Ο Σισίνιο κάπνιζε μόνο όταν έπινε (και έπινε όλη μέρα)

Toν είχαν συγκρίνει με τον Καφού. Τον είχαν χαρακτηρίσει και ‘Ρομπέρτο Κάρλος σε εκδοχή δεξιού ποδιού’. Υπήρξε από τους παίκτες που γεννήθηκαν αθλητές. Μετά δούλεψε επί του ποδοσφαίρου, έως ότου απέκτησε ένα μενού με πολλές επιθετικές ικανότητες, που ταίριαζαν απόλυτα στην ταχύτητα του. Μπορούσε να σκοράρει και να δημιουργήσει. Και όλα αυτά τα ‘χε γράψει το BBC, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διεκδικούσε τον Cícero João de Cézare, παίκτης που έγινε γνωστός ως Σισίνιο.

Είχε ταξιδέψει για πρώτη φορά, στην Ευρώπη στα τέλη του 2005, σε ηλικία 25 χρόνων και αφότου είχε κάνει καριέρα στην Μποταφόκο (ήταν η πρώτη του ομάδα και έπαιξε με τους ‘άνδρες’ στα 19, για να τον χαρακτηρίσουν ως ‘ο νέος Καφού’), την Ατλέτικο Μινέιρο και τη Σάο Πάουλο, όπου έγινε το ξέσπασμα. Με την τελευταία είχε πάρει το FIFA Club World Cup (εναντίον της Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ), το Copa Libertadores και το Campeonato Paulista, τη σεζόν 2004-05.

Το καλοκαίρι πουλήθηκε στους ‘μερένγκες’, έπειτα από πολλούς μήνες διαπραγματεύσεων και αφότου η Ρεάλ δέχθηκε να γίνει η μετακίνηση το Δεκέμβρη του 2005 -μετά το τέλος του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Ήταν η περίοδος που οι Μαδριλένοι είχαν -μεταξύ άλλων- τη ‘βραζιλιάνικη λεγεώνα’ των Ρονάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρομπίνιο, Μπαπτίστα και του Βαλντερέι Λουξεμπούργκο, στον πάγκο και στόχο να ρίξουν την Μπαρτσελόνα, του Ροναλντίνιο από την κορυφή.

Η Σάο Πάουλο του ‘χε δώσει επέκταση (έως το 2008), με το buy out να φτάνει στα 12 εκατομμύρια ευρώ. Είχε και πρόταση από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου αποφάσισε να μην πάει μετά το ταξίδι που έκανε στην Αγγλία, για να συναντήσει τον Sir Άλεξ Φέργκιουσον. Η περίπτωση του είχε μελετηθεί ενδελεχώς και από τη Μίλαν, χάριν του Καφού. Οι δυο τους είχαν συναντηθεί και στην εθνική, όπου ο μεν έπαιξε ως αλλαγή του δε, σε ματς με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στις 12/11 (το αποτέλεσμα ήταν 8-0). Ο Σισίνιο πήγε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Γενικά, είχε 17 συμμετοχές με τη ‘σελεσάο’.

Τον Αύγουστο του 2005 πήρε στα χέρια του το ιταλικό διαβατήριο, το οποίο απέκτησε πέκτησε χάριν του παππού του. Είχε κάνει ταξίδι-‘αστραπή’: είχε φύγει από τη Βραζιλία απευθείας μετά τον αγώνα με την Γκόιας, πήγε στην Ιταλία και το ίδιο βράδυ επιβιβάστηκε στην πτήση της επιστροφής, γιατί την επομένη έπρεπε να παίξει στο καθοριστικής σημασίας αγώνα με τη Φιγκειρένσε. Σημείωσε πως ήδη τον έβριζαν που ‘είχε το μυαλό του αλλού’.

