Ο Στιβ Νας μπορεί να πάρει τον Ζινεντίν Ζιντάν για να ζητήσει βοήθεια

Ο Στιβ Νας επιστρέφει στο ΝΒΑ, για να προσπαθήσει να κάνει τους Νετς αυτό που φαίνεται ότι μπορούν να γίνουν στα χαρτιά. Δηλαδή, πρωταθλητές. Θα ήθελα να ‘χεις πάντα πρόχειρο στο μυαλό σου πως οι Κάιρι Έρβινγκ και Κέβιν Ντουράντ είχαν λόγο στο ποιος θα καθίσει στον πάγκο τους. Το τι θα γίνει, θα το δούμε στη συνέχεια. Σήμερα ας θυμηθούμε κάποια πράγματα που αφορούν τον Hall of Famer, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να κατακτήσει κάτι που ως παίκτης δεν τα κατάφερε: το δαχτυλίδι. Εκτός και αν μετράς αυτό που του έδωσαν οι Ουόριορς το 2017, όταν τελούσε χρέη συμβούλου.

“Η πρώτη λέξη που είπα ποτέ ήταν ‘γκολ’”

Γεννήθηκε στην Αφρική. Μεγάλωσε στον Καναδά. Μεγαλούργησε στις ΗΠΑ. Ως NBAer. Η σταθερά από την αρχή έως τη σήμερον ημέρα -που βρίσκει τον Νας προπονητή των Νετς- είναι το ποδόσφαιρο. Το δικό μας, το ευρωπαϊκό, το soccer. Όχι το αμερικανικό football. Το 2016 είχε μιλήσει στο Sports Illustrated για τη φάση του. Είχε περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που έκανε τη μεγάλη έξοδο από τα γήπεδα του ΝΒΑ. “Δεν έχω παίξει μπάσκετ, από την ημέρα που αποσύρθηκα. Λατρεύω το παιχνίδι και εξακολουθώ να ασχολούμαι με αυτό, ως σύμβουλος των Ουόριορς, κάτι που μου δίνει χαρά. Αλλά δεν παίζω μπάσκετ. Παίζω ποδόσφαιρο, δυο φορές την εβδομάδα. Και παρακολουθώ περισσότερους αγώνες από ποτέ”. Αυτήν τη φράση την επανέλαβε και το 2018.

Πίσω στο SI, ο Νας εξηγούσε πως “αν προσθέσετε την αγάπη μου για τους Σπερς, τη Μαγιόρκα και τους Whitecaps θα καταλάβετε πόσο ποδόσφαιρο παίζω”. Όπου “Σπερς” εννοεί την Τότεναμ, την πρώτη του αγάπη. Βλέπεις ο πατέρας του γεννήθηκε κάποια χιλιόμετρα μακριά από το White Hart Lane. Γεννήθηκε δηλαδή, φαν των ‘Σπιρουνιών’, κάτι που ίσχυσε για τον παππού του Στιβ και για τον ίδιο. Όπου ‘Whitecaps’, είναι η ομάδα ποδοσφαίρου του Βανκούβερ, στην οποία έχει πάρει μετοχές. Κάτι που έχει κάνει και στη Μαγιόρκα.

Πέραν του πατήρ Τζον, ο αδελφός, Μάρτιν έγινε 38 φορές διεθνής με τον Καναδά -όπου μεγάλωσε ο Hall of Famer. Αν υποθέτεις πως μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, κάνεις λάθος. Έπαιζε ποδόσφαιρο, μαζί με χόκεϊ, μπέιζμπολ και λακρός. Μην ξεχνάς πως μεγάλωσε σε μια χώρα που έως ότου αποκτήσει οργανισμό ΝΒΑ ο Καναδάς και εμφανιστεί ο Βινς Κάρτερ, όποιος ασχολείτο με το μπάσκετ ήταν το ανέκδοτο. Να σου πω και ότι η Βικτόρια Σίτι, όπου έμενε η οικογένεια Νας είναι στη δυτική ακτή του Καναδά, σε οπτική επαφή με την Ουάσινγκτον.

