώς με τα media όταν διάβαζε ονόματα που υποτίθεται ότι θα τον αντικαθιστούσαν. Στην πραγματικότητα θα έμενε μέχρι το τέλος της περιόδου 2003-04, όταν η Λίβερπουλ ναι μεν πήρε το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ ως 4η της κατάταξης, είχε όμως τερματίσει … τριάντα βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια (και αήττητη) Άρσεναλ!

“Πετύχαμε τον μίνιμουμ στόχο μας” είχε αναφέρει σε επίσημη ανακοίνωσή της η LFC, υποδεικνύοντας σαφώς στον Ουγιέ ότι κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος μόνο με τη συμμετοχή στο CL. Είχε έρθει η ώρα του Ράφα Μπενίτεθ και εκείνη της αποχώρησης του Ζεράρ Ουγιέ…

“Μια φορά φτάνει, να είσαι Λίβερπουλ για πάντα…”

Ο Γάλλος κόουτς είναι αλήθεια ότι έφευγε από τη Λίβερπουλ, όχι με τον τρόπο που ήθελε, αλλά με αρκετή αμφισβήτηση και προσωπική πικρία. Αν και έβαλε τα θεμέλια για να ξαναγίνουν οι κόκκινοι ομάδα πρώτης γραμμής το άδοξο τέλος σίγουρα τον επηρέασε, πολύ περισσότερο γιατί από το πάθος του να δουλέψει με αυτή την ομάδα έβαλε σε κίνδυνο την υγεία του. Η καρδιά του συνέχισε να τον ταλαιπωρεί. Μια μέρα μετά την επιστροφή του στο σπίτι από το νοσοκομείο της Λιλ όπου είχε νοσηλευτεί, άφησε την τελευταία του πνοή, τη Δευτέρα.

Η Λίβερπουλ, η Παρί Σεν Ζερμέν, η Λιόν, η γαλλική ομοσπονδία και κυρίως οι παίκτες του, αποχαιρέτησαν τον προπονητή με συγκινητικά λόγια.

“Είμαι συντετριμμένος” έγραψε ο Τζέιμι Γκάραχερ που αποκάλυψε ότι πρόσφατα είχε μιλήσει με τον Ζεράρ Ουγιέ, για να επισκεφθεί το Λίβερπουλ. “Με άλλαξε σαν παίκτη και άνθρωπο και επανέφερε τη Λίβερπουλ στον δρόμο των τίτλων” σχολίασε ο εμβληματικός άσος της LFC

Ο μεγάλος αρχηγός Στίβεν Τζέραρντ δήλωνε ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει τη συμβολή του Γάλλου κόουτς στην καριέρα του, ο Μάικλ Όουεν τον χαρακτήρισε ένα μεγάλο προπονητή, που πραγματικά ενδιαφερόταν για όλους τους παίκτες του. Ο τζέντλεμαν της Λίβερπουλ, όπως τον είπε ο Γκάρι Νέβιλ, ο χαρισματικός και πολύ ευχάριστος άνθρωπος σύμφωνα με τον Γκάρι Λίνεκερ, μνημονεύτηκε απ’ όλους.

Ο Τζιμπρίλ Σισέ, η τελευταία του μεταγραφή στη Λίβερπουλ, εξέφραζε τη θλίψη του και έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή που του έδωσε την ευκαιρία να παίξει σε ένα υπέροχο κλαμπ

Η κόκκινη ομάδα είχε σημαδέψει κατάκαρδα τον Ζεράρ Ουγιέ και μεταφορικά και στην κυριολεξία. “Μια φορά φτάνει να αγαπήσεις τη Λίβερπουλ για πάντα” είχε πει στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του το Μάιο του 2004, για να προσθέσει σχεδόν με δάκρυα στα μάτια: “Κρατάω στο μυαλό μου τέσσερις δυνατές εικόνες από το Άνφιλντ, αν και υπήρχαν πολύ μεγάλες στιγμές να θυμόμαστε εγώ και οι παίκτες μου. Αυτές όμως που θα σας πω, ήταν που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Πρώτα το νικητήριο γκολ του Μάικλ Όουεν στον τελικό του Κυπέλλου με την Άρσεναλ, όταν πλάσαρε με το αριστερό του πόδι. Συνηθίζαμε στην προπόνηση να τον πειράζουμε για την αδυναμία του να σουτάρει καλά με το αριστερό, όμως βάζοντας εκείνο το γκολ, δεν σήμαινε απλά ένα τίτλο για μας, αλλά πόσο τρομερή ήταν η ατομική βελτίωσή του.

Η δεύτερη ανάμνηση είναι όταν αντίκρυσα το Κοπ, να σχηματίζει ένα τεράστιο κορεό αφιερωμένο σε μένα, λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που παρακολουθούσα από την τηλεόραση, ενώ ανάρρωνα από την εγχείρηση καρδιάς. Ένιωσα υπέροχα συναισθήματα, όπως στην υποδοχή που μου επιφύλαξαν οι φίλαθλοι και ο Φάμπιο Καπέλο στην επιστροφή μου στο Άλφιλντ στον αγώνα του CL με τη Ρόμα.

Τέλος μου έχει μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό και η σκηνή όταν ο Γκάρι Μακάλιστερ, παίρνοντας τον τίτλο του MVP στον τελικό του Κυπέλλου UEFA από τα χέρια του Γιόχαν Κρόιφ, άρχισε μια εξέδρα ολόκληρη, η δική μας της Λίβερπουλ να τραγουδάει μαζί μας το You’ ll Never Walk Alone….”

Είπαμε. Μια φορά φτάνει να αγαπήσεις την LFC…