H πρώτη του εμφάνιση με τη Ρεάλ αποτέλεσε πραγματικότητα στις 8/1 του 2006. Ήταν για τη LaLiga. Αντίπαλος ήταν η Βιγιαρεάλ. Αντικατέστησε τον τραυματία Ρονάλντο. Τρεις εβδομάδες αργότερα, σκόραρε το πρώτο του γκολ (στο 2-1 επί της Θέλτα Βίγκο). Συνέχισε να σκοράρει έως τη διάλυση του αριστερού γόνατου -το Σεπτέμβρη του 2006, έπαθε ρήξη χιαστού. Έμεινε εκτός έξι μήνες. Με την επιστροφή του, τον Απρίλιο του 2007 έγινε βασικός. Έδωσε και ασίστ για γκολ και στην πορεία οι Βlancos αναδείχθηκαν πρωταθλητές, με εκείνον να είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών.

Το καλοκαίρι του 2007 ο προπονητής άλλαξε (Μπερντ Σούστερ), έχασε τον προσανατολισμό και τη θέση του (ήταν η τρίτη επιλογή, μετά τον Σαλγκάδο και τον νεαρό, τότε, Σέρχιο Ράμος) και έφυγε για τη Ρόμα -που τον κυνηγούσε καιρό-, για 11 εκατομμύρια ευρώ. Είχε υπογράψει συμβόλαιο πενταετούς διάρκειας, για 3.600.000 ευρώ τον πρώτο χρόνο με αυξήσεις που κατέληγαν στα 4.000.000 ευρώ της τελευταίας σεζόν.

Πάμε τώρα, λίγο πίσω στη συμφωνία του με τη Ρεάλ. Όπως αποκάλυψε το 2017 “ήμουν ήδη αλκοολικός. Δεν μπορούσα να σταματήσω στη μια μπύρα. Έπινα μέχρι να λιποθυμήσω. Αυτή ήταν η κατάσταση μου, όταν με διεκδικούσε η Ρεάλ. Είχα ξεφύγει. Έπινα πολύ. Όχι μόνο το βράδυ. Το γεγονός ότι ανταποκρινόμουν στις προσδοκίες, βοήθησε κάπως την κατάσταση”. Δεν τη διόρθωσε. Μετά προέκυψαν και άλλα θέματα.

“Όταν έφυγε ο Ρομπέρτο Κάρλος, ήμουν στη βαική ενδεκάδα και ο Σέρχιο Ράμος σέντερ μπακ -και κάποιες φορές δεξί μπακ. Ο Σαλγκάδο ήταν τρίτος. Κάναμε εκλογές για τον αρχηγό. Ο πρώτος ήταν ο Ραούλ, ο δεύτερος ο Κασίγιας, ο οποίος έδωσε το περιβραχιόνιο στον Σαλγκάδο, για να μπορεί να παίξει. Παρεμπιπτόντως, ο Σαλγκάδο έμπαινε στα αποδυτήρια, χαιρετούσε τους πάντες, πλην εμού. Δεν υπήρχα για εκείνον. Ώσπου ‘υποτάχθηκα’ . Μετά γίναμε φίλοι.

Τη μέρα της ψηφοφορίας, οΜπαμπτίστα μου είπε πως είχα τελειώσει. Είχε ήδη δημιουργηθεί το γκρουπ των Γκούτι, Σαλγκάδο, Χελγκέρα, Ραούλ και Κασίγιας, οι οποίοι χειραγωγούσαν τα media και τον προπονητή. Για παράδειγμα, αν ο Ρονάλντο έκανε ένα κακό παιχνίδι, την επομένη όλα τα πρωτοσέλιδα έγραφαν πως ο Ραούλ ήταν καλύτερος. Κατ’ εμέ, αν ο Ραούλ είχε τρεις ζωές να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος του Ρονάλντο, δεν θα τα κατάφερνε. Τους είπα πως θέλω να φύγω για τη Ρόμα. Είχα μιλήσει με τους Τότι και Ντόνι. Αμφότεροι μου ‘χαν πει πως η Ρεάλ με έχει γ… Αν ήταν επαγγελματίες, δεν θα έφευγα ποτέ“.

Σε έχω αφήσει στη Ρόμα, όπου πήγε ως ‘αντικείμενου του πόθου’ του Σπαλέτι και για πολλά λεφτά. Εννοώ δεν τον πήραν, ως ρίσκο, αλλά ως σταρ, με το λαό να τον περιμένει στο αεροδρόμιο για να τον αποθεώσει. Ήταν κεντρικό πρόσωπο στην κατάκτηση του κυπέλλου (στον τελικό με την Ίντερ). Η επόμενη σεζόν δεν ήταν το ίδιο ευτυχής. Κάποια αρνητικά αποτελέσματα, οδήγησαν στον διαπληκτισμό του με τον Σπαλέτι, που ωστόσο κράτησε τον Σισίνιο ως βασικό, έως τη ρήξη χιαστού. Αυτήν τη φορά στο δεξί γόνατο.