“Ο Στιβ ήταν πολύ εγκεφαλικός, ως προς το πώς προσέγγιζε τα πράγματα, από όταν ήταν παιδί. Μπορούσες να καταλάβεις πως ψάχνει για συγκεκριμένες ‘οπτικές’ που δεν έχει δει άλλος” έγραψε στο Sports Net ο παιδικός του φίλος, Μάικλ Γκρέιντζ. “Ήταν πολύ πιο μπροστά από τους συνομηλίκους του, σε επίπεδο εξέλιξης. Οι άλλοι κάναμε τα σουτ, τη δουλειά που χρειαζόταν και ευχόμασταν για την καλύτερη εξέλιξη. Εκείνος δεν έκανε το παραμικρό, χωρίς να υπάρχει ένας σκοπός. Όπως το να βελτιώσει κάτι που ‘χε εντοπίσει την προηγουμένη. Στην καριέρα του στο ΝΒΑ κάποια βράδια, έκανε παίκτες να δείχνουν ηλίθιοι. Ως παιδί το έκανε κάθε μέρα σε εμάς”.

Γιατί όμως, δεν έγινε ποδοσφαιριστής;

“Έπαιζα από μικρός και ήμουν καλός. Εννοώ είχα ευκαιρίες. Όταν όμως, ο πατέρας μου με ρώτησε αν ήθελα να πάω να ζήσω με τη θεία μου στο Λονδίνο και να δοκιμάσω να γίνω παίκτης της Τότεναμ -που ήταν η πρώτη μου αγάπη-, ήταν η εποχή που πήγε στο ΝΒΑ ο Μάικλ Τζόρνταν και μαζί με τον Σπάικ Λι έκαναν τα διαφημιστικά για τα παπούτσια που έβγαιναν στην αγορά -πράγματα πολύ σημαντικά για έναν έφηβο. Οπότε απέρριψα την πρόταση του μπαμπά μου και ‘μπλέχτηκα’ περισσότερο με το μπάσκετ. Αν μου έκανε την ίδια πρόταση ένα χρόνο νωρίτερα (στα 11), πιθανότατα θα την είχα δεχθεί”.

Στα 13 άλλαξε σχολείο, πήγε στο St. Michael’s University School που είχε πολύ ‘δυνατή’ αθλητική παράδοση. Λόγω των κανονισμών, δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο το χρόνο της αλλαγής. Το πιο ισχυρό τμήμα ήταν του ράγκμπι. Στο ράγκμπι ήταν προπονητής αυτός που καθόταν και στον πάγκο της ομάδας μπάσκετ (Ίαν Χάιντ Λέι). Ο Νας πήγε στο ράγκμπι, αλλά κατέληξε στο μπάσκετ.

“Στο νέο σχολείο, όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν μπάσκετ. Ήθελα να είμαι μαζί τους, οπότε έπαιξα και εγώ. Τότε ξεκίνησα. Και το ερωτεύτηκα, όταν τέθηκε θέμα να μετακομίσω στην Αγγλία. Σκέψου ότι δυο χρόνια αφότου δεν άνηκα σε σύλλογο, με κάλεσαν στην εθνική εφήβων του ποδοσφαίρου”. Είχε πάρει όμως, τις αποφάσεις του. Ονειρευόταν κάθε βράδυ τον εαυτό του στο ίδιο παρκέ με τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Αϊζάια Τόμας. “Είχα εμμονή. Ήταν αυτή που με βοηθούσε από παιδί να θέτω στόχους, να δουλεύω, να ονειρεύομαι και να πιέζω τον εαυτό μου πέρα από τα όρια του. Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου ήταν ότι με ‘απορροφούσε’ ολόκληρο το πάθος μου και η προσπάθεια μου να ξεχωρίσω. Οραματιζόμουν τη σκάλα που είχε στην κορυφή τους ήρωες μου. Η εμμονή έγινε η καλύτερη φίλη μου. Της μιλούσα, τη φρόντιζα, μαλώναμε και στο τέλος μου κλωτσούσε τον κ…“, είχε γράψει στο Players’ Tribune.

