Ο Σεκού Ντουμπουά λέει πως θα γίνει ο καλύτερος Γάλλος παίκτης

Κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να εμφανίζουν λίστες με τους παίκτες που υπολογίζουν πως θα επιλεγούν στις κορυφαίες θέσεις του προσεχούς ΝΒΑ draft. Μεταξύ των πρώτων 15 υπάρχει μόνο ένας Ευρωπαίος. Ο Σεκού Ντουμπουά αναφέρεται ως ‘μακράν ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης’ της ‘τάξης’ του.

Θα τον βρεις αυτήν την περίοδο στη γαλλική Λιμόζ. Παίζει από ‘δυάρι’ έως ‘τεσσάρι’, έχει σουτ, είναι γρήγορος, αθλητικός, του αρέσουν οι επαφές, μπορεί να ‘κόψει’, να αλλάξει στην άμυνα και να βγει απέναντι σε πιο κοντούς παίκτες, να πασάρει και είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ.

Λατρεύει να καρφώνει, υψώνεται στα 2.11 και το wingspan φτάνει στα 2.71. Οι συμπαίκτες του. Δεν είναι τέλειος. Έχει θεματάκια που πρέπει να δουλέψει, όπως οι αποφάσεις στο μισό γήπεδο -ώστε να αποφεύγει τα χαζά λάθη, τις κακές πάσες και τα floaters που δείχνουν τουλάχιστον άκομψα. Το IQ είναι το θέμα και στην άμυνα.

Το Medium έγραψε πως “προς το παρόν είναι σαν ένα παζλ που έχει ολοκληρωθεί κατά το ήμισυ”.

Ο αγαπημένος του παίκτης είναι ο Τζόελ Εμπίντ, με τους συμπαίκτες του στην Poitiiers να ‘χουν πει πως έχει κάτι από Καρμέλο Άντονι και Λαμάρ Όντομ, βάσει της σωματοδομής, του μενού στα σουτ και της χρήσης του αριστερού χεριού. Ο Βενσάν Λοριό, αθλητικός διευθυντής στη ΛεΜαν τον αποκαλεί “τέρας με πρόσωπο παιδιού”.

Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι εξηγούν πως μπορεί να γίνει περίπτωση Πασκάλ Σιακάμ: ένας ελβετικός σουγιάς με την εμφάνιση φόργουορντ.

Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση. Πάμε και στη δεύτερη.

Η τελευταία φορά που τον είδε ο πλανήτης, σε ανταγωνιστική σκηνή, ήταν στο Πανευρωπαϊκό U18 του 2018 ως συνεργάτης του Φρανκ Ντιλικινά, Νο8 επιλογή στο 2017 NBA draft, στη διαδρομή για την κορυφή της ηπείρου.

Ο Sekou Doumbouya ήταν 16 χρόνων και μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης, στην οποία παρουσιάστηκε ως ο μικρότερος σε ηλικία, παίκτης. Είχε 17.8 πόντους, 7 ριμπάουντ, 1.3 κλεψίματα και 1.2 τάπες ανά αγώνα.

Ένα χρόνο νωρίτερα, δεν φαινόταν ιδιαίτερα ικανός στα κοψίματα και έτσι δεν μπορούσε να δικαιολογήσει απόλυτα τη φήμη του εξαιρετικού αμυντικού, που ανώριμος γαρ δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα στις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει -για την καλύτερη δυνατή επιλογή-, τα πόδια του δεν ήταν πολύ γρήγορα και γενικά, υπήρχε μια ασυνέπεια. Μπορείς να σβήσεις όλα τα παραπάνω. Γιατί ο Σεκού δούλεψε όσο χρειαζόταν, ώστε να γίνει ένα πραγματικό NBA prospect.

Ο γεννημένος στη μεγαλύτερη πόλη της Γουινέας, το Conakry, πρώην γαλλική αποικία και λιμάνι, στις 23/12 του 2000, δεν θυμάται κάτι από τη γενέτειρα του. Βλέπεις, έφυγε όταν ήταν ενός έτους, μαζί με τη μητέρα του M’Mah Marie, τα τρία αδέλφια του και έναν εξάδελφο. Εγκαταστάθηκαν στο Fleury-les-Aubrais, στα βορειοκεντρικά της Γαλλίας, δυο ώρες από το Παρίσι.