Ενόσω έκανε αποθεραπεία, άρχισε να γίνεται τίτλος στα media, για όλους τους λάθος λόγους. Κυρίως γιατί ο φακός τον ‘συνελάμβανε’ να είναι πάντα μεθυσμένος. Όλοι είχαν διαπιστώσει πως υπήρχε ένα κάποιο πρόβλημα. Ουδείς κατάλαβε ποτέ την πραγματική έκταση, έως ότου την αποκάλυψε ο ίδιος τον Ιούνιο του 2012, σε εμφάνιση του στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Esporte Fantastico της Βραζιλίας. “Κάπνιζα και μεθούσα. Δεν πήρα ποτέ ουσίες, εξαιτίας των ελέγχων anti-doping που γίνονταν. Αλλιώς θα έπαιρνα και ναρκωτικά”. Δηλαδή, μέσα στη γενικότερη παραίτηση του είχε τη λογική να αποφύγει τα ακραία -και άρα το τέλος.

“Το αλκοόλ είναι το χειρότερο ‘ναρκωτικό στον κόσμο. Είχα σκεφτεί πολλές φορές να τα παρατήσω. Έφτασα πολύ κοντά. Κατάλαβα πως έχω πρόβλημα, όταν ένιωσα πως δεν με ευχαριστεί πια να παίζω ποδόσφαιρο. Πάντα το λάτρευα. Έχασα τη χαρά μου, όταν ήμουν στη Ρόμα. Δεν ήθελα να πάω για προπόνηση ή να παίξω σε αγώνες. Όταν ο Θεός σου δίνει ένα ταλέντο και δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς, σημαίνει πως κάτι πάει λάθος.

Πήγαινα στις προπονήσεις, καταλάβαινα πως δεν θα παίξω στο ματς του σαββατοκύριακου, επέστρεφα σπίτι μου, κάπνιζα και μεθούσα. Είχα πάντα μπύρες και άλλα ποτά. Έπινα μόνος μου ή με ανθρώπους που έκαναν τους φίλους μου. Μου άρεσε και να βγαίνω. Άπαξ και ξεκινούσα να πίνω, δεν μπορούσα να σταματήσω”. Είχε κάνει την παραπάνω εξομολόγηση τo 2012, δίκην κάθαρσης και αναγνώρισης του προβλήματος που είχε, με ξεκάθαρη τη διάθεση να το λύσει, καθώς όπως είχε πει ήθελε να παραμείνει στην Ευρώπη και να συνεχίσει εκεί την καριέρα του. Είχε παντρευτεί και φάνηκε να αρχίζει να βρίσκει την ηρεμία στο μυαλό και τη ψυχή του. “Η σύζυγος μου με ενθάρρυνε να θυμηθώ τις αξίες που είχα και είχαν τη ρίζα τους στο Θεό. Έτσι ξεκίνησε η αλλαγή μου”.

Το 2010 τελείωσε ο δανεισμός του στη Σάο Πάουλο. Γύρισε στη Ρόμα. Του Ρανιέρι -και μετά του Λουίς Ενρίκε. Δεν του έδιναν ευκαιρίες, έως ότου τον έστειλαν στη Βιγιαρεάλ, το Γενάρη του 2011. Το καλοκαίρι επέστρεψε στη Ρόμα, για να γίνει η τρίτη επιλογή (πίσω από τους Κασέτι και Ρόσι). Ως ελεύθερος, το 2012 αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του, για τη Sport Recife. Το πρόβλημα με το αλκοόλ έγινε ακόμα χειρότερο. Και με το κάπνισμα. Έφτασε να κάνει δυο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. “Πώς μετά να τρέχω για 90 λεπτά;”.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να έχεις υπ’ όψιν σου πως, κατά τα λεγόμενα του, το 2010 είχε πει στο ψυχολόγο της Σάο Πάουλο για τoν εθισμό του. Προφανώς δεν έλαβε τη βοήθεια που είχε ανάγκη -είτε γιατί δεν ήταν έτοιμος, είτε γιατί δεν έκανε match με το ψυχολόγο (δεν είναι όλοι για όλους). Ενόσω είχε συμβόλαιο με τoυς ‘τζαλορόσι’, όπως είχε πει ‘ενημερώθηκα από τις εφημερίδες για το ενδιαφέρον που ‘χε η Μπαρτσελόνα για εμένα. Επισήμως, δεν υπήρξε σχετική ενημέρωση. Σε κάθε περίπτωση, ήθελα να γυρίσω στη χώρα μου‘.