Μετείχε σε ένα από τα πιο ‘γεμάτα’ NBA Draft

Είχε ξεκαθαρίσει πως το ποδόσφαιρο ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ξεχώρισε στο μπάσκετ -όπου εμφανίστηκε ως undersized point guard και απόφοιτος ενός προγράμματος που πριν πάει εκείνος, λίγοι γνώριζαν την ύπαρξη του (Santa Clara). Με την ευκαιρία, πήρε και πτυχίο στην κοινωνιολογία (σε πολλά μαθήματα είχε τον καλύτερο βαθμό) και στο 1996 NBA Draft, όπου υπήρχαν και οι Γκρίζιλς με τους Ράπτορς, ως expansion teams. Ήταν αυτό που βρήκε πρώτος δουλειά ο Άλεν Άιβερσον, δεύτερος ο Μάρκους Κάμπι, τρίτος ο Σαρίφ Αμπντούρ Ραχίμ, τέταρτος ο Στεφόν Μάρμπερι, πέμπτος ο Ρέι Άλεν, έκτος ο Αντουάν Ουόκερ, 13ος ο Κόμπι Μπράιαντ και 14ος ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο Νας άκουσε το όνομα του στο Νο15, όπου τον ‘τράβηξαν’ οι Σανς.

Ο κόσμος άρχισε τις αποδοκιμασίες -αφού η λίστα ήταν γεμάτη ευκαιρίες και αυτό το παιδί δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστό, καθώς δεν είχε δώσει έστω ένα ματς σε μεγάλη κολεγιακή περιφέρεια. Ο Ντόνι Νέλσον όμως, ήξερε καλύτερα, αφού στο σχολείο ο Νας είχε για προπονητή έναν φίλο του τότε ασίσταντ κόουτς του Φοίνιξ που στη συνέχεια, παρακολούθησε τον νεαρό στο Santa Clara και έγιναν φίλοι. Για αρχή, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας έγινε ‘supporter’ των Κέβιν Τζόνσον, Σαμ Κασέλ και Τζέισον Κιντ.

Όταν ο Νέλσον έγινε βοηθός GM των Μαβς -αφεντικό είχε τον πατέρα του- πήρε τον Νας μαζί του (1998 και μαζί με τον Ντιρκ Νοβίτσκι και τον Μάικλ Φίνλεϊ πήγαν την ομάδα στους τελικούς της Δύσης, στην πρώτη σεζόν). “Ο Ντον Νέλσον ήταν αυτός που επέμενε να σκοράρω. Εγώ ήθελα πάντα να πασάρω. Μου είχε πει ‘αν είσαι κυρίαρχος γ… παίκτης, κυριάρχησε! Είναι εγωιστικό το να μη σουτάρεις’. Αυτό άλλαξε την καριέρα μου. Ο Ντ’ Αντόνι άλλαξε το παιχνίδι του μπάσκετ“. Θυμήθηκε την εποχή που “ο Ντιρκ και εγώ ήμασταν άγνωστοι. Πηγαίναμε για φαγητό και αναρωτιόμασταν, αν θα τα καταφέρουμε και πώς θα το κάνουμε αυτό. Με κάποιον τρόπο, βρήκαμε την άκρη μας”.

Επέστρεψε στο Φοίνιξ το 2004 για να μείνει έως το 2012. Έγινε δυο φορές MVP της σεζόν (ο πρώτος Καναδός που αναδείχθηκε ‘πολυτιμότερος’ και ο δεύτερος πόιντ γκαρντ που το πήρε σπίτι περισσότερες από μια φορές), υπό τις οδηγίες του Μάικ Ντ’ Αντόνι και ως βασικό ‘γρανάζι’ της έμπνευσης του κόουτς που λεγόταν :07 seconds or less.

“Προφανώς και το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο είναι δυο τελείως διαφορετικά σπορ. Το ένα παίζεται με τα χέρια και το άλλο με τα πόδια. Όλα τα άλλα όμως, είναι ίδια. Πράγματα δηλαδή, όπως οι αποστάσεις, η σχέση που έχεις με τους συμπαίκτες, η κίνηση, η πάσα, η άμυνα. Έχω την αίσθηση πως δεν θα γινόμουν NBAer, αν δεν είχα αποκτήσει τη μοναδική προοπτική του ποδοσφαίρου, την οποία και μετέφερα στα παρκέ. Στο ποδόσφαιρο πάντα πρέπει να σκέφτεσαι τι θα κάνεις με την μπάλα, πριν την πάρεις. Πού θα πας, ποιες είναι οι επιλογές σου. Αυτή δεν είναι συνθήκη που ζούσαν τότε, τα παιδιά που έπαιζαν μπάσκετ. Έτσι απέκτησα ένα πλεονέκτημα στην άμυνα, στο να προβλέπω ‘γωνίες’ και ευκαιρίες πριν καν προκύψουν”.

