Ο Τζον Αμίτσι έκρυψε την ομοφυλοφιλία του στους πάγκους του NBA

Ο Τζον Αμίτσι δεν έπαιξε πολλά χρόνια μπάσκετ. Άλλωστε το άθλημα αυτό ήταν μια παράπλευρη ενασχόληση στη ζωή του μέχρι σήμερα. O Τζον Αμίτσι έπαιξε μπάσκετ από το 1995 ως το 2003, ξεκινώντας από το Κλίβελαντ και κάνοντας στάσεις σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Αγγλία και η Ελλάδα, όπου φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Ο Βρετανός βετεράνος φόργουορντ έκλεισε την καριέρα του στους Τζαζ της Γιούτα και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ψυχολογία, μια επιστήμη που είχε σπουδάσει και στη συνέχεια άσκησε, συμβουλεύοντας αθλητές, στελέχη επιχειρήσεων και παράλληλα ενθαρρύνοντας μικρά παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, ως μέλος του βρετανικού ιδρύματος ABC Foundation.

Επίσης, το 2007, μέσα από την βιογραφία του με τίτλο ‘Man in the Middle’, αποκάλυψε μια ίσως δύσκολη, ίσως άβολη αλήθεια, τουλάχιστον για την πλειοψηφία του κοινού που παρακολουθεί φανατικά μπάσκετ. Ο Αμίτσι έγινε ο πρώτος αθλητής του NBA που αποκάλυπτε πως ήταν ομοφυλόφιλος.

Παρακάτω με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, αναδημοσιεύουμε τμήμα της αυτοβιογραφίας του, μια ελεύθερη απόδοση ενός αποσπάσματος που συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο Εspn πριν από περίπου 12 χρόνια. Ίσως η αφήγηση του Αμίτσι μπορεί να αναδείξει τον ελέφαντα στο δωμάτιο κάθε σύγχρονης κοινωνίας, που λέγεται ομοφοβία. Ίσως, αν και αυτό είναι ευσεβής πόθος, μια αφήγηση όπως η παρακάτω, να γίνει η αρχή για να μην ασχολούμαστε πια με τέτοιους ελέφαντες.

“Όχι, δεν ήμουν ο Καρλ Μαλόουν. Ο κόουτς Τζέρι Σλόαν με είχε φέρει στην ομάδα το καλοκαίρι του 2001, επειδή ήμουν ένας 30χρονος μεγαλόσωμος παίκτης με έφεση στο λόου ποστ και μια συμπαθητική επίδοση στο σουτ από μέση απόσταση. Δεν είχα την επιβλητική παρουσία του Καρλ στη ρακέτα (ποιος θα μπορούσε να την έχει άλλωστε) αλλά ήμουν ικανός και ανυπόμονος.

Το σύστημα δεν με βοηθούσε να προσφέρω στην ομάδα όπως μπορούσα, αλλά ο Τζέρι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μου κάνει τη ζωή κόλαση. Μια φορά, σε ένα εντός έδρας παιχνίδι, έκανα παράβαση τριών δευτερολέπτων. ‘Γαμημένο μ*νι!’, μου φώναξε. Λένε πως με αυτό τον τρόπο ο Τζέρι επιχειρούσε να ντοπάρει ψυχολογικά τους παίκτες. Αυτό μπορεί να έπιανε στα σχολιαρόπαιδα, αλλά όχι σε μένα.

‘Άντε γαμήσου Τζέρι, άντε γαμήσου!’ του απάντησα. Εκείνος με κάλεσε στον πάγκο και χωρίς να μου μιλήσει, μου ύψωσε το μεσαίο δάκτυλο του αριστερού του χεριού και με ένα νεύμα μου ζήτησε να φύγω από το γήπεδο. Αρνήθηκα. Τι θα έκανε δηλαδή; Θα έβαζε να με συλλάβουν;

Η νοοτροπία του ‘I love this game’ είναι ένα ψέμα για τους σύγχρονους αθλητές. Ξέρω από πρώτο χέρι ότι πολλά παιδιά δεν διασκεδάζουν το παιχνίδι. Μου το λένε. Αρκετοί συμπαίκτες μου ζούσαν με βασανιστήρια από τους προπονητές, με τη λογική ότι τα ακριβά αμάξια, οι παχυλοί λογαριασμοί στην τράπεζα, ήταν μια καλή ανταμοιβή για όλο αυτό. Δεν είχα σκοπό να βασανιστώ από τον Τζέρι Σλόαν, δεν θα γινόταν το μπάσκετ επίκεντρο της ζωής μου.