“Όσο έπαιζα λιγότερο, μεθούσα περισσότερο. Μια φορά, μετά 14 καϊπιρίνια και 18 μπύρες είδα το Χριστό. Μου είπε ‘αν συνεχίσεις έτσι, θα πεθάνεις’. 

Τον Ιούλιο του 2013 τον κάλεσε ο πρώην συμπαίκτης του, Ρομπέρτο Κάρλος στην τουρκική Sivasspor. Toν έκανε ‘παίκτη-κλειδί’ και τον Απρίλιο του 2014 του έδωσε άλλα δυο χρόνια συμβόλαιο. Συνέχισε να παίζει έως το Μάριο του 2018, όταν εγκατέλειψε. Ήταν 39 και είχε ήδη ταλαιπωρηθεί πολύ από τα γόνατα του. Έκτοτε έχει αφοσιωθεί σε άλλο στόχο, τον οποίον αποκάλυψε τη Δευτέρα 9/3, στη Marca.

“Άρχισα να πίνω πριν 14 χρόνια. Aπό όταν πήγα στην Μποταφόγκο. Μου είπαν να δοκιμάσω μια πολύ καλή μπύρα. Το έκανα. Από τότε δεν σταμάτησα να πίνω, μέχρι που έγινα 30. Για διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας, κατανάλωνα καθημερινά τουλάχιστον 10 ποτήρια”.

“Μέχρι που υπέγραψα στην Ατλέτικο Μινέιρο, έπινα μπύρες γιατί δεν είχα λεφτά να αγοράσω κάτι άλλο. Μετά, έπινα τα πάντα. Και κάπνιζα. Συνδύαζα το τσιγάρο με το αλκοόλ. Κάπνιζα μόνο όταν έπινα. Αλλά έπινα όλη μέρα”.

“Μετανιώνω που δεν ζήτησα από τότε βοήθεια ή τη συμβουλή κάποιου. Το αλκοόλ δεν θεραπεύει την κατάθλιψη. Τουναντίον, την επιδεινώνει”. Τα περισσότερα από τα 30 tattoos που έχει, τα έκανε σε κατάσταση μέθης. “Δεν νιώθω άνετα, όταν τα βλέπω. Τα έκανα μεθυσμένος”. Γιατί όμως, πήγαινε να τα κάνει μεθυσμένος; “Σιχαίνομαι τον πόνο. Νηφάλιος δεν θα έκανα ποτέ tattoos. Έπινα για να αντέξω. Πίστευα πως αυτά θα μου δώσουν την ειρήνη που χρειαζόμουν στο μυαλό και τη ψυχή μου. Κάτι που δεν συνέβη”.

“Το ποδόσφαιρο ήταν μια φάση της ζωής μου. Η τωρινή φάση είναι να αφηγούμαι την ιστορία μου, ώστε να βοηθώ ανθρώπους να μην περπατήσουν στο δικό μου μονοπάτι. Την πρώτη φορά που μίλησα για το πρόβλημα μου, δέχθηκα δριμεία κριτική. Είναι κάτι που συμβαίνει όταν κάποιος μιλά ‘ανοιχτά’ για ένα τραύμα. Για οκτώ χρόνια δεν έχω πρόβλημα με τα τσιγάρα ή το αλκοόλ. Δεν έχω απιστήσει και ζω βάσει των αρχών που με δίδαξε ο Θεός”. Το αυτό επιθυμεί και δι υμάς.