Ο πατέρας του έμεινε πίσω, γιατί ήταν στο στρατό. Η απουσία του έκανε τον Σεκού αρχηγό της φαμίλιας και συμβουλάτορα των αδελφών του. Τα παιδικάτα του τα πέρασε, παίζοντας ποδόσφαιρο “ως επιθετικός”, ώσπου λόγω ύψους άρχισε να ‘χει θέματα.

Στα 12 ένας φίλος του τον κάλεσε στο γηπεδάκι της γειτονιάς, να δοκιμάσει το μπάσκετ, σε φιλικό επίπεδο -σε ένα πολύ πρώιμο στάδιο. Σύντομα τον είδε ο Μπενουά Μπουργκέ, προπονητής της περιοχής. Του είπε πως θα ήταν χρήσιμο να επενδύσει στο σπορ, γιατί είχε ό,τι χρειαζόταν. Έγινε προπονητής του και αυτός που τον πήγε στα 13 στην CJF Les Aubrais.

Έντιμα, ομολόγησε στο The Bleacher Report πως “στην αρχή δεν ήμουν καλός, αλλά ένιωθα καλά” και αυτό αρκούσε.

Στα 13 ήταν που κάρφωνε με το αριστερό και σκόραρε περισσότερους από 30 πόντους, παίζοντας τραυματίας. Στα 14 ήταν ήδη 2.05 και τον κάλεσαν στο INSEP, που αν δεν έχει τύχει να το γνωρίζεις είναι το Ινστιτούτο εγκύμνασης για αριστεία στα σπορ, όπου πηγαίνουν μόνο ελίτ αθλητές, λειτουργεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Νέων και Σπορ και μεταξύ των αποφοίτων του είναι οι Λούκας Πουίγ (τένις), Μπορίς Ντιό, Τόνι Πάρκερ, Κλιντ Καπελά, Ρονί Τουριάφ, Ζοφρί Λοβέρν (ΝΒΑ/Euroleague), Εμιλί Λε Πενέκ (ενόργανη), με τη λίστα να συνεχίζεται και να μην έχει τελειωμό.

Μετακόμισε στο Παρίσι και στην Centre Fédéral de Basket-ball, ομάδα που συνεργαζόταν με το INSEP και αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία. Έκανε το ντεμπούτο του στις 26/9 του 2015. Τελείωσε με 12 πόντους, 5 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα. Στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου οι επιδόσεις του ήταν τέτοιες που κλήθηκε να εκπροσωπήσει το INSEP στο U18 Adidas Next Generation Tournament. Και τίμησε αυτήν την εκπροσώπηση.

Ο Στέφανος Μακρής τον είχε εντοπίσει και τον είχε αναλύσει, στο κείμενο που παρέδωσε στο nbadraft.net, εκείνη τη χρονιά.

Το Νοέμβριο του 2016 πήρε το γαλλικό διαβατήριο. Τον είχαν προσεγγίσει οι Ισπανοί, ενώ είχε κάνει τις ερωτήσεις του και ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, κόουτς τότε της Λιμόζ.

Είχε ήδη πάει στην Poitiers Basket 86 (υπέγραψε στις 26/8 του 2016, σε ηλικία 15 χρόνων), επαγγελματική ομάδα της χώρας που αγωνιζόταν στη δεύτερη τη τάξει λίγκα (LNB Pro B), μετά την αποβολή του από το INSEP για πειθαρχικούς λόγους.

Πέραν του ότι αντιμετώπιζε πολύ πιο έμπειρους παίκτες, είχε απέναντι του πολύ πιο δυνατούς αθλητές και δίπλα του τύπους σαν τον Τζεφ Γκριρ. Γενικά, δεν πέρασε καλά στην αρχή. Έμαθε όμως, πολλά. Τόσα που έγινε μέλος της εθνικής U18 που πήρε το Πανευρωπαϊκό, στην Τουρκία -το Δεκέμβρη εκείνου του έτους.

Οι 6.8 πόντοι και τα 3.3 ριμπάουντ σε 17 λεπτά συμμετοχής, ανά αγώνα που ‘χε στη λίγκα έγιναν 17.8 πόντοι και 7 ριμπάουντ κατά μ.ο. στα ματς του Πανευρωπαϊκού. Και φυσικά, όλοι οι scouts που ήταν στις εξέδρες σημείωσαν το όνομα του. Τότε αποκάλυψε πως θέλει να γίνει NBAer. Πρόσθεσε και κάτι ακόμα.

Έχω το ταλέντο να γίνει μια μέρα ο καλύτερος Γάλλος παίκτης. Αρκεί να δουλέψω πολύ. Όλα εξαρτώνται από εμένα.

Για να πάρει απολυτήριο λυκείου, γράφτηκε σε μια ιδιωτική σχολή. Για να αποκτήσει την αυτοσυγκέντρωση του Μάικλ Τζόρνταν, άρχισε να βλέπει έναν αθλητικό ψυχολόγο. Καθημερινά παρακολουθούσε κλιπάκια του Air και ένιωθε μαγεμένος. Ήθελε λοιπόν, να μάθει το πώς να μαγέψει και εκείνος. ‘Ηξερε ότι έπρεπε να βελτιώσει πολλά -τεχνικά και πνευματικά. Ήταν αποφασισμένος να κάνει όλη τη διαδρομή.

Στο Πανευρωπαϊκό το όνομα του το σημείωσαν και οι υπεύθυνοι του Basketball Without Borders που τον κάλεσαν, το 2017, στο Λος Άντζελες. Στη δεύτερη σεζόν του με την Poitiers είχε 8.3 πόντους και 4.4 ριμπάουντ, ανά αγώνα. Στην ‘πόλη των αγγέλων’ φρόντισε να δείξει πως ανήκει στα καλύτερα που ‘χει βγάλει η γενιά του, από την πρώτη ημέρα. Είχε ήδη αποφασίσει ότι “θέλω να κυριαρχήσω όλων όσων βρω απέναντι μου, σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού, για τον εαυτό μου και την ομάδα μου”.

Τον Ιούνιο του 2017 υπέγραψε τριετή επέκταση με την Poitiers. Όταν γύρισε στην ομάδα του, για τη δεύτερη χρονιά ήταν άλλος παίκτης. Στο βαθμό που πια οι συμπαίκτες του έπρεπε να προσαρμοστούν στο δικό του παιχνίδι. Να καταλάβουν το πώς λειτουργεί. Ήταν ο πρώτος που πήγαινε στο γήπεδο και ο τελευταίος που έφευγε -γιατί με το τέλος της ομαδικής εκγύμνασης, δούλευε ατομικά στην ταχύτητα και την ενδυνάμωση.

Άρχισε να ηγείται και στα αποδυτήρια, καθώς ήταν εκείνος που έλεγε τα σωστά τα λόγια μετά μια ήττα. Γύρω του είχε μόνο μεγαλύτερους, σε ηλικία παίκτες. Όλοι τον σέβονταν. Την ίδια ώρα, δεν είχε θέμα να ζητά τις συμβουλές όλων. Στη δεύτερη χρονιά το ποσοστό στις βολές έγινε από 57.6% σε 79%. Είχε αυξήσει το σκορ και τα ριμπάουντ. Είχε και παιχνίδια που ήταν εξαφανισμένος. Την επομένη περνούσε περισσότερες ώρες στο γήπεδο. Εννοώ δεν έμενε στο κακό. Προχωρούσε. Έκανε ό,τι χρειαζόταν, για να μη ξαναζήσει ως αόρατος ένα ματς.

Την ίδια ώρα, προσπαθούσε να ζει τη ζωή ενός έφηβου, στο μέτρο που αυτό ήταν δυνατόν. Ναι, παίζει video games (έχει πει πως είναι ο χειρότερος στο ΝΒΑ 2Κ), ακούει μουσική, κάνει πλάκες.

Τον Ιούνιο του 2018 πήγε στη Λιμόζ. Ο προπονητής, Κάιλ Μάιλινγκ είχε εξηγήσει ότι πρόκειται για τύπο που έχει τρομερά αθλητικά προσόντα, είναι γρήγορος και εξαιρετικός στον αιφνιδιασμό. Έκανε πρεμιέρα στις 22/’9. Είχε μόλις 2 πόντους και 4 ριμπάουντ, εναντίον της Αντίμπ. Σιγά σιγά βρήκε ρυθμό, τη θέση του και έκανε φάσεις σαν και αυτή.

Στις 26/12 τραυματίστηκε στο δεξί αντίχειρα και υποβλήθηκε σε επέμβαση. Ήταν ένα διάλειμμα. Όχι πισωγύρισμα.

Photo: Poitiers