Όταν ο Ροναλντίνιο του έδειξε τον 17χρονο ‘που θα γίνει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου’

Το 2018 τον επισκέφτηκε το Unisport στο σπίτι του, στο Λος Άντζελες. Ο Νας οδήγησε το δημοσιογράφο στο υπόγειο, όπου είχε τη συλλογή με υπογεγραμμένα παπούτσια νικητών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (Ροναλντίνιο, Ετό, Zιντάν). “Η Μπαρτσελόνα έκανε προετοιμασία στις ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη, όπου ήμουν και εγώ εκείνη την περίοδο, οπότε πήγα να τους δω στην προπόνηση. Θυμάμαι ο Ροναλντίνιο μου είχε συστήσει ένα μικρό παιδί, έναν 17χρονο, λέγοντας μου πως θα γίνει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Τον είδα να παίζει και αμέσως κατάλαβα πως ήταν κάτι μοναδικό. Αν βέβαια, σου λέει ο Ροναλντίνιο πως κάποιος θα γίνει ο καλύτερος, είναι αρκετό -ακόμα και αν σκέφτεσαι πως δύσκολα θα γίνει όσο καλός ήταν ο Βραζιλιάνος”. Ο 17χρονος ήταν ο Λιονέλ Μέσι. “Ήταν ένας μικρόσωμος τύπος σε ένα χώρο που ήταν γεμάτος με stars. Από τα όσα έκανε στην προπόνηση, μπορούσες να καταλάβεις αμέσως ότι είναι ιδιαίτερος παίκτης”.

Σε άλλο χώρο του υπογείου είχε το προσωπικό του γυμναστήριο -όπου δεν είχε πολλά μπασκετικά στοιχεία. Είχε χλοοτάπητα στο πάτωμα, φιλέ τένις, μπασκέτα, αλλά συνολικά κυριαρχούσαν τα memorabilias της Τότεναμ.

Το ‘that’s how I roll’ του Μπαράκ Ομπάμα

Στο υπόγειο που εξηγεί πως δεν λέγεται ‘man’s cave’ αλλά… υπόγειο, το μπάσκετ εκπροσωπεί μια φωτογραφία του Νας, με τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Γκραντ Χιλ, από επίσκεψη στο Λευκό Οίκο. “Κάναμε σουτάκια στο γήπεδο μπάσκετ. Αν έχω να πω κάτι είναι πως ο Ομπάμα μπορεί να σουτάρει. Μπορεί να παίξει. Έχω μια ιστορία να διηγηθώ. Φορούσε κοστούμι, είχαμε μια συζήτηση στο Oval γραφείο και ξαφνικά μας είπε ότι ήθελε να πάμε στο γήπεδο για σουτ, αλλά ήταν μέρα που η κυβέρνηση θα περνούσε ένα νόμο και δεν είχε χρόνο. Μας πήγε ωστόσο, στο γήπεδο και ξαφνικά ακούσαμε ‘hey fellas’. Γυρίσαμε και τον είδαμε να βγάζει το σακάκι, να γυρίζει τα μανίκια του και να αρχίζει τα σουτ”. Λίγο μετά τους είπε ότι έπρεπε να φύγει. Δοκίμασε το τελευταίο σουτ. Αστόχησε. “Του είπαμε πως κανείς δεν φεύγει, πριν ευστοχήσει στο τελευταίο σουτ. Απάντησε πως έχουμε δίκιο, του έδωσα την μπάλα στο τρίποντο και μπήκε χωρίς να ακουμπήσει το διχτάκι. Όπως έβαζε το σακάκι, είπε ‘that’s how I roll’”.

“Το απόλυτο είδωλο ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν”

Το 2006 είχε πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, για τους ημιτελικούς και τον τελικό. “Οι δυο μεγαλύτερες συγκινήσεις που ‘χω ζήσει και αφορούν το ποδόσφαιρο είναι ότι είχα την ευκαιρία να κάνω δυο προπονήσεις με την Τότεναμ”. Σε αυτές τις συναντήσεις “ένιωσα σαν μικρό παιδί, γιατί πραγματικά αγαπώ αυτούς τους τύπους”. Να σου δείξω και πόσο.

“Οι προπονήσεις που έκανα με τους Σπερς ανήκουν στις καταστάσεις που δεν θες να ξεφτιλιστείς (γελάει). Έκανα ό,τι πιο απλό υπήρχε: έδινα γρήγορα αλλού την μπάλα, προσπαθούσα να κινούμαι γρήγορα. Και να μην ήξερες τους παίκτες, καταλάβαινες πως κάνουν αυτό για το οποίο έχουν γεννηθεί, μαζί και πόσες ώρες έχουν αφιερώσει στο σπορ. Αυτό ήταν για εμένα έμπνευση. Ήταν φανταστική η εμπειρία που είχα να δω πόσο εκπληκτικοί είναι, πίσω από τις κάμερες, όταν δεν υπάρχει πίεση και είναι χαλαροί”.

Το 2004 έτυχε να είμαι στο Παρίσι πριν το Euro, τηλεφώνησα σε έναν φίλο που δουλεύει στα γραφεία του ΝΒΑ στην πόλη και με ενημέρωσε πως ο Τιερί Ανρί ήταν ενήμερος για το ταξίδι μου και μου είχε για πρόσκληση για το Clairefontaine”, το σπίτι του ποδοσφαίρου της Γαλλίας που πρωταγωνίστησε και στο ντοκιμαντέρ του Νικολά Ανελκά, στο Netflix.

“Πήγα και πέρασα μια ώρα με τον Ζινεντίν Ζιντάν -το απόλυτο είδωλο μου-, τον Ολιβιέ Ντακούρ, τον Πατρίκ Βιεϊρά. Μετά με ξενάγησαν στους χώρους. Ο ‘Ζιζού’ με ρώτησε αν ήθελα να παίξουμε. Προφανώς και είπα ναι. Μου έδειχναν τρικ. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που ζούσα”. Στα παπούτσια που του έδωσε ο Γάλλος, υπήρχε ένα κομμάτι tape. “Ποιος θα φανταζόταν πως ένας παίκτης σαν και αυτόν, θα έβαζε tape στο πίσω μέρος των παπουτσιών του;”, αναρωτήθηκε ο Νας -που δεν την έβγαλε. “Ήμουν σαν κι εκείνον, σε αυτό το θέμα. Μπορούσα να φοράω ένα νέο ζευγάρι σε κάθε ματς. Αλλά μου άρεσε να είναι ‘φθαρμένα’, να έχουν ‘κουμπώσει’ στα πόδια μου. Για αυτό τα φορούσα 2-3 εβδομάδες. Επέλεγα άλλο για τις προπονήσεις. Υποθέτω το ίδιο έκανε και ο ‘Ζιζού’, για να τα νιώθει άνετα”.

Από το 2007 διοργάνωνε φιλανθρωπικούς αγώνες ποδοσφαίρου, στη Νέα Υόρκη. Στους καλεσμένους του ήταν τύποι όπως ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ο Λάντον Ντόνοβαν και δυο τύποι που μπήκαν μαζί του στους μετόχους της Μαγιόρκα (Στιούαρτ Χόλντεν και Κάιλ Μαρτίνο). Eκείνος βρέθηκε στο μετοχικό συμβούλιο της ισπανικής ομάδας, μέσω του Ρόμπερτ Σάρβερ, ιδιοκτήτη των Φοίνιξ Σανς -μεταξύ πολλών άλλων. “Αναζητούσε ομάδα να επενδύσει στην Αγγλία και μετά ερεύνησε την Ισπανία. Με ρώτησε αν με ενδιέφερε να τον ακολουθήσω. Κατέληξα στο να δουλεύω με τη Μαγιόρκα και έμαθα ότι πρόκειται για ιστορική ομάδα, που ανήκει στη LaLiga και έχει παίξει στο Champions League. Είχε ενδιαφέρον”. Έκτοτε πηγαίνει στην πόλη δυο φορές το χρόνο.

