Ο χρόνος θα κάνει κορυφαίο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο
Ο Γιάννης Φιλέρης συμφωνεί ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αδίκως δεν συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο για τον καλύτερο αθλητή της χρονιάς αλλά διαφωνεί ότι είναι ο κορυφαίος. Θα γίνει όμως, πολύ σύντομα.
Υπήρξαν, όπως συνηθίζεται σε κάθε ψηφοφορία και κυρίως σε κάθε αποτέλεσμα, ενστάσεις για το ποιοι ήταν … κανονικά οι αθλητές της χρονιάς. Όχι γιατί αμφισβητήθηκε ο Λευτέρης Πετρούνιας (είπαμε είμαστε περίεργοι, αλλά όχι μέχρι εκεί) αλλά επειδή δεν συμπεριλήφθηκε (ώστε να ψηφιστεί) στη διαδικασία, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Να συμφωνήσουμε ότι έπρεπε να είναι μέσα στους υποψήφιους, χωρίς άλλη κουβέντα. Μιλάμε για ένα αθλητή, που διαπρέπει στο ΝΒΑ, θεωρείται (και είναι) ένας εκ των κορυφαίων παικτών τα κατορθώματά του είναι μοναδικά. Αν συμπεριλαμβάνεται, για παράδειγμα, ο Στέφανος Τσιτσιπάς που μπήκε στην ελίτ των επαγγελματιών παικτών του παγκόσμιου τένις, είναι ξεκάθαρο ότι δεν έπρεπε να λείπει ο Γιάννης από το ψηφοδέλτιο. Από την άλλη θα διαφωνήσουμε με τους συναδέλφους, με ορισμένους εκ των οποίων έχουμε φάει με το κουτάλι τα γήπεδα του μπάσκετ, για την “σιγουριά” τους ότι ο Γιάννης έπρεπε να είναι και κορυφαίος όλων.
Θα σεβαστώ την άποψη, αλλά θα διαφωνήσω.
Ο Γιάννης έχει όλο τον καιρό μπροστά του για να σαρώσει τέτοια βραβεία. Σίγουρα έχει κάνει τεράστια άλματα στην καριέρα του, είναι ένας υπεραθλητής ξεκινώντας από το μηδέν. Ναι, η ιστορία της ζωής του μοιάζει με ένα ωραίο παραμύθι. Το χαμόγελό του παραμένει σήμα κατατεθέν μιας σπουδαίας προσωπικότητας, μέσα και έξω από το γήπεδο. Ο Αντετοκούνμπο, για μια κοινωνία που εξακολουθεί να έχει συντηρητικά αντανακλαστικά, είναι η ηχηρή απάντηση στο σκοταδισμό και τους εξυπνακισμούς επωνύμων και μη.
Από την άλλη, όμως, δεν έχει κατακτήσει κάτι για να θεωρηθεί κορυφαίος όλων. Δεν πήρε το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, δεν αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος, δεν κέρδισε κάτι και με την Εθνική Ομάδα (αντίθετα στην τελευταία διοργάνωση δεν συμμετείχε, λόγω του τραυματισμού του στο γόνατο, ενώ ήταν αδύνατο να παίξει και στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου).
Όλα αυτά ο Γιάννης μπορεί να τα πετύχει στο μέλλον. Μακρινό, ή κοντινό, δεν μπορούμε να το προβλέψουμε γιατί όσα έχει κάνει μέχρι τώρα, τα πέτυχε νικώντας και το … χρόνο. Κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο είναι δύσκολο να προβλέψεις που θα σταματήσει. Αν θα βάλει πάνω από 40 πόντους, αν θα τελειώσει με ένα ακόμη τριπλ-νταμπλ. Νομίζουμε ότι έρχεται και η ώρα που θα κάνει πράγματα και θαύματα με την Εθνική Ομάδα, το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας.
Η ιδιαιτερότητα του ομαδικού σπορ
Καλώς ή κακώς, ο αθλητής ενός ομαδικού σπορ, κρίνεται πάντα από το τι κέρδισε η ομάδα του ή το πόσο βοήθησε να φτάσει ψηλά η Εθνική. Και πολλές φορές τα ομαδικά σπορ, αδικούνται.
Το μπάσκετ, για παράδειγμα, έχει να επιδείξει μόλις τέσσερις φορές τον αθλητή της χρονιάς. Τρεις φορές ο Νίκος Γκάλης (1986, 1987, 1989) και άλλη μία ο Δημήτρης Διαμαντίδης (το 2007). Από το πόλο, ένα επίσης άθλημα στο οποίο οι Έλληνες διακρίνονται, δεν βραβεύτηκε ποτέ κανείς ως ο καλύτερος της χρονιάς
Οι επιτυχίες των δυο σπορ είναι σαφώς περισσότερες (και σε εθνικό και σε συλλογικό επίπεδο) και εκφράζονται κυρίως από την ψήφο στην καλύτερη ομάδα, μια κατηγορία όπου μπάσκετ και πόλο, σχεδόν μονοπωλούν τις πρώτες θέσεις.
Συνήθως, όσοι παρακολουθούν από κοντά ένα σπορ, είναι και λίγο μονολιθικοί για το ποιοι είναι οι καλύτεροι και ποιοι όχι. Είτε ξεχνούν, είτε “δεν βλέπουν” τους υπόλοιπους. Όπως επίσης αρκετές φορές τέτοιου είδους ψηφοφορίες προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες και να μην αφήσουν κανένα παραπονεμένο.
Επιστρέφοντας, ωστόσο, στον Γιάννη ένα είναι το δεδομένο. Θα μας απασχολεί κάθε χρόνο για το απεριόριστο ταλέντο του και τα μοναδικά του χαρίσματα. Η φύση του τα έχει δώσει τόσο απλόχερα, που δεν μπορεί παρά να τον θαυμάζεις με ανοιχτό το στόμα σε οποιαδήποτε εμφάνισή του.
Μη βιαζόμαστε, ωστόσο. Εδώ ολόκληρος Μάικλ Τζόρνταν, που ξεκίνησε να παίζει στο ΝΒΑ το 1984 (και είχε πίσω του ένα πρωτάθλημα στο NCAA αλλά και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, από τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες) για να τον ανακηρύξει το Sports Illustrated “αθλητή της χρονιάς”, έπρεπε να περάσουν εφτά χρόνια και να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο με τους Σικάγο Μπουλς, το 1991.
Ο “μύθος” του Air χτίστηκε μαζί με τη δυναστεία των Μπουλς και τα συνεχόμενα δαχτυλίδια που φορούσε ο Τζόρνταν, μαζί με τους συμπαίκτες του.
Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε τον Γιάννη, ΛεΜπρον και Ντουράντ, ενώ δεν είναι ακόμη. Νομίζω ότι μας φτάνει που είναι ο … Αντετοκούνμπο, γιατί σε δυο-τρία, τέσσερα χρόνια, αυτός θα είναι το πρώτο (και καυτό) όνομα!
(AP Photo/Julie Jacobson)