Τα αποδυτήρια μιας ομάδας του NBA είναι το πιο φανταχτερό μέρος που έχω βρεθεί. Άντρες καυχιούνται για τα υπέροχα σώματα τους, υπερηφανεύονται για τις κατακτήσεις τους, φοράνε κιλά τζελ και λίτρα κολόνια, δοκιμάζουν ο ένας το πανάκριβο κουστούμι του άλλου, θαυμάζουν ο ένας τα εξωπραγματικά ακριβά δακτυλίδια και κολιέ του άλλου. Είναι κάτι που μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό σε όλους. ‘Και να σκεφτείς πως εγώ είμαι ο gay της ομάδας’, σκεφτόμουν βγαίνοντας από τα αποδυτήρια”.

Η ομοφυλοφιλία προκαλεί τρόμο στους αθλητές. Οι περισσότεροι θέλουν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει γύρω τους, ότι δεν έχουν διασχίσει ποτέ τον ίδιο δρόμο με έναν gay

“Η καθημερινότητα μου με την ομάδα, μου επιβεβαίωνε κάθε φορά αυτόν τον ισχυρισμό. Ένα βράδυ, ενώ ταξιδεύαμε σε μια πόλη της Δυτικής ακτής, μια πινακίδα πάνω στο δρόμο υπέπεσε στην προσοχή όλων μας. Έγραψε “ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ.” Έβγαλα αμέσως τα ακουστικά μου, ήθελα να δω πώς θα αντιδρούσαν τα παιδιά.

– Αν το παιδί μου μεγάλωνε και γινόταν gay, θα τον πέταγα στο δρόμο.

– Αυτό είναι αηδία, δυο άντρες μαζί.

ΟΚ, ο προπονητής μου με είχε θέσει εκτός αγώνων ύστερα από εκείνο τον μεταξύ μας καυγά, όμως είχα εγγυημένο συμβόλαιο και δεν είχα καμία πρόθεση να τους το χαρίσω. Αυτό μου χάρισε μια πρωτόγνωρη αίσθηση απελευθέρωσης.

Σε αυτή την παράξενη πολιτεία, όπου οι άγραφοι νόμοι των Μορμόνων επικρατούν σε κάθε φάση της κοινωνικής μας ζωής, όπου οι εργοδότες μου είχαν το νομικό δικαίωμα να αξιολογήσουν αρνητικά την απόδοση μου στη βάση του σεξουαλικού μου προσανατολισμού, ο κίνδυνος να χάσω τα πάντα με ένα λάθος, ήταν υπαρκτός. Ο ιδιοκτήτης ομάδας μου, Λάρι Μίλερ ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να διαλύσει κάθε ομοφυλόφιλο. Άλλωστε ο ίδιος είχε απαγορεύσει την προβολή της ταινίας ‘Brokeback Mountain‘ σε κινηματογράφο ιδιοκτησίας του, την ίδια στιγμή που δεν είχε κανένα πρόβλημα με την προβολή της σειράς ‘Will and Grace’ στο τηλεοπτικό του δίκτυο. Γιατί άραγε το ένα ήταν κακό και το άλλο καλό;

Σύχναζα στην περιοχή Avenues, την πιο ‘εναλλακτική’ γειτονιά της Γιούτα. Εκεί, η φίλη μου η Νάνσι μου γνώρισε τον Στιβ, διευθυντή γνωστού εμπορικού κέντρου της περιοχής και τον σύντροφο του, Ράιαν. Γίναμε γρήγορα αχώριστοι. Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που με προστάτεψαν, ήταν εκείνοι που στήριξαν την απόφαση μου να μην κάνω coming out, αλλά να καλώ φίλους στη μυστική μου ‘κρυψώνα΄και να εκφράζομαι εκεί όπως επιθυμώ.