Aνέλαβε να κάνει το ποδόσφαιρο δημοφιλές στις ΗΠΑ

Όταν ολοκλήρωσε την καριέρα του στο ΝΒΑ, μια από τις προτάσεις που του έγιναν ήταν αυτή του sportscaster. Όχι για ματς της αμερικανικής λίγκας μπάσκετ, αλλά για τα παιχνίδια του UEFA Champions League. Η έμπνευση άνηκε στην Turner Sports που ήθελε “να επαναπροσδιορίσουμε την κουλτούρα του ποδοσφαίρου, σε αυτήν τη χώρα”.

Ο Νας είχε εξηγήσει ότι “η δουλειά μου ήταν να συστήσω το παιχνίδι σε περισσότερους ανθρώπους στις ΗΠΑ. Το σπορ μεγαλώνει στη χώρα, υπάρχουν πια εκπληκτικοί παίκτες και φαν, αλλά πολλοί δεν έχουν γνωρίσει στην ουσία το άθλημα. Ναι, ξέρουν ποιοι είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Μέσι, αλλά όχι τον Χάρι Κέιν ή τον Πάολο Ντιμπάλα ή όλοι οι άλλοι που είναι εκπληκτικοί παίκτες, προσωπικότητες -άνθρωποι που ‘χουν φανταστικές ιστορίες-, αλλά η φήμη τους δεν έχει φτάσει στις ΗΠΑ”.

Μετά έκανε δικό του κανάλι στο YouTube, ώστε να έχει έναν προορισμό για το περιεχόμενο του ενδιαφέροντος του. Που ξεκάθαρα δεν είχε να κάνει μόνο με το μπάσκετ. Ή το ποδόσφαιρο. Στα 43 έλεγε πως το παιδί που έχει μέσα του, ακόμα ονειρεύεται πως θα κάνει καριέρα στο ποδόσφαιρο. “Η πραγματικότητα είναι πως είχα ικανότητες να παίξω, όπως και εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο. Αν έβαζα στο ποδόσφαιρο, το χρόνο που αφιέρωσα στο μπάσκετ, ίσως να τα κατάφερνα. Δεν είμαι όμως, αρκετά ηλίθιος να πιστεύω ότι θα τα κατάφερνα σίγουρα. Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές σπορ του κόσμου. Μόνο λίγοι καταφέρνουν να ζήσουν το όνειρο. Και για αυτό σέβομαι πολύ τους κορυφαίους”.

Η ζωή των επαγγελματιών αθλητών φαίνεται πολύ λαμπερή. “Αυτό που συμβαίνει είναι πως τίποτα δεν είναι εύκολο. Συχνά έχεις σερί ματς, κατά τα οποία παίζεις σε μια πόλη, ‘πετάς’ για άλλη, φτάνεις ξημερώματα, κοιμάσαι και έχεις παιχνίδι το ίδιο βράδυ. Και έχεις δημοσιογράφους να σου λένε πως δεν ανταποκρίθηκες. Όταν προσγειώνεται το αεροπλάνο στην πόλη που έχεις την επόμενη δουλειά, στις 3-4 τα ξημερώματα, δεν υπάρχουν κάμερες. Κανείς δεν είναι εκεί. Εσύ στέκεσαι με το ζόρι όρθιος και αυτό δεν το λες πολύ λαμπερό. Αυτό είναι ένα κομμάτι που δεν ξέρει ο κόσμος και άρα δεν μπορεί να το κατανοήσει. Αν είσαι τυχερός, μπαίνεις στη σεζόν 100% υγιής. Μετά κανείς δεν είναι εκατό τοις εκατό υγιής. Πάντα παίζεις με μια ενόχληση, με ένα πρόβλημα, έναν τραυματισμό. Αυτό είναι κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνουν οι φαν. Είναι πρόκληση, γιατί παίζεις με τους καλύτερους του κόσμου και από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στο παρκέ, ουδείς ενδιαφέρεται για όσα ‘κουβαλάς’. Αυτό είναι το όμορφο πράγμα και αυτό είναι που μου λείπει”. Όχι πια.