Ο ρόλος του Σαβιόλα στον... άλλο Ολυμπιακό

Γνωστά και χιλιοειπωμένα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σαν τα ποιήματα στις σχολικές εκδηλώσεις των εθνικών εορτών. Δεν έχει νόημα να τα επαναλάβουμε. Αν αξίζει κάτι να ειπωθεί για την κλήρωση του Ολυμπιακού, είναι πως ο όμιλος δεν τον "καταδικάζει" στον βαθμό που θα τον "καταδίκαζε" π.χ μια τριάδα Μπάγερν, Σαχτάρ, Νάπολι. Η τριάδα του επιτρέπει προσδοκίες και μέχρι εκεί.

"Πίσω από φορ"

Αντί, λοιπόν, να κοιτάξουμε προς τα έξω, θα κρατήσουμε τη ματιά μας στα ενδότερα. Στον Ολυμπιακό, ξεκινώντας πρώτα απ' τον Σαβιόλα. Ο Αργεντινός την Κυριακή δεν έδωσε μόνο την νίκη στους "ερυθρόλευκους" και άνοιξε τον εγχώριο λογαριασμό των γκολ, αλλά άνοιξε και μια ποδοσφαιρική συζήτηση.

Στη συνέντευξη που έδωσε στο συνδρομητικό κανάλι ρωτήθηκε για το πως προτιμά να αγωνίζεται, μόνος του στην κορυφή της επίθεσης ή μαζί με έναν άλλον επιθετικό. Πολλοί παίκτες θα προτιμούσαν μια διπλωματική απάντηση του στιλ "παίζω όπου μου πει ο προπονητής, καλό είναι να υπάρχει κι άλλος ένας, αλλά εγώ θα κάνω ο,τι μου ζητηθεί". Ο Σαβιόλα ήταν ξεκάθαρος.

"Πάντα πιστεύω πως με βοηθάει να έχω έναν παίκτη μπροστά μου. Με βοηθάει να έχω έναν πιο προωθημένο φορ και να ανοίγει διαδρόμους για να κάνει πιο εύκολη την δουλειά μου. Έτσι παίξαμε σήμερα με τον Κώστα. Λόγω του μεγέθους μου δεν μπορώ να πλησιάσω εύκολα την κορυφή και τους αμυντικούς, οπότε θέλω έναν τέτοιο φορ". Απλά πράγματα, ξεκάθαρα.

Κι αφού ο Σαβιόλα ήταν ξεκάθαρος, πάμε να δούμε τι ζητήματα γεννά η σαφής θέση του. Το πρώτο είναι παρελθοντικό και αφορά τον Μίτσελ. Απορίας άξιον πως ο Ισπανός κόουτς δεν βρήκε χρόνο και ευκαιρία να δοκιμάσει έστω και σ' ένα φιλικό την ταυτόχρονη παρουσία του Μήτρογλου με τον Σαβιόλα. Το δεύτερο είναι ποσοτικό: αν ο Μήτρογλου είναι ο ένας φορ που μπορεί να παίξει μπροστά απ' τον Αργεντινό, το back-up του ποιος είναι;

Στο πλάι

Πάμε στο μέλλον. Το πρώτο ζήτημα που προκύπτει αφορά την διάταξη. Συζητούσαμε στο κείμενο με το οποίο υποδεχθήκαμε τον Σαβιόλα στην Ελλάδα πως ο Αργεντινός έχει περάσει ελάχιστο κομμάτι της καριέρας του στα άκρα. Αγώνες μετρημένοι στα δάχτυλα, από την μακρινή εποχή της Μονακό. Εκτός αυτών, έπαιζε πάντα στον άξονα, είτε μόνος στην κορυφή, είτε πίσω από έναν φορ.

Παρόλα αυτά, θα μπορούσε ο Μίτσελ (ή όποιος άλλος) να τον "κρύψει" στο πλάι. Να παίζει ο Μήτρογλου στην κορυφή κι ο Σαβιόλα να πάει στο ένα άκρο ενός 4-2-3-1 ή 4-3-3. Όχι φυσικά για να αγωνιστεί ως εξτρέμ, αλλά ως παίκτης που τύποις αγωνίζεται στα άκρα κι όταν η ομάδα έχει κατοχή μπάλας θα παίζει ως δεύτερος επιθετικός. Έτσι έπαιζαν κι όσοι έβαλε στα δεξιά ο Βαλβέρδε, εκτός από τον Ρόμενταλ, που ήταν ο μόνος που έπαιζε στη γραμμή, γι' αυτό και αγωνίστηκε και λίγο.

Γίνεται, αλλά γεννά ένα ερώτημα: κι ο Βάις τι θα γίνει; Με τον Κάμπελ να έχει την περίφημη ρήτρα των μίνιμουμ συμμετοχών και να παίζει και στα 90 λεπτά των δύο πρώτων αγώνων στην Ελλάδα όπως κι αν αποδίδει, η μία θέση στα άκρα θα είναι "καπαρωμένη". Αν ο Σαβιόλα βρει χώρο στην άλλη, αυτομάτως υπάρχει θέμα με τον Βάις, που είναι ένας από τους παίκτες που ο Ολυμπιακός θα ήθελε να "βγάλει" και να δείξει, ειδικά στο Champions League.

4-4-2

Υπάρχει φυσικά και η άλλη, κλασική αντιμετώπιση του ζητήματος: 4-4-2, με δίδυμο Μήτρογλου-Σαβιόλα στην κορυφή. Κάποιοι ίσως το ονομάσουν 4-2-3-1, επειδή ο Σαβιόλα θα παίζει πιο πίσω, αλλά ο Αργεντινός δεν γίνεται με τίποτα να προσμετρηθεί ως μέσος, οπότε θα μιλάμε για ένα καθαρό 4-4-2.

Διάταξη που απαιτεί αρκετή δουλειά για να βγει στο χορτάρι, μιας και απαιτεί συγχρονισμένες κινήσεις στο χορτάρι. Ταυτόχρονα διάταξη που "ακυρώνει" τον Τσόρι, αφού δεν υπάρχει χώρος για δεκάρι και ο Αργεντινός δεν έχει δείξει πως είναι σε θέση να παίξει ως box-to-box μέσος.

Και διάταξη που χρειάζεται μεγάλη ποιότητα στις θέσεις των κεντρικών μέσων. Έναν αμυντικό χαφ με τρεξίματα που καλύπτουν πολλούς χώρους και έναν box-to-box χαφ, που να έχει τη δυνατότητα να ενώνει τις γραμμές παίζοντας με την μπάλα και ταυτόχρονα να στηρίζει αμυντικά τον κόφτη δίπλα του. Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για τους παίκτες που (φαίνεται να) κλείνει ο Ολυμπιακός για τις θέσεις αυτές, αλλά η αναγκαιότητά τους είναι νομίζω εμφανής σε όλους.

Αργά

Επίσης εμφανές είναι το αργοπορημένο της απόκτησής τους. Σ' αυτό το κομμάτι ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να διδάσκεται απ’το παρελθόν. Δυο συνεχόμενα χρόνια η παρουσία του στους ομίλους του Champions League "στράβωσε" εξ αρχής λόγω της ανετοιμότητας της ομάδας στον πρώτο αγώνα. Τα αίτια τότε αποδόθηκαν στην έλλειψη επίσημων παιχνιδιών πριν από τα ματς με την Σάλκε και την Μαρσέιγ.

Φέτος ο Ολυμπιακός θα έχει δώσει τέσσερις αγώνες για το ελληνικό πρωτάθλημα πριν υποδεχθεί την Παρί στο Φάληρο. Παρόλα αυτά, είναι πολύ πιθανό οι έντεκα που θα παραταχθούν στον αγωνιστικό χώρο κόντρα στους Γάλλους να παίξουν για πρώτη φορά όλοι μαζί. Κι ακόμα και να μην γίνει έτσι, είναι σίγουρο πως οι κεντρικοί μέσοι, η ραχοκοκκαλιά της ομάδας, δεν θα έχουν παρά δύο εβδομάδες προπονήσεων με τους νέους τους συμπαίκτες και έναν επίσημο αγώνα για να κάνουν ντεμπούτο, μερικές μέρες πριν.

Όλα αυτά σε ένα σύνολο που ούτως ή άλλως έχει πολλές αλλαγές. Νέο τερματοφύλακα και τέσσερις νέους παίκτες στην αμυντική γραμμή, τους Σαλίνο, Μπονγκ, Μεντζανί και Τόρες, με τον τελευταίο να μην έχει αγωνιστεί ακόμα. Στους δύο νέους του άξονα έρχονται να προστεθούν τα νέα επιθετικά άκρα (Βάις, Κάμπελ) και ο καινούργιος φορ.

Ομοιογένεια

Το ζήτημα του Σαβιόλα έχει διάφορους τρόπους αντιμετώπισης κι ο Ολυμπιακός μπορεί να επιλέξει διαφορετικά μονοπάτια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ανεξαρτήτως αυτού, το σίγουρο είναι πως δεν φρόντισε να κλείσει έγκαιρα παίκτες-κλειδιά για το νέο του σύνολο. Υπό αυτό το πρίσμα, μου φαίνεται άτοπο να διαβάζω πως "η Παρί δεν έχει ακόμα ρυθμό κι αυτό μπορεί να το εκμεταλλευτεί στην πρεμιέρα ο Ολυμπιακός", για μια ομάδα που είναι εξαιρετικά αμφίβολη η ομοιογένεια που θα έχει όταν θα κουνηθεί το πρώτο εφετινό σεντόνι.