Έκανα κανόνα της ζωής μου, πως μέχρι να λήξει το συμβόλαιο μου, δεν θα εμφανιζόμουν δημοσίως μαζί με τον Στιβ και τον Ράιαν. Άλλωστε αυτή η πόλη βασίζεται στην διακριτικότητα των κοινωνικών συμπεριφορών, όλοι φοβούνται την αλήθεια, όλοι έχουν κάτι να χάσουν από αυτή.

Δεν είναι παράξενο να ομολογήσω το γεγονός ότι ναι, έκανα σεξ. Είχα μια υπέροχη μεθυσμένη βραδιά με έναν λατρεμένο πυγμάχο. Οι φίλοι συχνά θαύμαζαν το πώς με νύχια και με δόντια κρατούσα την προσωπική μου ζωή πολύ μακριά από την επαγγελματική. Κυκλοφορούσα σε gay clubs στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες αλλά μέχρι εκεί.

Σε ερωτήσεις δημοσιογράφων για την προσωπική μου ζωή απαντούσα με ουδέτερες αντωνυμίες, αλλά ως εκεί. Συχνά με βοηθούσε και η αμερικάνικη αντίληψη για όλους τους Βρετανούς, πως ό,τι διαφορετικό κι αν κάνουμε είναι μέρος της κουλτούρας μας. Όλοι λέγανε ‘ένταξε μωρέ, Άγγλος είναι, γι’ αυτό μιλάει έτσι’.

Μια μέρα, ο συμπαίκτης μου Γκρεγκ Όστερταγκ με το πιο χαλαρό ύφος με ρώτησε: ‘Φίλε, είσαι ομοφυλόφιλος’; Τρόμαξα. Του απάντησα: ‘Δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα’. Ο Γκρεγκ όχι μόνο δεν ανησύχησε, αλλά δεν έδωσε σημασία στην απάντηση μου. Στην τελευταία μου σεζόν στη Γιούτα, ο Ρώσος Αντρέι Κιριλένκο μου έστειλε μια πρόσκληση: ‘Τζον, έλα στο πάρτι μου για την Πρωτοχρονιά και φέρε το σύντροφο σου μαζί. Όποιος κι αν είναι, δεν έχει καμία σημασία’. Ένιωσα δάκρυα στα μάτια μου.

Έστειλα μια πανάκριβη σαμπάνια στον συμπαίκτη μου και για πρώτη φορά γέμισα από ένοχες, που δεν είδα τους συμπαίκτες μου με πιο ‘ανοικτά’ μάτια, που μερικοί ηλίθιοι επισκίασαν τους υπόλοιπους.

Τελικά, πέρασα όλη την τελευταία μου χρονιά στους Τζαζ, στον πάγκο, μέχρι τη στιγμή που ο Σλόαν, με έντονα ομοφοβικά υπονοούμενα, επιχείρησε να με διώξει από την ομάδα, με ένα trade που έφερε τον Γκλεν Ράις από τους Ρόκετς και έστειλε εμένα στο Χιούστον. Στο τέλος, αναρωτήθηκα γιατί επέμεινα στο να κρύβομαι, γιατί δεν έβγαινα μαζί με τους φίλους μου όσο ήμουν στη Γιούτα, γιατί απέφευγα τα σκοτεινά nighclubs της πόλης.

Μάλλον φοβήθηκα ότι θα διασκέδαζα τόσο πολύ, ότι θα ήμουν για πρώτη φορά τόσο πολύ ο εαυτός μου, που θα διαπίστωνα τι είχα χάσει τόσα χρόνια στο μπάσκετ και δεν θα ήθελα να φύγω”.

(κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi)